Συνέντευξη Mr. Highway Band (Γιάννης Αφέντρας)

Οι Mr. Highway Band είναι μια νέα ελληνική rock -με την ευρύτερη έννοια του όρου- μπάντα που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να κάνει αισθητή τη παρουσία της στα δρώμενα. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας αυτό το διάστημα του δεύτερου δίσκου τους, "Story Of My Life", και το επερχόμενο τρίτο Music Highway Festival που διοργανώνουν, μιλήσαμε με τον κιθαρίστα, βασικό συνθέτη και ιδρυτή της μπάντας, Γιάννη Αφέντρα, για την μέχρι τώρα πορεία των Mr. Highway Band, τη μουσική που παίζουν αλλά και τη μουσική γενικότερα, τη συνεργασία με τον Χρήστο Θηβαίο και τις συναυλιακές δραστηριότητές τους στα πλαίσια της σκηνής.

Οι Mr. Highway Band υφίστανται περίπου τρία χρόνια σαν συγκρότημα και έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους.
Λίγο λιγότερο για την ακρίβεια καθώς τον Μάιο θα γίνουμε τριών ετών, και έχουμε βγάλει δύο δίσκους. Το 2012 βγάλαμε το "Is That Myself" και πριν από έναν μήνα περίπου, αρχές του 2014, το "Story Of My Life".

Νομίζω πως στον νέο δίσκο έχετε και καινούριο drummer, η μοναδική αλλαγή στην ουσία που είχατε στη σύνθεσή σας.
Ναι είχαμε αυτή την αλλαγή στο ενδιάμεσο. Drummer μας πλέον είναι ο Κώστας Καλπάκης, μαζί με τους παλιούς Γρηγόρη Ψαλτάκο στη φωνή, Θύμιο Σπηλιωτόπουλο στις κιθάρες, Διονύση Τσιούνη στο μπάσο κι εμένα.

Είναι ότι το κυνηγήσατε εσείς αρκετά ή υπήρξαν ευνοϊκές κάποιες συνθήκες και προχώρησε τόσο γρήγορα η μπάντα;
Και τα δύο έπαιξαν ρόλο. Απ την αρχή που βρεθήκαμε δουλέψαμε με πολύ εντατικούς ρυθμούς, συνεχείς πρόβες, συνεχές κυνήγι για συναυλίες, συνεχής προσπάθεια να βγάλουμε καινούργιο υλικό. Από εκεί και πέρα, κάποια πράγματα μας έχουνε κάτσει πολύ καλά και μας βοηθήσανε να πάμε πιο μπροστά, να ανοιχτεί η μπάντα σε κάποιο κοινό κάπως γρηγορότερα απ' το συνηθισμένο. Δεν είναι ένας παράγοντας μόνο που καθόρισε αυτά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, είναι ο συνδυασμός όλων.

Σε τι διαφέρει το "Story Of My Life" από το "Is That Myself", όσον αφορά στο ύφος καταρχάς;
Μουσικά το "Story Of My Life" είναι πιο ηλεκτρικό και πιο δυνατό, υπό την έννοια ότι στο "Is That Myself" η πλειοψηφία των κομματιών είχαν σαν βασικό όργανο την ακουστική κιθάρα, οπότε αναπόφευκτα πηγαίναν περισσότερο προς country rock ακούσματα, ενώ στο "Story Of My Life" ισχύει το αντίθετο. Στα περισσότερα κομμάτια υπάρχει ηλεκτρισμός, όχι βέβαια ότι λείπει η ακουστική κιθάρα, αλλά είναι γενικά πιο δυνατές συνθέσεις, πιο ηλεκτρικές με έχουν περισσότερη ένταση, οπότε σε αυτό κυρίως διαφέρει ο δεύτερος δίσκος σε σχέση με το πρώτο.

Μήπως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στον πρώτο δίσκο τα τραγούδια υπήρχαν από πριν και είχαν διαμορφωθεί από εσένα, ενώ στον δεύτερο δίσκο διαμορφώθηκαν από όλη τη μπάντα;
Όχι γιατί ούτε τώρα άλλαξε η διαδικασία της σύνθεσης. Τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν από εμένα και τα έχουμε ενορχηστρώσει όλοι μαζί, όπως έγινε και στον πρώτο δίσκο. Γενικότερα αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθούμε στην σύνθεση. Εγώ ή ο Γρηγόρης κατά δεύτερο λόγο γράφουμε κάποιο κομμάτι και δουλεύουμε όλοι μαζί στο πως θα το χτίσουμε.

Κλασική ερώτηση: Πού ηχογραφήθηκε ο δίσκος;
Όλος ο δίσκος εκτός από τα τύμπανα ηχογραφήθηκε στα NoiseBox Studios στη Πάτρα, με παραγωγό το Σάκη το Μπάστα, ο οποίος είναι από τους καλύτερους ηχολήπτες και παραγωγούς στην Ελλάδα και έκανε εξαιρετική δουλειά. Τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν στα Soundflakes Studios στην Αθήνα.

Στην ερώτηση «τι παίζουν οι Mr. Highway Band;» δεν μπορώ να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση.
Ούτε εγώ θα μπορέσω!

Νομίζω πως ξεκινάτε από blues και country και φτάνετε μέχρι το hard rock.
Όταν με ρωτάνε τι παίζουμε, λέω ότι παίζουμε rock με την ευρύτερη έννοια που αυτό μπορεί να έχει. Υπάρχει μέσα δηλαδή και το blues σε επιμέρους στοιχεία, και η country, και το hard rock, και το punk υπάρχει ας πούμε σε κάποιες στιγμές μας. Στο "Burning Desire" του δεύτερου δίσκου για παράδειγμα, πολλοί μου έχουμε πει ότι το κομμάτι θα μπορούσε να είναι punk. Δεν κολλάμε τόσο πολύ κιόλας στο να καθορίσουμε τι παίζουμε. Παίζουμε απλά και το είδος ας το καθορίσει ο καθένας που το ακούει.

Κάποια κομμάτια στις στούντιο εκτελέσεις έχουν πλήκτρα. Να προσθέσετε έκτο μέλος σε πιάνο ή hammond το έχετε σκεφτεί; Νομίζω ότι θα ταίριαζε στη μουσική σας.
Μας αρέσει γενικά στα κομμάτια μας να βάζουμε πολλά στοιχεία και με αυτό το σκεπτικό έχουμε χρησιμοποιήσει και πλήκτρα. Έχουμε κάνει και κάποιες εμφανίσεις με πλήκτρα, αλλά για μόνιμο μέλος δεν το βλέπω, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Αν σου ζητούσε κάποιος να ονομάζεις ενδεικτικά δυο-τρία συγκροτήματα με τα οποία ηχητικά ομοιάζετε, τι θα του απαντούσες;
Κάποια κομμάτια μας, όπως μας έχουν αναφέρει φίλοι, θυμίζουν συγκεκριμένα συγκροτήματα. Ένα συγκρότημα απ' τα πιο σύγχρονα που μας αρέσει είναι οι Clutch. Και τα τραγούδια μεταξύ τους όμως διαφέρουν αρκετά. Έχουμε στην ουσία δύο στυλ, υπάρχουν τα πιο ακουστικόcountry ή ταξιδιάρικα και τα πιο βαρβάτα, όπως το "Overdose" ή το "Cities Walk On Fire" που είναι πιο βαριά και πηγαίνουν προς το στυλ των Clutch.

Είναι οι επιρροές που έχει ο καθένας από εσάς ευρείες ή το σύνολο των μελών που διαθέτει διαφορετικές επιρροές;
Το δεύτερο ισχύει σίγουρα και είναι κάτι που ισχύει από όταν βρεθήκαμε. Αν ρωτήσεις τον καθένα τι ακούει, θα σου πει κάτι διαφορετικό. Προφανώς όλοι ακούμε rock, ειδικά κλασικό rock του '60 και του '70, αλλά από εκεί και πέρα, άλλος ακούει περισσότερο blues όπως εγώ, ο Θύμιος, ο lead κιθαρίστας, ήταν πάντοτε προσανατολισμένος προς το hard rock και το heavy metal. Έτσι ο καθένας βάζει τα δικά του στοιχεία, και γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν αρκετά διαφορετικά στοιχεία μέσα στα κομμάτια μας.

Θυμάμαι πως όταν κυκλοφόρησε το πρώτο σας άλμπουμ, αναφερόσασταν σε αυτό ως ένα άλμπουμ «χειροποίητο». Έχω την εντύπωση πως και για την καινούρια σας δουλειά ισχύει περίπου το ίδιο.
Ακριβώς, και στο "Story Of My Life" ισχύει το ίδιο. Δεν υπάρχει κάποιος χορηγός ή εταιρεία από πίσω, όλα τα κάναμε μόνοι μας. Από τη σύνθεση προφανώς, την ενορχήστρωση, την ηχογράφηση, τη παραγωγή μέχρι το artwork, τη κυκλοφορία, τη κοπή και την διανομή που γίνεται κυρίως μέσω των συναυλιών μας, αλλά και μέσω της σελίδας μας στο facebook.

Η επιλογή αυτή ήταν συνειδητή;
Έγινε συνειδητά αλλά και λόγω των συνθηκών. Είμαστε της άποψης «ότι μπορείς να το κάνεις μόνος σου, καλύτερα να το κάνεις μόνος σου». Οπότε εξαρχής κινηθήκαμε με το σκεπτικό πάμε να βγάλουμε τους δίσκους μας μόνοι μας. Από εκεί και πέρα αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ενάντια στις εταιρίες γενικά κι αόριστα, θα λέγαμε δηλαδή ναι σε μια εταιρία που θα μας πρόσφερε κάποια πράγματα ουσιαστικά που όντως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνοι μας.

Να βγάλετε τους δύο δίσκους σε βινύλιο το έχετε σκεφτεί;
Θέλουμε πάρα πολύ να τα βγάλουμε σε βινύλιο, κι εγώ το θέλω πολύ καθώς είμαι συλλέκτης. Θα γίνει κάποια στιγμή, απλά δεν μπορούμε να τα βγάλουμε άμεσα για οικονομικούς καθαρά λόγους.

Όταν προηγουμένως είπες ότι σας βοήθησαν κάποιες συνθήκες, το μυαλό μου πήγε αμέσως στη συνεργασία με τον Χρήστο Θηβαίο και τις πολλές συναυλίες που δώσατε μαζί.
Ακριβώς.

Η συνεργασία αυτή προέκυψε κατά κάποιον τρόπο τυχαία νομίζω.
Ναι, προέκυψε τυχαία μέσω μιας γνωριμίας που είχε ο Γρηγόρης με τον Χρήστο Θηβαίο. Ο Γρηγόρης του είχε πει αρχικά να έρθει να μας δει σε κάποιο live. Μετά από αρκετό καιρό βρεθήκαμε στην Μάνη όπου δίναμε καλοκαιρινές συναυλίες και αναπτύχθηκε μια πολύ στενή σχέση και φιλία μαζί του. Τότε, μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε «κάποια στιγμή θα παίξουμε μαζί, κάποια στιγμή θα παίξουμε». Πέρασε ο καιρός και το Σεπτέμβριο μας λέει «είσαστε έτοιμοι να παίξουμε;» ενώ εμείς το ‘χαμε βγάλει απ’ το μυαλό μας, πραγματικά το ‘χαμε ξεχάσει. Λέμε λοιπόν «Ok, πάμε». Κάπως έτσι προέκυψε, τελείως αβίαστα.

Παρά αυτή τη συνεργασία και απ' όσο σας έχω δει ζωντανά, δεν ερμηνεύετε νομίζω γενικότερα ελληνόφωνα κομμάτια. Από την ελληνόφωνη σκηνή, είτε την rock είτε την λεγόμενη έντεχνη, έχετε ακούσματα ή ακόμα και κάποιες επιρροές;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ερμηνεύουμε ελληνόφωνα κομμάτια, δεν είναι το στυλ μας, και το ότι κάναμε μία χρονιά αυτό το project, τη συνεργασία με τον Χρήστο τον Θηβαίο, ήτανε μια παράσταση στην οποία ναι μεν εκτελούσαμε και παίζαμε και διασκευάζαμε τα κομμάτια του Χρήστου, αλλά παίζαμε και τα δικά μας που είναι καθαρά αγγλόφωνα και το στυλ μας είναι καθαρά αγγλόφωνο. Οπότε ούτε θα γράψουμε κάποια στιγμή σε ελληνικό στίχο σαν Mr. Highway Band, ούτε θα παίξουμε κομμάτια με ελληνικό στίχο στις συναυλίες μας. Για το αν είχαμε ακούσματα από το ελληνικό rock και το έντεχνο, σίγουρα είχαμε κάποια ακούσματα, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Απλά ήταν μόνο ακούσματα, δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει να κάνουμε, να γράψουμε δηλαδή ελληνόφωνο rock.

Ήταν σίγουρα πολύ καλό για εσάς το ότι εκτεθήκατε σε ένα ευρύτερο κοινό χωρίς να αλλάξετε δραστικά το ύφος σας. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν πως ο Θηβαίος παρουσίαζε στην αρχή τη μπάντα λέγοντας «είμαστε οι Mr. Highway Band», ο ίδιος θεωρούσε δηλαδή τον εαυτό του μέρος της μπάντας.
Και έτσι ήταν. Ήμασταν μια παρέα, ένα συγκρότημα.

Κάποιος που δεν ακούει ελληνόφωνο rock ή «έντεχνο» και βλέπει μια αγγλόφωνη rock μπάντα να περιοδεύει μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο, μπορεί να σκεφτεί «αυτοί δεν είναι και τόσο rock...».
Κοίταξε, για το αν είμαστε rock μπάντα, μπορεί να μας ακούσει ή να έρθει σε μια δική μας συναυλία ώστε να το διαπιστώσει ή να δει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε που είναι και το σημαντικότερο, δεν θα μπω στη διαδικασία να υποστηρίξω με επιχιρήματα το πόσο rock μπάντα είμαστε. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη συνεργασία, για μένα είναι μέσα στην ουσία του rock το να πειραματίζεται και για μας ήταν ένα πείραμα. Το κάναμε, αποδείχθηκε πετυχημένο και είμαστε πολύ χαρούμενοι που το κάναμε.

Να το πω κάπως ανάποδα. Κάποιος που ίσως δεν έχει ακούσει τη μουσική του μπορεί να θεωρεί ότι ο Θηβαίος δεν είναι ένα άτομο που ταιριάζει με το rock. Εσείς από αυτή τη συνεργασία σας μαζί του, τι εντυπώσεις αποκομίσατε για εκείνον, και σαν άνθρωπο, και σαν καλλιτέχνη;
Θα αρχίσω από το τι αποκομίσαμε από τον Θηβαίο σαν καλλιτέχνη. Αποκομίσαμε ότι είναι ένας πάρα πολύ ανοιχτός καλλιτέχνης, με την έννοια ότι ρίσκαρε να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από το παρελθόν του, να παίξει με μία μπάντα που δεν ήταν ούτε επαγγελματίες μουσικοί, ούτε έμπειροι. Και όχι μόνο αυτό, ρίσκαρε ακόμα με το να μας δώσει τα κομμάτια του και να μας πει «παιδιά πάρτε τα και διασκευάστε τα και κάντε τα ό,τι θέλετε», και δεν επενέβη καθόλου σε αυτό. Οπότε κι εμείς πήραμε τα κομμάτια του και τα παίξαμε με πολύ ηλεκτρισμό, διασκευασμένα σε blues ρυθμούς, και σε αυτό δεν επενέβη καθόλου, να μας πει δηλαδή «όχι, θα το παίξετε έτσι γιατί έτσι θέλω κλπ». Αυτό δείχνει έναν ανοιχτό καλλιτέχνη που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Τώρα, όσον αφορά τον άνθρωπο, εκεί είναι ακόμη περισσότερα αυτά που αποκομίσαμε, και από την εμπειρία του στον χώρο και απ’ το ήθος του. Και πάλι θα αναφερθώ στο ότι πήρε μια τόσο νέα μπάντα που δεν είχε μέχρι τότε να επιδείξει και τίποτα και τη στήριξε, παίζοντας μαζί της και βγάζοντάς τη στο δρόμο, αυτό δείχνει κάτι για τη ποιότητα του ανθρώπου.

Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι το στυλ σας και όλα αυτά που είναι επιρροές σας, τα κατέχει.
Σίγουρα. Βγήκε πολύ αβίαστα το αποτέλεσμα. Αυτό που έγινε ήταν οικείο και στους δύο.

Έχετε επίσης μοιραστεί τη σκηνή με σπουδαία συγκροτήματα όπως οι Baby Woodrose και οι Nightstalker, ενώ στην συναυλία-παρουσίαση του "Story Of My Life" είχατε εκλεκτούς καλεσμένους.
Ναι, μας αρέσει γενικά να παίζουμε παρέα με άλλους καλλιτέχνες και μπάντες και να τους γνωρίζουμε και να αποκτούμε σχέσεις. Όσον αφορά την Ελλάδα, νιώθουμε μέλος μιας σκηνής με κοινή αισθητική και οράματα και προβληματισμούς και πολλά άλλα, οπότε θέλουμε να βρισκόμαστε με άλλα παιδιά του χώρου. Ειδικά η παρουσίαση του δίσκου μας ήταν πολύ ιδιαίτερη για εμάς, καθώς βρέθηκαν δίπλα μας κάποια πολύ σημαντικά πρόσωπα με ιστορία και σπουδαία παρουσία στα πράγματα, όπως ο Alex από τους Last Drive, ο Nick από τους Dustbowl κι ο Γιάννης από τους Beggar's Blues Diary.

Αυτό το Σάββατο πρόκειται να λάβει χώρα στο Κύτταρο το δικό σας φεστιβάλ, το τρίτο κατά σειρά Music Highway Festival.
Σωστά.

Να πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχή. Όταν έλαβε χώρα το πρώτο Music Highway Festival, ήσασταν μια αρκετά νέα μπάντα. Είχατε αλήθεια  κυκλοφορήσει τότε δίσκο;
Όχι, ούτε δίσκο δεν είχαμε και κάναμε φεστιβάλ! (γέλια)

Πώς προέκυψε λοιπόν καταρχάς αυτή η ιδέα και κατόπιν η συνεργασία με το Κύτταρο;
Η ιδέα προέκυψε από την ανάγκη που νιώθαμε εξαρχής -και συνεχίζουμε να νιώθουμε- να παίζουμε με άλλες μπάντες, να γνωρίζουμε άλλες μπάντες και μουσικούς, καθώς και να δημιουργούμε σχέσεις μαζί τους, όχι απλά να βρισκόμαστε και να παίζουμε. Είναι αυτό που λέμε να νιώσουμε γενικότερα μέλος και να συμβάλλουμε στην δημιουργία μιας σκηνής, αγγλόφωνης rock σκηνής. Αυτό ήταν το σκεπτικό του να στήσουμε το φεστιβάλ, μια ευκαιρία να βρίσκονται μαζί κάθε χρόνο τέσσερις καλές μπάντες της αγγλόφωνης rock σκηνής που δεν έχουνε πάρα πολλές ευκαιρίες να βρεθούνε μαζί, να παίξουν και να μοιραστούν τις απόψεις τους πάνω στην διοργάνωση και τα θέματα που τις αφορούν. Το φεστιβάλ  γίνεται από κοινού από τους Mr. Highway Band και τη δημιουργική ομάδα των Creatures, ενώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το Κύτταρο ήταν εξαρχής πολύ θετικό και μας έχει βοηθήσει πολύ στο να το στήνουμε κάθε χρόνο.

Φέτος, εκτός φυσικά από εσάς, εμφανίζονται οι Beggar's Blues Diary, οι Empty Frame και οι Rolling Dice. Οι Beggar's Blues Diary είναι γνωστοί στο κοινό ως ένα από τα κορυφαία ελληνικά σχήματα στο είδος τους με πάρα πολλές συναυλίες.
Ακριβώς.

Παρουσίασέ μας τα δύο άλλα συγκροτήματα, τους Empty Frame και τους Rolling Dice.
Οι Empty Frame είναι μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Οι συνθέσεις τους είναι πολύπλοκες και πειραματικές με την καλή έννοια. Είναι δηλαδή ατμοσφαιρΙκές και ταξιδιάρικες και συνολικά είναι μια μπάντα που ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα. Έχουν πολύ ωραίες συνθέσεις και πραγματικά αξίζει να τους ψάξει κάποιος. Οι Rolling Dice είναι τα «πιτσιρίκια» της φετινής παρέας μας, είναι μπάντα που παίζει κλασικό blues / rock με πολύ δυνατές ερμηνείες.

Μιλώντας για ζωντανές εμφανίσεις, θυμάσαι περίπου πόσες συναυλίες έχετε δώσει αυτά τα δυόμισι-τρία χρόνια;
Γύρω στις 100 συναυλίες θα πρέπει να 'ναι τώρα.

Επειδή λοιπόν μπορεί και να τις έχετε περάσει (γέλια), θα τις γιορτάσετε με κάποιον τρόπο;
Θα γιορτάσουμε τα τρία χρόνια μας, όπως κάνουμε κάθε χρόνο, κάποια στιγμή μέσα στον Μάιο! Κάθε Μάιο κάνουμε ένα live που είναι birthday party!

Έχετε παίξει σε πάρα πολλές πόλεις, έχετε βρεθεί και στην Κύπρο...
Ναι, στη Κύπρο έχουμε πάει δύο φορές. Πέρυσι μαζί με τον Χρήστο τον Θηβαίο πήγαμε σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, περιοδεύσαμε σε πάρα πολλές πόλεις.

Το εξωτερικό, όσον αφορά στις συναυλίες, το έχετε στο μυαλό σας;
Ναι, το έχουμε πάρα πολύ και το ψάχνουμε, το να βγούμε κάποια στιγμή δηλαδή για κάποια συναυλία, για κάποιο φεστιβάλ, και αργότερα να για περισσότερες συναυλίες. Σίγουρα είναι στο μυαλό μας το να παίξουμε έξω.

Ανεξάρτητα από σκηνή και απήχηση, αρκετά group πηγαίνουν στο εξωτερικό για συναυλίες. Χωρίς να είναι κάτι απλό, πλέον είναι πιο εύκολο σε σχέση με πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Σίγουρα είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποια επαφή και να σε φέρει πιο κοντά στο να βγεις έξω. Το έχουμε στο μυαλό μας και το κυνηγάμε.

Να γυρίσουμε λίγο στον νέο δίσκο και να μιλήσουμε αυτή τη φορά για τους στίχους. Υπάρχει στο "Devil's Road" ο στίχος «There was a woman I called mother and she used to call me son, now she's sleeping with the father underground where they belong», στον οποίο είχε αναφερθεί με έναν λίγο περίεργο τρόπο ο Γρηγόρης!
Ναι, του 'χε κάνει εντύπωση! (γέλια)

Τι θέλει λοιπόν να πει ο ποιητής;
Καταρχάς να κάνω μια γενική παρατήρηση πριν απαντήσω στην ερώτηση. Στους στίχους, όπως και σε οτιδήποτε, σημασία δεν έχει «τι θέλει να πει ο ποιητής» αλλά το τι αντιλαμβάνεται ο ακροατής.

Να σε διακόψω για να κάνω μία ερώτηση που πάντοτε ήθελα να απευθύνω σε έναν δημιουργό. Ο δημιουργός απευθύνεται στο κοινό ή στον εαυτό του;
Θα σου απαντήσω τελείως προσωπικά, εγώ απευθύνομαι στον εαυτό μου, γι’ αυτό και λέω πως δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει τι αντιλαμβάνεται o δέκτης, αυτό που αντιλαμβάνεται μπορεί να ναι τελείως έξω από αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου. Εγώ όμως δεν μπορώ να τον επηρεάσω, γράφω μόνο αυτό που σκέφτομαι. Στην ερώτηση που έκανες για τον συγκεκριμένο στίχο, αυτό που είχα στο μυαλό μου είναι ότι στην ουσία, το παρελθόν κάπου ανθρώπου, το οποίο συμβολίζεται στον στίχο με τη μητέρα και το πατέρα είναι κάτι περασμένο που πρέπει να ξεπερνιέται για να προχωράει το άτομο μπροστά. Γι' αυτό λέει ο στίχος «τώρα βρίσκονται στο χώμα, εκεί όπου ανήκουν», δηλαδή το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να αφήνεται πίσω.

Είπες προηγουμένως πως ο καθένας σας έχει τις δικές του επιρροές και ότι οι δικές σου είναι περισσότερο το κλασικό rock και...
Και τα blues, σε σχέση με τα παιδιά έχω ασχοληθεί περισσότερο με τα blues.

Γενικότερα η μουσική σας είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά ευρωπαϊκή ή βρετανική. Είχες στο μυαλό σου ότι θέλεις να παίζεις σε μια μπάντα στο στυλ κάποιου συγκεκριμένου group ή καλλιτέχνη;
Σίγουρα είχα και αυτό ισχύει για όλα τα μέλη. Κάποιος που μου έρχεται αμέσως αμέσως στο μυαλό και επειδή είναι και εκείνος τραγουδοποιός, είναι ο Neil Young με τους Crazy Horse. Είναι μία μπάντα που την έχω πολύ ψηλά. Αλλά πάρα πολλές μπάντες μας αρέσουν και τις θαυμάζουμε.

Οι αγαπημένοι σου τραγουδοποιοί λοιπόν, μιας και ανέφερες τον Neil Young, ποιοί είναι;
Έχω ένα κόλλημα με αυτούς τους τραγουδοποιούς τους κάπως πιο μοναχικούς που βέβαια πάντα παίζανε και με μπάντα, δηλαδή τον Dylan, τον Van Morrison, τον Tom Waits. Σε αυτούς έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Και κάποια προσωπικά ιδιαίτερα αγαπημένα άλμπουμ σου;
Το "Astral Weeks" του Morrison, το "Dark Side Of The Moon" των Floyd, το "Let It Bleed" από Stones, αλλά είναι εκατοντάδες πραγματικά και δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Τέλος, το άμεσο μέλλον των Mr. Highway Band πώς το βλέπεις; Εκτός από αρκετές συναυλίες και πιθανότατα ένα ακόμη άλμπουμ, τι άλλο θα ήθελες να πετύχετε στα επόμενα δυο-τρία χρόνια;
Θέλω απλώς να προχωράμε συνεχώς, να συνεχίζουμε να εκφραζόμαστε δημιουργικά και να κάνουμε βήματα που θα μας καλύπτουν καλλιτεχνικά. Συναυλίες, καινούργιο υλικό και όπου πάει!