Συνέντευξη Graveyard (Axel Sjoberg)

«Νομίζω πως τα blues θα είναι πάντα μαζί μας με κάποιο τρόπο γιατί είναι τα τραγούδια του απλού καθημερινού κόσμου»

Από τον Κώστα Πολύζο, 11/09/2015 @ 11:05
Με νωπή την ακρόαση της νέας δουλειά των Graveyard, ο ντράμερ Axel Sjoberg κλήθηκε για να μας δώσει τις λεπτομέρειες σχετικά με την  τέταρτη κυκλοφορία της μπάντας. Αρκετά ορεξάτος, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις γύρω από τη δημιουργία του "Innocence & Decadence" και το όραμά τους πίσω από αυτό. Μάθαμε επίσης πως νιώθει να παίζει στη σκηνή μαζί με κάποιον μουσικό που θαυμάζει, τι θετικά προσφέρει μια ζωντανή ηχογράφηση, αν θα καταλήξουν ποτέ σε κάποιο μόνιμο λογότυπο και αν έχουν σκοπό και πότε να μας επισκεφθούν ξανά στο μέλλον.

Γεια σου Axel, πώς πάνε τα πράγματα;
Γεια σου Κώστα, είμαστε στη φάση που δίνουμε συνεχώς συνεντεύξεις και κάνουμε πρόβες για την επερχόμενη περιοδεία προσπαθώντας να διαλέξουμε τα τραγούδια και να δούμε επίσης και τι θα κάνουμε με αυτά στο live. Επίσης δουλεύουμε πάνω στο καινούργιο βίντεο για το επόμενο single.

Πριν το ξεχάσω, είδα πως τις προάλλες παίξατε κάποια τραγούδια μαζί με τον Slash. Πώς ένιωσες που μοιράστηκες την σκηνή με έναν τόσο σπουδαίο μουσικό;
Ήταν περίεργα. Θέλω να πω πως γούσταρα πολύ, αλλά ήταν περίεργα. Βασικά δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου (γέλια). Ήταν όμως φοβερό να παίζεις μαζί του όλα αυτά τα σπουδαία τραγούδια όπως το "Fortunate Son", το "Helter Skelter" και το "Children Of The Grave" και να κοιτάς πάνω από το drum kit και να λες «πω ρε φίλε παίζει μαζί μας ο Slash!». Μακάρι να είχα μια χρονομηχανή και να ταξίδευα πίσω στον χρόνο, στην εποχή που ήμουνα δέκα ή έντεκα χρονών και πήγαινα σχολείο. Θα την έστηνα έξω από το προαύλιο και μόλις θα με έβλεπα θα πήγαινα και θα με σκούνταγα και θα μου έλεγα «πιτσιρίκο, όταν θα είσαι 35 χρονών θα παίξεις με τον Slash». Πλάκα θα είχε (γέλια)

Έχετε μια αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας. Ήταν δύσκολο να βλέπεις ένα ιδρυτικό μέλος να αποχωρεί;
Η φάση με τον Rikard είχε καταλήξει σαν μια μακροχρόνια σχέση που τελικά μένεις με κάποιον μαζί επειδή έχεις συνηθίσει και όχι γιατί υπάρχει κάτι πραγματικό να σας κρατάει μαζί. Περισσότερο από συνήθεια παρά επειδή θες πραγματικά να είστε μαζί. Μπορείς να το περιγράψεις κάπως έτσι. Ήθελε να κάνει άλλα πράγματα και να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά…

Ο Truls ήταν η προφανής επιλογή ή δοκιμάσατε κι άλλους μουσικούς;
Δοκιμάσαμε και δύο ακόμα. Όταν στην προηγούμενη περιοδεία ο Rikard δεν μας είχε ακολουθήσει, τον αντικαταστήσαμε με κάποιον και σκεφτήκαμε να τον μονιμοποιήσουμε. Στη συνέχεια δοκιμάσαμε κι έναν άλλον φίλο. Και οι δύο είναι φοβεροί μουσικοί, αλλά είναι κάπως περίεργο να είσαι σε μια μπάντα, μοιάζει με κάποιου είδους κοινωνικό πείραμα όπου πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο. Όταν φτιάχναμε τα demo για το "Innocence & Decadence" αράζαμε για λίγο πάλι με τον Truls. Εντωμεταξύ, ο Joakim και ο Jonatan δεν ήθελαν να παίξουν μπάσο, οπότε του ζητήσαμε να μας βοηθήσει και περάσαμε ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί, οπότε τελικά φάνηκε ως η φυσική κατάληξη να μείνει μαζί μας. Άσε που θα είναι και μια cool ιστορία που θα μιλάει για την επιστροφή ενός παλιού μέλους σε διαφορετικό όργανο. Συν του ότι είναι καλό παιδί και φοβερός μουσικός.

Graveyard

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως ο ήχος του δίσκου είναι πιο «καθαρός», πιο γυαλισμένος αν θες. Ήταν αυτό κάτι που είχε να κάνει με τον παραγωγό ή με το όραμά σας για τον δίσκο;
Θα έλεγα και τα δύο, καθώς επίσης και με το στούντιο. Μάλλον θα χαρακτήριζα τον ήχο πιο «ευκρινή» παρά πιο «καθαρό» κι αυτό γιατί μπορείς να ακούσεις τα πάντα, όλες τις λεπτομέρειες, κάτι που έγινε γιατί θέλαμε να κάνουμε τον ήχο μας περισσότερο βαθύ. Οπότε, πάνω σε αυτό που ρώτησες θα απαντήσω πως όλα αυτά τα παραπάνω διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα. Το όραμά μας, ο παραγωγός και το στούντιο.

Και πώς νιώσατε που ηχογραφήσατε σε ένα τόσο ιστορικό μέρος όπως είναι τα Atlantis Studios;
Νιώσαμε καταπληκτικά. Ο τύπος που είναι ο ιδιοκτήτης, ο Janne Hansson είναι ένας 65άρης ή κάπου τόσο τέλος πάντων, ο οποίος δουλεύει εκεί από το 1973 και ενώ νιώθεις τον άνεμο της σημαντικής ιστορίας αυτού του μέρους, ο ίδιος παραμένει ταπεινός και μας έκανε αμέσως να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας. Μόλις βάλαμε τα ακουστικά και είδαμε πόσο καταπληκτικό ήχο παίρναμε, νιώσαμε χαλαροί και άνετοι σχεδόν αμέσως.

Ο δίσκος νομίζω πως ηχογραφήθηκε ζωντανά, έτσι δεν είναι;
Ναι, στο μεγαλύτερο μέρος του, εκτός από κάποια μέρη φωνητικών και κάποια σόλο που τα γράψαμε πιο μετά.

Και ποιό νομίζεις είναι το βασικό πλεονέκτημα μιας ζωντανής ηχογράφησης;
Δεν θέλω να είμαι αυτός που θα πει πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γίνεται, αλλά εμάς μας ταιριάζει, διότι νομίζω πως κάτι συμβαίνει όταν παίζουμε όλοι μαζί. Σαν κάποιο σκιώδες πράγμα το οποίο ξέρεις πως υπάρχει, αλλά δεν μπορείς να πεις τι ακριβώς είναι. Υπάρχει μια δυναμική και μια αλληλεπίδραση μεταξύ όλων μας όταν παίζουμε στο ίδιο δωμάτιο. Δεν νομίζω πως μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις, αλλά βγαίνει από μέσα μας αυτή η αίσθηση της μουσικής και την οποία άπαξ και την συλλάβεις είναι κάτι το καταπληκτικό. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος γιατί μας αρέσει να ηχογραφούμε ζωντανά τους δίσκους μας.

Απλά μπαίνετε και ηχογραφείτε τα demo ή υπάρχει και κάποιου είδους jam;
Και τα δύο συμβαίνουν. Κάποιες στιγμές αλλάζουμε τα τραγούδια όταν μπαίνουμε στο στούντιο. Όταν για παράδειγμα γράψουμε ένα τραγούδι και το ακούσουμε και μας φανεί πως κάποιο σημείο λείπει ή κάτι τραβάει πολύ, το πιάνουμε και το δουλεύουμε πάλι. Προσπαθούμε να βρούμε τα μελανά σημεία του κάθε τραγουδιού και να τα κάνουμε να ακούγονται όσο καλύτερα γίνεται.

Ήταν έκπληξη για μένα να ακούω των Jonatan και τον Truls να αναλαμβάνουν χρέη τραγουδιστή σε αυτά τα δύο τραγούδια. Πώς καταλήξατε σε κάτι τέτοιο;
Ο Jonatan τραγουδάει στο συγκρότημα και τραγουδούσε και πριν τους Graveyard, οπότε ξέραμε πως μπορεί να το κάνει, αλλά είναι ντροπαλός και ήταν απρόθυμος αρχικά. Τον ζορίζαμε εδώ και καιρό. Ο Truls από την άλλη είχε τραγουδήσει σε δύο τραγούδια του πρώτου μας δίσκου, ενώ έχει κυκλοφορήσει και solo δίσκο, οπότε αυτός σίγουρα μπορεί να τραγουδάει. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως θα ήταν ενδιαφέρον να υπάρχει αυτή η ποικιλία στον δίσκο και πως επίσης θα ήταν πολύ καλό για τον Joakim σε συνθήκες περιοδείας να μπορεί να ξεκουράζει τη φωνή του για κάποια τραγούδια, καθώς είναι πολύ επίπονο να μιλάς και να τραγουδάς συνεχόμενα για μιάμιση ώρα κάθε μέρα επί έναν χρόνο. Οπότε, υπήρχαν διάφοροι λόγοι πίσω από αυτή την κίνηση και πιστεύω πως και οι δύο έχουν πολύ ωραίες φωνές και ελπίζω στο μέλλον να οδηγήσει τον Joakim να συνεργαστεί και να το πάμε ένα βήμα πιο πέρα με τις φωνητικές αρμονίες και άλλα παρόμοια πράγματα...

Το "Far Too Close" είναι ένα πολύ καλό τραγούδι και νομίζω πως ο Jonatan έκανε πολύ καλή δουλειά τραγουδώντας το, αλλά κάθε φορά που το ακούω δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως αν το τραγουδούσε ο Joakim θα το απογείωνε...
Λες ε; Ίσως να συνέβαινε δεν ξέρω, αλλά δεν είμαι εγώ το σωστό άτομο για να κρίνει κάτι τέτοιο. Όταν κάναμε τα demo, νομίζω πως αρχικά το τραγούδησε ο Joakim, αλλά δεν του έβγαινε έτσι όπως θα ήθελε. Ο Joakim έχει καταπληκτική φωνή και με μεγάλο εύρος και είναι φοβερός τραγουδιστής, αν ρωτάς την γνώμη μου, αλλά στο συγκεκριμένο τραγούδι δεν μπορούσε να βρει την σωστή έκφραση. Γι' αυτό ξεκίνησε να το τραγουδάει ο Jonatan και αυτό συνέβη αυτή τη φορά και ελπίζω αυτό να τον κάνει να νιώσει μεγαλύτερη σιγουριά για τη φωνή του και όλα αυτά να οδηγήσουν κάποια στιγμή σε μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση μεταξύ  αυτών των τριών τραγουδιστών σε κάποιο μελλοντικό τραγούδι. Στην τελική όμως είναι απλά ένα τραγούδι από τα τόσα πολλά που έχουμε γράψει και θεωρώ πως ο Jonatan έχει κάνει καταπληκτική δουλειά.

Επίσης για πρώτη φορά μου δίνεται η εντύπωση πως ο Joakim προστατεύει τη φωνή του στον δίσκο. Δεν έχει τόσες πολλές έντονες ερμηνείες και υπάρχουν και αρκετά χαμηλής έντασης τραγούδια. Νομίζω πως παραείναι πολύτιμος για να το ριψοκινδυνέψετε ε;
(γέλια) Ναι, δεν μπορείς να κάνεις έναν solo δίσκο όντας ντράμερ ή ίσως κάποιος να μπορούσε να το κάνει αλλά εγώ δεν θα ήθελα να με ακούω μόνο να παίζω τύμπανα. Αν έπρεπε να υπερβάλω λίγο θα έλεγα πως «ο καθένας μπορεί να παίξει κιθάρα ή τύμπανα ακόμα και αν έχει ιδιαίτερο στυλ», αλλά η φωνή είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα.  Δεν μπορείς απλά να αντιγράψεις την φωνή κάποιου, γιατί κάθε μια είναι μοναδική. Φυσικά και βασιζόμαστε στην φωνή του Joakim, αλλά αν προσέξεις αρκετά θα δεις πως υπάρχουν οι ψηλές νότες, όπου ζορίζει την φωνή του. Τον είδα και στο στούντιο να τραγουδά και μπορώ να σου πω πως δεν την προστάτεψε καθόλου και σίγουρα δεν κάτσαμε να γράψουμε τα τραγούδια με τέτοιο τρόπο ώστε να μην την ζορίσει. Αν μας δεις live με τον καινούριο δίσκο θα το καταλάβεις...

Graveyard

Ένα από τα δυνατά χαρτιά των Graveyard είναι αυτά τα ήρεμα και έντονα blues / rock τραγούδια που γράφετε όπως για παράδειγμα τα "Exit 97" και "Too Much Is Not Enough". Μου δίνετε σχεδόν την εντύπωση πως σας βγαίνει εντελώς αβίαστα. Τελικά σας είναι όντως τόσο απλό το να γράφετε αυτά τα συναισθηματικά τραγούδια;
(το σκέφτεται λίγο) ...δεν ξέρω. Είμαι ένας μελαγχολικός, ρομαντικός τύπος  σε ότι αφορά στους στίχους που γράφω. Μου αρέσουν τα καλά τραγούδια αγάπης και τα καλά τραγούδια αγάπης  συνήθως είναι στενάχωρα. Τουλάχιστον για εμένα, τα χαρούμενα τραγούδια αγάπης δεν τα βρίσκω ενδιαφέροντα. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με την μουσική... δεν νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε με όρους «δύσκολο» ή «εύκολο», αλλά είναι κάτι που μας βγαίνει όταν καθόμαστε να παίξουμε. Θεωρώ πως η δυσκολία έγκειται στην σωστή ενορχήστρωση, ώστε να μην είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, το πότε θα μπει το ρεφρέν,  πότε θα έρθει η κορύφωση κλπ. Δεν είναι δύσκολο ή εύκολο. Είναι απλά αυτό που είναι.

Τώρα που ανέφερες τους στίχους ήθελα να πω πως συνήθως στα δυναμικά τραγούδια είναι κάπως ομιχλώδεις, ενώ στα μελαγχολικά πάντα φεύγει το κορίτσι ή φεύγεις εσύ ή φεύγετε και οι δύο από την σχέση. Τι δεν πάει καλά με εσένα τελικά και τις σχέσεις;
(Γέλια) Όλοι μας γράφουμε στίχους οπότε κάθε τραγούδι για χωρισμό μπορεί να αντιστοιχεί σε κάποιον από τους τέσσερις μας. Όπως σου είπα και πιο πριν, δεν μου αρέσουν τα χαρούμενα τραγούδια. Η θλιμμένη μουσική ή η οργισμένη μουσική είναι πολύ καλύτερη από την χαρούμενη μουσική στο 90% των περιπτώσεων. Οι στίχοι δεν προέρχονται κατ’ ανάγκη από προσωπική εμπειρία. Μπορεί να είναι μια συρραφή από πέντε προσωπικές εμπειρίες ή από την εμπειρία κάποιου φίλου συνδυασμένες σε ένα τραγούδι...

Πώς και χρησιμοποιήσατε γυναικεία -τύπου γκόσπελ- χορωδιακά φωνητικά στο "Too Much Is Not Enough";
Γιατί ταίριαζαν και το νιώσαμε πως κόλλαγαν...

Δεν υπάρχει κάποια ιστορία από πίσω;
Ο παραγωγός μας ήξερε τις κοπέλες που τραγούδησαν από πριν και ήδη από την διαδικασία δημιουργίας των demo ήμασταν σε φάση «ρε φίλε αυτό το τραγούδι χρειάζεται χορωδία» και ο Joakim μιμούταν με ψεύτικη φωνή γυναικεία φωνητικά και γκόσπελ χορωδία. Μόλις μπήκαμε στο στούντιο είχαμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε πραγματικούς μουσικούς και το κάναμε.

Από τον πρώτο δίσκο μέχρι σήμερα μου δίνετε την εντύπωση μιας μπάντας που οι blues επιρροές της γίνονται όλο και πιο διακριτές. Νιώθεις πως έχετε φτάσει στο σημείο που κατακτήσατε την τέλεια ισορροπία στον ήχο σας ή το ψάξιμο θα συνεχιστεί;
Ειλικρινά δεν ξέρω... πω ρε φίλε αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Νομίζω πως τα blues θα είναι πάντα μαζί μας με κάποιο τρόπο γιατί είναι τα τραγούδια του απλού  καθημερινού κόσμου. Μπορεί να μιλάνε για τις δυσκολίες της ζωής, την απώλεια, το να χάνεις την δουλειά σου ή να μην έχεις χρήματα να πληρώσεις το ενοίκιο του σπιτιού σου. Δεν έχουν να κάνουν με τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Είμαι ένας μέσος τύπος ανθρώπου και μου αρέσει τα τραγούδια μου να μιλάνε για τα καθημερινά προβλήματα του απλού κοσμάκη. Όποιος κι αν είσαι είναι δύσκολο να ζεις τη ζωή σου (γέλια). Και όπως ξαναείπα, η θλιμμένη μουσική είναι η πιο όμορφη και συνήθως τα blues είναι απελπιστικά στενάχωρα.  Δεν έχουν τόσο με ψυχρό υπολογισμό όσο με τη διαίσθηση και μπορείς να πάρεις και να σύρεις έναν ρυθμό μετατρέποντας τον σε αυτό το groove που σε όλους μας αρέσει. Οπότε τα blues πάντα θα υπάρχουν στην μουσική μας και εμείς απλά θα συνεχίσουμε να παίζουμε ελπίζοντας πως θα γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι.

Πρέπει να είστε η μοναδική μπάντα που ξέρω που έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους με διαφορετικό λογότυπο κάθε φορά; Είστε αναποφάσιστοι ε;
(γέλια) Ναι αυτό είναι μια συνεχόμενη κατάσταση. Πιστεύω όμως πως το καινούριο μας logo θα κρατήσει, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα καθώς αρέσει τόσο σε έμενα όσο και στα άλλα παιδιά. Μου αρέσει όταν δεν μπορείς να πεις τι είδους μουσική παίζει μια μπάντα κοιτώντας το λογότυπό της και αυτή τη φορά έχουμε και εμείς ένα τέτοιο.

...και όχι μόνο το λογότυπο. Και το εξώφυλλο είναι κάπως περίπλοκο και έχει μια ψυχεδελική αύρα.
Το έχει φιλοτεχνήσει ο ίδιος τύπος που έφτιαξε και το εξώφυλλο για το "Hisingen Blues". Τον λένε Ulf Lunden και μας αρέσει πολύ η δουλειά του. Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να του περιγράψουμε την διάθεση και την αύρα που θέλαμε να αποπνέει, οπότε απλά του είπαμε να το κάνει περίεργο και δυστοπικό και εκείνος ήρθε με αυτό το εξώφυλλο, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ.

Βλέπω το βίντεο για το "The Apple And The Tree" και ξέρω πως ο στίχος μιλάει για τις καθημερινές δυσκολίες και το κουπί που τραβάμε, αλλά μόνο η γυναίκα κάνει όλη τη δουλειά. Εσείς περνάτε γαμώ...
Πιστεύω πως από την αρχή έπρεπε μόνο η γυναίκα να κάνει την σκατοδουλειά (γέλια), μιας και οι γυναίκες είναι αυτές που κουβαλάνε όλα τα βάρη της ζωής και αυτή η ιδέα μας φάνηκε ενδιαφέρουσα. Τα rock βίντεο είναι συνήθως γεμάτα βαρετά κλισέ και γυναίκες χωρίς πολλά ρούχα. Για αυτό θέλαμε να δείξουμε τι πραγματικά κάνουν οι γυναίκες στην ζωή τους, όχι πως αυτό πρέπει να κάνουν φυσικά. Από την άλλη βέβαια, είναι απλώς ένα μουσικό βίντεο.

Graveyard

Και μετά βλέπω εσένα να κάνεις κάτι ζογκλερικά που περιλαμβάνουν εκτός των άλλων ένα ντέφι και μια μεγάλη φωτιά. Τι είχατε πιει ρε φίλε γιατί εγώ μόνο πιωμένος θα έκανα κάτι τέτοιο.
Ναι έχω ακόμα το κάψιμο στον αντίχειρά μου (γέλια). Ο σκηνοθέτης μας πίεζε να είμαστε όλο και πιο άγριοι, είχαμε πιει και όλο αυτό το κρασί... τελικά είχε πλάκα να περνάς τα όρια σου. Είχε πλάκα το να κάνουμε όλες αυτές τις αγριάδες.

Σε θεωρώ έναν σπουδαίο ντράμερ και αυτό γιατί ενώ συνήθως κρατάς το παίξιμο σου απλό, χειρίζεσαι πάρα πολύ καλά τις δυναμικές του οργάνου σου. Από ποιά σχολή παιξίματος προέρχεσαι;
Σε ευχαριστώ! Δεν έχω κάνει ούτε ένα μάθημα ντραμς στην ζωή μου. Απλά έπρεπε να δω τι έκαναν άλλοι ντράμερ (γέλια). Είναι φανερή η επιρροή που μου άσκησαν οι Bill Ward και Mitch Mitchell. Μου αρέσουν τα άκρα. Γουστάρω και τους καλούς ντράμερ της jazz αλλά και αυτούς που παίζουν γρήγορα και σκληρά και αυτούς που παίζουν εύκολα πράγματα αλλά αναδεικνύουν τον ρυθμό. Είναι αυτοί που προσθέτουν κάτι στο τραγούδι. Προσπαθώ όπως είπες να παίζω με τις δυναμικές και να ακούω τι χρειάζεται το τραγούδι. Βάζω πάντα πρώτο το τραγούδι.

Σε κάθε σας δίσκο προσθέτετε και από μια πιο μινιμαλιστική σύνθεση. Ήταν το "Slow Motion Countdown" στο "Lights Out" και τώρα το "Stay For A Song" στον καινούργιο. Για εξήγησέ μας λίγο... έχει να κάνει με την εξέλιξή σας;
Ναι, έτσι πιστεύω. Δεν καθόμαστε και λέμε «ας γράψουμε ένα τραγούδι μόνο με φωνή και κιθάρα». Απλά συνέβη και την ίδια στιγμή προσπαθήσαμε να είμαστε ανοιχτοί και να περάσουμε τα σύνορα του μουσικού μας κόσμου. Μπορούμε και κάνουμε νέα πράγματα με το συγκρότημα. Για παράδειγμα στο "Stay For A Song" ο Joakim είχε συνθέσει και ηχογραφήσει την φωνητική μελωδία και το κιθαριστικό μέρος. Όταν το ακούσαμε οι υπόλοιποι είπαμε πως είναι ολοκληρωμένο και πως δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Έτσι έγραψα μόνο τους στίχους και έπειτα το μόνο που προσθέσαμε ήταν το βιμπράφωνο και μάλιστα ο Truls δεν γνώριζε πως τον ηχογραφούσαμε. Απλά πατήσαμε το record και βγήκε το outro.

Αν και ξέρω πως ίσως ο καινούργιος δίσκος παραείναι φρέσκος, μετά από τέσσερα άλμπουμ θα μπορούσες να πεις αν ξεχωρίζεις κάποιον;
Δεν ξέρω. Μάλλον πρέπει να με ρωτήσεις σε κανένα χρόνο όταν θα έχω μεγαλύτερη απόσταση από αυτό. Αυτή τη στιγμή μου αρέσει πραγματικά η μίξη και η παραγωγή του νέου άλμπουμ και η ποικιλία των τραγουδιών. Από το γρήγορο τέμπο του "From A Hole In The Wall" μέχρι το "Stay For A Song" ακούς ένα συγκρότημα, αλλά πολύ διαφορετικά τραγούδια. Μου αρέσει πολύ αυτό.

Σε κάθε καινούργιο δίσκο βλέπω πως λείπει ένα φοβερό τραγούδι σε σχέση με τον προηγούμενο. Το "Lights Out" δεν είχε ένα "The Siren", Το "Innocence & Decadence" δεν έχει ένα "Fool In The End"...
Πιστεύω πως είναι καλό να συμβαίνει αυτό. Εννοώ πως αν προσπαθήσεις να φτιάξεις ένα τραγούδι σαν ένα παλαιότερο δικό σου πιθανότατα θα αποτύχεις. Στην καλύτερη περίπτωση να φτιάξεις μια χειρότερη δεύτερη εκτέλεση. Αν φτιάξεις κάτι που αρέσει πραγματικά στον κόσμο πρέπει να το αφήσεις και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις κάτι διαφορετικό. Μερικές φορές θα χρειαστεί να κοιτάξεις πίσω και να δεις ποια είναι τα καλύτερα σου δημιουργήματα, αλλά εγώ πάντα αλλάζω άποψη για το ποια τραγούδια μας είναι τα καλύτερα ή τα χειρότερα.

Στην αρχή μου είπες ότι κάνετε πρόβες για την επερχόμενη περιοδεία. Οι ημέρες έχουν κλείσει ή χωράει και η Ελλάδα;
Τα πρώτα μας τέσσερα σόου θα πραγματοποιηθούν εδώ, στη Σουηδία, και μετά θα είμαστε για τρείς εβδομάδες στην Ευρώπη, αλλά, δυστυχώς, όχι στην Ελλάδα και μετά θα κάνουμε ένα mini-tour στην Αμερική, τέλος Ιανουαρίου. Ίσως, την άνοιξη καταφέρουμε να επιστρέψουμε για ένα σαββατοκύριακο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όπως κάναμε την προηγούμενη φορά, και στη συνέχεια στην Ισπανία και Πορτογαλία. Ελπίζω πως θα παίξουμε και σε κάποιο απ' τα ελληνικά φεστιβάλ. Η αλήθεια είναι ότι μ' αρέσει πολύ η χώρα σας και πέρασα καταπληκτικά την τελευταία φορά που ήμουν εκεί.

Δεν νομίζω να θες να έρθεις να παίξεις σε καλοκαιρινό μας φεστιβάλ Axel. Υποθέτω ότι θα παίξετε γύρω στις επτά, οκτώ το απόγευμα και θα κάνει πολλή ζέστη ρε φίλε...
(γέλια) Τότε, θα πάω για μια βουτιά, να αράξω με υπέροχους ανθρώπους και να γευτώ το φαγητό σας...

Όταν πρόκειται για κάποιο live σόου, είσαι του μεγάλου φεστιβάλ ή του κλειστού χώρου;
Δεν ξέρω... εξαρτάται από την βραδιά και το κοινό. Θα μου άρεσε να παίζω σ' ένα φεστιβάλ το οποίο λαμβάνει χώρα σ' ένα δάσος, αλλά, υποθέτω είμαι περισσότερο του μαγαζιού. Ο ήχος είναι καλύτερος, το κοινό βρίσκεται πιο κοντά σου, είναι πιο οικεία κατάσταση. Το κοινό ενός φεστιβάλ παρακολουθεί πολλές μπάντες, με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο συγκεντρωμένο, αλλά, και πάλι, κάποιες φορές μπορεί να παίζεις στο ηλιοβασίλεμα, όλοι να έχουν τέλεια διάθεση και χιλιάδες κόσμου να τραγουδάει μαζί σου. Θα μπορούσε κι αυτό να είναι υπέροχο συναίσθημα.

Εάν είχες γιο, ποιό άλμπουμ θα επέλεγες για να τον μυήσεις στο rock;
Για την ακρίβεια, έχω έναν πεντάχρονο γιο (γέλια) και ακούει πολλά διαφορετικά είδη. Δεν νομίζω βασικά ότι δίνει σημασία στο είδος που θα ακούσει. Παρακολουθεί πολλά βιντέακια με την Beyonce και τον Crazy Frog, που για να λέμε την αλήθεια είναι κακό είδος μουσικής, αλλά ο ίδιος τα βρίσκει αστεία. Ταυτόχρονα, όμως, του αρέσει και το "Breaking The Law" των Priest, διότι το βρίσκει πολύ cool, όπως και αυτά των Twisted Sister. Τώρα, για το ποιό άλμπουμ θα το έδινα εγώ...χμμ...δεν το γνωρίζω. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα του το έδινα πολύ νωρίς. Πιστεύω πως αυτό που θέλω είναι να κρατάει ανοιχτό το μυαλό του, ώστε να μπορεί να εκτιμήσει πολλά διαφορετικά μουσικά είδη. Όταν θα μπορεί να κατανοήσει πια, θα του παρουσιάσω τα ορόσημα της ιστορίας του rock.

Axel, σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Κλείσε όπως θες...
Σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συνέντευξη. Θέλω να πω στους Έλληνες πως δεν σκέφτονται όλοι οι Ευρωπαίοι όπως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι τραπεζίτες και πολιτικοί. Γνωρίζω πολύ καλά την κατάσταση που βρίσκεστε και τον αγώνα που κάνετε και θέλω να γνωρίζετε πως οι σκέψεις μας είναι μαζί σας. Ελπίζω να ξεπεράσετε αυτήν την οικονομική κρίση για την οποία δεν είστε υπεύθυνοι, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ.  Πάντα οι πλούσιοι προσπαθούν να πλουτίσουν περισσότερο στις πλάτες των φτωχών. Ελπίζω να γνωρίζετε πως οι απλοί Ευρωπαίοι πολίτες όπως εγώ και εσύ είμαστε στο πλευρό σας και ελπίζω να βγείτε από αυτή την κατάσταση σύντομα.
  • SHARE
  • TWEET