Συνέντευξη Despite Everything

«Ηλεκτροπληξία, μηνιγγίτιδα ή ένα όπλο στο κεφάλι;»

Από τον Nτίνο Παυλίδη, 09/04/2015 @ 12:04
Οι Despite Everything, τα punk rock καμάρια της Αθήνας και όχι μόνο, είναι τέσσερις εξαιρετικά πολυάσχολοι νεαροί. Εάν δεν τους πετύχεις στην μέση μίας περιοδείας, κατά την ηχογράφηση κάποιου δίσκου τους, στο στήσιμο ενός άσχετου live με το οποίο ωστόσο μπορεί να βοηθούν, ή καθημερινά στις δουλειές τους που λίγο πολύ μια μικρή σχέση την έχουν με την μουσική, τότε ίσως να καταφέρεις να τους κλέψεις μερικές λέξεις και να περάσεις λίγο χρόνο μαζί τους. Εμείς φυσικά δεν καταφέραμε να τους πετύχουμε τελείως ελεύθερους, αλλά κάπως στην μέση ενός άλλου ταξιδιού, ακολουθώντας αυτή την φορά τα αδέρφια τους στους Vodka Juniors, βρέθηκε το περιθώριο για να κάνουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κουβέντα για το punk rock, τις περιοδείες, την φιλία, και το underground. Δικοί σας!

Γεια χαρά παιδιά! Να σας ευχαριστήσω αρχικά για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης. Υποθέτω πως αυτή την στιγμή θα αναρρώνετε έπειτα από την μεγάλη σειρά ελληνικών εμφανίσεων που πραγματοποιήσατε, μαζί με τους Vodka Juniors, το προηγούμενο διάστημα. Μείνατε ευχαριστημένοι; Σας έκανε καθόλου αίσθηση του πλήθος κόσμου που παρευρέθηκε σε αυτές τις συναυλίες; Απ' όσο ξέρω, το live της Ξάνθης είχε 700 ανθρώπους... Μιλάμε για τέτοια μεγέθη.
Καλησπέρα! Ναι όντως, μόλις τελειώσαμε την περιοδεία με τα αδέρφια μας και ενώ κάποιοι από εμάς επιστρέφουμε για λίγο στην προσωπική μας ζωή, ο Τζακ και ο Ζάχος συνεχίζουν το ταξίδι παρέα με τους Vodka Juniors για τους επόμενους τρεις μήνες. Το τουρ αυτό ήταν γεμάτο όμορφες στιγμές. Ήταν κάτι που παρά την μακροχρόνια φιλία μας με τα παιδιά δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να πραγματοποιήσουμε. Δεν είναι πολύ εύκολο να περιγράψεις με λόγια το συναίσθημα του να μοιράζεσαι κάθε σαββατοκύριακο την σκηνή, τα πατώματα και όλα τα καλά που συμπεριλαμβάνονται στο να περιοδεύεις, με τους καλύτερους σου φίλους και ταυτόχρονα μία από τις καλύτερες μπάντες που έβγαλε αυτή η πόλη, κατά την ταπεινή μας γνώμη. Άξιζε κάθε χιλιόμετρο, κάθε λεπτό, και οι συναυλίες μας άφηναν διαρκώς με ένα κρυφό χαμόγελο περιμένοντας την επόμενη εβδομάδα, για να ζήσουμε ξανά και ξανά μια γιορτή.

Πέρα από το κοινό μέλος που πλέον μοιράζεστε με τους Vodka Juniors, τι άλλο θα μπορούσατε να πείτε ότι συνδέει τις δύο μπάντες; Προσωπικές σχέσεις, συγκροτήματα που έμελλε να δραστηριοποιηθούν την ίδια περίπου χρονική στιγμή στην Ελλάδα, κάτι άλλο;
Αρκετό καιρό πριν ξεκινήσουνε οι Despite Everything, μέσω της Cannonball Records γνωρίσαμε τους Vodka Juniors. Κάποιοι ήμασταν φίλοι από πιο πριν, κάποιοι γίναμε στην πορεία. Η Cannonball Records μας ένωσε κατά κάποιον τρόπο σε πρώτη φάση. Πάντα υπήρχε μια δημιουργική διάθεση και όλοι καταπιανόμασταν με κάτι. Άλλοι σχεδιάζανε, άλλοι αφισοκολλούσανε, άλλοι οδηγούσαν, και άλλοι καθόντουσαν στα τραπέζια του merch. Ακόμα κάπως έτσι γίνεται το πράγμα, με την βοήθεια δεκάδων αφανών ηρώων-φίλων. Αρκετά χρόνια μετά, στην κυκλοφορία του "Dark Poetry" (σ.σ.: δίσκος-σταθμός για τους Vodka Juniors), ο Peio βοηθούσε τον Γερμανό με τα κρουστά, αλλά και τακτικά με το να συγκρατούνε τον Αλέξανδρο από το να πάθει νευρικό κλoνισμό για ένα καλώδιο που μπορεί να έλειπε στο εκάστοτε session. Μετά ήταν η συγκατοίκηση του Ζάχου με τον Ορέστη και τον Τζάκ. Στο μεταξύ υπήρξαν και καμιά δεκαριά projects που δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο προς την δημοσιότητα, και φυσικά πολλές στιγμές που έχουνε διαγραφεί πλήρως από το μυαλό μας. Με λίγα λόγια μια βαθιά και μακροχρόνια φιλία ήταν αυτό που πάντα μας συνέδεε, φτάνοντας κάπου εδώ, στο σημείο όπου ο Τζακ παίρνει την σκυτάλη από τον πολυαγαπημένο Φουντούκη και συνεχίζει πλέον ως ο μόνιμος μπασίστας των Vodka Juniors. Είχαμε κάνει τα πάντα μέχρι πρότινος, εκτός από το να μοιραστούμε οι δύο μπάντες την σκηνή.

Despite Everything

Έχω χάσει το μέτρημα με τις περιοδείες σας, εντός και εκτός Ελλάδας! Πιστεύω ειλικρινά, ότι η συμβολή των Despite Everything στην ελληνική punk σκηνή είναι τεράστια και πλέον βασική, κυρίως ως προς το γεγονός ότι άνοιξε και πάλι τον δρόμο του εξωτερικού στις δικές μας μπάντες, και το ότι το να περιοδεύεις σε συχνή βάση είναι και για εμάς εφικτό. Δεν μπορώ να μη σταθώ σε αυτό. Πλέον θα σας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό, αλλά πίσω στο ξεκίνημα είχατε κατά νου ότι θα περιοδεύετε τόσο πολύ; Ήταν, ας πούμε, ένας από τους στόχους σας;
Στην κυριολεξία όταν ξεκινούσαμε δεν κρατιόμασταν. Με το που καταφέραμε να συγκεντρώσουμε αρκετά κομμάτια για να φτιάξουμε ένα setlist, κυκλοφορήσαμε μόνοι μας τα δύο πρώτα 7", και στην συνέχεια φύγαμε για τριάντα-μία ημέρες πραγματοποιώντας 29 συναυλίες. Φεύγαμε από κάθε πόλη με την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρίζαμε. Γνωρίζαμε κάποιον που μας καλούσε να παίξουμε στην πόλη του και στην επόμενη περιοδεία πηγαίναμε. Μετά από αυτό δεν υπήρχε γυρισμός. Γυρνάγαμε πίσω και είχαμε ήδη ανοιχτό τον χάρτη προσπαθώντας να δούμε που θα πάμε την επόμενη φορά. Γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο καλύτερα μέσω αυτού και μοιραστήκαμε πολλές στιγμές, καλές και κακές. Κυρίως καλές! Δεν υπήρξε στόχος, μόνο καλή διάθεση.

Για αυτούς που δεν έχουν υπόψιν τον τρόπο με τον οποίο στήνονται τα τουρ, θα μπορούσατε να συνοψίσετε απλά, πως εσείς κλείνετε τα live και τους χώρους διεξαγωγής, πως μετακινείστε, πως καθορίζετε γενικά το route, και πως κανονίζετε την φιλοξενία σας; Αληθεύει ότι ο πιο γλυκός ύπνος είναι σε κάποια πάτωμα στην μέση του πουθενά, κατά την διάρκεια μιας περιοδείας;
Ο πιο γλυκός ύπνος σίγουρα δεν είναι σε ένα πάτωμα, μετά από 600 χλμ., ενα soundcheck δύο ωρών και μία συναυλία. Σίγουρα όμως είναι δίκαιος. Απλά μαθαίνεις να κοιμάσαι παντού. Τα τουρ τα κλείνει ο Τζακ. Πολλά email, πολλοί υπολογισμοί, και πάνω από όλα πολλή βοήθεια από φίλους που κάνουνε αυτό που κάνουμε και εμείς. Πίσω από κάθε live κρύβεται ένας τυπάς σαν εσένα κι εμένα που θα μαγειρέψει, θα σε φιλοξενήσει, και θα στήσει για εσένα την συναυλία. Η μετακίνηση γίνεται με ένα super-luxe Ford Transit van. Έχει και κρεβάτι. Εκεί είναι καλός ο ύπνος. Αλλά ο πιο γλυκός είναι μάλλον αυτός του κρεβατιού μας.

Από την μέχρι τώρα εμπειρία σας με την μπάντα, μπορείτε τελικά να κάνετε λόγο για την ύπαρξη ένος ευρύτερου underground δικτύου μέσα στο οποίο οι άνθρωποι του αλληλοστηρίζονται και κάνουν πράγματα μαζί, περιοδείες, ηχογραφήσεις, κυκλοφορίες κλπ; Υπάρχει αυτή η έννοια «οικογένειας» στο διεθνές punk rock;
Βεβαίως. Ακριβώς σε αυτό αναφερθήκαμε προηγουμένως. Όπως υπάρχει και στην Ελλάδα, υπάρχει και στην Ευρώπη, και σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θα λέγαμε ότι αυτό παίζει αυστηρά μονάχα στο punk rock, αλλά αντιθέτως σε όλο το φάσμα της punk σκηνής, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Υπάρχουν πολλές DIY δισκογραφικές εταιρίες όπως και φίλοι-promoters που συμβάλλουν σε όλο αυτό το σκηνικό.

Κατά βάση ό,τι γνωρίζω σχετίζεται με την ευρωπαϊκή punk και hardcore σκηνή. Φαντάζομαι η Αμερική είναι ένα άλλο φρούτο από μουσικής άποψης... Από τις δύο -αν δεν απατώμαι- μέχρι στιγμής επισκέψεις σας στην ήπειρο, ποιές είναι οι μεγάλες διαφορές που εντοπίζετε σε σχέση με την Ευρώπη; Απ' όσο ξέρω παίζουν κάποιες δυσκολίες. Το κλίμα επίσης στα live πώς είναι;
Θα λέγαμε με μια φράση ότι είναι «different but the same». Η πλειοψηφία των αυτο-οργανωμένων συναυλιών, αντί να γίνονται σε καταλήψεις και στέκια, γίνονται σε υπόγεια σπιτιών και μικρά μπαρ. Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Κάθε πόλη έχει μερικά άτομα που τρέχουν τα μικρά live, με τον ίδιο τρόπο που αυτό γίνεται και στην Ευρώπη.  Οι δυσκολίες είναι πιο πολύ στο οργανωτικό, μιας και δεν γίνεται να πετάξεις στην Αμερική με το όργανο σου και πρέπει να βασίζεσαι σε εξοπλισμό και μεταφορικό μέσο άλλων. Όλο αυτό, μόνο και μόνο για να μην σε πάρουν πρέφα στο τελωνείο ότι έρχεσαι σαν μουσικός. Στα μάτια των τελωνιακών χρειάζεσαι εργατική visa για να επισκεφθείς την χώρα σαν touring μουσικός, η οποία κοστίζει πάρα πολύ και δεν σου εγγυάται κανείς ότι θα την εξασφαλίσεις. Εκτός κι αν παίζουν από πίσω booking agencies, μεγάλα φεστιβάλ, και τρόπος να αποφύγεις την γραφειοκρατία. Μια ακόμη διαφορά θα λέγαμε ότι είναι οι αποστάσεις. Πολλές φορές οδηγούσαμε δέκα και δώδεκα ώρες για να φτάσουμε στην επόμενη πόλη, και μέναμε σε «πεταμένα» μοτέλ για ξεκούραση. Εκεί νοικιάζαμε ένα δωμάτιο και στα κλεφτά μπαίναμε όλοι μέσα. Μπάνιο, λίγοστός ύπνος, και ξανά στο δρόμο για να προλάβουμε. Όσο για το κλίμα εξαρτάται από το live όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση. Μπορεί την μία μέρα να παίξεις μπροστά σε δέκα άτομα και την άλλη σε εκατό. Όλα είναι λίγο «φλου».

Despite Everything U.S. tour 2011

Αμερική ή Ευρώπη τελικά; (γέλια)
Ευρώπη για το φαΐ, Αμερική για την φτηνή βενζίνη και την έλειψη διοδίων. (γέλια)

Επίσης για να μην το ξεχάσω! Οι δύο συναυλίες στο Ισραήλ πώς πήγαν; Γενικά υπάρχει εκεί κόσμος που να ενδιαφέρεται για το punk;
Βεβαίως και υπάρχει! Και όσο πάει αυξάνεται μάλιστα. Μας είχαν φιλοξενήσει τα παιδιά από τους Kids Insane. Παίξαμε δύο συναυλίες, μία στο Τέλ Αβίβ και μία στην Χάιφα. Και τα δύο μας άφησαν με ένα μεγάλο χαμόγελο και πολύ ιδρώτα.  Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και σίγουρα θα το ξανακάναμε, και για τους καινούργιους μας φίλους αλλα και για το χούμους! (γέλια). Ευτυχώς για όλους μας, η μουσική ταξιδεύει.

Πριν απομακρυνθώ λιγάκι από το κομμάτι των συναυλιών, πείτε μου δυο λόγια για την καλύτερη εμπειρία που είχατε πότε ως μπάντα στο εξωτερικό. Και φυσικά την χειρότερη.
Η καλύτερη ήταν μάλλον πριν τρία χρόνια που περιοδεύσαμε στην δυτική ακτή της Αμερικής και παίξαμε για πρώτη φορά στο FEST 10, στο Gainesville. Το FEST είναι ένα τριήμερο φεστιβάλ που κάθε χρόνο φιλοξενεί punk rock και hardcore μπάντες, τις περισσότερες από τις οποίες ακούμε πραγματικά για όλη μας την ζωή. Κυριολεκτικά μια ολόκληρη πόλη μετατρέπεται σε ένα τεράστιο φεστιβάλ. Έπος! Για την χειρότερη αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε δυό ή τρείς. Ηλεκτροπληξία, Μηνιγγίτιδα ή ένα όπλο στο κεφάλι; Δύσκολη επιλογή. Διάλεξε και πάρε.

Επιστρέφοντας στα περί ύπαρξης μιας punk κοινότητας στην Ευρώπη, και γνωρίζοντας ότι η τελευταία σας δισκογραφική δουλειά "The Dawn Chorus" ηχογραφήθηκε στο Graz της Aυστρίας, θα ήθελα να ρωτήσω πως καταλήξατε γενικά σε αυτή την συνεργασία με το S.T.R.E.S.S studio; Με τι κριτήριο δηλαδή; Αν θυμάμαι καλά, τις προηγούμενες δουλειές σας τις είχατε ηχογραφήσει μόνοι. Επίσης, ταξιδέψατε επί τούτου, ή έγινε αυτό κατά την διάρκεια κάποιας περιοδείας;
Με τον Tom είχαμε γνωριστεί στην Αυστρία. Ηχογραφεί πολλές μπάντες που αγαπάμε και είναι, εκτός από πολύ καλός στην δουλειά του, ένας από τους πιο θετικούς ανθρώπους με τους όποιους συνεργαστήκαμε ποτέ. Η αρχή θα λέγαμε ότι έγινε στην περιοδεία του 2010 όταν μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε ένα κομμάτι σε ένα ρεπό που είχαμε μετά από το live στο Graz. Εκεί ήταν η πρώτη επαφή. Το σκεφτήκαμε και μας φάνηκε καλή ιδέα. Έτσι, μετά από μια περιοδεία στην κεντρική Ευρώπη μας φιλοξένησε και ηχογραφήσαμε μαζί το άλμπουμ. Μια εμπειρία που μας έμαθε πολλά.

Προσωπικά, έμεινα κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος με το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο και σταδιακά συνήθισα σαν ήχο καταλήγοντας πλέον να το αγαπώ και να το ακούω σε τακτική βάση. Τα κομμάτια είναι εμφανώς πιο μελωδικά και όχι τόσο aggressive όσο στο παρελθόν, αλλά αυτό στα πλαίσια μιας νέας μουσικής σελίδας των Despite Everything να υποθέσω; Η οποιαδήποτε αλλαγή συνέβη σταδιακά, ή υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού σας;
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια βασικά είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι σίγουρα συναισθηματικά πιο aggressive. Όσο για τον ήχο είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, για εμάς. Το άλμπουμ είναι ακριβώς αυτό που μας βγήκε μετά από πολλές περιοδείες και πολλές ώρες στο στούντιο. Οι πρώτες ιδέες για τα κομμάτια ήρθαν όσο βρισκόμασταν σε περιοδεία, σε διαφορετικές χώρες και με διαφορετικές διαθέσεις. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν από μόνα τον δρόμο τους.

Despite Everything

Πώς και συμπεριλάβατε κομμάτια που ήδη γνωρίζαμε από προηγούμενες μικρότερες κυκλοφορίες σας;
Η νωρίτερη κυκλοφορία ορισμένων κομματιών έγινε κυρίως για λόγους προώθησης του υλικού μας. Τα κομμάτια από το άλμπουμ είχαμε αρχίσει να τα δουλεύουμε περίπου ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία τους. Αυτά που συμπεριλήφθηκαν πρώτα ήταν τα αρχικά κομμάτια στον δρόμο για το αλμπουμ, αυτά που κυκλοφορήσαμε πρώτα με την μορφή δύο split δίσκων, με τους In-Sane και τους Unfun, τα οποία μετά ηχογραφήθηκαν ξανά.

Στιχουργικά, υπάρχει μια υπόνοια concept δουλειάς στο "The Dawn Chorus", ή τουλάχιστον αφηρημένα ένας συγκεκριμένος άξονας σε αυτά που τραγουδάτε. Αν συμφωνείτε, ποιός είναι αυτός; Αν διαφωνείτε, τι θέλετε να εκφράσετε μέσω της μουσικής σας; Προφανώς αν απαντήσετε στο πρώτο, θα μου απαντήσετε και στο δεύτερο. (γέλια)
Χμμ ναι, υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο concept στους στίχους. Είναι όλα αυτά που γυρνάνε στο μυαλό μας και το μυαλό σου ίσως, τις ώρες που δεν μπορείς να κοιμηθείς, καλά ή άσχημα! Είναι ίσως όλα αυτά τα πράγματα που θέλουμε να εκφράσουμε πολλές φορές και δεν έχουμε το κουράγιο να το κάνουμε. Ξέρεις, μέσω της μουσικής είναι πιο εύκολο να εκφράσεις κάποια πράγματα που σκέφτεσαι αλλά είναι δύσκολο να τα εξωτερικεύσεις. Η μουσική είναι σαν κάποιου είδους ψυχανάλυση ας πούμε. Φιλίες, διαπροσωπικές σχέσεις, καλές ή κακές επιλογές και λάθη, έχουνε όλα την τιμητική τους. Το "The Dawn Chorus" είναι η γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνει το τέλος κάθε ημέρας στο πίσω μέρος του στόματος σου, με όλα αυτά που έχεις καταφέρει και όλα αυτά που μείνανε πίσω ως ανεκπλήρωτα όνειρα.

Έχετε κάνει σχεδόν τα πάντα ως μπάντα! Τι άλλους στόχους έχετε βάλει; Ποιά είναι αυτή την στιγμή τα πλάνα σας για το άμεσο μέλλον;
Καινούργιος δίσκος και περιοδείες. Έχουμε κάποια σχέδια στο μυαλό αλλά προέχει να ηχογραφήσουμε καινούργιο υλικό. Πάντα υπάρχει κάτι στα σκαριά...

Backstage, ποιοί είναι οι Despite Everything και τι κάνουν στην ζωή τους; Πού μπορεί κανείς να συναντήσει τυχαία τον καθένα στην καθημερινότητα;
Τον Τζακ θα τον βρεις συνήθως πίσω από μια κονσόλα, να περιοδεύει με διάφορες μπάντες, και να κλείνει τουρ με την Seitan Booking. Ο Μπίλυ ξεκίνησε σαν φωτογράφος και στην συνέχεια μεταπήδησε στον όμορφο κόσμο της ηχοληψίας δουλεύοντας στο δικό του στούντιο, το Ηχοβρύχιο. Όταν δεν ηχογραφεί ποπ άσματα ασχολείται με την παραγωγή και την ηχοληψία. Τον Ζάχο και τον Πέιο θα τους βρεις να σχεδιάζουνε posters, band merchandise και artwork για δίσκους, να σερβίρουνε ποτά σε μπαρ ή να επισκευάζουνε ποδήλατα. Αν δεις μέσα στο κρύο να τρικλίζουνε τρία τέσσερα ποδήλατα κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να είμαστε εμείς. Ίσως και όχι βέβαια γιατί η Πανεπιστημίου έχει αρκετό κόσμο να την χρησιμοποιεί καθημερινά! (γέλια)

Despite Everything

Υποθέτω, ότι την στιγμή που θα δημοσιεύεται αυτή η συνέντευξη, οι μάλλον πιο σημαντικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών θα αποτελούν παρελθόν. Γενικά πως αφουγκράζεστε την πολιτική αλλά και κοινωνική επικαιρότητα των τελευταίων μηνών; Σίγουρα ο ελληνικός λαός βίωσε σκληρές στιγμές τα τελευταία χρόνια.
Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν απαντιέται σε μερικές γραμμές, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τις πιο σημαντικές εκλογές μετά την μεταπολίτευση, οπότε και θα διαλέξουμε να μην μιλήσουμε ημιτελώς σε τόσο μικρό χώρο για προβλήματα που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, και όπως είπε και ο θρύλος Joe Strummer πριν χρόνια, «the future is unwritten». Θα είμαστε θεατές στην ζωή μας; Θα θέλαμε να πιστεύουμε πως όχι.

Είναι οι εκλογές αυτές ένας τρόπος να αλλάξει η παρούσα κατάσταση; Γενικά πώς κρίνετε εσείς ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν, ή τουλάχιστον να βελτιωθούν ορισμένα πράγματα στην ζωή μας; Να δούμε λίγη άσπρη μέρα ρε παιδί μου!
Άσπρη μέρα είδαμε πριν λίγους μήνες που χιόνισε ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Για να αλλάξει η κατάσταση πιστεύουμε πως χρειάζονται πολλά περισσότερα από τις εθνικές εκλογές...

Κλείνοντας, και επειδή διαφορετικά θα συνεχίσω την φλυαρία μου, θα ήθελα στο σημείο αυτό να σας ευχαριστήσω και πάλι. Αφήστε αν θέλετε κάποιο μήνυμα για τους fan σας εκεί έξω. Να ξέρετε είναι πολλοί! Να 'στε καλά, cheers.
Εμείς ευχαριστούμε Ντίνο! See you on the road friends! Peace, love and prosperity. DE//2015
  • SHARE
  • TWEET