Συνέντευξη Devin Townsend

Αφού κατάφερε να μην βγάλει καμία στούντιο δουλειά μέσα στο 2013, ο εργασιομανής Καναδός Devin Townsend επιστρέφει φέτος φέροντας δώρα, ήτοι τρεις ολοκληρωμένους δίσκους. Προηγήθηκε το "Casualties Of Cool" του ομώνυμου project του, ενώ λίγους μήνες αργότερα σειρά έχουν τα "Sky Blue" και "Dark Matters", δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους άλμπουμ που ενοποιούνται κάτω από τον συλλογικό τίτλο "Z²". Εμείς από την πλευρά μας δεν μπορούσαμε παρά να αδράξουμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε μαζί του για τις τελευταίες του κυκλοφορίες, την δυσκολία του να είσαι τελειομανής, τις παραγγελιές των δισκογραφικών και την καλύτερη μέθοδο για την συγγραφή ενός sci-fi μιούζικαλ... Άλλωστε, μία συζήτηση με τον Καναδό δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από απολαυστική.

Γεια χαρά, εδώ Devin!

Καλησπέρα κύριε Townsend, χαίρομαι που τα ξαναλέμε! Πώς είσαι Devin; Όλα καλά;
Μια χαρά, βρίσκομαι εν μέσω συνεντεύξεων αυτόν τον καιρό και, καταλαβαίνεις, καταλήγεις να μιλάς τόσο πολύ για τον εαυτό σου που σε κάποια φάση έχεις ξεχάσει ακόμα και για ποιόν λόγο μιλάς... (γέλια) Πάντως όλα είναι καλά, αισθάνομαι σχετικά ήρεμος, έχω πολλά ωραία πράγματα που δουλεύω και νιώθω ωραία!

Πολλές οι συνεντεύξεις, λοιπόν. Νιώθεις δημοφιλής αυτή την εποχή;
Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Νομίζω ότι νιώθω δημοφιλής με την έννοια ότι νιώθω σαν μια ιδιορρυθμία, ότι πολλοί άνθρωποι θέλουν να μου μιλάνε απλά επειδή το βρίσκουν αλλόκοτο, κι όχι τόσο ότι ο δείκτης της δημοφιλίας μου έχει τρελαθεί ή κάτι τέτοιο. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι βγάζω κάποιου είδους ανωμαλία προς τα έξω κι αυτό μου δίνει την ευκαιρία να δίνω πολλές συνεντεύξεις. Νομίζω ότι είναι για καλό πάντως...

Σίγουρα είναι καλό και πιστεύω ότι είναι κατά κάποιον τρόπο μία αναγνώριση της δουλειάς που ρίχνεις όλα αυτά τα χρόνια.
Είμαι πολύ χαρούμενος μ’ αυτό, μεγάλη μου τιμή!

Ήταν γνωστό εδώ και κάποια χρόνια ότι δούλευες πάνω στο sequel του Ziltoid. Πώς αποφάσισες να το κυκλοφορήσεις ως διπλό άλμπουμ, με την μορφή μιας μάχης μεταξύ του Ziltoid και του Devin Townsend Project;
Βασικά ξεκίνησε όταν μου ζητήθηκε από την εταιρία ένα άλμπουμ που να μην ήταν πολύπλοκο heavy metal με ομιλούσες μαριονέτες. Συνέβη κυρίως λόγω του ότι το κόστος για την δημιουργία του «project Ziltoid» ήταν τόσο μεγάλο που διάφοροι άνθρωποι στο περιβάλλον της δουλειάς μου με ρωτούσαν αν είχα κάτι άλλο που θα μπορούσα να προσθέσω στο όλο project ώστε να βγει κάτι που να διαδεχθεί αποτελεσματικά τα "Addicted" και "Epicloud". Οπότε στην αρχή ήταν κάτι σαν συμβιβασμός, όπου είπα «Ok, θα το κάνω, αλλά η προσοχή μου θα παραμείνει στραμμένη κυρίως στο "Ziltoid"». Όμως, καθώς το έγραφα συνειδητοποίησα ότι είχα πολλά πράγματα που ένα συγκεκριμένο μέρος του εαυτού μου ήθελε να εκφράσει σ’ ένα άλμπουμ των DTP, και παράλληλα το "Ziltoid" αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο στο γράψιμό του. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος για τον οποίο είμαι πολύ περήφανος, παρόλο που ξεκίνησε με έναν όχι και τόσο ενδεδειγμένο τρόπο...

Είναι το "Z²" μία δήλωση, τρόπον τινά, ότι η δημιουργικότητά σου παραμένει διπολική, σε μουσικό επίπεδο;
Πιστεύω ότι υπάρχει ένα στοιχείο στην δημιουργική μου απόδοση που μοιάζει να είναι διπολικό. Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι, ωστόσο μία άλλη οπτική -και εύχομαι να υπάρχει όντως αυτή η οπτική- είναι ότι δουλεύω τόσο σκληρά σε κάθε στυλ μουσικής που κάνω, που επειδή είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός και υπερβολικός με το κάθε όραμά μου, όταν φτάνω στο τέλος της διαδικασίας η δημιουργικότητά μου γυρίζει σχεδόν πάντα στην αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν ξέρω αν αυτό τελικά είναι ένδειξη διπολισμού ή απλώς βαρεμάρας...

Ok... Λοιπόν, δοκίμασες τίποτα διαφορετικό, σε επίπεδο παραγωγής, μ’ αυτά τα δύο άλμπουμ;
Δούλεψα πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα, περισσότερο σε τεχνικό επίπεδο παρά σε επίπεδο παραγωγής, όπως σε τεχνικές παραγωγής. Είμαι αρκετά συνεπής στο να χτίζω τον ήχο για αυτό το είδος της μουσικής στο οποίο βασίζομαι, αλλά η διαδικασία της μίξης είναι πάντα εφιαλτική γι’ αυτήν την μουσική. Οπότε δούλεψα κυρίως τις χαμηλές συχνότητες, όπου οι μηχανικοί ήχου κι εγώ προσπαθήσαμε να φτιάξουμε πολύπλοκη μουσική που να ακούγεται σωστά ακόμα κι όταν την δυναμώσεις. Πιστεύω ότι τα πήγαμε καλύτερα από ότι συνήθως σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά σε επίπεδο παραγωγής είναι λίγο-πολύ ό,τι έκανα τα τελευταία χρόνια.

Πόσο διαφορετικό είναι το "Dark Matters" σε σύγκριση με το "Ziltoid The Omniscient", αυστηρά σε θέματα δημιουργίας και εκτέλεσης; Υπάρχει πλήρες line-up αυτή τη φορά;
Ναι, σε θέματα δημιουργίας και εκτέλεσης, όμως η ενσωμάτωση είναι παρόμοια, αφού ήμουν κυρίως εγώ που έγραψα τη μουσική με τη βοήθεια ενός drum machine με τον ίδιο τρόπο όπως στο πρώτο "Ziltoid" στην ουσία. Αλλά στην εκτέλεσή του ήταν σχεδόν εξολοκλήρου διαφορετικό, είχα φουλ μπάντα, κυριολεκτικά περίπου δύο χιλιάδες φωνές από πίσω, συν την ορχήστρα, δύο ξεχωριστές χορωδίες, συστήματα για την μίξη... Σε επίπεδο εκτέλεσης τα πράγματα ήταν σχεδόν εξολοκλήρου διαφορετικά από ότι στο πρώτο άλμπουμ, αλλά η δημιουργική διαδικασία ήταν ίδια με αυτή του "Ziltoid The Omniscient".

Δεν ανησυχείς ότι, αλλάζοντας τις παραμέτρους προκειμένου να επαναφέρεις το «Ziltoidιανό σύμπαν» ενδέχεται να χάσει κάποια από την nerdίλα του; Το λέω αυτό γιατί θεωρώ ότι το πρώτο άλμπουμ ήταν λιγότερο οργανικό, οπότε και πιο «εξωγήινο» κατά μία έννοια...
Ήταν, το δέχομαι! Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι ήταν ...εξίσου nerdικο. Νομίζω ότι το θέμα με το πρώτο Ziltoid είναι ότι η δημιουργική του γέννηση ήταν στην πραγματικότητα ένα θέμα που λύθηκε σαν αποτέλεσμα του ...απλά να το κάνω. Έπρεπε να κάνω μία «δήλωση», σχετικά με την φύση της εμπλοκής μου στους Strapping Young Lad, σχετικά με την νηφαλιότητά μου, με την πατρότητά μου και με την σύνδεσή μου με όλα αυτά. Όμως τώρα ο Ziltoid έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο, κάτι πολύ διαφορετικό από τη μία μεριά, αλλά και πολύ πιο σύμφωνο με το αρχικό μου όραμα από την άλλη. Όταν έβγαλα το πρώτο "Ziltoid" έφτιαξα μέχρι και τις μαριονέτες, το έγραψα όλο μόνος μου με ένα drum machine, και όλα αυτά θεωρώ ότι συνέβαλαν στην ιδιόμορφη φύση του. Όμως είναι επίσης δίκαιο να θυμηθούμε ότι, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, ο κόσμος το αντιπάθησε σχεδόν παγκοσμίως. Ήταν κάτι που πήρε χρόνια για τον κόσμο να το συνηθίσει ή να συνδεθεί μαζί του. Οπότε, κάθε παρατήρηση που είχε το κοινό σχετικά με το ποιό είναι καλύτερο και ποιό χειρότερο, όλα είναι σχετικά. Για μένα, όταν έκανα τον πρώτο δίσκο, δεν μου βγήκε όπως ήθελα να μου βγει. Βέβαια είχε την φάση του, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι ήταν απλά κακό... και, ξέρεις, υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα. Υπήρχε μία αίσθηση καινοτομίας στο πρώτο που δεν υπάρχει στο δεύτερο, όμως πιστεύω ότι το καινούργιο έχει πολλά πράγματα που ήταν να είχε και το πρώτο, αλλά δεν τα είχε.

Όσο αφορά στο "Dark Matters" πάλι, δεν ένιωσες σε κάποιο σημείο ότι ενδεχομένως να σου παραβγήκε μιούζικαλ; Θέλω να πω, όλες αυτές οι αφηγήσεις...όλοι αυτοί οι διάλογοι... Αυτός είναι και ο λόγος που θα κυκλοφορήσει και σε μορφή bonus CD χωρίς όλα αυτά, σωστά;
Ναι... Κοίτα, η μόνη απάντηση που έχω για τις συνεντεύξεις είναι ότι έγινε ακριβώς όπως το ήθελα, άσχετα με το πόσο πολύ ή πόσο λίγο συμφωνούν όλοι οι άλλοι, είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι στο μυαλό μου. Αλλά πιστεύω ότι οι κριτικές του κόσμου σχετικά με τον σχολιασμό είναι απολύτως κατανοητές. Και δεν σημαίνει ότι δεν ήταν σχεδιασμένο να γίνει έτσι, γιατί όντως έπρεπε να γίνει έτσι, έπρεπε να έχω διαλόγους, αυτό ακριβώς ήθελα. Αλλά μετά από τον πρώτο δίσκο υπήρχε πολύς κόσμος που μου έλεγε «Μου αρέσει, αλλά βαριέμαι τον σχολιασμό, θέλω απλά να ακούω την μουσική». Και δεν το είχα υπολογίσει εκείνη την περίοδο, οπότε στον νέο δίσκο η ιδέα ήταν τουλάχιστον να προσφέρω στον κόσμο αυτή την εναλλακτική, γιατί μουσικά πιστεύω ότι το άλμπουμ είναι πραγματικά πολύ καλό. Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα πώς η μουσική μπορεί να χάνεται για κάποιους που δεν τους ενδιαφέρει να ακούνε εξωγήινους να πολεμάνε και τέτοια χαζά, ξέρεις...

Λογικό μου ακούγεται... Λοιπόν, πρόσφατα έδωσες στη δημοσιότητα το lyric video του "Deathray", ως πρώτο δείγμα του άλμπουμ. Πώς έγινε αυτή η επιλογή; Δεν πιστεύεις ότι ίσως χρειαζόταν ένα πιο πιασάρικο κομμάτι όπως για παράδειγμα το "Universal Flame";
Η αρχική μου ιδέα ήταν να δώσω και το "Rejoice" και το "Deathray" την ίδια μέρα. Αλλά αργότερα ανακάλυψα ότι δεν θα έβγαιναν μαζί, και ήμουνα σε φάση «Ω ρε πούστη...». Αλλά, ξέρεις, συμβαίνουν αυτά...

Ο δίσκος κλείνει με έναν υπαινιγμό για ακόμη ένα sequel. Πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που βρίσκεται απλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου ή έχεις ήδη αρχίσει να σχεδιάζεις τον «Ziltoid τον 3ο»;
Για να σου μιλήσω εντελώς ειλικρινά, είμαι τόσο κακός στο να γράφω ιστορίες που, όταν προσπαθούσα να σκεφτώ μια ιστορία για τον Ziltoid, έψαξα μέσα σε ταινίες και βιβλία και απλά πήρα τα κλισέ και τα έβαλα στην ιστορία, κι ένα απ’ αυτά τα κλισέ είναι το «To be continued...». Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι ήταν μία ματιά στο μέλλον που έγινε σκοπίμως, όμως στην πραγματικότητα ήταν απλά ένα από τα 50 κλισέ που έκλεψα από άλλα έργα επιστημονικής φαντασίας προκειμένου να τα κολλήσω όλα μαζί σε κάτι σαν ιστορία (γέλια).

Ακούγοντας το "Dark Matters" με όλον αυτόν τον σχολιασμό, δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό μου. Και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τις μαριονέτες, αλλά μου φαίνεται ότι έχει καρτουνίστικο στυλ. Θα σκεφτόσουν το ενδεχόμενο να κάνεις ένα καρτουνίστικο video ή κάτι τέτοιο για την ιστορία του άλμπουμ. Σε έχει προσεγγίσει κανείς για κάτι τέτοιο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί σ’ αυτό το σημείο, αλλά ναι, εφόσον ερχόταν κάποιος και προσφερόταν να κάνει μία ταινία - καρτούν γι’ αυτό, θα το ήθελα πολύ, θα ήταν γαμάτο! Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν καθόλου προσφορές έως τώρα...

Πιστεύω ότι θα έρθουν με τον καιρό...
Ωραία θα ήταν, θα το ήθελα πολύ, θα είχε πολλή πλάκα! Θέλω να πω, από τη στιγμή που δεν θα έχω να κάνω τη φωνή του Ziltoid και δεν θα φτιάξω εγώ το animation, θα το γούσταρα!

Το "Sky Blue" σηματοδοτεί την τρίτη φορά που συνεργάζεσαι με την Anneke στο στούντιο. Έχεις σκοπό να την κρατήσεις απασχολημένη και για περισσότερες μελλοντικές δουλειές;
Η σχέση μου με την Anneke είναι ιδιότυπη, γιατί δεν είχα ποτέ σκοπό να συνεχίσουμε μετά από το "Addicted". Το πράγμα μεταξύ μας λειτουργεί κάπως έτσι: Εγώ γράφω την μουσική, αυτή πετάει στο Vancouver για κυριολεκτικά δυο - τρεις μέρες, και μετά φεύγει... Οπότε είναι μία πολύ ανοιχτή σχέση που έχουμε μεταξύ μας -αν το βλέπεις απ’ αυτήν την πλευρά- και δεν απαιτεί μεγάλη προσπάθεια... Και είναι διασκεδαστικό! Θέλω να πω, τα πηγαίνουμε πολύ καλά, είναι λίγο σαν να είμαστε αδέρφια, έχει πλάκα. Και απλά λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά, γράφω τόση πολλή μουσική έχοντας στο μυαλό μου γυναικεία φωνητικά που είναι πολύ ωραίο να έχω κάποιον πάνω στον οποίο μπορώ να στηριχτώ για αυτό. Στο "Z²" η Anneke εμπλέκεται πιθανότατα με τον πιο εύκολο ρόλο -μόνο δύο ή τρεις μέρες και τέλος- σε αντίθεση με κάτι σαν την ορχήστρα που πήρε μήνες να ολοκληρωθεί και πολύ «κατέβασμα» και άλλα τέτοια... Οπότε δεν σκέφτομαι πολύ την εμπλοκή της Anneke, είναι απλά ένα από τα πιο απολαυστικά μέρη της διαδικασίας.

Ναι, και λατρεύω την συνεισφορά της στη μουσική σου, πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα εκεί μέσα.
Κι εγώ, και καλυτερεύει με το πέρασμα του χρόνου, γιατί θεωρώ ότι μαθαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο.

Νωρίτερα φέτος κυκλοφόρησες ένα ακόμα «cool» και «casual» άλμπουμ σε συνεργασία με την Che Aimee Dorval, στο οποίο το όνομά σου δεν ταυτίστηκε με τον τίτλο του project. Πώς κι έτσι;
Νομίζω ότι το όνομά μου δημιουργεί μία συγκεκριμένη εντύπωση πλέον. Ακόμα και για μένα τον ίδιο. Αν πω «Devin Townsend» δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου, σκέφτομαι απλά έναν τύπο με κοστούμι, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Άρα είναι σημαντικό, όσο οι μουσικοί μου πόθοι και τα γούστα μου αλλάζουν, να μπορώ να είμαι σίγουρος ότι το όραμά μου δεν χρωματίζεται από αυτό που είμαι, σε επίπεδο μουσικής βιομηχανίας. Οπότε όσο για τους Casualties Of Cool, δεν αφορά μόνο εμένα˙ αφορά την Che, αφορά τον Morgan, αφορά τους αυτοσχεδιασμούς που συμβαίνουν μεταξύ μουσικών. Και σαν αποτέλεσμα αυτού, το όνομά μου θα χρωμάτιζε τον δίσκο με έναν τρόπο που θα έδινε στον κόσμο μία συγκεκριμένη εντύπωση, κι έτσι ήταν πολύ πιο σωστό για μένα να κρατήσω το όνομά μου στο φόντο. Και, ειλικρινά ρε φίλε, το γουστάρω πολύ αυτό! Νιώθω άβολα να είμαι στο επίκεντρο, όπως τα τελευταία χρόνια... Μπορώ να το κάνω, όμως δεν είναι κάτι που λαχταρούσα όταν πρωτοξεκινούσα, δεν σκεφτόμουν ποτέ «Ανυπομονώ να είμαι στο κέντρο της προσοχής». Οι στόχοι μου στο ξεκίνημά μου ήταν να μπορώ να είμαι δημιουργικά ελεύθερος και να κάνω ό,τι θέλω με τη μουσική και την τέχνη. Έτσι, με τους Casualties -επειδή είναι κάτι καινούργιο- προσπαθήσαμε να είμαστε πολύ πιο σωστοί και πιστεύω ότι στο μέλλον θα είναι καλύτερα να προσπαθώ να κρατάω το όνομά μου στο φόντο.

Οπότε, το απολαμβάνεις να είσαι απλά μέρος ενός συγκροτήματος;
Ναι, αμέ!

Υπάρχει μία τάση -ιδίως στο prog- προς τα supergroup αυτή την εποχή. Πώς θα αντιδρούσες σε μία τέτοια πρόταση συνεργασίας από άλλους διάσημους μουσικούς;
Ok, ποιοί θα ήταν αυτοί οι διάσημοι μουσικοί;

Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Mike Portnoy, είναι μανούλα σε τέτοιου τύπου συνεργασίες.
Κοίτα, είμαστε φίλοι με τον Mike, αλλά... Πιστεύω ότι το θέμα με το να βάζεις τέτοιους μουσικούς σε ένα «supergroup» είναι ότι θα είχες ένα μάτσο ανθρώπων με διαφορετική «ατζέντα» και διαφορετική διαδικασία μουσικής δημιουργίας. Και νομίζω ότι σε έναν βαθμό θα ακουγόταν σαν ένα μείγμα πολύ συγκεκριμένων και διαφορετικών ανθρώπων. Αλλά ας πάρουμε ένα ακραίο παράδειγμα, κι ας βάλουμε μαζί τον Jimi Hendrix, τον Jimmy Page, τον Terry Bozzio κ.ο.κ.. Αν μπορούσες να τους μαζέψεις όλους αυτούς μαζί, οι πιθανότητες να αποτύχει αυτό το εγχείρημα θα ήταν πολύ υψηλές, γιατί όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι με πολύ συγκεκριμένο όραμα, που περιβάλλονταν από ανθρώπους που μπορούσαν να υλοποιήσουν αυτό το όραμα. Και θα αναρωτιόμουν, αν φτιάχναμε ένα τέτοιο τσούρμο, αν θα εξελισσόταν σε καταστροφή αντί για μία όμορφη στιγμή, σωστά; Ξέρεις, για παράδειγμα ο Mike κι εγώ έχουμε πει να κάνουμε κάτι μαζί κάποια στιγμή, αλλά δουλεύει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο μπορώ να αντέξω... Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσα να παίζω μπάσο, έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι αυτό θέλω να κάνω στο μέλλον, να παίζω μπάσο. Αλλά συνήθως όταν μου ζητάνε να συμμετάσχω σε κάποιο supergroup, με θέλουν για τραγουδιστή. Και μισώ το να τραγουδάω. Αν ήταν να κάνω την παραγωγή του δίσκου ή να παίζω κιθάρα ή μπάσο ή κάτι τέτοιο, θα το σκεφτόμουνα, αλλά για να είμαι ο τραγουδιστής όχι... γάμα το ρε φίλε.

Χμ... Ίσως σου το προτείνουν απλά επειδή έχεις ωραία φωνή...
Έχω καλή φωνή αλλά μόνο στο στούντιο, στα live είναι για τον πούτσο, και πονάει... Ευχαριστώ, αλλά όχι!

Εντάξει, για να το λες εσύ... Νομίζω ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά (στους Casualties Of Cool) που χρησιμοποίησες crowd funding. Πιστεύεις ότι πρόκειται για το μέλλον στη δημιουργία της μουσικής; Τι κέρδισες από αυτήν την διαδικασία, πέραν του προφανούς κέρδους;
Κοίτα, έμαθα ότι τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Ένα πράγμα που ο κόσμος δεν υπολογίζει όταν μιλάει για crowd funding είναι ότι γίνεσαι εσύ η δισκογραφική σου, η εταιρεία merchandising, ο διανομέας και αυτός που εμπλέκεται με την οργάνωση όλου αυτού. Οπότε, ας πούμε ότι συγκεντρώνεις -σε μία ακραία περίπτωση- 100.000 δολάρια. Υπάρχει μία μεγάλη πιθανότητα οι 50.000 από αυτές τις 60.000 να είναι μόνο το υλικό που θα χρησιμοποιήσεις... Ξέρεις, απλώς για να το στείλεις, να το κατασκευάσεις και όλα αυτά, πρόκειται για ένα τεράστιο κομμάτι των εξόδων. Στην πλευρά των κερδών, σίγουρα υπάρχουν κάποια χρήματα που αντιστοιχούν σε όλη αυτή την εμπλοκή σου σε όλα αυτά, όμως είναι μια επιχείρηση σε επίπεδο που πολλοί δεν το περιμένουν. Για παράδειγμα, δέχομαι email από φίλους μου σε μπάντες που μου λένε «Λέμε να κάνουμε ένα crowd fund τώρα», κι εγώ τους λέω «Ok, είστε προετοιμασμένοι για την δουλειά που έχει όλο αυτό;». Και οι περισσότεροι δεν ήταν, έλεγαν απλά «Όχι, ο κόσμος θα μας δώσει τα λεφτά, γιατί είμαστε μια μπάντα που του αρέσει». Θέλω να πω, τεχνικά έτσι είναι, αλλά αν μπεις μέσα σε όλο αυτό χωρίς να έχεις προετοιμαστεί για την δουλειά που έχει, όχι απλά θα τα γαμήσεις όλα, αλλά θα τσαντίσεις και αυτούς τους οπαδούς. Οπότε, είναι πολύ περίπλοκο το πράγμα...

Συμφωνώ, θα πρέπει να είσαι πολύ καλά προετοιμασμένος για να το κάνεις να λειτουργήσει.
Ναι, και νομίζω ότι πολύς κόσμος σκέφτεται απλά «Όπα, τζάμπα λεφτά!», αλλά δεν ισχύει αυτό. Θέλει προσπάθεια και, για μένα προσωπικά, ξέρεις, εκατοντάδες τραγούδια και χειρόγραφοι στοίχοι και φωτογραφήσεις και... τόσα πράγματα που πρέπει να κάνεις και δεν τα έχεις υπολογίσει από πριν που, αν δεν έχεις προετοιμαστεί να επενδύσεις εκατοντάδες ώρες, απλώς θα πάρεις ένα μάτσο λεφτά και δεν θα μπορείς να παράσχεις ό,τι χρειάζεται για να πουλήσεις το προϊόν σου, και τελικά είναι άσχημο συναίσθημα, έτσι δεν είναι;

Εντάξει, ναι... Πίσω στο "Z²", το project «Παγκόσμια Χορωδία» ήταν σίγουρα μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Πόσο μεγάλη πρόκληση ήταν αυτή η διαδικασία σε σχέση με αυτό που περίμενες;
Λοιπόν, ήταν κάτι παρόμοιο με το crowd funding. Πίστευα ότι ήταν γαμάτο που είχα έναν δεδομένο αριθμό συμμετοχών, όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν κάποιες χιλιάδες φωνές. Ήταν ένα ακόμη παράδειγμα του μεγέθους αυτού του project. Στήσαμε ένα website και κάθε τραγούδι έπρεπε να έχει μία περιγραφή της μουσικής και υποστηριχτικά μέρη και διάφορα τέτοια... Και μετά έπρεπε να καταλάβουμε πώς φτιάχνεται ένα απλό stereo αρχείο αποτελούμενο από 2.000 φωνές. Πρέπει να κατεβάσεις την καθεμία ξεχωριστά, και μετά υπάρχει το καθάρισμα όλων αυτών των κομματιών, ώστε να προσπαθήσεις να τα ενώσεις κάτω από διαφορετικά φάσματα ήχων και όλα αυτά. Ήταν παλαβό... και αφού τελειώσεις παίρνεις ένα τεράστιο αρχείο. Και κατόπιν το βάζεις στο κυρίως τραγούδι με τρόπους που (ελπίζεις ότι) μπορείς να το εντάξεις, αλλά ξαφνικά δεν σου χωράει. Παραείναι μεγάλο για τον ήχο και απ’ το πουθενά όλη η μπάντα εξαφανίζεται... Ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση, αλλά ήταν και ωραίο. Μιλάμε για γαμώ τις προκλήσεις ρε φίλε, μ’ αρέσουν πολύ αυτά! Και επιπλέον, το να ακούς όλες αυτές τις φωνές ήταν πανέμορφο!

Αν το "Z²" ήταν το δεύτερο μέρος μιας εξίσωσης, ποιό θα ήταν το πρώτο;
Νομίζω πως η όλη ιδέα είναι ότι το «Z2» είναι το τέλος μίας μαθηματικής εξίσωσης η οποία με ενθουσίασε την εποχή που ηχογραφούσα το "Alien" των Strapping Young Lad. Ήταν μία εκπομπή που είδα στην τηλεόραση που έλεγε για έναν μαθηματικό που έλυσε αυτό το θεώρημα με την πολύ απλή ιδέα του «x² + y² = z²». Και ακόμα κι αν δεν κατανοώ πλήρως πώς συμβαίνει αυτό, η γενική ιδέα μου φαίνεται κομψή και πανέμορφη. Οπότε, το "Z²" δεν σημαίνει μόνο «Ziltoid 2», προφανώς... αλλά επίσης παραπέμπει σ’ αυτήν την εξίσωση που έλυσε αυτό το ένα πράγμα συνδέοντας δύο τρόπους σκέψης που μέχρι τότε ήταν ασύνδετοι. Κι έτσι, απλά μου φάνηκε ένας πραγματικά κατάλληλος τίτλος για το άλμπουμ.

Τώρα που έχουν ολοκληρωθεί τα πάντα, ποιός θα έλεγες ότι αναδεικνύεται νικητής μεταξύ των δύο˙ ο Ziltoid ή οι Devin Townsend Project; Όχι όσον αφορά στο concept, αλλά σε επίπεδο μουσικής επιτυχίας για σένα...
Είναι ισοπαλία... Στην αρχή νόμιζα ότι θα κέρδιζε ο Ziltoid με ευκολία. Γιατί δεν ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ με την πλευρά των DTP, ήταν ένας συμβιβασμός για μένα. Όμως στην πορεία, όταν άρχισα να δουλεύω για τον δίσκο των DTP, συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό με πίεσε να αποκαλύψω συγκεκριμένα κομμάτια του εαυτού μου και του μουσικού μου κόσμου που δεν προσδοκούσα να αντιμετωπίσω. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος, και που δεν είχα ιδέα ότι παραμόνευε. Άρα, στο τέλος της μέρας και τα δύο κέρδισαν αλλά και έχασαν, όμως αναρωτιέμαι αν οποιοδήποτε από τα δύο θα έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία μακροπρόθεσμα, και ίσως αυτό να είναι το συμπέρασμα που έπρεπε να εξάγω από αυτήν την εμπειρία.

Τώρα, γνωρίζοντας το συνήθειό σου να προγραμματίζεις το μέλλον, τι μπορούμε να περιμένουμε από σένα τα επόμενα χρόνια;
Χμ... θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε. Γιατί, τα επόμενα χρόνια, το σχέδιο είναι να αλλάξω τον τρόπο που προγραμματίζω το μέλλον μου... (γέλια) Επειδή πιστεύω ότι ο λόγος που το "Z²" είναι τόσο πολύπλοκο και χαοτικό είναι εξαιτίας αυτού του συνήθειού μου. Συνηθίζω να προγραμματίζω τόσο μακριά στο μέλλον, που όταν είμαστε στις πρόβες έχω ήδη γίνει χάλια με τρόπους που απλά είναι ανθυγιεινοί... Έχω τόνους από ιδέες, εννοείται, πάντα το κάνω αυτό, έτσι είμαι. Ωστόσο, τα επόμενα σχέδιά μου είναι να αξιοποιώ τον χρόνο μου σωστά. Γιατί δεν μπορώ να επιτρέψω σ’ αυτή την κατάσταση να ξανασυμβεί. Το ξεπέρασα, αλλά όπως είπα ήταν ισοπαλία... ήταν ντέρμπι πάντως, οπότε θα δεχθώ την ισοπαλία σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου.

Χμ, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα μείνεις στο πλάνο σε κανα-δυο μήνες...
Βασικά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έχεις δίκιο, αλλά ίσως αν το λέω απ’ έξω μου...

...θα πειστείς. (γέλια)
(γέλια) Μάλλον έχεις δίκιο.

Ok... Λοιπόν, μιας και πλησιάζουμε στο τέλος, θα ήθελα να πω ότι έχεις δώσει μερικά εκπληκτικά σόου, όπως αυτό που έκανες στο Λονδίνο, το "The Retinal Circus", και το μόνο που έχω να πω είναι ότι κάποιοι από εμάς ζηλεύουμε... Θα μπορούσαν χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Ελλάδα, να ελπίζουν να δουν το σόου από κοντά ή είναι τελείως εκτός συζήτησης;
Κοίτα, σαφώς και δεν είναι εκτός συζήτησης. Νομίζω ότι το θέμα έχει ως εξής: Επειδή μπορούμε να κάνουμε εγχειρήματα σαν αυτό στο Λονδίνο, η εντύπωση για το μέγεθος της μπάντας είναι μεγαλύτερη απ’ το πραγματικό της μέγεθος. Πιστεύω ότι ο κόσμος βλέπει αυτά τα σόου με τις χορωδίες, τις ορχήστρες κι όλα αυτά και σκέφτεται ότι πρόκειται για ένα τεράστιο και δημοφιλές εγχείρημα που δεν θα υπάρχει πρόβλημα να στηθεί οπουδήποτε αλλού. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι κάνουμε αυτά τα σόου μόνο σε μέρος που να μπορούμε να ισορροπήσουμε τα έξοδα με τα έσοδα... Ή ακόμη και να ζημιωθούμε, ώστε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε την εντύπωση του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αν είχαμε τα λεφτά. Αλλά, ρε φίλε, δεν πουλάμε τόσους πολλούς δίσκους, ούτε καν... Και νομίζω ότι, μέχρι να τα καταφέρουμε και να βεβαιωθούμε ότι θα την παλεύουμε να δίνουμε τέτοια σόου, δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για να το κάνουμε. Αλλά, αν κάποιος από μία κάποια χώρα μας έλεγε «Κοιτάξτε, θέλουμε να δώσετε αυτό το σόου και ορίστε τα λεφτά για να το κάνετε, έτσι ώστε να μην χάσετε 50.000 δολάρια ξέρω γω», ερχόμαστε πετώντας ρε φίλε, θα ήταν γαμάτο!

Εντάξει, και μία απλή συναυλία δεν θα μας χάλαγε, απλά ελάτε και παίξτε ένα στάνταρ σόου, κι αυτό extravaganza είναι...
Θα ερχόμουν με το επόμενο αεροπλάνο, αλλά το θέμα είναι ότι -αν και είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις αυτό- οι μουσικοί συνήθως δεν διαλέγουν πού να παίξουν, είναι κυρίως δουλειά των μάνατζερ και των μεσαζόντων που κλείνουν τις συναυλίες. Πάντως, προσωπικά, θα ήθελα πολύ να δω την Ελλάδα φίλε, θα μου άρεσε πολύ να ερχόμουν...

Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε από την πλευρά μας... Φαντάζομαι ότι ανυπομονείς για την συναυλία στο Royal Albert Hall, πιστεύω ότι θα είναι κάτι ξεχωριστό για σένα να παίξεις εκεί.
Ω ναι, θα είναι και γαμώ! Χθες το βράδυ ξεκινήσαμε να συζητάμε τις ιδέες που έχουμε και είναι τόσο γαμάτο που ανυπομονούμε να δούμε αν θα τα καταφέρουμε. Δεν βλέπουμε την ώρα.

Είχα την ευκαιρία να δω τον Steven Wilson εκεί πριν από περίπου έναν χρόνο και μου πήρε το μυαλό, είμαι σίγουρος ότι θα είναι κάτι μοναδικό. Σχεδιάζεις να το κυκλοφορήσεις και σε DVD;
Ελπίζω ότι θα μπορέσει να βγει και ένα DVD, ναι! Υπάρχουν κάποια λογιστικά θέματα που θα πρέπει να ξεπεραστούν προκειμένου να βεβαιώσουμε ότι μπορούμε να το γυρίσουμε σε DVD. Πάντως ναι, αν έχουμε την δυνατότητα θα το κάνουμε οπωσδήποτε, θα είναι τέλειο!

Ok, σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν για ακόμη μια φορά απόλαυσή μου και προνόμιό μου να σου μιλάω. Ελπίζω να βρω την ευκαιρία να σε δω live...όσο το συντομότερο, τόσο το καλύτερο!
Ναι, κι εγώ φίλε μου! Σ’ ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σου και για την συνέντευξη και θα περιμένω να τα ξαναπούμε!