Συνέντευξη Opeth (Mikael Akerfeldt)

«Υπάρχει ένα κενό στις metal προσωπικότητες σήμερα»

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Νικόλα Ρώσση, 27/03/2015 @ 12:33
Το να μην πραγματοποιόταν η συνέντευξη με τον Mikael Akerfeldt κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας για δυο συναυλίες, δεν το συζήταγα καν. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στη σημερινή rock / metal μουσική, οπότε ανυπομονούσα και είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα. Όμως, τα προγράμματα μπλέχτηκαν και ευτυχώς ο Νικόλας Ρώσσης πήρε τις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει και τον συνάντησε αυτός εκ μέρους μου. Καθώς διάβαζα τις απαντήσεις που έδωσε ήμουν ακόμα πιο χαρούμενος που τελικά πραγματοποιήθηκε αυτή η συνέντευξη κι ακόμα πιο πεπεισμένος πως ο Akerfeldt είναι ανάμεσα στους πιο ωραίους, ανοιχτόμυαλος και σημαντικούς τύπους στη μουσική σκηνή. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε τα όσα μας είπε.

Συγχαρητήρια για όσα έχεις καταφέρει ως τώρα. Είναι η πρώτη συνέντευξη μαζί σου, οπότε είμαι αρκετά ενθουσιασμένος...
Σ' ευχαριστώ!

Πώς είναι τα πράγματα στο στρατόπεδο των Opeth, εν έτει 2015;
Θα έλεγα πως είναι πολύ καλά! Είναι καλά εδώ και μερικά χρόνια. Το lineup είναι σταθερό, είμαστε καλοί φίλοι μεταξύ μας και παρόλο που με αυτή τη σύνθεση έχουμε βγάλει μόνο ένα δίσκο ως τώρα, έχουμε περιοδεύσει αρκετά και θεωρώ πως ακουγόμαστε καλοί τόσο όταν παίζουμε τα παλιά τραγούδια, όσο κι όταν παίζουμε τα καινούργια. Θα έλεγα πως δουλεύουμε σχετικά λιγότερο, κάτι που είναι καλό για εμάς, διότι περιοδεύουμε ακατάπαυστα εδώ και 15 χρόνια. Έχουμε ηρεμήσει λίγο, έχουμε κάνει μόνο δυο περιοδείες και μερικές έξτρα εμφανίσεις για να υποστηρίξουμε αυτόν τον νέο δίσκο, οπότε είμαστε μάλλον λίγο τεμπέληδες (γελάει)... Αλλά είναι καλά...

Τώρα που έχουν περάσει μερικοί μήνες από την κυκλοφορία του "Pale Communion" θα ήθελα να ξέρω πως αισθάνεσαι για αυτό και ποια ήταν η συνολική ανταπόκριση που αποκομίσατε.
Τι ανταπόκριση είχε; Δεν έχω facebook και τέτοια πράγματα, οπότε η βασική ανταπόκριση που διάβασα ήταν από κριτικές και τα σχετικά, όπως και από πράγματα που μου έχουν πει διάφοροι άνθρωποι υποθέτω... Κατά κύριο λόγο ήταν καλά, καλύτερα σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ, το οποίο μπορεί να έλαβε καλές κριτικές, αλλά αναστάτωσε τους οπαδούς. Αυτό το νέο άλμπουμ έχει γίνει πιο αποδεκτό ως δίσκος των Opeth σε σχέση με το προηγούμενο. Θα έλεγα πως συνολικά ήταν πολύ καλά, αλλά για εμάς σχεδόν έτσι είναι πάντα, συνήθως. Συνήθως, λαμβάνουμε καλές κριτικές, αλλά παράλληλα κάθε δίσκος που κυκλοφορούμε είχε ένα μέρος του κόσμου που δεν του άρεσε, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν ακόμα περισσότερα αρνητικά σχόλια να κάνουν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση γενικά ήταν πολύ καλά.

Η αντίθεση με αυτό το άλμπουμ ήταν φοβερή, καθώς σε μερικά Μέσα ήταν στο top 10 της χρονιάς και σε άλλα...
Δεν ήταν καν μέσα στα καλύτερα... (γέλια)

Κατά μια έννοια το νέο σας άλμπουμ επισφραγίζει τον νέο σας ήχο και καθιστά σαφές πως η αλλαγή που έλαβε χώρα στο "Heritage" δεν ήταν μεμονωμένη. Αληθεύει αυτό;
Βασικά, δεν το βλέπω σαν να παίρνουμε κάποιο ρίσκο. Όσον αφορά στη μουσική γράφω τα τραγούδια και αυτά εμπεριέχουν μουσική που θέλουμε να ακούσουμε, που θέλω εγώ προσωπικά να ακούσω. Πολύς κόσμο είπε πως είναι μεγάλο ρίσκο το να κυκλοφορήσουμε έναν δίσκο σαν κι αυτό, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε καθόλου έτσι. Θεωρώ πως το να είσαι μουσικός, αυτομάτως σημαίνει πως πρέπει να παίρνεις ρίσκα. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν μπορώ να σε θεωρήσω πραγματικό μουσικό, για να είμαι ειλικρινής. Πρέπει να ωθείς τον εαυτό σου ως συγκρότημα, ως ομάδα και ως ιδιώτης μουσικός. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως πρέπει να αλλάζεις το στυλ σου, αλλά μετά από 25 χρόνια θα μου έκανε τεράστια έκπληξη αν δεν είχε αλλάξει τίποτα.

Είναι ελάχιστες οι επιτυχημένες μπάντες όπως εσείς που επιχειρούν μια τόσο ριζική αλλαγή, σαν αυτή που κάνατε εσείς. Θεωρώ πως φοβούνται ότι θα χάσουν την βάση των οπαδών τους. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς και πόσο σκληρές ήταν οι αντιδράσεις των οπαδών σας;
Ε, δεν νομίζω πως φοβούνται ότι θα χάσουν τους οπαδούς τους. Μάλλον είναι εύκολο να το λες αυτό όταν έχεις μια βάση οπαδών, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Μπορεί να ξυπνήσεις μια ημέρα και να μην την έχει και ίσως τότε πεις «ωχ, ας επιστρέψουμε στο παλιό υλικό για να διατηρήσουμε την καριέρα μας». Δεν μπορώ να πω πως θα αντιδράσω σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά το ένστικτό που έχω ως μουσικός είναι πως οποιαδήποτε επιτυχία αυτής της μπάντας θα οφείλεται στο ότι κάναμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε.

Σίγουρα έχουν υπάρξει κάποιες ριζικές αλλαγές, αλλά αυτοί οι δυο δίσκοι, το "Heritage" και το "Pale Communion" δεν ήταν οι πρώτοι, θα έλεγα. Βγάλαμε το "Damnation" δέκα χρόνια πριν ή κάπου τόσο, το οποίο ήταν ένας χαλαρός δίσκος. Εκείνη την εποχή, θεωρούμασταν κατά βάση μια μελωδική death metal μπάντα με μερικές progressive πινελιές μέσα σε αυτό. Αυτό το άλμπουμ έγινε αποδεκτό και εξεπλάγην λίγο από την αρνητικότητα που έλαβε το "Heritage". Αλλά παράλληλα, μπορούσα να την κατανοήσω. Πρόκειται για προϊόν της δισκογραφικής μου συλλογής και ακούω τόσο πολλά διαφορετικά είδη και μουσικής, που θα ήταν αδύνατο για μένα ως μουσικός να μείνω σε ένα και μόνο πράγμα. Αν έχουμε ένα στυλ, τότε αυτό το στυλ είναι πως εξελισσόμαστε, πως αναπτυσσόμαστε, πως δεν κολλάμε σε μια φόρμουλα. Όχι για μεγάλο διάστημα τουλάχιστον... Μπορεί να βρούμε κάτι που είναι ενδιαφέρον για κάνα δυο δίσκους, αλλά μετά γίνεται βαρετό για εμένα... (γέλια)

Νιώθεις πως ένας μουσικός όπως εσύ, οφείλει στο κοινό του πράγματα; Αλήθεια, πρέπει να εξηγείς τις αποφάσεις που παίρνεις;
Όχι αυτοπροσώπως... Θέλω να πω πως οι «επεξηγήσεις» προκύπτουν από συνεντεύξεις σαν αυτή εδώ. Αν ο κόσμος διαβάσει αυτή τη συνέντευξη και εγώ μιλάω αναφορικά με το πώς νιώθω για τα μουσική, ίσως κάποιοι να καταλάβουν, να το δουν υπό διαφορετική οπτική σε σχέση με το πώς το έβλεπαν πριν. Αλλά, εν τέλει, ο κόσμος αποφασίζει μόνος του. Όλα έχουν να κάνουν με το γούστο και τη φάση στην οποία βρίσκεσαι στην προσωπική σου ζωή. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως κάποιοι δίσκοι σου κάνουν κλικ λόγω της κατάστασης στην οποία είσαι, όχι λόγω της φύσης του δίσκου. Είναι πολύ δύσκολο το να εξηγήσει κάποιος γιατί η μουσική λειτουργεί με διαφορετικούς τρόπους, αλλά φυσικά έχουμε αλλάξει αρκετά και δεν περιμένουμε να αρέσει σε όλους αυτό.

Από την άλλη πλευρά, αν αγνοείς τελείως τους οπαδούς σου, θα μπορούσες να θεωρηθείς ασεβής προς αυτούς; Πώς την ισορροπείς την κατάσταση;
Φυσικά και τους σέβομαι! Τους σέβομαι κι ως οπαδούς κι ως ανθρώπινα όντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους κάνω τα χατίρια υπό αυτή την έννοια, ούτε ότι είμαστε δικοί τους...

Βασικά, δεν ξέρω αν έπρεπε να την κάνω αυτή την ερώτηση...
Μα είναι καλή ερώτηση πιστεύω...

Είναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι οι οπαδοί πρέπει να υποδεικνύουν πράγματα στους μουσικούς...
Όχι, ούτε εγώ το πιστεύω αυτό. Αλλά, ξέρεις, όταν είσαι σε συγκρότημα και κάποιος ακούει τους δίσκους σου για δέκα χρόνια ή κάτι τέτοιο, πολλές φορές νομίζουν ότι σε έχουν στο τσεπάκι, πως τους ανήκεις και πως οφείλεις να κάνεις αυτά που θέλουν. Κι όταν δεν τα κάνεις, τους αναστατώνεις. Μάλλον είναι κάτι που έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και είναι δύσκολο να επεξηγηθεί...

Πολλές rock μπάντες -και δυστυχώς πολλές metal μπάντες- έχουν κόλλημα με το να ευχαριστήσουν τους οπαδούς τους και προσπαθούν να τους ευχαριστήσουν με το να κυκλοφορούν δίσκους που θεωρούν ότι οι οπαδοί τους θέλουν να ακούσουν. Το οποίο είναι αρκετά καλό, αν με καταλαβαίνεις, αλλά δεν είναι σίγουρος ότι λειτουργεί απόλυτα. Υπάρχουν ένα σωρό μπάντας  που έχουν βγάλει 10 ή 15 δίσκους μετά τους κλασσικούς τους και ο κόσμος ακόμα ακούει τους κλασσικούς δίσκους, χωρίς να δίνει δεκάρα για τους νέους δίσκους.

Εμείς βγαίνουμε έξω, παίζουμε παλιό υλικό που ακόμα γουστάρουμε φυσικά και παίζουμε και νέο υλικό, αλλά όσον αφορά στη δημιουργική πλευρά οφείλουμε να μπορούμε να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις. Αλλιώς, οι Opeth θα ήταν μια επιχείρηση, που στοχεύει στα λεφτά ή στη δόξα και τέτοια πράγματα. Μόνο που βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μουσικούς και θέλουμε να εξερευνήσουμε την μουσικότητα μας, τόσο μεμονωμένα ως άτομο καθένας μας, όσο κι ως ομάδα.

Opeth

Αν ήταν να κάνεις κι άλλη ριζική αλλαγή στον ήχο σου θα την έβλεπες να ήταν προς τον παλιό σας ήχο ή σε κάτι ακόμα πιο νέο για εσάς;
Ε, θα προτιμούσα κάτι νέο. Δεν μου αρέσει να κοιτάζω στον πίσω καθρέπτη (σ.σ.: rearview mirror) για να είμαι ειλικρινής. Αλλά αν αυτό που μου βγαίνει όσο συνθέτω μουσική ή ένα νέο δίσκο ακούγεται σαν μια παλιότερη δουλειά και αρέσει σε όλους μας, τότε αυτό θα είναι ο νέος δίσκος. Κι αν είναι death metal δεν έχει σημασία... Μου αρέσει ακόμα πολύ αυτή η μουσική, έτσι κι αλλιώς. Απλά δεν έχω πλέον την ικανότητα ή το ενδιαφέρον για να γράψω τέτοια μουσική. Πάντα μου άρεσε το progressive rock, το heavy metal και το hard rock... αυτό είναι που μου αρέσει. Σταδιακά ξεκίνησα να ακούω πολλή jazz κι όλα τα είδη της μουσικής βασικά και πάντα έβλεπα τους Opeth σαν την πλατφόρμα πάνω στην οποία μπορούμε να συνδυάσουμε όλα αυτά τα στυλ της μουσικής. Ως ένα βαθμό αυτό δουλεύει πολύ καλά, αλλά σε έναν άλλο βαθμό αυτό δεν λειτουργεί το ίδιο καλά για τους οπαδούς όλο αυτό. Αλλά, για εμάς, είναι διασκεδαστικό και αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο. Δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν ήταν βαρετό. Γίνεσαι μουσικός και μπορείς να ακολουθήσεις αυτή την κατεύθυνση, διότι είναι αυτό που θες να κάνεις, όχι αυτό που σου λένε να κάνεις.

Εμένα μου φαίνεται πάντως σα να προσπαθείς να βγάλεις τους metal οπαδούς από την περιοχή ασφαλείας τους. Είναι μια πρόκληση για εσένα αυτό;
Το λατρεύω στην πραγματικότητα. Λατρεύω την ιδέα ότι το κάνω, αλλά δεν το προσπαθώ συνειδητά. Μου αρέσει πολύ όταν οπαδοί της μπάντας μας έρχονται και με ευχαριστούν που πρότεινα μια μπάντα ή κάτι άλλο, ή όταν μου λένε πως λόγω ενός τραγουδιού που έγραψα, ξεκίνησαν να ακούν διαφορετικού είδους μουσική, την οποία λατρεύουν σήμερα. Αυτό είναι υπέροχο! Το λατρεύω! Αλλά δεν είναι πως κάθομαι και σκέφτομαι «χμ, θα ήθελα οι οπαδοί μας να ακούσουν reggae, οπότε ας δοκιμάσουμε μερικά τραγούδια reggae».

Κι εγώ έχω ένα συγκεκριμένο γούστο, υπάρχουν είδη στη μουσική που απλά δεν μου αρέσουν, οπότε δεν ασχολούμαι καν με αυτά. Δεν μου αρέσει η techno μουσική για παράδειγμα και δεν είμαι hip hop τύπος. Οπότε, δεν είναι και πολύ πιθανό να κινηθώ προς μια τέτοια κατεύθυνση. Θα κάνω rock πράγματα και υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες υποκατηγορίες της rock μουσικής που μπορώ να ξεχωρίσω και τις οποίες θα κρατήσω. Αλλά, αν μπορώ να κάνω τους οπαδούς να στραφούν προς νέες ή παλιές μπάντες, νέα ή παλιά στυλ μουσική, αυτό θεωρώ πως είναι κάτι σπουδαίο.

Θεωρούμαστε metal μπάντα και δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά ως καταναλωτές μουσικής είμαστε πολύ περισσότερα. Ακούμε τα πάντα... με την εξαίρεση της techno και της hip hop. Ακόμα και reggae, μερικούς δίσκους του Bob Marley...

Θεωρείς πως οι metal οπαδοί γίνονται πιο ανοιχτόμυαλοι ή πιο συντηρητικοί όσο περνάνε τα χρόνια;
Πιο συντηρητικοί!

Αλήθεια; Φαίνεσαι πολύ αμετάκλητος σε αυτό...
Αν μιλάμε για τον μέσο metal οπαδό... Ο μέσος metal οπαδός για μένα -και μπορεί να κάνω τελείως λάθος- είναι νεαρής ηλικίας και εισέρχεται σε αυτό, όπως έκανα κι εγώ. Διότι, έχω υπάρξει ο μέσος metal οπαδός κι εγώ ο ίδιος. Ήμουν αυτός ο τύπος. Άκουγα μόνο metal, βασικά άκουγα μόνο death metal κι αν κάτι δεν ήταν ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν με ενδιέφερε καν. Και μετά μεγαλώνεις και σκέφτεσαι «Γαμώτο! Αυτό είναι βλακώδες! Αν η μουσική είναι καλή, τότε θα την ακούσω».

Θεωρείς πως σχετίζεται με την ηλικία;
Σε έναν μεγάλο βαθμό... Δεν μπορώ να μιλήσω για κάθε metal οπαδό στον πλανήτη, αλλά εγώ πχ είμαι 40 χρονών και σε ένα βαθμό είναι σχεδόν απίθανο να περάσουν 40 χρόνια ζωής χωρίς να έχεις ανοιχτεί έστω και μια φορά σε ένα διαφορετικό είδος μουσικής ή σε ένα διαφορετικό στυλ μουσικής. Θα έλεγα πως σχεδόν προσεγγίζει τα όρια της καθυστέρησης κάτι τέτοιο...

Mikael Akerfeldt (Opeth)

(γέλια) Αυτή είναι δήλωση...
Εγώ ο ίδιος είμαι metal οπαδός και πολύ προστατευτικός, αλλά νομίζω πως οι ρίζες της metal μουσικής δεν είναι αυτές που ο κόσμος θεωρεί πως είναι σήμερα. Ο κόσμος θεωρεί πως οι Deep Purple και οι Rainbow είναι μουσικές για γέρους ροκάδες και είναι χάλια και πως δεν μπορεί να τις ακούει κάποιος. Αν πρέπει να μιλήσω για το προσωπικό μου γούστο, το μοντέρνο metal δεν είναι καθόλου του στυλ μου, για να είμαι ειλικρινής. Μου είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβω. Μου φαίνεται στημένο, δεν είναι ελεύθερο, δεν είναι ανοιχτό. Και πάλι ξαναλέω πως δεν ακούω κάθε metal δίσκο που βγαίνει φυσικά, αλλά αυτή είναι η συνολική αντίληψη που έχω για την όλη κατάσταση. Θα έλεγα πως η metal σκηνή χρειάζεται κάτι... θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη ισορροπία, αλλά θα ήταν σαν να λέω πως θα μείνει ακριβώς ως έχει. Χρειάζεται μια εισροή από κάτι νέο, μια εξωτερική έμπνευση. Διότι, οι σπουδαίες metal μπάντες είχαν αυτή την έμπνευση. Οι Judas Priest, οι Iron Maiden, οι Morbid Angel... όλες αυτές ήταν μπάντες με πολύ ανοιχτόμυαλους μουσικούς.

Θεωρείς πως εσύ ως μουσικός, παρέχεις μια τέτοιου είδους συνεισφορά;
Σε ένα συγκεκριμένο βαθμό ναι! (γελάει) Μου αρέσει να νομίζω ότι κάνουμε κάτι τέτοιο. Μπορεί να υπάρχουν μπάντες με τις οποίες μοιάζουμε, αλλά δεν είναι και πολλές. Δεν θέλουμε να κολλάμε σε μια συγκεκριμένη φόρμουλα, μόνο και μόνο για να λέμε ότι ανήκουμε στο metal ιδίωμα. Θέλω να πιστεύω πως είμαστε διαφορετική, αλλά metal, μπάντα και πως σε ένα βαθμό παρέχουμε κάποια εισροή νέων πραγμάτων. Όμως, είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξεις πίσω και να δεις τι αλλαγές έλαβαν χώρα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε. Είναι αδύνατο να το κάνεις. Ελπίζω, πάντως, πως είχαμε μια επιρροή στην metal σκηνή στο σύνολό της. Βέβαια, είμαστε ακόμα μια μικρή μπάντα, μια πολύ μικρή μπάντα, μιλώντας συγκριτικά...

Ίσως μιλώντας για πωλήσεις, αλλά όσον αφορά στην επιρροή θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο...
Αν ισχύει αυτό, τότε έχω δίκιο... υπό αυτή την έννοια... του να έχουμε κάνει κάτι ώστε να αλλάξουμε την metal σκηνή λιγάκι...

Εγώ είμαι σίγουρος...
Εγώ το ελπίζω...

Αυτό είναι σχετικό και με την επόμενη ερώτηση, διότι η rock και metal μουσική γενικότερα, πάντα χαρακτηρίζονταν από σημαντικές προσωπικότητες σε διάφορες χρονικές στιγμές τους. Στη σημερινή σκηνή θεωρείσαι από τις προσωπικότητες που λίγο ή πολύ διαμορφώνουν τις εξελίξεις και τις αλλαγές στη μουσική. Πώς νιώθεις για αυτό;
Δεν είμαι σίγουρος πως αυτό είναι αλήθεια και δεν μπορώ να ταυτιστώ με το να είμαι κάποιος σημαντικός, για να είμαι ειλικρινής. Έχω καλές μέρες και κακές μέρες, έχω μέρες που χάνω την εμπιστοσύνη μου όπως όλος ο κόσμος. Μπορώ να με αναγνωρίσω ως μουσικό, αλλά δεν μπορώ να αποκτήσω το στυλ «εγώ είμαι αυτός», αν με κατανοείς...

Καλά, δέξου και ένα κομπλιμέντο... (γέλια)
Α, το αγαπώ! Είναι σπουδαίο κομπλιμέντο! Αλλά, θα ένιωθα μάλλον άβολα υπό την πίεση ότι είμαι μια σημαντική φιγούρα στη σκηνή. Θα με έκανε να νιώσω άβολα και θα μου δημιουργούσε άγχος βασικά. Περισσότερη πίεση να είμαι καλός...

Ε, καλά, όμως θα πρέπει να ξέρεις ότι αναγνωρίζεσαι ως τέτοιος...
Προφανώς, από μερικούς ανθρώπους. Μόνο που πολλά από αυτά έρχονται φυσιολογικά όταν βρίσκεσαι στην φάση για τόσα χρόνια. Όταν είσαι μέσα σε αυτή για είκοσι πέντε, τριάντα ή σαράντα χρόνια με την μπάντα σου, για κάποιους είσαι θρύλος. Εγώ κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να γράφω μουσική που μου αρέσει, χωρίς όρια και εκφράζω τις σκέψεις μου στις συνεντεύξεις ελεύθερα, για καλό ή για κακό. Δεν προσπαθώ να είμαι κάποιος που δεν είμαι στην πραγματικότητα.

Τότε, ποιούς θα ξεχώριζες ως ξεχωριστές προσωπικότητες στη σημερινή σκηνή και γιατί; Ποιοί κάνουν τη διαφορά;
Λοιπόν, θα πρέπει να πω τον Devin Townsend, ως κάτι το διαφορετικό. Δεν είμαι μεγάλος οπαδός της μουσικής του, αλλά ανακατεύει τα πράγματα λίγο, κάτι που μου αρέσει. Δημιουργεί μια φασαρία και χρησιμοποιεί πειραγμένο χιούμορ, οπότε θα έλεγα πως είναι αρκετά σημαντικός.

Επίσης, νομίζω πως όλα τα παιδιά από τους Meshuggah είναι. Υπάρχουν άπειρες καταξιωμένες metal μπάντες κι άλλες που μόλις ξεκινάνε, που επηρεάστηκαν από αυτούς και το στυλ τους. Αλλά, ως προσωπικότητες, δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ο ένας. Θα έλεγα ο κιθαρίστας, ο Fredrik Thordenal, που γράφει το περισσότερο υλικό.

Υπάρχει ένα κενό αναφορικά με τις metal προσωπικότητες σήμερα. Όταν το ανέφερες ήλπιζα ότι δεν θα έλεγες για την σημερινή σκηνή. Τώρα αν μιλάμε για μπάντες που είναι ακόμα ενεργές, όπως οι Judas Priest και τύπους σαν τον Rob Halford, τότε είναι εύκολο. Αλλά αν μιλάμε για μπάντες που ξεκίνησαν στα '90s και συνέχισαν στην δεκαετία του 2000, για μένα είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ποιος κάνει τι...

Opeth

Η συνεργασία σου με τον Steven Wilson θα έχει συνέχεια; Αν ναι, θα είναι στην ίδια φάση με το πρώτο Storm Corrosion άλμπουμ; Για να είμαι ειλικρινής δεν μπόρεσα να συνδεθώ ποτέ μαζί του και νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος περίμενε κάτι διαφορετικό...
Είμαι σίγουρος ότι περίμεναν κάτι διαφορετικό. Ο Steven κι εγώ έχουμε μιλήσει αρκετά για να κάνουμε ένα επόμενο άλμπουμ με τους Storm Corrosion. Τώρα, όσον αφορά στο αν θα είναι το ίδιο στυλ, θα ήταν αδύνατο να πω «ναι, θα είναι διαφορετικό» ή «ναι, θα είναι το ίδιο», διότι δεν έχουμε καν γράψει οτιδήποτε ακόμα. Αλλά, τόσο εγώ όσο κι αυτός, είμαστε αυτού του είδους οι άνθρωποι που καλωσορίζουν κάθε αλλαγή. Η αλλαγή για εμάς είναι κάτι το καλό.

Λέγοντας αυτό, να πω πως αγαπάω τον πρώτο δίσκο και καταλαβαίνω πως πολύς κόσμος περίμενε κάτι διαφορετικό που θα ακουγόταν σαν τις επιμέρους μπάντες και αυτό δεν συνέβη. Υποθέτω πολύ δυσανασχέτησαν με αυτό. Αλλά, για μια ακόμα φορά, απλά γράψαμε μουσική που θέλαμε να ακούσουμε και είναι αδύνατο και για τους δυο μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό. Θα ήταν πραγματικό ξεπούλημα το να προσπαθήσουμε να συνδυάσουμε την δύναμη που έχουν οι βάσεις των οπαδών των δύο συγκροτημάτων σε μια νέα σούπερ μπάντα που απλά προσπαθεί να αναπτύξει έναν νέο ήχο βασισμένο στον ήχο των δυο επιμέρους μπαντών. Αυτό δεν το σκεφτήκαμε καν. «Ας κάνουμε ένα rock άλμπουμ που να ακούγεται σαν Opeth και Porcupine Tree». Κάτι τέτοιο δεν αναφέρθηκε καν...

Πρόλαβες να ακούσεις το νέο του άλμπουμ;
Ω ναι, το ακούω όταν περπατάω...

Και πώς σου φαίνεται;
Το λατρεύω! Είναι διαφορετικό! Μου έστελνε μερικά κομμάτια κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της σύνθεσής του και με ρώταγε «Σου αρέσει αυτό; Το βρίσκεις πολύ pop;» Κι εγώ απάντα «Το λατρεύω!». Αλλά, όπως και να έχει, όταν μιλάμε για τη μουσική του Steven Wilson, μου αρέσει σχεδόν ότι έχει βγάλει. Ό,τι έχει κάνει είναι φανταστικό και το καινούργιο άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση. Νομίζω πως το πηγαίνει ακόμα παραπέρα. Έχει κάποιους μοντέρνους ήχους που θέλω λίγο καιρό για να τους συνηθίσω... ξέρεις, κάποιους ρυθμούς στα drums, λούπες... τέτοια πράγματα. Ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά, αλλά δεν με ενοχλούν καθόλου σε αυτόν τον δίσκο. Πραγματικά το λατρεύω αυτό το άλμπουμ. Θα έλεγα πως περιλαμβάνει κάποιο από το ωραιότερο υλικό που έχει γράψει ποτέ.

Υπάρχει κάποια σύγχρονη μουσική που ακούς αυτό τον καιρό;
Νέα μουσική;

Γενικά, τι ακούς;
Ε, ξέρεις, συλλέγω. Έχω τους δίσκους μου... λατρεύω τα βινύλια. Πραγματικά, ανυπομονώ να πάμε αύριο στη Θεσσαλονίκη, καθώς έχω βρει κάτι καλά δισκάδικα εκεί. Χτες άκουγα έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους, τον οποίο ελπίζω να παίζουν τα ηχεία σήμερα, εδώ. Αναφέρομαι στους Aphrodite's Child και θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στον Ντέμη Ρούσσο. Είναι πολύ μεγάλο είδωλο για εμένα.

Όταν βρίσκω γενικά κάτι καινούργιο, συνήθως είναι κάτι παλιό, κάτι που δεν είχα ακούσει. Οπότε γενικά, συλλέγω... Αυτή την εποχή είμαι χωμένος στην ιταλική progressive σκηνή. Μια μέσα, μια έξω από αυτή. Μιλάω για παλιές μπάντες.

Αν μιλάμε για νέα μουσική, τότε είναι δίσκοι του Steven Wilson, αυτό είναι ό,τι πιο καινούργιο έχω ακούσει.

Τώρα που είσαι εκτός Bloodbath, υπάρχει χώρος για άλλο project, πιθανότατα ένα metal;
Θα έλεγα πως όχι. Τουλάχιστον δεν υπάρχει κάποιο πλάνο. Πολύς κόσμος συνδέει την «αποχώρησή» μου από τους Bloodbath με την αλλαγή στο στυλ των Opeth, και πως απλά δεν μου αρέσει πλέον η metal μουσική. Κάτι που είναι απολύτως λάθος, αφού είναι μια σύμπτωση βασικά. Αλλά, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ανάγκη να το κάνω. Λατρεύω την heavy μουσική και λατρεύω την ενεργητική μουσική, αλλά το να μπλέξω σε death metal καταστάσεις αυτή τη στιγμή, πιθανότατα δεν θα συμβεί. Όχι για μερικά χρόνια. Πρέπει να έχω ένα κάλεσμα. Σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορώ να γράψω καλά τραγούδια.
  • SHARE
  • TWEET