Mani Deum: «Ήταν συνειδητή η αποχή μας από τις σκηνές»

Από μια τυχαία συνάντηση ξεκίνησαν όλα, κάποιο βράδυ του 2006. Τότε, ο Περικλής (a.k.a Peri Ayan) και ο Μάνος (a.k.a. Manos K.) δημιουργούν τους Mani Deum, ενώ διαδοχικά εισέρχονται στο γκρουπ οι Πάνος Τσεκούρας, Δημήτρης Χατζημήτρος και Θοδωρής (Theodore Kopoul). Από τότε έχουν κυκλοφορήσει δύο full length άλμπουμ, "Music For Your Local Church... Or Your Local Brothel" (2011) και "When Beauty Ends" (2014), ενώ στο δισκογραφικό ενεργητικό τους συμπεριλαμβάνουν το EP "Five Infected Blessings" (2009) και τρία DIY CD-singles, πάντοτε με τη βοήθεια φίλων μουσικών που με κάποιον τρόπο ανήκουν στην αγέλη των Mani Deum. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα τους έχουμε απολαύσει είτε σε δικές τους εμφανίσεις, είτε ως opening acts πολλών ξένων συγκροτημάτων όπως των Vapors of Morphine, Psychic TV, Sisters Of Mercy, And Also The Trees. Με αφορμή το επετειακό live για τα δέκα χρόνια παρουσίας τους, που θα πραγματοποιηθεί στο AN Club στις 15 Δεκεμβρίου, ήπιαμε έναν ζεστό καφέ, συζητώντας για τον "infected folk & roll" ήχο τους, τον καινούργιο δίσκο που ετοιμάζουν, τα συναισθήματά τους κατά την εμφάνισή τους στο πλευρό του Θάνου Ανεστόπουλου στο κατάμεστο Παλλάς, τις εκπλήξεις που μας περιμένουν στο επικείμενο live τους στην ιστορική υπόγα των Εξαρχείων.

«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, μα κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή», αναγράφει το δελτίο τύπου του επικείμενου εορταστικού live, που ετοιμάζεται στο AN Club. Μετρώντας -ήδη- δέκα χρόνια παρουσίας και έχοντας πάρα πολλές live εμφανίσεις τόσο ως Mani Deum όσο και ως support σε μεγάλα γκρουπς αποφασίζετε να απέχετε από τα συναυλιακά δρώμενα, γιατί;

Μάνος: Το live στο An όντως θα είναι επετειακό για τα δέκα χρόνια μας, αλλά ταυτόχρονα σηματοδοτεί τη συνειδητή αποχή μας από τις σκηνές για ένα μεγάλο διάστημα, ακαθόριστο ακόμα. Αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι αν δεν «αξίζει» μια συναυλία δεν θα την κάνουμε. Γενικά, πιστεύω πως δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείται μια μπάντα με ατελείωτα live στην ίδια πόλη. Ταλαιπωρεί και το κοινό. Kάποια στιγμή, όταν θα υπάρχει κάποιος λόγος και οι κατάλληλες συνθήκες, θα εμφανιστούμε ξανά στην Αθήνα.

Πάνος: Η ιστορία με τα live είναι μεγάλη και δεν έχει να κάνει μόνο με την προδιάθεση και με το τι εσύ επιθυμείς, έχει να κάνει και με το πώς είναι η οικονομική πραγματικότητα και γενικά ο τρόπος που γίνονται όλα αυτά στην Ελλάδα. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να μην ήταν τόσο κουραστικό να παίζεις live ή να κάνεις support. Από την άλλη, η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων συνθηκών προκαλεί φθορά. Εμείς δεν παρουσιάζαμε ποτέ ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα δύο ωρών, για παράδειγμα, όπου θα έρθει ο άλλος να πιει το ποτό του επειδή παίζουμε κάθε Σάββατο στην τάδε μουσική σκηνή. Και δεν θέλαμε και δεν μπορούμε. Είναι επόμενο τα live να εξελίσσονται κάπως σαν τη «Μέρα της Μαρμότας» και να καταλήγει το όλο πράγμα σε έναν ιδρυματισμό. Θέλω να πω, κάθε live είναι σχεδόν το ίδιο, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, είναι και λίγο περίεργο να παίρνεις λεφτά από τους ίδιους.

Ενώ ξεκινάτε το 2006 με έναν πιο σαφή προσανατολισμό, πλησιάζοντας εγγύτερα των dark neofolk ορίων, ωστόσο μέσα στους δύο ολοκληρωμένους δίσκους βλέπουμε μια εξελικτική πορεία του ήχου σας. Η διεύρυνση του κοινού ήταν ένας στόχος που και μέσα από αυτήν την ηχητική εξέλιξη πραγματοποιείται;

Περικλής: Είναι αλήθεια ότι από αλλού ξεκινήσαμε και αλλού έχουμε καταλήξει. Κινούμασταν στο πιο dark ή neofolk κοινό και φύγαμε από εκεί συνειδητά για να κάνουμε κάτι πιο dark-indie. Αυτήν τη στιγμή νομίζω πως είμαστε στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο αυτών κόσμων, όπου σε όποιον μας ακούσει ή θα του αρέσουμε ή όχι. Ωστόσο και τα δύο αυτά κοινά είναι μικρά.

Πάνος: Όταν κινείσαι στο underground είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις ένα συσπειρωμένο κοινό. Όταν, όμως, κινείσαι ανάμεσα στο underground και στο κάπως πιο εξωστρεφές τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα. Το λέγαμε κάποτε για πλάκα με τα παιδιά "too dark to be indie, too indie to be dark", και να που επαληθεύεται. Σε αυτούς δηλαδή που ακούν πιο -σε πολλά εισαγωγικά- mainstream πράγματα φαινόμαστε βλοσυροί, σκοτεινοί και περίεργοι, ενώ σε εκείνους που ανήκουν στο dark underground, από όπου δηλαδή ερχόμαστε, ακουγόμαστε κάπως φλώροι. Κυρίως από τότε που εμπλουτίσαμε τη μουσική μας και παρεκκλίναμε από τις νόρμες της σκηνής και την πεπατημένη. Οπότε ναι, διευρύνεται το κοινό με έναν τρόπο, αλλά χάνεις και πολλούς.

Ενώ αναδεικνύεστε ως «το καλύτερο νέο act της χρονιάς» (2011) στο 20ο Wave-Gotik-Treffen Festival της Λειψίας, που θεωρείται το μεγαλύτερο στην Ευρώπη σ’ αυτόν τον ήχο, εσείς εισάγετε το "infected folk & roll" ως το είδος που σας χαρακτηρίζει, παίρνοντας αποστάσεις από αυτό το ρεύμα. Δεν θα ήταν πιο «εύκολο» να συνεχίσετε μια αμιγώς neofolk πορεία, δεδομένου ότι τύχατε ζεστής αποδοχής από το ευρωπαϊκό κοινό;

Μάνος: To "infected" είναι κάτι που χρησιμοποιούμε από το 2006. Υπάρχει ως λέξη και στο πρώτο EP "Five Infected Blessings" που γράψαμε με τον Περικλή. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιήσαμε σαν δική μας ταυτότητα και χαρακτηρίζει τη σχέση μας με το κοινό και την απόστασή μας από ένα μέρος του neofolk κόσμου, με τον οποίο οι διαφορές μας είναι τόσο τρανταχτές και εγκάθετες, τόσο σε επίπεδο τέχνης όσο και σε πολιτικό, που δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ μας.

Περικλής: Θέλαμε να φτιάξουμε ένα δικό μας είδος γιατί δεν θέλαμε για πολλούς λόγους, κυρίως πολιτικούς, να χαρακτηριστούμε ως neofolk. Αν σου αρέσει η μουσική μας, «μολύνθηκες», κάπως έτσι. Με το κοινό του neofolk έχουμε αρκετές πολιτικές διαφορές. Είναι ένα κοινό που -κακά τα ψέματα- έχει πολλούς φασίστες. Δεν μπορούμε, λοιπόν, -σε καμία περίπτωση- να ταυτιστούμε με αυτόν τον κόσμο.

Πάνος: Επίσης, εκτός από το πολιτικό, υπάρχει κι ένας περίεργος φετιχισμός στο είδος, με τον οποίο κανείς μας δεν ταυτίζεται. Κανείς μας δεν έχει τέτοιου είδους φαντασιώσεις και αισθητικές εμμονές, να ντυνόμαστε στρατιωτικά ας πούμε και να το χρησιμοποιούμε ως ταυτότητα.

Βέβαια έχετε κι εσείς έναν δικό σας, άκρως στιλιζαρισμένο, αισθητικό τρόπο ντυσίματος με τον οποίο εμφανίζεστε στις συναυλίες.

Περικλής: Θέλαμε -πάντα- να είμαστε προσεγμένοι και κύριοι, δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο αισθητικό σύνολο. Εξάλλου, και οι μπάντες που μας αρέσουν βγαίνουν πάντα προσεγμένες στα live.

Πάνος: Υπάρχει στιλιζάρισμα στους Mani Deum, είναι δεδομένο. Αλλά είναι κάτι που το είχαμε και στις ζωές μας. Το στιλιζάρισμα ήταν κάτι που μεταφέρθηκε στην μπάντα από την πραγματική μας ζωή. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τους Mani Deum χωρίς αυτό το αισθητικό κέλυφος. Για μένα είναι μια ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση. Είναι ένα προϊόν που δεν τελειώνει στην μουσική αυτή καθ' αυτή, έχει να κάνει με το live, τη συμπεριφορά, την παρουσία, την επικοινωνία. Δηλαδή αν ήμασταν μια μπάντα που γράφαμε στο studio, με μάσκες τύπου Residents, που δεν εμφανίζονταν ποτέ στο κοινό, θα μπορούσαμε να βγαίνουμε και με τα σώβρακα, δεν θα υπήρχε λόγος να κάνουμε όλο αυτό.

Μάνος: Θα κάναμε και διαφορετική μουσική. Το ντύσιμο δεν είναι προϊόν σχεδιασμού. Όπως βγαίνει η μουσική μας φυσικά, έτσι βγαίνει και αυτό. Είναι μέρος της διαδικασίας. Πώς επιλέγεις ένα εξώφυλλο για έναν δίσκο, το πώς θα στήσεις ένα show, τους ήχους της κιθάρας, έτσι κι αυτό. Ο Nick Cave ας πούμε, δεν μπορείς να τον φανταστείς να παρουσιάζει την μουσική του διαφορετικά.

Τον περασμένο Μάιο ο Μάνος και ο Περικλής εμφανιστήκαν ως Mani Deum πλάι στον Θάνο Ανεστόπουλο, σ’ αυτήν την τελευταία συναυλία-κύκνειο άσμα στο Παλλάς, λίγο πριν το οριστικό του τέλος. Πώς καταφέρατε να αντέξετε σε μια σκηνή τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, όπου κύρια χαρακτηριστικά ήταν τα δάκρυα και το πένθος;

Περικλής: Με τον Θάνο είχαμε παίξει πριν από τέσσερα χρόνια, το 2012 στην Αυλαία... Είχε κάνει -τότε- κάποιες εμφανίσεις και μας ζήτησε να ανοίξουμε κάποια από αυτές. Μας είχε ανακαλύψει μέσω του Νίκου Γιούσεφ. Συμπαθηθήκαμε πάρα πολύ, αρχίσαμε να βγαίνουμε και γίναμε φίλοι. Ήταν άνθρωπος που γούσταρε να παίζει, δηλαδή είχε μια κιθάρα, την έπαιρνε και έπαιζε. Σ’ ένα πάρτυ στους κουμπάρους μου, πήραμε μαζί και τον Θάνο. Κάποια στιγμή, χάνεται. Είχε πάει μέσα, στο γραφείο του Αντρέα και έγραφε κομμάτια στον υπολογιστή. Δηλαδή, είχε βρει τα μηχανήματα, τα είχε στήσει, καθόταν και έγραφε. Ήταν αυτός ο τύπος.

Μάνος: Αναπτύξαμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση αγάπης και εκτίμησης. Δεν το έχουμε ξαναπεί ποτέ σε συνέντευξη, αλλά είχαμε συμφωνήσει να γράψουμε έναν ελληνόφωνο δίσκο μαζί, ως Θάνος Ανεστόπουλος και Mani Deum, με μουσική δική μας και στίχους-φωνή του Θάνου. Μετά ανακοίνωσε την ασθένειά του και τελικά δεν έγινε ποτέ αυτό.

Πάνος: Ο Θάνος ήταν αυτή η ρομαντική μορφή που δύσκολα σε άφηνε ασυγκίνητο. Για μας ήταν παιδικός ήρωας, οπότε ήταν πολύ εύκολο να κολλήσουμε από τη στιγμή που τα έφερε έτσι η ζωή και γνωριστήκαμε. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάποια πράγματα, από την άλλη θα μπορούσαμε να μην είχαμε γνωριστεί καν μαζί του. That’s life. Αυτό που έγινε εκείνο το βράδυ ήταν τρομερό. Δεν ήταν σαν να βγαίνεις από συναυλία, ήταν σαν να βγαίνεις από κηδεία. Εγώ ήμουν στο κοινό. Πήγα, κι επειδή πάντα είμαι πιο συγκρατημένος, και πάντα θεωρούσα την αισθητική του Θάνου λίγο υπερβολική και καμιά φορά γραφική, ξεκινώντας η συναυλία ήμουν λίγο παγωμένος. Υπήρχε μια ελαφριά αίσθηση grotesque, γνωρίζοντας ότι αυτός ο άνθρωπος, εκεί πάνω, δίνει την τελευταία του παράσταση, το γνωρίζει κι αυτός, το ξέρουν όλοι όσοι παρακολουθούν από κάτω. Στα μέσα της συναυλίας έβαλα τα κλάματα. Ήταν κάτι που υπερέβαινε τις προσωπικές περιέργειες. Ήταν πέρα από όλα αυτά. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν πώς ήταν τα παιδιά που βρίσκονταν backstage μαζί του.

Μάνος: Ο Θάνος, σε όλο του τον βίο έχοντας γράψει τα κομμάτια που έχει γράψει, τα οποία έχουν ένα συγκεκριμένο βάρος, γέλαγε λίγο με όλα αυτά. Όταν ας πούμε ανακοίνωσε την ασθένειά του, μου είπε ότι αυτά που έγραφα τόσα χρόνια τελικά τα έπαθα. Ότι σαν να είναι αστείο όλο αυτό. Είχε την αίσθηση του μαύρου χιούμορ πάρα πολύ έντονη. Και οι άνθρωποι που φώναξε εκείνο το βράδυ ήταν επιλεγμένοι από τον ίδιο, γιατί είχαν μια σχέση μαζί του. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα του Μανώλη Αγγελάκη. Ήρθε μια γυναίκα από το Παλλάς στο καμαρίνι και μας ζήτησε να μην καπνίζουμε. Οπότε της απαντάει ο Μανώλης «τι λες κοπέλα μου, ο Θάνος καπνίζει πιο πολύ απ’ όλους μας». Ο Θάνος έπαιζε λίγο με τον θάνατο, τον είχε αποδεχτεί. Στα παρασκήνια, βέβαια, κλαίγαμε όλοι. Δέκα άντρες και κλαίγαμε. Θεωρώ ξεκάθαρο ότι ο Θάνος έκανε την κηδεία του εκείνο το βράδυ.

Περικλής: Να βλέπεις τον Μανώλη (Αγγελάκη), που είναι πιο brutal στη φάτσα να κλαίει. Ήταν όλο πολύ σκληρό. Και γέλιο και κλάμα. Μόλις είπε και τον «Τελευταίο Σταθμό», εκεί ήταν το χάος. Σπάσαμε όλοι και έπρεπε να μαζέψουμε τα ζουμιά μας για να μην φανεί ότι κλαίγαμε τόση ώρα.

Τώρα είστε ήδη στη διαδικασία δημιουργίας του τρίτου studio άλμπουμ. Το EP-προπομπός του θα είναι έτοιμο μέχρι το επετειακό live σε λίγες ημέρες. Κατ’ αρχάς τί θα περιλαμβάνει το EP και πού θα κινείται ο καινούργιος δίσκος, ο οποίος θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017;

Περικλής: Το EP θα έχει τέσσερα κομμάτια. Θα περιέχει ένα ακυκλοφόρητο, που είχε γραφτεί πριν από δέκα χρόνια, το οποίο, όμως, δεν θα μπει στον καινούργιο δίσκο. Επίσης, ένα reprise track σε remix που έχει κάνει ο Αλέκος Σώρρος, πρώην Active Member και Ρόδες. Αυτό το EP θα υπάρχει για free download στο bandcamp της μπάντας. Ο δίσκος θα έχει μια συνέχεια με τα προηγούμενα άλμπουμ, με κομμάτια αρκετά πιο pop απ' ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Θα έχει πολλές μουσικές αντιθέσεις.

Πάνος: Θα έχει πιθανότατα και ηλεκτρονικά στοιχεία που δεν έχουμε χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα. Δεν θα έλεγα ότι είμαστε περιπετειώδεις, αλλά δεν έχουμε ταμπού με το να δοκιμάσουμε πράγματα που παλαιότερα δεν είχαμε σκεφτεί να χρησιμοποιήσουμε. Η βασικότερη παράμετρος είναι ότι όταν δεν δεσμεύεσαι από δισκογραφικά συμβόλαια μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις.

Μάνος: Το άλμπουμ θα λέγεται "The Light Inside", που είναι και ο τίτλος του καινούργιου κομματιού, και ουσιαστικά θα είναι μια πρόγευση του επερχόμενου δίσκου. Αλλά κι ένα δώρο προς το κοινό που υποστηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Μας αρέσει ο πειραματισμός. Βασικό, όμως, είναι ότι υπάρχει η ευχέρεια-ευκολία να έχουμε το δικό μας studio ηχογράφησης, το Top Floor Studio του Πάνου. Ούτως ή άλλως όμως -στο δικό μου κεφάλι- έχουμε μια παγιωμένη αισθητική άποψη για τα πράγματα, οπότε ό,τι και να κάνουμε, ακόμα κι έναν δίσκο με μπουζούκι και σαντούρι, πάλι θα είναι Mani Deum.

Δέκα «μολυσμένα» χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξεκινήσατε και σ’ αυτά τα θα επικεντρωθεί το επικείμενο live. Πόσο -αυτά τα χρόνια- έχουν διαμορφώσει την εν γένει αντίληψή σας περί ζόφου ή θλίψης ή σκότους;

Μάνος: Έχουμε σίγουρα μια έμφυτη ροπή προς τη θλίψη, αλλά στη δική μας περίπτωση λειτουργεί σαν αποτύπωμα και σαν δίοδος εξωτερίκευσης των προβληματισμών μας. Και οι στίχοι μας είναι σαν μια διαδικασία εξαγνισμού. Είναι πιο βιωματικοί.

Περικλής: Είναι μια πολύ καλή ψυχανάλυση. Ελπίζω ότι είμαστε ευχάριστοι άνθρωποι, γελάμε και κάνουμε πλάκα. Κάνουμε και πλάκα με το θάνατο, οπότε -κατά κάποιον τρόπο- αποβάλλουμε το σκοτάδι από μέσα μας μέσω αυτού που κάνουμε, συμφιλιωνόμαστε.

Πάνος: Συν ότι όλα αυτά για μας είχαν -πάντα- έναν συμβολικό χαρακτήρα. Τα θέματα των Mani Deum δεν ήταν ποτέ τόσο πεισιθάνατα. Εννοείται ότι όλοι έχουμε περάσει από τις δυσκολίες μας, αλλά κανείς μας δεν έχει ευχηθεί να πεθάνει. Δεν είμαστε ταγμένοι στο θάνατο. Το βλέπω σαν εξορκισμό των εσωτερικών δαιμόνων, για να μπορούμε να είμαστε κανονικοί άνθρωποι στην πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή νομίζω ότι όλοι -λίγο, πολύ- απολαμβάνουμε τις κοινές απολαύσεις, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο. Απολαμβάνουμε τα ίδια πράγματα που απολαμβάνουν και οι άλλοι άνθρωποι, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε. Όταν βγαίνουμε για ποτό, δεν βγαίνουμε για να κλάψουμε όλοι μαζί, αλλά για να περάσουμε ωραία, να χορέψουμε αν γίνεται, να καλαμπουρίσουμε. Απλά νομίζω ότι ο τρόπος για να μπορούμε να είμαστε έτσι, είναι να διοχετεύσουμε τον δαίμονα στη μουσική μας.

Τι έχετε αποκομίσει από αυτήν την πορεία των δέκα χρόνων μέσα από τους Mani Deum;

Πάνος: Μαθαίνεις πολλά όντας μέσα σε μία μπάντα για τόσο πολύ καιρό. Περνάς μέσα από ανακατατάξεις μελών, τσακώνεσαι με ανθρώπους, πράγματα που αν δεν είσαι αποφασισμένος για τη συνέχεια, απλά εγκαταλείπεις. Για παράδειγμα, έχουμε αναγκαστεί να πούμε σε φίλους ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε ξανά και αυτό είναι πολύ δυσάρεστο. Ή τα live. Έχουμε κάνει πολλά live που είναι καλά και άλλα που απλά δεν θέλουμε να θυμόμαστε, που έχουμε μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή.

Περικλής: Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τους Mani Deum. Μπήκα στην μπάντα όταν ήμουν 19 χρονών, οπότε σίγουρα με έχει διαμορφώσει.

Μάνος: Μεγαλώσαμε μαζί. Είναι και σημαντικά χρόνια αυτά της δεκαετίας 23-33 για έναν άνθρωπο. Γιατί αλλάζει συνεχώς, χρόνο με το χρόνο, από παιδί γίνεται άνδρας και οι Mani Deum υπάρχουν σε όλα αυτά τα στάδια της ζωής μου.

Στις 15 Δεκεμβρίου, λίγο πριν φύγει το ζοφερό 2016, θα εμφανιστείτε στη σκηνή του An Club, για ένα και μοναδικό επετειακό live των δέκα χρόνων των Mani Deum. Τι σχεδιάζετε γι' αυτήν την εμφάνιση;

Πάνος: Υπήρχε πολύ καιρό η σκέψη να κάνουμε ένα επετειακό live των δέκα χρόνων της μπάντας. Συμπίπτει, όμως, και με την απόφαση να κάνουμε μια αποχή από τα συναυλιακά δρώμενα. Θα εμφανιστούν μαζί μας στη σκηνή άτομα που έχουν εμπλακεί κάποια στιγμή στο δισκογραφικό -κατά βάση- κομμάτι των Mani Deum. Και γενικά θα είναι άνθρωποι που γουστάρουμε να παίζουμε μαζί τους. Ελπίζουμε ότι στο live θα μπορέσουμε να παίξουμε κάποιο υλικό από τον επερχόμενο δίσκο, έστω στη μορφή που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή, αλλά και κάποιες διασκευές.

Μάνος: Κατ’ αρχάς θα είναι ένα live μεγάλο σε διάρκεια. Ας ελπίσουμε καλό. Θα είναι και εορταστικό με εκπτώσεις! Μαζί μας θα εμφανιστούν ο Διονύσης Χριστοδουλάτος από τους Sorrowful Angels και Foray Between Ocean, παλιός και καλός φίλος που μας έκανε την παραγωγή στο πρώτο EP "Five Infected Blessings" το 2009. Ο Ανδρέας Ιωάννου, ιδρυτικό μέλος τον Matisse και κιθαρίστας των Closer, που τώρα έχει τους Cruel Anagrams. Ο Μπάμπης Νίκου από τους Opened Paradise. O Georges Gaudi, η Μαρία Όλγα Παρασύρη από τους Sunshine Kids και ex-MOAN, που θα κάνει γυναικεία φωνητικά. Μέλη από τους Chickn, Big Nose Attack, Cyanna Mercury. Ο Κωνσταντίνος Κύρτσης, που έχει παίξει πιάνο στον τελευταίο δίσκο και βλέπουμε! Θέλουμε να είναι μια γιορτή και το An Club δεν επιλέχθηκε τυχαία. Και λόγω της ιστορικότητάς του και λόγω του ότι θέλουμε να έχουμε επαφή με τον κόσμο, να μην είμαστε σε μια ψηλή σκηνή, αποκομμένοι.

Περικλής: Και βασικά το κάνουμε για να περάσουμε πολύ καλά!

facebook.com/mani.deum

Mani Deum "10 Infected Years" anniversary show. Όλες οι πληροφορίες εδώ.