Συνέντευξη Simon Phillips

«Ανέκαθεν υπάρξα άνθρωπος που ζει στα όρια. Δεν είμαι άνθρωπος της ασφάλειας. Σε όλες μου τις εκφάνσεις, δοκιμάζω και δοκιμάζομαι. Γι' αυτό παίζω και τύμπανα οριακά»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 08/05/2015 @ 12:07
Χαμαιλέοντας. Στο λήμμα αυτό του λεξικού θα μπορούσε άνετα να υπάρχει φωτογραφία του χαρισματικού Simon Phillips! 40 ολόκληρα χρόνια, ο καταξιωμένος drummer ελίσσεται μαγικά κατακυριεύοντας κάθε μουσικό ιδίωμα, καταρρίπτοντας όρια και φραγμούς με μια έως και «εκνευριστική» ευκολία για τους απανταχού συναδέλφους του, και πόσο μάλλον για μας, τους απλούς, θνητούς ερασιτέχνες...

Ξεχειλίζοντας θετική ενέργεια, λαλίστατος, οξυδερκής, ετοιμόλογος και ανοιχτός συνομιλητής, με έχωσε σε χρονομηχανή και τα 52 λεπτά της ώρας φάνηκαν...δύο! Και παρότι αφορμή της τηλεφωνικής μας συνέντευξης ήταν η επερχόμενη συναυλία του σχήματος που ηγείται τούτη την περίοδο, των Protocol II, μου επέτρεψε να τον πάω πίσω-μπρος εις το όνομα μιας επίσης άνευ φραγμών κουβέντας.

Την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Μαΐου, ο Simon παρέα με τους εκλεκτούς συνεργάτες του (Andy Timmons, Steve Weingart & Ernest Tibbs) θα παίξουν με τα νεύρα μας, από σκηνής του Αθηνά Live στο Ωδείο Τέχνης του Γιώργου Φακανά. Εμπειρία Ζωής; Το υπογράφω, έχοντας απολαύσει ζωντανά τους δυο πρώτους!

Όντας ξεκάθαρα ένας από τους πιο ηχογραφημένους τυμπανιστές στην Ιστορία των ηχογραφήσεων, υπήρξες επίσης και ένας από τους πιο πολύπλευρους! Το γεγονός αυτό με ωθεί να πιστεύω πως θα συμφωνείς με τη θέση του αείμνηστου Frank Zappa που υποστήριζε πως «υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή».
(σ.σ.: βάζει τα γέλια) Εξαρτάται σε ποιόν απευθύνεσαι. Προσωπικά πιστεύω πως δεν μπορούμε να κρίνουμε οτιδήποτε αποτελεί καλλιτεχνική έκφραση, διότι έχει να κάνει με τα γούστα του κοινού που το απολαμβάνει ως δέκτης. Επίσης, είναι πολλές οι φορές που η πρώτη μας επαφή με ένα καλλιτέχνημα μας θέλει αρνητικούς ή μετριοπαθείς, και αργότερα αλλάζουμε γνώμη... Είναι πολύ σχετικά όλα. Μπορείς φυσικά να πεις πως προσωπικά δεν σου αρέσει κάτι, ή «δεν μπορώ να το καταλάβω».

Έτσι και στη μουσική, υπάρχουν φορές που ακούμε κάτι και καταρχήν δε μας αγγίζει, όμως με την πάροδο του χρόνου γίνεται συμπαθές, έως και αγαπημένο. Οπότε θα έλεγα πως αυτή η στάση του στυλ «μαύρο-άσπρο» δε με βρίσκει σύμφωνο με τον Frank... Τώρα, καλά παιγμένη μουσική και άσχημα παιγμένη μουσική, ναι, υπάρχει!

Φυσικά. Πάντως η απίστευτα πολυσυλλεκτική πορεία σου με κάνει να σκέφτομαι πως πρέπει να είσαι πάρα πολύ «ανοιχτόμυαλος»...
Πλέον ναι, πολύ. Όμως για να είμαι ειλικρινής, προσπάθησα πολύ ώστε να τα καταφέρω γιατί μου αρέσει και το προτιμώ. Όντας νεαρός, σε πληροφορώ πως ξεκίνησα ως πάρα πολύ στενόμυαλος! Όμως ακόμη και αυτή μου η περίοδος είχε τα θετικά της. Το να εστιάζω σαν να κοιτώ τα πάντα μέσα από ένα τούνελ μου χάρισε βαθιά, πηγαία γνώση για ότι καταπιάστηκα, και όχι επιφανειακή. Σωστά; Όταν λοιπόν σιγά αλλά σταθερά άρχισα να ανοίγω τους ορίζοντές μου όντας περιζήτητος session μουσικός στο Λονδίνο, ήταν από ανάγκη, κι ας μη μου πολυάρεσε στην αρχή, αφού έπρεπε να παίζω πολλά και διάφορα είδη μουσικής, εξίσου άρτια. Ξάφνου το «λεξιλόγιό» σου αυξάνεται γεωμετρικά και η τεχνική σου πλουτίζεται καίρια σε διαφορετικά στυλ, γεγονός που αποτελεί σημαντικό σου πλεονέκτημα έναντι των συναδέλφων σου.

Πράγματι. Και μιας που και εγώ -ας μου επιτραπεί- ανέκαθεν υπήρξα ορθάνοικτος ακροατής, θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να ακούσω την πολυτιμότατη γνώμη σου για την τρανταχτή περίπτωση του Phil Collins. Έχω αντιμετωπίσει προσωπικά τεραστίου βαθμού στενομυαλιά από συνοδοιπόρους μου απέναντί του. Έχοντας αποδείξει περίτρανα την τεχνική του αρτιότητα και το πηγαίο του ταλέντο καταρχήν στους πρώιμους Genesis και στη συνέχεια με τους Brand X, από την στιγμή που επέλεξε να συγγράψει εμπνευσμένα τραγούδια της pop, πολλοί από αυτούς που τον «προσκυνούσαν», έως και τον διέγραψαν! Απαράδεκτο;
Από την στιγμή που ήταν συνειδητή επιλογή του και την έφτασε στην κορυφή, ναι. Καταρχήν είναι απίστευτα ταλαντούχος συνάδελφος, μα επιπλέον είναι και εξίσου ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης και -πάνω από όλα- ερμηνευτής! Άπαξ και μπορείς να τραγουδήσεις Χρήστο, αλλάζουν όλα! Αλλάζει ολάκερη η προσέγγισή σου απέναντι στη μουσική, αφού οι δυνατότητές σου πολλαπλασιάζονται δραματικά. Οι ορίζοντές σου διευρύνονται μονομιάς. Μην τα λέμε! Εξαιτίας αυτής του της ευχέρειας και της ενασχόλησής του με αυτό το δημοφιλές ιδίωμα, κατάφερε να συγγράψει απίστευτα δημοφιλή τραγούδια που έγιναν hit singles.

Πριν κάποια χρόνια κι ενώ βρισκόμασταν σε περιοδεία με τους Toto, έχοντας ρεπό, πήγαμε όλοι μαζί να τους δούμε σε μια στάση του reunion tour τους (σ.σ.: 2007). Ένα θα σου πω μονάχα: είχα ξεχάσει πόσο πολλές επιτυχίες είχαν γράψει κι έπαθα πλάκα! Θεέ μου! Μιλάμε ήξερα τα περισσότερα. Ε, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκουν στον Phil! Ναι λοιπόν. Πέρα από κορυφαίος τυμπανιστής, είναι και χαρισματικός συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής. Και από την στιγμή που ακολούθησε τις βουλές τις καρδιάς του και τα κατάφερε τόσο καλά, κάθε «κατακραυγή» πέφτει στο κενό...

Toto

Έτσι! Όντας αμετανόητος οπαδός σου, έχω παρακολουθήσει ανελλιπώς όλη σου τη δισκογραφική πορεία. Γεγονός που με ωθεί να σε ρωτήσω το εξής σημαντικό: τι ήταν αυτό που σε έκανε να νιώσεις μόνιμο μέλος μιας μπάντας με τους Toto και μόνο με αυτούς;
Καταρχήν οφείλω να πω πως φταίει η βαθιά γνώση της μουσικής και η απίστευτη τεχνική κατάρτιση του καθενός τους. Κατά δεύτερον, σίγουρα συνέβαλαν και πάμπολλες συγκυρίες. Και αν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που νομίζουν πως φταίει η μετοίκηση μου από το Λονδίνο στο Los Angeles, κάνουν λάθος, αφού αυτή προηγήθηκε της πρόσκλησής τους! Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν μετακόμισα στο L.A. δεν γνώριζα καν τους Toto. Απλά άλλαζα σελίδα στη ζωή μου μετά από τριανταπέντε χρόνια. Χωρισμένος από το γάμο μου, έψαχνα μια εντελώς νέα αρχή.

Και ξάφνου, ήρθε και η δική τους πρόταση. Ένα πράγμα που εξαρχής θαύμασα σε τούτη τη μπάντα ήταν η οργανωτικότητά τους! Ουδέποτε είχα βιώσει τόσο σωστό οργανόγραμμα έως τότε με άλλο σχήμα. Πάντοτε θα υπήρχαν «τρύπες» δώθε-κείθε. Οι περιοδείες, οι ηχογραφήσεις, οι προωθητικές ενέργειες, όλα ήταν σχεδιασμένα στην εντέλεια.

Όμως όπως προανέφερα, πάνω από όλα ήταν το επίπεδο τους ως μουσικών. Και φυσικά το γεγονός του ότι μου δήλωσαν εξαρχής πως θέλουν αν συνεχίσουν ως μπάντα (σ.σ.: μετά τον άδικο θάνατο του τιτάνιου Jeff Porcaro), και θέλουν να συνεχίσουν μαζί μου... Ήταν μεγάλη μου τιμή.

Και σκέφτηκα «πωωω, ίσως ήρθε η ώρα που πρέπει να βιώσω κι εγώ την εμπειρία του να ανήκεις σε ένα μουσικό σχήμα» και δέχθηκα μονομιάς.

Τέλος, κακά τα ψέματα, η δομή αυτή καθεαυτή μιας μπάντας που αποτελείται επίσης από περιζήτητους session μουσικούς, μου επέτρεπε και μένα με τη σειρά μου να συνεχίζω τις υπόλοιπες συνεργασίες / αναθέσεις μου, μα και τα προσωπικά μου projects. Μιλάμε για μια τέλεια περίπτωση λοιπόν, κομμένη-ραμμένη στα μέτρα μου. Βλέπεις;

Ξεκάθαρα! Ok, άρα λοιπόν γιατί πλέον δεν είσαι μαζί τους;
(γελά τρανταχτά) Έχουν αλλάξει πάρα πολλά στην μουσική βιομηχανία. Έως και το 2008, όλα κυλούσαν ρολόι. Μετά, ήρθαν τα πάνω-κάτω (σ.σ.: πες τα!). Οπότε και αποφασίσαμε με τον Luke (σ.σ.: Steve Lukather) να κάνουμε ένα διάλειμμα επ’ αόριστον. Έτσι κι έγινε. Το 2010 μου τηλεφώνησαν δηλώνοντας μου πως ξεκινούν ξανά, μα υπό διαφορετικές συνθήκες, τρεις μονάχα εβδομάδες μες τη χρονιά. Σκοπός τους ήταν να μαζέψουν λεφτά και για τον Mike (σ.σ.: τον αείμνηστο μπασίστα Mike Porcaro). Δεν μπορούσα να μην δεχθώ. Έλα όμως που με την αλλαγή του management -με την οποία παρεμπιπτόντως δεν συμφώνησα ποτέ- άλλαξαν και οι σχέσεις μεταξύ μας. Δεν ήταν η όμορφη παρέα που είχαμε πλέον... Καμία σχέση με τη μπάντα που με υποδέχθηκε το 1993!

Ακολούθησε άλλη μια περιοδεία το 2011 η οποία ήταν λίγο μεγαλύτερη, και όταν το 2012 τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο άχαρα, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πλέον να ανήκω σε κάτι τέτοιο, ένιωθα δυστυχισμένος. Συνυπολογίζοντας και το προχωρημένο της ηλικίας μου δε, ανακοίνωσα την αποχώρησή μου. Ηλικιακά, ήθελα πλέον άλλους ρυθμούς από τον εξουθενωτικό μιας rock 'n' roll μπάντας, ήθελα να ψαχτώ ξανά με άλλα μουσικά ιδιώματα όπως τα όσα «τρέχω» εδώ και τρία χρόνια. Fusion. Το διασκεδάζω περισσότερο έτσι πλέον.

Λογικότατο. Πάμε τώρα σε κάτι που έχω βιώσει με τον εξίσου πολυσχιδή στο όργανό του Neil Murray. Τον εκτιμώ αφάνταστα κι αυτόν, ως μπασίστα! Σε μια κατ' ιδίαν συνέντευξή μας λοιπόν μου είχε δηλώσει από την μια την ευγνωμοσύνη του για τις «παχουλές» απολαβές που του χάριζε η μόνιμη ενασχόλησή του με το περιοδεύων Musical "We Will Rock You", μα την ίδια στιγμή την ανάγκη του να ψάχνει και κάποιες εναλλακτικές που τον ήθελαν δημιουργικό. Όντας και του λόγου σου «υπάλληλος» σε θρυλικές rock operas για μια περίοδο της καριέρας σου, ένιωσες ποτέ αντίστοιχα;
Ναι. Και για αυτό δεν το έχω ξαναδοκιμάσει ποτέ, ούτε πρόκειται! Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αποστροφή μου για κάθε τι διαρκώς επαναλαμβανόμενο! Και επειδή δεν το αντέχω, δεν είμαι καθόλου καλός πλέον σε αυτό. Ήμουν πάρα πολύ νέος όταν το δοκίμασα, δεκαεξάχρονος, στα πρώτα μου βήματα, και τούτο επειδή βρέθηκα να παίζω τύμπανα στην πρώτη, αυθεντική θεατρική παράσταση του "Jesus Christ Superstar" στο West End του Λονδίνου για ένα ολόκληρο χρόνο.

Simon Phillips

Το ξέρω, και θέλω να σου ομολογήσω πως λατρεύω την ηχογράφηση του 1970 με Ιησού τον Ian Gillan και Ιούδα τον Murray Head...
Ναι, και την Yvonne Elliman όπως και όλα τα μέλη των Grease Band του Joe Cocker, o Neil Hubbard, o Allan Spenner, όμως εγώ δεν ήμουν εκεί...

Όταν αργότερα πήγα στο West End, χρησιμοποίησαν τους ίδιους μουσικούς και ένα νέο επιτελείο ηθοποιών / ερμηνευτών, όταν ακόμη ήμουν μόλις δεκαπέντε χρονών λέμε, και ένα χρόνο μετά ήταν που προσχώρησα κι εγώ ως drummer. Ιησούς τότε ήταν ο Paul Nicholas και Ιούδας ο Christopher Neil, ο οποίος μάλιστα υπήρξε τραγουδιστής της πρώτης μπάντας του Gerry Rafferty, τους Steelers Wheel. Και η Dana Gillespie στον ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής.

Όμως ακόμη και τότε συνέβηκε το εξής αστείο. Τους πρώτους έξη μήνες όντας ακόμη άσημος, έπαιζα κάθε βράδυ. Τους επόμενους έξη πατούσα ήδη σπάνια, αφού η ατζέντα μου γέμιζε με ενδιαφέροντας και ποικίλα sessions! Και ναι. Το ομολογώ. Το ρίσκο που πήρα τότε ήταν τεράστιο: παράτησα τη σιγουριά της διόλου ευκαταφρόνητης εβδομαδιαίας επιταγής και το έπαιξα κορόνα-γράμματα αναλαμβάνοντας αποκλειστικά και μόνο ηχογραφήσεις. Όμως όπως δείχνουν όλα, η επιλογή μου ήταν ολόσωστη, δεν νομίζεις;

Εννοείται!
Αντιστοίχως, στο Los Angeles την ίδια εποχή υπήρχαν εξαίρετοι επαγγελματίες μουσικοί που ζούσαν πλουσιοπάροχα παίζοντας σε τηλεοπτικές εκπομπές. Εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με κάτι τέτοιο... Ανέκαθεν υπάρξα άνθρωπος που ζει στα όρια. Δεν είμαι άνθρωπος της ασφάλειας. Σε όλες μου τις εκφάνσεις, δοκιμάζω και δοκιμάζομαι. Για αυτό παίζω και τύμπανα οριακά. Μην ξεχνάμε πάντως πως το 1973 υπήρχε απίστευτη άνθιση στη δισκογραφία, άρα και στις ηχογραφήσεις αντιστοίχως. Καμία σχέση με σήμερα! Παρόλα αυτά, είναι πάρα πολύ αργά να κάνω πίσω πλέον, αφού έχω μάθει σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Και δεν κάνω τον έξυπνο. Κάθε καλλιτέχνης, τραγουδιστής, ηθοποιός, μουσικός, περνά περιόδους πολύ ζόρικες οικονομικά... Όμως μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή μας την επιλογή και κάνουμε ότι μπορούμε για την επιβίωση, όμως αυτό που παραμένει πρωταρχική μας ανάγκη είναι το να νιώθουμε δημιουργικοί και να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε πάνω από όλα...

Όπως εσύ! Πάμε τώρα στο πώς άρχισαν όλα για σένα. Διάβασα πως ο πατέρας σου υπήρξε ουσιαστικός μέντοράς σου...
Πράγματι!

Υπάρχουν ηχογραφήσεις όπου παίζεις ως πιτσιρικάς τύμπανα με την Dixieland Jazz Band του;
Βεβαίως, τρία άλμπουμ και αμέτρητες ζωντανές ηχογραφήσεις του B.B.C.!

Ενδιαφέρον. Πέρα από τον πατέρα σου, ποιοί υπήρξαν επιδραστικοί «καθοδηγητές» σου, όχι μόνο ως drummer, μα και ως μουσικού εν γένει;
Βασικά οι πρώτοι διάσημοι τυμπανιστές: Buddy Rich, Louis Belson, Gene Krupa. Όμως μεγάλωσα ακούγοντας και Benny Goodman, Count Basie, Bob Crosby και άλλους big band leaders αφού και η μάνα μου λάτρευε να τα ακούει καθημερινά. Dave Brubeck, έπαιζα διαρκώς πάνω από το "Take Five"... Άκουσα φυσικά και Stones, Beatles που έσκαγαν μύτη. Όμως αργότερα ανακάλυψα τις πολυμελής μπάντες της Δυτικής Ακτής όπως οι Chicago Transit Authority, Blood, Sweat & Tears, και τότε κατάλαβα πως ήθελα να ασχοληθώ με την μουσική μια για πάντα. Όχι αποκλειστικά με τα τύμπανα, με την Μουσική εν γένει. Όταν μπήκα δε στο fusion με ηγετικές μπάντες όπως οι Mahavishnu Orchestra, Return to Forever, είπα εδώ είμαστε! Άνοιξαν οι ορίζοντές μου. Όχι πως σνόμπαρα τα υπόλοιπα φυσικά. Ο Isaac Hays π.χ.! Το "Theme From Shaft" το είχα μάθει απ' έξω. Όπως και το "Me And Mrs Jones" του Billy Paul. Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι Jackson 5.

Άρα όπως βλέπεις, οι επιρροές μου ήταν από μια πολύ μεγάλη γκάμα ακουσμάτων: jazz, fusion, rock 'n' roll, rhythm 'n' blues, funk... Λατρεύω τη μουσική!

Αυτό είναι πασιφανές!
...Και την αρμονία της. Όχι μόνο τους ρυθμούς της. Κι αν δεν έμαθα τελικά πιάνο, φταίει η δασκάλα μου και ο βαρετός τρόπος που μου μάθαινε τα ακόρντα στο κλαβιέ. Ποτέ της δεν κατάλαβε πόσο βαρετό ήταν ένα στεγνό ντο ματζόρε. Αν ήθελε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο, θα μπορούσε να μου παίξει ένα φα ματζόρε εβδόμης και να έχω σήμερα και τούτη την ευχέρεια! Να γιατί το γύρισα στα τύμπανα με τρόπο τέτοιο, που να ακούω «συγχορδίες» από τα παλλόμενα δέρματά μου.

Είναι πράγματι απίστευτος ο βαθμός που ένας διδάσκαλος μπορεί να εμπνεύσει ή αντίστοιχα να αποτρέψει τους μαθητές του… Όμως αυτό που μόλις ανέφερες για τις συγχορδίες μου στρώνει απίστευτη πάσα για να σε ρωτήσω το εξής. Μέχρι σήμερα, η σκηνή του Αθηνά Live έχει φιλοξενήσει σχεδόν τους πάντες στο χώρο της jazz / fusion. Έτσι και οι συνάδελφοί σου που έχουν παίξει εκεί ανήκουν στην αφρόκρεμα του οργάνου. Όμως κατά τα λεγόμενα της Σόνιας, της γραμματείας του Ωδείου που διοργανώνει κάθε παράσταση, το drum set που παράγγειλες εσύ είναι μαρκάν το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα!
(σκάει στα γέλια)

Δικαιωματικά θα έλεγα, αφού σε έχουμε θαυμάσει να χρησιμοποιείς κάθε ένα από τα κομμάτια που το αποτελούν με τον πιο δημιουργικό τρόπο, σαν χρώματα σε μια τεράστια παλέτα ηχητικών επιλογών...
Το είπες όπως ακριβώς είναι! Απολύτως!

Simon Phillips - Andy Timmons - Steve Weingart - Ernest Tibbs

Χαίρομαι πάρα πολύ! Όμως, ποιά η γνώμη σου για το γνωστό γνωμικό «τα λιγότερα, είναι περισσότερα» (σ.σ.: less is more);
Ααααααααα, εκεί το πήγαινες! (γελά βροντερά) Κοίτα. Αναλόγως! Όσον αφορά τον τρόπο παιξίματος, συμφωνώ απόλυτα πως η οικονομία και οι σοφές επιλογές πάντοτε εξυπηρετούν καίρια το τελικό αποτέλεσμα. Είναι πολλοί αυτοί που μένουν άφωνοι με το πόσο στοχευμένα χρησιμοποιώ τα μέρη του set. Υπάρχουν συνθέσεις όπου παίζω μόνο στο ταμπούρο, την μπότα και το hi-hat. Μα τι να λέμε! Όλα πρώτα από όλα πρέπει να εξυπηρετούν τη μουσική αυτή καθεαυτή!

Να τι προτείνω λοιπόν σε κάθε έναν που βλέπει το τεράστιο στήσιμό μου και απορεί: δες τα τύμπανα λες και είναι πιάνο. Το πιάνο έχει 88 νότες. Μιλάμε για πολλές νότες και πολλές χορδές, ναι; Όμως εκεί γιατί δεν το σκέφτεσαι έτσι; Το δέχεσαι όπως είναι. Εγώ λοιπόν κοιτώ τα τύμπανα και βλέπω ένα πιάνο! Ναι, πράγματι, έχω συναντήσει αρκετούς συναδέλφους μου που αντιθέτως, τα βλέπουν κομμάτι-κομμάτι. Και σε κάθε ένα τους τοποθετούν ένα μικρόφωνο. Κατανοητό. Όμως εγώ προτιμώ να παίζω τύμπανα με τρόπο τέτοιο, που ακόμη κι αν έβαζα ένα και μόνο ένα μικρόφωνο ψηλά, στο κέντρο, να ακούγομαι φανταστικά... Γιατί; Γιατί του φέρομαι σαν πιάνο. Το κουρδίσω σαν πιάνο. Κάθε κύμβαλο επίσης έχει το δικό του ρόλο, τη δική του νότα και μπαίνει στην κατάλληλη θέση. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω συναντήσει κατά τα άλλα πολύ καλούς drummers, όμως ένα του πιατίνι π.χ. ακούγεται πολύ περισσότερο από τα άλλα, χωρίς να τον ενοχλεί. Και δεν αναφέρομαι στα κατασκευαστικά του χαρακτηριστικά, γιατί αυτό σχεδιάστηκε για να ακούγεται με τάδε decibels. Το θέμα είναι και πάλι λοιπόν το πώς ΕΣΥ ως drummer θα το χτυπήσεις για να μην ακουστεί παραπάνω, με ανάλογες δυναμικές... Αντιλαμβάνεσαι; Όπως στο πιάνο. Βάρα το κεντρικό πλήκτρο του ντο, στη μέση του κλαβιέ. Αν μπορούσαν αν «εξαφανιστούν» όλες οι υπόλοιπες νότες, θα ακουγόταν εντελώς διαφορετικό!

Μην κοιτάμε λοιπόν τα νούμερα. Να κοιτάμε τη χρήση των επιμέρους εργαλείων και να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε σοφά. Και σε γόνιμους συνδυασμούς. Θες να τα βαρέσεις όλα τους σε κάποια φάση; Με γεια σου και χαρά σου, αλλά κάνε το με ενδιαφέρον τρόπο!

Ιδού λοιπόν η δική μου στάση ζωής, και ναι, είμαι κολλημένος σε αυτήν.

Και συνέχισε έτσι Simon! Τώρα, ατενίζοντας από την κορυφή του κόσμου τους συναδέλφους σου όντας απόλυτα καταξιωμένος, σου έχει συμβεί ποτέ να «ιδρώσεις» μπροστά σε κάποιον συνάδελφό σου, επώνυμο ή πόσο μάλλον άσημο, από το πόσο ουσιαστικά και ευφάνταστα έπαιξε;
Φυσικά! Ταξιδεύοντας ανά τον πλανήτη με την Hiromi και τον Anthony Jackson, είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε πάμπολλα jazz φεστιβάλ. Εκεί, ήρθαμε σε επαφή με αμέτρητους ανερχόμενους, ακόμη άγνωστους μουσικούς που δεν είχαμε ακούσει... Ανάμεσά τους υπήρξαν κάποιοι για τους οποίους πιστεύω πως σύντομα θα μιλάμε!

Μήπως θα μπορούσες να αναφέρεις μερικούς, ώστε να τους ανακαλύψουμε κι εμείς;
Βεβαίως. Πρόσφατα ενθουσιάστηκα με τον Greg Hutchinson o οποίος παίζει με τον Joshua Redman και τον Brad Mehldau πριν γίνει διάσημος. Είναι πραγματικό φαινόμενο ο τύπος! Επίσης έμεινα άναυδος με τον νεαρό Justin Brown που απόλαυσα με τον Joe Clayton, γιό του μπασίστα John Clayton. Απίστευτος κι αυτός... Κι ο Eric Harland, το ξέρεις; Καταπληκτικός! Μπορείς να πάρεις μια γεύση του τι κάνει στο "Bounce" του Terence Blanchard και πρόσφατα περιοδεύει με το κουαρτέτο του Dave Holland... Είναι τόσος ο θαυμασμός μου για κάποιους νέους, χαρισματικούς συναδέλφους μου που με εμπνέει και μένα αυτό να γίνω ακόμη καλύτερος! Για παράδειγμα, πέρυσι γιόρτασε η TAMA τα σαράντα της χρόνια και σε ένα Drum Festival που διοργάνωσε στη Νυρεμβέργη στο οποίο ήμουν headliner, άκουσα πριν από μένα τον John Blackwell και έπαθα πλάκα! Παίζει με τον Stanley Clarke, την Chaka Khan Τόσο, που με ενέπνευσε αυτομάτως και έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου...

Μα όταν είσαι εκεί ψηλά, μονάχα ζήλεια δεν μπορείς να νιώσεις... Για του λόγου το αληθές, υπήρξες drummer των θρυλικών The Who μεταξύ άλλων για τις ανάγκες της αμερικάνικης περιοδείας τους στα 1989...
Ναι, ήταν μοναδική εμπειρία και αυτή...

Θέλω την πολυτιμότατη άποψή σου για δυο πράγματα: τον αείμνηστο και αναντικατάστατο John Entwistle ως μέρος του rhythm section και τον επίσης αξέχαστο Keith Moon...
Τον John τον λάτρεψα! Και ως άνθρωπο, και ως μπασίστα. Καταρχήν ήταν ξεκάθαρα στην πρώτη γραμμή του ηλεκτρικού μπάσου στην 60-χρονη εποποιία του rock 'n' roll! Κατείχε απίστευτη τεχνική, μοναδικό ήχο και έπαιζε με ένα ανεπανάληπτο, ολόδικό του τρόπο! Δεν σου κρύβω πως μας πήρε λίγο καιρό να ταιριάξουμε στη μέση ως δίδυμο... Είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη του χρόνου. Πού είναι το τέσσερα, πού πιάνουμε το groove, όλα αυτά. Λογικό, αφού η μουσική των Who ανέκαθεν κινήθηκε εκτός του θεμελιακού groove. Ενώ λοιπόν ο Keith έπαιζε τύμπανα με έναν «ορχηστρικό», χαλαρό, άκρως ελευθέριο έως και avant garde τρόπο, εγώ είμαι της σχολής του απόλυτα «κλειδωμένου» funky groove. Όμως άπαξ και συναντηθήκαμε κάπου στη μέση με τον John, αυτό ήταν, σου μιλώ για σκέτη γιορτή! Ζήσαμε απίστευτα δυναμικές στιγμές επί σκηνής, όπως επίσης ζήσαμε ανεπανάληπτες ανθρώπινες στιγμές ως φίλοι. Βγαίναμε διαρκώς για ποτό, για φαΐ, για κουβέντα... Είχε τρομερή αίσθηση του χιούμορ επίσης. Πανέμορφος. Και όταν έμαθα πως «έφυγε» απρόσμενα, έπαθα σοκ...

Όσο για τον Keith, τι να πει κανείς; Είδος από μόνος του! Αγάπησα τον αναρχισμό του στα τύμπανα. Ένα θα σου πω. Όταν άκουγα τα τραγούδια πριν την περιοδεία για να τα μάθω, πολλές φορές με έπιαναν τα γέλια με τις απρόσμενες επιλογές του! «Μα, γιατί να το κάνεις αυτό ρε φίλε εδώ;» σκεφτόμουν και γελούσα. Κι όμως, ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να είχε βάλει! Οπότε τι έκανα; Κάποιες φορές έβαζα κάτι εντελώς διαφορετικό επί σκηνής, δικό μου, και άλλες κοπιάριζα τα καπρίτσια του επακριβώς αφού τα έβρισκα απίστευτα ευφάνταστα... Όμως να πω και το άλλο: υπάρχει κόσμος που αγνοεί πως εγώ πήρα τη θέση του Kenny Jones και όχι του Keith. Κακώς, Κάκιστα, αφού και ο Kenny βρέθηκε την καταλληλότερη στιγμή για τους Who!

Simon Phillips

Συμφωνώ απόλυτα και δεν ανήκω σε αυτούς, πίστεψέ με!
Μάλιστα από ότι έμαθα από τους ίδιους, αν ήμουν πιο μεγάλος σε ηλικία, θα είχαν ζητήσει εμένα στη θέση του Keith. Όμως ο Kenny τότε ήταν ήδη πασίγνωστος και αγαπητός στον John, ο οποίος και τον σύνεστησε-δικαίως! Την εποχή που έπαιξα στο "Empty Glass" του Pete Townsend, πήγα και είδα τους Who live και θαύμασα τον Kenny. Ήταν κι αυτός γκρουβάτος, σταθερός και έδωσε μια δική του πινελιά στη μπάντα... Ηχογράφησε μαζί τους τα "Face Dances" & "It's Hard" στα οποία έπαιξε θαυμάσια! Κρίμα να τον «προσπερνούν»...

Πράγματι! Λοιπόν, θα σου εκμυστηρευτώ κάτι ως ειδήμονα για το οποίο κάποιοι θα μπορούσαν και να με λυντσάρουν: παρότι ένας και μοναδικός, ανεπανάληπτος και απίστευτος performer επί σκηνής, για μένα ο Keith επαναλαμβανόταν συχνά στις επιλογές των άναρχων breaks του (των αλλαγών του). Έλα, ρίξε μου την πρώτη μπουνιά εσύ αν θες, θα το κατανοήσω!
(σκάει στα γέλια) Κοίτα. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να προσδιορίσει τι και πώς σε κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις σαν κι αυτή. Ο Keith έπαιζε σαν τον Keith. Εντελώς ανορθόδοξος drummer, γεγονός που τον χαρακτήρισε τόσο που έγινε ρόλος του! Αντιλαμβάνομαι τι εννοείς. Και ο ήχος του ήταν περίεργος αν θες. Όμως θυμήσου αντίστοιχα τον Tony Williams...

Πωωωωω, Ιερό Τέρας! Είχα την τύχη να τον απαθανατίσω στο θέατρο Λυκαβηττού με το κουαρτέτο του Herbie Hancock στα '90s...
Είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τον Tony... Κι ενώ του ήταν πολύ δύσκολο να νταραβερίζεται με συναδέλφους του, ένιωθε άβολα -και ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω το γιατί- με εμένα ένιωθε άνετα και ήταν μεγάλη μου τιμή αυτό! Ίσως επειδή δεν ήμουν ξεκάθαρα ένας jazz drummer...μα all around. Αλήθεια, τον έχεις ακούσει να παίζει rock 'n' roll;

Όχι...
Έμοιαζε με τον Keith! Πρόσεξέ με, δεν μιλώ για την τεχνική τους κατάρτιση, διότι ο Tony υπήρξε ξεκάθαρα πολύ μπροστά γενικώς! Ο Keith δεν μπορούσε να swing-άρει έτσι... Όμως όταν ο Tony δοκίμαζε να παίξει rock 'n' roll, ήταν εξίσου ανορθόδοξος με τον Keith αφού ένιωθε έξω από τα νερά του... Το groove δεν ήταν στην δική του ρυθμική βάση αξιών. Ο δικός του τρόπος προσέγγισης του ρυθμού ήταν εντελώς διαφορετικός. Οπότε τι γινόταν; Έπαιζε μοναδικά. Οι αλλαγές του ήταν σχεδόν πάντα με μονά, ανοιχτά χτυπήματα ανά tom! Σαν τον Keith... Όταν όμως είσαι τόσο καλός σε αυτό που κάνεις, αποκτά μοναδικότητα, και αυτό είναι το κύριο ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη! Μου το είχε δηλώσει απερίφραστα ο Tony, πως θα ήθελε πάτα πολύ να είναι εξέχων rock drummer. Εξ ου και το τελευταίο αγαπημένο του drum set ήταν ένα DW με δυο μπότες και πολλά tom tom! Και τούτο γιατί αλυχτούσε και κείνος πάντα για το «επόμενο βήμα», το «διαφορετικό», το «άναρχο»...

Άρα να πω ότι ναι, πράγματι, όπως λες, το «λεξιλόγιο» του Keith δεν ήταν τεράστιο, όμως ο τρόπος που το χρησιμοποιούσε ήταν «ορχηστρικός», αναρχικός και απίστευτα φανταχτερός. Και ο μοναδικός του τρόπος έκανε τα τραγούδια των Who αυτά που είναι: διάσημα και λατρεμένα! Ο τρόπος που παίζει στα "Who Are You?", "Won't Get Fooled Again" είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ εύστοχος! Δεν μπορείς να αλλάξεις ή να πειράξεις το παραμικρό! Είναι αδύνατον.

Έτσι είναι. Μα να σου πω, ανατριχιάζω κάθε που τον βλέπω να παίζει ζωντανά, μη τρελαθούμε, ο άνθρωπος προσέφερε ΘΕΑΜΑ! Απλά εννοούσα αυτό που αναφέρεις, το «περιορισμένο λεξιλόγιο», τίποτε άλλο. Πάμε τώρα στις αναμνήσεις σου από την μοναδική σου επίσκεψη στη χώρα μας μέχρι σήμερα, ως μέλος των Toto...
Άμα σου πω ότι δεν πρόλαβα να δω τίποτα θα το πιστέψεις; Η πτήση μας είχε και μια στάση στο Λονδίνο πριν φτάσουμε Ελλάδα. Όμως το πιο σημαντικό γεγονός που με ήθελε να βρίσκομαι στον κόσμο μου ήταν το ότι η μητέρα μου ήταν βαριά άρρωστη το 2006 που ήρθαμε... Λίγους μήνες μετά έφυγε απ' τη ζωή. Ενώ λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι Toto είχαν την ευκαιρία να μείνουν στην Αθήνα μια-δυο μέρες παραπάνω, εγώ έπρεπε να είμαι δίπλα της στην Αγγλία έως και το απόγευμα της συναυλίας μας... Ας ευχηθούμε τούτη τη φορά να έχω περισσότερο χρόνο ώστε να δω κατιτίς.

Στο εύχομαι και λυπάμαι πολύ για την μητέρα σου... Παρότι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση λοιπόν, μήπως τυχαίνει να θυμάσαι καθόλου τους ντόπιους ήρωές μας που άνοιξαν το σόου σας, τους Socrates; Ο συνάδελφός σου Μάκης Γιούλης, ο drummer τους, πίνει νερό στο όνομά σου παρεμπιπτόντως!
Πρόλαβα μονάχα το τέλος του set, αλλά όπως πολύ σωστά είπες, ήταν τόσο θολά όλα στο μυαλό μου που δεν κατάφερα να απολαύσω σωστά τίποτε...

Λογικότατο... Πάμε τώρα μια άλλη σημαίνουσα συνεργασία σου, αυτή με τον αείμνηστο Jack Bruce!
Τι κρίμα που έφυγε... Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Η ιστορία μας πάει πολύ πίσω. Τον πρωτογνώρισα το 1976 και από την πρώτη στιγμή που παίξαμε μαζί, έγινε φανερό το πόσο πολύ ταιριάζαμε ως rhythm section! Έτσι λοιπόν ιδρύσαμε τους Jack Bruce Band, ηχογραφήσαμε το 1977 το "How's Tricks" και περιοδεύσαμε σε Ευρώπη και Αμερική για τις ανάγκες της προώθησής του. Μετά ηχογραφήσαμε το "Jet Set Jewel" που όμως κυκλοφόρησε πολύ αργότερα (σ.σ.: το 2003) και από εκεί και πέρα, οι δρόμοι μας συναντιόντουσαν αραιά και που. Όμως κάθε μα κάθε φορά, ήταν σα να μην είχε περάσει μια μέρα! Ήμουν τεράστιος οπαδός του ανέκαθεν. Και πριν έχω την τιμή να γίνω συνεργάτης του, μα και μετά. Υπήρξε και καθοδηγητής μου ως μεγαλύτερος... Του χρωστώ ακόμη και την λατρεία μου για την γιαπωνέζικη κουζίνα (γελά). Πέρα από όλα αυτά όμως, αυτός φταίει που γνωρίστηκα με τον Tony Williams και του το χρωστώ παντοτινά! Το ξέρεις πως ζούσαμε σε διπλανά χωριά στην Αγγλία; Και μάλιστα ηχογράφησε στο δικό μου home στούντιο το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1990 (σ.σ.: "A Question Of Time"), και στη συνέχεια τακιμιάσαμε και αρχίσαμε να παίζουμε μαζί. Περιοδεύσαμε μαζί στην Ιαπωνία το 1992 και την επόμενη χρονιά παίξαμε μαζί και δυο μονάχα σόου στην Ευρώπη, το ένα στη Σαρδηνία και το άλλο στο Λονδίνο... Θα τον αγαπώ παντοτινά.

Simon Phillips

Αναμενόμενο... Να πάμε τώρα στον Mike Oldfield, αφού πιστεύω πως υπήρξε αντίστοιχα μέντορας και καθοδηγητής σου σε ότι αφορά την τέχνη της ηχοληψίας και της παραγωγής. Θέλω να πιστεύω πως αυτός φταίει για το ότι είσαι σήμερα εξίσου καλός παραγωγός όσο και τυμπανιστής...
Και έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτός με έμαθε τα πάντα περί παραγωγής! Είναι καθ' όλα υπεύθυνος. Μου έδωσε τις ευκαιρίες, τα εργαλεία, την τεχνογνωσία, τα πάντα!

Το ήξερα! Κατανοητό. Έχω άλλες δυο ερωτήσεις για σένα Simon πριν ολοκληρώσουμε. Πρώτα να ρωτήσω την γνώμη σου για δυο αγαπημένα μου projects σου: τους P.S.P. και το τρίο σου με την Hiromi. Και τούτο γιατί έμεινα άναυδος όταν ο κατ' εμέ σημαντικότερος εν ζωή ηλεκτρικός μπασίστας στον κόσμο, ο Anthony Jackson, μου δήλωσε απερίφραστα τον θαυμασμό του για τον Pino Palladino!
Ναι! Δεν είναι απίστευτο; Είδες; Μα, κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε ο Anthony και μου είπε «κοίτα, αν ο Pino έχει κόλλημα κάποια βραδιά να παίξει, πες μου κι έρχομαι τρέχοντας να τον αντικαταστήσω!». Και αυτό από ποιόν; Από τον Anthony που δεν χαρίζει εύκολα φιλοφρονήσεις!

Μα το γνωρίζω!
Όμως πράγματι, λατρεύει τον τρόπο που παίζει ο Pino. Όπως κι ο Pino αντίστοιχα λατρεύει τον Anthony...

Ωραία, οπότε πες μας τη δική σου γνώμη για αυτούς τους δυο γίγαντες των χαμηλών συχνοτήτων που έχεις δίπλα σου κατά καιρούς...
Μάλιστα. Καταρχήν, είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Pino κατέχει απόλυτη αισθητική. Το groove του είναι παροιμιώδες, δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν. Ο-Τ-Ι κι αν παίξει, όσο περίπλοκο κι αν είναι αυτό, με αναχρονισμούς, με απρόοπτες εναλλαγές, βρίσκει στη στιγμή τη «θέση» του και αυτά που επιλέγει να παίξει, το κάνουν και μοιάζει ξάφνου ευκολάκι! Κατά τα άλλα, τι να πει κανείς; Να μιλήσω για τις μελωδικές του ιδέες; Για τις τονικές επιλογές του; Για τον μοναδικότατο παγκοσμίως ήχο του; Όμως ξέρεις τι αγαπώ περισσότερο στον Pino; Πεθαίνω να παρακολουθώ το πόδι του να χτυπά στη σκηνή «καρφί» με την μπότα μου, Ο,ΤΙ κι αν γίνει! Χτυπά στα τέσσερα τέταρτα, κι ας παίζουμε οι υπόλοιποι τις «κάλτσες» μας, τονίζοντας στο δεκατρία, στο δεκαεπτά, στο δεκαπέντε, αυτός μετρά την «αίσθηση» με απόκλιση μηδενική! Πάντα θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι ρυθμικά. Μιλά στη γλώσσα μου ο άνθρωπος λέμε... Και κρίμα που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο με τους P.S.P. όμως όπως κι εγώ με τους Toto, έτσι κι αυτός ήταν πολύ απασχολημένος με τους Who.

Όσο για τον Anthony, η σχέση μας πάει πολύ πίσω, στα 1992. Όποτε και παίξαμε μαζί δίπλα στον Al Di Meola. Και όταν τον άκουσα να παίζει μπάσο, είπα «να πώς πρέπει να παίζεται το ηλεκτρικό μπάσο λοιπόν!». Ήταν φανταστική εμπειρία για μένα, και παραμένει μοναδικός για την αισθητική μου. Και ΔΕΝ μιλώ μονάχα για την απίστευτη «γκρούβα» του και την απόλυτη αίσθηση του Χρόνου που κατέχει. Μιλώ εν γένει για την ανυπέρβλητη Μουσικότητά του και τις μελωδικές μπασογραμμές που εφευρίσκει! Διόλου τυχαίο λοιπόν το ότι από τότε έως και σήμερα, ελάχιστοι συνάδελφοί του μου έχουν χαρίσει ότι αυτός... Ένας είναι ο Jack Bruce, άλλος ο Stanley Clarke, ok. Τι; Το ότι όταν παίζεις με κορυφαία αισθητική στις επιλογές σου από τη μια και απόλυτη αίσθηση του χρόνου από την άλλη, τότε επιτυγχάνεις τέλεια γνώση της αρμονίας!

Με τον Anthony παίζουμε πλέον ενστικτώδικα. Ξεκινάμε και δεν μας απασχολεί τίποτα. Χαμογελάμε διαρκώς, γιατί είναι σκέτη απόλαυση για μας κάθε μας συνεύρεση...

Για το τέλος κράτησα την ανάγκη μου να ακούσω μια αναφορά σου την πιο πρόσφατη ομάδα που θα απολαύσουμε στο Αθηνά Live σε λίγες μέρες... Τι σε ώθησε και επέλεξες τους συγκεκριμένους εξέχοντες συναδέλφους σου ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους; Μιλώ για τους Protocol II φυσικά...
Φυσικά. Να ξεκινήσουμε με την ηλεκτρική κιθάρα;

Θα το χαρώ πολύ, αφού ο Andy Timmons μου έχει χαρίσει από σκηνής μια από τις σημαντικότερες κιθαριστικές εμπειρίες της 35χρονης ενασχόλησής μου με τις συναυλίες, και ως οπαδού μα και ως επαγγελματία... Ο άνθρωπος τα έχει ΟΛΑ!
Ακριβώς! Κακά τα ψέματα, μεγάλωσα κι εγώ ακούγοντας rock 'n' roll κιθάρες... Λογικό και επόμενο λοιπόν να υπάρχουν μέσα μου τεράστια αποθέματα από τα απίστευτα κι όμως αληθινά που μας χάρισαν άνθρωποι όπως π.χ. ο Jeff Beck. Εφόσον λοιπόν δεν ήμουν, είμαι και ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξω τραγουδιστής και στιχουργός. Παρότι λατρεύω να ηχογραφώ χαρισματικούς ερμηνευτές, εγώ ούτε δυο λέξεις δεν μπορώ να ψελλίσω... Πόσο μάλλον να γράψω στίχους με νόημα! Τι γίνεται λοιπόν; Στη δική μου μουσική, φωνή είναι η κιθάρα! Μάλλον ακόμη πιο σωστά, η κιθάρα και το alto / soprano σαξόφωνο. Εξ ου και στο προσωπικό μου έργο "Symbiosis" χρησιμοποιώ και τα δυο αγαπημένα μου όργανα σε ρόλο φωνής.

Τι θέλω να πω; Για μένα η μελωδία της φωνής πρέπει να «τραγουδηθεί» από την ηλεκτρική κιθάρα. Και ακριβώς ΕΚΕΙ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Διότι κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ελάχιστοι οι κιθαρίστες εκεί έξω που μπορούν να «τραγουδήσουν» με την κιθάρα τους... Και συγχρόνως, πόσο μάλλον, να έχουν τη δυνατότητα να αποδώσουν σωστά τις πολύπλοκες ενορχηστρώσεις που γράφω για την κιθάρα. Άρα κι αν ακόμη υπάρχουν αρκετοί rock 'n' roll κιθαρίστες που «τραγουδούν» πανέμορφα μέσα από την κιθάρα τους, όπως οι Brian May, Jeff BecK, Joe Satriani, δεν έχουν συνάμα την γνώση και την αίσθηση των jazz δρόμων που χρησιμοποιώ...

Έλα που ο Andy τα καταφέρνει και τα δυο υπέροχα! Αυτό δεν θες να πεις;
Ακριβώς! Έχει την ίδια στάση απέναντι στο όργανο του. Και έχουμε και πολλά κοινά βιώματα. Εγώ ξεκίνησα να παίζω jazz και μετά μελέτησα και rock, εκείνος ξεκίνησε με hard rock και μετά μπήκε για τα καλά στο γαϊτανάκι της jazz fusion! Η γνώση του και στα δυο είναι ασυναγώνιστη. Την ίδια στιγμή που λατρεύει τον Jeff Beck μα και τον Wes Montgomery, προσκυνά και τον Chet Baker! Κατανοεί. Όσο για τον ήχο του...

Ασ' το! Δεν υπάρχει!
Πράγματι. Οπότε ήταν η πρώτη μου επιλογή από την ώρα που τον γνώρισα το 1993. Η δεύτερη επιλογή μου ήταν ο Steve Weingart στα πλήκτρα, αφού αυτός και ο Jeff Batcoe είναι και παραμένουν οι πιο αγαπημένοι μου κημπορντίστες έως και σήμερα. Όμως ο Jeff έχει πιάσει μόνιμη δουλειά σε ένα διάσημο τηλεοπτικό σόου και δεν μπορεί να λείψει, ενώ ο Steve ήταν μέσα, πράγμα που με χαροποίησε πολύ. Τέλος, ο Ernest Tibbs στο μπάσο, σύσταση του Steve, ήρθε και γέμισε καίρια το κενό του πολυαγαπημένου μου Melvin Lee Davis, ο οποίος όμως δεν μπορούσε να αφιερωθεί στις εκτεταμένες περιοδείες μας. Όμως όπως πάντα, έτσι και τούτη τη φορά ήθελα τα άτομα που θα ηχογραφούσαν το Protocol II να είναι διαθέσιμα και για την προωθητική περιοδεία, ώστε να υπάρχει συνάφεια! Τον κάλεσα, είχε αυτόματο τηλεφωνητή, μα με πήρε πίσω την ίδια μέρα δηλώνοντας πρόθυμος. Και παρότι δεν είχα παίξει ποτέ ξανά μαζί του, με το που μπήκαμε να ηχογραφήσουμε το πρώτο μας κομμάτι με τίτλο "Moments Of Fortune" που αποτελεί την πιο rock σύνθεση του δίσκου, δέσαμε. Ευθυτενές οκτάρι! Και όμως, ΝΑ πως μου αρέσει να επιλέγω μπασίστα! Όποιος μπορεί να παίξει τέσσερα τέταρτα όπως π.χ. ο John Paul Jones (σ.σ.: πες τα ευλογημένε!), συνήθως μπορεί να κάνει τα πάντα! Και ο Ernest έπαιξε καταπληκτικά, με ατάκα, με τέλειο μήκος στην κάθε του νότα, καρφί με τη μπότα μου. Αυτό ήταν. Το σχήμα είχε συμπληρωθεί!
  • SHARE
  • TWEET