Συνέντευξη Audrey Horne (Toschie)

Γνώριζα ότι αυτή δεν επρόκειτο να είναι μια συνηθισμένη συνέντευξη. Πώς μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός ότι πρόκειται να πάρεις συνέντευξη από μια απ τις αγαπημένες σου μπάντες, της οποίας η νέα δουλειά δεν ανταποκρίθηκε ακριβώς στις προσδοκίες σου; Θα μπορούσε να ήταν άβολα, αλλά δεν ήταν. Διότι ήταν ο Toschie, ο τραγουδιστής των Audrey Horne με τον οποίο μίλησα, ένας απ' τους πιο cool τύπους στη rock μουσική σκηνή, πέραν ενός απ' τους καλύτερους σύγχρονους τραγουδιστές. Τελικώς, η συνέντευξη αυτή αποδείχτηκε μια υπέροχη συνομιλία, η οποία κράτησε περίπου μια ώρα και εμπεριέχει όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το "Pure Heavy", ενώ αποδεικνύει ότι οι Audrey Horne παραμένουν σπουδαία μπάντα, ό,τι κι αν συμβεί.

Γεια σου Toschie, πώς πάνε τα πράγματα στο στρατόπεδο των Audrey Horne; Ελπίζω όλα να είναι εντάξει.
Όλα είναι πολύ καλά. Γίνεται ολοένα και πιο διασκεδαστικό το να παίζεις με αυτή την μπάντα, κάθε μέρα και κάθε χρόνος που περνάει. Οπότε, ναι, περνάμε πολύ όμορφα...

Μπορεί στα '70s ή τα '80s να ήταν φυσιολογικό, αλλά σήμερα  σχεδόν κανείς δεν κυκλοφορεί νέο δίσκο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπως εσείς. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Βασικά, όταν ξεκινήσαμε θέλαμε να είμαστε σαν τους Kiss, κυκλοφορώντας έναν δίσκο κάθε χρόνο. Αλλά, δεν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε, οπότε μας έπαιρνε γύρω στα τρία χρόνια ανάμεσα στους τελευταίους δίσκους. Παλιότερα, γράφαμε μουσική με ένα διαφορετικό τρόπο, ο Thomas έγραφε μουσική και την ηχογραφούσε σπίτι του, ενώ ο Ice Dale στο δικό του. Έπειτα, τα αρχεία έφταναν σε μένα κι  εγώ έγραφα τις μελωδικές γραμμές και μετά ξεκινούσα να γράφω στίχους. Μετά βρισκόμασταν όλοι μαζί και κάναμε την ενορχήστρωση στον υπολογιστή. Ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι το να είσαι σε μια μπάντα δεν είναι ακριβώς αυτό.

Έτσι, πριν ηχογραφήσουμε το "Youngblood" -βασικά προς το τέλος των ηχογραφήσεων του "Audrey Horne"- αρχίσαμε να γράφουμε μουσική όλοι μαζί. Απλά μπήκαμε σε ένα στούντιο και αρχίσαμε να γράφουμε. Και όταν συνέβη αυτό, όλα έγιναν πολύ πιο γρήγορα, γράψαμε μουσική πιο γρήγορα από ότι στο παρελθόν - όχι πως υπάρχει κάποια αναγκαιότητα σε αυτό, αλλά ήταν κάτι που προέκυψε. Επίσης, αρχίσαμε να το ηχογραφούμε ζωντανά, οπότε εκεί που μας έπαιρνε μερικούς μήνες, ξαφνικά ο δίσκος ήταν έτοιμος σε τρεις βδομάδες.

Όταν τελειώσαμε με το "Youngblood", νιώθαμε ότι ήμασταν σε δημιουργική φάση. Είχαμε γράψει τόση μουσική και παρόλα αυτά νιώθαμε ότι είχαμε ακόμα αρκετές καλές ιδέες που δεν είχαν ακόμα δοκιμάσει. Βασικά, ξεκινήσαμε να γράφουμε υλικό με το που κυκλοφόρησε το "Youngblood", μετά ακολούθησε εκτεταμένη περιοδεία, κάναμε ένα διάλειμμα και ανάμεσα στις περιοδείες βρεθήκαμε, γράψαμε ακόμα περισσότερη μουσική και κάτσαμε και είπαμε: «Έχουμε αρκετές ιδέες για κομμάτια και πολλά από αυτά είναι λίγο πολύ ολοκληρωμένα, οπότε ας κάνουμε τον νέο δίσκο πολύ γρήγορα». Κυκλοφορήσαμε έναν το 2013 και είπαμε «Ας βγάλουμε έναν και το 2014». Οπότε, κάτσαμε και γράψαμε και άλλα κομμάτια και βασικά κλείσαμε το στούντιο, μιλήσαμε με τους παραγωγούς και μας πήρε λίγο περισσότερο από μιάμιση βδομάδα να το ηχογραφήσουμε, μια βδομάδα για τη μίξη και μερικές μέρες για το mastering και ήταν έτοιμο.

Για μας, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να κάνουμε τα πράγματα έτσι όπως έγιναν, επειδή δεν γίνεσαι σπασίκλας και λεπτομερής για τη μουσική, απλά ακολουθείς περισσότερο το ένστικτο. «Ακούγεται καλό; Ναι! Ας το κάνουμε!».

Έχω την αίσθηση ότι προσπαθήσατε να κάνετε τα πάντα  «εν θερμώ», προσπαθώντας να αποτυπώσετε το συναίσθημα της στιγμής στον δίσκο. Είναι αλήθεια;
Ναι, σε μεγάλο βαθμό. Είναι, σαφώς, αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε. Να γίνει όσο το δυνατόν πιο διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν, όπου περνάγαμε μήνες γράφοντας ένα κομμάτι, αμφισβητώντας κάθε λεπτομέρεια και γυαλίζοντάς το στο στούντιο. Με αυτόν τον τρόπο χάνεις ένα μέρος της σπιρτάδας, του συναισθήματος στη μουσική. Οπότε, στους δυο τελευταίους δίσκους προσπαθήσαμε να πιάσουμε περισσότερο τη στιγμή και να αποτυπώσουμε την ενέργεια που προέρχεται μέσα από το παίξιμο. Για να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε ένα κομμάτι, μας παίρνει συνήθως περίπου μια με δέκα λήψεις. Αυτό είναι κάτι που δεν σε κουράζει, αλλά αντιθέτως αν ηχογραφείς ξανά και ξανά, κάποια στιγμή κουράζεσαι και χάνεις την ενέργεια σου. Αυτό βασικά προσπαθούμε να πετύχουμε αυτές τις μέρες με τη μουσική μας - να αποτυπώσουμε τη στιγμή και την ενέργεια, καθώς και τις ιδέες που προκύπτουν στο στούντιο. «Αν βάζαμε ένα τρένο σε αυτό το σημείο; Ναι τέλειο, ας το κάνουμε. Ας στο δούμε, πως ακούγεται. Ακούγεται εξαιρετικό, ας το κάνουμε». Και να μην πούμε «Λοιπόοοοον, ένα τρένο... πρέπει να το σκεφτούμε». Απλά να κάνεις ό,τι σου έρχεται στο κεφάλι.

Οπότε, το "Pure Heavy" επιβεβαιώνει ότι η βασική αλλαγή στον ήχο σας που ξεκίνησε στο "Youngblood" δεν ήταν προσωρινή. Πιστεύεις πως βρήκατε τον ήχο σας σαν μπάντα;
Ναι, σίγουρα. Μας πήρε μερικά χρόνια μέχρι να κατασταλάξουμε σε αυτό τον ήχο, αλλά μόλις έγινε ήμασταν κάπως «Έτσι έπρεπε να είμαστε πάντα». Αλλάξαμε λίγο και θεωρώ οι Audrey Horne θα αλλάξουν και άλλο στο μέλλον με κάποιο τρόπο, αλλά δεν βλέπω σημαντικές αλλαγές, γιατί νομίζω πως βρήκαμε το μουσικό μονοπάτι μας. Φυσικά, δεν θα ήταν ενδιαφέρον αν κάναμε τον ίδιο δίσκο πάλι και πάλι, γιατί μας αρέσει να δοκιμάζουμε νέα πράγματα - πάντως δεν πρόκειται να κάνουμε έναν ηλεκτρονικό δίσκο. Θεωρώ πως βρήκαμε σίγουρα το είδος που μας εκφράζει και τον τρόπο να το γράφουμε και να το ηχογραφούμε, αλλά όσον αφορά την παραγωγή, αυτή θα αλλάζει από δίσκο σε δίσκο. Αυτό πρέπει να κάνουμε για να διατηρηθούμε ζωτικοί και ενδιαφέροντες, πιστεύω.

Ένα πράγμα που μ' αρέσει στους Audrey Horne είναι ότι είστε περιπετειώδεις (μουσικά) από δίσκο σε δίσκο, προοδεύετε και παρουσιάζετε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά. Είναι πιο σημαντικό πλέον να κατηγοριοποιηθείτε σε έναν προκαθορισμένο ήχο; Επειδή, όπως το βλέπω, με τους δυο τελευταίους δίσκους κάποιος θα μπορούσε να σας τοποθετήσει σε έναν είδος, ενός με τους προηγούμενους εγώ προσωπικά δυσκολευόμουν να εξηγήσω τι παίζουν οι Audrey Horne.
Σαφώς, έχεις ένα δίκιο. Αλλά, για μας αυτό δεν είναι κάτι που μας ενδιαφέρει, γιατί η ταμπέλα σε μια μπάντα λειτουργεί περισσότερο για να κάνεις κάτι κατανοητό. Αν σου πω για μια μπάντα που δεν ξέρεις, θα σου έλεγα αυτοί παίζουν κάτι ανάμεσα σε Mastodon και Beatles. Τοποθετείς ταμπέλες για να δώσεις στον κόσμο να καταλάβει, αλλά πέρα από αυτό δεν θεωρώ πως η ταμπέλα χρειάζεται σε κάτι.  Όταν κάποιος ξεκινάει να μιλάει για μια μπάντα και λέει: «Λοιπόν, αυτοί λένε ότι παίζουν thrash metal, αλλά είναι όντως thrash metal ή περισσότερο speed metal;». Αυτό πραγματικά δεν είναι σημαντικό, όχι σε ένα γενικότερο πλαίσιο. «Σου αρέσει η μουσική; Είναι ενδιαφέρουσα;». Αυτό αρκεί. Το πώς το αποκαλεί ο κόσμος, δεν έχει σημασία. Οπότε, δεν μας ενδιαφέρει και πολύ αυτό.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν ο ακροατής βρίσκει τη μουσική μας λιγότερο ενδιαφέρουσα τώρα, επειδή είναι λιγότερο προοδευτική και πιο άμεση. Μερικοί μπορεί να την βρίσκουν λιγότερο ενδιαφέρουσα, κάτι που μας στεναχωρεί, αλλά εν τέλει δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, διότι εμείς απλά γράφουμε τη μουσική που θέλουμε και αν δεν αρέσει στον κόσμο αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς. Εξαρτάται από σένα αν θα σου αρέσει η μουσική ή όχι, ή αν θα σου αρέσει ένας δίσκος περισσότερο από έναν άλλο, κι όχι από εμάς. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό, οπότε δεν μας ενδιαφέρει. Αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι, γιατί να ξοδέψεις ενέργεια και να αγχώνεσαι γι’ αυτό;

Θα μιλήσουμε αργότερα για τη μουσική του δίσκου, αλλά πρώτα θα ήθελα να ξέρω τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο του. Τι σημαίνει "Pure Heavy";
(Γέλια) Είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσω. Ξεκίνησε περισσότερο σαν αστείο, γιατί στην κοινότητα μας -με μπάντες που ξέρεις όπως οι Enslaved αλλά και οι Krakow και άλλες άγνωστες- πολλοί συζητούσαν για το πώς μιλάγαμε για τη μουσική όταν ήμασταν παιδιά. Επειδή, όλοι αναφέρονται στο heavy metal απλά σαν metal. Αλλά, όταν ήμασταν μικροί λέγαμε heavy μουσική. Αν κάποιος μας ρωτούσε τι μουσική ακούμε, λέγαμε heavy μουσική. Οπότε, αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτό και ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία ξανά και ενώ ήμασταν στο στούντιο αναφερόμασταν στο αν ήταν κάτι καλό ή όχι με το αν ήταν αρκετά heavy. Αν κάποιος έγραφε κάτι καλό λέγαμε «Ωωω, αυτό είναι heavy». Ό,τι ήταν καλό, ήταν heavy.

Μετά, αστειευόμασταν με αυτό και έτσι έγινε το θέμα των ηχογραφήσεων. Ήταν πάντα «Ήταν heavy ή όχι;» και «Αυτό είναι heavy, αυτό όχι» και άλλα τέτοια παρόμοια. Όταν συζητάγαμε για το πώς θα ονομάσουμε τον δίσκο, ο μπασίστας μας είπε «Θα έπρεπε να το πούμε απλά "Heavy", λόγω και του θέματος των ηχογραφήσεων». Και μετά από λίγο επιστρέφει και μας λέει «Περιμένετε! "Pure Heavy"! Ακούγεται πολύ πιο cool!».  Αστειευόμασταν με αυτό και όταν μας ρώταγαν πως θα πούμε τον δίσκο, τους απαντάγαμε "Pure Heavy" και κάποιοι έλεγαν «Oh, cool», ενώ άλλοι «Αλήθεια; Δεν είναι λίγο κάπως;». Όταν είπαμε «Σοβαρά, ας μιλήσουμε για το όνομα του δίσκου», είχαμε συνηθίσει στην ιδέα του "Pure Heavy" που είπαμε «Γάμα το, ας το πούμε απλά "Pure Heavy", μιας και ήδη αναφερόμασταν έτσι στον δίσκο.

Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι πρόκειται απλά για τον τίτλο του δίσκου και θεωρώ πως οι περισσότεροι περιμένουν αυτό που τους σερβίρουν. Αν μια μπάντα κυκλοφορήσει έναν δίσκο, για παράδειγμα «Daylight Searchers», θα πεις πως είναι παράξενο, αλλά δεν θα το ψάχνεις παραπέρα. Επειδή, θεωρείς πως υπάρχει ένας λόγος που ονομάστηκε έτσι ο δίσκος και το αποδέχεσαι.

(Γέλια) Λοιπόν, εγώ σχεδόν πάντα ρωτάω για τον τίτλο...
Καθώς είσαι δημοσιογράφος, έχεις συνηθίσει να κάνεις ερωτήσεις πίσω από τον λόγο γιατί οι άνθρωποι κάνουν αυτό που κάνουν... Αλλά, φυσιολογικά, οι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό. Συνήθως λένε «Λέγεται έτσι. Α, τέλεια!». Αυτό λέγεται "Pure Heavy", διότι έτσι θέλαμε να το ονομάσουμε και εάν κάποιος ρωτήσει, αυτό είναι αυτό που θα του πω. Υπάρχει μια ιστορία πίσω από το γιατί λέγεται "Pure Heavy". Ξέρεις, όταν οι Slayer κυκλοφόρησαν το "God Hates Us All", διάβασα μια συνέντευξη του Tom Araya, που τον ρώτησαν: «Πιστεύεις πραγματικά ότι ο Θεός μας μισεί όλους;» Και εκείνος απάντησε « Όχι φίλε, είναι απλώς ένας γαμάτος τίτλος». Το οποίο έχει λογική... Δεν χρειάζεται απαραίτητα να σκεφτεί ότι ο Θεός μας μισεί όλους, αλλά παίζει στους Slayer και ξέρει ότι θα ακούγεται καλά σαν τίτλος του άλμπουμ. Έτσι περίπου, έγινε και σε μας. Είπαμε το "Pure Heavy" ακούγεται cool, είναι λίγο κλισέ και ακούγεται κάπως φθηνό αλλά παραμένει cool, οπότε είπαμε «Γάμα το, θα το πούμε "Pure Heavy"».

Επίσης, το εξώφυλλο του άλμπουμ θυμίζει πάλι λίγο '80s, έτσι δεν είναι; Εάν το προηγούμενο ήταν φόρος τιμής στους Kiss, μπορεί αυτό να είναι στους Van Halen  ή Mötley Crüe  και στο ευρύτερο αμερικάνικο rock σκηνικό των '80s;
Ναι, φυσικά... Η ιστορία που κρύβεται πίσω απ το εξώφυλλο, είναι πως είχαμε κάποιες διαφορετικές ιδέες, στις οποίες είχαμε δουλέψει, αλλά δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας στην μπάντα. Συζητήσαμε αρκετά γι’ αυτό και κάποιοι  θέλανε κάτι συγκεκριμένο και κάποιοι άλλοι, κάτι διαφορετικό. Οπότε, στο τέλος, είπα «Ας ρωτήσουμε κάποιον άλλον». Έτσι, καλέσαμε έναν φίλο μας, ο οποίος είναι καλλιτέχνης και τον ρωτήσαμε «Θέλεις να μας προτείνεις κάποιο εξώφυλλο για εμάς;». Αυτός απάντησε «Ναι, φυσικά, τι θέλετε;», εγώ είπα «Δεν ξέρω! Θα σου στείλω το τελικό αποτέλεσμα του άλμπουμ, μπορείς να το ακούσεις και να φτιάξεις κάτι το οποίο θα ταιριάζει στο άλμπουμ». Κι έτσι, έκανε και με κάλεσε λέγοντας μου «Έφτιαξα μια πρόταση και σας την έστειλα». Είπε «Το έκανα αυτό, επειδή αρχικά, νομίζω ότι η μουσική ταιριάζει απόλυτα για να την ακούς ενώ οδηγείς στο αυτοκίνητο, ειδικά ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Επίσης, η μουσική σας κατά έναν τρόπο είναι σοφιστικέ, αλλά και όχι, ταυτόχρονα. Είναι ξεκάθαρη και όχι πολύ καινοτόμα , δεν φτιάχνετε άλμπουμ με concept. Πιστεύω, ότι χρειάζεται ένα εξώφυλλο που να λέει κάτι όσον αφορά όλη την νοοτροπία του rock 'n' roll». Στη συνέχεια, είπε ότι εμπνεύστηκε από τη ταινία "Death Proof", του Quentin Tarantino και ότι «Σκέφτηκα ότι ένα αυτοκίνητο θα ήταν άψογο». Όταν το είδαμε, δεν ξέρω εάν λέει κάτι για την μουσική ή όχι, αλλά νομίζαμε ότι ταιριάζει με την μουσική με πολλούς τρόπους. Έτσι, αισθανθήκαμε ότι αυτό χρειαζόμασταν.

Πριν φτάσουμε στην μουσική του άλμπουμ, πρέπει να κάνω ξεκάθαρο το γεγονός, ότι θεωρώ τους Audrey Horne ως μία απ τις καλύτερες και πιο ξεχωριστές σύγχρονες μπάντες και έχω αγαπήσει τα άλμπουμ που έχετε κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, οπότε θα πρέπει να με συγχωρήσετε εάν πω ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα δικό σας άλμπουμ και δεν με ενθουσίασε. Θα ήθελα να μάθω πως νιώθετε γι' αυτό και αν μπορείτε να εξηγήσετε γιατί συνέβη αυτό με μένα;
Αρχικά, φυσικά θεωρώ καλό που το λες, γιατί χρειαζόμαστε ειλικρινή ανταπόκριση στη μουσική μας... Αλλά γιατί; Δεν γνωρίζω! Η ανταπόκριση που λάβαμε μέχρι στιγμής είναι πολυποίκιλη, μερικοί λένε ότι «Είναι ο καλύτερος με διαφορά δίσκος σας» και άλλοι «Λοιπόν, χάσατε λίγη από το μυστικισμό ή όπως το αποκαλείτε, από τη μουσική σας». Και ίσως το κάναμε, αλλά για μας, αυτός είναι ο δίσκος που θέλαμε να κάνουμε, είμαστε περήφανοι γι' αυτό το άλμπουμ. Αλλά, ίσως, σε μερικούς ανθρώπους ίσως είναι πολύ ευθύς δίσκος. Και, παρόλο που το "Youngblood" ήταν μουσικά πολύ κοντά σε αυτό, αυτό έχει λίγο καθαρή παραγωγή. Υποθέτω πως σε κάποιους αρέσει η ωμότητα του "Youngblood". Κάποιοι μου έχουν ήδη πει ότι το "Youngblood" υπερείχε στην παραγωγή, γιατί ήταν πιο τραχύ κατά κάποιο τρόπο και αυτό κάπως χάθηκε με τον νέο δίσκο. Συμφωνώ, ο νέος δίσκος είναι λίγο πιο καθαρός στην παραγωγή, αλλά αυτό θέλαμε να κάνουμε. Όπως είπα και πριν, αν και δεν αλλάζουμε μουσικά -το έχουμε κάνει και στο παρελθόν, από το "Youngblood" δεν έχουμε αλλάξει πολύ μουσικά- αλλά έχουμε αλλάξει λίγο την παραγωγή. Το κάναμε με κάθε δίσκο, πάντα δοκιμάζαμε κάτι καινούριο.  Εκτός και αν είσαι οι AC/DC και βασικά να κάνεις το ίδιο πράγμα συνέχεια, όταν κάνει κάτι καινούριο πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα ικανοποιούνται και κάποιοι που θα απογοητεύονται. Σε κάποιους θα αρέσει και κάποιοι θα το μισήσουν. Αυτό συμβαίνει όμως όταν πέντε άτομα φτιάχνουν μουσική, δεν μπορείς να τους ικανοποιείς όλους συνέχεια.

Λοιπόν, αφού μου άρεσε το "Youngblood" προσπαθώ να το καταλάβω. Τα δυο πράγματα που νομίζω μου αρέσουν περισσότερο στους Audrey Horne είναι οι φωνητικές γραμμές και οι κιθάρες. Αν και οι κιθάρες είναι ακόμα εκεί -η δουλειά είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετική- νομίζω ότι άλλαξες τον τρόπο που γράφεις τις φωνητικές γραμμές, κάνοντας τες λίγο πιο... πώς να το πω, άμεσες, σαν να προσπαθείς να φτιάξεις στροφές για sing-along στις συναυλίες, γινόμενος ακόμα και προβλέψιμος. Ισχύει αυτό, προσπάθησες να απλουστεύσεις τις φωνητικές γραμμές με κάποιο τρόπο, για να τραγουδιούνται πιο εύκολα από το κοινό στα live σας;
Για να είμαι ειλικρινής, πάντα προσπαθούσαμε να το κάνουμε αυτό. Πάντα προσπαθούμε να γράφουμε καλές μελωδικές γραμμές, αλλά γράψαμε σημεία στις μελωδικές γραμμές που βγαίνουν καλά live. Γράφουμε μουσική με το σκεπτικό ότι περνάς λίγο χρόνο για να κάνεις ένα δίσκο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου το περνάς στο δρόμο παίζοντας αυτά τα κομμάτια. Οπότε, πάντα προσπαθούσαμε να φτιάχνουμε sing along ρεφραίν κατά κάποιο τρόπο, αλλά όχι απλά να τα φτιάξουμε. Πάντα προσπαθούμε να γράψουμε καλά ρεφραίν ή καλές μελωδικές γραμμές γενικά. Νομίζω ότι δεν προσπαθήσαμε λιγότερο ή περισσότερο σε αυτό το δίσκο. Απλά έτσι βγήκε. Δεν έχουμε αλλάξει στον τρόπο που γράφουμε μουσική, εκτός από το ότι τα γράφουμε μαζί, αντί για χωριστά. Αλλά, πέρα από αυτό, πάντα προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τα καλύτερα κομμάτια και κάναμε το ίδιο και τώρα. Βέβαια, ίσως υπάρχει κάτι εδώ, στο οποίο αντιδράς με κάποιο τρόπο... Όταν γράφουμε μια μελωδική γραμμή ή ένα κομμάτι, ενδεχομένως το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά από ότι εμείς. Αλλά, πάντα στοχεύουμε να κάνουμε μουσική που αρέσει σε μας, μουσική που θέλουμε να βγάλουμε και που αγαπάμε, επειδή είναι απίθανο να προβλέψεις τι θέλει ο κόσμος, χωρίς να βγάλεις κάτι πολύ προβλέψιμο. Και η μουσική μας είναι αρκετά προβλέψιμη. Δεν είναι προβλέψιμη υπό την έννοια του βαρετού, αλλά λίγο προβλέψιμη είναι. Επειδή, είναι hard rock και το hard rock είναι βασικά αρκετά προβλέψιμο. Δε νομίζω ότι μπορώ να σου πω κάποιον από τους λόγους που σε κάνει να ακούς τη μουσική μας με αυτό τον τρόπο. Είναι η μουσική μας και απλά συμβαίνει... (γέλια)

Θέλω απλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν προσπαθώ να είμαι αυστηρός, απλά είμαι ειλικρινής μαζί σου...
Πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι' αυτό. Εκτιμάμε μια ειλικρινή απάντηση. Οι περισσότερο το κάνουν, αλλά όσο σου λένε «Wow, ο δίσκος σας είναι φανταστικός, τον αγαπάω», τότε δεν ξέρεις πραγματικά αν είναι ειλικρινείς ή όχι, γιατί πάντα σκέφτεσαι «Ναι, αλλά αν δεν του άρεσε, θα το έλεγε;». Οπότε, κάθε φορά που κάποιος έρχεται και λέει «Ξέρεις κάτι; Μου αρέσει ο δίσκος σας, αλλά νομίζω ο προηγούμενος είναι καλύτερος» ή «Μου αρέσει ο δίσκος, αλλά αυτά τα δυο κομμάτια, δεν είναι καλά, δεν αξίζουν να είναι στον δίσκο», τότε καταλαβαίνεις ότι το εννοούν. Επειδή, κανείς δεν λέει ψέματα για κάτι τέτοιο. Πολλοί θα πουν ένα μικρό ψέμα ότι τους αρέσει ο δίσκος σου. Ποτέ δεν ξέρεις, πρέπει να τους εμπιστευτείς αν πραγματικά ισχύει. Ξέρεις, γράφουμε μουσική και δεν περιμένουμε όλοι να συμφωνούν με ό,τι κάνουμε. Είχα κάνει μια συνέντευξη με έναν τύπο όταν βγήκε το "Audrey Horne" και ήταν εκστασιασμένος, ο οποίος έλεγε «είστε η καλύτερη μπάντα στον κόσμο».  Ήταν ένας Νορβηγός δημοσιογράφος και ήταν τόσο ενθουσιασμένος που έλεγε «είναι ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε ποτέ η Νορβηγία». Και μετά, όταν κυκλοφορήσαμε το "Youngblood" ξαναέκανα μια συνέντευξη με αυτόν τον τύπο και κάτσαμε και μου είπε «Τι διάολο έγινε;». Εγώ έμεινα έκπληκτος. «Ήσασταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο, αλλά αυτός ο δίσκος... Το μισώ που το λέω, αλλά είναι σκατά. Τον μισώ αυτόν τον δίσκο». Εξεπλάγην λίγο, αλλά ήταν μια ειλικρινής άποψη και όπως είπα και πριν, όταν κάνεις μουσική δεν περιμένεις να αρέσει σε όλους, δεν περιμένεις να συμφωνούν όλοι με ό,τι κάνεις. Εσύ απλά πρέπει να κάνεις αυτό που νιώθεις σωστό για σένα. Οπότε, δεν ερμηνεύω ότι λες πως είμαι σκατένια μπάντα, απλά είσαι ειλικρινής με τα πράγματα που δεν σε εντυπωσίασαν στον δίσκο, το οποίο είναι ειλικρινές και το εκτιμώ όταν το λέει κάποιος.

Ας περάσουμε σε αυτά που μου αρέσουν στον δίσκο, όπως το "Waiting For The Night" που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι σε αυτόν. Νομίζω έχει την ένταση που λείπει από κάποια κομμάτια, τον παλμό και το μεγάλο ρεφρέν που γουστάρω στη μουσική σας. Είναι ένα κομμάτι που ξεχωρίζει και για σένα;
Ναι... Όταν γράψαμε αυτό το κομμάτι δεν ήμασταν και τόσο σίγουροι... ήταν ένα από τα κομμάτια που θεωρούσαμε πως είναι ίσως πολύ απλό κατά κάποιο τρόπο. Αλλά μετά το δουλέψαμε περισσότερο και όταν το ηχογραφήσαμε, απέκτησε μια ενέργεια, που σκεφτήκαμε «Ναι, είναι πραγματικά ένα καλό κομμάτι». Αλλά, μέχρι να πάρει την τελική του μορφή δεν ήμασταν σίγουροι αν ήταν αρκετά καλό. Νομίζω ότι βγήκε ένα αρκετά καλό τραγούδι και είμαι πραγματικά χαρούμενος με αυτό. Έχει εξαιρετική ενέργεια και μου αρέσει η παραγωγή του, όπως και το refrain, που θεωρώ και γω ότι είναι πολύ καλό.

Το "Out Of The City", το πρώτο single έχει μια έντονη Thin Lizzy αισθητική και νομίζω ότι ανάμεσα στις πολλές επιρροές που δεν κρύβετε. Ποιές ήταν οι βασικές επιρροές σας κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και της ηχογράφησης του "Pure Heavy";
Δεν νομίζω ότι είναι κάποια επιρροή που κυριαρχεί, αλλά οι Thin Lizzy πάντα είχαν ισχυρή επίδραση σε μας, γιατί νομίζω -και ξέρω ότι οι υπόλοιποι στην μπάντα συμφωνούν, καθώς είναι μεγάλοι οπαδοί τους- ότι δημιούργησαν έναν μοναδικό ήχο. Οι δισολίες... Κάθε μπάντα που τις χρησιμοποιεί πάντα θα χαρακτηρίζεται αμέσως σαν «Αυτό ήταν πολύ Thin Lizzy». Έφτιαξαν έναν μοναδικό ήχο και ήταν πολύ καλοί μουσικοί. Ο Phil Lynott είναι ένας πραγματικά υποτιμημένος συνθέτης, επειδή γράφει πολύ-πολύ καλές μελωδικές γραμμές, γράφει εξαιρετικά κομμάτια και οι ενορχηστρώσεις της μπάντας είναι τόσο καλές. Αν και κάποιοι δίσκοι δεν είναι τόσο καλά όσο άλλοι, συνολικά έβγαλαν μόνο καλά άλμπουμ νομίζω. Οι Thin Lizzy είναι, επίσης, μια μπάντα με την οποία ταυτιζόμαστε, επειδή δεν τους ένοιαζε η εικόνα τους, ήταν απλά ο εαυτός τους και τα γάμησαν όλα αρκετές φορές, πράγμα που έχουμε κάνει και εμείς. Κοιτάζοντας πίσω σκέφτεσαι «Γιατί στο διάολο το έκανα αυτό;» Ξέρεις... Επιχειρηματικές αποφάσεις και τέτοια πράγματα. Οπότε, νομίζω με πολλούς τρόπους, όχι μόνο μουσικά, είναι μια μπάντα με την οποία ταυτιζόμαστε αρκετά. Δεν συγκρινόμαστε με αυτούς, αλλά νιώθω ότι είμαστε μια μπάντα τέτοιου τύπου.

Σίγουρα αποτελούν μεγάλη επιρροή, αλλά από την άλλη, μεγάλη επιρροή είναι και οι Kiss, κάτι που πάντα ίσχυε για μας. Αν και δεν το ακούς ξεκάθαρα στη μουσική μας, πάντα υπήρχαν εκεί. Πάντα. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε μουσική χωρίς να επηρεαστούμε από αυτούς. Αλλά είναι και πολλά άλλα είδη μουσικής. Όχι μόνο κλασικό hard rock. Ακούμε επίσης punk rock, pop, ακραίο metal, hardcore, country και western. Όσο είναι κάτι καλή μουσική, το ακούμε. Δεν υπάρχει μόνο μια επιρροή στον δίσκο, αλλά πολλές βασικά...

Όταν κάναμε την προηγούμενη συνέντευξη για το "Youngblood" σου ανέφερα ότι αν κάτι μου έλειψε, ήταν τα στενάχωρα κομμάτια και οι απαισιόδοξοι στίχοι. Το "Diamond" είναι μόνο μια μικρή γεύση αυτού, όχι αρκετή για μένα. Δεν έχετε διάθεση για τέτοια κομμάτια πλέον, ή απλά δεν κολλάνε σε έναν δίσκο όπως το "Pure Heavy";
Νομίζω πως αυτό άλλαξε αρκετά όταν αρχίσαμε να γράφουμε όλοι μαζί σαν μπάντα και αρχίσαμε να περνάμε καλύτερα με αυτό τον τρόπο. Είναι δύσκολο να είσαι σε μια κατάσταση όπου είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου -και είμαστε επίσης ευχαριστημένοι με το πώς πάνε τα πράγματα στη μπάντα- και να γράφεις απαισιόδοξα και θλιβερά κομμάτια. Οπότε, πιστεύω πως είναι ένας συνδυασμός αυτού και του γεγονότος ότι όταν γράφεις μουσική έχεις κάποιες ιδέες που δεν θα χώραγαν στο δίσκο, και τις δουλεύεις για λίγο, έως ότου συνειδητοποιήσεις ότι δεν ταιριάζουν, όπως είπες κι εσύ. Όσον αφορά το "Diamond", συζητήσαμε την πρόθεσή μας και στην αρχή θέλαμε να κάνουμε ένα ολόκληρο κομμάτι, αλλά τελικά προέκυψε μόνο αυτό το μικρό μέρος και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό ένα μικρό διάλειμμα στον δίσκο. Οπότε, καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μέρος του κομματιού και ακόμα δεν έχουμε τελειώσει το υπόλοιπο. Συμφωνώ ότι έχει εντελώς διαφορετική αίσθηση. Ίσως οφείλεται στο ότι το γράψαμε καθιστοί. Τα υπόλοιπα κομμάτια γράφτηκαν ενώ στεκόμασταν, περνώντας καλά, παίζοντας hard rock και μετά κάτσαμε, εγώ και οι κιθαρίστες μας. Όταν κάθεσαι κάτω και ξεκινάς να γράφεις μουσική έτσι, αυτομάτως αλλάζει, επειδή ο τρόπος που αισθάνεσαι και το τι κάνεις και πως συμπεριφέρεσαι αντικατοπτρίζεται στη μουσική σου.

Χαλαρώσατε λιγάκι...
Ακριβώς...

Πάντα μου άρεσε το στυλ σου στιχουργικά. Στο νέο δίσκο κάποιοι τίτλοι φαντάζουν προφανείς, όπως το "Wolf In My Heart" ή το "Volcano Girl", αλλά την ίδια στιγμή δεν είμαι σίγουρος αν τελικά είναι τόσο προφανείς όσο φαίνονται. Μπορείς να εξηγήσεις λίγο τους στίχους σε ορισμένα κομμάτια του δίσκου;
Φυσικά, θα μπορούσα να το κάνω αυτό...

Το "Wolf In My Heart" είναι ένα κομμάτι το οποίο ίσως είναι προφανές, δεν ξέρω... Αλλά αναφέρεται στη ζωή του μουσικού, το να είσαι σε μια μπάντα και να κάνει δημιουργικά πράγματα, να ταξιδεύεις από χώρα σε χώρα, να είσαι στο στούντιο, να πηγαίνεις σε φεστιβάλ και να γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους και όλα αυτά. Αυτά τα πράγματα που απαιτούν πολλή ενέργεια κι αν δεν τα κάνει κάποιος, εύκολα γίνεται ανήσυχος. Αυτό το κομμάτι είναι περισσότερο για αυτή την αίσθηση που έχει όταν γυρνάς σπίτι από την περιοδεία και ο κόσμος παρατηρεί πως είσαι λίγο ταραγμένος και είσαι σε φάση «Ok (σ.σ.: ο Toschie αρχίζει να χτυπάει τα δάχτυλα σαν να είναι ανήσυχος), τώρα τι;». Και μου λένε «Δεν είσαι χαρούμενος που επέστρεψες σπίτι; Χαιρόμαστε που γύρισες». Φυσικά και γουστάρεις που επιστρέφεις σπίτι, αλλά την ίδια στιγμή είναι σαν να γυρνάς από ένα μεγάλο πάρτι σε μια πολύ ήσυχη βιβλιοθήκη ή κάτι παρόμοιο. Πρέπει να προσαρμοστείς και πάλι. Αυτός είναι ο "Wolf In My Heart", που θέλει να βγει για κυνήγι, αν με καταλαβαίνεις...

Το "Out Of The City" αναφέρεται στο πόσο οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ευχαριστούν άλλους. Δίνεις υποσχέσεις και θες να βοηθήσεις άλλο κόσμο και θες να είσαι καλός με τους γύρω σου, αλλά στην προσπάθεια σου πολλές φορές αποτυγχάνεις. Είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις αρκετές φορές. Οπότε, το κομμάτι λέει «Πάμε να φύγουμε από την πόλη, να δούμε πράγματα, θα σε πάω να δεις τον κόσμο... Ok, δεν έγινε, ίσως την επόμενη φορά». Αυτό το κομμάτι βασίζεται περισσότερο σε προσωπικά βιώματα από υποσχέσεις σε άτομα που αγαπώ ή νοιάζομαι γι' αυτά. Όταν δεν καταφέρνεις να ανταποκριθείς, τότε νιώθεις σκατά και μπορεί να φταίω εγώ ή κάποια συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό, αλλά καταλήγεις όπως και να 'χει να απογοητεύσεις κάποιον. Όσα υποσχέθηκες δεν συνέβησαν. Γι' αυτό μιλάει το "Out Of The City".

Το "Volcano Girl" αφορά περισσότερο τη σχέση άνδρα γυναίκας -μπορεί να είναι είτε ανάμεσα σε δυο άνδρες ή δυο γυναίκες φυσικά- πως ταιριάζουν, πως κολλάμε με κάποιον στον πλανήτη... με ένα σύντροφο, μια αδερφή ψυχή ή οτιδήποτε. Συνήθως, είναι ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα. Είναι συναρπαστικό πως εγώ σαν άνδρας θέλω να είμαι με μια γυναίκα και ξεκάθαρα δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα έχει στο κεφάλι της και το αντίστροφο. Οπότε, έγραψα το "Volcano Girl" βασιζόμενος στην ιδέα του ότι πας στην κοπέλα, (σύζυγο σου ή ό,τι άλλο) και λες κάτι απολύτως φυσιολογικό και απαντάει «Τι στο διάολο είπες τώρα; Γιατί το είπες αυτό;» και συ σκέφτεσαι «Τι έκανα; Δεν είπα τίποτα κακό». Αλλά, προφανώς ήταν. Για μένα σαν άνδρα, οι γυναίκες είναι αυτά τα ηφαίστεια που κάποιες φορές ξεσπούν και δεν έχεις ιδέα γιατί... (γέλια). Φυσικά, πολλές φορές ξέρω ακριβώς τι έγινε, αλλά άλλες απλά δεν έχω ιδέα.

"Holly Roller": Συνήθως γράφω μελωδικές γραμμές και δεν έχω στίχους, απλά τραγουδάω. Απλά τραγουδάω ό,τι μού 'ρχεται στο μυαλό, δεν χρειάζεται να είναι αναγκαστικά λέξεις, είναι ήχοι. Αλλά όταν το κάνεις και δουλεύεις σε ένα κομμάτι ξανά και ξανά, πάντα υπάρχει μια λέξη ή μια φράση που εμφανίζεται συχνά και κολλάει. Στο "Holly Roller" προέκυψαν αυτές οι δυο λέξεις. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς άρχισα να το τραγουδάω. Έκατσα και σκέφτηκα "Holly Roller"... τι είναι ακριβώς ένα "Holly Roller"; Έπρεπε να το ελέγξω και να δω τι ήταν. Ήξερα πάνω κάτω, οπότε βασικά απλά το γκούγκλαρα και βρήκα ότι ήταν αυτό που φανταζόμουν. Είναι αυτός ο θρησκόληπτος τύπος που λέει τα δικά του και όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι λάθος. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέμα για ένα τραγούδι και όταν το έγραψα άρχισα να σκέφτομαι την εκκλησία. Η εκκλησία έχει κάνει υπερβολικά πολλά απαίσια πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σήμερα -ειδικά για μένα που ζω στη Νορβηγία- η εκκλησία είναι πραγματικά ακίνδυνη, τουλάχιστον εδώ. Προσαρμόστηκαν στο μοντέρνο κόσμο. Γνωρίζουν ότι δεν μπορείς να γυρνάς με τις παλαιολιθικές απόψεις της Παλαιάς Διαθήκης για τον κόσμο, επειδή ο κόσμος εξελίχθηκε και τα πράγματα άλλαξαν. Αλλά, σε ορισμένα θέματα παραμένουν στο Μεσαίωνα κατά την άποψή μου. Ένα από αυτά τα θέματα είναι το πώς συμπεριφέρονται στους ομοφυλόφιλους. Για μένα ισχύει ότι «Πώς μπορείς να μιλάς για αγάπη και κατανόηση και συμπόνια και μετά να λες ότι δε σε σέβομαι, γιατί αυτό που κάνεις δεν είναι φυσιολογικό;» Αν μιλούσαν για ανθρώπους που έχουν σκοτώσει παιδιά θα έλεγα ok, αλλά δεν μιλάνε παρά για δυο άτομα που αγαπιούνται, αυτό είναι όλο. Σκέφτηκα ότι είναι ένα καλό θέμα για ένα κομμάτι, επειδή είναι ζωτικής σημασίας αυτές τις μέρες, σε μια μέρα και μια εποχή όπου η εκκλησία είναι λίγο πολύ ακίνδυνη. Δεν έχουμε πολλά θέματα με την εκκλησία, επειδή δεν ασχολούνται με μας πολύ, αλλά αυτό είναι από τα λίγα θέματα που ακόμα με τσαντίζουν. Το κομμάτι λοιπόν μιλάει γι' αυτό.

"Diamond": Έγραψα τους στίχους, σκεπτόμενος τους αντίστοιχους του "Godspeed" από το "Audrey Horne", το οποίο μιλάει για το να φεύγεις και να μην ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν σε διάφορα επίπεδα: μπορεί να είναι μια σχέση, μπορεί να είναι όντως η φυσική παρουσία. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να φύγουν από την πατρίδα τους για κάποιο λόγο και δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να επιστρέψουν ζωντανοί. Υποθέτω πως είναι ένα θέμα με το οποίο μπορεί κανείς να ταυτιστεί σε πολλά επίπεδα, το οποίο μου αρέσει στους στίχους μου. Ένα κομμάτι σαν το "Holly Roller" είναι περισσότερο κάτι συγκεκριμένο, αλλά σε γενικές γραμμές οι στίχοι μου αναφέρονται σε μια ατμόσφαιρα, μια αίσθηση ή πιο γενικά θέματα, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να «διαβάσουν» αυτό που θέλουν. Δεν είμαι ο Bon Dylan, δεν είμαι καλός στο να γράφω κομμάτι για απεργούς μεταλλωρύχους. Αν και είναι ένα σημαντικό θέμα, δεν είμαι καλός στο να γράφω για τέτοια πράγματα.  Είμαι πιο καλός στο να γράφω για θέματα που αιωρούνται κατά κάποιο τρόπο. Οι στίχοι μου είναι αρκετά ανοιχτοί σε ερμηνείες από τους ακροατές.

Τώρα, με ένα όνομα από το "Twin Peaks" δεν θα πίστευα αν μου έλεγες ότι δεν παρακολουθείς σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές. Ποιές είναι οι αγαπημένες σου; Αν έπρεπε να ονομάσεις ένα side project σου από έναν χαρακτήρα μιας σύγχρονης τηλεοπτικής σειράς, ποιόν θα διάλεγες και γιατί;
Δεν γνωρίζω το πλήρες όνομά του, αλλά έχεις δει το "Sopranos";

Δυστυχώς μόνο λίγο...
Είναι ένας τύπος με γκρίζα μαλλιά στα πλαϊνά, τον λένε Paulie. Δεν ξέρω το επίθετό του, αλλά είναι ο πιο κατεστραμμένος χαρακτήρας που έχω δει στην τηλεόραση εδώ και πολλά χρόνια, οπότε θα επέλεγα τον Paulie από το "Sopranos".

Όντως βλέπω πολλές τηλεοπτικές σειρές. Περνάω πολύ χρόνο με τη μουσική. Γράφω, ηχογραφώ, παίζω μουσική και κάνω επίσης τατουάζ, οπότε, το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας χρειάζομαι συγκέντρωση, δημιουργικότητα και εκφραστικότητα. Οπότε όταν βρίσκομαι σπίτι, ευχαριστιέμαι να βλέπω σειρές, επειδή ξεκουράζομαι. Δεν σκέφτομαι άλλα πράγματα, γιατί το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εστιάσεις σε αυτό που συμβαίνει στη σειρά. Οπότε ναι, βλέπω αρκετές σειρές... Το "Sopranos" είναι από τα αγαπημένα μου. Υπάρχει επίσης ένας τύπος που έχει γράψει δυο σειρές, τις οποίες λατρεύω. Είναι ο Aaron Sorkin και έχει γράψει το "The West Wing", το οποίο έχει να κάνει με τον Λευκό Οίκο, και το "The Newsroom", που αφορά έναν ειδησεογραφικό σταθμό.

Will McAvoy... (γέλια)
Ναι, ο Will McAvoy! Μου αρέσουν αυτές οι δυο σειρές και σκέφτομαι ότι ο Aaron Sorkin είναι μια ιδιοφυία. Ο τρόπος που γράφει τους διαλόγους και τους μονολόγους είναι απίστευτος. Τόσο καλός! Κυρίως βλέπω τηλεοπτικές σειρές που δεν περιλαμβάνουν πολλή δράση, όπως τα "Sopranos", "West Wing" και "Newsroom". Μ' άρεσε επίσης το "True Detective", το οποίο βασιζόταν στους διαλόγους, αλλά φυσικά βλέπω και κάποιες με δράση, όπως το "Justified" που είδα πρόσφατα. Είναι περισσότερο ένα σόου, με πολύ πιστολίδι και μάτσο τύπους να τρέχουν τριγύρω, δέρνοντας ο ένας τον άλλο. Αυτό μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικό, αλλά γενικά προτιμώ αυτές που στηρίζονται στους διαλόγους. Το "The Wire" είναι ένα επίσης εξαιρετικό παράδειγμα καλογραμμένης τηλεοπτικής σειράς.

Κλείνοντας τη συνέντευξη θα ήθελα να κάνω δυο ευχές. Η πρώτη είναι να γίνεται όσο μεγάλοι αξίζετε με τους Audrey Horne...
Ευχαριστώ πολύ κύριε...

...και η δεύτερη να έχω την ευκαιρία να σας δω ζωντανά κάπου σύντομα. Δεν ξέρω αν θα είναι στην Ελλάδα ή κάπου αλλού στην Ευρώπη, αλλά πραγματικά το εύχομαι. Θα το ήθελα και προς το παρόν δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία...
Θα ήθελα να παίξω ζωντανά για σένα και θέλουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Μιλήσαμε με αρκετό κόσμο στην Ελλάδα που λένε «Πρέπει να έρθετε εδώ». Γνωρίζω ότι κάποιος προσπάθησε να κλείσει κάποιες εμφανίσεις πέρσι, αλλά αυτό για κάποιο λόγο δεν συνέβη. Πρέπει να έρθουμε, επειδή λαμβάνουμε αρκετές καλές κριτικές από το μουσικό τύπο εκεί και επίσης στην σελίδα μας στο Facebook, πάντα υπάρχει κόσμος από την Ελλάδα που μας λέει ότι του αρέσει η μουσική μας και άλλα παρόμοια. Αφού υπάρχουν άτομα εκεί που γουστάρουν τη μουσική μας, τότε πρέπει οπωσδήποτε να έρθουμε και να παίξουμε γι’ αυτούς. Είναι πολύ πιθανό να έρθουμε στην Ελλάδα στο όχι τόσο μακρινό μέλλον.

Πραγματικά το ελπίζω και ανυπομονώ... Εννοείται θα είμαι εκεί...
Ευχαριστώ πολύ.

Ήταν ευχαρίστηση μου η συνομιλία μας. Και πάλι να σου εκφράσω το σεβασμό μου για τη μουσική σου και εύχομαι τα καλύτερα.
Σ' ευχαριστώ, ήταν πραγματικά ευχάριστη η συνομιλία και εκτιμώ την ειλικρινή σου γνώμη. Πραγματικά. Να προσέχεις και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τα πούμε σύντομα.