Συνέντευξη Black Rebel Motorcycle Club (Peter Hayes)

Οι Black Rebel Motorcycle Club μοιάζουν να ανήκουν σε μια «παλιά σχολή» που έβγαζε μεγάλες rock 'n' roll μπάντες. «Ματώνουν» στη σκηνή, γράφουν δίσκους και όχι single, και δεν γίνεται να είσαι κάπου στη... μέση με αυτούς. Είτε είσαι οπαδός τους, είτε δεν τους ξέρεις. Γιατί, να τους ξέρεις και να αδαφορείς, είναι λιγάκι δύσκολο.

Στις 4 Ιουλίου η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο ξανάρχεται στο Rockwave φεστιβάλ, έντεκα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση εκεί και 16 μήνες μετά από δύο συναρπαστικές συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Μιλήσαμε με τον Peter Hayes, συνιδρυτή μαζί με τον Robert Levon Been και την ντράμερ Leah Shapiro να συμπληρώνει. Ο 39-χρονος Peter, μιλώντας αργά, ανάβοντας τσιγάρο κάθε πέντε λεπτά, ακουγόταν νωχελικός, όχι όμως βαριεστημένος. Mιλούσε με απόλυτη σοβαρότητα αλλά αμέσως έλεγε κάτι αστείο (σαν να μην ήθελε να χαρακτηριστεί από ακόμα έναν μουσικογραφιά σκοτεινός και τα σχετικά) και δήλωσε ευτυχής και ευγνώμων που αρέσει ακόμα η μουσική τους. Με μια μουσική «κοσμοθεωρία» που λέει «δεν ξέρω τι κάνω, αλλά κάνω αυτό που θέλω». Ξέρει, και πολύ καλά τι κάνει, απλά είναι ταπεινός...

Παίζετε μετά από χρόνια ξανά στο Rockwave, μια μέρα με Prodigy και Judas Priest. Σας αρέσει να παίζετε σε φεστιβάλ με τόσο ποικιλία, να προσπαθείτε να κερδίσετε ένα νέο κοινό;
(γελά) Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε πολλά πράγματα, αλλά και ένας νέος οπαδός τη φορά, είναι κάτι που μπορεί να δουλέψει, χα χα! Αυτό είναι και το διασκεδαστικό των φεστιβάλ. Να παίζω και ταυτόχρονα να τσεκάρω μπάντες. Το ίδιο και για τον θεατή. Μπορεί να μην έχεις χρόνο και χρήμα να ακούσεις καλλιτέχνες που βλέπεις παντού το όνομά τους, και μεμιάς τις έχεις όλες σε μια μέρα και αποφασίζεις αν σου αρέσουν ή όχι.

Πριν λίγες εβδομάδες έπαιξαν στην ίδια σκηνή οι Black Keys και οι Βlack Angels.
Εκεί έπρεπε να είμασταν! Ίσως και οι Black Ryder, τους ξέρεις; Ωραία μπάντα. Όλα είναι θέμα booking και ημερομηνιών. Πάντως με Βlack Angels έχουμε παίξει μαζί.



Θα ακούσουμε νέο υλικό στην εμφάνισή σας;
Προσπαθούμε να εντάξουμε ένα-δύο νέα κομμάτια στη setlist. Τα προβάρουμε, σίγουρα θα τα παίξουμε στα δικά μας σόου, αλλά σε φεστιβάλ δεν ξέρω. Λογικά ένα, θα το παίξουμε.

Το να παίζεις τραγούδια στις συναυλίες, που δεν έχουν ξανακουστεί, είναι και ένα είδος τεστ;
Ναι, σίγουρα είναι. Κυρίως όταν τα περισσότερα είναι σε αρχικό στάδιο, δεν έχουμε καταλήξει πως θέλουμε να είναι. Αν ο κόσμος αντιδράσει, γουστάροντας πραγματικά, όπως ας πούμε στο "Six Barrel Shotgun", όλα καλά. Σε άλλα βέβαια δεν ακούνε καν, αλλά τι να κάνεις... Έχει και αυτό την πλάκα του. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα αρέσει στον κόσμο, και ποιο θα είναι αυτό που θα του αρέσει για πολλά χρόνια, θα κρατηθεί μέσα του.

Είχες πει πως θεωρείς τα τραγούδια κάτι σαν παιδιά σου. Για ποιά είσαι περήφανος;
Μμμ... (το σκέφτεται πολύ). Προσωπικά, τραγούδια σαν το "Devil's Waitin'" (από το "Howl" του 2005) και το "Some Kind Of Ghost" ("Specter At The Feast" του '13) είναι αυτά για τα οποία είμαι πραγματικά περήφανος. Αλλά δεν ξέρω πραγματικά φίλε, δεν θεωρώ τον εαυτό μου κανέναν μεγάλο συνθέτη. Ελπίζω μόνο κάποια από αυτά να αντέξουν στον χρόνο. Πάντα υπάρχει αυτή η σκέψη στη μπάντα. Για κάτι διαχρονικό.

Mε ποιόν τρόπο συνθέτεις; Είναι η μουσική σας «καθρέπτης» της δικής σας ζωής;
Mπα, με τίποτα! Κοίτα, προτιμώ να συνθέτω μόνος, αισθάνομαι καλύτερα. Βέβαια, κόσμος θα μπει και θα βγει στο στούντιο, πάντα ακούω τι λένε, τι προτείνουν. Αλλά ποτέ κανείς, ούτε εγώ, δεν ξέρουμε τι είναι το σωστό. Μαντεύεις και αισθάνεσαι. Αυτό πάντα πρέπει να το έχεις στο μυαλό σου. Αν κάποιος μουσικός πει «ξέρω πως αυτό είναι το σωστό», τότε λέει μαλακίες. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που βγάζουν ένα σωρό λεφτά, άρα μάλλον ξέρουν, χα χα!

Στο τέλος, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον καλλιτέχνη από τον ακροατή. Θέλει δύο για να υπάρξει Τέχνη. Πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση. Το τραγούδι με τον ακροατή.



Παρότι είστε μπάντα των δίσκων, νιώθεις πως οι εποχές που οι οπαδοί άκουγαν ολόκληρο έναν δίσκο πέρασαν, λόγω της πληθώρας υλικού από υπηρεσίες streaming και downloading;
Οπωσδήποτε. Και εγώ το ίδιο κάνω! Πάντα βλέπουμε τους δίσκους μας ως κάτι ολoκληρωμένο αλλά οι καιροί αλλάζουν, ο κόσμος θέλει κάτι άλλο, δεν έχουν ίσως χρόνο να ακούσουν. Είναι και αυτό μια ακόμα πρόκληση. Είναι βαρετό και να μην το προσπαθείς όταν, έτσι κι αλλιώς, μπαίνεις στη διαδικασία να γράψεις έναν ολόκληρο δίσκο. Το βλέπω σαν πίνακα ζωγραφικής πολλές φορές, έχει δυνατές και χαλαρές στιγμές. Αν βέβαια αρέσει ή όχι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα...

Πολλά τραγούδια σας ακούγονται σε ταινίες, όπως η περσινή του Jim Jarmusch, "Only Lovers Left Alive", με το "Red Eyes and Tears". Ήταν στόχος ή απλά έτυχε;
O Robert είναι ο μεγάλος φαν του σινεμά, παρανοϊκά τρελός με αυτό, αυτός έπρεπε να σου απαντήσει. Αλλά πάντα θέλαμε να κάνουμε soundtrack. Το επιχειρήσαμε στην ταινία "Life After Beth", αλλά τελικά δεν είχαμε πολύ χρόνο και δώσαμε ένα-δύο τραγούδια, χωρίς στίχους. Και ο δίσκος μας "Effect 333" έχει τέτοιους είδους ηχοχρώματα. Με συναρπάζει η ιδέα της μουσικής σε μια ταινία, πάντα με ενδιαφέρει να βγάλω συναισθήματα από κάποιον. Να ακούει ένας τη μουσική σαν τρομακτική και ο άλλος σαν κάτι πανέμορφο. Αυτή είναι η ουσία. Πάντα έχω αυτή την σκέψη όταν παίζω ή συνθέτω και πάντα οι... στίχοι μπαίνουν στη μέση (γελά). Τα λόγια οδηγούν τον ακροατή πολλές φορές σε συγκεκριμένα μέρη.

Αφήνεις δηλαδή τον Robert να γράφει τους στίχους;
Όχι, όχι. Τους γράφουμε μαζί.

Τίτλοι δίσκων σας είναι παρμένοι από τον Σαίξπηρ, ποιήματα του Allen Ginsberg. Ποιά η σχέση σου με την λογοτεχνία.
Μπα, καμία, είμαι απαίσιος αναγνώστης. Ολοι οι τίτλοι είναι του Robert, αυτός διαβάζει πάρα πολύ.

Η μπάντα, όπως και εσύ, είστε 15 χρόνια μεγαλύτεροι από τη στιγμή που ξεκινήσατε. Είναι τελικά δουλειά;
Πρέπει να αποδεχτείς την ιδέα ότι πολλές φορές είναι μια δουλειά η οποία μάλιστα είναι πολύ δύσκολη. Αλλά αυτό ισχύει για όλους μας. Ενας μηχανικός μπορεί να δει τη δουλειά σαν τέχνη αν την αγαπά, αν την έχει επιλέξει. Ακόμα και οι δουλειές που τις κάνεις από ανάγκη, μπορείς με κάποιον τρόπο να βρεις κάτι σε αυτές, κάτι ωραίο. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που αδιαφορούν όσα χάλια κι αν είναι η δουλειά, και μάλλον είναι οι τυχεροί...

Aν κρίνω από τον εαυτό μου, oι οπαδοί σας είναι «σκληροπυρηνικοί». Μπορεί να μην είμαστε εκατομμύρια, αλλά δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ την μπάντα.
Eίμαι ευγνώνων για αυτό, τους δίνω σεβασμό, αν αυτή είναι η σωστή λέξη. Αυτό θέλει ο κάθε καλλιτέχνης, κι όποιος λέει πως αδιαφορεί, απλά λέει ψέμματα. Στο ξεκίνημα θες να αρέσεις σε όλους, βέβαια μεγαλώνοντας τα ξεχνάς, και ελπίζεις να κρατήσεις όσους μπορείς. Να μένουν μαζί σου ακόμα και σε δίσκους όπως το "Howl". Σ' αυτό ελπίζεις.



Δεν είστε η μπάντα που κάνει συνεργασίες. Δεν το επιδιώξατε ή δεν έτυχε;
Μάλλον το δεύτερο, με... λίγο από το πρώτο. Αν μπορούσα να διαλέξω θα σου έλεγα τον Leonard Coen, τον Willie Nelson, την PJ Harvey τους Nine Inch Nails. Mην νομίζεις πως είναι εύκολο να το καταφέρεις, θα τύχει μόνο αν έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο. Μάνατζερ ίσως σε συστήνουν, αλλά δύσκολα θα βρουν λύσεις μετά. Μπορεί να δούμε τον Willie Nelson και να πει «ποιοι είναι αυτοί οι μαλάκες»!

Τελικά υπηρεσίες όπως το Spotify και το νεοσύστατο Tidal σας βοηθούν; Όλοι γνωρίζουμε πως τα ποσά που δίνονται σε καλλιτέχνες είναι αστεία.
Για μένα, νομίζω πως είναι κάτι καλό ίσως και από αυτό το γεγονός. Ότι δεν παίζονται μεγάλα ποσά. Το γελοίο είναι πως, αν προσέξεις, αυτοί που παραπονιούνται όλη την ώρα είναι οι πλούσιοι καλλιτέχνες! Γκρινιάζουν, θέλουν κι άλλα!

Βέβαια, από την άλλη, δες το κι έτσι. Αν κλέψεις από έναν μηχανικό στα υλικά, στην εργασία σου, στο τέλος δεν θα μπορεί να ταΐσει την οικογένειά του. Είναι απλά αυτό που είναι. Αν ο κόσμος αντιμετωπίζει την Τέχνη ως κάτι που πρέπει να είναι δωρέαν ή να την «κλέβει», ε τότε με αυτή τη λογική τα πάντα πρέπει να είναι δωρεάν, άρα και η δουλειά και η υπηρεσία του καθενός. Αλλά δεν ζούμε σε τέτοιο κόσμο.

«Μετράει» τελικά να μην λες πως είσαι «αληθινός» αλλά να το δείχνεις κιόλας;
Ακριβώς έτσι. Καλλιτέχνες που έβγαλαν εκατομμύρια στον πρώτο τους δίσκο, εμφανίζονται με παπούτσια 1000 δολαρίων και τραγουδούν για την ισότητα και τις κακουχίες! Ο κόσμος μπορεί να δει αν είσαι αληθινός. Οι δισκογραφικές οδήγησαν εκεί το πράγμα, και η κατάρρευσή τους ήταν κάτι θετικό. Πρέπει να σταματήσει η κατάχρηση του χρήματος. Και όχι μόνο στη μουσική...

Υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα σε μια αληθινή ζωή. Τα «γυαλιστερά» πράγματα είναι περισπασμός. Η ουσία, για μένα, δεν είναι τα αντικείμενα, αυτά που έχεις,. Είναι πως τα αισθάνεσαι, πως επιτρέπεις να σε επηρεάζουν. Δεν ξεχωρίζω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη σε σχέση με την καθημερινότητα. Και εμείς, όπως όλοι, ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια σε αυτό που κάνουμε.