Συνέντευξη Andy McKee

Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο των καιρών η ανάδειξη αυτού του εξίσου μοναδικού Αμερικανού μουσικοσυνθέτη / κιθαρίστα από το πασίγνωστο πλέον «κανάλι» του YouTube. Έχοντας ήδη κερδίσει συνολικά πάνω από εκατό εκατομμύρια θεάσεις(!) για όλα του τα video, o Andy McKee απαντά στα καίρια ερωτήματά μας με χιούμορ & ευθύτητα.

Το ότι χρησιμοποιείς αποκλειστικά και μόνο ακουστικές κιθάρες για όσα «μαγικά» πραγματοποιείς καθιστά προφανή τον κύριο λόγο, αφού το ηχείο της σου δίνει τη δυνατότητα να της αποδίδεις μια ακόμη διάσταση / ιδιότητα: εκείνη του κρουστού οργάνου! Παρ' όλα αυτά, αναρωτιέμαι, έχεις ποτέ δοκιμάσει να επιχειρήσεις το ίδιο σε μια ηλεκτρική κιθάρα ως άλλο ένα «στοίχημα» που θα ήθελες να κερδίσεις, ή το έχεις αποκλείσει εξαρχής κάτι τέτοιο;
Οι περισσότερες τεχνικές κρούσης που επιλέγω και προτιμώ να επιχειρώ δεν «μεταφράζονται», δεν μεταφέρονται πάνω σε ένα μασίφ σώμα ηλεκτρικής κιθάρας, ακριβώς επειδή αυτές οι τεχνικές στηρίζονται στη χρήση του κούφιου σώματος, του ηχείου που αξιωματικά έχει κάθε ακουστική. Παρ' όλα αυτά πρέπει να παραδεχθώ πως υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι καταπληκτικοί συνάδελφοι που τολμούν και καταφέρνουν καίρια να δημιουργήσουν αντίστοιχες πρακτικές σε ηλεκτρική κιθάρα, επικεντρώνοντας τις κρούσεις τους στις χορδές αυτές καθαυτές σε όλο το μήκος του μπράτσου, άλλοτε επιθετικά και άλλοτε πάλι βουβαίνοντάς τες (σ.σ.: muting).

Είναι προφανές πως έχεις επιλέξει ένα μοναχικό μονοπάτι. Αυτό του solo καλλιτέχνη. Και εντός των τειχών, μα και πάνω στη σκηνή. Και τούτο, παρά την ταπεινή μου άποψη ότι ένα από τα μεγαλεία της μουσικής είναι πως ενώνει διαφορετικές «φωνές», ταλέντα, ευαίσθητες ψυχές υπό την μορφή ενός μουσικού σχήματος, μιας ομάδας... Όμως είναι η δική σου άποψη εδώ αυτή που μας ενδιαφέρει τα μάλα φυσικά.
Καταρχήν δεν μπορώ να δηλώσω 100% σίγουρος πως δεν θα υπάρξω κι εγώ κάποια στιγμή στο μέλλον μέλος μπάντας. Και έχει περάσει ήδη αρκετές φορές από το μυαλό μου να δημιουργήσω εγώ ένα σχήμα, όμως για τώρα, προς το παρόν τουλάχιστον, είμαι σίγουρος πως εκφράζομαι πιο ολοκληρωμένα και αποδίδω τα μέγιστα όντας ολομόναχος. Και θέλω να πιστεύω πως είναι εντελώς άλλου είδους εμπειρία να ακούς έναν solo καλλιτέχνη από το να ακούς μια ολοκληρωμένη μπάντα. Έχεις πιο καίρια, ευθυτενή πρόσβαση στην ψυχή του καθενός. Και αυτό, το να μοιράζομαι, να καταθέτω την ψυχή μου με το κοινό, στη δεδομένη φάση που βιώνω, το απολαμβάνω σε μεγάλο βαθμό.

Κατανοητότατη, σεβαστή και όμορφη επιλογή! Άρα δεν το αποκλείεις όμως να σε απολαύσουμε και ως μέλος μπάντας στο μέλλον... Αλήθεια, υπήρξες ποτέ;
Ναι. Μια-δυο φορές στη ζωή μου υπήρξα κι εγώ μέλος μπάντας στο Γυμνάσιο / Λύκειο και πραγματικά το καταδιασκέδαζα! Στη μια μάλιστα έπαιζα μπάσο, στην άλλη κιθάρα, με ρεπερτόριο που ήταν αποκλειστικά στα πλαίσια του hard rock και του heavy metal. Και ναι, δεν το αποκλείω να ξαναβρεθώ σε τέτοια φάση κάποια στιγμή. Το θεωρώ πιθανότατο.

Με αφορμή την μοναδικότητα της περίπτωσής σου βιώσαμε για άλλη μια φορά την ανεξέλεγκτη δύναμη που έχει το ατέρμονο διαδίκτυο, και πιο συγκεκριμένα αν θες, το YouTube, όπου σάρωσες τους πάντες και τα πάντα. Όμως τούτη τη φορά, δόξα τω Θεώ, ήταν εις το όνομα της υψηλής τέχνης! Διότι δεν ξεχνάμε αντίστοιχες περιπτώσεις όπως π.χ. αυτής του (κατ' εμέ εμετικού) Psy και του γελοιωδέστατου χορού "Gangnam Style", όπου τούτο το ίδιο μέσον έδωσε βήμα σε κάτι που προσβάλει την νοημοσύνη μας! Θερμή παράκληση λοιπόν, θα μας ενδιάφερε πολύ να ακούσουμε τις δικές σου σκέψεις για αυτό το φαινόμενο, ακόμη κι αν πράγματι σ’ αυτό οφείλεις τη δική σου παγκόσμια ανάδειξη, αφού αποτέλεσε την δική σου Σκάλα προς τον Επίγειο Παράδεισο (σ.σ.: "Stairway To Heaven").
(σ.σ.: σκάει στα γέλια) Ναι, ok. Θέλω να πιστεύω πως στη δική μου περίπτωση συνέβη μια ευτυχής συγκυρία, μια μείξη παραγόντων που συνδυάστηκαν μοναδικά για καλή μου τύχη. Οπότε μάλλον θα τα αποδώσω όλα στο ότι: Α) είχα ήδη πίσω μου αρκετά χρόνια συγγραφικής πορείας ως μουσικός, Β) μπήκα στα χωράφια του Youtube νωρίς - νωρίς, στα πρώτα του βήματα και Γ) κακά τα ψέματα, ήμουν κάπως περίεργος ως μουσική πρόταση... Ξέρεις. Δεν βλέπεις τόσο συχνά έναν τροφαντό καράφλα με μούσι να παίζει τόσο μελωδικές συνθέσεις σε ακουστική κιθάρα δίχως στίχους (σ.σ.: σκάει ξανά στα γέλια)!

Από τότε, το Youtube άλλαξε δραματικά. Πλέον, εμπεριέχει αμέτρητα βίντεο από κάθε τιτάνιο rock star, μα και εκατοντάδες εκατομμύρια ακόμη από εντελώς άσημους, και όχι μόνο. Βρίσκεις τα πάντα εκεί μέσα! Γεγονός που με κάνει να πιστεύω πως, αν τυχόν ανέβαζα σήμερα το απόγευμα το πρώτο μου βίντεο, θα ήταν πολλαπλάσια δυσκολότερο να πετύχω αυτό που πέτυχα τότε... Όμως ποτέ δεν ξέρεις. Υπάρχουν ακόμη εκεί έξω κιθαρίστες ξεχωριστοί που μπορεί να βρουν δικαίωση μέσα από τούτο το μέσον!

Ανέκαθεν αναφέρεις τους Michael Hedges, Don Ross, Billy McLaughlin & Preston Reed ως τους σημαντικότερους μέντορές σου. Θα μας ενδιέφερε πολύ να μάθουμε τα στοιχεία που πιστεύεις ότι κέρδισες από τον καθέναν τους...
Μάλιστα. Για να δούμε. Την πρώτη μου κιθάρα την αγόρασα όταν είδα για πρώτη φορά τον Preston Reed. Και ναι, από αυτόν πήρα πάρα πολλές ιδέες μου για τον δευτερεύοντα «κρουστό» ρόλο της. Αντίστοιχα, από τον Billy απέκτησα μεγάλη εκτίμηση στο καλλιτεχνικό απόβαρο μιας σημαντικής μελωδίας. Από τον Don κληρονόμησα την ικανότητα του να γίνομαι έντονα ρυθμικός, κατέκτησα το groove και έγινα funky. Άφησα τελευταίο τον Michael διότι από αυτόν έμαθα τα βασικά: να εκφράζομαι, να εκφράζομαι κομψά & εκλεπτυσμένα και να είμαι τίμιος!

Άφησα συνειδητά για το τέλος την απίστευτα ανοιχτόμυαλη προσέγγισή σου ως οπαδού της σύγχρονης μουσικής, αφού ως μεγαλύτερες λατρείες και επιρροές σου αναφέρεις διαρκώς τους Bjork, Dream Theater, Pantera, Earth, Wind & Fire, Yellowjackets & Peter Gabriel. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως δεν στέκεσαι σε σύνορα και ταμπέλες! Και ακριβώς επειδή συμφωνώ απόλυτα με το ότι η μουσική είναι πρώτα και πάνω από όλα η υπέρτατη οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ μας και πιστεύω ακράδαντα στο γνωμικό του αείμνηστου Fran Zappa, «Υπάρχουν μονάχα δυο είδη μουσικής: η καλή και η κακή», μας ενδιαφέρει πολύ να ακούσουμε τη δική σου άποψη.
Θα πρέπει για πολλοστή φορά να συμφωνήσω με τον Frank. Για άλλη μια φορά, έχει απόλυτο δίκιο! Πιστεύω πως όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε κάποια αγαπημένα μουσικά ιδιώματα που μας χαρακτηρίζουν λόγο βιωμάτων. Και η μοναδικότητα της ποικιλίας για τον καθένα μας εμπλουτίζει της ζωές μας καίρια, μα διαφορετικά. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ δηλώνω τόσο ανοικτός αφού μονάχα έτσι καταφέρνω να καλύψω κάθε πτυχή, κάθε στιγμή και κάθε συναισθηματική ή πνευματική μου κατάσταση. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής!

Συνέντευξη / φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com