Συνέντευξη Haken (Charlie Griffiths)

«Τo prog ανταμείβει το να προσπαθείς να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 28/08/2013 @ 13:03
Ειλικρινά, έχω βαρεθεί τους μουσικούς που σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν ακούσει καθόλου μουσική εδώ και δεκαετίες. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που χάρηκα πραγματικά τη συζήτηση με τον Charlie Griffiths, κιθαρίστα των Βρετανών prog metallers Haken, τόσο πολύ. Το εντυπωσιακό νέο άλμπουμ τους, "The Mountain” – το πρώτο για λογαριασμό της InsideOut μου έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψω πόσο παθιασμένοι είναι αυτοί οι τύποι με τη μουσική που παίζουν. Και αυτό είναι κάτι που πάντα θα εκτιμώ σε έναν μουσικό.

Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Είναι καταπληκτική δουλειά που ξεχωρίζει σε μια πραγματικά καλή χρονιά για την prog μουσική. Πως αισθάνεσαι για αυτό, καθώς η ημερομηνία κυκλοφορίας πλησιάζει;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ! Ναι, είναι τόσες πολλές σπουδαίες μπάντες που κυκλοφορούν άλμπουμ αυτή την εποχή. Είναι τρομερό το να είσαι οπαδός του Prog. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με τη κυκλοφορία, διότι δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε για το “The Mountain” και ελπίζω οι ακροατές να το ακούσουν αυτό, να νιώσουν μια σύνδεση με τη μουσική και ελπίζω να έχουν μια ευχάριστη εμπειρία.

HakenΚατά την άποψή μου, αυτό είναι το καλύτερό σας άλμπουμ, κάτι που αποτελεί σημαντικό επίτευγμα δεδομένου ότι το “Visions” ήταν επίσης εξαιρετικό άλμπουμ. Πόσο απαιτητικό ήταν για εσάς να προσπαθήσετε να ξεπεράσετε τον προκάτοχό του; Ήταν πιεστική η όλη διαδικασία;
Και πάλι σε ευχαριστώ! Πιστεύω ακράδαντα πως αυτή είναι το πιο δεμένη και εγκάρδια δουλειά μας. Με κάθε νέο τραγούδι που γράφουμε, μαθαίνουμε κάτι καινούργιο γύρω από την τέχνη του να συνθέτεις τραγούδια και πώς να δημιουργείς αυτή την μαγική ανάμιξη ήχων και λέξεων που μαγικά συνδέονται με τα συναισθήματά μας. Αυτή την αγνή συναισθηματική σύνδεση ήταν που προσπαθούσαμε να επιτύχουμε σε αυτό το άλμπουμ, πολύ περισσότερο από τα δύο προηγούμενα. Ήταν πιεστικό κατά περιόδους, αλλά πήραμε ένα-ένα τα πράγματα, μέχρι να είμαστε σίγουροι πως αυτή ήταν η καλύτερη δουλειά που κάναμε ποτέ.

Πλέον, είστε μέλος της οικογένειας της Inside Out. Η Sensory είναι πολύ καλή εταιρεία, αλλά η Inside Out είναι ο στόχος για μια prog μπάντα. Σα να παίζετε στην Premier League του prog, έτσι δεν είναι; Πες μας πως καταλήξατε σε αυτή.
Είμαστε πραγματικά πολύ ευγνώμονες που η Sensory μας βοήθησε να κυκλοφορήσουμε το “Aquarius” και το Visions, αλλά το να υπογράψουμε με την InsideOut ήταν πάντα ο στόχος μας από την αρχή. Νομίζω πως ο Thomas Waber, μας παρακολουθούσε εδώ και λίγο καιρό, αλλά μας τσέκαρε στο Night Of The Prog το 2012 και υποθέτω πως κάναμε μια καλή εμφάνιση διότι τότε ήταν που ξεκινήσαμε το να κάνουμε κάποια μουσική παρέα. Πρέπει να πω πως είναι κάπως σουρεαλιστικό το να μοιραζόμαστε την ίδια εταιρεία με τόσες πολλά συγκροτήματα και μουσικούς που είναι οι ήρωες μου.

Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πάντα πρωτοπόρο και αρκετά δυνατό στο progressive rock, αλλά όχι τόσο στο progressive metal. Η μόνη μπάντα που μου έρχεται στο μυαλό με συνεχή δισκογραφική παρουσία σε υψηλό επίπεδο είναι οι Threshold. Πλέον, εσείς κάνετε αίσθηση στη σκηνή, ενώ κι άλλα σπουδαία ονόματα όπως οι Headspace βγαίνουν από αυτή. Έρχεται κάποιου είδους N.W.O.B.P.M.;
Χα! Μου αρέσει αυτό το ακρωνύμιο. Ναι, το ελπίζω. Για μένα το prog είναι κάτι σαν Αγγλική εθνική παράδοση και είναι συνυφασμένο με τη μουσική μας κληρονομιά, φτάνοντας πίσω στην παραδοσιακή μουσική, οπότε νιώθω πως ανήκω σε αυτή την κουλτούρα Οι παλιοί δίσκοι των Queen και των Gentle Giant με κάνουν να αισθάνομαι μια ζεστασιά και να βρίσκομαι σπίτι, είναι το ίδιο συναίσθημα με αυτό το που έχω όταν πίνω ένα φλιτζάνι τσάι. Επίσης, μεγάλωσα με τους Metallica, τους Megadeth και τους Anthrax, πότε αυτές οι τεχνικές και οι ήχοι της κιθάρας είναι μέρος του εαυτού μου. Είναι φυσιολογικό για μένα να συνδυάζω αυτούς τους δύο κόσμους. Δε θα μπορούσα να παίξω οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής με το επίπεδο της συναισθηματικής φόρτισης που έχω για το Prog Metal.

HakenΠίσω στο “The Mountain” τώρα. Πρόκειται για concept άλμπουμ; Δεν έχω τους στίχους, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποια στιχουργική σύνδεση ανάμεσα στα τραγούδια; Σε τι αναφέρεται ο τίτλος και με τι καταπιάνονται οι στίχοι;
Ξεκινήσαμε, ώστε σκοπίμως να ΜΗΝ γράψουμε ένα concept άλμπουμ αυτή τη φορά, να βγάλουμε τους εαυτούς μας από τη ζώνη ασφαλείας και ναι διακόψουμε όποια τυποποιημένη συνήθεια θα πήγαινε να εισχωρήσει σε αυτό. Γράψαμε τα τραγούδια ως διαφορετικά κομμάτι, αλλά αναπόφευκτα κάποια μουσικά και στιχουργικά θέματα εγχέονται από το ένα τραγούδι στο άλλο, οπότε υπάρχουν μερικές συνδέσεις μέσα στο άλμπουμ, κάτι που γενικά μας αρέσει να κάνουμε ώστε τα τραγούδια να ανήκουν το ένα στο άλλο. Παρόλο που δεν υπάρχει κάποια αφηγηματική ιστορία, συνειδητοποιήσαμε πως τα τραγούδια είχαν κάποιου είδους θεματική πρόοδο, καθώς το “The Path” έμοιαζε σίγουρα σαν το ξεκίνημα ενός ταξιδιού και το “Somebody” έδινε ένα πραγματικό τέλος σε αυτό. Ενδιάμεσα τα τραγούδια καταπιάνονται με τη ζωή, το θάνατο, τα λεφτά, τα ανθρώπινα ένστικτα και τη θέληση για επιβίωση. Υπάρχον κάποιοι λόγοι που το “The Mountain” έμοιαζε να είναι ο σωστός τίτλος. Τα βουνά παίρνουν χιλιετίες να διαμορφωθούν, οπότε για εμένα είναι ένα σύμβολο αργής, επίμονης αποφασιστικότητας. Νομίζω πως αρκετοί μουσικοί μπορούν να νιώσουν μια σύνδεση με αυτό. Νομίζω πως η κεντρική ιδέα του άλμπουμ συνοψίζεται στο στίχο του “Atlas Stone”, «Rise to the challenge I set myself». Με τον ίδιο τρόπο που ένας αναβάτης βουνού βλέπει το όρος του Έβερεστ και σκέφτεται «θέλω να το ανέβω, μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί», κοιτάζω τη μουσική και σκέφτομαι πως «θέλω να εξερευνήσω στον αόριστο κόσμο του ήχου». Το να το κάνεις είναι ανταμοιβή από μόνο του.

Ένα τραγούδι που ξεχωρίζει με την πρώτη ακρόαση είναι το “Cockroach King”. Αρχικά, ποιος είναι ο «βασιλιάς των κατσαρίδων»; Επίσης, τα πολυφωνικά μέρη μου έφεραν στο νου τους αγαπημένους μου Spock’s Beard. Έχει κάποια βάση το ότι μπορεί να αποτελούν επιρροή για εσάς ή είναι ιδέα μου;
Είμαι οπαδός των Spock’s Beard και φυσικά ο Ross τους λατρεύει – οπότε, ναι, όλοι ξέρουμε για τα “Thoughts” τραγούδια και είναι φοβερά. Θέλω να πιστεύω πως αν ρώταγες τους Spock’s Beard από πού πήραν αυτό το στυλ, θα υποδείκνυαν στην κατεύθυνση των Gentle Giant, που ήταν οι απόλυτοι άρχοντες των a capella φωνητικών, οπότε οι Gentle Giant ήταν στην πραγματικότητα η βασική μας φωνητική επιρροή σε αυτό το τραγούδι. Στιχουργικά, βγάζουμε λίγο το καπέλο στο “Bicycle Race” ή στο “Killer Queen” των Queen, που σε πρώτη ακρόαση ίσως φαντάζει περίεργο, αλλά έχει μέσα του ένα κρυμμένο μήνυμα.

Το “In Memoriam” είναι συνολικά το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ. Νομίζω, κυρίως, διότι δεν μου θυμίζει τίποτα και θέτει έναν δικό σας χαρακτήρα. Πως μορφοποιήθηκε αυτό το τραγούδι;
Αυτό είναι πολύ ωραίο, σε ευχαριστώ. Όπως με τα περισσότερα τραγούδια μας, ο Richard μας προμήθευσε την αρχική βάση και μαζευτήκαμε, τζαμάραμε, πειραματιστήκαμε και το τροποποιήσαμε το τραγούδι στο τελικό προϊόν. Από όσο θυμάμαι, η πρώτη εκδοχή ήταν πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια, οπότε προσπαθήσαμε να το εξορθολογικεύσουμε και να αφαιρέσουμε οτιδήποτε δεν ήταν απολύτως σημαντικό. Θεωρώ πως ήμασταν πολύ πιο σκληροί με το να κόβουμε μέρη γενικότερα σε αυτό το άλμπουμ. Στοχεύαμε σε κάτι που παραπέμπει σε King Crimson με τον «ελαττωματικό» (σ.σ. : glitchy) ήχο στα drums και εγώ χρησιμοποίησα την 8χορδη κιθάρα μου κουρδισμένη σε χαμηλή E για αυτόν τον βρώμικο, μουτζουρωμένο τόνο.

HakenΔε θα μπορούσα φυσικά να μη ρωτήσω και για το μπουζούκι στο “Pareidolia” που είναι και στο video του τραγουδιού. Ταιριάζει πολύ καλά, αλλά οφείλω να πω πως εδώ στην Ελλάδα έχουμε μπουχτίσει με τον ήχο του και τα αμέτρητα χαζοτράγουδα, χαχα. Πως και χρησιμοποιήσατε ένα τέτοιο όργανο; Υπάρχουν αντίστοιχα όργανα, με τα οποία θα θέλατε να πειραματιστείτε στο μέλλον;
Αυτό είναι για τους Έλληνες φίλους μας, σίγουρα! Για το εν λόγω σημείο, αρχικά σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να ακούγεται σαν το “Casino” του Al Di Meola να συναντά το “Vulgar Display Of Power” των Pantera. Το μπουζούκι ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής. Ήμουν στο σπίτι του Richard όπου ηχογραφούσε ακουστικές κιθάρες και είχε ένα μπουζούκι πεταμένο κάπου στο σπίτι, το οποίο είχε φέρει μαζί του μετά από κάτι διακοπές στην Ελλάδα, οπότε απλά πειραματιστήκαμε με αυτό και ταίριαζε απόλυτα στο στόχο του τραγουδιού. Λατρεύω το γεγονός πως παίζουμε μια μελωδία χρησιμοποιώντας την Hindustani κλίμακα πάνω σε ένα παραδοσιακό ελληνικό όργανο. Πρόκειται πραγματικά για μια στιγμή πολιτισμικής ένωσης. Όσον αφορά στο μέλλον; Ο Richard αυτό τον καιρό ταξιδεύει στη Νότιο Αμερική, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε τι όργανα θα φέρει πίσω μαζί του, χαχα.

Συνολικά, το γράψιμο μοιάζει πιο ομοιογενές. Ποια στοιχεία θα έλεγες πως κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ;
Όπως είπα και πιο πριν νομίζω πως ο περιορισμός των επιμέρους τμημάτων ήταν πιο αποφασιστικός αυτή τη φορά, κάτι που θέλουμε να ελπίζουμε πως κρατάει τα τραγούδια ενδιαφέροντα και πάντα να κινούνται και να εξελίσσονται. Η άλλη μεγάλη διαφορά είναι ότι οι στίχοι γράφτηκαν από όλα τα μέλη, κάτι το οποίο προσέδωσε μια ευρύτερη παλέτα ιδεών και ένα πιο συλλογικό, συμμετοχικό συναίσθημα ανάμεσα στη μπάντα. Όλοι νοιάζονται πολύ για τους στίχους τους, καθώς είναι κατά βάση αντανακλάσεις των πιο προσωπικών μας μαχών και των εσωτερικών δαιμόνων μας.

Τώρα, πάντα σας συνέκριναν με τους Dream Theater και με τα νέα σας άλμπουμ να κυκλοφορούν σε κοντινές ημερομηνίες οι συγκρίσεις είναι ακόμα εντονότερες! Αν δεις τα σχόλια στο youtube για το “Pareidolia” οι πιο πολλοί απλά το συγκρίνουν με το “The Enemy Inside”. Είναι κολακευτικό όλο αυτό; Μήπως είναι ενοχλητικό; Ή μήπως και τα δύο ταυτόχρονα;
Θα ανοίξω όλα τα χαρτιά μου εξαρχής και θα πω πως οι Dream Theater είναι Θεοί για μένα και τους αγαπάω από το 1991, όταν ο καλός μου φίλος Tim Spear μου έδωσε μια κασέτα (σωστά καταλάβατε παιδιά, κασέτα!) του “When Dream And Day Unite”, οπότε μου είναι ιδιαίτερα περίεργο ακόμα και το ότι ο κόσμος μας συμπεριλαμβάνει στην ίδια πρόταση μαζί τους. Δεν λαμβάνω καθόλου σοβαρά όλες αυτές τις συγκρίσεις όπως και να έχει, μιας και η απλή αλήθεια είναι πως καθόρισαν ολόκληρο το είδος, κατά τον ίδιο τρόπο που οι Metallica καθόρισαν το thrash ή ο Bob Marley είναι ο ήχος της reggae. Είναι και πάντα θα είναι η σπουδαιότερη prog metal μπάντα στην ιστορία. Αυτό δε σημαίνει πως προσπαθούμε να αναπαράγουμε αυτό το στυλ – το κάθε άλλο, αλλά είναι οπωσδήποτε μια από τις πολλές μπάντες που μας επηρεάζουν, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία.

Επίτρεψε μου να κάνω κάποιες πονηρές prog ερωτήσεις. Πρώτον, οι Dream Theater και οι Fates Warning κυκλοφορούν νέα άλμπουμ. Αν είχες και τα δυο την ίδια μέρα, ποιο θα άκουγες πρώτο και γιατί;
Βασικά, έχω ήδη ακούσει το νέο άλμπουμ των Dream Theater και είναι φοβερό. Ανυπομονώ να ακούσω και το νέο Fates. Το “Parallels” ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παλιά, οπότε θα είναι τρομερό το ότι θα μοιραστούμε μαζί τους τη σκηνή στο Prog Power Europe φεστιβάλ τον Οκτώβρη. Αλλά για να ρωτήσω την υποθετική σου ερώτηση, θα υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να αποφασίσω σε αυτό το δίλημμα – θα έριχνα κέρμα!

Τώρα, θα πρέπει μια μέρα ο Mike Portnoy να γυρίσει στους Dream Theater κι ο Geoff Tate να ενωθεί με τους υπόλοιπους Queensryche; Προσωπικά δε βλέπω τίποτα από τα δύο…
Από τη στιγμή που είναι όλοι τους εκπληκτικά ωραίοι και λογικοί τύποι, μπορώ σίγουρα να φανταστώ τον Mike με τους Dream Theater ξανά. Πιθανότατα, ως καλεσμένος για μια εμφάνιση σε μια επετειακή συναυλία ή σε μια ειδική περίπτωση. Θα ήθελα πολύ να δω τα «12 βήματα» να αποδίδονται ζωντανά με τον Mike πίσω από το kit, από τη στιγμή που είναι τόσο συνδεδεμένος συναισθηματικά με αυτή τη σουίτα. Δεν έχω παρακολουθήσει τι έχει γίνει στους Queensryche από τόσο κοντά, αλλά από αυτά που διαβάζω και οι δυο πλευρές ήταν δυσαρεστημένες για χρόνια, οπότε νομίζω πως η τωρινή κατάσταση είναι καλύτερη για όλους.

HakenΗ progressive μουσική δείχνει να είναι αρκετά δημοφιλής αυτές τις μέρες, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο με prog περιοδικά, prog βραβεία, prog φεστιβάλ κοκ. Τι θεωρείς πως έκανε την progressive μουσική εμπορική, μετά από τόσα χρόνια που ήταν underground και obscure;
Είναι φοβερό! Μοιάζει να είναι απόλυτα σύγχρονο και ζωηρό είδος. Οι mainstream μουσικοί προσποιούνται πώς είναι cool το να είσαι ανίδεος γύρω από τη μουσική θεωρία και να παίζεις ξεδιάντροπα άσχημα, ώστε να ακούγεσαι «αληθινός από καρδίας» και μάλλον ο κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό. Τo prog ανταμείβει, στην πραγματικότητα, το να προσπαθείς να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, οπότε όσο περισσότερος κόσμος βραβεύεται για αυτό, τόσο καλύτερο είναι για την ανθρωπότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Ετοιμάζουμε ένα αφιέρωμα γύρω από το Progressive Metal ιδίωμα και ανάμεσα στα άλμπουμ που παρουσιάζεται είναι το “Visions”. Ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα prog metal άλμπουμ όλων των εποχών;
Wow, ευχαριστούμε που είμαστε στη λίστα. Ίσως κάποια από αυτά να μην είναι αυστηρά prog metal, αλλά αυτά είναι κάποια από τα αγαπημένα μου άλμπουμ (χωρίς συγκεκριμένη σειρά) : Magellan – “Impending Ascension”, Pain of Salvation – “Remedy Lane”, Death – “Human”, Opeth – “Blackwater Park”, Fates Warning – “Parallels”, Sieges Even – “Paramount”, King Diamond – “Them”, Devin Townsend – “Ziltoid The Omniscient”, On The Virg – “Serious Young Insects”, Headspace – “I Am Anonymous”, Meshuggah – “Nothing”, Dream Theater – “Scenes from a Memory”, Cynic – “Focus”, Queensryche – “Operation Mindcrime”.

Αυτά από εμένα. Ευχαριστώ για το χρόνο σου και ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να σας δούμε ζωντανά στα μέρη μας. Προσέθεσε ότι θέλεις για το τέλος.
Ευχαριστώ για την πολύ ωραία συνέντευξη και την υποστήριξη Χρήστο. Θα θέλαμε πολύ να έρθουμε να παίξουμε στην Ελλάδα και θα το κάνουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε.
  • SHARE
  • TWEET