Συνέντευξη My Drunken Haze

«Στην εναλλακτική σκηνή υπάρχουν μπάντες, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι κάτι εντελώς μαζικό. Δεν ανοίγεις ραδιόφωνο και ακούς Black Angels κάθε τρίτο κομμάτι»

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 01/12/2014 @ 13:47
Μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, οι Αθηναίοι My Drunken Haze μπαίνουν δυναμικά στη μεγάλη δισκογραφία και μας εκπλήσσουν ευχάριστα με έναν ήχο γλυκά ψυχεδελικό όσο και ωμά garage. Με την αφορμή του δίσκου λοιπόν, τους συναντήσαμε και συζητήσαμε μαζί τους για μουσικές, ταινίες και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Ας τους γνωρίσουμε όλοι καλύτερα...

Οι My Drunken Haze είναι οι... Spir Frelini (κιθάρα, μουσική και στίχοι), Harry Kane (κιθάρα), Matina Sous Peau (φωνή), Costa Gunn (μπάσο), Nick Zoura (τύμπανα).

My Drunken HazeΣυγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ και την πρόσφατη εμφάνισή σας, σαν opening act των Allah-Las!
Harry: Ευχαριστούμε.

Παίξατε και όλοι μαζί στη σκηνή, για το κλείσιμο. Πώς σας φάνηκε να παίζετε με μια άλλη μπάντα on stage;
Σπύρος: Ωραία ήταν!
Χάρης: Ήταν λίγο σαν πάρτι...
Ματίνα: Καταρχάς να σας πούμε ότι την μπαντα την είχαμε γνωρίσει την προηγούμενη χρονιά και ο Σπύρος έχει και φιλικές σχέσεις, οπότε υπήρχε μια οικειότητα με τα παιδιά.

Και τους αγαπούν πολύ και στην Ελλάδα. Θα πρέπει να αισθάνονται μια ασφάλεια στον χώρο.
Σπύρος: Νομίζω απ' τα μεγαλύτερα fanbase εδώ στην Ευρώπη.

Αυτό που είπες με πάει κατευθείαν στην επόμενη ερώτηση: Πώς σας φαίνεται το όλο hype με την ψυχεδέλεια και το garage τα τελευταία δύο χρόνια την Ελλάδα; Είναι μια σχέση που θα κρατήσει ή ένας καλοκαιρινός έρωτας με ένταση άλλα χωρίς διάρκεια;
Χ.: Δύσκολη ερώτηση... γενικά υπάρχουν τάσεις στη μουσική, σίγουρα. Για μένα, η όλη ψυχεδελική τάση επανέρχεται συχνά, κάνει κύκλους. Δηλαδή, ξανάγινε τέλη '80s, ξανά τέλη '90s, νομίζω ξαναγίνεται και τώρα.. σίγουρα υπάρχουν άλλα στοιχεία κάθε φορά στον ήχο, στις μπάντες, διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι πια και τόσο mainstream αυτός ο ήχος ώστε να πει κάποιος ότι είναι τρελό hype. Τουλάχιστον στην εναλλακτική σκηνή υπάρχουν μπάντες, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι κάτι εντελώς μαζικό. Δεν ανοίγεις ραδιόφωνο και ακούς Black Angels ανά τρίτο κομμάτι.

Ξέρεις, είναι μια άλλη κουλτούρα αυτή του ραδιοφώνου και μια εντελώς άλλη αυτή που τελικά βλέπουμε να καλλιεργείται στα live.
Σπ.: Στον κόσμο έχει περάσει πολύ...

My Drunken Haze - My Drunken HazeΝαι, και μάλιστα, είναι πολύ διαφορετικό το κοινό του «ραδιοφώνου στο αμάξι» -βάλε κάτι να παίζει- και πολύ διαφορετικό κοινό «πληρώνω να πάω να δω μια μπάντα»...
ΜΤ.: Κι έχει να κάνει και με το είδος της μουσικής, γιατί εγώ προσωπικά που είμαι και σε άλλες δυο μπάντες, διαπιστώνω ότι σε σκηνές όπως τη δική μας, οι άνθρωποι που θ’ακούσουν αυτήν τη μουσική είναι και άνθρωποι που θα πάνε σε συναυλίες. Ενώ σε άλλα είδη μπορεί να είναι χιλιοπαιγμένο ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο αλλά το κοινό δεν εμφανίζεται ποτέ. Αυτό που θέλω να πω, γιατί μπήκα εκ των υστέρων στους Haze και σε σχέση με αυτό που είπες για το hype, είναι ότι μπορεί να υπάρχει ένα hype με όλη αυτή την ιστορία τώρα, αλλά εκτιμώ ότι τα παιδιά ήταν αυτό πριν αυτό γίνει hype. Το ένιωθαν, έγραφαν τη μουσική τους, είχαν τις αναφορές τους, σχετικά ακούσματα, οπότε δεν ξέρω αν θα είναι ή δεν θα είναι προσωρινό αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινές.

Μα νομίζω αυτό είναι και ο βασικός παράγοντας για να υπάρχει διάρκεια.
ΜΤ.: Ναι. Και σ' αυτό ελπίζουμε.

Μιας και ξεκινήσαμε την κουβέντα μας από ένα live, ποιά είναι η ατμόσφαιρα που θα θέλατε ιδανικά να έχουν τα live σας; Τι vibes θέλετε να παίρνετε από το κοινό  και τι θέλετε να περνάτε σ' αυτό, ποιές αντιδράσεις του κοινού σας έχουν ξαφνιάσει μέχρι τώρα;
Σπ.: Ένα κοινό που δεν έχει ακούσει τον δίσκο σου, σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο να συνειδητοποιησει αυτό που κάνεις. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κάτι που συνδυάζει δυο-τρία πράγματα όπως εμείς - ψυχεδέλεια, dream pop, garage. Δεν υπάρχει ιδανική αντίδραση...
ΜΤ.: Εγώ νομίζω ότι είναι δύο -στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον- οι ατμόσφαιρες που δημιουργούνται στο live: η μία η πιο σκοτεινή, η πιο εσωτερική που βγαίνει μέσα από τις μπαλάντες και η άλλη που βγαίνει από τα garage ή αυτά που λέμε πιο rock 'n' roll. Δηλαδή -όπως το 'δα και στο live το τελευταίο που ήταν πάρα πολύς ο κόσμος- η ατμόσφαιρα αν είναι θα περάσει και λίγο πιο μαζικά. Ξεκινήσαμε από τα πιο δυναμικά κομμάτια και ο κόσμος χόρευε, οπότε προφανώς όταν είσαι κι εσύ εκεί είναι και είναι πιο γρήγορη η μουσική, έχεις κι εσύ μια άλλη διάθεση κι αν είσαι τελικά καλός σ' αυτό που κάνεις, αυτό που περιμένεις να περάσει είναι το να χορέψουν. Δεν περιμένεις να κλείσουν τα μάτια και να ερωτευτούν. Αλλά όλο αυτό αντιστρέφεται τελείως στις μπαλάντες, δηλαδή εκεί -υποθέτω κι ο Σπύρος γιατί βλέπει πολύ κινηματογράφο- υπάρχει μια θεατρικότητα και όποιος είναι να νιώσει, θα νιώσει. Αυτά σε επίπεδο ατμόσφαιρας, δεν σου μιλάω σε επίπεδο μουσικής. Στην πραγματικότητα, περνάς το συναίσθημά σου.

Spir Frelini (My Drunken Haze)Άρα τα live να τα περιμένουμε φουλ στις συναισθηματικές διακυμάνσεις!
ΜΤ.: Σίγουρα! Για μένα, αυτό είναι και το ωραίο. Δηλαδή να πας κάπου και μία ώρα να κόβεις φλέβα ή μία ώρα να χτυπιέσαι μπορεί να γίνει και βαρετό και είναι και κάτι που δεν είμαστε. Υπάρχει σε μας ένα κομμάτι που είναι garage και χορευτικό κι ένα κομμάτι που είναι πιο εσωτερικό. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, με αυτόν τον δίσκο η πρόθεση να διαλέξουμε, είμαστε και τα δύο. Κι ελπίζουμε και τα δύο ότι θα βγουν στα live. Ούτως ή άλλως, είναι μια γενική πρακτική αυτή που εχω δει σε live, ότι πάντα στο live τα κομμάτια σου είναι πιο δυναμικά, πρέπει... Πρέπει; Δεν υπάρχει «πρέπει», αλλά θες να επικοινωνήσεις. Άμα είναι πάρα πολύ στατικό το αποτέλεσμα, όσο καλό και νά’ναι, θα βαρεθείς στο τέλος.

Έχεις και την ένταση του κοινού να διαχειριστείς! Είναι όλοι όρθιοι...
MT.: Ε,ναι... ο καθένας είναι εκεί για λίγη ώρα, το ξέρεις, έχει βγει απ' το σπίτι του...
Χ.: Αλλά υπάρχει ένα feedback: άμα δεν σου δώσει και το κοινό κάτι, δεν μπορείς κι εσύ να το πας παρακάτω...

Ας αφήσουμε προς στιγμήν τα live -αν και μάλλον τα εξαντλήσαμε- γιατί ο σκοπός είναι τελικά να σας δούμε live. Το όνομά σας πώς θα το αποδίδατε στα ελληνικά; Γιατί όταν έχω προσπαθήσει εγώ να το αποδώσω μου κάνει πιο πολύ σε ρεμπέτικο...
Χ.: (γέλια) ...κυριολεκτικά. Αλλά νομίζω αν το πάμε λίγο πιο μεταφορικά, έχει να κάνει με ένα state of mind, με μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι υπό την επήρεια όχι απαραίτητα ουσιών, αλλά της μουσικής.

Μιας και μπορείτε να χαρακτηριστείτε ως μια νέα ελληνική μπάντα - είστε ενεργοί από το 2010, εσύ Ματίνα μπήκες το '12...
Χ.: Εγώ το '11.. Με την τελική μας σύνθεση είμαστε ενεργοί ενάμιση χρόνο, αρα είμαστε αρκετά νέοι! (γέλια)

...πώς βλέπετε τις κινήσεις της εγχώριας μουσικής σκηνής; Σίγουρα κάτι κινείται, αλλά τι...
Χ.: Υπάρχουν μπάντες και μάλιστα πάρα πολλές. Σίγουρα αυτό είναι πολύ θετικό. Δεν ξέρω αν μπορούν να φτιάξουν μια κάπως ενιαία σκηνή. Γιατί υπάρχουν μπάντες οι οποίες παίζουν τα πάντα σχεδόν, χωρίς αυτό να είναι κακό. Δεν ξέρω αν θέλουμε να προωθήσουμε την αθηναϊκή σκηνή ως garage σκηνή, εκεί μάλλον θα τα βρούμε λίγο δύσκολα. Αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν μπάντες, τόσες πολλές, που παίζουν τόσο ενδιαφέρουσες μουσικές, νομίζω μόνο καλό είναι αυτό.
Σπ.: Έχει ανέβει και το επίπεδο κιόλας στο πως δουλεύουν οι μπάντες πια.. σε παραγωγή, στα τραγούδια τους...

Harry Kane (My Drunken Haze)...και παικτικά είναι πολύ πιο σύνθετες πλέον οι νέες δουλειές.
Χ.: Αυτό είναι πολύ καλό. Οι μπάντες πηγαίνουν πλέον να στήσουν και θέλουν μισή ώρα! Ο εξοπλισμός τους έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Παλιά κάθε μπάντα είχε ένα ντράμσετ, ενισχυτές κι αυτό ήταν όλο.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο θεωρείτε -απ' όσα έχετε δει μέχρι τώρα- το να βγει μια ελληνική μπάντα εκτός των τειχών και να κάνει αισθητή την παρουσία της στο εξωτερικό;
Σπ.: Δεν είναι τόσο εύκολο να «βγει» μια μπάντα έξω, χρειάζεται κάποιους ανθρώπους, στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα, να δουλέψουν γι' αυτήν αποκλειστικά... Το καλό με το Ίντερνετ είναι ότι μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να ακούσει τη μουσική σου, αλλά να σε καλέσει κάποιος να παίξεις έξω δεν είναι και τόσο εύκολο.
Χ.: Σίγουρα οι πιθανότητες είναι πολύ καλύτερες απ' ό,τι ήταν πριν 10-20 χρόνια...

Εννοείς λόγω του διαδικτύου και μόνο;
Χ.: Ξεκάθαρα!
ΜΤ.: Πάντως υπάρχουν συγκροτήματα που βγαίνουν... Απλά έχεις ένα μεγάλο ρίσκο ότι μπορεί και να μην υπάρξει συνέχεια και ότι μπορεί να το κάνει μόνο για την εμπειρία. Επίσης, το μέγεθος του ρίσκου εξαρτάται και από το πόσα άτομα έχει η μπάντα - εμείς είμαστε εξαμελής ας πούμε, πολύ πιο δύσκολο όλο το πακέτο. Γι' αυτό και γενικά βλέπουμε από κοντινές μας μπάντες ότι να βγουν έξω το 'χουν καταφέρει πιο ολιγομελείς μπάντες. Ποτέ δεν ξέρεις! Εύκολο πάντως δεν είναι...

Σας το εύχομαι όπως και να 'χει...
ΜΤ.: Ευχαριστούμε!

Η επόμενη είναι μια ερώτηση που κάνω σε κάθε αγγλόφωνη ελληνική μπάντα: γιατί αγγλικός στίχος;
... (όλοι κοιτάνε τον Σπύρο)
SP.: Τι; Εγώ;
(γέλια)

Καταρχάς ποιός γράφει τον στίχο, να γραφτεί και στα πρακτικά...
Χ.: Ο Σπύρος κι εγώ.
Σπ.: Αγγλικό στίχο επειδή ακούω ξένη μουσική από μικρός. Και μου 'ρχεται πολύ πιο άνετα να γράψω στα αγγλικά. Ξέρεις, κι ας μην είμαι Άγγλος, Αμερικάνος ή...

Matina Sous Peau (My Drunken Haze)Το ότι παραμένει μια ξένη γλώσσα δεν το φοβάσαι;
Σπ.: Όχι , το αντίθετο...
Χ.: Νομίζω πως εμπεριέχει μεγάλη έκθεση το να γράψεις στη γλώσσα σου, με την έννοια ότι κάνεις μια κατάθεση ψυχής. Όταν γράφεις στίχους, αυτό έχει ένα κάποιο νόημα, για μας σημαίνουν κάτι οι στίχοι. Νιώθω ότι στα ελληνικά είναι πολύ πιο ζόρικο να το κάνεις αυτό.
ΜΤ.: Είναι πολύ άμεσο.
Χ.: Ναι.
ΜΤ.: Εγώ αν έχω γράψει κάποιες φορές στίχους -τίποτα δημοσιευμένο ακόμα- έχω τεράστιο θέμα γι' αυτό που λες. Είναι τόσο άμεση η ελληνική για μας, που νοιώθεις ότι πρέπει να γράψεις κάτι πάρα πολύ ποιητικό για να 'χει την ίδια δύναμη που έχει. Ενώ ο αγγλικός στίχος είναι σαν πέπλο, δεν θα σε πονέσει / αγγίξει τόσο πολύ όσο το να ακούς στα ελληνικά, συν το ότι άμα πάρεις αγγλόφωνα τραγούδια κα τα μεταφράσεις, γελάει ο κόσμος... Είναι πολύ πιο δύσκολο κι επίσης δυστυχώς υπάρχει -που δεν θα με ένοιαζε εμένα προσωπικά, αν ήταν έτσι τελικά, αν τα παιδιά έγραφαν ελληνικούς στίχους- το ότι θα πάνε αλλού οι συνειρμοί. Ο κόσμος θα τους κατέτασσε σε άλλα πράγματα και θα μπερδευόταν η κατάσταση.
Σπ.: Βέβαια, δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφουμε αγγλικό στίχο. Είναι κάτι τελείως φυσικό. Κι εγώ έχω διαβάσει άπειρους στίχους πριν γράψω τους δικούς μου, πάντα το κάνω.

Η άποψη που έχω για τον ελληνικό στίχο είναι ότι ο Έλληνας που ακούει μουσική όταν ακούσει ελληνικό στίχο επικεντρώνεται πάρα πολύ εκεί, ενώ όταν ακούσει ξένο στίχο επικεντρώνεται με μεγαλύτερη άνεση στην σύνθεση. Οπότε ειδικά σε τέτοια στυλ όπως τη ψυχεδέλεια και την dream pop, ο ξένος στίχος νομίζω σε αβαντάρει, γιατί έτσι επιτρέπεις στο κοινό σου -που κατά βάση είναι ελληνικό τώρα- να αφεθεί...
Σπ.: Ναι!
Χ.: 'Ντάξει αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γράψουμε και σαχλαμάρες, αλλά ναι, γενικά ισχύει.
Σπ.: Είμαι κι εγώ πολύ αυτής της άποψης, πάντως. Ό,τι σε βοηθάει να ταξιδέψεις περισσότερο και να αφεθείς στο γενικότερο συναίσθημα...

Το concept του άλμπουμ είναι 9 διαφορετικές γυναικείες εντυπώσεις - δεν ξέρω αν πρόκειται για 9 διαφορετικές γυναίκες ή για 9 φάσεις της ίδιας. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τον γυναικείο ψυχισμό, από τον πρώτο σας κιόλας δίσκο; Η μπάντα αποτελείται από 5 άντρες και μία μόνο γυναίκα.
Χ.: Πολύ καλή ερώτηση...
Σπ.: Αγαπάμε πολύ τις γυναίκες, γι' αυτό! (γέλια) Με ενδιαφέρει ο ψυχισμός της γυναίκας αρκετά, αλλά η ρομαντική της πλευρά πιο πολύ και αυτά που την δαιμονίζουν. Κι είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για το πώς μπορεί να σκεφτεί μια κοπέλα ενώ είσαι άντρας. Κάπου εκεί μπαίνουμε σε έναν ρόλο περίπλοκο να υιοθετείς μια γυναικεία ματιά, αλλά έχει πολλή πλάκα. Μπορεί να βάλω απεριόριστη φαντασία στο πώς μπορεί να σκέφτεται μια γυναίκα, μπορώ να σκεφτώ όπως θα ήθελα να σκέφτεται ή όπως έχω δει να συμβαίνει. Είναι περίεργο.

Άρα αντί να σε περιορίσει / δυσκολέψει, σε απελευθέρωσε το να μπαίνεις στη θέση της γυναίκας έστω και για λίγο;
ΜΤ.: Εμένα θα μου φαινόταν πολύ περιοριστικό να σκεφτώ σαν άντρας... (γέλια)
Χ.: Καλά, μιλάμε για διαφορετικό τρόπο σκέψης, ρε παιδιά. Είναι οι ευκαιρίες που μπορείς να έχεις ως -ας το πούμε- καλλιτέχνης. Να μπεις στη θέση κάποιου άλλου και να προσπαθήσεις να εκφράσεις πράγματα μέσα απ' αυτό.
Σπ.: Πρέπει να έχεις πολλή φαντασία για να το κάνεις αυτό, πολλή...
ΜΤ.: Κι εγώ, όπως και ο Χάρης, μπαίνω στον ρόλο, μπαίνω στον ρόλο των γυναικών κάθε τραγουδιού. Δεν έχω τίποτα κοινό με αυτές, απλά μπαίνω στη θέση τους. Είναι για μένα μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη διαδικασία να τραγουδήσω όπως θα τραγουδούσαν, να μιλήσω όπως θα μιλούσαν, να νιώσω όπως θα ένιωθαν... είναι κανονικό role playing...
Σπ.: Ναι, σαν σκηνή από ταινία...

Έχεις κάνει θέατρο;
ΜΤ.: Όχι... απλά έχω υπομονή! (γέλια)

Costa Gunn (My Drunken Haze)Η επιλογή γυναικείων φωνητικών σίγουρα σας προσδένει με ευκολία στο άρμα της dream pop, αλλά οι κιθαριστικές συνθέσεις σας πάνε προς το garage και τη ψυχεδέλεια. Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς οι ίδιοι τη μουσική σας;
Χ.: Νομίζω υπάρχει πολύ το κινηματογραφικό στοιχείο και η όλη «σαουντρακική» προσέγγιση. Τώρα ναι, σίγουρα, όλα αυτά τα είδη είναι πολύ αγαπημένα μας. Αλλά δεν θέλαμε να μείνουμε σε κάτι ατόφιο, προσπαθούμε κάπως να τα συνδυάσουμε. Δεν ακούς κάθε μέρα καινούργια ήδη μουσικής. Έχει σταματήσει αυτό το πράγμα. Το τελευταίο καινούργιο είδος ήταν η dubstep; Μάλλον... Δεν ξέρω...
SP.: Καινούργιο... ε, όχι καινούργιο...

Σαν σημείο αναφοράς.
Χ.: Ναι είναι ένα re-mix. Ένας νέος συνδυασμός από προϋπάρχοντα πράγματα... Και για μένα έτσι δουλεύουν τα πράγματα στη μουσική, με το να συνδυάζεις και να προσπαθείς να βγάλεις κάτι καινούργιο έτσι.
Σπ.: Και να τα φιλτράρεις κιόλας. Αυτό που έλεγα εξ αρχής στον Χάρη ότι ήθελα να κάνω είναι όπως θα ήταν η dream pop στα '60s. Δηλαδή να υπάρχει το ρετρό και το σύγχρονο, ταυτόχρονα. Γιατί να κάτσεις σε ένα πράγμα;
Χ.: Είναι και πολύ περιοριστικό κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς..
Σπ.: Ναι.
Χ.: Το ότι πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί και να πεις «εντάξει, τώρα πρέπει να γράψω αυτό!»... Ο καλλιτέχνης πρέπει και να 'χει λίγο μια ανησυχία. Για το τι έχει να προσφέρει στην μουσική σαν όλο. Μάλλον αυτό προσπαθούμε κι εμείς να κάνουμε.

Η πρώτη σας δουλειά κυκλοφορεί σε βινύλιο -format του περασμένου αιώνα- και digital άλμπουμ - μια πολύ νέα μορφή διάθεσης της μουσικής. Πώς βλέπετε αυτόν τον ακραίο δυϊσμό στις ανάγκες και τις επιθυμίες του κόσμου;
ΜΤ.: Εξαρτάται ποιού κόσμου...

Καλά, προφανώς για να βγάζεις και βινύλιο και mp3 κι εσύ απευθύνεσαι και στον κόσμο του βινυλίου και στον άλλο... Με άλλα λόγια, το βινύλιο είναι απλά μια μόδα, δηλώνει μια νοσταλγία για περασμένες εποχές ή είναι μια νίκη του αναλογικού ήχου;
Σπ.: Είναι καλό που το βινύλιο ακούγεται ακόμα. Ακούς άλλο πράγμα. Πολύ όμορφο! Απλά το mp3 είναι πιο βολικό, πιο άμεσο.
ΜΤ.: Νομίζω έχει να κάνει με το πρώτο σίγουρα -το ότι νοσταλγείς μια άλλη εποχή. Επειδή η πρόσβασή σου σήμερα σε άπειρη ποσότητα μουσικής είναι πανεύκολη, αυτό λίγο τα εκμηδενίζει όλα. Το βλέπω και απ' τον εαυτό μου. Έχω κάποια κομμάτια κατεβασμένα και κάποια αγορασμένα. Μόνο και μόνο για να τα ξεχωρίσω. Κάποια μουσική δεν της αξίζει να την ακούσεις μαζί με άλλα 1000 κομμάτια σε μια λίστα. Είναι όλη η διαδικασία της νοσταλγίας, του ήχου, του artwork, των στίχων... του χειροπιαστού, που σε κάνει να το ζεις. Δεν μπορείς πάντα να βισματώνεσαι και να ακούς τόνους μουσικής. Κάποτε κάνεις μια παύση από οτιδήποτε άλλο και αφιερώνεις χρόνο σε κάτι δημιουργικό, γιατί αυτή είναι μια «δημιουργική» ακρόαση!

Εξαιρετικό εξώφυλλο, btw μιας και πιάσαμε τα του artwork... γενικώς αποπνέετε σαν μπάντα μια υψηλή συνολικά αισθητική. Πώς χτίζεται πιστεύετε η αισθητική, το καλό γούστο, μέσα σε μια τσιμεντούπολη;
ΜΤ.: Εγώ αν και δεν είμαι από την Αθήνα, πλέον λογίζομαι Αθηναία, ζω εδώ πολλά χρόνια.
Σπ.: Εγώ ζω εκτός Αθήνας και μπορεί να  βοηθάει κι αυτό...
Χ.: Ναι, έχουμε Πόρτο Ράφτη και Μαρκόπουλο, έχουμε και άλλες καταστάσεις εκτός Αθήνας. Ίσως αυτό να μας «μαζεύει» κάπως απ' όλη αυτή τη γκρίζα εικόνα του κέντρου. Εντάξει, έχουμε περάσει και ώρες στο κέντρο, το έχουμε βιώσει και ξέρουμε πώς είναι, αλλά γιατί να μείνεις;
Σπ.: Σίγουρα δεν συγκρίνεται! Εγώ βλέπω θάλασσα, εξοχή, δεν σκέφτομαι καν την Αθήνα όταν γράφω.
Χ.: Γιατί να μην κάνεις κάτι ωραίο, ενώ το αποτυπώνεις και οπτικά... Για να αποκτήσεις μια καλή αισθητική, πρέπει να εκτεθείς και σε άλλα πράγματα, πέραν του περιβάλλοντος; Βιβλία, ταινίες, εκθέσεις, Τέχνη... Λίγο να αρχίσεις να το καλλιεργείς μέσα σου.

Nick Zoura (My Drunken Haze)Αγαπημένες μπάντες - εντός και εκτός συνόρων;
Χ.: Από παλιές, Velvet Underground, Kinks, Verve, από πιο σύγχρονες, Black Angels, Brian Jonestown Massacre...
Σπ.: Phil Spector...
Χ.: Από εγχώριες, ο Drug Free Youth μας αρέσει πάρα πολύ...
Σπ.: Οι Mongrelettes... Η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Θα μπορούσαμε να λέμε για ώρες. Αγαπώ πολύ The Soundcarriers, Death And Vanilla, Stereolab, Broadcast σίγουρα...
Χ.: Για μένα στην κορυφή είναι οι Spacemen 3.
ΜΤ.: Εγώ δεν μιλάω, θα χαλάσω το image... (γέλια) Ακούω πολλά πράγματα. Σχεδόν όλα... Είμαι και μουσικός (βιολονίστα) και dj σε μόνιμη βάση, οπότε θεωρώ ότι κάθε είδος μουσικής έχει καλά και κακά.
Σπ.: Yann Tiersen. Πολύ Morricone, John Barry... πολλά κινηματογραφικά...

Αγαπημένες ταινίες, μιας και το αναφέρετε συχνά;
Σπ.: Του Αντονιόνι, το "Blow Up", το "In The Mood For Love" (του Kar Wai Wong), Roman Polanski σίγουρα...
Χ.: Εγώ είμαι φαν του Κιούμπρικ γενικώς, πολύ μεγάλος...
Σπ.: Γκοντάρ!
Χ.: Από πιο σύγχρονες, το "Enter The Void" (του Gaspar Noé) ας πούμε ήταν μια ταινία πολύ δυνατή, με επηρέασε. Γενικά, σενάρια του Κάουφμαν...
ΜΤ.: Έχω θέμα, δεν θυμάμαι... Το "2046"! Η τελευταία που είδα ήταν το "Frank"...

Αγαπημένα ποτά;
(γέλια)

Ε, δεν φταίω εγώ, με τέτοιο όνομα...
ΜΤ.: Θα γραφτεί μετά, οι My Drunken Haze με τι ποτά βγαίνουν στη σκηνή και τέτοια, ξέρεις... (γέλια)
Χ.: Εγώ ήμουν πάντα του τζιν τόνικ, τελευταίως το 'χω ρίξει στα ουίσκια λίγο... έχω πέσει στα βαριά... (γέλια)
Σπ.: Δεν το συμπαθώ καθόλου το ουίσκυ! Ε, μπύρες πίνουμε, κρασί.
ΜΤ.: Μόνο Αμαρέττο! Και ρακόμελα...
Χ. / ΜΤ.: Ο ντράμερ δεν πίνει τίποτα (γέλια)
Χ.: Θα 'θελα πριν τα live να μπορούσα να έπινα κάπως περισσότερο αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει... Έχω ολόκληρη «χορογραφία» να βγάλω στη σκηνή.

Έχεις δηλαδή το άγχος της απόδοσης...
Χ.: Όχι, έχω το άγχος να πατήσω το σωστό πετάλι, στη σωστή στιγμή και με το σωστό πόδι! (γέλια)

My Drunken HazeΣκοπεύετε σε κάποιες συνεργασίες ή έχετε κάποια σχέδια εκτός του γκρουπ; Τι να αναμένουμε στο άμεσο μέλλον από τους My Drunken Haze; Τί περιμένετε κι εσείς οι ίδιοι από το μέλλον;
Χ.: Δεν έχουμε σκεφτεί κάτι για συνεργασία...
Σπ.: Τραγούδια! Μουσική...

Τι; Επόμενος δίσκος κατευθείαν;
Χ.: (γέλια) Καλά, όχι! Live κυρίως... Σ' όλη την Ελλάδα θα θέλαμε να παίξουμε και εκτός, αν γίνει. Και η παρουσίαση του δίσκου στις 18 Δεκέμβρη στο 6 D.O.G.S.!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους! Καλή επιτυχία!
Εμείς ευχαριστούμε!

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του δίσκου "My Drunken Haze" από την Κατερίνα Μυτιληναίου.
  • SHARE
  • TWEET