Peter Wagner (Rage): «Επιτέλους δουλεύω ξανά με ανθρώπους που εκτιμώ»

Οι Γερμανοί (λέμε τώρα) Rage μόλις κυκλοφόρησαν το "The Devil Strikes Again" και όπως υποδηλώνει και ο τίτλος γίνεται μια επιστροφή προς τις πιο επιθετικές μέρες. Μιλήσαμε με τον άκρως αρμόδιο Peter 'Peavy' Wagner για να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες πίσω από τον νέο δίσκο, αλλά και όλο το παρασκήνιο της αποχώρηση του Victor Smolski καθώς και του reunion με το κλασικό line-up Wagner/Schmidt/Ευθυμιάδης υπό το όνομα Refuge. Διαβάστε παρακάτω όλα τα πολύ ενδιαφέροντα που είχε να μας πει.

Από τον τελευταίο σας δίσκο πολλά πράγματα έχουν συμβεί στο στρατόπεδο των Rage. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γιατί έφυγε ο Victor; Είναι αλήθεια πως φτάσατε κοντά στη διάλυση της μπάντας;

Όχι! Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Πρώτα απ' όλα εγώ απέλυσα αυτούς τους ανθρώπους, των Victor και τον Andre, αλλά επίσης ποτέ δεν ανακοινώσαμε πως το συγκρότημα τελείωσε ή κάτι παρόμοιο. Αυτές οι ειδήσεις δεν ήταν ποτέ αληθινές. Ήταν παραπληροφόρηση την οποία διοχέτευσε ο Victor στο internet, γιατί φαντάζομαι ήταν νευριασμένος που τον έδιωξα. Δεν υπάρχει λογική σε κάτι τέτοιο. Γιατί να σταματούσα τους Rage; Αυτό το συγκρότημα είναι η ζωή μου. Το κάνω όλο αυτό πολύ ειλικρινά, για πάρα πολλά χρόνια και δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να το σταματήσω. Απλά άλλαξα την ομάδα. Αυτό ήταν όλο.

Πώς έφτασες λοιπόν σε αυτήν την απόφαση; Έβλεπες μήπως πως εκείνο το line-up δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο;

Ναι, δεν πηγαίναμε πουθενά έτσι. Βασικά τα είχε φάει τα ψωμιά του εκείνο το line-up. Το θέμα με το να δουλεύεις με τον Victor είναι πως δεν είναι ομαδικός παίκτης, αλλά έχει την νοοτροπία του solo καλλιτέχνη. Προσπάθησα να τα καταφέρουμε, προσπάθησα να του το εξηγήσω απλά και όμορφα, αλλά δεν άκουγε. Τώρα θα ακολουθήσει την προσωπική του καριέρα, κάτι που φυσικά είναι οκ.

Το ήξερα από την αρχή, όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί πριν δεκαπέντε χρόνια, ήξερα πως ήθελε να κάνει αυτά τα πράγματα που ήθελε και πως ποτέ πραγματικά δεν είχε σκοπό να είναι μέλος μιας μπάντας. Οπότε αποφασίσαμε να έχουμε μια εργασιακή σχέση, η οποία ήταν εντάξει για αρκετά χρόνια και δούλεψε. Αλλά τα τελευταία χρόνια είχε γίνει πολύ δύσκολο και στο τέλος δεν έβγαζε καν νόημα αφού ήθελε να αλλάξει το στυλ των Rage. Έκανε αυτό που ήθελε, είχε την καριέρα του και δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει να είναι μέλος του συγκροτήματος πλέον.

Δηλαδή η φάση ήταν "my way or the highway"; (σ.σ.: τραγούδι του καινούριου δίσκου)

Ναι, οι στίχοι τα λένε όλα! (γέλια) Δεν κρατάω καμία κακία στον Victor. Είναι πλέον καλύτερα με τη δική του μπάντα. Τώρα που είναι αφεντικό του εαυτού του μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να κάνει κανενός είδους συμβιβασμό και εγώ μπορώ να συνεχίσω τους Rage ακολουθώντας τον δρόμο που πρέπει.

Στη συνέχεια είχαμε τους Refuge, όπου ξαναβρεθήκατε με τον Χρήστο και τον Manni για να δώσετε κάποιες συναυλίες. Πώς προέκυψε αυτό; Να σου πω την αλήθεια περίμενα πως θα συνεχίσετε μαζί ως Rage...

Όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το θέμα είναι πως όλη αυτή η φάση με το να ξαναβρεθούμε με αυτό το line-up προέκυψε από καθαρή σύμπτωση. Με τον Manni είμαστε καλοί φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, αλλά με τον Χρήστο είχα να μιλήσω για πάρα πολύ καιρό. Από τα γεγονότα του 1999 που έφυγε από τους Rage είχα να του μιλήσω. Με την πάροδο των χρόνων το μετάνιωνα που δεν μιλούσαμε, γιατί πραγματικά μου έλειπε. Ήταν από τους καλύτερους και παλιότερους μου φίλους, τον ήξερα από το δημοτικό. Ήταν πάντα ένας από τους πιο σημαντικούς τύπους στη ζωή μου και πραγματικά μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια. Είχα κατά καιρούς ακούσει από κοινούς γνωστούς πως και αυτός ένιωθε παρόμοια και πως ήθελε να επικοινωνήσει κάπως μαζί μου, προσπαθούσε να με πάρει τηλέφωνο, αλλά ένιωθα αμήχανα με αυτήν την κατάσταση για πολύ καιρό.

Το 2014, όταν συνειδητοποίησα πως θα γινόμουν πενήντα χρονών, έκανα διάφορες σκέψεις σχετικά με το πού βρίσκομαι, πού θα ήθελα να πάω, αν θα ήθελα να συνεχίσω έχοντας μέσα μου όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και απλά κατάλαβα πως δεν ήταν απαραίτητο να συνεχίσω έτσι. Είπα στον εαυτό μου «τελείωνε. απλά άπλωσε το χέρι σου». Οπότε του τηλεφώνησα, βρεθήκαμε, ήπιαμε κάποιες μπύρες, συζητήσαμε όλα όσα είχαν συμβεί, αφήσαμε πίσω μας το παρελθόν και αποφασίσαμε να είμαστε και πάλι φίλοι. Ένιωσα πολύ όμορφα. Το να έχω και πάλι στη ζωή μου τον παιδικό μου φίλο ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων!

Όταν ο κόσμος συνειδητοποίησε πως εγώ με τον Χρήστο κάναμε και πάλι παρέα, άρχισαν διάφοροι κοινοί γνωστοί να μας ρωτάνε αν θα θέλαμε να παίξουμε μαζί κάποια τραγούδια σε ένα τοπικό φεστιβάλ και συμφωνήσαμε πως ήταν μια ωραία ιδέα, οπότε καλέσαμε τον Manni, ο οποίος δέχτηκε αμέσως.

Οπότε το κάναμε και η είδηση διαδόθηκε στο internet και αρχίσαμε να δεχόμαστε πολλές προτάσεις απ' όλο τον κόσμο για να δώσουμε κι άλλα show οπότε αποφασίσαμε πως πρέπει κάτι να κάνουμε σχετικά με αυτό. Μιλήσαμε στο management μας και τους είπαμε να επικοινωνήσουν με όλους αυτούς και να κανονίσουν κάποιες ημερομηνίες και θα το κάναμε για να περάσουμε καλά. Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι κάτι περισσότερο και πιο «επαγγελματικό» όπως με τους Rage. Και οι δύο έχουν οικογένεια και παιδιά, κανονικές δουλειές και δεν θα παρατούσαν τις ζωές τους για να ξαναγίνουν rock μουσικοί. Όλο αυτό με τους Refuge έγινε για να περάσουμε καλά και να θυμηθούμε τα παλιά. Δεν θα μπορούσε να είναι μια επαγγελματική μπάντα που θα περιόδευε θα έγραφε δίσκους και τα σχετικά, οπότε δεν θα μπορούσε να γίνει το line-up των Rage.

Οκ, κατανοητό. Πώς, όμως, κατέληξες στην πρόσληψη του Marcos και του Βασίλη;

Ήταν μια αργή διαδικασία. Αρχικά βρέθηκα μαζί με τον Manni και τον Χρήστο και συνειδητοποίησα τι μου είχε πραγματικά λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να έχεις ένα συγκρότημα και οι σχέσεις σου να είναι μόνο επαγγελματικές με τα υπόλοιπα μέλη. Δεν υπάρχει φιλία ή προσωπικό ενδιαφέρον. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, μετά την όλη φάση με τους Refuge πως οι Rage δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν με αυτό το ψυχρά επαγγελματικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, γιατί πέρα από το μουσικό κομμάτι που έδειχνε να μην τραβάει, δεν έβλεπα ούτε διάθεση για πραγματική συνεργασία, να θέλουμε να είμαστε μαζί στο συγκρότημα.

Η κύρια προτεραιότητά μου ήταν να βρω ανθρώπους που θα με γουστάρουν και οι οποίοι θα είναι φίλοι μου, που θα γουστάρουν την μπάντα, που θα τιμούν την ιστορία της και το μουσικό στυλ που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε κατέληξα με τον Marcos και τον "Lucky", οι οποίοι ήταν και οι δύο παλιοί μου φίλοι. Ο "Lucky" ήταν μαθητής του Χρήστου πολύ παλιά και τεχνικός τυμπάνων για πολύ καιρό. Ταξιδεύει μαζί μας από το 1988, είναι σαν να είμαστε παντρεμένοι (γέλια). Τον Marcos τον γνωρίζω εδώ και οκτώ χρόνια και είναι και αυτός φίλος μου, οπότε είμαι πλέον στο συγκρότημα με ανθρώπους που με γουστάρουν και που τους γουστάρω. Μάλιστα μετά τις πρώτες πρόβες συνειδητοποίησα πως είναι και εξαιρετικοί μουσικοί, άρα ήταν σωστή η επιλογή μου να τους φέρω στο συγκρότημα. Νομίζω πως στον καινούριο δίσκο το ακούς πόσο καλά δουλεύει το όλο πράγμα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να μιλήσουμε για τον καινούριο δίσκο. "The Devil Strikes Again" όνομα και πράγμα ε; Πρέπει να είναι ο πιο επιθετικός σας δίσκος εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιξε ρόλο φαντάζομαι η αποχώρηση του Victor που είχε μεγάλο ρόλο στη σύνθεση...

Ο Victor δεν είχε μεγαλύτερο ρόλο από εμένα. Είχαμε μια άτυπη συμφωνία του στυλ «50-50»

Και πάλι, όμως, αρκετά μεγάλο... (γέλια)

Προσπαθούσε να επιβάλει το στυλ του σε ό,τι έγραφα. Το στυλ του είναι διαφορετικό από αυτό που μου αρέσει. Χρησιμοποιούσε πάντα όλα αυτά τα τεχνικά κόλπα. Πολλή επίδειξη στην κιθάρα, πολλή τεχνική. Εγώ το προτιμώ πιο ευθύ, πιο άμεσο, πιο χύμα. Μου αρέσει να υπάρχει μια καλή ποσότητα thrash στοιχείων στη μουσική, αλλά του Victor δεν του αρέσει το thrash. Αυτό ήταν κάτι που μας έλειπε τα τελευταία χρόνια και τώρα που έχω εγώ και πάλι τον πρώτο λόγο στη μουσική και μαζί με τον Marcus και τον "Lucky" που γουστάρουν το στυλ της μπάντας πριν την έλευση του Victor, απλά μας προέκυψε πολύ φυσικά αυτή η κατεύθυνση.

Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το καινούριο υλικό, ήταν ξεκάθαρο πως η διαδικασία θα είχε να κάνει κατά κύριο λόγο με εμένα και τον Marcos, γιατί ο "Lucky" ήταν αρκετά απασχολημένος μιας και είναι και μάνατζερ της μπάντας, οπότε απλά μας είπε πως από τη στιγμή που είμαστε οι πλέον αρμόδιοι για το songwriting θα έμπαινε στη διαδικασία όταν είχαμε έτοιμα τα τραγούδια και θα ξεκινούσαμε την ενορχήστρωση. Με τον Marcos απέκτησα τον τέλειο συνεργάτη για να γράφω μουσική, σε αυτό το στυλ και την ενέργεια που είχαμε στα μέσα των '90s. Το αγαπημένο άλμπουμ του Marcos είναι το "End Of All Days", οπότε αισθάνομαι πως τα καινούρια τραγούδια εξελίχτηκαν προς αυτήν την κατεύθυνση φυσικά.

Έχω την εντύπωση πως η μουσική κατεύθυνση κοιτά κατά "Black In Mind" μεριά και πίσω. Heavy/power προσέγγιση με κάποια thrash riff. Νομίζω πως αυτό ήταν κάτι που είχε λείψει στους οπαδούς σας. Τι πιστεύεις εσύ;

Βασικά, ξέρω πως σε πολλούς μας οπαδούς είχε λείψει αυτό. Το άκουσα αυτό από πολύ κόσμο και επίσης είχαμε πολύ καλές αντιδράσεις όταν παίξαμε ζωντανά το "Black In Mind" τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Επίσης μου είχε λείψει κι εμένα, δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις, αλλά οι Rage ήταν αρκετά επιτυχημένοι και πριν έρθει ο Victor στην μπάντα. Μετά που ήρθε ήταν σαν να έμπαινα σε έναν μακροχρόνιο συμβιβασμό, γιατί σκεφτόμουν πως ήταν πολύ σημαντικό να έχω έναν τέτοιο κιθαρίστα στο συγκρότημα. Τελικά συνειδητοποίησα πως δεν είναι σημαντικό να έχεις έναν βιρτουόζο κιθαρίστα, καθώς οι άνθρωποι στην τελική γουστάρουν τα τραγούδια, το vibe και την ενέργεια που αποπνέουν που είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από το να έχεις έναν κιθαρίστα που παίζει «παπάδες».

Ο Marcos είναι ένας εξίσου καλός κιθαρίστας, περισσότερο εστιάζει στο συναίσθημα στο solo και όχι να κάνει επίδειξη του πόσο καλά παίζει κιθάρα ή να ψάχνει την δόξα. Θέλει να παίζει καλά τραγούδια και να βγάζει ενέργεια πάνω στη σκηνή, οπότε υπάρχει διαφορά στον τρόπο που το κάνεις, θες να βλέπεις τη μουσική ως σπορ ή θες να παίζεις επειδή το αγαπάς αυτό;

Ποιος ήταν επικεφαλής της συνθετικής διαδικασίας; Δώσε μας κάποιες λεπτομέρειες γύρω από τη δημιουργία του δίσκου...

Το γράψιμο βασίστηκε κυρίως σε δικές μου ιδέες, στα τραγούδια που εγώ έγραψα με τον Marcos να συνεισφέρει με ιδέες και κάποια φοβερά riff, τα οποία εξελίξαμε σε κάποια πραγματικά πολύ καλά τραγούδια. Στο τέλος αποφάσισα να μας αναφέρουμε στα credit σαν ομάδα, όπως για παράδειγμα συνέβαινε στους Beatles με τους Lennon/McCartney και στους Rolling Stones με τους Jagger/Richards. Έτσι βάλαμε και των δύο μας τα ονόματα Wagner/Rodriguez επειδή αυτό θα ήταν και το πιο δίκαιο. Ήθελα να μοιραστώ τα εύσημα με τον Marcos ακόμα και αν δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς ποιος έγραψε τι. Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία στη σύνθεση όπως επίσης και στην παραγωγή του δίσκου που την κάναμε μαζί. Τη μίξη την έκανε ο Dan Swano στη Σουηδία ο οποίος είχε ανάμιξη και σε κάποια θέματα της παραγωγής.

Έχω ξεχωρίσει ήδη κάποια τραγούδια από τον δίσκο. Μου αρέσει η thrash προσέγγιση στο ομώνυμο γιατί μου θυμίζει τις παλιές εποχές. Το πιο πιασάρικο "My Way" που πιθανόν να το χαρακτήριζε κάποιος radio friendly ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων και φυσικά το "The Final Curtain" με το φοβερό εναρκτήριο riff και το «χαρούμενο» ρεφρέν. Διαφορετικά τραγούδια... εσύ τι πιστεύεις;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Νομίζω πως ο δίσκος δουλεύει καλύτερα σαν σύνολο. Μου αρέσουν και τα δέκα τραγούδια του και το πώς δουλεύουν μαζί, αλλά σίγουρα ο καθένας θα έχει τα δικά του αγαπημένα. Θα προσέθετα και τα "Dark Side Of The Sun" και "Spirits Of The Night" που είναι εξίσου σημαντικά τραγούδια.

Έχετε γράψει τόσα πολλά άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια. Είχα πάντα την αίσθηση πως είχατε μια ικανότητα να ανανεώνεστε όταν υπήρχε ανάγκη, είτε αυτή προέκυπτε μετά από έναν αδύναμο δίσκο, είτε λόγω μιας σημαντικής αλλαγής στο line-up. Τι πιστεύεις εσύ;

(γέλια) Α, αυτό έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Το ένα σίγουρα είναι η άσβηστη αγάπη μας για τη μουσική και το να γράφουμε και να συνθέτουμε, το οποίο κατά μια έννοια θεωρώ πως είναι ένας τρόπος να επικοινωνώ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα και δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς να γράφω τραγούδια και φυσικά θέλω να τα ηχογραφώ και να τα μοιράζομαι με τον κόσμο. Ένα άλλο στοιχείο είναι η αγάπη του κόσμου που προέρχεται από όλους τους φίλους των Rage από όλο τον κόσμο και μου μας επιτρέπει να ζούμε όπως ζούμε και να κάνουμε όλο αυτό. Χωρίς όλους αυτούς τους οπαδούς τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Αυτοί είναι τα πόδια πάνω στα οποία στηριζόμαστε και που μπορούμε και ζούμε από τη μουσική μας.

Αν θα έπρεπε να διαλέξεις τρεις κορυφές στην ιστορία σας ποιες θα ήταν αυτές;

Oh fucking hell! (γέλια) Νομίζω πως πολύ σημαντική στιγμή ήταν το 1988 όταν και βρεθήκαμε μαζί με τον Manni και τον Χρήστο. Εκείνο ήταν το πραγματικό ξεκίνημα της μπάντας θεωρώ, όταν και αναπτύξαμε αυτό το ιδιαίτερο και μοναδικό στυλ το οποίο μας έδωσε παγκόσμια αναγνώριση και επιτυχία. Επίσης, άλλη μια σημαντική στιγμή ήταν όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με την ορχήστρα στα μέσα των '90s και που ήμασταν η πρώτη metal μπάντα που έκανε κάτι τέτοιο. Και η τρίτη κορυφή... χμμμ

Καλά δεν πειράζει ας μείνουμε στις δύο... (γέλια)

Κάναμε κάποια πολύ καλά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια! Και στα '00s γράψαμε κάποιους καλούς δίσκους όπως το "Unity" ή το "Soundchaser", αλλά δεν ξέρω αν θα ανέφερα κάτι τέτοιο ως κορυφή, θέλω να πω... τα πάντα καταλήγουν να είναι ζήτημα γούστου του καθενός.

Έχω την εντύπωση πως τα πρώτα ορχηστρικά στοιχεία τα εισάγατε στο "Missing Link", οπότε αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι πώς προέκυψε όλο αυτό και τελικά καταλήξαμε με έναν δίσκο όπως το "XIII";

Αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι πως λόγω των γονιών μου συνδέθηκα με την κλασική μουσική από πολύ μικρός. Οι γονείς μου είχαν ένα αναγεννησιακό μουσικό συγκρότημα όπου παίζανε όλη αυτήν την περίεργη μουσική και ο πατέρας μου ήταν πραγματικά καλός μουσικός και έπαιζε τσέμπαλο (σ.σ.: πληκτροφόρο όργανο, προπομπός του πιάνου). Θυμάμαι πως μια από τις πρώτες μου μουσικές εμπειρίες όταν ήμουν τριών χρονών ήταν μια επίδειξη, με τον πατέρα να παίζει για πολλή ώρα το τσέμπαλο. Αυτές ήταν οι πρώτες μελωδίες που θυμάμαι, πολύ πριν ακούσω παιδικά τραγούδια (γέλια).

Νομίζω πως είχα μια φυσική ροπή προς την κλασική μουσική, αλλά όταν ξεκινήσαμε όλο αυτό με τους Rage έπαιξε πολύ μικρό ρόλο. Αρχικά το σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία ιδέα να ενσωματώναμε κάποια τέτοια στοιχεία παίρνοντας παράδειγμα και από τους Beatles, οι οποίοι ήταν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες όταν ήμουν παιδί, και οι οποίοι επίσης δούλευαν με ορχήστρα σε κάποια από τα τραγούδια τους. Οπότε δεν θεώρησα πως θα υπήρχε πρόβλημα να ανακατέψω αυτά τα στοιχεία με την rock μουσική, κάτι που στη συνέχεια μπορέσαμε να το κάνουμε σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στα '90s, όταν είχαμε και μεγαλύτερη υποστήριξη από τη δισκογραφική μας εταιρεία. Έτσι μπορέσαμε να φτιάξουμε έναν δίσκο όπως το "Lingua Mortis" το οποίο ήταν το πρώτο άλμπουμ με ορχήστρα από metal μπάντα, πολύ πριν οι Metallica ή οποιοσδήποτε άλλος επιχειρήσει κάτι παρόμοιο. Βέβαια το όλο πράγμα κάπου ξεχείλωσε στη συνέχεια με πάρα πολύ κόσμο να επιχειρεί κάτι τέτοιο, γι' αυτό κι εμείς σταματήσαμε να το κάνουμε για την ώρα (γέλια).

Πιστεύεις πως ίσως οι οπαδοί σας είναι περισσότερο δεμένοι με το παρελθόν της μπάντας;

Πιστεύω πως στους πραγματικούς οπαδούς των Rage αρέσει η επιθετική μουσική συνδυασμένη με ορχηστρικά μέρη, όπως για παράδειγμα κάναμε στο "XII". Πιστεύω πως τα δύο αυτά στοιχεία είναι πολύ ενδιαφέροντα και νομίζω πως οι οπαδοί μας αρέσκονται σε αυτήν την τραχιά προσέγγιση, τα thrash στοιχεία συνδυασμένα με όμορφες μελωδίες και καλή παραγωγή. Δεν έχει σημασία αν δουλεύεις με ορχήστρα ή αν έχεις πλούσια ενορχήστρωση. Αυτό που μετράει είναι ο συνδυασμός της αμεσότητας των thrash riff με τις σπουδαίες μελωδίες και αρμονίες.

Όταν σκέφτεσαι όλο αυτό το διάστημα από τους Avengers μέχρι και το "The Devil Strikes Again" πώς αισθάνεσαι; Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Rage; Πώς κάποιος συνεχίζει μετά από τριάντα χρόνια καριέρας με το ίδιο πάθος;

Όπως σου είπα και πιο πριν, η αγάπη μου για τη μουσική είναι αυτή που με κρατάει στο παιχνίδι. Πάντα αυτή με κρατούσε εξαρχής, ποτέ δεν άλλαξε αυτό. Φυσικά, βγάζω και το ψωμί μου από την μπάντα, βασικά από τα '80s. Νομίζω πως παραιτήθηκα από τη δουλειά μου το '85 ή το '86, από τότε ζω από την μπάντα, οπότε και να ήθελα να τα παρατήσω δεν θα ήξερα να κάνω κάτι άλλο (γέλια), αλλά ούτε και θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό, αφού μου αρέσει πολύ όλο αυτό. Ειδικά τώρα που επέστρεψε και όλη η χαρά και η ευχαρίστηση του να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, τον Marcos, τον "Lucky", τον Manni, τον Χρήστο. Η χαρά που παίρνεις με το να δουλεύεις με τα φιλαράκια σου.

Οι Lingua Mortis Orchestra τελείωσαν;

Όχι, δεν θα έλεγα πως τελείωσαν. Οι LMO ήταν πάντα ένα έξτρα μέρος των Rage, σαν το κερασάκι στην τούρτα, μια ιδιαίτερη κατάσταση. Θέλω να επανέλθω και να το αναζωογονήσω όταν θα βγάζει νόημα κάτι τέτοιο. Για την ώρα είμαστε επικεντρωμένοι στη metal πλευρά του πράγματος και δεν υπάρχει νόημα να κάνουμε κάτι τέτοιο. Οι LMO θα είναι πάντα συνδεδεμένοι με τους Rage και δεν θέλω να το τρέχουμε σαν ένα side project ή σαν αυτόνομη μπάντα όπως ήθελε να το κάνει ο Victor. Πάντα το είχα διαφορετικά στο μυαλό μου. Συνειδητοποίησα πως ήθελε να κάνει κάτι παράπλευρα με τους Rage και στο οποίο θα είχε τον έλεγχο, γιατί είχε υποψιαστεί πως δεν ήθελα να συνεργάζομαι μαζί του πλέον.

Πριν δυο χρόνια περίπου είχατε ακυρώσει τις εμφανίσεις σας εδώ λόγω χαμηλής προπώλησης εισιτηρίων. Τι πραγματικά συνέβη; Θα μας επισκεφτείτε ξανά; Υπάρχουν κάποια σχέδια για περιοδεία ή είναι νωρίς;

Ναι, όσο γνωρίζω, δουλεύουμε ήδη πάνω στις ημερομηνίες. Δεν γνωρίζω το ακριβές πρόγραμμα, θα πρέπει να ρωτήσεις τον "Lucky" ο οποίος ασχολείται με αυτό και συνεργάζεται αυτήν τη στιγμή με το πρακτορείο μας για να φτιάξουμε την περιοδεία προώθησης του δίσκου, η οποία θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο και απ’ όσο ξέρω θα έχει και ελληνικό σκέλος. Οι συναυλίες που αναφέρθηκες ήταν πριν από δύο χρόνια;

Ναι πάνω κάτω τόσο...

Δημιουργήθηκε ένα χάος και δεν ήταν δικό μας λάθος. Δουλεύαμε με κάποιον promoter ο οποίος ανακοίνωσε τις συναυλίες πριν καν υπογράψουμε το συμβόλαιο ή να έχει κανονιστεί το οτιδήποτε. Υπήρξαν, λοιπόν, κάποιες διαφωνίες τελικά και απλά ακύρωσαν τις συναυλίες. Το πρόβλημα ήταν πως προέβησαν σε ανακοινώσεις πολύ πριν τακτοποιηθούν όλες οι εκκρεμότητες, κάτι που ήταν πολύ αντιεπαγγελματικό από μέρους τους. Λυπάμαι για όλο αυτό το μπάχαλο που δημιουργήθηκε. Είναι λογικό αυτό να δημιουργεί άσχημες εντυπώσεις για την μπάντα, αλλά ειλικρινά δεν είχαμε καμία ανάμειξη.

Τι μουσική άκουγες και η οποία είχε την μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου και διαμόρφωσε τον μουσικό σου χαρακτήρα;

Α, ήταν πολλές μπάντες που παίξανε αυτόν τον ρόλο! Όταν ήμουν μικρός, ο ξάδερφός μου είχε μια hard rock μπάντα που παίζανε στο στυλ των Deep Purple, κάπου το '69 αν θυμάμαι καλά. Τότε, λοιπόν, αρχές των '70s ο ξάδερφός μου ήταν ο ήρωάς μου. Δεν θυμάμαι καν το όνομα της μπάντας του. Ήταν γύρω στα δεκαέξι και έπαιζε μπάσο. Φυσικά, πάντα παρακολουθούσα όλες αυτές τις κλασικές hard rock μπάντες και αργότερα άρχισα να ψάχνομαι με το metal.

Μεγάλη ζημιά είχα πάθει τότε με τους Motorhead, κάπου στα τέλη των '70s και ήταν ο λόγος που ήθελα να γίνω μπασίστας. Γούσταρα πολύ τον Lemmy με το Rickenbacker μπάσο του. Άλλες μπάντες που με έστειλαν αδιάβαστο ήταν οι πρώτες που παίξανε thrash, Metallica, Slayer, Megadeth, τέτοια πράγματα. Γούσταρα πάρα πολύ αυτήν τη μουσική.

Peavy, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Σε ευχαριστώ για την υποστήριξη και ελπίζω να σας δούμε σύντομα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Devil Strikes Again" από τον Κώστα Πολύζο