Συνέντευξη Graveyard

Μόλις είχε ολοκληρωθεί το sound check των Graveyard, μερικές ώρες πριν την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, η οποία συνδυάστηκε με ένα sold out όπου περισσότεροι από 1.200 φίλοι της μπάντας που γέμισαν τον χώρο. Ο Axel Sjöberg (drums) κι ο Rikard Edlund (μπάσο) πήραν από ένα ποτό ανά χείρας και για την επόμενη μισή ώρα απεδείχθησαν δύο χαλαροί και άνετοι συνομιλητές, προσγειωμένοι όσο πάει και οι οποίοι παίζουν τη μουσική που πραγματικά αγαπούν, απολαμβάνοντας την διαρκή ανοδική πορεία των Graveyard. Στη συζήτηση μιλήσαμε την επιτυχία της μπάντας, την «νέα classic rock» μουσική σκηνή, τους στίχους τραγουδιών, την περιοδεία με τους Soundgarden και αρκετά ακόμα θέματα.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε τους Graveyard εδώ για πρώτη φορά. Πώς είναι για εσάς;
Axel: Είμαστε κι εμείς πολύ χαρούμενοι που βρισκόμαστε στην Ελλάδα για πρώτη φορά...
Rikard: Απόλυτα...

Πιστεύω ότι είναι μια καλή στιγμή μιας και το κοινό εδώ λατρεύει το στυλ που παίζετε και εσείς φαίνεται να βρίσκεστε στην καλύτερη φάση σας ως τώρα. Πολλοί σας θεωρούν τους ηγέτες αυτού του νέου «vintage rock» κινήματος. Πώς βλέπεις τους εαυτούς σας σε αυτή τη σκηνή;
Rikard: Εμείς απλά προσπαθούμε να παίξουμε τη μουσική που μας αρέσει και δε νομίζω ότι μπορώ να το θέσω κάπως διαφορετικά. Παίζουμε τη μουσική που μας αρέσει να ακούμε και μερικές φορές μας έρχονται riff και μελωδίες που μας αρέσουν και τις παίζουμε και τυχαίνει να ακούγονται σαν ορισμένες μπάντες από το παρελθόν...
Axe: Έχω πολύ ανάμικτα συναισθήματα απέναντι στον όρο «vintage rock». Επειδή, για μένα, το vintage είναι κάτι παλιό, δεν προσφέρει κάτι καινούριο. Αντί αυτού, θέλω να νομίζω ότι παίζουμε κλασικό rock. Για παράδειγμα, αν έχτιζες ένα σπίτι με τούβλα και ξύλο, δεν θα το έλεγες «vintage».  Θα το έλεγες σπίτι, καθώς πρόκειται για μια τεχνική. Χρησιμοποιείται πολύ καιρό, αλλά ποτέ δεν έφυγε από τη μόδα. Φυσικά, ακούμε πολλές rock μπάντες που ήταν στην ακμή τους από το 1968 ως το 1976, αλλά νομίζω ότι παίζουμε new classic rock. Όχι «nu» όπως στο nu metal, αλλά νέο κλασικό rock με πολλές διαφορετικές επιρροές και ναι, υπάρχουν αρκετές μπάντες που τις έχουμε ακούσει κι εμείς, αλλά δεν ξέρω αν ανήκουμε στην ίδια σκηνή. Εννοώ ότι τις ξέρουμε, οι περισσότερες μπάντες γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά πραγματικά δεν ξέρω...
Rikard: Παίζουμε αυτό το είδος μουσικής τόσο καιρό και εκπλήσσομαι που ξαφνικά ο κόσμος άνοιξε τα αυτιά του και τα μάτια του σε αυτό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχουμε μιλήσει γι' αυτό αρκετές φορές και νομίζω ότι η μουσική κινείται σε κύκλους. Θέλει 20 χρόνια για μια σκηνή να επιστρέψει και μένει για περίπου 10 χρόνια. Χρειάστηκαν 20 χρόνια για το 80s metal, την σκηνή των 80s, να επιστρέψει το 2000 ή ίσως το 2005. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα και πάλι ο κόσμος να ακούσει αυτό το είδος μουσικής. Εικάζω ότι σε μερικά χρόνια η 80s σκηνή θα έχει μεγαλώσει... Δεν ξέρω.

Αρχικά, να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπήρχε τίποτα αρνητικό στην λέξη vintage που χρησιμοποίησα. Έπειτα, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ποιος κάνει κάτι καλά και ποιος όχι. Εσείς όχι μόνο το κάνετε καλά, αλλά αυτόν τον καιρό υπάρχει μια τάση με νέες μπάντες να ξεπηδούν σε αυτό τον ήχο, που στο δελτίο τύπου αναφέρεται «ακούγονται σαν τους Graveyard». Έτσι, είτε το αποκαλείτε new classic rock είτε κάπως αλλιώς, είστε στους ηγέτες της σκηνής. Έχετε την αίσθηση ότι η μουσική σας είναι πιο αποδεκτή σήμερα από ότι θα ήταν πριν 10 χρόνια για κάποιο λόγο;
Axel: Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες για μια μπάντα να τα καταφέρει. Εννοώ το να είσαι καλός στο να παίζεις μουσική είναι απλά ένα μικρό κομμάτι. Πρέπει να γνωρίζεις τους κατάλληλους ανθρώπους, οι οποίοι πρέπει να σε δουν να παίζεις σε μια συναυλία κάπου. Ίσως τώρα, έχουμε φτάσει ένα επίπεδο όπου δεν είναι απλά άτομα που γουστάρουν τους Black Sabbath και τους Fleetwood Mac, οι οποίοι μας ακούνε. Είναι περισσότερο σαν... κυρίως σε χώρες που παίζουμε συχνά... φοβάμαι να εκστομίσω αυτή τη λέξη... να γινόμαστε «mainstream». (γέλια) Ξέρεις, ο μέσος άνθρωπος μας γουστάρει.
Rikard: Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα κερδίζαμε ένα Grammy ή ότι θα μας έπαιζε το ραδιόφωνο. Σκέφτηκα ότι θα είμαστε underground για το υπόλοιπο της ζωής μας, αλλά ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να ακούει αυτή τη μουσική. Και μακάρι να βοηθήσει αυτό τον κόσμο να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει και την παλιά μουσική. Να αναζητήσει τις ρίζες όπως και εμείς. Από το metal, στο hard rock, στα blues και ακόμα πιο πίσω... Οπότε, δεν είναι ότι ακούμε μόνο Black Sabbath, αλλά και αρκετά κλασσικά πράγματα καθώς και μοντέρνα. Επηρεαζόμαστε από όλες τις εποχές, όχι μόνο από το Μεσαίωνα... (γέλια)
Axel: Δεν έχω ιδέα πως είναι για άλλα συγκροτήματα, πιθανόν οι περισσότεροι δεν ακούνε μόνο ένα είδος μουσικής, αλλά εμείς έχουμε αρκετά διαφορετικές επιρροές και ίσως αυτό είναι ένα κομμάτι του γιατί είμαστε επιτυχημένοι. Επειδή, παρόλο που πιστεύουμε πως είναι κλασσικό  rock, παίρνουμε αρκετές επιρροές και τις περνάμε μέσα από το Graveyard φίλτρο κι ίσως αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε λίγο περισσότερο. Το να προσθέτουμε κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, αλλά είναι εκεί στη μουσική.
Rikard: Θυμήσου όταν η stoner σκηνή ήταν πραγματικά μεγάλη, μετά τους Kyuss και τους Fu Manchu υπήρχαν αρκετές μπάντες που ακούγονταν σαν να άκουγαν μόνο αυτά τα σχήματα, αντί να ακούσουν αυτό που οι Kyuss άκουγαν. Και αυτό μπορεί να είναι λάθος. Να μην ψάχνεις βαθύτερα και ευρύτερα...

Αναφέρθηκαν οι λέξεις «mainstream» και ραδιόφωνο. Μπορώ να σου πως από πρώτο χέρι ότι η μουσική των Graveyard όχι μόνο συμπεριλαμβάνεται σε αρκετές ραδιοφωνικές λίστες, αλλά αρέσει και πολύ μάλιστα στον κόσμο. Δεν είμαι αρκετά αντικειμενικός για να κρίνω τι αρέσει στο mainstream κοινό, αλλά με εξέπληξε γιατί θεωρώ ότι δεν συμβιβάζεστε σε τίποτα και βασικά δεν έχετε τους στίχους που ταιριάζουν στο mainstream. Όπως μας αρέσει να λέμε, λέτε αρκετές αλήθειες στη μουσική σας. Axel, νομίζω εσύ είσαι ο κύριος υπεύθυνος για τους στίχους...
Axel: Όχι... όλοι μας είμαστε. Απλά, στον τελευταίο δίσκο, εγώ έγραψα τους περισσότερους στίχους. Αλλά, επίσης, ο Rikard γράφει στίχους... Ο Joakim δεν γράφει, αλλά πέρα από αυτό όλοι γράφουμε...
Rikard: Όλοι έχουμε το μερίδιο μας στους στίχους και τη μουσική...

Πράγματι, και είστε αρκετά ευθείς στους στίχους σας. Πιστεύετε ότι ο κόσμος εκτιμά την ειλικρίνεια στη μουσική και τους στίχους σας;
Axel: Νομίζω, ότι και αν κάνεις, είτε είσαι κωμικός, ζωγράφος ή μουσικός, οι άνθρωποι εκτιμούν την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα. Μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο, αν αυτό που έχεις να προσφέρεις δεν είναι εύπεπτο και ίσως χρειαστεί να το ακούσεις και μια δεύτερη φορά. Τη μουσική που πάει απευθείας στο ραδιόφωνο, ο κόσμος την ακούει και μετά από λίγο την ξεχνάει. Αν επιλέξεις να διατηρήσεις μια ακεραιότητα και να είσαι ειλικρινής με ότι κάνεις και να μην συμβιβάζεσαι, όπως είπες, νομίζω ότι ο κόσμος στο τέλος θα το εκτιμήσει. Μακροπρόθεσμα, θα έχει μεγαλύτερη και πιο διαρκή επίδραση. Αν μιλάμε για mainstream ραδιόφωνο, αυτό σε κάνει να ξεχωρίζεις λίγο, ειδικά αν έχεις στίχους που δεν μοιάζουν με τους άλλους. Αλλά, εγώ δεν ξέρω, είμαι απλά ο drummer... (γέλια)

Ωστόσο, έχετε και ερωτικά κομμάτια, μόνο που δεν είναι σαν τα συνηθισμένα. Δεν έχουν την ίδια οπτική με τα ραδιοφωνικά... (γέλια)
Axel: Νομίζω ότι η χαρούμενη μουσική είναι πολύ συχνά κακή μουσική. Γι’ αυτό, πρέπει να έχει κάτι γλυκόπικρο ή μελαγχολικό και μια δόση θλίψης μέσα του. Στη μουσική, η θλίψη είναι όμορφη.
Rikard: Θεωρώ ότι εκεί έρχονται και δένουν τα blues. Όσον αφορά τους στίχους -και μουσικά επίσης- έχουμε τις ρίζες μας όπου και τα blues, στις δύσκολες στιγμές τις ζωής. Δεν είναι κάτι χαρούμενο, είναι βαρύ να προσπαθείς να βγάλεις προς τα έξω τον πόνο ή τα πράγματα που κρατάς μέσα σου, ώστε να ηρεμήσεις...
Axel: Θα έπρεπε να υπάρχουν αρκετές νέες εξαιρετικές blues μπάντες στην Ελλάδα τώρα, εξαιτίας των δύσκολων στιγμών που περνάτε. (γέλια)

(γέλια) Πράγματι, θα μπορούσε, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχουν οι υποδομές για κάτι τέτοιο. Κάτι που έχει η Σουηδία για παράδειγμα...
Axel: (γέλια) Ναι, καταλαβαίνω τι λες...

Χάρηκα ιδιαίτερα όταν είδα ότι ανοίγατε τους Soundgarden, καθώς είστε δυο μπάντες που λατρεύω και στη rock μουσική χρειάζεται να δημιουργείται μια διάδοχη κατάσταση κάποιες φορές. Ήταν κάτι ιδιαίτερο για σας;
Axel: Είναι μεγάλη τιμή, φυσικά. Το πώς προέκυψε έχει να κάνει όπως συνήθως με πρακτορεία, ιεραρχίες και μάνατζερ, αλλά παίζαμε στο ίδιο φεστιβάλ -πριν δυο καλοκαίρια, αν θυμάμαι καλά- όταν ο Chris Cornell έκανε ένα σόλο show και βγήκε στη σκηνή λέγοντας «Συγνώμη για την καθυστέρηση, μακάρι οι Graveyard να έπαιζαν λίγα ακόμα κομμάτια» ή κάτι τέτοιο. Οπότε, νομίζω, ότι έπαιξε κάποιο ρόλο και αυτό στο να ακολουθήσουμε την περιοδεία των Soundgarden. Πάντα όταν σου ζητείται να ανοίξεις τόσο μεγάλα σχήματα που αποτελούν κομμάτι της τεράστιας rock ιστορίας, είναι μια πολύ μεγάλη τιμή. Είναι σαν να γίνεσαι και συ ο ίδιος ένα κομμάτι της ιστορίας αυτής. Μια συνέχεια όπως είπες και συ...

Για μένα είναι σημαντικό να περνάς τη σκυτάλη σε κάποιον που μπορεί να σηκώσει το βάρος. Έχουμε δει συγκροτήματα που μετά από λίγο καιρό κανείς δεν θυμάται καν ότι έπαιξαν σε αυτές. [σ.σ. σε αυτό το σημείο ο Axel χαμογελάει και δείχνει να συμφωνεί] Άρα, είναι σημαντικό για μπάντες όπως οι Graveyard να παίζουν με άλλες όπως οι Soundgarden. Αλήθεια, είστε οπαδοί εκείνης της εποχής της rock; Ξέρεις, 90s grunge και παρόμοια;
Axel: Μου αρέσει μουσική από πολλές εποχές. Ο Joakim είναι μάλλον ο πιο μεγάλος οπαδός των Soundgarden στην μπάντα, αλλά εγώ ακούω πολύ Nirvana, Dinosaur Jr. και γενικότερα περισσότερη μουσική αυτού του είδους...
Rikard: Ήταν δύσκολο και έπρεπε να είσαι κουφός για να μην ακούσεις grunge εκείνη την εποχή. Ήταν αρκετά μεγάλο και στη Σουηδία, οπότε φυσικά και ακούγαμε πολλά από αυτά. Αλλά, αυτό που πραγματικά μου αρέσει στην σκηνή είναι ότι ήταν τίμιοι άνθρωποι που έκαναν ότι αγαπούσαν και το ακούς αυτό στη μουσική τους.

Νιώθεις ότι ο ρόλος των Graveyard σαν support σχήμα έχει περάσει πλέον; Ή πρέπει να συνεχίσετε ώστε να διευρύνετε το κοινό σας;
Axel: Εξαρτάται από την περιοχή και το πόσο μεγάλη είναι η μπάντα που ανοίγεις. Πάντα θα υπάρχει μια τέτοια μπάντα και εμείς θα είμαστε πάντα πολύ μικροί... (γέλια)
Rikard: Υπάρχουν χιλιάδες μπάντες αρκετά μεγάλες...
Axel: Θα ήθελα να ανοίξουμε για τους Queens Of The Stone Age ή το Neil Young ή... δεν ξέρω, είναι τόσες πολλές. Αλλά, δεν σημαίνει ότι αν ανοίξεις για άλλες μπάντες δεν μπορείς να κάνεις τις δικές σου συναυλίες επίσης... Τα καταφέρνουμε μια χαρά να τα βγάζουμε πέρα από τη μουσική μας, οπότε υποθέτω πρέπει να δούμε πως θα πάει όταν βγει ο νέος δίσκος.

Πιστεύετε ότι η θέση που θα παίξετε σε ένα φεστιβάλ αντικατοπτρίζει κατά κάποιο τρόπο τη θέση που κατέχει η μπάντα στην βιομηχανία της rock μουσικής;
Axel: Εννοείς η θέση στην αφίσα;

Ναι...
Axel: Υποθέτω ότι είναι αποτελεί μια μονάδα μέτρησης του πόσο μεγάλος είσαι. Συχνά, αν είσαι ψηλά, παίζεις σε μεγαλύτερη σκηνή και αν παίξεις σε μεγαλύτερη σκηνή, περισσότερος κόσμος θα σε δει...
Rikard: Είναι ένας τρόπος διαφήμισης για τα φεστιβάλ. Αν θες να έρθει πολύς κόσμος, βάζεις τα μεγάλα ονόματα ψηλά. Υποθέτω ότι εμείς τραβάμε αρκετό κόσμο, τουλάχιστον περισσότερο από όταν ξεκινήσαμε, οπότε ανεβαίνουμε μερικά σκαλοπάτια. Δεν είμαστε από τις μεγαλύτερες μπάντες στις αφίσες, αλλά από τις μικρές, οπότε κάποια στιγμή ελπίζουμε να φτάσουμε εκεί...

Τα τελευταία χρόνια είστε αρκετά παραγωγικοί, καθώς βγάλατε δύο δίσκους σε ενάμιση χρόνο. Θα θέλατε να παραμείνετε το ίδιο παραγωγικοί ή θα προτιμούσατε να πάρετε το χρόνο σας και να παίζετε τα ίδια κομμάτια συνεχώς... (σ.σ.: η έκφραση του Axel υποδεικνύει ότι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει) Βλέπω ότι δεν σας είναι αρεστή αυτή η ιδέα...
Όχι, προτιμώ μια περιοδεία επανασύνδεσης... σε μερικά χρόνια. (γέλια) Όχι, αλλά δε νομίζω να είμαστε τόσο γρήγοροι αυτή τη φορά. Θα πάρουμε περισσότερο χρόνο να γράψουμε το νέο δίσκο του χρόνου. Αυτό το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε φέτος. Και τον επόμενο χρόνο θα πάμε για 12 μέρες στην Αυστραλία και μετά ένα σύντομο πέρασμα από τις ΗΠΑ και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, αλλά στο ενδιάμεσο θα είμαστε σπίτι και θα γράφουμε κομμάτια, τα οποία, αν όλα πάνε καλά, θα ηχογραφήσουμε το ερχόμενο φθινόπωρο. Οπότε, όχι τόσο γρήγορα όσο την τελευταία φορά, αλλά και πάλι όχι πολύ αργά. Δεν είμαστε πολύ γρήγοροι στο να γράφουμε κομμάτια, αλλά προσπαθούμε να συγκροτηθούμε και να συμμαζευτούμε.

Για πολλούς μουσικούς, είτε για μεγαλύτερο εισόδημα είτε για να γεμίσουν τα κενά ανάμεσα στον κύκλο περιοδεία- δίσκος, η νέα τάση είναι τα side project. Έχετε κάτι τέτοιο κατά νου ή εστιάζετε αποκλειστικά στους Graveyard;
Axel: Κάποιες φορές παίζουμε με άλλα άτομα για πλάκα, περνάμε καλά με φίλους κλπ. Δεν έχω κάτι σοβαρό, δεν ξέρω αυτόν... (σ.σ.: δείχνει τον Rikard) Άκουσα πως ξεκινάει μια νέα μπάντα... (γέλια)
Rikard: Ξεκινάω πολλές μπάντες αλλά τίποτα σοβαρό, ωστόσο προσπαθώ να τζαμάρω πολύ και να παίζω με πολλούς μουσικούς, ώστε να εξελίξω τον ήχο μου. Αυτό κάνω, παίζω μουσική και δημιουργώ μπάντες. Αλλά, οι Graveyard είναι η βασική μου μπάντα, οπότε δεν θέλω κάτι άλλο, γιατί θα ήταν άσχημο για τα παιδιά στο άλλο σχήμα, αφού οι Graveyard θα είναι πάντα πιο σημαντικοί.
Axel: Ήμουν σε μια μπάντα, που ξεκίνησα με τον John Hoyles, τον (σ.σ.: πρώην)κιθαρίστα των Witchcraft. Λεγόμασταν Spiders και ήταν πριν κυκλοφορήσει το “Hisingen Blues”, αλλά έπρεπε να φύγω μετά από έξι μήνες, λόγω της περιοδείας με τους Graveyard, δεν ήταν δίκαιο για τους υπόλοιπους στο σχήμα. Σήμαινε ότι δε θα μπορούσαμε να κάνουμε καθόλου συναυλίες, καθώς ήμουν συνεχώς σε φάση «Δεν μπορώ, είμαι σε περιοδεία με τους Graveyard». Παντως τώρα κάνουν κάτι πολύ καλό. Αλλά, όπως είπε και ο Rikard είναι σα να εξελίσσεσαι με το να παίζεις με άλλους μουσικούς. Γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας, επειδή παίζουμε μαζί τόσο καιρό, τζαμάρουμε πολύ καιρό, οπότε έχει πλάκα να προσπαθείς να παίξεις με άλλους μουσικούς,  διότι αποκτάς νέες οπτικές, νέες ιδέες. Αυτή τη βδομάδα ηχογράφησα ένα κομμάτι με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους για μια εφημερίδα/περιοδικό για τους άστεγους στο Γκέτεμποργκ. Άφησαν τους πωλητές αυτού - τους άστεγους που πουλάνε το περιοδικό - να διαλέξουν τα αγαπημένα τους κομμάτια και έβαλαν μουσικούς από την πόλη να ηχογραφήσουν διασκευές αυτών. Εγώ έκανα το “Suspicious Minds” του Elvis με μερικούς ακόμα από το Γκέτεμποργκ και είχε πραγματικά πλάκα. Δεν είχα ξαναπαίξει με κανέναν από αυτούς...

Σας έχω πει ήδη ότι σας θεωρώ σαν ηγέτες μιας σκηνής, οπότε αν σας ζητούσα να διαλέξετε τρεις μπάντες από αυτή τη σκηνή για το απόλυτο tour για νέες μπάντες αυτού του ήχου, ποιές θα επιλέγατε;
Axel: Το μισώ αυτό...
Rikard: Το θέμα είναι ότι δεν ακούω τόσο πολύ καινούριες μπάντες, οπότε είναι μια δύσκολη ερώτηση. Αλλά, αν μπορούσα  να διαλέξω, τότε σίγουρα δεν θα επέλεγα τρεις μπάντες που ακούγονται όπως εμείς. Θα είχαν ένα ευρύτερο φάσμα. Αν ήμουν στο κοινό και άκουγα το ίδιο πράγμα από διαφορετικές μπάντες... Δεν ξέρω...
Axel: Είναι σαν να τρως τούρτα γενεθλίων για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Όταν πάω σε ένα show και υπάρχουν τρεις doom μπάντες κουράζομαι μετά την πρώτη. Αν δω ένα doom συγκρότημα, θέλω να δω ένα grindcore μετά, οπότε αν διαλέγαμε δυο σχήματα για support ίσως θα ήταν ένα blues τραγουδιστής που θα τραγουδούσε μόνος του ή μια blues τραγουδίστρια και μετά μια death metal μπάντα για να προσφέρουμε ένα πλήρες φάσμα. Επειδή, και τα δυο είδη μας επηρεάζουν και έτσι θα πετύχουμε ένα ευρύτερο φάσμα όπως είπε και ο Rikard νωρίτερα. Δεν κερδίζω κάτι με το να βλέπω το ίδιο πράγμα συνέχεια, είναι βαρετό.

Κατά τη γνώμη μου το βλέπεις εκ των έσω, γιατί δεν είναι τόσο κοντά όσο λέτε. Για παράδειγμα μπορείς να πεις ότι και οι Soundgarden και οι Pearl Jam είναι grunge μπάντες, αλλά δεν είναι καθόλου ίδιες...
Axel: Ισχύει...

Το ίδιο γίνεται και με σας και τους Witchcraft. Οπότε εμείς σαν οπαδοί σκεφτόμαστε ποιες μπάντες θα θέλαμε να δούμε μαζί. Ξέρεις, ίσως οι Graveyard με τους Witchcraft και τους Troubled Horse θα έκαναν μια φανταστική περιοδεία, κάπως έτσι. Αυτό ήταν το πνεύμα της ερώτησης που έκανα πριν...
Axel: Ε, ίσως οι Bombus από το Γκέτεμποργκ και δεν ξέρω... οι Spiders ή οι Horisont... (γέλια) αλλά μάλλον αυτοί είναι εγωιστικοί λόγοι, επειδή είναι καλοί φίλοι και είναι πάντα ωραίο να είσαι σε περιοδεία με καλούς φίλους... Δυσκολεύομαι να μην το βλέπω από μέσα όπως είπες... Δεν ξέρω για σένα, Rikard...
Rikard: Συμφωνώ. Είναι δύσκολο να είσαι αντικειμενικός σε αυτή την ερώτηση. Πρέπει να ακούμε τις ίδιες μπάντες κάθε νύχτα μαζί με αυτές που παίζουν γι’ αυτό και ευχαριστιόμαστε να ακούμε κάτι πιο ευρύ.

Τώρα, όπως ανέφερα και νωρίτερα μου αρέσουν ιδιαίτερα οι στίχοι σας για πάρα πολλούς λόγους. Θα ήθελα να μάθω ποιο κομμάτι σημαίνει περισσότερα για σένα Rikard και ποιο για σένα Axel...
Axel: Πφφ, αν με ρωτήσεις τη Δευτέρα θα σου πω άλλο και άλλο την Τρίτη.

Δεν έχεις δηλαδή ένα κομμάτι που στιχουργικά είναι πολύ ιδιαίτερο για εσάς;
Rikard: Ξεκίνησα να γράφω κάποιους από τους στίχους για το “Blue Soul” και ο Truls, ο κιθαρίστας που είχαμε εκείνο τον καιρό, το τελείωσε και αυτό το τραγούδι είναι για έναν τύπο που δεν ήθελε να ζει πλέον, το οποίο ξεκίνησα να γράφω όταν πέθανε ο πατέρας μου, ο οποίος κρεμάστηκε, οπότε αυτό το κομμάτι σημαίνει πολλά για μένα...
Axel: Ναι, είναι ένα ωραίο τραγούδι... (σ.σ.: εκπνέει βαθιά) Είναι πάντα πολύ δύσκολο. Εξαρτάται αν διαλέξεις κάτι προσωπικό ή κάτι που να έχει να κάνει με κριτική του συστήματος... Δεν ξέρω. Μου αρέσει το “Thin Line”. Αφορά έναν καλό φίλο μας, που είχε μπλεξίματα και μου αρέσει να το παίζω ζωντανά.

Το κομμάτι που σας ζητάνε πιο πολύ να παίξετε πρέπει να είναι το "Uncomfortably Numb", σωστά;
Axel: Υπάρχουν πολλά κομμάτια που ο κόσμος ζητάει. Ένα κομμάτι που θέλω να γελάσω όταν το παίζουμε είναι το "Siren", επειδή έγραψα τους στίχους όταν η τότε κοπέλα μου με είχε ξυπνήσει, επειδή είδα έναν εφιάλτη με τον Roky Erikson. (γέλια).

Αυτός είναι ο δαίμονας;
Ναι, ναι. Ονειρεύτηκα ότι με ξεγέλασε να πάω στο σπίτι του, όπου προσπάθησε να με σκοτώσει και ήταν κι αυτός στο ίδιο όνειρο και εγώ ούρλιαζα στον ύπνο μου. Με ξύπνησε [η τότε κοπέλα μου] και με ρώτησε «Τι κάνεις;» και τότε σηκώθηκα και το έγραψα. Αλλά, τώρα, όταν βλέπω κάποιο να τραγουδάει «swimming through the swamp in a thousand flamingos» (γέλια) νομίζω ότι απλά είναι πολύ παράξενοι στίχοι και συχνά αρχίζω να γελάω όταν βλέπω τα πρόσωπα στο κοινό να ζουν πραγματικά τους στίχους. Ακούω τι τραγουδάνε και είναι σχετικά με χίλια flamingos. (γέλια)

Για το συγκεκριμένο κομμάτι, έχω ένα πολύ καλό μου φίλο, δυνατός πότης θα έλεγα, ο οποίος ορκίζεται ότι το κομμάτι γράφτηκε μετά από πολύ ποτό... (γέλια)
Axel: Λοιπόν, ναι, νομίζω... (γέλια)

Μια τελευταία ερώτηση. Τι περιμένετε από το αποψινό show και τι να περιμένουμε από το στρατόπεδο των Graveyard στο μέλλον;
Rikard: Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από μια νέα χώρα όταν παίζεις εκεί για πρώτη φορά, αλλά φαίνεται ότι θα είναι μια καλή βραδιά. Επόμενη στάση είναι η Αυστραλία τον Φεβρουάριο, όπου θα είναι και ο τελευταίος μας σταθμός, στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά από την άλλη δεν έχουμε παίξει ποτέ πριν στην Ελλάδα, οπότε ανυπομονούμε...
Axel: Άκουσα ότι θα είναι sold out και αυτό θα βοηθήσει να γίνει ένα καλό show. Μιας και δεν έχουμε ξανάρθει και είμαστε αρκετό καιρό σαν μπάντα, μάλλον ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί που θα μας δει.

Θα κάνω μια πρόβλεψη. Οι Graveyard θα επιστρέψουν σύντομα να παίξουν σε περισσότερο κοινό την επόμενη φορά...
Axel: Το ελπίζω. Θέλουμε να έρθουμε ίσως για ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ. Να κάνουμε και καμιά βουτιά... Είδα την πισίνα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο καθώς ερχόμασταν εδώ... (γέλια)

Εντάξει, αλλά πρέπει να σας προειδοποιήσω, η ζέστη του καλοκαιριού ίσως είναι υπερβολική για σας τους Σουηδούς...
Axel: Έχω έρθει μια φορά για διακοπές...

Άρα είσαι προετοιμασμένος...
Axel: Ναι, φυσικά...

Ωραία. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας παιδιά.
Ευχαριστούμε!