Συνέντευξη Steven Wilson

«Οι προσωπικές μου δουλειές αποτελούν τη συνέχιση της μουσικής των Porcupine Tree, μόνο που τώρα δουλεύω με ακόμη καλύτερους μουσικούς»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/02/2015 @ 11:00
Κάθε νέα δουλειά που κυκλοφορεί ο Steven αποτελεί κάτι το πραγματικά ξεχωριστό, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στη φοβερή μουσική που περιλαμβάνει. Είναι η γενικότερη προσέγγιση που σε κάνει να νιώθεις πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό συνολικά καλλιτέχνη, όχι μόνο έναν καλό μουσικό, καθώς πάντοτε υπάρχει κάτι παραπάνω να ανακαλύψεις και να απολαύσεις σε σχέση με αυτό που περιμένεις. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν μιλάς μαζί του, όπως τώρα με αφορμή το νέο του αριστούργημα με τίτλο "Hand.Cannot.Erase". Όντας ένας καλλιτέχνης με ισχυρό όραμα, έκανε τη συζήτηση εύκολη, ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική ταυτόχρονα, δίνοντας ολοκληρωμένες απαντήσεις σε οτιδήποτε ερωτήθηκε, αναφορικά με το νέο άλμπουμ του, την επιτυχία, τη μουσική του προσωπικότητα καθώς και τους Porcupine Tree, μεταξύ άλλων. Τα εύσημά μου στον εκπληκτικό κύριο Steven Wilson...

Ελπίζω να είσαι καλά, θα ήθελα να σε συγχαρώ για άλλη μια φορά για τη δημιουργία ενός αριστουργήματος.
Σ' ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσε!

Μου άρεσε πολύ! Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, πριν την κυκλοφορία του "Raven" σου είχα πει πως ήδη το θεωρούσα αριστούργημα και μου απάντησες το έβρισκες ίσως και λίγο ενοχλητικό αυτό, επειδή ήταν νωρίς για να κρίνουμε. Ελπίζω να μην ισχύει το ίδιο και αυτή τη φορά, με δεδομένο ότι νομίζω πως αποδείχθηκα σωστός την τελευταία φορά...
Δεν θα έλεγα πως είμαι ενοχλημένος! Με κολακεύει πολύ αυτό ξέρεις... Το βρίσκω λίγο δύσκολο να είμαι αντικειμενικός έχοντας μόλις τελειώσει έναν δίσκο, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Κι αυτό επειδή το άκουγα για τόσο καιρό... Το συνέθετα, έφτιαχνα τα demos, έκανα πρόβες, το ηχογραφούσα, έκανα τη μίξη, έκανα το editing κι ως αποτέλεσμα όταν φτάνω στην ολοκλήρωση του δίσκου δεν ξέρω αν πραγματικά είναι καλός ή όχι. Οπότε, είναι πολύ όμορφο το να λαμβάνεις θετική ανταπόκριση για αυτό. Φυσικά και είναι. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενος που σου άρεσε.

Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν να διαδεχθείς ένα τόσο καλό άλμπουμ όσο το "Raven". Έχεις στο μυαλό σου την προηγούμενη δουλειά σου ενώ δουλεύεις πάνω σε κάτι καινούργιο;
Κατά κάποιον τρόπο, ναι... Αλλά, μόνο υπό την έννοια πως δεν θέλω να επαναλάβω το ίδιο πράγμα. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα κατά την άποψή μου είναι να λαμβάνεις υπόψη σου πως αυτά που έκανες στο παρελθόν δεν είναι κάτι που θες να κάνεις ξανά. Ίσως πολλοί να περίμεναν από μένα -επειδή έχεις δίκιο, ήταν επιτυχημένος ο δίσκος- να κάνω το "Raven pt.2" αλλά για μένα θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω, καλλιτεχνικά αλλά πιθανότατα και εμπορικά. Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπερνούσα το "Raven". Οπότε, το σημαντικότερο πράγμα, η σημαντικότερη απόφαση που έπρεπε να πάρω ήταν «ok, ας κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό τώρα».

Δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει εμπορική επιτυχία στις μέρες μας, ειδικά για μουσικούς σαν εσένα που κάνουν σπουδαία αλλά και απαιτητική μουσική, που συνεπώς δεν απευθύνεται σε όλους. Ωστόσο νιώθω πως το "Raven" σε πήγε στο επόμενο επίπεδο ως καλλιτέχνη, οποιοδήποτε είναι το επίπεδο αυτό. Συμφωνείς;
Νομίζω πως όποιος γράφει μουσική από την καρδιά και την ψυχή του και πιστεύει σοβαρά αυτό που κάνει έχει μια πολύ φυσική φιλοδοξία να τη μοιραστεί με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Δεν έχει να κάνει με το να γίνεις διάσημος, δεν έχει καμία σχέση με τα χρήματα... Είναι καθαρά ένα συναίσθημα που έχει να κάνει με το να θες να φτάσεις ένα κοινό, όσο το δυνατό μεγαλύτερο είναι δυνατόν, με τη δουλειά σου. Και πάντα ένιωθα -και ίσως διαφωνήσεις και γράψεις πως είμαι λάθος σε αυτό- ότι η μουσική μου δεν είναι και τόσο δύσκολη για να την ευχαριστηθεί κάποιος. Ιδιαίτερα σε αυτό το άλμπουμ, υπάρχουν μερικά κομμάτια που είναι πολύ εύκολα, σχεδόν pop κατά κάποιον τρόπο.  Οπότε εάν το αναγνωρίσεις αυτό στον εαυτό σου και σκεφτείς «ξέρεις, έχω γράψει κομμάτια που θα μπορούσαν να αρέσουν σε εκατομμύρια κόσμου», τότε γίνεται απογοητευτικό το ότι δεν έχεις την ευκαιρία να φτάσεις αυτά τα εκατομμύρια κόσμου. Για μένα, είναι πάντοτε μια μάχη του να προσπαθήσω να σπάσω αυτό το είδος του φράγματος που υπάρχει, πες το mainstream, πες το media ή όπως αλλιώς θες να τα ονομάσεις... Να προσπαθήσω να σπάσω αυτό το φράγμα και να αγγίξω περισσότερο κόσμο.

Steven Wilson

Ειλικρινά, δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου, καθώς νομίζω πως έχεις αρκετά κομμάτια που θα μπορούσαν να έχουν τύχει μεγάλης εμπορικής επιτυχίας κι αναρωτιόμουν εάν ο τρόπος που λειτουργεί σήμερα η μουσική βιομηχανία αφήνει κάποιο περιθώριο ευκαιρίας για καλλιτέχνες σαν εσένα, που δεν συμβιβάζονται, να κάνουν αυτό το εμπορικό breakthrough στις μάζες.
Πιθανότατα... Η μουσική βιομηχανία τώρα είναι πιο μπερδεμένη, ίσως πιο πολύ από ποτέ, με τρόπο που λειτουργεί θετικά για καλλιτέχνες σαν εμένα. Διότι δεν ταιριάζουμε στην προφανή mainstream φόρμα και κάνουμε αυτό που θέλουμε, έχοντας μια πολύ πιστή βάση οπαδών. Συνεπώς υπό μια έννοια τα πράγματα ποτέ δεν υπήρξαν πιο ανοικτά. Αλλά, ταυτόχρονα, φυσικά, η μουσική βιομηχανία συνεχώς συρρικνώνεται. Υπάρχουν δυο μεριές που αντιμάχονται. Από τη μία τα πράγματα γίνονται πιο ανοικτά, από την άλλη όλο και πιο λίγοι άνθρωποι αγοράζουν δίσκους και πληρώνουν για τη μουσική. Οπότε είναι ένα είδος μάχης που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή...

Επιστρέφοντας στο άλμπουμ, το "Hand.Cannot.Erase" είναι κατά τη γνώμη μου όσο κοντά και όσο μακριά θα έπρεπε από τις προηγούμενες δουλειές σου. Κοντά, γιατί πάντα υπάρχει το χαρακτηριστικό σου ύφος που είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και μακριά διότι η προσέγγιση είναι διαφορετική και διάφορα στοιχεία το κρατάνε φρέσκο και νέο για σένα. Αυτό προσπαθείς κι εσύ να πετύχεις;
Έτσι νομίζω! Ξέρεις, προφανώς, έχω μια μουσική προσωπικότητα και δεν μπορώ να την αλλάξω, όπως δεν μπορείς κι εσύ να αλλάξεις τη δική σου. Δεν μπορώ ξαφνικά να πω στον εαυτό μου «ξέρεις, είμαι ένα πολύ ντροπαλό άτομο, αλλά αποφασίζω τώρα πως δεν θα είμαι πια ντροπαλός!». Δεν γίνεται! Δεν μπορείς να αλλάξεις την προσωπικότητά σου. Το ίδιο ισχύει και με τις μουσικές προσωπικότητες. Δεν μπορώ να μεταμφιέσω τη μουσική μου προσωπικότητα κι ούτε και θέλω, μιας κι ένα από τα πράγματα που κάνουν τη μουσική μου άμεσα αναγνωρίσιμη είναι αυτή ακριβώς η μουσική μου ταυτότητα. Οπότε, καταλαβαίνω και αναγνωρίζω προσωπικά πως ό,τι κάνω θα ακούγεται σαν ένας δίσκος του Steven Wilson. Όμως, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορώ να εξερευνήσω διαφορετικές προσεγγίσεις, ώστε να δημιουργώ μουσική,  η οποία θα ακούγεται σαν να είναι δική μου. Αυτός ο δίσκος είναι η απόδειξη, καθώς έχει μερικά στοιχεία που είναι πολύ νέα για μένα. Η χρήση γυναικείων φωνητικών για παράδειγμα, η χρήση μιας παιδικής χορωδίας, το γεγονός πως γράφω μέσα από έναν θηλυκό χαρακτήρα είναι πράγματα πολύ διαφορετικά για μένα. Όπως το διατύπωσες κι εσύ, υπάρχει ένας συνδυασμός του γνωστού, αλλά και του αγνώστου.

Πρόκειται για ένα ακόμη concept άλμπουμ. Ενώ αρχικά φαίνεται εντελώς διαφορετικό από το "Raven" καθώς το υπερφυσικό στοιχείο αντικαθιστάται από μια ανθρώπινη-καθημερινή ιστορία, υπάρχουν κάποια στοιχεία που τα συνδέουν με κάποιον τρόπο. Μοναξιά, μεταμέλεια, μελαγχολία... ξέρεις, τέτοια συναισθήματα. Συμφωνείς; Είναι κι αυτά χαρακτηριστικά της προσέγγισής σου;
Ναι, απολύτως! Και πάλι αυτό έχει να κάνει με το θέμα της προσωπικότητας. Υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα στα οποία πάντοτε θα επιστρέφω, διότι είναι μέρος του DNA μου. Ένα από τα θέματα στα οποία επιστρέφω ξανά και ξανά -και το οποίο είναι πολύ έντονο σε αυτόν τον δίσκο- είναι το συναίσθημα της νοσταλγίας για τα παιδικά χρόνια και της νοσταλγίας για το παρελθόν γενικότερα. Αυτό για μια ακόμα φορά είναι έντονα παρών στον καινούργιο δίσκο, όπως ήταν πολύ έντονο και στο "Raven". Πρόκειται για θέματα που θεωρώ ότι είναι βαθιά ριζωμένα στο μουσικό DNA μου και στη μουσική μου προσωπικότητα.

Κατά την άποψή μου, μια από τις δυνατότερες στιχουργικά στιγμές του άλμπουμ είναι όταν λες «ντροπή σου, που μεγαλώνεις κάθε μέρα». Θεωρείς ότι υπάρχει πίεση στους ανθρώπους σήμερα να κάνουν πράγματα σε δεδομένες χρονικές στιγμές της ζωής τους; Είναι αυτό κάτι που η πρωταγωνίστρια της ιστορίας απεχθάνεται;
Θεωρώ πως είναι κάτι που το νιώθουμε όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Έχει να κάνει με το γεγονός πως μετράμε ό,τι κάνουμε με το πέρασμα του χρόνου. Διότι, ξέρουμε πως έχουμε περιορισμένο χρόνο να προσπαθήσουμε να βρούμε νόημα στις ζωές μας. Νομίζω ο χαρακτήρας μου είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που απορρίπτουν την ιδέα πως πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα: Υποτίθεται πως πρέπει να παντρευτείς, να είσαι σε μια σχέση, να κάνεις παιδιά φτάνοντας μέχρι κάποια ηλικία, να έχεις μια αξιοσέβαστη δουλειά και να κερδίζεις ένα συγκεκριμένο όγκο χρημάτων. Νομίζω πως υπάρχει μια πίεση στην κοινωνία μας να μας κάνει να νιώθουμε ντροπή εάν δεν έχουμε κάνει αυτά τα πράγματα μέχρι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Αλλά δεν το συμμερίζομαι απαραίτητα. Δεν έχω παιδιά για παράδειγμα, δεν είμαι παντρεμένος. Υπό μια έννοια όλη μου η καριέρα έχει βασιστεί στην ιδέα του να παραμείνω παιδί σε όλη μου τη ζωή. Όντας μουσικός κατά κάποιο τρόπο, είναι σαν να παίρνεις άδεια να παραμείνεις νέος και να συνεχίσεις να κάνεις κάτι ανεύθυνο, κάτι ίσως ανώριμο. Αυτό είναι κάτι που αγαπώ στην καριέρα μου! Οπότε προφανώς αυτός ο στίχος έχει γραφτεί ειρωνικά: «Πώς τολμάς να κατηγορείς κάποιον και να κάνεις κάποιον να νιώθει άσχημα, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι παντρεμένος και δεν έχει παιδιά; Επειδή δεν έχει μια καλή δουλειά στην πόλη κοκ;» Φυσικά, αυτό είναι κάτι  που έχω βιώσει και σε προσωπικό επίπεδο.

Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase

Μπορώ να το κατανοήσω. Αλήθεια, πόσο δύσκολο σου ήταν να γράψεις στίχους και να τραγουδήσεις από την οπτική μιας γυναίκας;
Νομίζω πως είτε γράφεις από την οπτική μιας γυναίκα ή ενός άνδρα, είτε γράφεις από την οπτική ενός ηλικιωμένου ή ενός νέου, ενός θυμωμένου ανθρώπου ή ενός μελαγχολικού ανθρώπου ή ενός χαρούμενου ατόμου, τελικά καταλήγεις  στο γεγονός πως όλοι μοιραζόμαστε τις ίδιες ανθρώπινες εμπειρίες. Όλοι καταλαβαίνουμε αυτά τα θέματα. Όλοι κατανοούμε το θυμό, τη μελαγχολία, τη μοναξιά, την ενοχή, την ευτυχία, αυτά τα πράγματα είναι κοινά για όλους. Οπότε αυτό που κάνω πάντα, οποτεδήποτε δημιουργώ ένα χαρακτήρα, μέσω του οποίου θέλω να γράψω, στην ουσία γράφω για τον εαυτό μου. Νομίζω πως πιθανότατα όλοι αυτό κάνουν. O καθένας που δημιουργεί έναν φανταστικό χαρακτήρα τελικά καταλήγει να γράφει για τον εαυτό του, επειδή αυτό πρέπει να κάνει. Πρέπει να εμπνευστείς από τις πραγματικές εμπειρίες σου για να κάνεις πιστευτούς τους χαρακτήρες, να κάνεις τους ανθρώπους να πιστέψουν πραγματικά στην φαντασία που έχεις δημιουργήσει. Πρέπει να το υλοποιήσεις με αληθινές εμπειρίες, με αληθινή αυτοβιογραφία... Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς εμπεριέχεται πολύ υλικό σε αυτούς τους στίχους που προέρχεται ολοκληρωτικά από τη ζωή μου και τις προσωπικές μου εμπειρίες.

Η εκπληκτική σου μπάντα παραμένει η ίδια γι' ακόμη μια φορά και λογικά η συνοχή μεταξύ σας είναι ακόμα δυνατότερη αυτή τη φορά. Επηρέασε αυτό το τελικό αποτέλεσμα;
Έτσι νομίζω. Ένα από τα θετικά που έχουν προκύψει λόγω του ότι δουλεύουμε εδώ και κάποια χρόνια μαζί είναι πως υπάρχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη μεταξύ μας και ειδικά από την δική μου πλευρά υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση στο τι είναι ικανοί να κάνουν. Ας πούμε πως σε αυτό το δίσκο τους πίεσα πολύ περισσότερο να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα, πειραματιστήκαμε περισσότερο με ήχους, πειραματιστήκαμε με στυλ που πιθανόν δεν είναι απαραίτητα το φυσικό τους στυλ. Συνεπώς ήταν μια πιο πειραματική διαδικασία στο στούντιο αυτή τη φορά και θεωρώ πως αυτό πηγάζει από την εμπιστοσύνη τους προς εμένα, στο ότι ξέρω τις δυνατότητές τους. Οπότε ναι, νομίζω αυτή αποτελεί μια από τις διαφορές σ' αυτόν τον δίσκο.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια όπως το ομότιτλο ή το "Perfect Life" που είναι αρκετά μινιμαλιστικά κι εύκολα στο άκουσμα. Πόσο δύσκολο είναι να έχεις τόσο ταλαντούχους και δεξιοτέχνες μουσικούς να παίζουν τέτοια κομμάτια;
Η απάντηση είναι πως σε μερικά από αυτά τα κομμάτια, απλά δεν παίζουν. Υπάρχουν μερικά τραγούδια, στα οποία παίζω βασικά εγώ και μερικές φορές η απλότητα είναι αυτό που χρειάζεσαι, μερικές φορές δεν θέλω αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς, θέλω το δικό μου αθώο στυλ να δίνει το στίγμα του τραγουδιού. Για ένα κομμάτι όπως το "Perfect Life"... ο Guthrie για παράδειγμα δεν παίζει σ' αυτό, επειδή δεν έχει κάτι να κάνει, οπότε έπαιξα μόνος μου τις κιθάρες...

Δεν είδα το όνομα του Alan Parsons στα credits αυτή τη φορά. Πώς και δεν συνεργαστήκατε για τον νέο δίσκο;
Χμ, το ότι είχα τον Alan ως μηχανικό για το τελευταίο άλμπουμ ήταν μια κι έξω... Κυρίως τον είχα γιατί ήθελα ο δίσκος να ακούγεται λίγο πιο vintage και ίσως πιο προσηλωμένος στην προσέγγιση ηχογράφησης των '70s. Ήθελα να δουλέψω με κάποιον που κατανοεί αυτές τις τεχνικά και μάλιστα είχε γίνει διάσημος χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνικές. Αυτή τη φορά, το άλμπουμ ήταν πολύ διαφορετικό, επειδή είναι θεματικά τοποθετημένο στον 21ο αιώνα. Το concept είναι πολύ μοντέρνο και σχετίζεται με τη ζωή τον 21ο αιώνα, οπότε αυτό κατευθείαν για μένα συνιστούσε έναν διαφορετικό ήχο, με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, σχεδόν industrial σε κάποια σημεία, γενικά ένα πιο σύγχρονο ήχο. Νομίζω πως ο Alan -παρόλο που είμαι σίγουρος πως είναι παραπάνω από ικανός να ηχογραφήσει έναν τέτοιο δίσκο- ήταν λιγότερο προφανής επιλογή για να είναι ο μηχανικός σ' αυτόν τον δίσκο.

Θα ήθελα να αναφέρω πως το "Ancestral" είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου και είναι απλά ΕΠΙΚΟ, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ένα περίεργο déjà vu που είχα. Ήμουν στη συναυλία σου στο Royal Albert Hall και τότε έπαιξες ένα νέο κομμάτι που με έκανε να ανατριχιάσω παρόλο που το άκουγα για πρώτη φορά. Όταν άκουσα το "Ancestral" για πρώτη φορά είχα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα και συνειδητοποίησα πως ήταν το κομμάτι που είχα ακούσει τότε σε εκείνο το show…
Έχεις δίκιο!

Πόσο σπάνιο είναι αυτό; Δεν αποδεικνύει πως μιλάμε για ένα φοβερό / επικό κομμάτι;
Κάτι που για μένα ήταν πάντα διασκεδαστικό όλα αυτά τα χρόνια, είναι όταν μερικές φορές παρουσιάζω ένα κομμάτι πολύ πριν κυκλοφορήσει και πριν καν ηχογραφηθεί, όπως έγινε και με το "Ancestral". Ήθελα να παίξω κάτι σε αυτή την περιοδεία που να μην έχει ακούσει ο κόσμος πριν και για την ακρίβεια δεν είχε καν ηχογραφηθεί. Τo είχα κάνει και με τον προηγούμενο δίσκο αυτό, είχαμε παίξει το "Luminol" πολύ πριν το ηχογραφήσουμε και πριν κυκλοφορήσει. Οπότε έχει αρχίσει να γίνεται κάτι σαν παράδοση, το να παίξουμε ζωντανά κάτι καινούργιο πριν ηχογραφηθεί. Το λατρεύω αυτό! Εννοώ πως αυτό συνήθιζαν να κάνουν οι μπάντες! Τη δεκαετία του '70 ακόμη και του '80 οι μπάντες το έκαναν συνεχώς αυτό. Δεν γίνεται τόσο συχνά πλέον, γιατί νομίζω πω όλοι έχουν γίνει παρανοϊκοί λόγω του internet. Αν παίξεις ένα καινούργιο κομμάτι ξαφνικά κυκλοφορεί παντού στο διαδίκτυο. Νομίζω πως οι καλλιτέχνες διστάζουν λίγο να το κάνουν αυτό στις μέρες μας. Αλλά προσωπικά μου αρέσει πολύ ακόμη...

Steven Wilson

Θυμάμαι που ζήτησες από το κοινό να μην το ανεβάσει κανείς στο internet και όντως κανείς δεν το έκανε... Νομίζω αυτό δείχνει κάτι...
Ναι... Θεωρώ πως οι οπαδοί μου σέβονται το ότι παίζω ένα καινούριο κομμάτι. Το κάνω γι' αυτούς, «αλλά παρακαλώ μην το μοιραστείτε με όλον τον κόσμο». Νομίζω πως το σέβονται αυτό, οπότε πιστεύω πως κατά κάποιο τρόπο αυτό μου επιτρέπει να κάνω τέτοιες κινήσεις.

Είναι ιδέα μου ή ο ρόλος του Theo Travis είναι πιο περιορισμένος αυτή τη φορά;
Ναι, ο Theo δεν είναι στην πραγματικότητα σ' αυτόν τον δίσκο... Για την ακρίβεια, δεν θα ακολουθήσει και στην περιοδεία αυτή τη φορά, επειδή δεν έχει και πολλά να κάνει. Δεν το είχα σχεδιάσει έτσι! Δεν έκατσα και είπα «δεν θα έχω πολύ jazz σε αυτό το δίσκο, οπότε ο Theo δεν θα έχει πολλή δουλειά». Όμως, όπως έγραφα -νομίζω εν μέρει ξανά επειδή το concept ήταν πιο πολύ βασισμένο στην πόλη, είχα στο μυαλό μου έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο- απλά κατέληξε στο να μην υπάρχει πολύ υλικό για τον Theo. Αλλά σίγουρα δεν έχει να κάνει με αυτόν, είναι ένας εξαιρετικός μουσικός.

Από την άλλη, νομίζω πως ο Guthrie Govan ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο. Μας είχε «σπάσει την καρδιά» με το σόλο του στο "Drive Home" την τελευταία φορά...
Ω ναι...

…και το κάνει ξανά σε κάποιες στιγμές του νέου δίσκου. Φοβερή δουλειά...
Φανταστικά, ναι... Ωστόσο, αυτή τη φορά υπάρχουν κάποια κομμάτια στα οποία ο Guthrie δεν παίζει καθόλου. Αλλά, ας πούμε πως όταν παίζει είναι πιο φανταστικός από ποτέ, ναι...

Θα αντικατασταθεί για ένα σκέλος της περιοδείας από τον Dave Kilminster και τον θυμάμαι να κάθεται κοντά μου στο show του Royal Albert Hall…
Ω, αλήθεια;

Ναι, είμαι βέβαιος πως ήταν αυτός. Ήταν φυσικό το να έχεις τον Dave ως αντικαταστάτη του Guthrie γι' αυτές τις συναυλίες;
Για την ακρίβεια, o Guthrie μου τον συνέστησε. Δεν ήξερα τον Dave τόσο καλά, αλλά όταν ο Guthrie είπε πως δεν θα ήταν διαθέσιμος για όλη τη χρονιά του είπα «υπάρχει κάποιος που θα πρότεινες;». Και μου είπε «O Dave! O Dave είναι ο άνθρωπός σου». Ήταν μαζί σε μια μπάντα και δεν το ήξερα. Έχουν τεράστια εκτίμηση ο ένας στον άλλον. Αν και δεν έχουμε συνεργαστεί ακόμα, ελπίζω πως η μετάβαση θα είναι πολύ ομαλή.

Τώρα, το οπτικό κομμάτι των τραγουδιών του "Raven" συνοδευόταν από κάποια φοβερά animated βίντεο για το "Drive Home" και το ομότιτλο. Φαντάζομαι πως τα animated βίντεο είναι δύσκολο να ταιριάξουν στο νέο concept, οπότε έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου αυτή τη φορά;
Θα υπάρχει πολύ περισσότερο live action αυτή τη φορά. Θα έχουμε πιο πολλά κινηματογραφημένα μέρη από ποτέ, δεν θα υπάρχει πολύ animation. Το περισσότερο θα είναι σουρεαλιστικό, πιο κινηματογραφικό θα έλεγα. Αλλά, υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο θα είναι animated, άρα θα υπάρχει ένα νέο animation στο show.

Όσον αφορά τις εμφανίσεις σου... Πρόσφατα στηρίξαμε μια crowdsourcing καμπάνια εδώ στην Ελλάδα για να σε φέρουμε εδώ για μια συναυλία...
Ναι (σ.σ.: σαν να το γνώριζε)...

Steven Wilson

Λοιπόν, οι πληροφορίες μου λένε πως, ενώ σου έγινε κάποια προσέγγιση, δεν προχώρησε γιατί τα στάνταρ σου για το show είναι υψηλά και δεν το διαπραγματεύεσαι ούτε κάνεις κάποιο συμβιβασμό, κάτι το οποίο σέβομαι απολύτως. Προτιμάς να δίνεις το πλήρες show χωρίς καθόλου συμβιβασμούς από το να χαμηλώνεις λίγο τα στάνταρ σου ώστε να παίζεις σε περισσότερα μέρη;
Λοιπόν, δεν θέλω να φέρω το show κάπου όπως στην Ελλάδα και να μην έχω τη δυνατότητα να έχω όλα τα οπτικά στοιχεία, να μην έχω τις οθόνες, τον quadraphonic ήχο και όλα αυτά τα πράγματα που είναι σημαντικά για μένα, επειδή κατά τη γνώμη μου είναι όλα μέρος της συνολικής εμπειρίας. Θα μπορούσα να έρθω χωρίς να έχω τίποτε από το οπτικό κομμάτι, να μην έχω τον quadraphonic ήχο, αλλά νομίζω πως οι Έλληνες οπαδοί δικαιούνται να έχουν το πλήρες show και θέλω να τους δώσω το πλήρες show. Ελπίζω πραγματικά αυτή τη φορά να βρούμε τον τρόπο. Δεν είναι φθηνό, είναι μια πολύ ακριβή παραγωγή. Αλλά ελπίζω πως πλέον οι Έλληνες promoters έχουν πεισθεί ότι υπάρχει αρκετό κοινό ώστε να αξίζει να φέρουν το show μου.

Και μπορώ να τους διαβεβαιώσω -επειδή το έχω ζήσει- πως είναι κάτι μοναδικό...
Ναι! Και θα συμφωνούσες μαζί μου πως είναι κρίμα να έρθω στην Ελλάδα και να μην έχω όλα τα visuals, τον quadraphonic ήχο. Οπότε, αυτό πάντα ήταν ένα μικρό εμπόδιο για να το ξεπεράσουμε, ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε.

Όποτε ο κόσμος ρωτάει τι θα γίνει με τους Porcupine Tree εκνευρίζομαι λίγο και φαντάζομαι πως εσύ θα εκνευρίζεσαι ακόμα περισσότερο. Κι αυτό γιατί -κατά τη γνώμη μου- όσοι ρωτάνε για τους Porcupine Tree δεν ενδιαφέρονται να δώσουν μια ευκαιρία στη νέα μουσική σου. Αν το έκαναν, θα ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με τη σόλο καριέρα σου που δεν θα περίμεναν να ακούσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια των Porcupine Tree από το παρελθόν. Συμφωνείς;
Μπορώ να μιλήσω μόνο από μια πολύ εγωιστική οπτική. Η οπτική μου είναι «αυτή τη στιγμή, βγάζω την καλύτερη μουσική της καριέρας μου». Έτσι το βλέπω προσωπικά. Νιώθω πως οι προσωπικές μου δουλειές είναι απλά η συνέχιση της δουλειάς, των τραγουδιών και της μουσικής που έγραφα για τους Porcupine Tree, με τη διαφορά πως τώρα δουλεύω με ακόμη καλύτερους μουσικούς... Δεν θέλω να είμαι ασεβής απέναντι στα μέλη των Porcupine Tree, αλλά συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου σε αυτό. Εννοώ, δεν ήμουν και ο καλύτερος κιθαρίστας... Τώρα, έχω τη δυνατότητα να δουλέψω με έναν εκπληκτικό κιθαρίστα και να εξελίξω τη μουσική μου με έναν πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, επειδή έχω μεγαλύτερο έλεγχο στην κατεύθυνση της μουσικής.

Αλλά καταλαβαίνω... Ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική έχει επίσης σχέση με τη νοσταλγία. Ο καθένας έχει ένα συγκεκριμένο σημείο στη ζωή του που θυμάται να ανακαλύπτει για πρώτη φορά μια μπάντα που αγαπά ή ένα καλλιτέχνη που του αρέσει πολύ και θα έχει πάντα νοσταλγία γι' αυτή τη χρονική περίοδο και το συγκεκριμένο άλμπουμ. Ξέρω πως πολύς κόσμος ανακάλυψε τη μουσική μου με το "In Absentia", το "Fear Of A Blank Planet", οποιονδήποτε δίσκο... Ως εκ τούτου έχουν μια πολύ ισχυρή νοσταλγία γι αυτούς τους δίσκους, επειδή είναι αυτοί με τους οποίους νιώθουν τη μεγαλύτερη σύνδεση με την προσωπική τους ζωή και την προσωπική τους κατάσταση εκείνη την περίοδο. Είναι σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά, δεν ξεχνάς ποτέ αυτό το συναίσθημα. Και το καταλαβαίνω. Αλλά, ελπίζω πως ο κόσμος ταυτόχρονα να καταλαβαίνει πως είμαι από τους καλλιτέχνες που δεν μπορούν να κοιτάξουν πίσω και πρέπει να συνεχίσω να εξελίσσομαι και να συνεχίσω να αισθάνομαι πως είμαι δημιουργικός και όχι απλά νοσταλγικός. Βλέπω τη δουλειά μου σαν μια συνέχεια όλης της μουσικής που έχω γράψει ποτέ, απλά συνεχώς γίνεται καλύτερη. Δεν μπορώ να κάνω κάτι αν ο κόσμος δεν το βλέπει έτσι προφανώς...

Προσωπικά νιώθω ευγνώμων που σκέφτεσαι έτσι κι ελπίζω πως την επόμενη φορά που θα έχω την ευκαιρία και το προνόμιο να μιλήσω μαζί σου, θα έχεις γίνει ακόμη μεγαλύτερος σε αποδοχή ή ότι τέλος πάντων απομένει να κατακτήσεις, επειδή πιστεύω πραγματικά πως το αξίζεις.
Δεν μπορώ να δουλέψω διαφορετικά, οπότε ας ελπίσουμε πως θα είναι έτσι!
  • SHARE
  • TWEET