Subsignal: «Αν θες να αλλάζεις χωρίς να προοδεύεις, καλύτερα σταμάτα»

Ευτυχώς, όταν πριν χρόνια οι Siegen Even διαλύθηκαν, ο Markus Steffen (κιθάρα) κι ο Arno Menses (φωνή) αποφάσισαν να συνεχίσουν την μεταξύ τους συνεργασία και έφτιαξαν τους Subsignal. Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο, με το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους δείχνουν πως είναι δυνατότεροι και πιο εμπνευσμένοι, συνεχίζοντας να δημιουργούν περιπετειώδη και εξαιρετικής ποιότητας progressive μουσική. Με το "The Beacons Of Somewhere Sometime" να είναι η καλύτερη ως τώρα δουλειά της μπάντας, οι Menses και Steffen μας μιλάνε για αυτή, ενώ μας αφήνουν να εισχωρήσουμε λίγο περισσότερο σε θέματα που αφορούν την μπάντα και την εν γένει μουσική προσέγγισή της.

Χαίρομαι πολύ που έχω την ευκαιρία να τα πούμε ξανά και θέλω να σας συγχαρώ για την κυκλοφορία ενός ακόμα εξαιρετικού άλμπουμ με τους Subsignal. Πόσο ευχαριστημένοι είστε εσείς με το αποτέλεσμα;
Arno: Σ' ευχαριστούμε Χρήστο. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το άλμπουμ. Συνολικά, το γράψιμο των τραγουδιών για αυτό το άλμπουμ ήταν μια τελείως απελευθερωμένη από άγχος εμπειρία, σε μεγάλο βαθμό όπως ήταν και η σύνθεση του πρώτου άλμπουμ. Είχαμε αρκετό χρόνο και ο Markus είχε τόνους από σπουδαίες ιδέες (μουσικά και στιχουργικά). Είχα κι εγώ μια-δυο καλές ιδέες, χεχε. Κρίνοντας από τα πρώτα review που σιγά-σιγά δημοσιεύονται, έχουμε δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό εδώ.

Markus: Το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Η σύνθεση των τραγουδιών ήταν εύκολη αυτή τη φορά. Νομίζω πως ξοδέψαμε περισσότερο χρόνο στο να σκεφτόμαστε θέματα παραγωγής κι άλλες λεπτομέρειες.

Όντας το τέταρτο άλμπουμ των Subsignal, πόσο θεωρείτε ότι η μπάντα αυτή έχει εξελιχθεί από τη στιγμή που την ξεκινήσατε και που βρίσκεστε εν συγκρίσει με τις προσδοκίες που είχατε;
Arno: Θεωρώ ότι έχουμε εξελιχτεί κι ως συνθέτες, αλλά κι ως μουσικοί, ξεκάθαρα ακούω μια θετική διαφορά μεταξύ του πρώτου άλμπουμ και του νέου, αλλά αυτό είναι μάλλον λογικό. Όχι πως κάθε νέο άλμπουμ είναι αυτόματα καλύτερο από το προηγούμενο. Αλλά, αν θες να δημιουργήσεις κάτι πιο τολμηρό ή κάτι διαφορετικό  σε σχέση με την τελευταία φορά, θα πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους πρόοδος. Όταν αυτό χαθεί, ίσως πρέπει να σκεφτείς να κάνεις κάτι άλλο.

Markus: Οι προσδοκίες που είχαμε και έχουμε είναι, απλώς, να δημιουργήσουμε καλή μουσική που θα έχει διάρκεια στον χρόνο. Το που θα μας βγάλει δεν το γνωρίζουμε. Εν τέλει, μας έχει φέρει ως εδώ, ώστε να μην χρειάζεται πλέον να κινούμαστε στην σκιά της προηγούμενης μπάντας μας και να στεκόμαστε στα πόδια μας... παλέψαμε για να φτάσουμε να θεωρούμαστε μια σεβαστή prog μπάντα. Αυτό από μόνο του είναι ένα επίτευγμα.



Παρ' όλο που είναι ξεκάθαρα ένα άλμπουμ των Subsignal, έχω την αίσθηση πως η προσέγγισή του ήταν διαφορετική, ιδιαίτερα σε σχέση με το "Paraiso". Αληθεύει αυτό; Αν ναι, σε ποιά επίπεδα είναι αυτό το άλμπουμ διαφορετικό;
Arno: Βασικά, με το "Paraiso" θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα πιο συμπαγές, σχεδόν «pop-prog» άλμπουμ, κάτι που κάναμε κι όχι χωρίς επιτυχία. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι πως δεν σκεφτήκαμε καθόλου τι είδους άλμπουμ θα θέλαμε να κάνουμε, απλά γράψαμε (κυρίως ο Markus) τα τραγούδια όπως μας έρχονταν. Οπότε, ερωτήσεις του στυλ «θέλουμε να είναι επιθετικό;» ή «μήπως να το κάνουμε λίγο πιο AOR;» ή ό,τι άλλο, δεν υπήρξαν. Γράψαμε ό,τι νιώθαμε πως είναι καλό, ανεξαρτήτως στυλ, συναισθήματος ή τεχνικότητας κλπ. Και μας βγήκε πολύ καλά. Φυσικά, οι στίχοι είχαν άλλη διαδικασία προόδου, καθώς ο Markus είχε να πει μια ιστορία ή καλύτερα να ξεφορτωθεί μια ιστορία από μέσα του. Μαζί με τους στίχους ήταν και το artwork.

Markus: Όπως είπε κι ο Arno δεν υπήρξε καθόλου σκέψη αναφορικά με κατευθύνσεις αυτή τη φορά. Στην πραγματικότητα, όποτε καθόμουν με την κιθάρα μου ήμουν σε θέση να δημιουργήσω κάτι. Μερικές φορές όχι μια ολοκληρωμένη ιδέα για ένα τραγούδι, αλλά τουλάχιστον κάτι που έβρισκε τον δρόμο του για τις συνθέσεις. Με το "Paraiso" θέλαμε να τεστάρουμε τους εαυτούς μας ως ενορχηστρωτές. Να είμαστε συγκεκριμένοι, μινιμαλιστικοί αν προτιμάς. Ήταν ένα πολύ ωραίο εγχείρημα και το διασκεδάσαμε. Αλλά με το "Beacons" τα πάντα ήταν διαφορετικά. Προέκυψαν πολλά προσωπικά θέματα, δυο μέλη δεν ήταν πλέον στην μπάντα, και ούτε ο καθεξής... Οπότε, ήταν εν τέλει φυσιολογικό το να προκύψει η σύνθεση του "Beacons" κατά τον τρόπο που περιέγραψε ο Arno.

Ο τίτλος του άλμπουμ είναι αρκετά ποιητικός. Με τι έχει να κάνει; Αλήθεια, πρώτα προέκυψε ο τίτλος ή η μουσική;
Markus: Το τίτλος ακούγεται ποιητικός, όντως. Αλλά, θεωρώ πως όλοι οι τίτλοι τον τραγουδιών ακούγονται επίσης το ίδιο. Έχει να κάνει με απλά ένα πράγμα: την ελπίδα, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι η βασική ανάγκη σε δύσκολες περιόδους, μερικές φορές το μοναδικό πράγμα που σε κάνει να συνεχίζεις. Θεωρώ πως στο 99% των τραγουδιών μας πρώτα έρχεται η μουσική, αν και ο τίτλος του τραγουδιού και το θέμα του έρχεται αμέσως μετά.

Επίσης, το εξώφυλλο είναι πανέμορφο. Είναι γνωστό το ότι δίνετε σημασία στο artwork των δίσκων σας, αλλά πώς προέκυψε αυτό; Θεωρείται πως ταιριάζει με τη μουσική σας;
Markus: Το artwork το επιμελήθηκε ο Thomas Ewerhard, ο οποίος έκανε και τα δύο προηγούμενα εξώφυλλα καθώς και δυο εξώφυλλα για τους Sieges Even. Βασικά, ήταν αρκετά εύκολο: είχα την ιδέα ενός κύκνου που είναι αρχαίο σύμβολο για ένα απρόσμενο περιστατικό. Αυτό είναι λίγο-πολύ το στιχουργικό θέμα του άλμπουμ: η απώλεια, όλα τα περιστατικά της ζωής που δεν περιμένουμε, πράγματα που προκύπτουν από το πουθενά. Οπότε, όλο το στιχουργικό περιεχόμενο καταπιάνεται με αυτού του είδους τα θέματα, με κάθε τραγούδι να αποτελεί μια εναλλακτική εκδοχή πάνω σε αυτά. Όμως, το "Beacons Of Somewhere Sometime" δεν είναι ένα concept άλμπουμ με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Για μένα είναι, είναι πάνω-κάτω μια έκφραση συναισθημάτων ή μια παρατήρηση των συναισθημάτων αυτών, αν προτιμάς.

Βασικά, μου αρέσουν όλα τα τραγούδια για διαφορετικούς λόγους. Αντί λοιπόν να σας ρωτάω ξεχωριστά για το καθένα, θα μπορούσατε να κάνετε μια μικρή track by track ανάλυση;
Tempest
Markus: Το "Tempest" είναι πιθανότατα ένα από τα πιο βαριά κομμάτια που έχουμε γράψει με τους Subsignal. Αν είσαι οπαδός των Sieges Even ίσως ακούσεις και μερικές ομοιότητες με το riff του τραγουδιού "Unbreakable" (σ.σ.: ω Θεοί, τι ύμνος). Το καθαρό μέρος στην κιθάρα του "Tempest" είναι μια παραλλαγή του αυθεντικού θέματος του "Unbreakable". Νομίζω ότι η μουσική ανταποκρίνεται στους στίχους. Είναι πολύ άμεση και εύκολη να την καταλάβεις.

A Time Out Of Joint
Markus: Ενδιαφέρον τραγούδι, διότι ξεκίνησε με το απαλό φωνητικό μέρος. Όμως, είχα την ιδέα να φέρω αντιμέτωπα αυτά τα μελωδικά μέρη με κάποια πιο βαριά. Έτσι, προσέθεσα το εναρκτήριο μέρος με τις παραμορφωμένες κιθάρες στο ξεκίνημα. Κι όπως μπορείς να ακούσεις το θέμα που ακούγεται στην εισαγωγή του άλμπουμ, "The Calm", εμφανίζεται επίσης στο μεσαίο μέρος. Ο τίτλος προέρχεται από το Άμλετ του Shakespeare και την περίφημη ατάκα «this time is out of joint».

And The Rain Washed It All Away
Arno: Μεγάλο ποσοστό αυτού του τραγουδιού είχε γραφτεί ήδη για το "Paraiso", αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένος με κάποιες γραμμές και τελικά κάπου ξέμεινε. Το ξαναέπιασα για αυτό το άλμπουμ και έκανα μερικές αλλαγές εδώ κι εκεί, αλλά κάπου στη μέση της γέφυρας κόλλησα και πάλι. Ρώτησα των Luca αν ήθελε να κάνει μια προσπάθεια. Το ωραίο που έκανε, είναι πως χρησιμοποίησε θέματα από το τραγούδι και απλά τα μετέτρεψε στο μέρος που τελικά είναι το πιάνο μέρος. Από τη στιγμή που ήθελα να βγάζει ένα 80s συναίσθημα, έπαιξα λίγο με πράγματα όπως το synth-bass για να το ολοκληρώσω. Και προσωπικά θεωρώ πως είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω γράψει.

Ashes Of Summer
Markus: Το "Ashes" είναι ένα αρκετά άμεσο τραγούδι, κάποιοι ίσως πουν και «ασυνήθιστο» για Subsignal. Αλλά, ξέρεις, ποτέ δεν περιορίζουμε τους εαυτούς μας. Υπάρχει ένα ωραίο, μεγάλο solo στη μέση. Κι όπως μπορείς να ακούσεις υπάρχει περισσότερη κιθάρα και περισσότερα solo κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Είχα αυτή την αίσθηση πως η μουσική το απαιτούσε αυτή τη φορά. Ένα πράγμα που πραγματικά μου αρέσει στο "Ashes Of Summer" είναι το drumming του Dirk Brand. Είναι πραγματικά «αυτό που πρέπει», όχι υπερβολικό, αλλά την ίδια στιγμή βιρτουόζικο και απαιτητικό τεχνικά.

A Myth Written In Water
Markus: Το "Myth" ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψα για το "Beacons". Βασικά, είναι μια τυπική power μπαλάντα στο ύφος του "Eyes Wide Open". Αλλά, έχει μια ξεχωριστή διάθεση. Και είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος για το κιθαριστικό του σόλο συγκεκριμένα. Στην πραγματικότητα, κάποια μέρη του σόλο τα πήρα από το αυθεντικό demo του τραγουδιού. Το σόλο που έπαιξα εκεί ήταν απολύτως αυτοσχεδιαστικό και μερικά σημεία του μου άρεσαν τόσο πολύ, που τελικά το χρησιμοποίησα και στο άλμπουμ. Το "Myth" -τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη- έχει το πιο συγκινητικό ρεφρέν από όλα τα τραγούδια.



Everything I Lost
Markus: Το "Everything Is Lost" είναι ένα εκ των μεγαλύτερων σε διάρκεια τραγουδιών στο "Beacons", αλλά παρά τη μεγάλη του διάρκεια ήταν εύκολο κατά την σύνθεσή του. Ξέρεις, υπάρχουν τα τραγούδια που κυριολεκτικά τα δουλεύεις για χρόνια και αυτά που απλά «σου βγαίνουν». Το "Lost" ήταν ένα από αυτά. Εδώ οι αντιθέσεις μεταξύ καθαρών / ακουστικών και βαριών κιθαρών γίνονται ένα στο θέμα του τραγουδιού. Όπως μπορείς να ακούσεις, οι βαριές κιθάρες και οι ακουστικές / καθαρές κιθάρας εναλλάσσονται στην αρχή του. Θα είναι δύσκολο να παιχτεί ζωντανά αυτό...

The Beacons Of Somewhere Sometime
Markus: Το ομώνυμο τραγούδι είναι η πεμπτουσία του άλμπουμ. Το θέμα του "The Calm" επανεμφανίζεται (αν και σε διαφορετικό τόνο και με πολύ διαφορετικό μέτρο). Αφιέρωσα αυτό το τραγούδι στην αποθανούσα μητέρα μου, οπότε το τραγούδι αυτό είναι το τελευταίο μου αντίο προς αυτή. Μουσικά, το χωρίσαμε τέσσερις διαφορετικές ενότητες. Οπότε, για εμένα είναι μια μπαρόκ σουίτα που επίσης μας δίνει την δυνατότητα να παίζουμε επιμέρους τμήματα του τραγουδιού στις συναυλίες. Αλλά, φυσικά, σκοπός είναι να παίζεται και να ακούγεται στην ολότητά του.

Η αγαπημένη μου στιγμή του άλμπουμ θα έλεγα πως είναι το "In This Blinding Light" από το ομώνυμο τραγούδι (μαζί με τα "And The Rain Washed It All Away" και "A Myth Written In Water" για τα οποία μιλήσαμε νωρίτερα). Markus, πιστεύεις ότι η φωνή του Arno αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο σε τέτοια συναισθηματικά τραγούδια; Arno, εσύ νιώθεις πιο άνετα να τραγουδάς τέτοια τραγούδια, με πιάνο / φωνή; Θεωρείς πως σου ταιριάζουν;
Markus: Νομίζω πως ο Arno μπορεί να τραγουδήσει όλα τα είδη της rock μουσικής... Ok, ίσως όχι death metal, χαχα. Αλλά, συμφωνώ μαζί σου Χρήστο, όποτε η μουσική είναι απογυμνωμένη μπορείς να ακούσεις τι μου αρέσει τόσο πολύ στη φωνή του Arno. Είναι φυσική, δεν είναι η υπέρ-εκπαιδευμένη φωνή του τραγουδιστή μιας metal όπερας. Είμαι πολύ επιλεκτικός με τους τραγουδιστές και δεν υπάρχουν πολλοί που μου αρέσουν πραγματικά γιατί μερικές φορές προσπαθούν απλά να το παρακάνουν για να επιδείξουν την τεχνική τους. Λέγοντας αυτό, δεν λέω πως ο Arno δεν έχει τεχνική - φυσικά κι έχει! Αλλά έχει κρατήσει την φυσικότητα της φωνής του.

Arno: Βασικά, δεν είμαι από τους τραγουδιστές που φωνάζουν (σ.σ.: shouter). Φυσικά, θα ευχόμουν να έχω μια φωνή σαν του Ronnie Dio αλλά δεν την έχω, ούτε θα την αποκτήσω. Έχω μια πιο απαλή, όχι τόσο επιθετική φωνή που μοιάζει να ταιριάζει καλύτερα σε πιο μπαλαντοειδή τραγούδια, ίσως γι' αυτόν τον λόγο. Επιπλέον, μπορείς ή μάλλον «μπορώ» να ερμηνεύσω αυτού του είδους τα τραγούδια σε ένα πιο υψηλό συναισθηματικά επίπεδο. Παρ' όλα αυτά, λατρεύω να τραγουδάω τα metal σημεία, όσο μου αρέσει να τραγουδάω και τις μπαλάντες.

Παρατήρησα στις promo φωτογραφίες πως είστε μόνο οι δυο σας. Ποιά είναι η κατάσταση με τα υπόλοιπα μέλη;
Arno: Ο Danilo έφυγε. Του David του ζητήθηκε να φύγει. Αλλά ο Ralf είναι εδώ από την αρχή (ο πρώτος μου μπήκε στη μπάντα). Όμως, βασικά, είμαστε ο Markus κι εγώ που κουβαλάμε όλες τις ευθύνες, από το μουσικό ως το επιχειρηματικό κομμάτι. Ο Ralf είναι ικανοποιημένος με το να παίζει στο στούντιο και ζωντανά μαζί μας και ναι είναι full time μέλος της μπάντας. Αλλά, με τον David και τον Danilo εκτός, δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στο να έχουμε «ισάξια» μέλη ξανά... και να πρέπει να απαντάμε στα «πώς», στα «γιατί» και στα «θα σε πείραζε αν εγώ...». Όχι, πλέον δουλεύουμε με session μουσικούς, που έχουν ο καθένας τη δική του δουλειά και όπως σκοπεύαμε εξαρχής κάνουμε τη δική μας δουλειά όπως την σχεδιάσαμε.

Κάποιες στιγμές έχω την αίσθηση πως οι κιθάρες και τα ντραμς έχουν έναν πιο τραχύ / βαρύ ήχο από το αναμενόμενο. Αυτό συμβαίνει γιατί θέλατε να κρατήσετε μια ισορροπία μεταξύ της μελωδικής και της πιο βαριάς πλευράς σας;
Markus: Αυτή ήταν ακριβώς η προσέγγισή μας. Να δουλέψουμε με διαφορετικές δομές, με διαφορετικές διαθέσεις. Για μένα το να γράφεις μουσική, το να φτιάχνεις ένα άλμπουμ είναι σαν να ζωγραφίζεις έναν πίνακα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να ζωγραφίσω, οπότε χρησιμοποιώ την κιθάρα μου και την μουσική μου φαντασία. Οι βαριές κιθάρες και το βαρύ drumming είναι το αντίβαρο στα πιο μελωδικά και χαλαρά σημεία που μπορείς να βρεις σε όλα τα τραγούδια.

Οι μοντέρνες progressive μπάντες συχνά υποτιμούν τον ρόλο μιας καλής μελωδίας ή των αρμονιών και κυρίως επικεντρώνονται σε υπέρ-τεχνικά θέματα, περίεργους ρυθμούς και επιθετικά φωνητικά. Εσείς έρχεστε από άλλη μουσική σχολή, οπότε πόσο εύκολο σας είναι να μένετε επίκαιροι με όλη αυτή την τάση;
Arno: Οι άλλοι μπορούν να παίζουν ό,τι θέλουν, εμείς κάνουμε τη δική μας δουλειά. Κι αυτό δεν κάνει πάντα πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς, καθότι είμαστε συνεχώς μεταξύ δυο κόσμων! Θέλαμε να αναμίξουμε το progressive υλικό με AOR / melodic rock, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα μια «απαιτητική μουσική με πιασάρικες μελωδίες». Και θεωρώ πως πλέον έχουμε καταφέρει να περάσουμε το δικό μας στυλ ή το σήμα κατατεθέν μας αν προτιμάς.

Πώς αισθάνεστε που το "The Art Of Navigating By The Stars" ακόμα θεωρείται ως το benchmark για κάθε άλμπουμ των Subsignal, υπό την έννοια ότι ο κόσμος το πρώτο πράγμα που θέλει να ξέρει είναι αν είναι αντίστοιχα καλό ή πόσο κοντά του είναι;
Arno: Αυτό ήταν Siegers Even, ήταν μια άλλη μπάντα φυσικά, με άλλη προσέγγιση και διαφορετικό τρόπο σύνθεσης και παιξίματος. Αλλά, καθώς πολλά τραγούδια προέρχονται από την φαρέτρα του Markus είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν θέματα και κομμάτια με δεδομένες ομοιότητες. Νομίζω ότι μερικά κομμάτια στο νέο άλμπουμ, θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί για τους Sieges Even τότε, κάτι που θεωρώ θετικό στοιχείο. Αυτό είναι κάτι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το νέο άλμπουμ.



Η ζωντανή απόδοση «κλασικών» άλμπουμ είναι μόδα, οπότε θα σκεφτόσασταν να παίξετε το "The Art Of Navigating By The Stars" ολόκληρο στο μέλλον;
Arno: Δεν νομίζω, διότι θέλουμε να παίξουμε τραγούδια των Subsignal, αυτό είναι το παρόν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα παίζουμε μεμονωμένα τραγούδια εδώ κι εκεί. Αλλά η μαγεία των Sieges Even, πέραν των τραγουδιών που έγραψαν, ήταν και στα μέλη της μπάντας. Και δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να παίζουν αυτά τα θέματα με την ίδια «γενναιότητα» όπως το έκαναν ένας Alex ή Oliver Holzwarth. Οπότε κατά την άποψή μου δεν θα πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο. Και από τη στιγμή που δεν θα υπάρξει ποτέ reunion... δεν θα γίνει ποτέ κι αυτό...

Έχετε ακούσει κάποια νέα (prog) μπάντα που να σας θύμισε τους εαυτούς σας σε σημείο να πείτε «χμ, μοιάζουν να έχουν  επηρεαστεί από τη μουσική μας»;
Arno: Βασικά όχι, όχι ακόμα τουλάχιστον, αλλά από τη στιγμή που εμείς έχουμε επηρεαστεί από τους ήρωές μας, οι οποίοι με τη σειρά τους επηρεάστηκαν από τους δικούς τους ήρωες, δεν βλέπω τον λόγο να μην ακολουθήσει τη δική μας προσέγγιση κάποιος άλλος στο μέλλον.

Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε;
Arno: Θα περιοδεύσουμε τώρα υποστηρίζοντας το νέο άλμπουμ και το επόμενο έτος θα συνεχίσουμε να περιοδεύουμε. Και μετά θα δούμε τι θα γίνει. Το ότι θα γράψουμε και ένα ακόμα νέο άλμπουμ είναι 100% σίγουρο... το πώς, τι και γιατί... όλα αυτά μένουν να τα δούμε.

Markus: Ναι, το επόμενο άλμπουμ θα υπάρξει, σίγουρα.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Οι τελευταίες λέξεις είναι δικές σας.
Arno: Λοιπόν, παιδιά, ό,τι κι αν σας λένε η μητέρα, ο πατέρας σας ή οι καθηγητές στο σχολείο... όλα είναι ψέματα! Ναι, φυσικά, θα πρέπει να αγοράσετε το νέο Subsignal άλμπουμ, είναι φοβερό! Ελπίζουμε να σας δούμε κάποια στιγμή το επόμενο έτος στην Ελλάδα, διότι εκεί δώσαμε -χωρίς βλακείες- τις ωραιότερες συναυλίες που έχουμε παίξει στη ζωή μας!

Markus: Ευχαριστούμε για αυτή τη συνέντευξη!