Συνέντευξη Helloween (Andi Deris)

Ο Andi Deris είναι πολύ ωραίος τύπος και συνομιλητής. Κάθε φορά, μιλάει με τέτοιο τρόπο, που αποπνέει αισιοδοξία και στο τέλος αφήνει ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, κάτι σαν τα τραγούδια των Helloween. Αν και ήταν Κυριακή πρωί και ήταν αγουροξυπνημένος, για μια ακόμα φορά η διάθεσή του ήταν και πάλι καλή, μιλώντας μας για το νέο άλμπουμ της μπάντας "My God-Given Right" και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα γύρω από την μπάντα.

Δυο χρόνια μετά, όπως αναμενόταν, οι Helloween επιστρέφουν με νέο στούντιο άλμπουμ. Τι σημαντικό έλαβε χώρα σε αυτό το διάστημα και συνέβαλε στη δημιουργία του "My God-Given Right";
Βασικά, είναι η τυπική φάση μιας μπάντας, όπου ήμασταν σε περιοδεία για δώδεκα μήνες, τελειώσαμε την παγκόσμια περιοδεία, παίξαμε σε κάποια φεστιβάλ και ήδη κατά την διάρκεια αυτών των φεστιβάλ προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε όλη αυτή την εμπειρία από την περιοδεία και να σχηματοποιήσουμε νέες ιδέες, που στην ουσία ήταν να συλλέξουμε τον πυρήνα των ιδεών που ήδη είχαμε. Τον περσινό Σεπτέμβρη είχαμε περίπου δεκατρείς με δεκατέσσερεις ιδέες για να επιλέξουμε και ξεκινήσαμε τη δημιουργία του νέου άλμπουμ.

Τι σας οδήγησε πίσω στην Nuclear Blast, από την οποία είχατε αποχωρήσει πριν μερικά χρόνια;
Είναι γενικά σύνηθες το να υπογράφεις ένα συμβόλαιο για δυο άλμπουμ το πολύ και κυκλοφορήσαμε τα δυο άλμπουμ μας με τη Sony. Όταν ολοκληρώνεται ένα συμβόλαιο έχεις την δυνατότητα να κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά κι αν δεχτείς μια καλύτερη προσφορά τότε να πας εκεί. Η Sony είναι μια πολύ καλή εταιρεία κι έκαναν εξαιρετική δουλειά, αλλά το να επιστρέψουμε στην Nuclear Blast έμοιαζε λογικό, διότι είναι μια metal δισκογραφική εταιρεία και δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τι είναι η κιθάρα ή τι κάνουμε. Στην παρούσα φάση ήταν εντάξει τα πράγματα, αλλά στο μέλλον θα έπρεπε να δίνουμε εξηγήσεις, διότι το ένα και μοναδικό άτομο που ξέραμε στην Sony Music φεύγει από αυτήν και στο τέλος της ημέρας μένει ένα ερωτηματικό να αιωρείται, γιατί αν δεν υπάρχει ούτε ένας ροκάς ή μεταλλάς στην εταιρεία, αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για εμάς. Θα έπρεπε να εξηγούμε πράγματα τα οποία δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε στην Nuclear Blast ή σε κάποια άλλη παρεμφερή εταιρεία φαντάζομαι.

Το καταλαβαίνω, αλλά πέραν τούτου, υπάρχουν υπέρ και κατά του να είσαι είτε σε μια μεγάλη πολυεθνική σαν τη Sony και σε μια ανεξάρτητη, αλλά τεράστια σε μέγεθος, metal εταιρεία όπως η Nuclear Blast, έχοντας δει και τις δυο πλευρές.
Όταν ήμουν στους Pink Cream 69 ήμασταν στην Sony. Ένα πλεονέκτημα που φυσιολογικά υπήρχε σε μια μεγάλη εταιρεία είναι πως κάνει περισσότερη προώθηση και σε βάζει στο όλο σύστημα, αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον. Στις μέρες μας, αν έχεις υπογράψει σε μια πολυεθνική σαν την Universal, αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλες εταιρείες ή χώρες θα κυκλοφορήσουν αυτόματα το άλμπουμ σου, δεν είναι ξεκάθαρο αυτό. Περισσότερο πιθανό είναι πως με μια μεγάλη εταιρεία θα πρέπει να κάνεις νέο δισκογραφικό συμβόλαιο για κάθε ξεχωριστή περιοχή. Δεν έχει καμία λογική όλο αυτό. Δεν ξέρω γιατί έχουν αυτή την πολιτική. Κατ’ εμέ είναι μια αυτοκαταστροφική και ηλίθια πολιτική. Μια ανεξάρτητη εταιρεία σαν την Nuclear Blast υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει συμβόλαια με τρίτους και έχει διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο για να διανέμει το άλμπουμ. Μια σπουδαία ανεξάρτητη εταιρεία όπως η Nuclear Blast κυκλοφορεί το άλμπουμ και αυτόματα αυτό διανέμεται σε όλο τον κόσμο. Έχουν πωλητές σε όλο τον κόσμο και καλύτερη προσέγγιση της αγοράς παγκοσμίως. Μια μεγάλη εταιρεία δεν το κάνει αυτό. Ο κόσμος, όμως, είναι τόσο μεγάλος. Έχεις εκατοντάδες μικρές περιοχές που ναι μεν έχεις πολύ μικρές πωλήσεις, αλλά αν τις πολλαπλασιάσεις επί εκατό ή επί διακόσια τότε έχεις ένα καλό νούμερο στο τέλος της μέρας. Αυτό σημαίνει πως πολύς κόσμος θα πρέπει να κάνει έξτρα δουλειά, αλλά αυτός είναι κι ο λόγος που επιλέξαμε μια ανεξάρτητη εταιρεία.



Πάμε τώρα στην μουσική του άλμπουμ. Τι νέο θεωρείς ότι προσφέρει το καινούργιο άλμπουμ σε εσάς και στους οπαδούς σας;
Πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω. Ξέρεις, το "Straight Out Of Hell" ήταν πολύ επιτυχημένο και από την μετάβαση από το "7 Sinners" στο "Straight Out Of Hell" ρωτούσαμε το ίδιο πράγμα, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να σου πω τι κάναμε διαφορετικά. Το μόνο που προσπαθήσαμε ήταν να κάνουμε πολύ δυνατό, μελωδικό άλμπουμ. Προσπαθούμε να συνδυάσουμε διάφορα στυλ της metal μουσικής όπως το speed metal, το pop metal, το hard rock, το rock n’ roll, κάτι που πάντα κάνουμε. Το προηγούμενο άλμπουμ μας, το "Straight Out Of Hell" ήταν πολύ επιτυχημένο, ειδικά στην Γερμανία που έφτασε μέχρι το νούμερο τρία στα charts, κάτι που είναι απίστευτο, οπότε σκεφτήκαμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο γράψαμε το τελευταίο αυτό άλμπουμ. Δεν μπορώ όμως να πω, γιατί δεν είμαι αντικειμενικός. Ο κόσμος πάντως λέει πως είναι πιο χαρούμενο και πιο θετικό, οπότε του αρέσει περισσότερο. Τι κάναμε στην πραγματικότητα, δεν ξέρω, αλλά μέχρι στιγμής δείχνει να πηγαίνει καλά…

Δέκατο στούντιο άλμπουμ με εσένα στα φωνητικά, εξαιρώντας τα άλμπουμ με τις διασκευές και τις ακουστικές εκτελέσεις. Θεωρείς πως έχετε παρουσιάσει όλες τις μουσικές πλευρές σας και πλέον απλώς προσπαθείτε να έχετε μια συνέχιση των όσων έχετε πετύχει; Θεωρείς πως υπάρχει χώρος για επιπλέον πειραματισμό;
Θεωρώ πως πάντα υπάρχει η δυνατότητα να πηγαίνεις μπροστά, αλλά αυτό δεν είναι πάντα καλό. Για το νέο άλμπουμ προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε τα 80’s με τον σημερινό ήχο. Το κάναμε και στο παρελθόν αυτό με το άλμπουμ “The Dark Ride” το 2000 και θεωρώ πως δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε πολύ από τον κλασσικό μας ήχο. Έχουμε power metal, μελωδικό metal, speed metal και αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσουμε, αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να ακολουθήσουμε. Ως οπαδός αυτού του στυλ μουσικής, δεν θα ήθελα να βλέπω τις αγαπημένες μου μπάντας να αποκλίνουν πολύ από το μονοπάτι.

Νομίζω πως στο νέο άλμπουμ γενικά προσπαθείτε να ισορροπήσετε μεταξύ της θετικής πλευράς σας και της πιο σκοτεινής/επιθετικής, τόσο σε μουσικό, όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Είναι αλήθεια αυτό;
Το ελπίζω. Όπως ήδη επεσήμανα, προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε και τις τρεις δεκαετίες των Helloween μέσα του. Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες έχεις άλμπουμ όπως το "Walls Of Jericho" και το "The Dark Ride" που είναι εξίσου πολύ σημαντικές πτυχές της μπάντας, οπότε ναι. Προσωπικά, δεν εκτιμώ και πολύ ένα άλμπουμ εξήντα τεσσάρων λεπτών που έχει συνεχώς την ίδια μουσική. Είναι πολύ σημαντικό να αλλάζουν οι διαθέσεις σε ένα άλμπουμ εδώ κι εκεί, το κάνουν πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι θα ήταν ένα 64λεπτο άλμπουμ με ένα μόνο στυλ.

Το "Battle’s Won" ήταν το πρώτο single από το άλμπουμ, μια τυπική Helloween σύνθεση του Weiki. Κάποιος ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο επιλέχτηκε ως πρώτο δείγμα;
Επιλέχτηκε συνδυαστικά με το "Lost In America", που είναι στην δεύτερη πλευρά. Βασικά, πρόκειται για ένα single με δυο A-side τραγούδια. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να το υποστηρίξεις κατά αυτόν τον τρόπο, μιας και όλοι επικεντρώνονται στο τραγούδι που βρίσκεται στην πρώτη πλευρά. Κάτι που σημαίνει πως πρέπει να δώσουμε επεξηγήσεις ότι δεν πρόκειται για ένα τραγούδι μέσα από το άλμπουμ, αλλά για δύο. Κι αν το δεις σαν δυο τραγούδια πρώτης πλευράς τότε θα καταλάβαινες πως στο άλμπουμ υπάρχουν τόσο το "Battle’s Won" όσο και το "Lost In America" και εκφράζουν την ισορροπία του άλμπουμ.

Κατά την άποψή μου το ομώνυμο είναι και το πιο πιασάρικο τραγούδι στο άλμπουμ. Τι αφορά το εν λόγω τραγούδι και γιατί ονομάσατε το άλμπουμ με βάση αυτό;
Λοιπόν, ο γιός μου πρόσφατα με ρώτησε το ίδιο πράγμα που ρώτησα εγώ τον δικό μου πατέρα πριν από καιρό, αναφορικά με το τι θα έπρεπε να κάνω με τη ζωή μου. Όταν τελείωσα το σχολείο, βασικά ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά η μητέρα μου ήθελα να πάω να σπουδάσω και να βρω ένα πρέπον επάγγελμα, όπως το αποκαλούσαν. Τους είπα πως τουλάχιστον θα ήθελα να προσπαθήσω να γράψω μουσική και να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Τότε, ο πατέρας μου μου είπε «είσαι ο μοναχογιός μου κι αν είσαι χαρούμενος, τότε είμαι κι εγώ χαρούμενος και πρέπει να κάνεις ό,τι θες με τη ζωή σου. Προσπάθησέ το, είμαι εδώ για εσένα και μην ανησυχείς θα μιλήσω με την μητέρα σου…» (γελάει). Ο γιός μου ήρθε σε μένα και με ρώτησε τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνει και προφανώς δεν μπορώ εγώ να πω στο γιό μου να πάει να σπουδάσει κα να βρει μια πρέπουσα δουλειά… (γελάει). Οπότε, του είπα λίγο-πολύ τα ίδια με αυτά που μου είπε ο πατέρας μου και μετά είχα την ιδέα να γράψω ένα τραγούδι με τον τίτλο "My God-Given Right" για να μιλήσω στον κόσμο για αυτή την εμπειρία μου, γράφοντας κάτι γύρω από αυτό. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να ενθαρρύνω κάποιους ανθρώπους - που δεν ξέρουν αν πρέπει να ακολουθήσουν αυτό που επιθυμούν – να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Το χειρότερο σενάριο που μπορώ να σκεφτώ είναι να είσαι γέρος και να κοιτάς πίσω τι έκανες στη ζωή σου, στα 80-85 σου, στεναχωρημένος και να ρωτάς τον εαυτό σου «γιατί δεν το προσπάθησα;». Οπότε, θα παρότρυνα αν έχεις κάποιο όνειρο είτε αφορά τη μουσική, είτε τη ζωγραφική, είτε οτιδήποτε, απλά να το προσπαθήσεις. Να προσπαθήσεις σκληρά κι ας πεθάνεις προσπαθώντας.

Όπως λένε, είναι καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.
Ακριβώς. Φαντάσου τον εαυτό σου στα ογδόντα σου, να κοιτάς πίσω στη ζωή σου και να μην έχεις κάνει αυτό που πάντα ήθελες. Θα πρέπει να είναι απαίσιο…



Θέλω την ιστορία του τι συνέβη και χαθήκατε στην Αμερική…
Είναι ακριβώς όπως παρουσιάζεται στους στίχους. Αναγκαστήκαμε να περιμένουμε για δεκαεπτά ώρες στο αεροδρόμιο, γιατί αποφάσισαν να κάνουν κάτι αεροπορικές επιδείξεις. Πιθανότατα, ήταν εκεί κάποιος διαπλεκόμενος, σούπερ σημαντικός πολιτικός – ποιος ξέρει από πού – και επειδή έπρεπε να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να κάνουν αεροπορικές επιδείξεις. Οπότε, ακυρώθηκε η πτήση μας και μετά από δεκαεπτά ώρες επιτέλους άνοιξαν το αεροδρόμιο και μπήκαμε στο αεροπλάνο για το Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ξαφνικά ο πιλότος κάνει την εξής ανακοίνωση: «Κύριοι, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί αλλά δεν πετά και τόσο ψηλά. Κάποια μηχανήματα δεν λειτουργούν σωστά και δεν γνωρίζουμε σε ποιο ύψος βρισκόμαστε, ούτε που ακριβώς είμαστε. Είμαστε χαμένοι κάπου στην Αμερική». Τότε σκέφτηκα πως πρόκειται για πολύ ωραίο τίτλο αυτό. Μετά συνέχισε «θα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω τώρα, όσο έχουμε το φως του ήλιο, διότι πρέπει να μπορούμε να δούμε που πετάμε, καθώς τα μηχανήματα δεν λειτουργούν και πετάμε βάσει του τι βλέπουμε». Βασικά, ήταν λίγο τρομακτικό όλο αυτό. Οπότε, επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο, όπου έπρεπε να περιμένουμε άλλες δυο ώρες, για να πάρουμε εν τέλει την πτήση απευθείας, χωρίς άλλη παρέμβαση ή κάποιο ατύχημα προς το Σάο Πάολο. Αυτή η μέρα που χάσαμε ήταν κανονικά το ρεπό που είχε το συνεργείο μας, το οποίο τελικά έπρεπε να πάει κατευθείαν στο χώρο της συναυλία, χωρίς καθόλου ύπνο και πιωμένοι. Ήταν εκεί τελείως πιωμένοι, αλλά τα έφτιαξαν όλα και το σόου έγινε κανονικά. Ήταν απίστευτο…

Κι από την Αμερική πάτε κατευθείαν στη Ρωσία. Υπάρχει κι από εκεί καμία ιστορία πίσω από το "Russian Roule";
Βασικά, είναι προσαρμογή της Ρωσικής ρουλέτας στο rock n’ roll. Κάπως έτσι ένιωθα όταν ξεκίνησα σε αυτό. Όταν όλος ο κόσμος, οι φίλοι ή η οικογένειά μου, μου έλεγαν πως δεν έχω κανένα μέλλον. Για μένα υπήρχε μόνο η ιδέα του να βγω έξω και να παίξω μουσική, αλλά την ίδια ώρα ήταν σαν να έβαζα ένα πιστόλι στο κεφάλι μου παίζοντας Ρωσική ρουλέτα. Η πλειονότητα πίστευε πως θα αποτύχω και πως πρόδιδα το μέλλον μου αυτό που έκανα και τέτοια πράγματα. Ξέρεις τι λέει ο κόσμος. Εσύ έχεις ένα όνειρο να παίξεις rock n’ roll ή οτιδήποτε κι ο κόσμος σου λέει «α, είσαι ονειροπόλος». Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα για το "Russian Roule" μιας μίξης της ρωσικής ρουλέτας και του rock n’ roll. Ευτυχώς, πάντως, δεν ήμουν τελικά εγώ αυτός που έφαγε τη σφαίρα στο κεφάλι… (γέλια)

Το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ είναι το "Like Everybody Else", που είναι mid-tempo, με πολύ ωραία μελωδία στο ρεφρέν. Δεν θέλεις περισσότερα τραγούδια σαν κι αυτό, αντί για τόσα χαρούμενα Helloween τραγούδια;
Όχι! Μιλάς στον τραγουδιστή μιας metal μπάντας. Οι Helloween θα μπορούσες να πεις πως είναι οι Νονοί του μελωδικού speed metal, κάτι που αντιπροσωπεύει το 60% της μουσικής του δίσκου και είναι πάντα ωραίο να υπάρχει μια μπαλάντα, αλλά ένα τραγούδι σε αυτό το ύφος σε κάθε άλμπουμ είναι αρκετό. Στο "The Time Of The Oath" για παράδειγμα που είχαμε παραπάνω από ένα τέτοιο τραγούδι, η διάρκεια του δίσκου προέκυψε πιο μεγάλη και τότε θυμάμαι ο κόσμος παραπονιόταν για αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στο "Time Of The Oath", το "Like Everybody Else" μου θύμισε λίγο τις σπουδαίες μπαλάντες εκείνης της εποχής, όπως το "Forever And One" και το "If I Knew" ακόμα και το "In The Middle Of A Heartbeat". Μου λείπουν λίγο τέτοιες συνθέσεις. Έχετε εγκαταλείψει τελείως την ιδέα του να συνθέτετε τέτοιου είδους metal μπαλάντες;
Όχι τελείως, αλλά η πλειονότητα του κόσμου θέλει χαρούμενα, γρήγορα Helloween τραγούδια. Ίσως για το επόμενο άλμπουμ να προσπαθήσουμε να γράψουμε κάτι σαν το "Forever And One" ή το "In The Middle Of A Heartbeat", αλλά θα πρέπει να γίνει σωστά. Συνειδητοποιήσαμε κοιτάζοντας άλλες μπάντες, πως όσο μένουν μακριά από τις μπαλάντες, όλοι είναι χαρούμενοι. Μόλις βάλουν μπαλάντα σε δίσκο τους – και θεωρώ ότι μερικές μπάντας γράφουν εξαιρετικές μπαλάντες – ο κόσμος δεν το εκτιμάει. Το βλέπεις αυτό και λες «οκ, στο δικό μου άλμπουμ καλύτερα να αποφύγω τις μπαλάντες τώρα».

Τελικά κατέληξες σε συμπέρασμα αν «ο Θεός αγαπάει το rock n’ roll»;
Ο Θεός πρέπει ν'αγαπά το rock n’ roll… (γέλια). Πραγματικά, πιστεύω ότι ο Θεός αγαπάει το rock n’ roll, αφού σε πολλές περιπτώσεις ο Θεός έχει δείξει ότι είναι ροκάς. Οι metal μουσικοί και οι οπαδοί είναι ωραίοι τύποι. Μπορεί να μας αρέσει να πίνουμε να καπνίζουμε και να κάνουμε τα λάθος πράγματα, αλλά είμαστε όλοι καλοί άνθρωποι. Αυτό εμένα μου λέει ότι είμαστε πιο κοντά στο Θεό από όλους τους άλλους. Επίσης, υποδεικνύει πως πρέπει να μείνουμε και ίσως να γίνουμε περισσότερο ροκ τύποι. Αργά ή γρήγορα, μετά το τέλος αυτής της ζωής ίσως βρεθείς εκεί πάνω, στον παράδεισο όπως λένε και εκεί μπορεί να συνεχίσεις να παίζεις rock n’ roll. Δεν θα ήταν ωραίο αυτό; (γέλια)

Το άλμπουμ κλείνει με δυο μάλλον σκοτεινά τραγούδια σαν το "Claws" και το "You, Still Of War". Το πρώτο είναι επιθετικό και το δεύτερο λίγο πιο επικό στον ήχο του. Πως και θέλατε να τελειώσετε το άλμπουμ κατά αυτό τον τρόπο;
Λόγω του ότι πολύ συχνά κλείνουμε το άλμπουμ κατά τέτοιο τρόπο. Το κάναμε στο προηγούμενο και στο προ-προηγούμενο άλμπουμ. Με ένα πολύ επικό τραγούδι που δεν θυμάμαι πως το λένε τώρα και είναι ντροπή γιατί το έγραψα εγώ… (γέλια). Θα μπορούσες να πεις πως είναι στο στυλ των Helloween να κλείνουν τα άλμπουμ με ένα κάπως πιο πολύπλοκο τραγούδι.

Θεωρείς ότι το τελευταίο τραγούδι σε ένα δίσκο δίνει την ευχέρεια να πειραματιστείς με πράγματα που δεν είναι τόσο τυπικά;
Δεν ξέρω. Στο τέλος, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Αν κάτι τέτοιο είναι εντάξει ή όχι, οι μόνοι που αποφασίζουν είναι οι οπαδοί εκεί έξω. Νιώθω ότι κάναμε το σωστό στην προκειμένη περίπτωση και περιμένω να δω αν οι αντιδράσεις θα μας δικαιώσουν. Είναι πάντα πολύ ωραίο όταν κυκλοφορεί το άλμπουμ να βλέπεις τις πρώτες αντιδράσεις. Μετά συλλέγεις όλες αυτές τις αντιδράσεις και κρίνεις πως θα συνεχίσεις. Ίσως και να μας δίνει αυτή την ευχέρεια, ίσως το να προσπαθούμε κάτι τέτοιο είναι λάθος. Και πάλι είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις. Δεν μου αρέσει να κάνω προβλέψεις. Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια, γιατί πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα νόημα.
Μπορεί να γράψεις το καλύτερο τραγούδι του κόσμου και να μην ασχοληθεί κανείς, διότι κανείς δεν ακούει αυτό το στυλ μουσικής τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ίσως μετά από δυο χρόνια να έχεις το ίδιο τραγούδι και να γίνει επιτυχία… Είναι απρόβλεπτο. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε αναγκασμένοι να κατευθύνουμε τα τραγούδια μας προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, λόγω του ότι νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς. Όχι! Πρέπει να γράφεις τη μουσική που σου αρέσει καλύτερα. Κι αν πάει καλά, πάει καλά. Αν όχι, τουλάχιστον έκανες αυτό που ήθελες.

Για μια ακόμα φορά βλέπω αρκετά bonus tracks για διαφορετικές εκδόσεις του άλμπουμ. Είναι παράδοση να έχετε μερικά «απομεινάρια». Πως επιλέγετε ποια τραγούδια θα καταλήξουν στα άλμπουμ;
Ηχογραφήσαμε δεκαεπτά ή δεκαοχτώ τραγούδια για το άλμπουμ και πάντα προσπαθούμε να καταλήγουμε σε δώδεκα ή δεκατρία από αυτά για να μπουν στο άλμπουμ τελικά. Έπρεπε να επιλέξουμε αυτά που ταιριάζουν καλύτερα μεταξύ τους, κατά την άποψή μας. Και πάλι, αυτή είναι μόνο η άποψή μας. Προσπαθούμε να καταλήξουμε σε αυτά που δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα στο άλμπουμ. Και στο τέλος της μέρας, απλά το ακούς ολόκληρο και προσπαθείς να καταλάβεις αν αυτά είναι τα σωστά τραγούδια. Εν τέλει λες «προχωράμε με αυτό» κι αν είναι σωστό ή λάθος θα το κρίνουν οι οπαδοί…



Όταν κυκλοφόρησε το προηγούμενο άλμπουμ σας, έγραψα έναν οδηγό στη δισκογραφία των Helloween. Θεωρώντας τα δυο "Keepers" ως τα αριστουργήματα, έβαλα ως ακρογωνιαίους λίθους το "The Time Of The Oath" και το "The Dark Ride", υποβιβάζοντας το "Walls Of Jericho" σε αυτά που αξίζει να αναζητήσει κάποιος. Δέχτηκα πολλά αρνητικά σχόλια για αυτό και σκεφτόμουν ότι ο κόσμος υποτιμά τη συνεισφορά σου στη μπάντα. Το νιώθεις κι εσύ αυτό;
Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Αν ρωτάς τους παλιούς οπαδούς των Helloween που στα νιάτα τους μεγάλωσαν με τα "Keepers", αυτό δεν θα μπορέσεις να το επαναλάβεις ακόμα κι αν γράψεις το καλύτερο άλμπουμ. Για την νεότερη γενιά αντίστοιχα θεωρώ πως άλμπουμ σαν το "Master Of The Rings", το "The Time Of The Oath" και το "The Dark Ride" είναι αυτά που πιθανότατα θα σου ανέφεραν.

Εσένα ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα άλμπουμ από την εποχή στους Helloween;
Το αγαπημένο μου είναι το "Master Of The Rings". Σίγουρα όχι για το ότι έχει την καλύτερη μουσική – που μπορεί και να την έχει – αλλά κυρίως γιατί υπάρχουν τόσα συναισθήματα και μνήμες που είναι συνδεδεμένα μαζί του και όταν το ακούω ζωντανεύουν ξανά. Για αυτό το λόγο το "Master Of The Rings" θα είναι για πάντα το νούμερο ένα μου άλμπουμ, διότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα συναισθήματα της πρώτης μου δουλειάς με τους Helloween.

Τελευταία ερώτηση. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου τραγουδιστές/αντικαταστάτες στην rock/metal μουσική, μιας κι εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία;
Από τεχνικής πλευράς θα πρέπει να πω τον τύπο που αντικατέστησε τον Geoff Tate στους Queensryche, τον Todd La Torre. Τον είδα ζωντανά και μου πήρε τα μυαλά, καθώς ήταν καλύτερος κι από τον Geoff Tate στα άλμπουμ! Όπως και να έχει, αυτή είναι η άποψή μου από τεχνικής πλευράς, ως τραγουδιστής. Από την άλλη, δεν ξέρω αν ο κόσμος εισπράττει την μαγεία. Αυτό είναι μια άλλη ερώτηση. Το αν διαθέτει την μαγεία του Geoff Tate, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω γιατί τον άκουσα μόνο από το πίσω μέρος της σκηνής και εντυπωσιάστηκα.
Επίσης, μου αρέσει πολύ ο Sammy Hagar που αντικατέστησε τον David Lee Roth στους Van Halen. Και πάλι τα πρώτα άλμπουμ των Van Halen παραμένουν τα αγαπημένα μου. Ξέρω πως ο Sammy Hagar είναι πολύ καλύτερος τραγουδιστής, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, διότι τα πρώτα άλμπουμ των Van Hallen είναι αυτά που έχω συνδέσει με τόσες μνήμες από όταν ήμουν νέος και πάντα θα βρίσκονται ανάμεσα στα αγαπημένα μου άλμπουμ. Αλλά, ο Sammy Hagar έκανε εξαιρετική δουλειά, καθώς οι Van Halen έγραψαν μερικά σπουδαία rock τραγούδια μαζί του. Οπότε, θα έλεγα αυτούς τους δυο…