Συνέντευξη Charlie Barnes

«Πιστεύω πως είμαι πιο κοντά στην pop παρά στην prog, όμως δεν θεωρώ πως αυτές οι ταμπέλες μου ταιριάζουν. Έχει σημασία; Ελπίζω πως όχι... Πάνω απ’ όλα προσπαθώ να γράφω μουσική αβίαστα»

Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 22/07/2015 @ 11:32
Ο Charlie Barnes είναι ενθουσιώδης και παθιασμένος όσο το ομώνυμο και εναρκτήριο τραγούδι του φετινού του δίσκου "More Stately Mansions". Λατρεύει τους Queen και διασκεδάζει να χτυπιέται επί σκηνής σαν τρελός. Περήφανος για τη μπάντα και τον νέο του δίσκο, δεν διστάζει να περιγράψει τις συνθήκες ηχογράφησης, τη σχέση του με τον παραγωγό Steve Durose, αλλά και μερικές αστείες ιστορίες που συνέβησαν επί σκηνής. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρόκειται για έναν ευαίσθητο και ειλικρινή μουσικό που βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του.

Συγχαρητήρια για τον καινούργιο σου δίσκο! Ακούγεται πολύ όμορφος. Μιας και οι προηγούμενες δουλειές σου κυκλοφόρησαν από εσένα, πώς αισθάνεσαι που έχεις έναν δίσκο να κυκλοφορεί από μία δισκογραφική; Είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό για σένα;
Γεια χαρά! Ευχαριστώ πολύ πραγματικά! Όμως τα εύσημα για τον ήχο του άλμπουμ πάνε στο Steve Durose, στο James Simpson και στον Tom Woodhead. Πραγματικά έσκισαν στην παραγωγή και τη μίξη. Μπράβο σας κύριοι! Τέλος πάντων, το να κυκλοφορήσω τον δίσκο με δισκογραφική ήταν ο στόχος. Το να κυκλοφορώ μόνος μου τις δουλειές μου είναι όμορφο, μέχρι ενός σημείου. Είναι αρκετά ρομαντικό το να έχω τον πλήρη έλεγχο πάνω στο πως όλα πραγματοποιούνται και παρουσιάζονται κατευθείαν στους φαν, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι σίγουρος πως αυτό το μοντέλο λειτουργεί στους νέους καλλιτέχνες. Όχι για μένα πάντως, αυτή δεν είναι μια βιομηχανία απ' την οποία μπορείς να ζήσεις. Οι άνθρωποι που έχω δει να το καταφέρνουν έχουν χτίσει μία ισχυρή fanbase μέσω του παραδοσιακού τρόπου με δισκογραφική και στη συνέχεια λαμβάνουν τον έλεγχο αφήνοντας πίσω τους μέχρι τότε υπεύθυνους. Μου αρέσει που συνεργάζομαι με τη δισκογραφική μου. Τη διάλεξα γιατί πραγματικά μου άρεσαν οι άνθρωποι σαν συνεργάτες, πράγμα που θεωρώ το σημαντικότερο. Ουάου! Μήπως απελευθέρωσα τον hippie μέσα μου;

Χαχα! Πώς σου φαίνεται να έχεις ένα πλήρες συγκρότημα σε σύγκριση με τα sample που χρησιμοποιούσες παλιότερα; Έφτιαξες τη μπάντα ώστε να μείνει ή είναι ένα προσωρινό μουσικό στάδιο;
Δουλεύω με αυτά τα παιδιά πολύ καιρό τώρα, αλλά αποφασίσαμε να επιτεθούμε σ' αυτόν τον δίσκο σαν μπάντα αντί να τους καλώ εγώ μεμονωμένα ώστε να γράψουν τα μέρη τους. Επίσης προσπαθώ να παίζω συναυλίες με όλη τη μπάντα αντί να ανεβαίνω στη σκηνή solo με ένα laptop, όπως έκανα στο παρελθόν σε διάφορα μέρη. Είναι πιο διασκεδαστικό να παίζεις με άλλους ανθρώπους και να μοιράζεσαι μαζί τους την ενέργεια. Ο μπασίστας μας, Sean, και εγώ χτυπιόμαστε ιδιαίτερα πάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα να έχω πέσει κάτω μία ή δύο φορές. Λογικό εφόσον παίζουμε σε μικρές pub, ως επί το πλείστον, όπου η σκηνή είναι μια σταλιά.

Η μπάντα θέλω να κρατήσει. Νομίζω βρήκαμε έναν ήχο κάπου στο "More Stately Mansions", ο οποίος δουλεύει και τώρα μπορούμε να δουλέψουμε με σκοπό να το τιμήσουμε δίνοντας στα τραγούδια που γράφω μία ταυτότητα πέρα από τις λέξεις, τις συγχορδίες και τη μελωδία.

Μιας και ο Steve Durose δούλεψε με progressive rock μπάντες στο παρελθόν, ήταν συνειδητή επιλογή το να κάνετε τον δίσκο να έχει αντίστοιχη ατμόσφαιρα;
Όχι, καθόλου, είναι απλώς ο τρόπος που γράφω. Όταν ήμουν έφηβος ήμουν μέλος διαφόρων συγκροτημάτων με το συμβατικό κουπλέ / ρεφρέν / κουπλέ και έγραφα αντίστοιχη μουσική. Ακόμα χρησιμοποιώ αυτό το υλικό, χωρίς τα διάφορα κάπως περίεργα σημεία, για τα τωρινά μου τραγούδια, όμως μεγαλώνοντας ανακάλυψα τη μπάντα του Steve, τους Oceansize, από έναν παλιό μου συμπαίχτη και ερωτεύτηκα παράφορα τη μουσική που έφτιαχναν και φτιάχνουν. Προφανώς είναι τεράστια επιρροή για μένα. Εκείνη την περίοδο ανακάλυπτα και μπάντες όπως οι Radiohead, Jeff Buckley, Yourcodenameis:Milo, Cardiacs, ξέρεις που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις progressive, αλλά όχι βέβαια με τον κλασικό τρόπο με τις ρόμπες, τα μαγικά και τα 20-λεπτα σολίδια στα hammond. Λατρεύω τα τραγούδια που δεν έχουν πολλές επαναλήψεις, δεν θα έλεγα «όχι» βέβαια σε ένα ρεφρέν που σκοτώνει, όμως δεν πρέπει να κολλάς σε μόνο μία συνταγή ε; Τα δύο πιο πιασάρικα τραγούδια του δίσκου είναι από τα πιο πυκνογραμμένα. Το ομώνυμο έχει το πιο πιασάρικο σημείο στον δίσκο με διαφορά κι όμως μπαίνει μετά από κάποια ώρα, χτίζοντας ένταση και οι στίχοι του δεν επαναλαμβάνονται ποτέ. Όταν έγραψα αυτή τη μελωδία είχα οίστρο και έγραφα τον ένα στίχο μετά τον άλλο και δεν ήθελα να πετάξω κανέναν, έτσι κι έκανα. Το "Sing To God", το πρώτο single, είναι τρία μέρη στην ουσία με το πραγματικά πιασάρικο σημείο του να μπαίνει γύρω στο τέταρτο λεπτό. Δεν το κάνω συνειδητά αυτό, απλώς συμβαίνει. Πάνω απ’ όλα προσπαθώ να γράφω μουσική αβίαστα αυτές τις μέρες.

Charlie Barnes

Θα σε ενδιέφερε να φτιάξεις έναν prog rock δίσκο; Ποιά μουσικά είδη διασκεδάζεις να παίζεις;
Έχω φτιάξει progressive δίσκο στο παρελθόν και φαντάζομαι πως πάντα θα φτιάχνω. Δεν ξέρω σε ποιο σημείο το progressive γίνεται prog, όμως δεν νομίζω πως είμαι τέτοιου τύπου μουσικός. Διασκεδάζω να παίζω όλα τα είδη, όμως ιδιαίτερα αγαπώ τη μουσική που οδηγείται από τη φωνή και γενικότερα οτιδήποτε έντονα συναισθηματικό με εξιτάρει. Θεωρώ πως είμαι πιο κοντά στην pop παρά στην prog, όμως δεν θεωρώ πως αυτές οι ταμπέλες μου ταιριάζουν. Έχει σημασία; Ελπίζω πως όχι...

Πώς θα περιέγραφες τις ηχογραφήσεις του "More Stately Mansions"; Προέκυψαν κάποιες αστείες ή ενδιαφέρουσες στιγμές;
Έφτιαξα έναν δίσκο με τους καλύτερούς μου φίλους και τον ήρωα μου. Ήταν... πολύ ωραία...! Ειλικρινά ήταν ένα όνειρο να δουλεύω με τον Steve και ήδη ανταλλάσουμε demo και ιδέες για τον επόμενο. Έχει περάσει καιρός από τότε που τον ηχογραφήσαμε και νομίζω πως πρέπει να χωθούμε στον επόμενο! Γελούσαμε πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Οι χώροι που χρησιμοποιήσαμε ήταν γεμάτοι θετική ενέργεια. Δεν μας ενδιέφερε τίποτα πέρα απ' το να κάνουμε τα τραγούδια να ακούγονται ωραία και αυτός ήταν ο λόγος που η συνολική εμπειρία μέτρησε. Ήταν πρωτόγνωρα όλα για εμάς οπότε ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος σε όλη τη διαδικασία. Πάντως είχε σκληρή δουλειά και το budget ήταν οι προσωπικές μου οικονομίες, που σημαίνει πως έπρεπε να δουλεύουμε τραγικά πολλές ώρες κάθε μέρα. Όταν όμως διασκεδάσεις όπως εμείς διστάζεις να το αποκαλέσεις «δουλειά», έτσι δεν είναι;

Ηχογράφησες τα φωνητικά σου σε μία καλύβα στο κέντρο της Ουαλίας. Γαμάτο! Πώς κι έτσι;
Έχω δυνατή φωνή και κάπως ντρέπομαι να τη χρησιμοποιώ στο σπίτι ή γενικότερα οπουδήποτε πέρα από συνθήκες συναυλίας. Μου φάνηκε καλή ιδέα το να βρω μία καλύβα στη μέση του πουθενά, ώστε να απομονωθώ και να αφοσιωθώ στην ηχογράφηση των φωνητικών. Ο Steve και εγώ πακετάραμε το αμάξι του και φτάνοντας στο μέρος αυτό, στήσαμε ένα πρόχειρο στούντιο. Το control room ήταν το τραπέζι της κουζίνας, η live αίθουσα ήταν το σαλόνι και μερικά μακριά καλώδια τα ένωναν. Ηχογραφούσαμε για μερικές ώρες και μετά διαλέγαμε τα καλύτερα σημεία, ενώ παράλληλα μαγείρευα. Μετά τη δουλειά ανοίγαμε ένα μπουκάλι κρασί και ακούγαμε παλιά κλασική pop μέχρι να κοιμηθούμε. Ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να δουλεύεις και σίγουρα θα πάμε πίσω σε αυτή την καλύβα!

Μπορώ να διακρίνω επιρροές από Queen και Radiohead στον δίσκο σου. Είναι σημαντικές αυτές οι μπάντες για σένα; Ποιές μπάντες σε επηρέασαν περισσότερο και γαλούχησαν το προσωπικό σου μουσικό στυλ;
Οι Queen είναι ο λόγος που φτιάχνω μουσική. Σε μία εκδρομή στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου περνούσα τα απογεύματα σκαλίζοντας παλιές βιντεοκασέτες των Queen και ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά άκουσα μουσική στη ζωή μου. Στα καλύτερά τους, οι Queen, ήταν άπιαστοι. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ακούει απομονωμένες τις ηχογραφήσεις φωνής (του Freddie Mercury) και σκέφτομαι πως θα πρέπει να είσαι ψεύτης για να αυτοαποκαλείσαι τραγουδιστής. Χωρίς επεξεργασία, χωρίς «κούρδισμα», χωρίς μαλακίες, μόνο ένα απίστευτο ταλέντο. Οι Radiohead ήταν τεράστια επιρροή προς το τέλος της εφηβείας μου. Τα "Hail To The Thief" και "In Rainbows" είναι τεράστιες επιρροές σε οτιδήποτε κάνω. Ξέρω πως παλιότεροι δίσκοι τους εκτιμώνται περισσότερο από πολύ κόσμο, όμως για μένα αυτά τα δύο άλμπουμ είναι γεμάτα με όσα αγαπώ στους Radiohead.

Charlie Barnes

Ολόκληρος ο νέος δίσκος ακούγεται πολύ προσωπικός και λένε πως οι τραγωδίες μεταφράζονται σε έμπνευση. Αυτό ισχύει στην περίπτωσή σου; Τι σε εμπνέει γενικότερα;
Δεν είμαι πολύ καλός στο να γράφω πράγματα που δεν αφορούν τη ζωή μου. Μερικές φορές θα επισκεφθώ ένα μέρος που η ιστορία του με ταρακουνάει, όμως σε γενικά πλαίσια τραγουδάω για το πώς αισθάνομαι. Ήταν πάντα ο τρόπος για μένα, ώστε να κατανοήσω τα πράγματα. Ξέρω, πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό, όμως είμαι σαν ανοιχτό βιβλίο. Έχω τα χαρτιά μου ανοιχτά. Έτσι μεγάλωσα.

Αισθάνεσαι κάθαρση όταν τραγουδάς για μία προσωπική τραγωδία;
Ναι και όχι. Άρα ναι. Μερικά από τα τραγούδια που έχω γράψει είναι πολύ έντονα. Μερικές φορές αστειεύομαι πάνω στη σκηνή λέγοντας τα λόγια του Steve Albini, «Αυτό είναι ένα θλιμμένο τραγούδι και θα είμαστε τυχεροί όλοι μας αν δεν αρχίσω να κλαίω», όμως αυτό δεν είναι και τόσο αστείο. Το βρίσκω κάπως... χρήσιμο... ακούγεται σαν ιατρικός όρος, αλλά μου κάνει... Το να μπορώ δηλαδή να κρεμάω τη θλίψη μου σε μουσικά κομμάτια. Είναι ωραίο να έχεις μία σκανδάλη σαν κι αυτή, που θα σε μεταφέρει πάντα σε ένα συγκεκριμένο συμβάν και στο πώς ένιωσες. Νομίζω πως έχω λιγότερες πιθανότητες να ξεχάσω το πώς ένιωθα σε κάποια στάδια της ζωής μου, διότι δημιούργησα κάτι σχετικό με αυτά. Είμαι έτσι και με τη μουσική άλλων. Αυτό σημαίνει πως σε μεγάλο βαθμό μπορώ να είμαι ο ενθουσιώδης nerd που μιλάει για την επόμενη σεζόν του "The Muppets", αντί να είμαι ένας μίζερος καλικάτζαρος.

Σχετικά με τον δίσκο, μου άρεσαν πολύ το ομώνυμο, το "Sing To God", το "Ghosts" και το "Hammers". Ποιές είναι οι αγαπημένες σου στιγμές στο άλμπουμ και γιατί;
Ευχαριστώ! Το "Ghosts" είναι το αγαπημένο του Steve. Δεν έχω ακούσει το άλμπουμ αρκετό καιρό τώρα, για να είμαι ειλικρινής. Νομίζω πως μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές καθώς ηχογραφούσαμε τον δίσκο ήταν όταν ο Steve μου έστειλε το χορωδιακό μέρος που έγραψε για το τέλος του "Sing To God", έτσι όποτε το ακούω ενθουσιάζομαι. Το "Easy, Kid" είναι ένα προσωπικό αγαπημένο. Ο τρόπος που η κιθάρα και τα τύμπανα κινούνται γύρω από την απλή μελωδία και το χτίσιμο των ακόρντων ήταν ένα από τα highlight. Ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα σχετικά με το πώς δίνω οδηγίες πάνω στην ενορχήστρωση ενός τραγουδιού και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια προέκυψε ένα όμορφο pattern που δεν θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ μόνος μου. Οι άνθρωποι είναι πάνω από τους γαμημένους υπολογιστές.

Charlie Barnes

Έχεις σχέδια για κάποια ευρωπαϊκή περιοδεία;
ΝΑΙ! Βασικά δεν είναι κάτι σίγουρο, όμως θα κλείσουμε κάποιες ημερομηνίες για φέτος. Είμαστε όλοι απασχολημένοι με άλλες υποχρεώσεις, όμως αυτό στο οποίο αναφέρομαι ως «πραγματική δουλειά» μου δίνει άδεια μετά το καλοκαίρι, έτσι μάλλον θα κινητοποιηθούμε εκείνη την περίοδο. Ίσως κάνω και μερικές solo συναυλίες, μόνο και μόνο για να βγω έξω και να τραγουδήσω λιγάκι.

Στις συναυλίες σου βγάζεις πολύ ενέργεια, όμως τα τραγούδια στον νέο σου δίσκο είναι αργά και ήρεμα. Ποιά είναι τα σχέδιά σου σχετικά με την παρουσίαση αυτών των τραγουδιών live; Θα πάρουν κάποια πιο σκληρή μορφή;
Υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια που δεν παίζουμε, που δεν έχει και τόσο νόημα βασικά. Βασιζόμαστε στα πιο δυνατά κομμάτια, ώστε να μπορώ να χοροπηδάω σαν χαζός σε όλη τη σκηνή. Βάζουμε και μερικά επιπλέον σημεία που να ξεχωρίζουν από τον δίσκο και συγκεκριμένα για την περίπτωση του "Ghosts", φτιάξαμε μια τελείως διαφορετική ενορχήστρωση για τις συναυλίες, που να ανεβάζει το κομμάτι. Έχει πλάκα.

Φαντάσου πως μπορείς να δώσεις τον δίσκο σου σε πέντε πρόσωπα σημαντικά για σένα, ζωντανούς ή νεκρούς, διάσημους ή όχι. Ποιούς θα διάλεγες και γιατί; Θα σε ενδιέφερε η γνώμη τους;
Φανταστική ερώτηση. Είμαι πολύ τυχερός  μιας και οι περισσότεροι μουσικοί μου ήρωες το έχουν ακούσει και τα καλά τους σχόλια με έχουν σκλαβώσει. Είναι τέλειο να έχεις κερδίσει τον σεβασμό των ανθρώπων που θαύμαζες πιο πολύ όταν ξεκινούσες να γράφεις μουσική, τόσο που θα ήταν πλεονεξία να ζητούσα κάτι παραπάνω. Θα μου άρεσε, ρε γαμώτο, να μπορούσε να το ακούσει η μαμά μου. Έχω λάβει μερικά μηνύματα από την οικογένειά μου που το άκουσε και ξέρουν πολύ καλά για τι μιλάω στο κάθε κομμάτι, έτσι η ανταπόκρισή τους ήταν σημαντική. Τους προετοίμασα, βέβαια, πως ίσως να είναι κάπως δύσκολη εμπειρία. Δεν ήμουν και τόσο ανοιχτός με ορισμένα άτομα, της οικογένειας και φίλους, όταν πέθανε η μητέρα μου, αλλά ούτε και με τον εαυτό μου. Πέρασα από μεγάλες αλλαγές κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και νομίζω αυτό με βοήθησε να δω τα πράγματα πιο καθαρά απ’ ό,τι στο παρελθόν. Εκείνη ήταν μαζί μου όταν έγραφα τον δίσκο. Φαντάζομαι θα περάσει καιρός μέχρι να γράψω μαζεμένο υλικό χωρίς είναι και αυτή κρυμμένη κάπου εκεί μέσα. Όμως μου αρέσει, ελπίζω και σ' εκείνη...!

Ποιά η αγαπημένη σου εμπειρία επί σκηνής;
Πρόσφατα είχα την εμπειρία να πάρω τη μπάντα μου στο εξωτερικό για πρώτη φορά και παίξαμε δύο τρομερές συναυλίες. Μία στο φεστιβάλ Way Back When στο Dortmund και το άλλο στο Maifeld Derby στο Mannheim. Είχα παίξει στο Maifeld Derby μερικά χρόνια πριν και ήταν μία σημαντική στιγμή για την καριέρα μου, αντίστοιχα ήταν και τώρα τεράστιας σημασίας για μας. Η φωνή μου ήταν κάπως βραχνιασμένη από αρρώστια σε συνδυασμό με ανελέητες πρόβες, όμως δεν με πείραξε και τόσο. Είχαμε και την απίστευτη χαρά να ανοίξουμε τους Vennart (το νέο project του frontman Mike των Oceansize, με τους παλιούς του bandmates Steve και Gambler) στο πρώτο τους σόου στο Manchester. Αρχικά το προγραμματίσαμε για έναν διαφορετικό χώρο, αλλά έγινε sold out μέσα σε μια μέρα, οπότε έπρεπε να αναβαθμιστούμε και να βρούμε μεγαλύτερο χώρο. Ήταν φανταστικά. Δάκρυα κύλησαν, είχε περάσει πολύς καιρός μέχρι να ξαναδώ αυτούς τους τρεις τυπάδες να παίζουν στην ίδια γαμημένη σκηνή και ήταν όμορφο να το βλέπεις.

Κάποια σχέδια για το μέλλον;
Έχουμε μία playlist από demo και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος γι' αυτά. Νομίζω υπάρχει πραγματική συνοχή στο νέο υλικό και δεν μπορώ να περιμένω μέχρις ότου του δώσουμε σάρκα και οστά με τα παιδιά. Δεν θα σπαταλήσουμε ΚΑΘΟΛΟΥ χρόνο. Προφανώς θα παίξουμε όσα σόου μπορούμε μέσα στον χρόνο που μας επιτρέπουν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις μας. Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να παίξουμε σε όλα όλοι μαζί, όμως όταν μπορούμε θα το ζήσουμε στο έπακρο.

Ευχαριστώ!
Κι εγώ! Αυτή η συνέντευξη με απασχόλησε σε μία τεράστια αναμονή σε ένα ξενοδοχείο, οπότε ευχαριστώ γι' αυτό!
  • SHARE
  • TWEET