Συνέντευξη Danko Jones

Το φοβερό "Fire Music" στάθηκε η αφορμή, αλλά ο Danko Jones δεν έβαλε γλώσσα μέσα του και στη μια ώρα που διήρκησε η κουβέντα μαζί του μιλήσαμε σχεδόν για τα πάντα. Αποτέλεσμα; Μια χορταστική συνέντευξη. Επειδή δεν θέλω να σας χαλάσω την έκπληξη παραθέτω την παρακάτω απαγγελία του Mike Watts από την εισαγωγή του video clip του "Full Of Regret" για να πάρετε μια γεύση του τι θα ακολουθήσει. Ποιά είναι άραγε η μεγαλύτερη rock μπάντα όλων των εποχών;

«There's a man I want to tell you about, named Danko Jones. He's been called "Dr Evening", "Moka Moses", sometimes he calls himself "The Mango Kid". He came from Carmel City, born a lion, a p-bone with a smile. Some people say he had a soul on ice but in the long run, he was alive and on fire. He sweats blood in sticky situation but even the Mango kid can be full of regrets.»

Καλησπέρα σας κύριε Danko Jones η μήπως να σε φωνάζω Mango Kid;
Καλησπέρα Κώστα. Φυσικά, μπορείς να με φωνάζεις όπως θες!

Γιατί τόσο πολλά παρατσούκλια; Το είχα πάντα απορία.
Δεν έχω ιδέα. Όλα αυτά έχουν προκύψει εδώ και πολύ καιρό. Το τελευταίο που μου κόλλησαν ήταν το Danko Cahones (σ.σ.: σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να αποδοθεί ως «αρχιδάτος Danko») από όταν είχαμε πάει στην Ισπανία και έχει μείνει τα τελευταία 15 χρόνια. Πλέον έτσι με φωνάζουν εκεί.

Ξεκινώντας να μιλάμε για τον καινούργιο δίσκο, θα ήθελα να πω πως η παραγωγή είναι φοβερή και πολύ καλά ισορροπημένη. Δουλέψατε με τον Matt Di Mateo πάλι;
Αυτή τη φορά δουλέψαμε με τον Erik Ratz. Είναι και αυτός από το Τορόντο όπως και ο Matt και έχει κάνει την παραγωγή σε μπάντες όπως οι Cancer Bats, Billy Talent και Monster Truck, αλλά επίσης είχε δουλέψει μαζί μας πολλά χρόνια πριν αρχίσουμε να δουλεύουμε με το Matt Di Mateo. Γνωριζόμαστε εδώ και πολύ καιρό και από το 1999 που είχαμε συνεργαστεί, αυτός έχει γίνει ο παραγωγός που είναι σήμερα και εμείς το συγκρότημα που είμαστε σήμερα, οπότε ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα reunion το οποίο έπρεπε να γίνει και τώρα που συνέβη είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Ο Erik είναι ένας ροκάς ξέρεις. Με αυτή τη μουσική μεγάλωσε οπότε διαισθητικά καταλαβαίνει πολλά για το συγκρότημα και μας είχε δει και live.

Κάποια στιγμή πριν δυο χρόνια ο Scott (σ.σ.: Middleton) από τους Cancer Bats ήρθε στο σπίτι μου και μου έπαιξε τον τελευταίο τους δίσκο, στον οποίο την παραγωγή είχε αναλάβει ο Erik, και πραγματικά μου άρεσε πολύ ο ήχος της κιθάρας. Λίγες βδομάδες αργότερα αρχίσαμε να συζητάμε σχετικά με τον παραγωγό που θα θέλαμε να δουλέψουμε στον καινούργιο μας δίσκο και κάποια ονόματα έπεσαν στο τραπέζι. Ένα από αυτά ήταν ενός ανθρώπου με τον οποίο θέλαμε να συνεργαστούμε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά κάποια στιγμή προστέθηκε και αυτό του Erik στην λίστα και αρχίσαμε να μιλάμε πιο σοβαρά για αυτόν. Επικοινωνήσαμε μαζί του και ήταν πολύ θετικός και ενθουσιασμένος στην προοπτική του να συνεργαστεί μαζί μας, οπότε και κανονίσαμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε για να δούμε αν όλοι ήμασταν στην ίδια σελίδα, που βρισκόμασταν σε σχέση με το... 1999 ή τουλάχιστον εγώ αυτό ήθελα και καταλήξαμε όλοι πως θα μπορούσαμε να το κάνουμε.

Φάνηκε πως ήταν μια πολύ θετική συνάντηση και μόλις ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μας άρεσε ο τρόπος που δούλευε ο Erik. Ο ενθουσιασμός τους ήταν πολύ μεταδοτικός και η γνώση του για τον ήχο που θέλαμε να πετύχουμε, αλλά και η διαισθητική γνώση που είχε για την μπάντα βοήθησαν πάρα πολύ. Υπήρξε περίπτωση που είχαμε μπλεχτεί σε μια κατάσταση με παραγωγό του οποίου το όνομα δεν θέλω να πω -δεν ήταν ο Matt Di Meo- που δεν ήξερε στην πραγματικότητα την μπάντα όταν κάναμε τον δίσκο και υπέφερε. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι παραγωγοί δεν είναι οικείοι με τον ήχο της μπάντας ξέρεις. Ο Erik όμως μας ήξερε και είναι η πρώτη φορά που οι κιθάρες ακούγονται όπως ακριβώς τις είχα στο μυαλό μου.

Δεν είμαι πολύ εξοικειωμένος με θέματα εξοπλισμού. Δεν μπορώ να σου πω ποιο πετάλι πρέπει να συνδεθεί, σε ποια κεφαλή μέσω ποιου vintage μοντέλου και με ποια κιθάρα. Δεν ξέρω τίποτα από εξοπλισμό. Αυτό που ξέρω μόνο είναι το τι μου λένε τα αυτιά μου. Ξέρω τι ακούγεται καλό. Υπήρξαν στιγμές που γράφαμε τις κιθάρες και μιλάμε πως περάσαμε κάμποσες ώρες κάνοντας το και ακούγοντας το αποτέλεσμα είπα πως αυτός είναι ο καλύτερος ήχος που είχαμε ποτέ!



Μα ναι και εγώ το πιστεύω αυτό...
Και ξέρεις ήταν απλά αυτό που παίρναμε από τον ενισχυτή και σκεφτόμουνα «θα περάσει αυτό στην ηχογράφηση; Θα βγει στις μπομπίνες; Στον δίσκο; Στα ηχεία;». Και τελικά βγήκε. Όμως ποτέ δεν ξέρεις όσο είσαι ακόμα στο στούντιο καθώς επηρεάζεται η κρίση σου και δεν μπορείς να καταλάβεις αν αυτό που ακούς είναι καλό ή κακό κάποιες φορές. Αυτό που εσύ νομίζεις πως είναι καταπληκτικό τελικά δεν είναι γιατί εσύ απλά χαμογελούσες μόνος σου για τρεις βδομάδες ακούγοντάς το και μετά πας και το βάζεις σε κάποιον που έχει «φρέσκα» αυτιά που δεν έχει παραπλανηθεί από την κουνελότρυπα στην οποία εσύ έχεις πέσει μέσα και τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι τόσο καλό όσο νόμιζες. Πολλές μπάντες το παθαίνουν αυτό και είναι ένα συνηθισμένο λάθος που γίνεται. Βγαίνεις από το στούντιο και λες «γράψαμε έναν πολύ γαμάτο δίσκο» ή «δεν το πιστεύω πως γράψαμε τα καλύτερά μας τραγούδια» και μετά το ακούς την άλλη μέρα και λες «θεέ μου τι μαλακία είναι αυτή!»

Οπότε αν και είχα λάβει υπόψη αυτόν τον παράγοντα ήμουνα σε φάση «δεν ξέρω αν με ξεγελούν τα αυτιά μου, αλλά αυτός είναι ο καλύτερος ήχος κιθάρας που είχα ποτέ!». Πλέον και μετά από τόσο καιρό είμαι σε θέση να πω πως τα αυτιά μου δεν με ξεγέλασαν και όντως ισχύει κάτι τέτοιο και μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Erik Ratz.

Ναι, συμφωνώ και εγώ πως οι κιθάρες έχουν φανταστικό ήχο. Αισθάνομαι όμως πως αυτός ο δίσκος είναι ο πιο ώριμος και πιο κιθαριστικός της καριέρας σας. Θέλω να πως συνδυάζει όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ, τα ωραία riff, ακόμα και εσύ σολάρεις περισσότερο από άλλες φορές. Συμφωνείς με αυτό;
Λοιπόν... σε ό,τι έχει να κάνει με το πιο κιθαριστικό θα συμφωνήσω. Είναι το πιο κιθαριστικό άλμπουμ που έχουμε γράψει μετά το "Born A Lion". Εκείνος ο δίσκος είχε γίνει με παραγωγό τον Bill Bowel. Ο Bill είναι ένα φοβερός κιθαρίστας και άνθρωπος των στούντιο. Έχει παίξει με τον Jason Mraz και γενικά έχει δουλέψει με κάποιους heavy τύπους σαν μουσικός, οπότε όταν είχε έρθει να γράψουμε τις κιθάρες -ήταν πρώτη φορά που δουλεύαμε με παραγωγό μάλιστα- ήμασταν βουτηγμένοι στις κιθάρες. Θέλω να πω πως δουλέψαμε πάρα πολύ σε αυτή την κατεύθυνση και έκτοτε δεν επικεντρώσαμε ξανά τόσο πολύ σε αυτό. Δεν είναι πως δεν επικεντρωθήκαμε στη συνέχεια καθόλου σε αυτό, άλλα σίγουρα όχι όσο το κάναμε στο "Born A Lion", τουλάχιστον όχι έως αυτή τη φορά. Δεν ήταν ότι πήραμε μια σειρά από ενισχυτές ένα κάρο από το ένα και από το άλλο. Όχι, καμία σχέση. Είχαμε κανα-δυο ενισχυτές, δυο-τρεις κεφαλές, λίγα πετάλια, λίγες κιθάρες και γενικά λίγα πράγματα από εξοπλισμό, αλλά πήραμε τον ήχο που θέλαμε σχεδόν αμέσως. O Erik ήξερε πώς να πετύχει αυτόν τον ήχο και μόλις τον βρήκαμε ξέραμε ακριβώς τι θέλαμε να κάνουμε στη συνέχεια.

Ανεβάζεις στροφές, παίζεις την SG μέσω του τάδε ενισχυτή, παίζεις την Telecaster μέσω του δείνα πεταλιού, αλλά πέραν τούτου μόλις βρεις τον ήχο που θες θα το καταλάβεις και τότε είναι που επικεντρώνεις στις καλύτερες λήψεις και να πάρεις τους καλύτερους ήχους και αυτό είχαμε κάνει και με το "Born A Lion". Συνδέσαμε κάποιους ενισχυτές ελπίζοντας πως θα βρούμε τους καλύτερους ήχους αποκλειστικά μέσω μεγάλης ποσότητας λήψεων παρά λίγων και ποιοτικών. Οπότε υπό αυτούς τους όρους θα συμφωνήσω πως πρόκειται για έναν κιθαριστικό δίσκο.

Όσο αφορά όμως την ωριμότητα, θα σου πω πως δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ όρους όπως «ώριμος» και «προοδευτικός». Μια rock μπάντα δεν πρέπει να προοδεύει, δεν πρέπει να ωριμάζει. Είναι αυτό που είναι. Δεν πρόκειται για μουσική που θα σώσει τον κόσμο. Είναι μουσική για να διασκεδάσεις. Έχει να κάνει με το αν μπορείς να βρεις τα σωστά ακόρντα, το κιθαριστικό μοτίβο και την μουσική αλληλουχία και ενορχήστρωση, με τέτοιο τρόπο που να κάνεις τους ανθρώπους να γουστάρουν. Τις περισσότερες φορές το απλό είναι και το καλύτερο.

Συμφωνώ και νομίζω πως παίρνεται τα θεμελιώδη στοιχεία του rock 'n' roll και φτιάχνετε τους δίσκους σας. Νιώθω πως η πρόθεσή σας είναι να διασκεδάσετε τους οπαδούς σας.
Σε ευχαριστώ. Ναι έτσι ακριβώς είναι.

Πιστεύω πως γράψατε έναν φανταστικό δίσκο, αλλά όταν μίλησα πιο πριν περί ωριμότητας, εννοούσα περισσότερο για το συνθετικό κομμάτι. Βρήκα κάποιες από τις πιο κολλητικές μελωδίες και ρεφρέν που γράψατε ποτέ...
Σε ευχαριστώ. Στη μουσική, οι περισσότερες μπάντες δεν κρατάνε πολύ αν και πλέον πολλές από αυτές επανασυνδέονται, βγαίνουν σε περιοδεία με δυο από τα αρχικά μέλη και όλες αυτές τις μαλακίες, αλλά στο ενδιάμεσο υπάρχει αυτό το διάλειμμα. Εμείς ποτές δεν διαλυθήκαμε, ποτέ δεν είχαμε αυτή την τρύπα διάρκειας πέντε χρόνων για να επανασυνδεθούμε. Τίποτα από όλες αυτές τις μαλακίες.

Υπάρχει λοιπόν μια πρόοδος, αλλά έρχεται φυσιολογικά. Είναι φυσική εξέλιξη, αλλά έχει τόσες πολλές εκδοχές.  Κάποιες φορές πιστεύω πως πολλά από τα πράγματα που κάναμε όταν ξεκινήσαμε ήταν και από τα καλύτερα, πως έχω γράψει τα καλύτερα μου riff. Δεν θα ήθελα να εξευτελίσω αυτά τα riff λέγοντας για μια καινούργια δουλειά «ναι, βρήκαμε τον εαυτό μας και πλέον είμαστε πολύ καλύτεροι από όταν ξεκινήσαμε».

Θέλω να σκέφτομαι πως προερχόμαστε από την σχολή των Motorhead, AC/DC, Slayer και Ramones. Είναι το "Fire Music" το καλύτερό μας; Δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό. Μήπως θα είναι το επόμενο ή θα ακούγεται σαν το "Fire Music" ή το "Born A Lion"; Μόνο όταν εντρυφήσεις στον ήχο μιας μπάντας, όπως προφανώς έχεις κάνει εσύ με εμάς, θα μπορέσεις να καταλάβεις τις διαφορές στους δίσκους, τα τραγούδια, τις περιόδους και την παραγωγή. Πώς στέκονται τα παλιά άλμπουμ δίπλα στα καινούργια και το αντίστροφο. Πολλές φορές, το καινούργιο άλμπουμ είναι που μισεί ο κόσμος περισσότερο γιατί δεν ακούγεται σαν το "Ride The Lightning", καταλαβαίνεις ε;

Προφανέστατα...
Φιλαράκι, ακούς το "Ride The Lightning" για 25 χρόνια. Ήταν εκεί όταν μεγάλωνες, ήταν εκεί όταν φίλησες το πρώτο σου κορίτσι, ήταν εκεί όταν παντρεύτηκες, όταν αγόρασες το πρώτο σου αυτοκίνητο ή την πρώτη σου μηχανή. Οπότε τι έχει να σου προσφέρει ο καινούργιος δίσκος των Metallica; Τίποτα! Για αυτό το λόγο πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν και να πάρεις τα τραγούδια όπως έκανες και με αυτά του "Ride The Lightning" όταν τα πρωτοάκουσες. Όμως ο κόσμος δεν ακούει έτσι μουσική. Ο κόσμος είναι άνθρωποι και έτσι πάει το πράγμα. Όμως γουστάρω που ενώ είμαστε μπάντα για 19 χρόνια και έχουμε επτά δίσκους, η καινούργια μας δουλειά παίρνει τις καλύτερες κριτικές. Είναι πολύ ενθαρρυντικό για εμένα και με κάνει πολύ χαρούμενο. Είμαι όμως και ο μεγαλύτερος οπαδός της μπάντας και πρέπει να πω πως το παλιό υλικό ακόμα γαμάει! (γέλια)



Ok. Ένα πράγμα που γουστάρω πολύ στον δίσκο είναι η συνθετική ποικιλία που έχει. Έχει stoner rock, punk rock, hard rock ακόμα και Motorhead rock στοιχεία. Πώς βγαίνει αυτό το πράγμα όταν συνθέτετε τον δίσκο;
Χαίρομαι που το αναφέρεις γιατί για μένα αυτό είναι ξεκάθαρο, το οποίο δεν νομίζω πως το πιάνουν οι περισσότεροι. Όπως είπα και πριν, όταν κοιτάς την μπάντα από απόσταση είμαστε απλά ένα hard rock συγκρότημα και παίζουμε hard rock μουσική. Άμα όμως εμβαθύνεις στη μουσική μας, τότε ναι, υπάρχουν στιγμές που γράφουμε και μας προκύπτει ένα riff ή όταν τζαμάρουμε ή που κάθομαι στο δωμάτιό μου γράφοντας τις κιθάρες που λέω «Μαλάκα μου, αυτό ακούγεται σαν ένα stoner rock riff! Ας δούμε αν μπορούμε να γράψουμε ένα ολόκληρο stoner-ικού τύπου τραγούδι», το οποίο είναι κάτι που έχουμε κάνει πιο παλιά.

Ήμασταν αρκετά τυχεροί κατά το παρελθόν και βρεθήκαμε στο στούντιο του Dave Grohl και έκανε παραγωγή στον δίσκο μας κάποιος που είχε κάνει και την παραγωγή σε δίσκο των Foo Fighters και μας προέκυψε αυτό το stoner τύπου τραγούδι. Ήμασταν στο Los Angeles και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε να φέρουμε κάποιους guest για αυτό το τραγούδι και τελικά καταλήξαμε στον Pete Stahl και John Garcia. Είπαμε «όχι μόνο θα γράψουμε ένα stoner κομμάτι, αλλά θα φέρουμε κιόλας δύο φοβερούς τραγουδιστές για το τραγούδι και τον δίσκο». Μου αρέσει να βάζουμε τέτοιου είδους στοιχεία στη μουσικά μας, αλλά και τα πιο γρήγορα punk rock τύπου τραγούδια αντανακλούν μια άλλη πλευρά μας επίσης. Ακούμε τους Buzzcocks, ακούμε τους Minor Threat. Είναι και αυτά τα συγκροτήματα μέρος του μουσικού μας λεξικού.

Μιας και το ανέφερες, ο John Garcia τραγούδησε στο "Forest for the Trees" και πέρσι στον προσωπικό του δίσκο του έδωσες αυτό το γαμάτο τραγούδι, το "5000 Miles". Πώς έγινε τελικά αυτό μιας και από όσο ξέρω είναι ένα τραγούδι που έγραψες πριν από περίπου δέκα χρόνια.
Ναι, πάνε δέκα χρόνια, Ήταν το 2005 και δουλεύαμε πάνω στον τρίτο μας δίσκο το "Sleep Is The Enemy". Κάποια στιγμή στο μέσο των ηχογραφήσεων έπρεπε να σταματήσουμε και να βγούμε σε περιοδεία - κάτι που δεν κάνουμε πλέον, αλλά δείχνει πόσο τρελές ήταν εκείνες οι εποχές. Η περιοδεία ήταν κλεισμένη από πριν. Όταν το σκέφτομαι πλέον είμαι σε φάση «γιατί στα γαμήδια κάναμε κάτι τέτοιο;» Κατά μια έννοια έπρεπε να αφήσουμε τα πράγματα που είχαμε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μόνο και μόνο για να επιστρέψουμε μόλις θα τελείωνε η περιοδεία και να πούμε «οκ, τα τραγούδια είναι χάλια, θέλουν δουλειά»!
 
Οπότε είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε, Δεν ήμασταν έτοιμοι γιατί ήμασταν απασχολημένοι με το να περιοδεύουμε τόσο πολύ και φυσικά όλοι θέλανε έναν καινούργιο δίσκο. Το να γράφουμε δίσκο ανάμεσα σε περιοδεία ήταν τρελό και δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν έτοιμοι. Βασικά όμως η περιοδεία βοήθησε με δύο τρόπους. Πρώτον: Ποτέ ξανά! Πάντα να τελειώνουμε τις ηχογραφήσεις και μετά να ξεκινάμε περιοδεία. Ποτέ ξανά ηχογραφήσεις-περιοδεία-ηχογραφήσεις. Ένα δεύτερο πράγμα ήταν το ότι καταλάβαμε πως έπρεπε να συνέλθουμε και να γράψουμε σωστά εκείνα τα τραγούδια.

Όσο λοιπόν ήμασταν σε εκείνη την περιοδεία, θα δίναμε μια συναυλία στην Ολλανδία όπου και εμφανίστηκε ένας τύπος στα παρασκήνια και μας είπε πως ήταν ο μάνατζερ του Garcia και αν θα με ενδιέφερε να γράψω ένα τραγούδι για τον επόμενο προσωπικό του δίσκο.  Αυτό έγινε το 2005 και ήμουνα σε φάση «Ναι διάολε, αλλά αυτή την εποχή γράφουμε τον δικό μας δίσκο οπότε δεν μπορώ αυτή τη στιγμή, μήπως αντί αυτού θα μπορούμε να φέρουμε τον John να τραγουδήσει στον δίσκο μας;» Οπότε αυτή η περιοδεία ενδιάμεσα στις ηχογραφήσεις, μας βοήθησε να φέρουμε τον John Garcia στο δίσκο. Μιλήσαμε μαζί του και η κατάληξη ήταν πως θα τραγουδούσε στο "Sleep Is The Enemy" και εγώ θα του έγραφα ένα τραγούδι για τον δίσκο του. Τελικά το "Sleep Is The Enemy" κυκλοφόρησε με τον John να τραγουδάει στο "Invisible", αλλά κανείς δεν ήξερε για την άλλη πλευρά της συμφωνίας που ήταν το "5000 Miles". Οπότε, όποτε έβλεπα τον John τα τελευταία εννέα χρόνια, πάντα μιλούσαμε για τον προσωπικό του δίσκο. Εντωμεταξύ, κυκλοφόρησε έναν δίσκο και περιόδευσε  με τους Hermano, βγήκε σε περιοδεία με τους Garcia Plays Kyuss που μετονομάστηκαν σε...ε...

Kyuss Lives!
Ναι σωστά. Μετά έγιναν Vista Chino και πλέον κάνει καριέρα σαν solo καλλιτέχνης. Μόνο τότε ήταν που πήρα ένα e-mail από τον John που μου έλεγε «Πάρε με τηλέφωνο ΤΩΡΑ!» Οπότε ήξερα πως πλέον ή θα έπρεπε να πετάξω μέχρι εκεί ή απλά θα έγραφα τις κιθάρες εδώ στο Τορόντο και έγινε τελικά το δεύτερο. Έγραψα εδώ τις κιθάρες, του τις έστειλα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ωραία ιστορία. Το "I Will Break Your Heart" είναι ένα γαμημένα καλό groove-ατο τραγούδι και ένα από τα αγαπημένα μου στον δίσκο γιατί βγάζει αυτό τον rock τσαμπουκά. Εσύ ξεχωρίζεις κάποια και αν ναι γιατί;
Τα αγαπάω όλα. Το ξέρω πως όλοι αυτό λένε, αλλά με εμένα συμβαίνει γιατί υπήρξαν και πολλά τραγούδια που δεν μπήκαν στον δίσκο. Οπότε αυτά που ακούς είναι και πραγματικά τα καλύτερα. Πάντως μου αρέσει πολύ το "I Will Break Your Heart" και είναι και εμένα από τα αγαπημένα μου. Αυτό και το "Body Bags". To "Body Bags" είναι μάλλον το αγαπημένο μου γιατί έκανε πραγματικά την υπέρβαση και έδωσε τον τόνο στον δίσκο. Μόλις βρήκα το κουπλέ κατάλαβα τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, να κάνουμε έναν δίσκο εμπνευσμένο από τους Misfits. Όχι προφανώς στο σύνολό του... το "Watch You Slide" δεν είναι, το "Wild Woman" δεν είναι, το "Do You Wanna Rock" δεν είναι εμπνευσμένο από τους Misfits, αλλά μετά το "Body Bags" υπάρχουν αυτά όπως το "Gonna Be A Fight Tonight", το "Twisting Knife" και το "She Ain't Coming Home" τα οποία όλα βγήκαν έτσι γιατί ήμασταν εμπνευσμένοι από αυτό το «ας κάνουμε αυτό τον δίσκο».

Αγαπάμε ότι κάνει ο Danzig και το έχουμε δείξει σε προηγούμενους δίσκους όπως στο "Had Enough" από το "Below The Belt". Το "I Believed In God" στον προηγούμενο μας δίσκο και το bonus track "In Your Arms" είναι επηρεασμένα από τον Glenn Danzig. Οπότε αυτή τη φορά ήμασταν σε φάση «γάμησε το, ας το κάνουμε έτσι ώστε να το καταλάβουν όλοι» και χαίρομαι που πολλοί με του οποίους μιλάω αναφέρουν αυτές τις επιρροές, γιατί αυτή ήταν η πρόθεσή μας. Αλλά ναι, τα "Body Bags" και "I Will Break Your Heart" θα απαντήσουν στην ερώτησή σου.

Ανέφερες πως το "I Believed In God" είναι επηρεασμένο από τους Misfits αλλά έχει και gospel χορωδία. Και οι στίχοι δεν κλείνουν ιδιαίτερα πως πιστεύεις στο θεό, μάλλον το αντίθετο.
Ο τίτλος του τραγουδιού είναι "I Believed In God" οπότε είναι σε παρελθοντικό χρόνο. Δεν ξέρω αν το έπιασε ο κόσμος αλλά λέω "I Believed In God". Συνήθιζα, όχι πλέον. Αυτό είναι όλο και μάλλον είναι το πιο evil τραγούδι του δίσκου.

Ναι. Είναι κάπως βλάσφημοι οι στίχοι...
Το θέμα είναι πως οι γυναίκες που τραγουδούν στην αρχή του δίσκου είναι πραγματικές gospel τραγουδίστριες. (γέλια)

Για πες...
Όταν ήρθαν στο στούντιο για να τραγουδήσουν αυτό το βλάσφημο τραγούδι -και δεν νομίζω να το έχω αναφέρει ξανά σε συνέντευξη αυτό- αλλά εκείνη την μέρα φόρεσα κοστούμι! Φοβήθηκα ότι θα φεύγανε. Φοβόμουνα πως θα την κοπανήσουν εξαιτίας των στίχων που ήταν λίγο βλάσφημοι. Τελικά όλοι μείνανε εντυπωσιασμένοι από το όλο σκηνικό με την ηχογράφηση και το στούντιο και την μπάντα και ένιωσαν κάπως πρωτάρηδες σε όλο αυτό. Δεν είχαν συνηθίσει σε στούντιο οπότε το εκμεταλλευτήκαμε αυτό. Δεν θυμάμαι να έχουμε ποστάρει ποτέ αυτές τις φωτογραφίες, αλλά είμαι σίγουρος πως υπάρχουν με εμάς και τις gospel τραγουδίστριες και εμένα στη μέση φορώντας κοστούμι και γραβάτα. (γέλια)



Μίλησες πιο πριν και για το "She Ain't Coming Home". Είναι και αυτό πολύ καλό τραγούδι με απίστευτα κολλητικές φωνητικές μελωδίες. Μου φάνηκε σαν να άκουσα έναν φόρο τιμής στον Hetfield...
Πολλοί έχουν ακούσει το ίδιο με εσένα, αλλά είχε να κάνει περισσότερο με τον Glenn Danzig, όταν ήμασταν στο στούντιο. Μάλλον μέσα μου είχα συνειδητοποιήσει πως έκανα ότι και ο James όταν ήθελε να μιμηθεί τον Glenn, αλλά περί αυτού πρόκειται. Πήγα μάλλον να ακουστώ σαν τον Danzig και κατέληξα να ακούγομαι περισσότερο σαν τον Hetfield. Αυτό συνέβη και πρέπει να είμαι ειλικρινής πως όταν ερχόντουσαν τύποι στην αρχή και μου έλεγαν «τι τρέχει με το τελευταίο τραγούδι, ακούγεσαι σαν τον Hetfield ή όχι;» και εγώ ήμουνα σε φάση «μα τι λες τώρα;». Οπότε πήγα και ξανάκουσα τον δίσκο και είπα «α...τώρα καταλαβαίνω γιατί το λένε», αλλά ειλικρινά προσπαθούσα να κάνω τα τύπου Danzig φωνητικά.

Σε ότι έχει να κάνει με τους στίχους ξέρω πως τα αγόρι / κορίτσι θέματα τα χρησιμοποιείς αρκετά ενώ έχουμε και τις πιο αστείες στιγμές όπως το "Getting Into Drugs". Οπότε για ποια πράγματα σου αρέσει περισσότερο να γράφεις και από πού εμπνέεσαι;
Να σου πω την αλήθεια μου αρέσει περισσότερο από όλα να γράφω για θέματα εκδίκησης. Δεν είναι ποτέ για κορίτσια. Πάντα αφορούν κάποιον τύπο και είναι τραγούδια για αληθινούς ανθρώπους. Τραγούδια για υπαρκτά πρόσωπα είτε πρόκειται για κορίτσια ή αγόρια ή εκδίκηση ή αγάπη ή πόθο ή οποιοδήποτε απογοήτευση. Πρόκειται πάντα για κάποιον πραγματικό άνθρωπο και αυτά που γουστάρω να τραγουδάω είναι αυτά που αφορούν εκδίκηση. Επειδή είναι... δεν ξέρω. Είναι απλά διασκεδαστικό να δουλεύεις πάνω σε αυτές τις μαλακίες και να τις βγάζεις από μέσα σου. Είναι καθαρτικό… καταλαβαίνεις;

Εννοείται. Η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με τον ήχο που βγάζει το cowbell. Είναι θεωρείς ουσιώδες για την rock μουσική; Το χρησιμοποιείς συχνά.
Δεν ξέρω. Βασικά μένω περισσότερο έκπληκτος από την αντίδραση όλων των υπόλοιπων στο ότι το χρησιμοποιούμε. Πάντα πίστευα πως για την rock μουσική το cowbell είναι φτιαγμένο για να χρησιμοποιείται στα καλύτερα τραγούδια. Παρόλα αυτά δεν έχει χρησιμοποιηθεί όσο θα έπρεπε. Και τώρα λόγω του Saturday Night live και εκείνο το σκετσάκι με τον Christopher Walken «who needs more cowbell» κατάντησε αστείο.  Αλλά ακόμα και πιο πριν πάλι δεν το χρησιμοποιούσαν πολύ, ενώ είναι ένα φοβερό όργανο για να το βάλεις σε ένα rock τραγούδι.

Δεν με νοιάζει αυτό το σκετς με το Walken. Έρχονται άνθρωποι που λένε «πόσες φορές θα ακούσω αυτό το ποιος χρειάζεται περισσότερο cowbell;» Την επόμενη φορά θα βάλω ένα πιρούνι στο μάτι μου. Εντάξει το έπιασα! Πέρα όμως από αυτή την αναφορά στην pop κουλτούρα, το cowbell είναι ένα γαμάτο εργαλείο για να το χρησιμοποιήσεις σε ένα rock τραγούδι. Κάνει το τραγούδι να ακούγεται πιο groovy, πιο funky, το κάνει να ακούγεται πιο σκληρό.

Υπάρχει κάτι στον ήχο που βγάζει που δίνει στο τραγούδι αυτή την ώθηση, αυτό το pop και δεν εννοώ την pop μουσική, αλλά αυτό το «pop» που σε κάνει να θες να χοροπηδήσεις! Ακόμα και αν δεν υπήρχε στο τραγούδι θα έπρεπε να φανταστείς πως υπάρχει. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε cowbell σε όλα τα τραγούδια του δίσκου. Πάντα ξεχωρίζει όταν το χρησιμοποιείς μια άντε δυο φορές. Το είχαμε χρησιμοποιήσει σε τραγούδια όπως στο "Full Of Regret" στο "Sugar High" και στο "Mango Kid" παλιότερα. Οπότε το χρησιμοποιούμε εδώ και πολύ καιρό και χαίρομαι που άλλες μπάντες δεν το κάνουν γιατί έτσι κάνουν τα τραγούδια μας να ξεχωρίζουν.

Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στη μουσική αλλά πιστεύεις πως αυτή που λέει hard rock καλύπτει τους Danko Jones; Πως νιώθεις εσύ για τις ταμπέλες και πως θα χαρακτήριζες τον ήχο σας μιας και έχετε τόσες επιρροές;
Hard Rock. Αυτό μόνο! Εννοώ έχουμε τόσες πολλές επιρροές όπως punk rock ή metal και stoner rock, funk και jazz ακόμα και rap μουσική. Όλα φιλτράρονται μέσα από αυτό το χωνί που λέμε «hard rock». Τα όργανα που χρησιμοποιούμαι είναι αυτά μιας κλασικής hard rock μπάντας. Κιθάρα, τύμπανα, μπάσο και φωνή. Δεν υπάρχουν πλήκτρα ή κάποιος DJ. Δεν έχουμε δεύτερα φωνητικά, δεν έχουμε πνευστά οπότε έχεις να κάνεις με μια hard rock μπάντα. Μπορείς να πεις τους Motorhead όπως θες, αλλά ο Lemmy θα σου πει πως παίζουν rock ‘n’ roll. Έτσι σκέφτομαι και εγώ. Πρόκειται για hard rock μουσική.

Ας μιλήσουμε λίγο και για αυτή την γαμημένη κατάρα με τους ντράμερ που σας ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή τη φορά έχετε καινούργιο, τον Rich Knox. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Λοιπόν, μπροστά από την κάμερα, μπροστά από την κουρτίνα όλα φαίνονται πως πάνε μια χαρά. Αλλά στα παρασκήνια, εκεί που οι άνθρωποι δεν βλέπουν, υπάρχουν όλες αυτές οι σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας για παραπάνω από μια δεκαετία. Ο ηχολήπτης μας είναι μαζί μας από το 1999, με την εταιρεία μας στην Ευρώπη συνεργαζόμαστε από το 2001 και άτομα από την εταιρεία δουλεύουν για μας από άλλα πόστα, έχοντας άλλους ρόλους. Υπάρχουν άτομα που δουλεύουν μαζί μας στις περιοδείες και που πάντα μας ακολουθούν. Φυσικά πρέπει να φάνε οπότε όταν είμαστε στο στούντιο και γράφουμε δίσκο πρέπει να δουλέψουν, οπότε συνεργάζονται και με άλλες μπάντες και βγαίνουν με αυτές στο δρόμο. Μετά μπορεί να θέλουμε εμείς να περιοδεύσουν και αυτοί να είναι ήδη σε περιοδεία, οπότε το crew είναι ανακυκλούμενο, αλλά συνήθως είναι οι ίδιοι άνθρωποι.

Άκου πως έχει το πράγμα σχετικά με τους ντράμερ το οποίο είναι ατυχές. Όταν παίρνουμε κάποιον στο συγκρότημα, του στρώνουμε το κόκκινο χαλί. Τους κάνουμε να νιώσουν ευπρόσδεκτοι. Έχει να κάνει με το άτομο που περπατάει πάνω στο κόκκινο χαλί και τον χαρακτήρα του για τον τρόπο με τον οποίο θα περπατήσει. Θα πατήσει πάνω σε μένα και τον J.C. (σ.σ.: John Calabrese/μπάσο), θα εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μας και θα μας γαμήσει ή θα γίνει μέλος της ομάδας και όπως και εμείς οι δυο θα ρολάρει και θα φάει τις κατραπακιές του μαζί με εμάς και θα συνεισφέρει; Ο εγωισμός του καθένα πρέπει να είναι ελεγχόμενος όταν είμαστε όλοι μαζί σε αυτό το σενάριο. Δυστυχώς οι περισσότεροι για τον ένα ή τον άλλο λόγο διάλεξαν το δεύτερο σενάριο, ξέρεις να εκμεταλλευτούν την καλοσύνη μας ή γενικά να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες μιας και κανένας δεν είναι εδώ για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, οπότε νιώθω άσχημα να ξεμπροστιάσω κάποιον, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Από την άλλη μεριά είναι τόσες πολλές οι σχέσεις που έχουμε αναπτύξει πίσω από τη σκηνή και οι οποίες έχουν κρατήσει για δέκα χρόνια και για τις οποίες κανένας δεν γνωρίζει. Πάντα άνθρωποι πάνε και έρχονται, δεν είναι αυτό το θέμα. Πάντα ήταν οι ντράμερ. Τώρα έχουμε τον Rich Knox και διάλεξε το καλό σενάριο. Οι περισσότεροι επέλεξαν να πατήσουν πάνω μας και να μας εκμεταλλευτούν. Ο Rich επέλεξε να γίνει μέλος της ομάδας.  Κανενός η φωνή δεν είναι πιο σημαντική και ποτέ δεν ήταν αυτό το πρόβλημα
Κατά το παρελθόν όμως εμείς νιώθαμε πως εκφοβιζόμασταν για αποφάσεις από συγκεκριμένα άτομα.

Είμαι πολύ χαρούμενος που ο Rich ήρθε στο συγκρότημα και είναι πολλά αυτά που έχει προσφέρει από τότε. Πρώτα από όλα ήταν το δικό του μοτίβο στα τύμπανα που έδειξε σε εμένα και στον J.C. το οποίο κατέληξε να γίνει το “Do You Wanna Rock”. Μάλιστα προέκυψε μετά από μια χαλαρή κουβέντα που είχαμε στο στούντιο αναφορικά με το ότι θα ήθελα να έχουμε ένα τραγούδι σε παρόμοιο μοτίβο και με cowbell όπως το “Full Of Regret”. Μετά από αυτό πήγε με δική του πρωτοβουλία εκεί που κάνει πρόβες και έγραψε δυο μέρη με τύμπανα με cowbell. Κρατήσαμε το ένα και φτιάξαμε το “Do You Wanna Rock”. Κανένας ντράμερ δεν το είχε κάνει μέχρι σήμερα. Κανείς δεν λειτουργούσε έτσι.

Άλλο ένα στοιχείο ήταν πως μέχρι σήμερα όλοι μας οι ντράμερ δεν χρησιμοποιούσαν rack tom, εκτός από τον προηγούμενο, τον Atom Willard. Όταν είχε έρθει ο Atom του είπα πως κανείς δεν είχε μέχρι τότε rack tom και εκείνος απάντησε αμέσως «αυτό δεν πρόκειται να συμβεί». Οπότε όπως καταλαβαίνεις αυτό έδωσε και τον τόνο της παραμονής του. Σε αντίθεση με αυτό ο Rich ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε ήταν πως θα το αφαιρούσε αφού έτσι έπαιζαν οι προκάτοχοί του. Ένιωσα ανακουφισμένος και χαρούμενος. Έδειξε με αυτό τον τρόπο τον χαρακτήρα του και τα πάντα μέχρι σήμερα έχουν κυλήσει αρμονικά. Είναι για σχεδόν δυο χρόνια στην μπάντα και δεν έχουμε κανένα παράπονο.



Μάλιστα. Έχω για την συνέχεια κανα δυο ερωτήσεις για τα video clip. Ποια ήταν η ιδέα να γυρίσετε αυτό για το "Do You Wanna Rock"; Είναι λίγο παλαβιάρικο...
Η ιδέα ήταν να έχουμε ένα ζευγάρι να φιλιέται σε όλη τη διάρκεια του βίντεο και αυτό ακριβώς κάναμε. Τίποτα περισσότερο. Απλά έτσι μας ήρθε. (γέλια)

Η τριλογία "The Ballad Of Danko Jones" ήταν φοβερή. Πως και μπορέσατε και χρησιμοποιήσατε όλους αυτούς τους ηθοποιούς και φυσικά τον Lemmy; Φαίνεται ακριβή παραγωγή. Πες μας λίγο την ιστορία.
Ναι, ήταν κάπως ακριβό αλλά τα άξιζε τα λεφτά του. Ο Elijah (σ.σ.: Wood) συμμετείχε γιατί ήταν φίλος με τον σκηνοθέτη ο οποίος τον είχε μυήσει στην μουσική μας πριν από χρόνια. Οπότε ήταν γαμάτο που του ζήτησαν να συμμετάσχει και αυτός δέχτηκε. Του άρεσε και ο δίσκος μάλιστα. Η Selma Blair (σ.σ.: καλησπέρα Σέλμα) συμφώνησε γιατί ήταν φίλη του παραγωγού και ήθελε να δουλέψει με τον Elijah. Οπότε όπως καταλαβαίνεις ήταν κάπως σαν ένα ντόμινο και η αρχή έγινε με το Elijah.

Προφανώς είμαστε φίλοι με τον Lemmy και τον Mike Watts. Οπότε μόλις ζήτησα από τον Mike να πάρει μέρος συμφώνησε αμέσως, ενώ βάλαμε και κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν με τους ανθρώπους στους Motorhead και για καλή μας τύχη οι Motorhead δεν ήταν σε περιοδεία - ήταν από εκείνες τις σπάνιες φορές που δεν περιοδεύανε. Ο Lemmy βασικά ήταν στο Los Angeles γιατί δουλεύανε για το "Kiss Of Death". Έτσι ήρθε ο Lemmy και κάναμε τα γυρίσματα για περίπου τρεις ώρες και μετά επέστρεψε στο σπίτι του και εμείς είχαμε τον Lemmy να εμφανίζεται σε δικό μας βίντεο!

Γίνανε πολλά. Είχαμε και πολλά αστεία περιστατικά. Η Gina Malone ήρθε γιατί ήθελε να πάρει μέρος σε όλο αυτό, ενώ ο Ralph Machio (σ.σ.: ο καράτε κιντ ντε) συμμετείχε γιατί ο γιος του είναι οπαδός της μπάντας. Έτσι είχαν τα πράγματα πάνω-κάτω.

Μιλήσαμε πριν για τις κιθάρες, αλλά ήθελα να σε ρωτήσω πιο είναι το αγαπημένο σου όπλο; Gibson SG ή Gibson Explorer;
Πάντα ήταν η SG (σ.σ.: γνωστή και ως «ταυράκι»). Απλά παλιά πίστευα πως η SG δεν θα μπορούσε να μείνει κουρδισμένη στα live, γιατί τις ταλαιπωρώ τις κιθάρες και πάντα είχα τον φόβο τους. Έχω όμως τώρα αυτές τις SG που είναι ελαφρώς πειραγμένες, οι οποίες δεν ξεκουρδίζονται εύκολα και είναι φανταστικές. Πλέον παίζω μόνο με αυτές. Ποτέ δεν έπαιξα με την explorer στο σπίτι. Την χρησιμοποίησα για κάποια χρόνια και το ευχαριστήθηκα πραγματικά γιατί είναι τόσο βολική κιθάρα, αλλά πλέον σε ότι έχει να κάνει με τις ζωντανές εμφανίσεις δεν θα σταματήσω να παίζω με τις SG. Είναι αυτή μου ταιριάζει καλύτερα και νιώθω περισσότερο άνετα να παίζω. Μου αρέσουν και οι Telecaster βέβαια, αλλά η SG είναι η κιθάρα για εμένα.

Μετανιώνεις για πράγματα που έκανες στην καριέρα σου;
Μα βέβαια! Κάνουμε αυτό που κάνουμε τα τελευταία 19 χρόνια, οπότε είναι αδύνατον να μην υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία μετανιώνεις μέσα σε ένα τόσο μεγάλο διάστημα. Αλλά είμαι ok με αυτά. Είμαι χαρούμενος με το που βρισκόμαστε σαν μπάντα σήμερα.

Είναι ασφαλές να αποκαλέσουμε τους Danko Jones μια επιτυχημένη μπάντα; Μιλάω για οικονομική επιτυχία, γιατί την καλλιτεχνική σας ποιότητα την έχετε αποδείξει με τους δίσκους που έχετε κυκλοφορήσει.
Κάθε συγκρότημα θέλει να γίνει η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου. Δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Γίνεται βέβαια όλο και πιο δύσκολο με τόσες μπάντες εκεί έξω. Από την άλλη όμως είμαι εντάξει με κάτι τέτοιο. Έχουμε καταφέρει να υπάρχουμε σαν μπάντα και να ζούμε σαν συγκρότημα που από μόνο του συνιστά επιτυχία. Για εμένα αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή το ότι μπορούμε να ζούμε από την μουσική μας είναι απλά η γαρνιτούρα. Μπορώ πραγματικα και εκτιμώ το ότι μπορώ και ζω γράφοντας μουσική που γουστάρω. Είναι κάτι που δεν πρέπει να παίρνεις ως δεδομένο. Όταν βλέπω συγκροτήματα να το κάνουν απογοητεύομαι.

Είσαι μουσικός έχεις τις δικές σου podcast εκπομπές, γράφεις άρθρα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο μπορεί να κάνεις. Από πού προέρχεται όλη αυτή η ενέργεια; Νιώθεις ποτέ εξουθενωμένος;
Μπααα... υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ πιο σκληρές δουλειές από την δική μου. Που έχουν δικαίωμα να νιώθουν περισσότερο εξουθενωμένοι από εμένα. Είμαι τυχερός υπό μια έννοια που έχω την ευκαιρία να γράφω για τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου και να υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι οι οποίοι τις διαβάζουν. Δεν μου τρώει ενέργεια γιατί ακόμα κι αν δεν είχα αυτούς τους τρόπους να τις εκφράζω θα εξακολουθούσα να τις γράφω. Απλά θα το έκανα μόνος μου στο δωμάτιό μου ή θα έπρηζα κάποιον που πιθανόν να μην τον ενδιέφερε τι έχω να πω, γιατί ξέρεις δεν βγάζω ποτέ τον σκασμό. (γέλια) Σίγουρα θα το έκανα, απλά τώρα μου δίνεται η δυνατότητα να εκφράζομαι δημόσια και είμαι ευγνώμων για αυτό. Η ενέργεια προέρχεται από το γεγονός α) μου αρέσει να μιλάω για μουσική πάνω από όλα και β) απλά μου αρέσει να μιλάω. (γέλια)

Ξέρω πως είσαι μεγάλος ροκάς οπότε θέλω μια γρήγορη απάντηση. Ποιά είναι η καλύτερη rock μπάντα όλων των εποχών;
Εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάς και το τι σκέφτεσαι. Θα πω τους Kiss μόνο και μόνο επειδή δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά συγκρότημα που θα κάνει αυτά που έκαναν αυτοί και τον τρόπο με τον οποίον τα έκαναν. Δεν θα υπάρξει ξανά μπάντα που θα το κάνει για όσο καιρό το κάνουν αυτοί. Είναι πραγματικά κορυφαίοι σε ακραίο βαθμό. Μάλλον έχει να κάνει με την περίοδο που δημιουργήθηκαν. Τα '70s ήταν γενικά γεμάτα ακρότητες. Όλα είχαν να κάνουν με το να ζεις την ζωή σου στο έπακρο. Υπήρχε η κοκαΐνη τα εκτυφλωτικά φώτα, η  λάμψη και η δυσλειτουργία και δεν θα έβρισκε πουθενά περισσότερη λάμψη και προβληματική συμπεριφορά. Τη σήμερον, οι άνθρωποι έχουν ηρεμήσει κάπως και έχουν γίνει πιο ταπεινοί σχετικά με το πώς παρουσιάζουν τη μουσική τους.

Οπότε λαμβάνοντας αυτά υπόψη δεν νομίζω πως θα υπάρξουν οι Kiss ξανά. Είμαι τεράστιος οπαδός, αλλά συνειδητοποιώ πως έχουν βγάλει και σκατένια τραγούδια και άλμπουμ. Αλλά λόγω της μεγάλης τους δισκογραφίας, μπορείς να βρεις αρκετά τραγούδια και να πεις «wow, υπάρχει πολύ καλό υλικό εδώ πέρα». Λόγω του ότι η δουλειά τους εκτίνεται για ένα διάστημα 40 χρόνων, είναι σαν μια ζωντανή οντότητα από μόνο του αυτό το γεγονός, το οποίο και είναι πολύ δύσκολο να το πετύχει μια μπάντα βετεράνων. Εμείς είμαστε ακόμα στη μέση του να φτάσουμε εκεί. Οπότε για όλους αυτούς τους λόγους θα πω τους Kiss.



Ας το αλλάξω λίγο για να σου δώσω και άλλες επιλογές. Φαντάσου πως ο κόσμος είναι έτοιμος να καταστραφεί και έχεις δέκα λεπτά να μαζέψεις κάποια πράγματα και μπεις σε ένα γαμημένο διαστημόπλοιο και να την κάνεις από εδώ. Ποιους πέντε δίσκους θα έπαιρνες;
Θεέ μου! Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση και πάντα κολλάω και η απάντησή μου αλλάζει κάθε φορά. Θα έπαιρνα μάλλον το "Sabotage" των Black Sabbath, το "Master Of Puppets" των Metallica, το "Love Gun" από Kiss -το νιώθω τώρα θα γίνει μαλακία και θα ξεχάσω κάποιον σημαντικό δίσκο- το "My War" από Black Flag και για πέμπτο θα έπαιρνα...χμμμ...

Ίσως κάτι από τον παλιόφιλό σου τον Lemmy;
Μάλλον κάποιο άλμπουμ του Nick Drake.

Ποιό είναι το πρώτο rock άλμπουμ που άκουσες και πιθανότητα σου άλλαξε την ζωή και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις τη μουσική;
Το πρώτο άλμπουμ που μου άλλαξε τη ζωή; Υπάρχουν πολλά άλλα άλμπουμ στη ζωή μου που είχαν πολύ πιο δυνατό αντίκτυπο επάνω μου, αλλά αυτά δεν είναι τα πρώτα που άκουσα. Θα μπορούσα να πω το "Alive" των Kiss ως το πρώτο rock άλμπουμ που με επηρέασε σημαντικά. Φυσικά, ως και σήμερα αυτά είναι προφανή για τον καθένα, όμως άλλα αντίστοιχα άλμπουμ είναι το "Rock For Light" των Bad Brains, το "My War", το "Master Of Puppets", το "Paranoid" των Black Sabbath, το "Out Of Step" των Minor Threat. Για διάφορους λόγους, επίσης, το "Liar" των Jesus Lizards, αλλά αυτά είναι μου έρχονται με τη μια στο μυαλό.

Από όλους τους rock μουσικούς με τους οποίους έχεις γνωρίζει και έχεις συναναστραφεί, ποιος είναι αυτός που σου έχει κάνει την καλύτερη εντύπωση;
Όσον αφορά στην προσωπικότητα και στον χαρακτήρα;

Ναι...
Ο Lemmy είναι πιθανότατα ένας εξ αυτών. Είναι πιθανότατα ένας από τους σπουδαιότερους rock τύπους στον πλανήτη και ταυτόχρονα πολύ προσγειωμένος. Όσο τρομακτικός κι αν φαίνεται λόγω της φιγούρας του, όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί του είναι στην πραγματικότητα πολύ προσιτός και είναι σίγουρα από αυτούς που έχουν φερθεί πολύ καλά στην μπάντα μας. Έχει υπάρξει πολύ ευγενικός τόσο στην μπάντα όσο και σε εμένα προσωπικά κι έχω πολύ ωραίες εμπειρίες μαζί του. Αστείες ιστορίες γύρω από αυτόν. Ποτέ δεν αποχωρίζεσαι τον Lemmy χωρίς μια ιστορία γύρω από τον Lemmy. Το συνειδητοποίησα σε δυο podcast επεισόδια που έκανα  με τον Scott Reeder των Kyuss και τον Jim Rota των Fireball Ministry. Ήμασταν στο καράβι του Motorboat (σ.σ.: φεστιβάλ των Motorhead σε κρουαζιερόπλοιο) και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τους Motorhead, όταν συνειδητοποίησα πως έχω όλες αυτές τις ιστορίες για τον Lemmy που δεν είχα καταλάβει πόσες πολλές ήταν αριθμητικά. Έχω περιοδεύσει μαζί τους, αλλά δεν αράζαμε και κάθε μέρα με τον Lemmy. Οι φορές που τον συνάντησα και οι φορές που βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο εξελίχτηκαν κάθε φορά σε μια τρελή ιστορία. Την ίδια στιγμή είναι πολύ προσιτός και πολύ προσγειωμένος.

Υπάρχει γενικά πολύς κόσμος που είναι πολύ προσιτός, όπως ο Ian MacKaye των Fugazi / Minor Threat. Είχα μια πολύ ωραία συνάντηση μαζί του και είναι ένας εκ των παιδικών ηρώων μου, οπότε ήταν πολύ ωραία.

Όσο πιο επιτυχημένος και διάσημος είναι κάποιος, τόσο πιο προσιτός, εύκολος και ευγενικός είναι. Μια μπάντα της εβδομάδας, που είναι πολύ της φάσης και της μόδας, για τους οποίους μιλάνε πολλοί και είναι κάτι σαν η μπάντα της εβδομάδας, αυτοί είναι που έχουν υφάκι. Ξεχειλίζουν από υφάκι. Είναι μια φάση που κάθε μπάντα πρέπει να περάσει. Πρέπει να καείς από αυτό για να συνειδητοποιήσεις ότι «είμαι μαλάκας». Πρέπει να είσαι cool με τον κόσμο, πρέπει να είσαι καλός. Αυτοί που έχουν διάρκεια σε αυτή τη δουλειά είναι αυτοί με τους οποίους στο 99% των περιπτώσεων είχα μια καλή εμπειρία μαζί του. Ήταν μόνο καλοί απέναντί μου.

Πώς νιώθεις για την πτώση της μουσικής βιομηχανίας και το θέμα με το παράνομο downloading;
Έχει παλιώσει αυτό το θέμα. Το συζητάμε εδώ και δέκα χρόνια, οπότε είναι ένα παλιό θέμα και έχει κουράσει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έχουμε σήμερα. Μια βιομηχανία διαφορετική από αυτό που ήταν. Όμως, αυτό που προκύπτει είναι μια τεράστια ποσότητα μουσικής. Περισσότερη από ότι υπήρχε πριν. Δεν μπορώ καν να παρακολουθήσω την ποσότητα της μουσικής που παράγεται. Οπότε, κατά μια έννοια, είναι πολύ ωραία. Μου αρέσει αυτό. Έγραψα κι ένα κείμενο γύρω από την τοποθέτηση του Gene Simmons ότι «το rock πέθανε».

Ναι, το διάβασα...
Ήταν μια απάντηση σε αυτό και βασικά έλεγε πως «όχι». Δεν υπήρξε ποτέ περίοδος στη ζωή μου που να μην μπορώ να παρακολουθήσω την ποσότητα της μουσικής που παράγεται. Αν δεν μπω στο internet για μερικές μέρες συνειδητοποιώ πόσους δίσκους δεν ανακάλυψα. Οπότε, έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Διαβάζεις για τόσους πολλούς δίσκους και κάποιους τους ξεχνάς και τους θυμάσαι μετά από οκτώ μήνες. «Α, ναι αυτή η μπάντα έβγαλε αυτό το άλμπουμ, το θυμάμαι!». Το χειρότερο είναι όταν ανακαλύπτεις ένα δίσκο που κυκλοφόρησε δυο χρόνια πριν και είσαι σε φάση «Ω Θεέ μου, που σκατά ήμουν όταν βγήκε αυτό;».

Έχεις ανακοινώσει μερικές Ευρωπαϊκές ημερομηνίες στο site σου. Υπάρχουν κάποια φεστιβάλ και μερικές ημερομηνίες για τον Καναδά. Υποθέτω πως η Ελλάδα είναι εκτός συζήτησης...
Ποτέ εκτός συζήτησης! Το μόνο θέμα είναι αν οι promoters στην Ελλάδα και ο κόσμος μας θέλει εκεί. Θα έρθουμε. Δεν έχουμε έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Όταν μου λένε πως έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και με ρωτάνε που θα ήθελα να πάω, πάντα λέω «στην Ελλάδα, στην Κίνα και στην Ινδία». Αυτά είναι τα μέρη που δεν έχω πάει και θέλω να πάω. Ίσως όχι στην Ινδία, βέβαια. Δεν ξέρω τι σκηνή έχει εκεί, αλλά πολύ κόσμος από την Ελλάδα έχει έρθει και μας έχει δει να παίζουμε σε άλλες χώρες, οπότε ξέρω πως υπάρχουν οπαδοί στην Ελλάδα. Ξέρω πως υπάρχει κόσμος που ακούει rock μουσική στην Ελλάδα. Είναι όλα θέμα του να μας φέρει κάποιος εκεί.

Προφανώς... Είδα το ντοκιμαντέρ που γυρίσατε πριν κάνα δυο χρόνια και πραγματικά τρελαίνεσαι επί σκηνής. Μιας και δεν έχω καταφέρει να δω κάποιο σόου των Danko Jones ακόμα, πως θα μου περιέγραφες τον εαυτό σου επί σκηνής;
Είναι δύσκολο να πω, διότι δεν κάθομαι να δω τον εαυτό μου μετά. Δεν βλέπω καθόλου υλικό από τις εμφανίσεις μας. Ο κόσμος μας στέλνει υλικό και φωτογραφίες και video clips συνεχώς και είμαι σε φάση «σας ευχαριστώ για αυτό». Μου είναι δύσκολο να πω, αλλά ο κόσμος λέει πως είμαστε η καλύτερη μπάντα στον κόσμο επί σκηνής!

Χαχα, ok! Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου Danko και που έκατσες να συζητήσεις όλα αυτά τα θέματα. Έχεις κάποιες τελευταίες λέξεις να προσθέσεις για τους Έλληνες οπαδούς σου εδώ;
Όχι, είπα αρκετά! Ποτέ δεν μιλάω μετά τις τελευταίες ερωτήσεις. Θα έλεγα πως απάντησα όλες τις ερωτήσεις σου. Δεν είμαι και πολύ καλός πωλητής!