Συνέντευξη Atreyu (Dan Jacobs)

Όντας μια από τις πιο επιτυχημένες της γενιάς της και προδιαγράφοντας την πορεία που θα έπαιρνε σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη metal σκηνή, οι Atreyu αξίζουν προσοχής και αναγνώρισης. Επιστρέφοντας μετά από ένα τριετές διάλειμμα με το νέο τους άλμπουμ "Long Live" είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον κιθαρίστα Dan Jacobs για πολλά ενδιαφέροντα θέματα γύρω από την μπάντα, τον σύγχρονο ήχο και φυσικά την δισκογραφική τους επιστροφή.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάς με ελληνικό μέσο, σωστά;
Ω ναι! Νομίζω πως είναι πρώτη φορά.

Είναι ευχάριστο που οι Atreyu επέστρεψαν. Πώς πάνε τα πράγματα στις τάξεις του συγκροτήματος;
Όλα πάνε υπέροχα, είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι που επιστρέψαμε. Είναι προφανές από το πόσο ενθουσιασμένοι ήμασταν στο στούντιο και επί σκηνής και γενικότερα σε κάθε έκφανση της μπάντας. Όλοι ασχολούνται περισσότερο από όσο συνήθιζαν. Έχει γίνει πολύ πιο διασκεδαστική η όλη διαδικασία. Νομίζω πως έχουμε πλέον καταλάβει τι χρειάζεται για να είσαι χαρούμενος και να περνάς καλά, οπότε το εφαρμόζουμε. Όλα είναι απίθανα μέχρι τώρα.

Πριν αναφερθούμε στο τι οδήγησε στην επιστροφή σας, θα μπορούσες να μου πεις εκ των υστέρων ποιοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό το τριετές διάλειμμα;
Χμ, θα έλεγα πως είχαμε καεί λίγο. Περιοδεύαμε συνεχώς από το λύκειο και μετά. Βγάζαμε δίσκους και περιοδεύαμε ασταμάτητα. Δεν ξέραμε τι κάνα, απλά ξέραμε ότι λατρεύουμε να παίζουμε μουσική και θέλαμε να ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο κάνοντας αυτό. Με τον καιρό, έχω την αίσθηση πως δεν περνάγαμε καλά πλέον. Και λόγω αυτού φτάσαμε σε ένα σημείο που έπρεπε να κάνουμε ένα διάλειμμα και να απομακρυνθούμε για λίγο. Οπότε, κάναμε αυτό το διάλειμμα κι ο καθένας πήρε το δρόμο του, μέχρι που σκεφτήκαμε ότι ήταν ώρα να μαζευτούμε ξανά.

Θα έλεγες ότι αυτή η περίοδος προσέφερε τον χώρο που χρειαζόσασταν και έφερε φρέσκο αέρα στην μπάντα;
Ναι, χρειαζόμασταν να βρούμε ποιοι ήμασταν ως άνθρωποι και ως συγκρότημα. Και κυρίως ως άνθρωποι, ως άτομα. Όπως είπα, περιοδεύαμε συνεχώς και βγάζαμε άλμπουμ, πιέζοντας πολύ τους εαυτούς μας. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από το πλαίσιο του να είσαι σε μια μπάντα. Παίρνοντας λίγο χρόνο εκτός αυτού, πραγματικά έδωσε την ευκαιρία σε όλους του να μάθουν ποιοι είναι ως άτομα έξω από την μπάντα. Και θεωρώ πως αυτό ήταν το κομμάτι που έλειπε, το τελευταίο στοιχείο που χρειαζόμασταν, ώστε να είμαστε 100% σίγουροι αναφορικά με το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι και ως μουσικοί και να μπορέσουμε να κάνουμε ξανά όλο αυτό ως συγκρότημα.



Κατά την άποψή μου, η επιστροφή σας τοποθετείται πιο κοντά στα τρία πρώτα άλμπουμ, παρά στα τελευταία δυο. Συμφωνείς μαζί μου; Αν ναι, ήταν συνειδητή απόφαση;
Ναι, απόλυτα! Θέλω να πω, πως από τη μια πλευρά δεν ακούγεται ακριβώς σαν κάτι που έχουμε ξανακάνει, αλλά την ίδια στιγμή μοιάζει πολύ με πολλά πράγματα που έχουμε κάνει, κυρίως με τους παλιότερους δίσκους, όσον αφορά στο κομμάτι των φωνητικών. Με το διάλειμμα που κάναμε και το ταξίδι στο οποίο βρισκόμαστε όλα αυτά τα χρόνια για να βρούμε ποιοι είμαστε, νομίζω πως ένα πράγμα που πλέον ξέρουμε είναι ως μουσικοί τι κάνουμε καλύτερα και με τι αισθανόμαστε πιο άνετα. Και ήταν σημαντικό, το ότι όλοι έβαλαν τον καλύτερο εαυτό τους σε αυτό το άλμπουμ, έκαναν το πιο αποφασιστικό αλλά και άνετο βήμα μπροστά. Ειδικά στα φωνητικά, ο Alex ήταν πιο άνετος και πιο σίγουρος με το να ουρλιάζει, κάνοντας αυτό που έκανε παλιότερα, αυτό που κάνει καλύτερα. Οπότε είπαμε πως αυτό θα κάνουμε αν αυτό θες να κάνεις. Και η αίσθηση είναι ωραία, αισθανόμαστε 100% βέβαιοι πως πήραμε τη σωστή απόφαση και το άλμπουμ βγήκε καλό λόγω αυτού.

Το γεγονός αυτό μου προκάλεσε μια έκπληξη, καθώς ως τώρα κάθε άλμπουμ σας ήταν ένα βήμα μπροστά, ενώ αυτό μοιάζει σαν πισωγύρισμα... Θέλατε ο νέος δίσκος να σηματοδοτεί και την επιστροφή στις ρίζες ή κάτι τέτοιο;
Θέλαμε να μοιάζει σαν να κλείνει ένας κύκλος. Ξεκινήσαμε από ένα σημείο, διανύσαμε όλη την διαδρομή, δοκιμάσαμε ό,τι θέλαμε να δοκιμάσουμε και επιστρέψαμε πίσω στο σημείο εκκίνησης. Μόνο που είμαστε πιο σοφοί και πιο μορφωμένοι και γενικά καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε πλέον. Έχουμε τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε εκ νέου από την αρχή, αλλά σε ένα μεγαλύτερο, πιο ευρύ επίπεδο και να τα κάνουμε όλα καλύτερα από ότι τα κάναμε πριν.

Γιατί ονομάσατε το άλμπουμ "Long Live"; Είναι κάποιου είδους δήλωση από πλευράς σας;
Ναι, υπό την έννοια ότι η μπάντα μας επιστρέφει και είμαστε τόσο παθιασμένοι να το συνεχίσουμε αυτό για πάντα και γνωρίζοντας πόσο μας έλειψε. Θέλαμε να το καταφέρουμε αυτό, αποτελεί το βασικό μήνυμα αυτού του άλμπουμ. Ειδικά το ομώνυμο τραγούδι, το "Long Live" που ήταν και το πρώτο το οποίο αρχικά ξεκινήσαμε να γράφουμε όταν μαζευτήκαμε για πρώτη φορά όλη μαζί και κάτσαμε σε ένα δωμάτιο μαζί, είναι ένα τραγούδι αναφορικά με το να επιστρέφεις πίσω. Οπότε, όλα όσα σχετίζονται με τον όρο "Long Live" εκφράζουν πραγματικά το που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και τι θέλουμε να κάνουμε τώρα και στο μέλλον.

Γιατί όμως αποφασίσατε μουσικά να έχετε το ομώνυμο τραγούδι ως πρώτο δείγμα και βίντεο μέσα από το άλμπουμ;
Έμοιαζε σωστό, υπό την έννοια ότι είναι το πρώτο μας άλμπουμ μετά από καιρό, το πρώτο τραγούδι στο άλμπουμ είναι το "Long Live", ο δίσκος λέγεται "Long Live" και το τραγούδι έχει να κάνει με το να επιστρέφεις πίσω. Πρέπει να ακολουθείς το βασικό σου ένστικτο και δεν ξέρω πώς να το πω αλλά σχεδόν αν ακούσεις αρκετά προσεκτικά είναι σαν το σύμπαν να σου λέει τι πρέπει να κάνεις.

Έχετε ήδη δώσει στη δημοσιότητα τέσσερα τραγούδια πριν ο δίσκος κυκλοφορήσει. Δεν θεωρείς ότι μπορεί να χαλάτε λίγο την έκπληξη έτσι; Μήπως είναι απαραίτητο στην σημερινή μουσική βιομηχανία να δίνει κάποιος το άλμπουμ τραγούδι-τραγούδι;
Ειδικά για μια μπάντα σαν εμάς που λείπαμε για καιρό, θέλαμε ο κόσμος να πάρει μια καλή ιδέα του πως θα είναι αυτό το άλμπουμ. Αν ακούσεις μόνο ένα τραγούδι, αυτό το τραγούδι μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο στο άλμπουμ. Πραγματικά, αυτό μπορεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Ξέρεις, ο κόσμος μπορεί να θυμώσει πολύ με κάτι τέτοιο, όταν αγοράζει ένα άλμπουμ και τελικά δεν μοιάζει καθόλου ηχητικά με το ένα τραγούδι που άκουσαν ή μπορεί να μην αγοράσουν καν το άλμπουμ λόγω του ότι πιστεύουν πως όλο το άλμπουμ θα είναι σαν αυτό το ένα τραγούδι. Έτσι, θέλαμε να μην δώσουμε πάρα πολλά, αλλά αρκετά ώστε ο κόσμος να μπορέσει να καταλάβει τι κάνουμε και προς ποια κατεύθυνση κινούμαστε και να πάρει μια καλή ιδέα πως θα είναι αυτό το άλμπουμ των Atreyu. Και λόγω του ότι επιστρέψαμε στις ρίζες μας και κλείσαμε έναν κύκλο, πραγματικά θα ενθουσιάσει πολύ κόσμο.

Ένα εκ των τραγουδιών που ξεχωρίζω είναι το "Do You Know Who You Are?". Είχατε κατά νου να γράψετε το δικό σας "We Will Rock You";
Ακριβώς αυτό προσπαθούσαμε να επιτύχουμε. Να δημιουργήσουμε την εκδοχή των Atreyu για το "We Will Rock You", αλλά στο πιο χαρούμενο. Όπως ακριβώς κάναμε και με την διασκευή μας στους Bon Jovi πριν κάποια χρόνια (σ.σ.: το "You Give Love A Bad Name"... ξεπάτωσαν) έτσι θέλαμε να πάρουμε ένα κλασσικό τραγούδι των '80s και να βάλουμε την σφραγίδα των Atreyu πάνω του, να το περάσουμε μέσα από την μηχανή των Atreyu, να το κάνουμε πιο βαρύ και να βάλουμε ένταση. Θέλαμε να βγάλουμε το δικό μας τραγούδι που να έχει αυτήν την anthemική ποιότητα του κλασικού που είχαν ο Bill Squire και οι Queen, κατά κάποιο τρόπο να γράψουμε ένα τραγούδι για αρένες. Θέλουμε να παίζουμε σε μεγάλες αρένες, οπότε έπρεπε να διασφαλίσουμε ότι θα έχουμε ένα τραγούδι για να παίζουμε σε αυτές.



Επίσης, ξεχωρίζω το "Brass Balls" που έχει τον hard rock χαρακτήρα του "Lead Sails, Paper Anchor". Δεν έχει και πολλά τέτοια τραγούδια το άλμπουμ, ε;
Όχι, δεν έχει. Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο metal και hardcore παρά πιο κοντά στο rock στυλ μας. Υπάρχουν λίγα στοιχεία εδώ κι εκεί, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος είναι ένας πολύ βαρύς και πιο σκοτεινός δίσκος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έμοιαζε πιο σωστό αυτό για να εκφράσει το που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Ίσως το επόμενο άλμπουμ να είναι πιο rock...

Το ελπίζω γιατί είμαι μεγάλος οπαδός του "Lead Sails, Paper Anchor"...
Οπότε είσαι και μεγάλος οπαδός του "Blow"...

Βεβαίως! Τώρα, το "Minutes Before Dawn" που είναι και το πιο συναισθηματικό κομμάτι του δίσκου είναι μάλλον το αγαπημένο μου. Θυμίζει λίγο Avenged Sevenfold ή είναι ιδές μου; Μπορεί να οφείλεται στο ότι έχετε κοινές μουσικές ρίζες ή μπορεί να επηρεαστήκατε από αυτούς;
Υποθέτω πως η μελωδία στην κιθάρα συγκεκριμένα έχει αυτό το σκοτεινό, swinging ύφος που έχει κι ο Brian, ο Synyster Gates. Δεν θα έλεγα πως επηρεάστηκα από αυτούς, αλλά σίγουρα έχει ένα παρόμοιο ύφος με το δικό τους.

Υπάρχουν άλλες μπάντες της εποχής σας, σαν τους Avenged Sevenfold οι οποίες θα έλεγες ότι παρέα με τους Atreyu σηματοδότησαν μια νέα γενιά για την σύγχρονη heavy μουσική;
Ναι, αυτό που αισθάνομαι είναι πως, εντάξει, έχεις τους Metallica, τους Slayer, τους Pantera, τους Testament, τους Anthrax και τους Megadeth και όλες αυτές τις μπάντες, αλλά όλοι αυτοί θα μπορούν να κάνουν αυτό που κάνουν για μερικό καιρό ακόμα. Χρειάζεται η επόμενη γενικά. Κατά κάποιο τρόπο, αισθάνομαι πως είμαστε μέρος αυτής και είναι τιμή μας. Είναι φοβερό το να βλέπεις πως -όχι μόνο η δικιά μας μπάντα, αλλά όλες οι μπάντες της γενιάς μας, όπως οι As I Lay Dying, οι Underoath, οι Killswitch Engage, οι Lamb Of God, οι Bullet For My Valentine, κι όλοι αυτοί- μεταφέρουν την δάδα και κάνουν σπουδαία δουλειά, κρατώντας το metal ζωντανό και φρέσκο.

Κατηγοριοποιείστε συνήθως κάτω από τον όρο metalcore, κάτι που δεν θεωρώ απόλυτα σωστό, ακόμα κι αν έχετε τέτοια στοιχεία. Εσύ πού θα τοποθετούσες την μπάντα σας;
Δεν ξέρω! Αρχικά, ξεκινήσαμε ως rock μπάντα και μετά εξελιχθήκαμε σε hardcore, αλλά επίσης παίζαμε και λίγο metal. Όταν ξεκινήσαμε δεν υπήρχες καν ο όρος metalcore. Ξαφνικά, πολλές μπάντες άρχισαν να ουρλιάζουν και να παίζουν κάποια βαριά μέρη μαζί με μελωδικά. Όταν υπήρχαν αρκετοί που το έκαναν αυτό, ο κόσμος σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να δώσει ένα όνομα, ώστε να καθορίσει αυτό το νέο είδος μουσικής. Θεωρώ πως έχουμε τις ρίζες του metalcore, αλλά δεν ακουγόμαστε σαν τις άλλες μπάντες του ιδιώματος, έχουμε κάτι δικό μας. Θεωρώ πως αυτό μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους.

Καθώς ήσασταν από τις πρώτες μπάντες που μπλέξατε είδη μεταξύ τους, άκουσες κατά καιρούς μπάντες και είπες «αυτοί πρέπει να έχουν επηρεαστεί από εμάς»;
Ναι, υπάρχουν πολλές μπάντες που ακούς στις μέρες μας να τραγουδάνε και να ουρλιάζουν. Στην εποχή μας υπήρχαν μόνο μια χούφτα μπάντες που το έκαναν αυτό, οπότε τώρα που υπάρχουν τόσες πολλές δεν μπορεί να προήλθαν από κάπου αλλού. Δεν είμαστε εμείς συγκεκριμένα, αλλά όλες οι μπάντες στα τέλη των '90s / αρχές '00s, που άνοιξαν έναν πολύ ωραίο δρόμο για τις σημερινές μπάντες, είτε είναι οι Asking Alexandria, οι Mice And Men, οι Black Veil Brides, οι Bring Me The Horizon... Όλες αυτές οι μπάντες μεγάλωσαν ακούγοντας Atreyu. Εν μέρει, τους επηρεάσαμε να φτιάξουν συγκρότημα. Είναι τρελό το πώς δουλεύει όλη αυτή η φάση, και του πως ανατροφοδοτείται και εμπνέεται από τον εαυτό της.



Η κιθαριστική σου δουλειά είναι εξαιρετική για μια ακόμα φορά και εύκολα κάποιος παρατηρεί τις '80s επιρροές στο παίξιμό σου. Ήταν καθόλου διαφορετικό το πώς έπαιξες σε αυτό το άλμπουμ;
Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τον εαυτό μου, παίζοντας ίδια riff ή τα σχετικά. Ήθελα να προσπαθήσω να κάνω κάτι φρέσκο, οπότε σε αυτό το άλμπουμ προσπάθησα να διατηρήσω το στυλ μου αλλά και να δοκιμάσω νέα πράγματα. Υπάρχουν κάτι ωραία στοιχεία που ποτέ δεν τρελαινόμουν να χρησιμοποιήσω το παρελθόν και τα έβαλα σε αυτό το άλμπουμ. Όπως στο σόλο του "Live To Labor" που έχει ένα ωραίο και διαφορετικό ύφος, το οποίο δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει στο παρελθόν.

Ποιούς θα ξεχώριζες ως τους βασικούς κιθαρίστες που σε επηρέασαν και ποιοί κιθαρίστες της γενιάς σου θεωρείς ότι κάνουν τη διαφορά;
Για μένα, η μεγαλύτερη επιρροή υπήρξαν ο Eddie Van Halen, ο Brian May των Queen ακόμα και τύποι σαν τον Phil Collen των Def Leppard ή τον George Lynch... Όλοι αυτοί οι τύποι από τα '80s, όποιος είχε μια παρδαλή κιθάρα και μπορούσε να παίξει το πιο τρελό riff, εγώ ήθελα να του μοιάσω.

Όσον αφορά στην εποχή μας, θεωρώ πως ένας κιθαρίστας που επηρεάζει κόσμο θα έλεγα και πάλι πως είναι ο Brian από τους Avenged Sevenfold, του οποίου ο ήχος είναι μοναδικός, συγκρινόμενος με πολλούς άλλους και σίγουρα είναι φοβερά αιχμηρός.

Σου έχει μιλήσει ποτέ ο Alex για τις ελληνικές ρίζες του; Δυστυχώς, δεν μας έχετε επισκεφθεί ποτέ...
Ναι. Μεγάλωσα κοντά στον πατέρα του, τον Λουκιανό, και τώρα τον γιό του τον λέει επίσης Λουκιανό-Λουκά, διατηρώντας τις ελληνικές ρίζες ζωντανές, κάτι που κάνει με πάθος.

Ωραία, πες του ότι τον περιμένουμε, όπως και όλους σας εδώ...
Θα θέλαμε να έρθουμε. Κι αυτός θα ήταν πολύ υπερήφανος να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί θεωρείς τόσο δύσκολο το να βρει κάποιος μπάντες σαν κι εσάς, που να προέρχονται από σχολικούς φίλους;
Δεν ξέρω, θα έλεγα πως εμείς ήμασταν τυχεροί. Η περίπτωσή μας είναι πολύ σπάνια. Νομίζω πως είμαστε η μοναδική αντίστοιχη περίπτωση που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχουν κάποιες άλλες μπάντες, αλλά όχι με τόσα άτομα να είναι μαζί από το σχολείο ή να μένουν μαζί για τόσο καιρό. Δεν ξέρω, μάλλον είναι η χημεία, το να βρίσκεσαι στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή.