Συνέντευξη The Blackwater Fever (Shane Hicks)

Οι The Blackwater Fever είναι ένα από τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά της αξιοθαύμαστης σύγχρονης μουσικής σκηνής της Αυστραλίας. Από τον Mark Lanegan μέχρι τους Alice In Chains και από τον Dax Riggs μέχρι τους ZZ Top και τον Stevie Ray Vaughan, οι Blackwater Fever επιλέγουν τα στοιχεία που γουστάρουν περισσότερο για να φτιάξουν τον δικό τους, άλλοτε σκοτεινό, άλλοτε αλήτικο ήχο. Το φετινό "The Depths" είναι ο τρίτος τους δίσκος και αυτός που επιδιώκει να τους βγάλει από την αφάνεια και να τους τοποθετήσει δειλά-δειλά στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, δίχως προώθηση, απλά με το «από στόμα σε στόμα» και τη στήριξη από μουσικά μέσα όπως το Rocking.gr που τους ξετρύπωσε και σας τους πρότεινε. Ο τραγουδιστής / κιθαρίστας Shane Hicks μίλησε μαζί μας για να μας εξηγήσει τι γίνεται όταν τα electric blues μπλέκονται με το alternative rock.

Καλησπέρα Shane. Καταρχάς, να σου πω ότι εκτιμώ πολλά σύγχρονα αυστραλιανά συγκροτήματα. Ωστόσο, η συντριπτική τους πλειοψηφία παίζει είτε alternative / indierock (The Drones κ.α.), είτε alt-prog rock (Dead Letter Circus, Karnivool κ.α.). Οπότε εξεπλάγην όταν άκουσα μια τόσο καλή μπάντα που αγαπάει τα ηλεκτρισμένα blues. Υπάρχει αντίστοιχη σκηνή εκεί;
Πριν λίγα χρόνια, αισθανόμασταν ότι ήμασταν μέρος μιας σκηνής. Περιοδεύαμε με συγκροτήματα παρόμοιας νοοτροπίας με εμάς... Υπήρχε μια μικρή αναγέννηση των electric blues που συνέβαινε στην Αυστραλία, υπό τη μορφή των νέων garage συγκροτημάτων. Αυτές τις μέρες , πιστεύω ότι έχουμε χάσει επαφή με την εγχώρια μουσική σκηνή. Και σαν μπάντα, πάντα αισθανόμασταν σαν το μαύρο πρόβατο της ντόπιας και της αυστραλιανής σκηνής. Ο κύριος λόγος είναι ότι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένο είδος, κάτι το οποίο μπορεί να λειτουργήσει κατά σου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν π.χ. ήμασταν metal ή country συγκρότημα, θα υπήρχαν πολλές περισσότερες δυνατότητες να είμαστε μέρος μιας κοινότητας ή μιας σκηνής.

Το "The Depths" είναι ο τρίτος δίσκος σας. Όπως προοιωνίζει ο τίτλος, είναι πιο σκοτεινός από τις προηγούμενες δουλειές σας, συν το ότι παρουσιάζει πολλές grunge επιρροές... Τι κάνατε διαφορετικά αυτήν τη φορά;
Ηχογραφήσαμε το "The Depths" στο σπίτι του Andrew και στο δικό μου. Έχουμε και οι δύο τις βασικές προδιαγραφές ενός home studio. Επίσης, εγώ ήμουν αυτός που έκανε τη μίξη του δίσκου. Και τα δύο αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εμάς. Παλιά κάναμε το demo και το dabbling στις ηχογραφήσεις, αλλά ποτέ τόσο σοβαρά όσο στο "The Depths". Οι πρώτοι δύο δίσκοι μας ηχογραφήθηκαν με άλλους ανθρώπους πίσω από την κονσόλα.

Όταν σας ακούω, αισθάνομαι ότι οι ZZ Top πίνουν ουίσκι επί σκηνής και ξαφνικά βλέπουμε τους Pearl Jam και τον Seasick Steve να ανεβαίνουν να τζαμάρουν μαζί τους... Ποιοί καλλιτέχνες είναι οι ήρωές σου; Ποιοί από αυτούς έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου σας;
Εγώ μπήκα στη μουσική πολύ αργά. Άρχισα να προσκολλώμαι σε μουσικές όταν ήμουν 18 ετών. Όταν κυκλοφόρησε το "Aenima" των Tool διέλυσε τον μικρό, 18-χρονο εγκέφαλό μου. Άρχισα να παίζω κιθάρα στα 19 και έμαθα απ' έξω όλο το υλικό των Tool. Πραγματικά, απορροφούσα κάθε παραμικρό στοιχείο των Tool εκείνη την εποχή... Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούν τον θεμέλιο λίθο του παιξίματός μου... Ή τουλάχιστον, το σημείο εκκίνησης. Παρόλο που έχω χρόνια να ακούσω τη μουσική τους, τα μυαλά τους και ο τρόπος που προσέγγιζαν τη μουσικήέχουν αφήσει το στίγμα τους σε μένα, υποσυνείδητα. Πάντως, ναι, τότε άκουγα Alice In Chains, Soundgarden, Kyuss, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Nirvana... Όλα αυτά... Τώρα πια η συλλογή μου είναι πιο ανοιχτόμυαλη. Από Howlin' Wolf μέχρι Massive Attack, από Drive-By Truckers μέχρι Truckfighters και από Beastie Boys μέχρι Frank Zappa.

Πόσο δύσκολο είναι για μια μπάντα σαν τους The Blackwater Fever να αποκτήσει φήμη; Ποιά είναι τα όπλα σας για να το επιτύχετε;
Είναι δύσκολο. Υπάρχει τόση καλή (και κακή) μουσική που κυκλοφορεί συνεχώς αυτήν την εποχή. Και όλοι τους είναι εκεί έξω προωθώντας το υλικό τους. Όσον αφορά εμάς, νομίζω ότι είμαστε αρκετά συνεπείς στο να γράφουμε μουσική, καθώς έρχονται και φεύγουν οι μόδες.Νομίζω ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να αφήσουμε το σημάδι μας στον κόσμο -όσο μικρό κι αν καταλήξει να είναι αυτό το σημάδι- είναι να συνεχίσουμε και να επιμείνουμε να κυκλοφορούμε καλή μουσική. Τόσο εμείς όσο και ο κόσμος γύρω μας βλέπουμε ότι η μουσική μας έχει δυνατότητες. Αλλά, το να έχεις καλή μουσική δεν σου εγγυάται επιτυχία. Υπάρχουν τόσα πολλά κριτήρια που θέτει η «μηχανή» για να βγάλει μια μπάντα στο προσκήνιο του μουσικού κόσμου. Τις περισσότερες φορές, η καλή μουσική δεν είναι από αυτά.

Ποιά είναι η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας των The Blackwater Fever μέχρι τώρα;
Παίξαμε δύο set στο the Byron Bay Blues Festival το 2011 και ήταν φοβερή εμπειρία. Επίσης, είχαμε ανοίξει για τους Black Keys λίγα χρόνια πριν από αυτό. Για μας είναι το ίδιο είτε παίζουμε σε μεγάλο χώρο είτε σε μια σκηνή γεμάτη ανθρώπους με παρόμοια γούστα με εμάς. Και οι δύο τέτοιου είδους εμπειρίες είναι σίγουρα highlights. Σαν προσωπική καλύτερη στιγμή, είναι η κυκλοφορία του "The Depths". Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό το άλμπουμ γιατί ήταν το πρώτο που ηχογραφήσαμε και κάναμε τη μίξη μόνοι μας. Είναι εκείνη η στιγμή στην ιστορία που άλλαξε όλη τη διαδικασία για εμάς. Τώρα πια μπορούμε να γράψουμε, να ηχογραφήσουμε, να mix-άρουμε και να κυκλοφορήσουμε τη μουσική μας 100% ανεξάρτητα.

Δεν ξέρω αν σας το έχει πει κανείς, αλλά η μουσική σας θα ταίριαζε άψογα στο soundtrack της τηλεοπτικής σειράς Sons Of Anarchy...
Ναι, μας το λένε που και που. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν ατμοσφαιρικό, κινηματογραφικό τόνο με αρκετά κομμάτια μας. Μάλιστα, μουσική μας έχει χρησιμοποιηθεί για διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ και ταινίες. Πριν καιρό, δύο κομμάτια μας χρησιμοποιήθηκαν από το HBO για να διαφημίσει τις ταινίες του μήνα: το X-Men, το Terminator 3 και το Transformers. Ήταν φοβερό να ακούμε τη μουσική μας να αποτελεί την υπόκρουση αυτών των τεράστιων, επικών εκρήξεων του Hollywood. Μας άνοιξε τα μάτια.

Τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το "Oh Deceit" και το "Won't Cry Over You". Τα έχω ακούσει πραγματικά πολλές φορές... Ποιά είναι τα τραγούδια που γράψατε για τα οποία είσαι πιο πολύ περήφανος;
Αγαπημένα τραγούδια... Κι εμένα μου αρέσει το "Oh Deceit". Επίσης, το "Can't Help Yourself" και το "The Depths"... Από προηγούμενες δουλειές, τραγούδια σαν τα "Better Off Dead" και "Lovesick" έχουν περάσει το τεστ του χρόνου, καθώς τα παίζουμε καιρό live. Όταν ηχογραφείς και κάνεις τη μίξη ενός κομματιού, υποχρεωτικά το ακούς πάρα πολλές φορές. Οπότε, αν τα καταφέρει να φτάσει στο τέλος αυτής της διαδικασίας, πάει να πει ότι μας αρέσει!

Γνωρίζεις ότι τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Won't Cry Over You" μοιάζουν πάρα πολύ με την αρχή ενός κομματιού των Crippled Black Phoenix ("Rise Up And Fight"); Την ξέρεις αυτήν την μπάντα;
Όχι, δεν είχα ακούσει ποτέ το όνομα Crippled Black Phoenix μέχρι που το ανέφερες. Ακούσαμε το κομμάτι που λες και έχεις απόλυτο δίκιο! Μοιάζουν πολύ. Είναι σχεδόν τρομακτικό. Αν και είμαι περήφανος για το "Won't Cry Over You" στην ολότητά του, μπορώ να σου πω ότι το riff που ξεκινάει δεν είναι δα και τίποτα φοβερά καινοτόμο. Απλά βγάζουμε θορύβους στο κλειδί του Μι. Οπότε, δε μου είναι μεγάλη έκπληξη που υπάρχει κάτι εκεί έξω που του μοιάζει τόσο.

Με ποιά στιχουργικά θέματα ασχολείσαι κυρίως;
Θα ήταν σοφό να χρησιμοποιούσα τη δοκιμασμένη συνταγή των χαμένων ερώτων, της απιστίας και των δύσκολων καιρών... Αλλά προσπάθησα να απομακρυνθώ από αυτές τις ιδέες. Ήταν μια συνειδητή απόφαση που πήρα όταν έγραφα τους στίχους για το "The Depths". Το "When The Night Comes" προσπαθεί να δημιουργήσει το γεμάτο αγωνία συναίσθημα ότι κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί. Το "Can't Help Yourself" μιλάει για τον εθισμό και το αίσθημα ότι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Το "Don't Fuck With Joe" είναι εμπνευσμένο από spoken word παλιά τραγούδια της country. Το "End Of Time" σε γενικές γραμμές μιλάει για τη μητέρα-φύση και τον Θεό να απειλεί ότι θα ρίξει την οργή του στην ανθρωπότητα.

Ποιό είναι το line-up του φεστιβάλ των ονείρων σου, στο οποίο φυσικά θα λαμβάνατε μέρος;
Tom Waits, Grinderman, Them Crooked Vultures, Dub Trio, Portishead, Blues Explosion και Screamin' Jay Hawkins σε ολόγραμμα - όπως ο Tupac στο Coachella!

Τι κάνεις backstage, τις στιγμές πριν βγεις να παίξεις;
Συνήθως, έχω μια κιθάρα στα παρασκήνια και παίζω στα γρήγορα τα κομμάτια για τα οποία δεν αισθάνομαι εντελώς σίγουρος. Γενικά δεν εξασκούμε στην κιθάρα ...εκτός από το τελευταίο λεπτό πριν από κάθε συναυλία!

Ποιός είναι ο πιο περίεργος δίσκος που έχεις στη συλλογή σου;
Το "Kaleidoscope Dream" του Miguel. Είναι ένας «ξένος» στη συλλογή μου, αν μη τι άλλο. Ίσως είναι και λίγο ντροπιαστικό. Αλλά για μουσικό που στοχεύει στο mainstreampop κοινό, νομίζω ότι είναι πολύ έξυπνος. Είναι μοντέρνος και φουτουριστικός, αλλά ταυτόχρονα κλασικός και γεμάτος ψυχή. Είμαι κατά της pop, οπότε εξεπλάγην όταν επέστρεφα συνέχεια για να ακούσω αυτόν τον δίσκο. Μου αρέσει να διαμελίζω όλα τα είδη μουσικής.

Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Έχουμε λίγες κανονισμένες συναυλίες στην Αυστραλία για το υπόλοιπο της χρονιάς. Ο Jed κι εγώ δουλεύουμε, επίσης, πάνω σε solo δίσκους. Τον δικό μου θα ήθελα να τον τελειώσω πριν το 2014. Γράφουμε και νέο υλικό για το επόμενο άλμπουμ των The Blackwater Fever. Θέλω σιγά-σιγά να επικεντρωθώ σε αυτό. Όταν ολοκληρωθεί η τέταρτή μας δουλειά, επιδιώκω να αρχίσουμε να περιοδεύουμε εκτός Αυστραλίας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ Shane. Συνεχίστε να μας προσφέρετε εξαιρετική μουσική.