Κύριος Κ.: «Ποιες καλές εποχές; Για μένα, η εποχή ήταν πάντα δύσκολη»

Ο Θοδωρής Κοντάκος μας μιλάει για τις 40 Μέρες, το Νήπιο, τον Κάφκα, τους White Stripes, τα Κρίνα, την ελληνική σκηνή και την κρίση

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 10/12/2015 @ 10:44
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου "40 Μέρες" και το επικείμενο release party αυτού, αύριο στο 6 D.O.G.S., μιλήσαμε με τον ξεχωριστό κύριο Θοδωρή Κοντάκο -γνωστότερο ως Κύριο Κ.- με μοναδικό στόχο να καταφέρουμε να παραμερίσουμε το γοητευτικό πέπλο μυστηρίου και να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Συγχαρητήρια για την νέα σου δουλειά! Η τρίτη, αν δεν κάνω λάθος;
Η τρεισήμισι (γέλια), γιατί είχα και ένα ΕΡ. Σ' ευχαριστώ.

Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή: Γιατί «κύριος» από τόσο νωρίς; Ξεκίνησες δισκογραφικά περίπου 25 ετών...
Κοίτα, μουσική έκανα από μικρός. Αλλά ο πρώτος δίσκος κυκλοφόρησε το 2010, όταν ήμουν πλέον 23... Δουλεύαμε πολύ καιρό με τα παιδιά που έπαιξαν στον πρώτο δίσκο, αλλά κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι όλο αυτό δεν πρόκειται περί μπάντας. Ένα από τα υποψήφια ονόματα που άρεσε σε όλους ήταν το «Κος Κ.» και έτσι και έγινε τελικά.

Δεν ήσουν μικρός για να επιθυμείς να σε προσφωνούν έτσι; Μήπως για όλα φταίει ο Φραντς Κάφκα;
Αυτό ήταν μια συγκυρία περισσότερο, αφού περνάω γενικά περιόδους που διαβάζω διάφορα. Σε εκείνη τη φάση, μου είχε κάνει κάτι κλικ στον Κάφκα, χωρίς να είναι και απολύτως αυτός ο λόγος. Στην ουσία, είναι το αρχικό από το επώνυμό μου (Κοντάκος) και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό.

Είναι και κάπως ρετρό...
Ε, σίγουρα έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του!

Γενικά, γιατί το ψευδώνυμο;
Ήταν και στο live πιο ωραίο έτσι. Ίσως γιατί δεν ήταν ξεκάθαρο αν τελικά είμαι μόνος μου ή με μπάντα, ίσως χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο. Είναι και τα ακούσματα: Cave, Iggy Pop... Αυτό συμβαίνει από τον Όμηρο. Δεν ξέρω αν με διευκόλυνε ή με δυσκόλεψε τελικά, αλλά ήταν μια επιλογή και δεν μ’ αρέσει να αφήνω πράγματα που έχω επιλέξει.

Κύριος Κ.

Τι μουσική ακούς; Εκτός του rock, έχω παρατηρήσει και μια πιθανή τάση σου να ραπάρεις, αλλά την κόβεις...
Ε, δεν ραπάρω κιόλας! (γέλια) Καλά, παραδέχομαι ότι σε κάποια σημεία «τα λέω» γρήγορα. Κοίτα, παλιότερα άκουγα και rap και hip-hop, είχα και πολλούς φίλους σε τέτοια φάση, οπότε είχα ακούσει κατά καιρούς διάφορα. M' αρέσει ο Kool A.D. ή, ας πούμε, μ' άρεσε πολύ η πρώτη δουλειά των Haim. Γενικά δεν είμαι σκληροπυρηνικός σε αυτά που ακούω. Οι επιρροές μου είναι Shellac, Nick Cave, Jack White. Ειδικά τους White Stripes ανήκω στην γενιά που τους έζησα φουλ και με έχουν στιγματίσει στον τρόπο που αντιμετωπίζω τα καλλιτεχνικά πράγματα. Για παράδειγμα, οι τελευταίοι μου δίσκοι δεν έχουν μπάσο και ανατρέχω νοερά στις μείξεις των Stripes όταν έρχεται η ώρα της δικής μου μείξης. Ή οι πρώτοι δίσκοι των Black Keys... Οι τελευταίοι σε καμία περίπτωση!

Τι σ' αρέσει να κάνει πέραν της μουσικής; Έχεις ελεύθερο χρόνο;
Λόγω της ανεργίας της περιόδου αυτής, ναι, έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο. Αλλά και πάλι με την μουσική ασχολούμαι. Έχω το στούντιο (σ.σ.: «Νήπιο») όπου γράφω μπάντες και άλλα. Πάντως σίγουρα μ’ αρέσει να αράζω με φίλους και να παίζω μπάσκετ!

Ευθύνεσαι για μουσική και στίχους σε κάθε δίσκο σου και γράφεις συχνά αυτοβιογραφικά. Αυτό είναι δύσκολο στην ηλικία σου. Ποιά είναι η τελετουργία που ακολουθείς για να γράψεις ένα τραγούδι;
Όταν βρεθώ σε δημιουργική φάση, τότε μπορεί να γράψω για κάτι που με αφορά προσωπικά, μπορώ όμως εξίσου εύκολα να γράψω και μια φανταστική ιστορία. Και τα δύο για μένα λειτουργούν καλά. Τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου γράφτηκαν κάπως ανορθόδοξα, μην σκοπεύοντας να τα κάνω δίσκο, απλώς για να περάσω μια δύσκολη περίοδο πιο αναίμακτα. Όταν αισθανθώ παραγωγικός, κρατάω τις σημειώσεις μου και στο τέλος όλα γίνονται τραγούδια με κάποιον τρόπο. Αυτή η διαδικασία έγινε τώρα. Στο "Εδώ Είναι Το Σπίτι Μου", τα τραγούδια εξαρχής ήταν δομημένα, με τα riff τους, με όλα, ο δίσκος πήρε πέντε χρόνια να τελειώσει. Μετά αποφάσισα να αφήνω πίσω μουσική χωρίς να στοχεύω σε δίσκο, που όμως τελικά προέκυψε.

Τι είναι μουσική;
Κάτι που τελικά σε απελευθερώνει. Μάλλον... (γέλια)

Από τι εμπνέεσαι;
Τα περισσότερα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι είναι κοινωνικής φύσης. Και η πολιτική κατάσταση με αφορά σαν άνθρωπο. Με εμπνέει όμως και ο έρωτας, οι φίλοι, κάποια συζήτηση...

Πώς βιώνεις την κρίση σαν δημιουργός; Σε απασχολεί καλλιτεχνικά;
Σίγουρα ο τρόπος ζωής του κάθενός μας επηρεάζει το έργο του συνολικά, πόσω δε μάλλον αν ασχολείται με την τραγουδοποιία. Δεν μπορώ να απαντήσω, αφού ξεκίνησα να δισκογραφώ σε μια πολύ μεταβατική περίοδο, όπου δεν υπήρχε ο όρος «κρίση», αλλά δεν γνωρίζω και πώς ήταν οι καλές εποχές για έναν καλλιτέχνη, για να συγκρίνω. Για μένα, η εποχή ήταν δύσκολη εξ αρχής, αλλά αυτή μου έτυχε, πρέπει να την παλέψω!

Οι συνθέσεις σου κρύβουν πάντα ένα σημείο που με ξαφνιάζει. Νομίζω ότι μπορείς με ασφάλεια να χαρακτηριστείς ευφυής συνθέτης. Πού στοχεύεις με κάθε τραγούδι;
Συνήθως ξεκινάω να κάνω πράγματα στην κιθάρα και τώρα με το στούντιο, που έχω μια αυτονομία παραπάνω, έχω πειραματιστεί αρκετά. Αυτός ο δίσκος θα είναι η αρχή μιας νέας εποχής για μένα σε σχέση με τα μουσικά κομμάτια που γράφω. Πάντα με την ρυθμική αγωγή είχα ενα θέμα: επειδή δεν είμαι ντράμερ άλλα κάπως έπρεπε να πω στον ντράμερ πώς να παίξει, η ρυθμική μου διήγηση είναι κάπως παραπάνω fusion... αλλά και στην κιθάρα, πολλές φορές μου έτυχε να ξεκινάω κάπως και αυτό που παίζω να εξελίσσεται σε κάτι άλλο, βασικό θέμα διαμάχης με άλλους παραγωγούς που σίγουρα απαιτεί προσοχή και κοντρολάρισμα, ειδικά όταν γράφεις άλλους. Θέλει πολύ έλεγχο, αλλά εκεί μέσα βρίσκω ενδιαφέροντα πράγματα, που τελικά τα κρατάω. Σκέτη ψυχεδέλεια!

Μιας και το αναφέρεις, πώς σου φαίνεται αλήθεια το όλο hype με την ψυχεδέλεια και το garage τα τελευταία δύο-τρία χρόνια την Ελλάδα; Δεν έδειξες να θέλεις να το ακολουθήσεις στον νέο δίσκο. Πιστεύεις ότι είναι κάτι που δεν θα κρατήσει;
Δεν προσεγγίζω ποτέ τάσεις, αν και πολλές φορές τις αναγνωρίζω μέσα από συζητήσεις κυρίως, με άλλους μουσικούς. Κάποιοι αξιόλογοι καταφέρνουν πράγματα που θεωρούνται underground τον ένα χρόνο να τα φέρνουν στο προσκήνιο κι εγώ να το έχω «μυριστεί». Αλλά δεν με νοιάζει. Έτυχε και είμαι κλεισμένος σε αυτό που κάνω εγώ. Τώρα, αν τύχει και αυτό βρεθεί σε super-hot θέση λόγω συγκυρίας, δεν μου κάνει ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Όλα κάνουν κύκλους: η ψυχεδέλεια είναι μια ωραία μουσική, είναι λογικό να αναβιώσει κάποια στιγμή. Υπάρχουν μπάντες που κάνουν καλή ψυχεδέλεια και άλλες που δεν...

Κύριος Κ.

Αναγνωρίζεις την ύπαρξη σκηνής κι αν ναι, ποιά είναι τα χαρακτηριστικά της;
Κοίτα, επειδή αυτήν την περίοδο οι μουσικοί στην χώρα είναι τρομερά αξιόλογοι και μιας και το τι παίζει έξω δεν είναι ούτε το ένα δέκατο αυτού που μπορείς να βρεις εδώ, υπό αυτή την έννοια, ναι, μπορώ να πω ότι υπάρχει σκηνή και μάλιστα αξιόλογη. Στα επιμέρους: για να δημιουργηθεί μια σκηνή -ας πούμε ελληνόφωνου ή αγγλόφωνου rock- χρειάζεται κάποιος να συγκεντρώσει τα κομμάτια και να τα βγάλει με συνοχή προς τα έξω. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Η όλη φάση είναι καθαρά DIY. Γι' αυτό και εν τέλει δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει σκηνή. Παρ’ όλα αυτά, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα ομοιογενή μέρη για να φτιάξεις σκηνή.

Γιατί ελληνικός στίχος;

Δεν ξέρω, έτσι έμαθα... Αν και στην rock η αγγλική είναι ίσως πιο «βατή» γλώσσα... Κάποιες φορές έχω προσπαθήσει να κάνει κάτι αγγλόφωνο αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Διαβάζεις ποίηση;
Διάβαζα κάποτε... Τώρα πια διαβάζω μόνο εγχειρίδια ηχοληψίας!

Έχεις δικό σου στούντιο, το «Νήπιο». Γιατί αισθάνθηκες την ανάγκη να φτιάξεις κάτι τέτοιο;
Μου φάνηκε ότι άργησα κιόλας! (γέλια) το όλο θέμα ξεκίνησε ως ένας χώρος όπου θα μπορώ να κάνω πρόβες, απλά επειδή είχα το μικρόβιο με την ηχοληψία, έκανα κι ένα recording booth. Και μετά από κάποια χρόνια, οι ανάγκες μεγάλωσαν, οπότε τελικά φτιάχτηκε από μένα και τον πατέρα μου ένα δίχωρο στούντιο -control room και play room- με επίσημη έναρξη εργασιών από τον δίσκο του Λεωνίδα Μπαλάφα το 2012. Για να γίνει ένα στούντιο α λα παλαιά χρειάζεσαι έναν σκασμό λεφτά. Εγώ κάπου σταμάτησα να επενδύω σε εξοπλισμό και είπα «από 'δω και πέρα, τα χεράκια μας και τα αυτάκια μας»... Οπότε μάλλον θεωρούμαι ερασιτέχνης.

Πολλοί έχουν συγκρίνει την ερμηνεία σου με αυτήν του Θάνου Ανεστόπουλου. Εσύ δεν έχεις κρύψει την αγάπη σου στα Κρίνα (βλπ. στίχους "Κορίτσι Του Μήνα"), αλλά από την πρώτη φορά που σε άκουσα, θεώρησα ότι έχεις έναν δικό σου ιδιόρρυθμο σκοτεινό -σχεδόν κυνικό- λυρισμό στη φωνή. Μπορεί να ξεκίνησε από τα Κρίνα, αλλά δεν νομίζω ότι έμεινε εκεί. Πώς σκέφτηκες τον τρόπο που ερμηνεύεις τα τραγούδια σου;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μουσική, γράφοντας τραγούδια. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα πρέπει να τα τραγουδήσω κιόλας. Η φωνή είναι το μέγιστο όργανο και πρέπει να την δουλέψεις αρκετά. Και δεν εννοώ να πας για φούγκα και αντίστιξη, αλλά να βρεις έναν τρόπο να εκφράζεσαι. Πέρασα κάπως έτσι από διάφορες φάσεις, παλιότερα ίσως και από κάποια φάση μίμησης, αλλά ακόμη και τώρα ανακαλύπτω τα όρια της φωνής μου. Επειδή πλέον έχω αποφασίσει ότι τα τραγούδια μου θα τα λέω εγώ, θέλω να το κάνω όσο πιο καλά μπορώ. Το δουλεύω συνεχώς. Τραγουδάω περισσότερο, τα κομμάτια είναι πιο λυρικά, υπάρχουν περισσότερες μελωδικές στιγμές, κόπηκε η πολλή απαγγελία.

Πάμε στα του νέου δίσκου. Είναι ο τρίτος σου, έτσι;
Ναι!

Νομίζω σκόπευες να τον ονομάσεις "Ελατήρια" -όπως το δεύτερο τραγούδι του tracklist- αλλά τελικά θα λέγεται "40 Μέρες". Τι συντέλεσε σ' αυτήν την αλλαγή; Υπήρξε περιστατικό;
Πάντα κάπως προτρέχω... Όταν τέλειωσε ο δίσκος, άκουσα από τα παιδιά από την εταιρεία ότι δεν τους πολυκόλλαγε ο τότε υπάρχων τίτλος (τα "Ελατήρια") και επειδή τους έχω εμπιστοσύνη και θέλω και να φεύγουν από πάνω μου διάφορα άγχη -ας πούμε ποιο κομμάτι θα βγει πρώτο και ποιο δεύτερο- άκουσα την πρότασή τους και συμφώνησα. Έτσι κι αλλιώς δεν διαλέγω ποτέ έναν γενικό τίτλο για τον δίσκο, όποιος και να έμπαινε τελικά θα ήμουν ok. Και τα δύο τραγούδια μου είναι!

Δηλαδή, "40 Μέρες" τι;
«40 μέρες σε κώμα», που λέει και το τραγούδι... (γέλια) Είχα περάσει μια δύσκολη φάση, όπου δεν μπορούσα να διαχειριστώ τίποτα και ξεκίνησα να παίζω μουσική για να την ξεπερνάω. Έτσι προέκυψαν και οι στίχοι για το "Ελατήρια" και το "40 Μέρες". Τώρα που ακούω τα τραγούδια μετά από καιρό -γιατί είναι έτοιμος πάρα πολλούς μήνες πλέον- νομίζω ότι ο τελικός τίτλος είναι πιο περιγραφικός της κατάστασης που γέννησε τον δίσκο.

Άργησες να τον βγάλεις τον δίσκο, τον περιμένουμε πολύ παραπάνω από 40 μέρες... (γέλια) Γιατί;
Ήταν σχεδόν έτοιμος από το περασμένο καλοκαίρι. Υπάρχει όμως μια διαδικασία μετά. Σίγουρα μας καθυστέρησε αρκετά το βινύλιο. Θέλαμε να προλάβουμε να βγει ο δίσκος πριν αυτό το καλοκαίρι αλλά τελικά δεν έκατσε - δεν πειράζει!

Δεν συνεχίζεις δηλαδή αυτό με την κασέτα...
Αυτό συνέβη στον προηγούμενο δίσκο ("Σήματα Καπνού") γιατί δεν υπήρχε εταιρεία και δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να τυπώσω πράγματα, τον έφτιαξα εξολοκλήρου στο σπίτι μου, στο πρώτο φορμά που έμαθα όταν ξεκίνησα να κάνω μουσική. Εγώ απλώς στοχεύω όταν κάποιος ακούει τα τραγούδια να έχει και κάτι φυσικό στα χέρια του, αφού στο τέλος όλοι μέσω ίντερνετ θα τα ακούσουν.

Ποιά γνώμη έχεις για το βινύλιο;
Η ιστορία του κόσμου έχει χαραχτεί σε βινύλιο! Το μέσο αυτό δεν θα πεθάνει ποτέ. Μπορεί να κάνει κάποια κοιλιά και μετά να επιστρέφει, όπως και τώρα. Η αίσθηση της ακρόασης ενός δίσκου σε βινύλιο είναι πολύ διαφορετική. Και μόνο το ότι θα γυρίσω σε έξι κομμάτια τον δίσκο, με κρατάει full on σαν ακροατή.

Κύριος Κ.

Τι μουσική πιστεύεις ότι παίζεις σε αυτόν τον καινούργιο δίσκο;
Κοίτα, εγώ σε κάθε δίσκο πιστεύω ότι παίζω blues! (γέλια) Είμαι πολύ κακός όταν πρέπει να κατηγοριοποιήσω τη μουσική μου. Άνθρωποι που είναι γνώστες μου έχουν πει κατά καιρούς ότι «αυτό εντάσσεται εκεί», εγώ δεν μπορώ να το πω. Ας πούμε, ο πρώτος μου δίσκος χαρακτηρίστηκε post-punk. Αυτός ο δίσκος είναι blues, έχει και garage στιγμές, τα πιο νωχελικά κομμάτια είναι και πιο πειραματικά. Όλα βέβαια παιγμένα ζωντανά είναι rock. Από την αφετηρία του αυτός ο δίσκος είχε μια άλλη ταυτότητα, αφού έπαιξα πρώτη φορά και τα τύμπανα και άλλα όργανα - πλήκτρα, μπάσο και, φυσικά, τις κιθάρες. Είναι ένα επόμενο βήμα.

Ο "Νείλος" μου θύμισε το "Cry Me A River" της Julie London...
Το «κλαίω τον Νείλο» ε; Μου το έχουν πει κι άλλοι αυτό, πολύ καλό!

Και το "Ξύδι"... Η ειρωνική διάθεση είναι πανταχού παρούσα, αν είναι ειρωνεία όλο αυτό και δεν είναι κυνισμός. Εκτονώνεσαι όταν τραγουδάς τέτοια τραγούδια;
Αυτό με είχε απασχολήσει όταν το διάβασα κάπου, σε κάποια παλιότερη κριτική ενός από τα live μας. Με προβλημάτισε κάπως δεν σου κρύβω. Προφανώς και συμβαίνει, αλλά δεν είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα. Μάλλον πρέπει να το συζητήσω με τον ψυχίατρό μου! (γέλια)

Σ' έχω δει live και έχεις ένα ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζεσαι στη σκηνή. Θα έλεγα ότι γίνεσαι κλειστοφοβικός, σχεδόν εμμονικός. Ποιά είναι η ατμόσφαιρα που θα ήθελες ιδανικά να δημιουργείς στα live σου;
Γενικά, μ' αρέσει να μπορώ να εξωτερικεύω την ένταση που έχω μέσα μου. Το live με έχει βοηθήσει σ' αυτό πάρα πολύ. Όντως, υπάρχει μια αυξανόμενη με τα χρόνια «κλειστοφοβικότητα», αλλά απλώς συμβαίνει. Το κοινό θέλω να περάσει καλά, αν προβληματιστεί και με κάτι έχει καλώς. Θέλω ότι συμβαίνει σε μένα στην σκηνή, να συμβαίνει και στον θεατή από κάτω.

Ποιές αντιδράσεις του κοινού σ' έχουν ξαφνιάσει κατά καιρούς;
Σε κάποιο live στην επαρχία υπήρξε ένας τύπος που ήξερε όλους τους στίχους από κάθε τραγούδι και τραγουδούσε δυνατά. Ε, εντάξει, πωρώθηκα είναι η αλήθεια... (γέλια)

Τα μελλοντικά σου σχέδια; Ποιοί είναι οι στόχοι σου;
Βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια σκηνή και αυτό είναι σημαντικό και με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει επίσης να έχω την ελευθερία και το θάρρος της γνώμης μου να κάνω δίσκους, που σε άλλους θα αρέσουν και σε άλλους όχι. Το ζητούμενο μακροπρόθεσμα είναι όταν τους ακούω εγώ, να γουστάρω. Πιο άμεσα, περιμένω με αγωνία την παρουσίαση του δίσκου, που θα γίνει την Παρασκευή 11/12 στο 6 D.O.G.S. και μετά να ξεκινήσω μια ακολουθία ζωντανών εμφανίσεων με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα απ' ό,τι έκανα στο παρελθόν. Θέλω πολύ να το κάνω αυτό. Κατά τ' άλλα, πρέπει να πάρω και το πτυχίο μου κάποια στιγμή... (γέλια)

Σας ευχαριστώ πολύ Κύριε Κοντάκο! Καλή τύχη σε όλα!
Εγώ ευχαριστώ για την ωραία κουβέντα!

  • SHARE
  • TWEET