Jeff Waters: «Οι Annihilator ανέκαθεν υπήρξαν και solo project και μπάντα»

Τα έχουμε πει για τον Jeff Waters. Είναι ένας πραγματικά χαρισματικός μουσικός που με όχημα τους Annihilator μας έχει προσφέρει μεγάλες μουσικές στιγμές στο παρελθόν, αν και τα τελευταία αρκετά χρόνια φαίνεται να έχει πέσει σε ένα κάποιο συνθετικό τέλμα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το τριπλό DVD "Triple Treat" και με αφορμή δοθείσας επικοινωνήσαμε με τον Jeff για να μάθουμε την ιδέα πίσω από το όλο εγχείρημα, αλλά παράλληλα βρήκαμε την ευκαιρία και να μιλήσουμε για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα.

Καλησπέρα Jeff, πώς είσαι;

Όλα είναι καλά. Βρίσκομαι στον Καναδά αυτήν τη στιγμή και κάνω κάποιες συνεντεύξεις.

«Το δύσκολο μέρος τους όλου ακουστικού εγχειρήματος ήταν να τα ηχογραφήσουμε ζωντανά, γιατί δεν θα μπορούσαμε να διορθώσουμε τυχόν λάθη»

Ας ξεκινήσουμε με το πώς προέκυψε η ιδέα για το "Triple Threat"...

Η πρώτη σκέψη σχετικά με αυτό που αργότερα κατέληξε στο ακουστικό DVD προέκυψε κατά κάποιον τρόπο το 2012, όταν οι Van Halen κυκλοφόρησαν τον δίσκο "A Different Kind Of Truth". Αν θυμάσαι τον δίσκο, υπήρχαν τέσσερα bonus video σε ακουστικά τραγούδια με τους Van Halen να παίζουν τραγούδια όπως το "Beautiful Girls" και "Panama" ακουστικά στο στούντιο του Eddie. Ήταν ασπρόμαυρα βίντεο και για τους οπαδούς της κιθάρας και των Van Halen ήταν κάτι το εκπληκτικό να παρακολουθείς. Οι τέσσερις τους να κάθονται χαλαροί στο στούντιο περνώντας καλά και μετατρέποντας αυτά τα φοβερά τραγούδια σε ακουστικές εκτελέσεις. Εκείνη ήταν η στιγμή που σκέφτηκα «πολύ καλή ιδέα να το κάνουμε και εμείς» γιατί οι Annihilator έχουν πολλά μελωδικά τραγούδια, μπαλάντες και ορχηστρικά τα οποία θα είχε πλάκα να διασκευάσουμε.

Κάναμε στη συνέχεια το "Feast" και στη συνέχεια μετά και κάπου στο ενδιάμεσο ξέχασα αυτήν την ιδέα. Μετά την περιοδεία του "Feast" και όλες τις εμφανίσεις μας στα φεστιβάλ, έγραψα τον επόμενο δίσκο και έφτιαξα demo με τη μουσική, έγραψα τους στίχους και τις φωνητικές μελωδίες για τον τραγουδιστή μας τον Dave Padden. Μια εβδομάδα πριν ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε τον δίσκο, στο στούντιο που έχω στον Καναδά, ο Dave παραιτήθηκε. Ήταν πολύ στενάχωρο γιατί ήταν συνεργάτης μου για δεκατρία χρόνια, οπότε δεν είχα χρόνο να σκεφτώ για το θέμα με τα ακουστικά τραγούδια. Αυτό που έπρεπε να κάνω τότε ήταν να ολοκληρώσω τον δίσκο και να σκεφτώ αν θα έβρισκα νέο τραγουδιστή ή αν θα τραγουδούσα πάλι εγώ. Αυτό που συνέβη ήταν πως μίλησα τον Δεκέμβρη του 2015 με έναν παλιό φίλο και συνεργάτη μας στην UDR και ο οποίος μας είχε υπογράψει στην SPV πριν πολλά χρόνια. Μου είπε πως έπρεπε να βγάλουμε ένα «οπαδικό» πακέτο και στο οποίο θα συμπεριλαμβάναμε διάφορα DVD. Του ανέφερα για την ιδέα με τα ακουστικά τραγούδια και για το ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή εδώ στην πόλη που διαμένω, το στούντιο μου, την μπάντα, το προσωπικό και τα σκυλιά μου. Αυτή η ιδέα συζητήθηκε τον Δεκέμβριο του 2015.

Αν βιντεοσκοπούσαμε κάποιο δικό μας show θα μας στοίχιζε πολλά χρήματα. Αντί αυτού, σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλύτερο να το κάνουμε κατά τη διάρκεια κάποιας εμφάνισής μας σε ένα από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ με τον εξοπλισμό που έτσι κι αλλιώς διαθέτουν και αυτό τελικά έγινε στο "Bang Υour Ηead" στη Γερμανία, όπου και οι Twisted Sister είχαν βιντεοσκοπήσει το δικό τους. Ο ιδιοκτήτης του φεστιβάλ μας είπε «γιατί δεν γυρίζετε το ζωντανό DVD εδώ έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό και χρησιμοποιήσαμε και στο βίντεο των Twisted Sister και εγγυημένα όλα θα πάνε καλά;» και του απάτησα «τέλεια! Έτσι θα κάνουμε». Οπότε κάπως έτσι είχαν τα πράγματα σχετικά με το ζωντανό DVD.

Το mini ντοκιμαντέρ γυρίστηκε στον Καναδά το προηγούμενο καλοκαίρι κατά τη διάρκεια των προβών για την περιοδεία και για το ακουστικό show. Βασικά, το ακουστικό μας πήρε τον περισσότερο χρόνο γιατί χρειάστηκε να δουλέψουμε πάρα πολύ για να το ετοιμάσουμε. Είχαμε δύο τραγουδιστές, εμένα και τον φίλο μου τον Marc LeFrance και κάποια τραγούδια τα είπαμε μαζί και κάποια μόνοι μας. Χρειαζόμουνα και τρίτο κιθαρίστα και έτσι φώναξα τον φίλο μου Pat Robillard και φυσικά μπασίστα τον Rich Hinks και κιθαρίστα τον Aaron Homma (σ.σ.: οι δύο τελευταίοι είναι και μέλη της τωρινής σύνθεσης των Annihilator). Οπότε φτιάξαμε μια καλή ομάδα με μουσικούς με διαφορετικό στυλ παιξίματος, αλλά έπρεπε να βρούμε και τα τραγούδια που θα παίζαμε. Αυτό τελικά δεν ήταν κάτι τόσο δύσκολο. Το δύσκολο μέρος τους όλου εγχειρήματος ήταν να τα ηχογραφήσουμε ζωντανά, γιατί δεν θα μπορούσαμε να διορθώσουμε τυχόν λάθη. Θα παρατήρησες κάποια λάθη με το κούρδισμα, τα solo και γενικά τις κιθάρες, αλλά αυτό που βλέπεις είναι χωρίς επεξεργασία. Πέντε τύποι συγκεντρωμένοι και στρεσαρισμένοι, αλλά που περνάνε καλά.

Ας μιλήσουμε λίγο περισσότερο για το ακουστικό DVD. Κάποια τραγούδια όπως το "Sounds Good To Me" και οι μπαλάντες είναι ξεκάθαρο πως έχουν αυτό το ακουστικό feeling και ως πρωτότυπες εκτελέσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο τρόπος που ταίριαξαν τραγούδια όπως το "Stonewall" και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν κάποιες αρχικές ιδέες τραγουδιών ήταν δουλεμένες σε ακουστική κιθάρα.

Όχι, το μοναδικό τραγούδι που έγραψα ποτέ σε κλασική κιθάρα είναι το "Crystal Ann" και ήταν το πρώτο μας ορχηστρικό τραγούδι στο "Alice In Hell". Δεν δούλευα έτσι, απλά έπαιρνα την ηλεκτρική κιθάρα ή την Fender Strat για να γράψω τα καθαρά μέρη ή τις μπαλάντες ή οτιδήποτε. Για 25 χρόνια τώρα οι Epiphone "Annihilation" και "Annihilation ΙΙ" κιθάρες μου χρησιμοποιούνται για να γράφω τα riff. Οπότε όχι. Μόνο το "Crystal Ann" έχει γραφτεί σε ακουστική ή κλασική κιθάρα.

Είναι λίγο περίεργο πάντως γιατί αυτές οι μελωδίες... Είναι λες και γράφτηκαν εξαρχής σε ακουστική και για να το πάω λίγο παραπέρα, αυτά τα καθαρά περάσματα με τους αρπισμούς είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία στους Annihilator.

Σε ευχαριστώ. Υποθέτω πως ήταν στον τρίτο και τέταρτο δίσκο, δηλαδή στα "Set the World On Fire" και "King Of The Kill", όταν και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε αυτά τα μελωδικά τραγούδια και όλα αυτά τώρα μπορούν να μετατραπούν σε ακουστική μορφή.

Θυμάμαι να αγοράζω το "Refresh The Demon" και να ακούω το κλάμα του νεογέννητου τότε γιου σου στην αρχή του "Innocent Eyes"... Πώς αισθάνεσαι να παίζεις/ακούς κάτι τέτοιο μετά από 20 χρόνια;

Λοιπόν, υπάρχουν δύο τραγούδια τα οποία είναι πολύ ιδιαίτερα για εμένα... ή μάλλον τρία... Είναι το "Phoenix Rising"... ή μάλλον τέσσερα... ή πέντε... όλα τους! (γέλια) Νομίζω πως το "Innocent Eyes" ήταν το ένα από τα δύο τραγούδια που είχα γράψει για τον γιο μου τον Alex, όταν ήταν μικρός. Και σήμαιναν πολλά για εμένα και εξακολουθούν να σημαίνουν πολλά γι' αυτό έβαλα αυτά τα τραγούδια και εδώ. Έχει πλάκα πάντως καθώς το "Innocent Eyes" ήταν σε έναν δίσκο που λέγεται "Refresh The Demon" και το να βάζω ένα τραγούδι που μιλάει για την αγάπη στον γιο μου και που ακούγεται σαν κάποιο των Eagles, πλάι σε κομμάτια όπως το ομώνυμο ή το "Syn. Kill 1" σχετικά με την τρομοκρατία, δείχνει αρκετά ξεκάθαρα τα διαφορετικά στυλ παιξίματος και τις διαφορετικές επιρροές μου σαν μουσικός.

Αισθάνομαι πως η ακουστική προσέγγιση έδωσε ένα καινούργιο νόημα -μουσικά μιλώντας- σε κάποια τραγούδια, δεν ξέρω αν συμφωνείς; Πώς μετατρέπεις ένα thrash τραγούδι όπως το "Stonewall" σε ακουστικό;

Αρχικά, όταν έφτιαξα τη λίστα με τα τραγούδια που θα παίζαμε είχα συμπεριλάβει περισσότερα heavy τραγούδια τα οποία ένιωθα πως ήθελα να μετατρέψω σε ακουστικά. Αλλά τελικά δεν προχωρήσαμε έτσι. Το "Stonewall" ήταν το μοναδικό που χρειαζόταν να... δεν ήταν καν thrash. Μάλλον περισσότερα σαν ένα εμπορικό heavy τραγούδι θα το περιέγραφα. Αυτό, λοιπόν, ήταν το μοναδικό που χρειαζόταν να μεταμορφωθεί σε περισσότερο μελωδικό. Όλα τα υπόλοιπα ήταν αρκετά μελωδικά εξαρχής. Φυσικά αφαιρέσαμε τα τύμπανα και χρησιμοποιήσαμε ακουστικές κιθάρες και μπάσο. Και αυτό από μόνο του τα κάνει πιο ήπια και μελωδικά, αλλά κρατήσαμε τις περισσότερες αρχικές ενορχηστρώσεις εκτός από το "Stonewall" με το οποίο δοκιμάσαμε μια διαφορετική προσέγγιση στο ρεφρέν, αλλά από την άλλη δεν του αλλάξαμε τα φώτα. Παραμένει σε γενικές γραμμές όπως στην πρωτότυπη εκτέλεση.

«Σίγουρα σκεφτήκαμε πως ίσως το Bang Your Head δεν ήταν η καλύτερη επιλογή και πως απλά θα έπρεπε να βιντεοσκοπήσουμε ένα δικό μας show, αλλά όλα επιστρέφουν στο θέμα του budget και των χρημάτων»

Το DVD από το "Bang Your Head" είναι μια τυπική εμφάνιση των Annihilator με όλο αυτό το επιθετικό υλικό. Αν και μου απάντησες εν μέρει στην ερώτηση που είχα στο μυαλό μου σχετικά με τους λόγους που επιλέξατε να βιντεοσκοπήσετε το συγκεκριμένο show, αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω είναι αν ένιωσες πως θα θυσιάζατε κάτι από το vibe ενός δικού σας show σε κλειστό χώρο αποκλειστικά με τους οπαδούς σας με αυτήν την κίνηση...

Υπήρχαν αρκετές διαφορετικές ιδέες. Σκεφτήκαμε να βιντεοσκοπήσουμε την εμφάνισή μας σε ένα φεστιβάλ στον Καναδά, το Calgary Metal Fest. Φαντάσου εκεί έπαιζαν μπάντες όπως οι Razor και Exciter μαζί με κάποιες ακόμα παλιές γαμάτες thrash μπάντες. Το κοινό ήταν τρελό και έβγαινε εκτός ελέγχου, ουρλιάζοντας και σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα. Αλλά, αποφασίσαμε πως κάνοντας το κατά τη διάρκεια της μέρας θα χρειαζόταν ειδικό φωτισμό, οπότε θα έπρεπε να προσλάβουμε κόσμο για τα φώτα και θα χρειαζόμασταν μεγαλύτερη σκηνή και περισσότερο προσωπικό. Δεν θέλαμε να είναι αυτό το DVD το πιο σημαντικό πράγμα στο πακέτο, αλλά να είναι μέρος των τριών εξίσου σημαντικών DVD. Ναι, το "Bang Your Head" δεν είναι ένα thrash metal φεστιβάλ, αλλά ένα περισσότερο heavy metal φεστιβάλ, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό. Εκεί παίζουν ακόμα και hard rock και hair metal μπάντες και γενικότερα έχει διάφορα πράγματα από τα '80s. Συγκροτήματα όπως οι Testament, οι Annihilator και οι Twisted Sister. Ήταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή για εμάς. Βλέπεις πως το κοινό ενδιαφερόταν για τους Annihilator και του άρεσε αυτό που έβλεπε, αν και κυρίως παρακολουθούσε. Και αυτό συνέβαινε γιατί ίσως οι μισοί δεν μας γνώριζαν, επειδή ήταν περισσότερο της hard rock/heavy metal φάσης. Οι υπόλοιποι μισοί προφανώς και μας γνώριζαν αφού τους ακούς να συμμετέχουν σε τραγούδια όπως το "King Of The Kill".

Σίγουρα σκεφτήκαμε πως ίσως δεν ήταν η καλύτερη επιλογή και πως απλά θα έπρεπε να βιντεοσκοπήσουμε ένα δικό μας show. Αλλά όλα επιστρέφουν στο θέμα του budget και των χρημάτων όπως σου είπα και στην αρχή. Δεν θέλαμε να ρίξουμε όλο τον προϋπολογισμό σε αυτό και να μην μας μείνει τίποτα για το ακουστικό και το ντοκιμαντέρ. Αυτό δεν θα ήταν ένα πακέτο για τους οπαδούς, αλλά απλά ένα live DVD κάποιου show μας. Οπότε είπαμε ας το κάνουμε στη δεύτερη πατρίδα μας τη Γερμανία σε ένα heavy metal φεστιβάλ στο οποίο έχουμε ξαναπαίξει και γουστάρουμε. Περάσαμε τέλεια και πιστεύω πως κάναμε καινούργιους οπαδούς εκείνη τη μέρα.

«Βάσει των όσων διαδραματίστηκα, τα show σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Μόσχα ήταν και τα καλύτερα»

Παίξατε πρόσφατα και στην Ελλάδα. Τι σου έμεινε από την επίσκεψή σας εδώ; Περάσατε καλά;

Ναι φυσικά. Το αποκορύφωμα αυτής της περιοδείας που μόλις ολοκληρώσαμε ήταν η αρχή και το τέλος της. Το μεσαίο μέρος ήταν φοβερό όπως κάθε τυπική περιοδεία στην Ευρώπη όπου συναντάμε τους φίλους μας και που μουσικοί από άλλες μπάντες έρχονται να μας δουν. Ξέρεις, το κοινό θα είναι φοβερό, πάντα συνεπές. Αλλά η αρχή και το τέλος είναι πάντα το μέρος που ανυπομονούμε να βιώσουμε. Ξεκινήσαμε με μερικά show στην Ελλάδα και κλείσαμε με κάποια στη Ρωσία. Και βάσει των όσων συνέβησαν αυτά τα show σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Μόσχα ήταν και τα καλύτερα.

Αποφάσισες να ξανατραγουδήσεις στο "Suicide Society". Μου είπες προηγουμένως πως ο Padden έφυγε και δεν σου άφησε φαντάζομαι  περιθώρια να κάνεις διαφορετικά. Στο μέλλον θα ψάξεις να βρεις καινούργιο τραγουδιστή;

Λοιπόν, αν δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σωματικά ή αν έχω κάποιο πρόβλημα υγείας ή οτιδήποτε, τότε θα σκεφτώ σίγουρα να βρω κάποιον τραγουδιστή. Ή αν ο Stu Block αποφασίσει να αφήσει τους Iced Earth για τους Annihilator. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές από την εποχή που τραγουδούσε στους Into Eternity, πριν τους Iced Earth. Είναι καταπληκτικός τραγουδιστής. Δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει. Πιθανότατα να μιλάμε για έναν από τους καλύτερους που βρίσκονται εκεί έξω, αλλά που δεν είχε την ευκαιρία να δείξει πόσο πραγματικά φοβερός είναι. Ή αν ο Rob Halford αποφασίσει να αφήσει εκείνη τη μικρή μπαντούλα που έχει. Πώς την λένε εκείνη την μπαντούλα στην οποία τραγουδάει όλο ξεχνάω... (γέλια)

«Θα συνεχίσω να τραγουδάω μέχρι να μην μπορώ να το κάνω ή να γίνω πολύ κακός σε αυτό το κομμάτι ή μέχρι την μέρα που ίσως βρω έναν πραγματικά καλό τραγουδιστή»

Κάτσε να σκεφτώ... θυμήθηκα! Iron Maiden; (γέλια)

Iron Priest; Judas Maiden; (γέλια) Και επειδή δεν νομίζω να αφήσει τους Judas Priest για τους Annihilator και επειδή ο Stu είναι σίγουρα χαρούμενος στους Iced Earth δεν το βλέπω να δουλεύει υπέρ μας το πράγμα. Οπότε, θα συνεχίσω να τραγουδάω μέχρι να μην μπορώ να το κάνω ή να γίνω πολύ κακός σε αυτό το κομμάτι ή μέχρι την μέρα που ίσως βρω έναν πραγματικά καλό τραγουδιστή. Μέχρι τότε όμως, θα δουλεύω πάνω στα επόμενα άλμπουμ μας.

Διάβασα νομίζω στο δελτίο τύπου πως μερικά από τα τραγούδια που παίζετε έχουν γραφτεί πριν καν κάποια τωρινά μέλη της μπάντας γεννηθούν. Πώς νιώθεις συνεργαζόμενος με τόσο νεαρά άτομα; Ποια είναι τα συν και τα πλην μια τέτοιας κατάστασης;

Τα αρνητικά είναι η έλλειψη εμπειρίας και του να ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν προβλήματα όταν αυτά δημιουργούνται στην περιοδεία και πάνω στη σκηνή. Η έλλειψη εμπειρίας στο να τα πηγαίνουν καλά με τους ανθρώπους με τους οποίους βρίσκονται στον δρόμο και ο σεβασμός. Βασικά πράγματα.

Τα θετικά είναι πως έχεις να κάνεις με τύπους που είναι πάρα, μα πάρα πολύ ενθουσιασμένοι γιατί παίζουν σε μια μπάντα που γουστάρουν, γιατί παίζουν στα μεγάλα φεστιβάλ που ονειρεύονταν να παίξουν όπως είναι το Wacken και το Bang Your Head και επισκέπτονται την Ελλάδα και τη Ρωσία και όλες αυτές τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και την Ιαπωνία. Παίζουν την ίδια μέρα με μπάντες τις οποίες μόνο ονειρευόντουσαν όπως είναι οι Megadeth, οι Rammstein κλπ. Οπότε αυτό είναι το υπέρ της φάσης. Παίρνεις νεαρά άτομα που έχουν πολλή ενέργεια γιατί οι Annihilator πρέπει να βγάζουν πολλή ενέργεια πάνω στη σκηνή, αλλιώς δεν θα επιβιώσουν.

Μας αρέσει να παίζουμε και θέλω όλοι να απολαμβάνουν αυτό που κάνουμε, να νιώθουν την ενέργεια και να περνάνε καλά. Αν δεν περνάνε καλά, δεν υπάρχει ενέργεια και χρειάζεται να τους αντικαταστήσω. Σχετικά με το τι συνέβη στους Annihilator τον προηγούμενο χρόνο... Οι Annihilator ανέκαθεν υπήρξαν ένα solo project αλλά ταυτόχρονα και μπάντα και προσελάμβανα διαφορετικά άτομα στις περιοδείες γιατί ήθελα κάτι διαφορετικό. Αλλά τον περασμένο χρόνο -αν και θα δούμε πως θα εξελιχτεί το πράγμα- τα παιδιά που βρήκα φαίνεται να μην έχουν πολλά «πλην». Είναι εύκολοι τύποι για να ταξιδεύεις, είναι επαγγελματίες, τους αρέσει να μαθαίνουν και θέλουν να γίνουν καλύτεροι και περνάνε καλά. Η περιοδεία που μόλις ολοκληρώσαμε ήταν πολύ καλή και είχαμε την πιο δεμένη ομάδα μουσικών εδώ και πάρα πολύ καιρό. Θα έλεγα από τη σύνθεση του "Set The World On Fire" από άποψη δεσίματος πάνω στη σκηνή.

«Πολύ γρήγορα από την εποχή των demo, συνειδητοποίησα πως, αν ήθελα να το κάνω το πράγμα όπως το φανταζόμουνα, θα έπρεπε να κάνω τα περισσότερα πράγματα μόνος μου»

Γιατί πιστεύεις οι Annihilator δεν είχαν ποτέ σταθερή σύνθεση για μεγάλο χρονικό διάστημα, με το οποίο θα κυκλοφορούσες αρκετούς δίσκους;

Στην αρχή ήμουν εγώ και ο John Bates, ένα τραγουδιστής από τον Καναδά με τον οποίο ξεκινήσαμε την μπάντα το 1984. Αυτός έγραφε τους στίχους και εγώ τη μουσική. Ο ντράμερ που είχαμε εκείνη την εποχή τον έλεγαν Paul και ήταν ένα παιδί που δούλευε σκληρά. Αλλά ο μπασίστας δεν εμφανιζόταν στις πρόβες γιατί ήθελε να βγει με την κοπέλα του, οπότε καθόμουνα εγώ για έξι ώρες στο στούντιο να γράφω τα μέρη του μπάσου για το demo. Στη συνέχεια δεν εμφανιζόταν ούτε ο τραγουδιστής γιατί έκανε μεγάλα πάρτι και δεν τον ενδιέφερε να αφοσιωθεί στην μπάντα και να γίνει πολύ καλός.

Οπότε είπα πως θα γράφω τους στίχους και όταν δεν θα έβρισκα κάποιον να τραγουδήσει θα το έκανα εγώ στα demo. Επίσης θα καθόμουν πίσω από τα τύμπανα σε κάποιο σημείο και θα έγραφα και τα μέρη των ντραμς σε κάποια demo. Έτσι πολύ γρήγορα στην εποχή των demo, συνειδητοποίησα πως αν ήθελα να το κάνω το πράγμα όπως το φανταζόμουνα -με πολλή δουλειά δηλαδή και να γίνομαι όλο και καλύτερος- θα έπρεπε να κάνω τα περισσότερα πράγματα μόνος μου. Έτσι ξεκίνησε και έτσι δουλεύει το πράγμα μέχρι σήμερα.

Γενικά, όταν μπαίνω στο στούντιο το μόνο που χρειάζομαι είναι τραγουδιστή και ντράμερ και όλα τα υπόλοιπα τα κάνω μόνος μου. Έχω παίξει το μπάσο σε όλα τα τραγούδια στους δίσκους. Έχω κάνει την παραγωγή και τη μίξη στα περισσότερα άλμπουμ. Απλά χρειάζομαι έναν τραγουδιστή και έναν ντράμερ για το στούντιο. Όταν έρχεται η ώρα για περιοδεία βρίσκω μουσικούς. Κάποιες φορές είναι ο ίδιος ντράμερ κάποιες φορές αλλάζει. Σε κάθε line-up κάνουμε αλλαγές αν πρέπει ή αν θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτόν τον λόγο αν κοιτάξεις τους πρώτους τέσσερις δίσκους θα δεις πως ο καθένας τους έχει διαφορετικό τραγουδιστή και σύνθεση, πούλησαν πολλά αντίτυπα, απέκτησαν πολλούς οπαδούς και ο καθένας έχει διαφορετικό στυλ. Το "Alice In Hell" ήταν ένας thrash rock/metal δίσκος. Το "Never Neverland" ήταν ένα thrash άλμπουμ αλλά μελωδικό. Ο τρίτος μας ήταν ένας εμπορικός, μελωδικός hard rock/heavy metal δίσκος και ο τέταρτος ήταν ένας παραδοσιακός '80s δίσκος με αναφορές στους Iron Maiden και τους Judas Priest, με πολύ μικρό ποσοστό thrash metal που εκφράστηκε κυρίως στο ομώνυμο τραγούδι και ίσως σε 1-2 ακόμα. Οπότε έχεις μια ποικίλη βάση οπαδών διαφορετικών στυλ, αλλά όλοι να ανήκουν σε ένα γενικότερο heavy metal πλαίσιο και αυτός είναι ο λόγος που είμαστε ακόμα εδώ, επειδή είχαμε αυτά τα τέσσερα πολύ δυνατά άλμπουμ. Κανένα τους δεν έμοιαζε με τον άλλον.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε είχες μια αφίσα στο δωμάτιο με τον Eddie Van Halen. Πόσο σημαντικός ήταν για εσένα στη διαμόρφωση του μουσικού σου στυλ και πώς πιστεύεις πως εξελίχτηκες όλα αυτά τα χρόνια σαν μουσικός και κιθαρίστας;

Κοίτα πως έχει το πράγμα. Σίγουρα είμαι τεράστιο οπαδός του Van Halen. Έχω στη συλλογή μου κάποιες από τις κιθάρες του, χορδές, πετάλια, πένες και αφίσες. Αλλά, δεν καθόμουν στο δωμάτιο μου να παίζω τα τραγούδια του. Ποτέ δεν έκατσα να παίξω ολόκληρο solo του Eddie. Ποτέ δεν έμαθα να παίζω ολόκληρο τραγούδι τους μέχρι το 2012 όταν ήμασταν στην κρουαζιέρα "70.000 Tons Of Metal" όπου και παίξαμε το "Ain’t Talking About Love", αλλά είμαι τεράστιος οπαδός. Ήταν ο αγαπημένος μου κιθαρίστας όλων των εποχών και ακόμα είναι γιατί είναι ένας από τους καλύτερους ρυθμικούς κιθαρίστες, ένας από τους καλύτερους σολίστες και ένας από τους καλύτερους συνθέτες. Ήταν φοβερός και στα τρία αυτά.

Δεν υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες που διαπρέπουν και στις τρεις αυτές κατηγορίες. Ο μοναδικός αντίστοιχος στο metal είναι ο Glenn Tipton των Judas Priest. Είναι ένας φανταστικός κιθαρίστας σε επίπεδο ρυθμικών και solo και καταπληκτικός συνθέτης. Ο επόμενος που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Dave Mustaine. Παίζει φοβερά solo, γράφει καλά τραγούδια και παίζει φοβερά ρυθμικά μέρη. Οπότε, δεν υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες που κάνουν και τα τρία αυτά πράγματα σε κορυφαίο επίπεδο και ο Eddie Van Halen το βγάζει αυτό στη μουσική του. Το γράψιμό του στους τρεις πρώτους δίσκους ήταν ό,τι καλύτερο. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι παίξαμε επίσης και το "Romeo Delight" στον δίσκο που βγάλαμε το 2010 (σ.σ.: "Annihilator"), οπότε έμαθα τραγούδι τους από το 2010, αλλά ποτέ δεν έχω παίξει κάτι άλλο από αυτούς. Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαι επηρεασμένος από τον Van Halen σαν οπαδός, αλλά η μπάντα μου ποτέ δεν επηρεάστηκε από αυτόν.

Θυμάμαι πριν καμιά εικοσαετία - πάνω κάτω- να διαβάζω μια συνέντευξη σου και μια από τις ερωτήσεις σου ζητούσε να διαλέξεις τα μέλη μιας all-star μπάντας. Είχες διαλέξει προφανώς τον Halford για τραγουδιστή. Για ρυθμικό κιθαρίστα τον James Hetfield δικαιολογώντας την επιλογή σου λέγοντας πως έχει τον καλύτερο δεξί καρπό στον κόσμο και επίσης τον Angus Young και το εαυτό σου. Υπερασπίζεσαι ακόμα αυτές τις επιλογές;

Ναι, προσπαθώ να σκεφτώ. Ο Eddie Van Halen πρέπει να βρίσκεται εκεί επίσης, αλλά σκέφτομαι τον Angus... είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, υπάρχουν τόσοι καλοί παίχτες. Υπάρχουν ένα κάρο μπασίστες που γουστάρω, από τον Steve di Giorgio μέχρι τον Steve Harris. Υπάρχουν εκατοντάδες κιθαρίστες που αγαπώ και πάρα πολλοί τραγουδιστές. Αλλά νομίζω πως ο Halford είναι ο νούμερο ένα, ή ο Freddie Mercury, ή ο Bruce Dickinson, τραγουδιστές με φοβερό attitude. Όλα, όμως, υποθέτω πως καταλήγουν στο τι μουσική θες να παίξεις. Φυσικά θα πρέπει να είναι και ο James Hetfield και ο Dave Lombardo σε αυτήν την μπάντα... καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

«Νομίζω πως ο καινούργιος δίσκος των Metallica είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαν να δώσουν εν έτει 2016»

Μιας και αναφέραμε τον Hetfield, οι Metallica βγάλανε μετά από οκτώ χρόνια καινούργιο δίσκο. Είχες την ευκαιρία να το ακούσεις το "Hardwired... To Self Destruct"; 

Ναι, φυσικά! Όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τραγούδι ανησύχησα λίγο. Μετά, όμως, που άκουσα τι κάνανε σε ολόκληρο τον δίσκο είπα «oh yeah, αυτό είναι πολύ καλό». Είμαι οπαδός των πρώτων δίσκων που είναι ξέρεις πολύ ωμό και χύμα metal. Το "Black Album" είναι ένα θρυλικό και καταπληκτικό άλμπουμ, αλλά δεν είναι στη φάση μου. Εγώ είμαι κολλημένος με τους προηγούμενους δίσκους. Τα "Load", "Reload" και "Black Album" είναι πολύ καλοί δίσκοι γι’ αυτό που παίζουν, αλλά δεν μπορώ να πω πως είναι δίσκοι που θα άκουγα ή θα αγόραζα. Όταν, όμως, βγήκε το "Death Magnetic" το γούσταρα πολύ και το έπαιζα δυνατά για αρκετούς μήνες. Μου θύμισε το "...And Justice For All" και όλα τα cool στοιχεία των Metallica που γούσταρα.

Και μετά ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος και θυμάμαι να ακούω το πρώτο τραγούδι και να λέω «ωχ, ελπίζω να είναι καλύτερος ο δίσκος» και όντως ήταν. Και ήμουν σε φάση «Oh yeah! είναι υπέροχος». Δεν μπορείς από τους ανθρώπους να γυρνάνε τριάντα - σαράντα χρόνια πίσω και να βγάζουν το ίδιο feeling που βγάζανε κάποτε. Οι άνθρωποι αλλάζουν και γίνονται διαφορετικοί και οι ζωές τους γίνονται εντελώς διαφορετικές, οπότε δεν μπορείς να πάρεις το ίδιο πράγμα από αυτούς. Νομίζω πως ο καινούργιος δίσκος των Metallica είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαν να δώσουν εν έτει 2016 και είναι γαμημένα καλός και προσφέρει έμπνευση σε πολλούς μουσικούς. Μου αρέσει πάρα πολύ που σε κάποιο κομμάτι νομίζω στο "Hardwired" που στο μεσαίο τμήμα του αν ακούσεις προσεκτικά θα διακρίνεις το riff από το "Metal Militia" το πρώτο κομμάτι τους που υπήρχε στη συλλογή. Οπότε είναι σαν να άκουσαν πάλι τον πρώτο τους δίσκο και συνειδητοποίησαν πως πρέπει να γυρίσουν πίσω. Αυτό το τραγούδι δεν νομίζω πως ήταν στο "Kill ‘Em All", ήταν; Νομίζω πως ήταν κάτι ξεχωριστό...

Πάντως το τραγούδι στη συλλογή "Metal Massacre" ήταν το "Hit The Lights"...

Ναι, το "Metal Militia" νομίζω πως ήταν σε άλλη συλλογή...

Πάντως ήταν σίγουρα και στο "Kill 'Em All"...

Ναι σωστά... πάνε τόσα χρόνια από τότε. Το "Hardwired" έχει αυτό το riff από το "Metal Militia", οπότε ακούγοντάς το μου άρεσε απευθείας.

«Αν οι οπαδοί και η εταιρεία πουν «ο δίσκος είναι σκουπίδι και πρέπει να αποσυρθείς» θα το κάνω στο δευτερόλεπτο γιατί όλο αυτό το κάνω για εμένα και θέλω να αρέσει σε κάποιους ανθρώπους»

Τελευταία ερώτηση. Ποιες είναι οι στιγμές των Annihilator για τις οποίες είσαι περισσότερο υπερήφανος; 

Υποθέτω πως έχει να κάνει με τη σύνθεση μουσικής. Όταν γράφω ένα συγκεκριμένο τραγούδι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό και μερικές φορές είμαι απλά εγώ και τα τραγούδια που γράφω για τον γιο μου ή κάποιο όπως το "Phoenix Rising" που έγραψα για μια θεία μου που πέθανε από καρκίνο. Ή για τραγούδια όπως το "Fun Palace" που ήμουν περήφανος για το μέρος του solo, όχι λόγω του solo αλλά λόγω της ρυθμικού και του lead θέματος.

Ξέρεις, οι στιγμές που νιώθεις περήφανος είναι όταν ολοκληρώνεις έναν δίσκο. Κάθε φορά που το κάνεις αυτό μεταφράζεται σε επιβίωση. Δημιουργείς κάτι που κάποιοι άνθρωποι θα θελήσουν να ακούσουν και εσύ γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζεις να πιστεύεις σε αυτό που κάνεις. Κάποιες φορές γράφεις σπουδαία τραγούδια κάποιες φορές όχι και τόσο. Κάποιες φορές κυκλοφορείς δίσκους όπως το "Never, Neverland", και κάποιες φορές βγάζεις δίσκους όπως το "Remains" που πάει στον πάτο της λίστας. Οπότε αυτό που κάνεις είναι να προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος που μπορείς. Νομίζω πως η περηφάνια σχετικά με τους Annihilator έχει να κάνει με τη δυνατότητα να συνάψεις μια συμφωνία για δίσκο με κάποια εταιρεία και να τον κυκλοφορήσεις. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος. Όχι τα χρήματα, ή η δόξα ή παρεμφερή πράγματα. Έχει να κάνει με το να σου δίνεται η δυνατότητα να φτιάχνεις τον δίσκο. Αν οι οπαδοί και η εταιρεία πουν «ο δίσκος είναι σκουπίδι και πρέπει να αποσυρθείς» θα το κάνω στο δευτερόλεπτο γιατί όλο αυτό το κάνω για εμένα και θέλω να αρέσει σε κάποιους ανθρώπους. Οπότε η περηφάνια βρίσκεται στο να φτιάχνεις κάθε φορά καινούργιο δίσκο.

Jeff, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν μεγάλη ευχαρίστηση να μιλάω μαζί σου.

Κι εγώ σε ευχαριστώ και ίσως τα ξαναπούμε τον επόμενο χρόνο...