Συνέντευξη Death Angel (Rob Cavestany)

Ξεπερνώντας τις ατυχίες που τους στέρησαν την ευκαιρία μιας πραγματικά μεγάλης επιτυχίας, οι βετεράνοι του Bay Area, Death Angel, έχουν πλέον επιστρέψει σταθεροποιώντας εαυτούς ως μία από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις στις τάξεις του σύγχρονου thrash. Στα πλαίσια της νέας τους δουλειάς, το Rocking.gr μίλησε με τον ιθύνοντα νου των Καλιφορνέζων, Rob Cavestany, αναζητώντας τόσο το παρασκήνιο πίσω από το "The Dream Calls For Blood", το ατύχημα που σημάδεψε αρνητικά την καριέρα τους και τις αποχωρήσεις των αυθεντικών μελών, όσο και τις θυσίες που απαιτεί η τόσο έντονη δραστηριότητα μίας thrash μπάντας και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.

Γεια σου Rob, πώς είσαι;
Καλά είμαι, σ’ ευχαριστώ. Εσύ;

Μια χαρά κι εγώ!
Είσαι στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι; Σε ποιό μέρος της Ελλάδας;

Στην Αθήνα, την πρωτεύουσα.
Ωραία! Ανυπομονώ να ξανάρθω!

Σε περιμένουμε! Πρώτα απ' όλα, συγχαρητήρια που βγάλατε ακόμη ένα πολύ καλό thrash άλμπουμ με τους Death Angel.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, να ‘σαι καλά!

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την κυκλοφορία του "Relentless Retribution" και όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αφιερωμένο στις περιοδείες, σωστά;
Ναι, ήταν η μεγαλύτερη περιοδεία που έχουμε κάνει ποτέ.

Επισκεφθήκατε για πρώτη φορά την Νοτιοανατολική Ασία και την Νότιο Αμερική, αλλά και την Ιαπωνία για πρώτη φορά μετά από εφτά χρόνια. Ποιά ήταν η ανταπόκριση από όλη αυτή την περιοδεία;
Επίσης, παίξαμε και στην Ελλάδα για πρώτη φορά!

Φυσικά, θα επανέλθουμε σ’ αυτό αργότερα!
Ήταν εκπληκτικό για μας που επισκεφθήκαμε τελικά αυτά τα μέρη για να παρουσιάσουμε τη μουσική μας, να γνωρίσουμε τους οπαδούς και να δούμε αυτά τα όμορφα μέρη, αυτές τις υπέροχες χώρες. Γνωρίζαμε ότι αυτός ο κόσμος μάς άκουγε για πολλά χρόνια, όμως ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε την ευκαιρία να πάμε εκεί. Ήταν μια πραγματικά καταπληκτική εμπειρία για εμάς και είμαστε πολύ ευγνώμονες που καταφέραμε να πάμε εκεί και είμαστε επίσης ευγνώμονες για τους οπαδούς μας και την υποστήριξή τους.

Πρακτικά, γράψατε το νέο άλμπουμ κατά τη διάρκεια της περιοδείας, σωστά;
Ναι, τουλάχιστον τη μουσική. Έγραψα το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής ενώ περιοδεύαμε.

Πώς επηρέασε αυτό το νέο υλικό;
Λοιπόν, νομίζω ότι αυτό είναι προφανές ακούγοντας το άλμπουμ. Έκανε το άλμπουμ να ακούγεται περισσότερο ...απ’ όλα! Πολύ πιο επιθετικό, πιο γρήγορο, πιο έντονο και ταυτόχρονα πιο ζωντανό. Επίσης υπάρχει και πολύς πόνος μέσα σ’ αυτό το άλμπουμ. Επειδή περνάς πολλά όταν είσαι σε περιοδεία για τρία χρόνια. Δεν είναι τα πάντα διασκέδαση, για κάθε λεπτό διασκέδασης υπάρχει άλλο ένα λεπτό κάποιου είδους πόνου που πρέπει να υπομένεις για το ότι είσαι μακριά από το σπίτι σου και ζεις κάτω από αυτές τις συνθήκες για τόσο καιρό.

Από την άλλη, πόσο διαφορετικό είναι αυτό αν το συγκρίνεις με το να ξοδεύεις όσο χρόνο θέλεις στο στούντιο;
Κοίτα, ποτέ δεν έχουμε αρκετό χρόνο στο στούντιο, ούτε καν όταν έχουμε άπλετο χρόνο! Επειδή χρησιμοποιούμε μέχρι και το τελευταίο λεπτό και προσπαθούμε πραγματικά να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Πραγματικά, προτιμώ να μην κοιμάμαι για να συνεχίζω να δουλεύω και να προσπαθώ να κάνω το αποτέλεσμα όλο και καλύτερο, όσο καλύτερο μπορεί να γίνει. Αφήνουμε πολύ χώρο προκειμένου να είμαστε δημιουργικοί στο στούντιο, ώστε να πάμε εκεί με ένα άλμπουμ που να είναι ουσιαστικά έτοιμο για ηχογράφηση, αλλά εξακολουθούμε να αλλάζουμε κάποια μέρη και να δουλεύουμε σε πράγματα που παρουσιάζονται στην πορεία, ειδικά με τα φωνητικά. Πολλούς από τους στίχους γράφτηκαν μέσα στο στούντιο, καινούργιες ιδέες βγήκαν, ξέρεις, η μία ιδέα οδηγούσε στην επόμενη, απλώς προσπαθούμε να είμαστε δημιουργικοί από τη στιγμή που είμαστε ήδη εκεί. Έτσι, έμεινα εκεί για δύο μήνες, γιατί ήμουν συμπαραγωγός στο άλμπουμ, ο Jason Suecof κι εγώ κάναμε την παραγωγή από κοινού, οπότε ήμουν εκεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, για κάθε όργανο και κάθε μέρος του. Και είναι γαμώ τις εμπειρίες! Οι δύο μήνες μέσα στο στούντιο κατά κάποιον τρόπο σχεδόν συγκρίνονται με τα τρία χρόνια της περιοδείας. Και δουλεύαμε κάθε μέρα, πρέπει να είχαμε μόνο δύο μέρες ρεπό μέσα σ’ αυτούς τους δύο μήνες. Αλλά από όλο αυτόν τον καιρό δουλεύαμε λίγο-πολύ όλη την ημέρα, περίπου δώδεκα με δεκατέσσερις ώρες καθημερινά... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τρελοί γινόμαστε στο στούντιο, είμαστε σαν τρελοί επιστήμονες εκεί μέσα!

Όσο για τον ήχο και το ύφος του νέου σας άλμπουμ, ποιές είναι οι κύριες διαφορές μεταξύ των "Relentless Retribution" και "The Dream Calls For Blood";
Καταρχήν υπάρχουν σίγουρα κάποιες ομοιότητες, αφού ηχογραφήσαμε στο ίδιο στούντιο με την ίδια ομάδα, χρησιμοποιήσαμε τους ίδιους ανθρώπους και σ’ αυτό το άλμπουμ. Όμως, η δημιουργία του άλμπουμ και η έμπνευση για τη μουσική που γράψαμε ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Βασιστήκαμε σε όλο αυτό που περάσαμε τα τρία τελευταία χρόνια που περιοδεύαμε, σε όλα τα καλά και τα κακά που συμβαίνουν όταν βρίσκεσαι στον δρόμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν μια δύσκολη και πολύ έντονη εμπειρία για εμάς να περιοδεύσουμε με ένα τόσο μακρύ και δύσκολο πρόγραμμα. Όλη η ένταση, όλα τα συναισθήματα και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με το να είσαι στον δρόμο για τόσο καιρό αποτυπώθηκαν στο άλμπουμ, γιατί ως επί το πλείστον δημιουργήθηκε ενώ περιοδεύαμε. Η επίδραση όταν συνθέτεις μουσική είναι εντελώς διαφορετική όταν περιβάλλεσαι από όλο αυτό, όταν βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί, για μένα προσωπικά, η ζωή αποτελείται από δύο διαφορετικούς «πλανήτες»˙ υπάρχει ο πλανήτης μου στην μπάντα -στις περιοδείες και στο στούντιο- και υπάρχει και η άλλη πλευρά όπου είμαι στο σπίτι με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Και δυστυχώς υπάρχει μια μεγάλη γραμμή που χωρίζει αυτά τα δύο, κι έτσι είναι πραγματικά δύσκολο να ταλαντεύεσαι μεταξύ αυτών, να προσπαθείς να προσαρμοστείς από τη μία ζωή στην άλλη. Συνήθως γράφουμε ένα άλμπουμ κατά την περίοδο που έχουμε γυρίσει σπίτι και κάνουμε ένα διάλειμμα από την περιοδεία που μόλις τελείωσε, πριν ξεκινήσουμε για την επόμενη. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δεν σταματήσαμε καθόλου, δεν κάναμε διάλειμμα, δεν ξεκουραστήκαμε από την τελευταία περιοδεία. Έχουμε ένα σχέδιο να βγάλουμε δύο δίσκους σερί χωρίς διακοπή. Κι αυτό δίνει μια εντελώς διαφορετική αίσθηση στη σύνθεση της μουσικής, όταν την γράφεις βρισκόμενος στην άλλη πλευρά.

Στο προκείμενο, θα έλεγα ότι το "The Dream Calls For Blood" είναι σίγουρα πιο γρήγορο και πιο σκοτεινό.
Για μένα σίγουρα είναι, ναι. Πιο γρήγορο, πιο σκοτεινό, πιο οργισμένο, πιο βαθύ, πιο έντονο και πιο επιθετικό. Αλλά συγχρόνως νομίζω ότι τα τραγούδια είναι από τη φύση τους πιο πιασάρικα, αλλά επίσης και πιο τεχνικά για μας ως μουσικούς, είναι πιο δύσκολο σε τεχνικό επίπεδο να παίζουμε τα τραγούδια. Τουλάχιστον για τους Death Angel που δεν είναι ιδιαίτερα τεχνική μπάντα, αλλά για τη σφαίρα της τεχνικότητάς μας έχουμε σίγουρα ωθήσει το παίξιμό μας στα άκρα.

Όπως ήδη ανέφερες, ολόκληρη η ομάδα που δούλεψε στο προηγούμενο άλμπουμ σας, είναι επίσης και στο καινούργιο, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας. Πρόκειται για μια απλή περίπτωση του motto «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»;
Ναι, κι αυτό είναι επίσης κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το άλμπουμ, σίγουρα. Χρησιμοποιήσαμε την ίδια ομάδα για το άλμπουμ, καθώς και το ίδιο line-up. Κι αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο, γιατί είχαμε μια εξαιρετική εμπειρία στο "Relentless Retribution", το απολαύσαμε. Και σκεφτήκαμε ότι, επειδή είμαστε ήδη εξοικειωμένοι με τους ανθρώπους και με το στούντιο και τώρα που η μπάντα είναι πολύ πιο δεμένη μετά από τα τρία συνεχόμενα χρόνια της περιοδείας, καλό θα ήταν να το επαναλάβουμε. Είχαμε την αίσθηση ότι, εφόσον μπαίναμε με τις ίδιες συνθήκες, αλλά με τα νέα μας τραγούδια και μια διαφορετική νοοτροπία, θα προκαλούσαμε τους εαυτούς μας ώστε να τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα σ’ αυτό το άλμπουμ απ’ ό,τι στο προηγούμενο. Είχαμε σκοπό να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να έχουμε μια άμεση σύγκριση, γιατί δεν θα αλλάζαμε κανένα μέρος της ομάδας. Επίσης, θέλαμε σ’ αυτούς τους δίσκους να υπάρχει μια λογική συνέχεια. Έτσι, το "The Dream Calls For Blood" είναι κατά κάποιον τρόπο σαν το δεύτερο μέρος του "Relentless Retribution", υπάρχει κάποιου είδους σύνδεση μεταξύ τους. Είναι σαν δύο διαβολικά αδέρφια, αλλά το μικρότερο είναι ακόμη πιο σατανικό από το μεγαλύτερο!

Παρ' όλα αυτά, ο Andy Galeon (drums) και ο Dennis Pepa (μπάσο), ιδρυτικά μέλη και rhythm section της μπάντας, έφυγαν μετά από το "Killing Season". Πώς πιστεύεις ότι το γεγονός αυτό έχει επηρεάσει την μπάντα;
Μας είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό όταν συνέβη. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου, ήμουν πραγματικά λυπημένος για το γεγονός αυτό κι επίσης ο τρόπος που έφυγαν δεν ήταν και ο καλύτερος. Στενοχωρήθηκα πολύ, γιατί ήταν αδέρφια μου στην μπάντα και στην ουσία είναι αδέρφια μου και έξω από αυτή. Όλο αυτό κατέστρεψε πραγματικά τη σχέση μας, σε προσωπικό επίπεδο και στο συγκρότημα. Υπήρξε μια στιγμή που σκεφτόμασταν ότι ίσως ήταν ένας οιωνός που μας έλεγε ότι απλά έπρεπε να διαλυθούμε, ότι αυτό έπρεπε να είναι το τέλος. Αλλά μετά από λίγο καιρό που το επεξεργαστήκαμε, το σκεφτήκαμε λίγο καλύτερα και καταλάβαμε πώς αισθανόμασταν, εγώ και ο Mark (σ.σ.: Osegueda, φωνητικά) καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν ήμασταν έτοιμοι να σταματήσουμε. Είχαμε ακόμη πολλή ενέργεια μέσα μας και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να δούμε πώς θα πάει αν δοκιμάζαμε να συνεργαστούμε με άλλους μουσικούς, να δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία. Αν δεν νιώθαμε καλά, θα λέγαμε απλώς «γάμα το» και θα το ξεχνούσαμε επιτόπου, αλλά αν νιώθαμε εντάξει, θα συνεχίζαμε. Και είμαι πολύ ευγνώμων που νιώσαμε καλά. Για την ακρίβεια, έπρεπε να περάσει κάποιος καιρός ώστε να αισθανθούμε πραγματικά καλά, γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι κατά την εποχή του "Killing Season" και προς το τέλος, ακριβώς πριν ο Andy και ο Dennis φύγουν από το συγκρότημα, υπήρχε μία σκοτεινή ατμόσφαιρα μέσα στο συγκρότημα, επειδή ήδη ένιωθαν δυσαρεστημένοι για την παρουσία τους στην μπάντα και τις συχνές περιοδείες. Δεν κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, τσακωνόμασταν συχνά, υπήρχε μία αίσθηση αποσύνδεσης που συνέβαινε στο εσωτερικό της μπάντας. Και τώρα, η μπάντα είναι ισχυρότερη από ποτέ. Είναι απλά καταπληκτικό που καταφέραμε και ξεπεράσαμε τις δυσκολίες και βγήκαμε δυνατότεροι από την άλλη πλευρά.

Ήταν δική τους απόφαση να φύγουν; Υπήρξε κάποια διαμάχη που τους ώθησε σ' αυτό;
Ήταν δική τους η απόφαση, πρώτα παραιτήθηκε ο Dennis και στη συνέχεια ο Andy. Υπήρχαν πολλοί διαφορετικοί λόγοι, πολλά προσωπικά θέματα, αυτοί είχαν τους δικούς τους λόγους και εγώ τους δικούς μου, για τους οποίους πιστεύω ότι έφυγαν. Νομίζω ότι ήταν ένας συνδυασμός αυτών των δύο, αλλά στην τελική ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Επειδή δεν το γούσταραν πια τόσο πολύ, ήταν απλά πολύ δύσκολο, ήταν μία συνεχής πάλη. Κυρίως οικονομική πάλη αλλά και πάλη ζωής. Είχαν δύο παιδιά ο καθένας, ενώ εγώ έχω μόνο ένα, αλλά και πάλι μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να το κάνει κανείς αυτό. Και την εποχή που γεννήθηκαν τα δεύτερα παιδιά τους, είχαμε όλα αυτά τα σχέδια να περιοδεύσουμε για πολύ καιρό. Και όχι ότι βγάζαμε και πολλά λεφτά όσο το κάναμε, ώστε να γυρνάμε σπίτι μετά από πολλούς μήνες, αφήνοντας τις οικογένειές μας πίσω. Είναι πολύ δύσκολο, είναι πρακτικά αδύνατο να πρέπει να εγκαταλείπεις την οικογένειά σου και να ρισκάρεις να γυρίσεις πίσω χωρίς λεφτά. Δεν τους κατηγορώ για την απόφασή τους, ξέρεις, απλά δυστυχώς οι συνθήκες όταν έφυγαν δεν ήταν και η καλύτερη κατάσταση, οπότε όλα αυτά προκάλεσαν και την ρήξη των σχέσεών μας...

Κατά τα τρία τελευταία χρόνια, μοιραστήκατε την σκηνή με όλα τα συγκροτήματα του «Big 4» . Θα κάνατε κι εσείς κάτι παρόμοιο; Ίσως μία περιοδεία που να αποτελείται αποκλειστικά από μπάντες του Bay Area;
Θέλω να το ελπίζω! Είμαστε πάντα έτοιμοι για κάτι τέτοια. Αν συνέβαινε αυτό θα ήταν καταπληκτικό, μπορείτε να μας υπολογίζετε. Απλώς είναι δύσκολο επειδή, από όλες αυτές τις μπάντες του Bay Area που θα λάβαιναν μέρος σε μία τέτοια περιοδεία, όλες τους κάνουν συνήθως διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, είμαστε όλοι σε διαφορετικά στάδια του κύκλου των περιοδειών ή των ηχογραφήσεών μας. Έτσι, το να μαζευτούμε όλοι την ίδια στιγμή θα χρειαζόταν εξαιρετικά καλό συγχρονισμό, οπότε μπορούμε απλώς να περιμένουμε. Πάντως οπωσδήποτε θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, ναι.

Οι Death Angel είναι μια από τις μπάντες που επανασυνδέθηκαν προκειμένου να πάρουν μέρος στο φεστιβάλ «Thrash Of The Titans» του 2001. Πόσο σημαντικό ρόλο θα έλεγες ότι έπαιξε αυτή η συγκεκριμένη συναυλία, τόσο για εσάς ως μπάντα όσο και για το αμερικάνικο thrash metal γενικότερα;
Ναι, το γεγονός αυτό που άνοιξε τον δρόμο για αυτή την αναζωπύρωση, ακριβώς εκείνη την ημέρα. Όσον για εμάς, ήταν απολύτως σημαντικό, αυτός ήταν ουσιαστικά ο λόγος που επανενωθήκαμε. Αν δεν ήταν αυτό το live, τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, κανένα από αυτά τα τέσσερα άλμπουμ που βγάλαμε και οτιδήποτε έχουμε κάνει δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε παίξει σ’ αυτήν την συναυλία. Οπότε, ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμάς, επανενωθήκαμε μόνο και μόνο για να παίξουμε στο συγκεκριμένο φεστιβάλ και το γεγονός ότι κάναμε οτιδήποτε μετά από αυτό ήταν απλά απίστευτο, δεν το είχαμε προγραμματίσει καθόλου.

Μιλώντας γενικά για thrash metal, θα έλεγα ότι, αν κάθε είδος μουσικής βασίζεται σε συγκεκριμένα συναισθήματα, το thrash metal είναι το είδος που εκπροσωπεί καλύτερα την οργή. Δεν είναι αυτό και λίγο περιοριστικό, όμως;
Ναι, μπορεί να γίνει, γι' αυτό άλλωστε δεν είναι για όλους! Όμως, ανάλογα με το είδος της ζωής που ζεις και τον τρόπο που βγάζεις την επιθετικότητά σου, είναι ένα καταπληκτικό καθαρτικό και μια υπέροχη απελευθέρωση της επιθετικότητας, της οργής και ό,τι άλλου μπορείς να απελευθερώσεις με θετικό τρόπο. Θέλω να πω, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να γίνει αυτό και πολλοί άνθρωποι έχουν έγκλειστη επιθετικότητα που πρέπει να βγει προς τα έξω. Έτσι, ευτυχώς -ή ίσως δυστυχώς για εμάς ως άτομα- έχουμε πολλά τέτοια συναισθήματα να βγάλουμε. Υπάρχει πολλή ενέργεια η οποία μας βοηθάει να δημιουργούμε, να βγάζουμε αυτή την ενέργεια πάνω στην σκηνή και να την ανταλλάζουμε με το κοινό. Αλλά το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να κατανοούν το feeling του metal και του thrash, τη βαθύτερη έννοιά του και τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό. Πρόκειται απλώς για απελευθέρωση της επιθετικότητας, σαν να εκτονώνεσαι αλλά με θετικό τρόπο. Μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο pit ή στο stage diving, όλη τη βία πίσω από αυτό. Είναι μια ελεγχόμενη θετική βία και είναι δύσκολο να το εξηγήσω σε κάποιον που δεν το καταλαβαίνει. Αλλά όσοι το καταλαβαίνουν, ξέρουν ότι πηγαίνεις σε μια συναυλία για να περάσεις καλά, αλλά παράλληλα για να εκτονωθείς, να ξεδώσεις. Είναι συγκρίσιμο με το να πηγαίνεις στο γυμναστήριο ή κάτι τέτοιο, σαν να κάνεις πυγμαχία, να βαράς έναν σάκο, να κάνεις πολεμικές τέχνες ή κάτι τέτοιο... Είναι καλύτερο απ’ το να σπας το χέρι σου ανοίγοντας μια τρύπα στον τοίχο!

Ναι, συμφωνώ. Για σένα, ως συνθέτη και μουσικό, από πού προέρχεται ο θυμός σου;
Κοίτα, βγαίνει από μόνο του, αυτό είναι το περίεργο. Γιατί, προσωπικά, η ζωή μου σαν μουσικός είναι ευλογία, αλλά περιέργως είναι και κατάρα ταυτόχρονα - δεν διαμαρτύρομαι, απλώς εξηγούμαι. Θέλω να πω ότι έχω πολλούς κοντινούς ανθρώπους, τη γυναίκα μου, το παιδί μου, τους γονείς μου, τους καλούς μου φίλους, και λόγω της ζωής μου στη μουσική αναγκάζομαι να χάνω κομμάτια από τη ζωή τους, την εμπειρία μου μαζί τους. Το παιδί μου μεγαλώνει τόσο γρήγορα, όταν γυρίζω σπίτι από μια περιοδεία καταλαβαίνω πόσο έχει μεγαλώσει, και έχω χάσει πολλά πράγματα που δεν θα μπορέσω ποτέ να τα ξαναζήσω. Όπως η πρώτη φορά που κάνει κάποια πράγματα και συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους, κι εγώ απλά ακούω γι' αυτά και συνειδητοποιώ ότι τα χάνω. Έχω χάσει τα μισά από τα γενέθλιά του, δεν είμαι εκεί στις εκδηλώσεις του σχολείου του και όλα αυτά. Η ζωή περνάει και, παρόλο που βιώνω υπέροχες εμπειρίες, την ίδια στιγμή χάνω πολλές άλλες και προκαλώ πόνο σε άλλους ανθρώπους όντας μακριά τους. Δεν είμαι εκεί για να βοηθάω στο σπίτι, οι γονείς μου γερνάνε και θα ήθελα πραγματικά να περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί τους. Ξέρεις, πράγματα που απλώς συμβαίνουν και δεν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι. Θέλω να πω, όταν βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή είναι γαμάτα, όταν εξασκείς αυτό που κάνεις. Αλλά όταν λείπεις περιοδεύοντας για χρόνια ολόκληρα, και όταν χαλάς είκοσι ώρες την ημέρα ταξιδεύοντας και περιμένοντας, σπαταλάς χρόνο που θα μπορούσες να κάνεις κάτι που θα ήταν πιο σημαντικό για σένα εκείνη τη στιγμή. Οπότε, αυτό από μόνο του περιέχει αρκετή συναισθηματική ένταση για μένα, κι έτσι δουλεύω δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό και ξεσπάω στη μουσική μου, με τροφοδοτεί με πολλή επιθετικότητα. Και δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μας συμβαίνουν και δεν χρειάζεται να τα πω αυτή τη στιγμή, ξέρεις, προσωπικές μαλακίες που αντιμετωπίζουμε. Και αν επικεντρωθείς εκεί και στον αντίκτυπο που έχει στη ζωή σου, μπορείς εύκολα να βγάλεις μερικά τραγούδια απ’ αυτό.

Ας επιστρέψουμε στο παρελθόν. Τι συνέβη πραγματικά το 1990;
Το 1990 ήμασταν σε περιοδεία υποστήριξης του άλμπουμ μας, "Act III", το οποίο ήταν το τρίτο μας και το πρώτο μας σε σημαντική εταιρεία, την Geffen Records. Βρισκόμασταν σίγουρα στο απόγειο της καριέρας μας σε εκείνο το χρονικό σημείο, το πράγμα είχε αρχίσει να σοβαρεύει για εμάς. Εκείνη την εποχή λίγο-πολύ εκτινασσόμασταν, μεγαλώναμε σαν συγκρότημα. Είχαμε μεγάλα σχέδια για να συμμετάσχουμε στην περιοδεία «Clash Of The Titans» με τους Megadeth, τους Slayer και τους Anthrax, και μετά απ’ αυτό θα ήμασταν το support στην περιοδεία των Judas Priest στην Ευρώπη για το "Painkiller", όλα αυτά τα σχέδια ήταν έτοιμα. Και στα τέλη του Νοεμβρίου βρισκόμασταν σε περιοδεία, ταξιδεύοντας από μια συναυλία που μόλις κάναμε στην Arizona σε μία άλλη στο Las Vegas, όταν ο οδηγός του tour bus αποκοιμήθηκε και βρεθήκαμε σε ένα πολύ άσχημο ατύχημα το οποίο παραλίγο να αποβεί μοιραίο για τον drummer μας, τον Andy, ο οποίος  δυστυχώς τραυματίστηκε σοβαρά. Και ευτυχώς επέζησε, αλλά το γεγονός αυτό μάς παρέλυσε σαν μπάντα. Αφού χειρουργήθηκε και γλίτωσε από το ατύχημα, μάθαμε ότι δεν θα ήταν σε θέση να ξαναπαίξει drums για τουλάχιστον έναν χρόνο, χρειαζόταν καιρό για να αναρρώσει λόγω του πραγματικά κρίσιμου τραυματισμού του. Κι έτσι, αυτό ήταν. Ήταν τεράστιο σοκ για μας και ήμασταν διατεθειμένοι να τον στηρίξουμε κατά την ανάρρωσή του, να είμαστε κοντά του και όταν επιτέλους θα πήγαινε καλύτερα να συνεχίζαμε από κει. Όμως, φυσικά, ο μηχανισμός δεν σταματάει έτσι εύκολα, και αναγκαστήκαμε να γνωρίσουμε πολύ γρήγορα τη βαρβαρότητα της μουσικής βιομηχανίας, αφού μας έλεγαν ότι έπρεπε να τον αντικαταστήσουμε και να επιστρέψουμε άμεσα στην περιοδεία. Αλλά εμείς δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε αυτό, βασικά είπαμε σε όλους να πάνε να γαμηθούνε, κι έτσι μας απάντησαν κι αυτοί το ίδιο. Στη συνέχεια η δισκογραφική μας μάς παράτησε, λάβαμε μια μεγάλη αγωγή από τον μάνατζέρ μας, κι όλα αυτά συνέβαιναν ενώ ήμασταν ακόμα σε κατάσταση σοκ από το σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα με το tour bus, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε όλες αυτές τις αρνητικές μαλακίες που μας συνέβαιναν μετά απ’ αυτό. Κι έτσι, όταν συνέβαιναν όλα αυτά ήταν μία πραγματικά φρικτή και σκοτεινή περίοδος που ζούσαμε, ήμασταν σαστισμένοι. Και τότε, μέσα σ’ όλα αυτά, ο Mark, ο τραγουδιστής μας, δεν άντεχε αυτή την κατάσταση και μου είπε ότι παρατάει την μπάντα και το metal γενικώς, ότι απλώς άφηνε όλο αυτό το σκηνικό πίσω του και πήγαινε να ζήσει στην Νέα Υόρκη, στην άλλη πλευρά της χώρας. Έτσι, σκέφτηκα «Αυτό ήτανε. Δεν θα προσπαθήσουμε να βρούμε καινούργιο τραγουδιστή, περιμένουμε ακόμα τον Andy να αναρρώσει από τον τραυματισμό του...» Οπότε, μαζευτήκαμε και συμφωνήσαμε να αφήσουμε το συγκρότημα, μόνιμα, κι αυτό ήτανε.

Είσαι ευχαριστημένος με τη μουσική που έβγαλες με τους Organization και τους Swarm;
Ναι, πάρα πολύ μάλιστα! Ήταν η περίοδος ανάκαμψης της ζωής μου, οπότε στην ουσία αυτό ήταν που με τράβηξε έξω από αυτήν την εξαιρετικά σκοτεινή εποχή και το μαύρο σύννεφο που ένιωθα να με ακολουθεί με όλα αυτά που συνέβησαν με τους Death Angel. Και όταν η υγεία του Andy άρχισε να βελτιώνεται σκεφτόμασταν ότι σύντομα θα ξαναπαίξει drums και θα αρχίσουμε και πάλι τις πρόβες. Κι έτσι, οι τέσσερίς μας χωρίς τον Mark αρχίσαμε να παίζουμε μουσική και να κάνουμε παρέα, σιγά-σιγά, και κατά το έτος που πέρασε σε εκείνο το χρονικό σημείο νιώθαμε κατά κάποιον τρόπο ωραία που δεν ήμασταν οι Death Angel πια. Γιατί τότε δουλεύαμε τόσο σκληρά και ήμασταν ακόμη τόσο νέοι που πραγματικά δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε σε μας. Νιώσαμε ένα είδος ελευθερίας από όλες αυτές τις μαλακίες και από τη μουσική βιομηχανία. Και αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε τη μουσική και να ανακαλύψουμε κι άλλες πλευρές του εαυτού μας και της μουσικής μας, πράγματα που αδυνατούσαμε να συνειδητοποιήσουμε στα πλαίσια των Death Angel. Έτσι, ήταν μια πολύ καλή στιγμή για να βγάλουμε από μέσα μας κάθε είδους διαφορετικά πράγματα, σε μουσικό επίπεδο και όχι μόνο.

Λοιπόν, ποιά είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Φαντάζομαι ότι θα επιστρέψετε σύντομα στις περιοδείες.
Ω ναι, κάνουμε εντατικές πρόβες αυτές τις μέρες για να ξεκινήσουμε την περιοδεία μας, που ξεκινάει στις 17 Οκτωβρίου στο Σαν Φρανσίσκο, την πατρίδα μας, με δύο συναυλίες που θα δώσουν το έναυσμα για την περιοδεία στην Βόρειο Αμερική. Την ίδια εβδομάδα της κυκλοφορίας του άλμπουμ μας, βγαίνουμε στον δρόμο και περνάμε έναν μήνα στη Βόρειο Αμερική, και κατόπιν επιστρέφουμε και ερχόμαστε στην Ευρώπη για άλλον έναν μήνα.

Θα θέλατε να ξανάρθετε στην Ελλάδα;
Φυσικά και θέλουμε να ξανάρθουμε στην Ελλάδα! Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν συναυλίες στην Ελλάδα σ’ αυτή την επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία. Δεν θα είναι τόσο μεγάλη, δεν θα πάμε σε όλη την Ευρώπη, αλλά μόνο σε μερικές χώρες. Όμως αυτό θα είναι μόνο το πρώτο σκέλος της περιοδείας μας εκεί, οπότε μετά απ’ αυτό θα γυρίσουμε σπίτι για τις γιορτές και θα υποδεχθούμε το 2014 δυνατά με πολλές περισσότερες συναυλίες. Είμαι σίγουρος ότι είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάναμε στην τελευταία μας περιοδεία, και το ξέρετε ότι είμαστε «σκυλιά» όταν είμαστε στον δρόμο, γουστάρουμε να είμαστε εκεί έξω και θα ξανάρθουμε πολλές φορές, πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα.

Πίσω στο 2008, είχατε λάβει προσωπική πρόσκληση από τον Dave Grohl για να ηχογραφήσετε το "Killing Season" στο Studio 606 στο Los Angeles. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία, ως μουσικός / παραγωγός;
Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία! Ηχογραφήσαμε το "Killing Season" στο 606 και ο Dave Grohl ερχόταν εκεί πολύ συχνά, όπως και οι άλλοι τύποι από τους Foo Fighters. Επίσης το να δουλεύεις με τον Nick Raskulinecz, ο οποίος είναι ένας φοβερός παραγωγός, ήταν επίσης μεγάλη εμπειρία. Το στούντιο ήταν φανταστικό, τα πάντα έμοιαζαν σαν όνειρο, να είσαι εκεί σ’ αυτό το περιβάλλον, και η εμπειρία της μάθησης σ’ αυτό το άλμπουμ ήταν μια καταπληκτική στιγμή και ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για μας. Δυστυχώς, όσον αφορά στο συγκρότημα, ήταν μία περίεργη εποχή για το εσωτερικό της μπάντας, και όταν όλο αυτό άρχιζε να παίρνει διαστάσεις, είχε ως κατάληξη την αποχώρηση του Andy και του Dennis από το συγκρότημα. Ωστόσο, οφείλω να πω πως το λατρεύω αυτό το άλμπουμ και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, έχει ένα ξεχωριστό feeling και ένα σκοτεινό vibe, πιστεύω ότι είναι μια στιγμή που έχει αποτυπωθεί στον χρόνο και μία πραγματικά μεγάλη εμπειρία. Είμαι πολύ τυχερός που έχω κάτι τέτοιο στη ζωή μου.

Θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ, Rob. Εύχομαι τα καλύτερα για το νέο σας άλμπουμ καθώς και για τις επερχόμενες περιοδείες και ελπίζω να σας δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Ok, κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ, είμαι ευγνώμων που υποστηρίζεις την σκηνή και τους Death Angel. Ανυπομονώ κι εγώ να τα πούμε στην Ελλάδα πολύ σύντομα!