Death (DTA Tours): «Γιορτάζουμε τη διαβολική μουσική κληρονομιά του Chuck»

Ο Gene Hoglan μας μιλά για τις συναυλίες φόρο τιμής στον ηγέτη των Death, τις αναμνήσεις του και γιατί δεν του αρέσει το "Spiritual Healing"

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 29/03/2016 @ 09:31

Ο Gene Hoglan, ένας από τους σημαντικότερους drummer στη metal μουσική, είναι σίγουρα ένας ωραίος τύπος. Χάρη στην επερχόμενη εμφάνιση των Death (DTA tours), μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και μας είπε για τις αναμνήσεις του από τον Chuck Schuldiner, γιατί δεν του αρέσει το "Spiritual Healing", γιατί αγαπά τους Έλληνες οπαδούς, γιατί θα πρέπει να πάμε στα επερχόμενα live καθώς και κάποια άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για την καριέρα του.

Death (DTA Tours)

Θα ήθελες να μας κάνεις μια σύντομη αναδρομή για την ιστορία των Death (DTA tours);

Η ιδέα ήρθε πίσω στο 2011, όταν κάναμε την επανέκδοση του "Individual Thought Patterns". Ήμουν σε περιοδεία και απλά έπαιζα αυτό το άλμπουμ. Κάποιος στην Bay Area είδε τι έκανα και μου είπε «γιατί δεν προσπαθείτε να έρθετε σε επαφή με τα πρώην μέλη και να κάνετε μια περιοδεία σε όλες τις ΗΠΑ για συναυλίες». Ουσιαστικά ξεκίνησε με την ιδέα μου και κάποιος ήρθε και προσπάθησε να φέρει όλα τα πρώην μέλη μαζί. Αυτή η πρώτη περιοδεία ήταν καταπληκτική, φοβερή, απίστευτη. Επτά εκ των μελών των Death ήταν στη σκηνή την ίδια στιγμή. Οι συναυλίες ήταν η απόλυτη αφιέρωση στον Chuck. Αυτό είναι πολύ ωραίο κι αυτή είναι μια σύντομη ιστορία της μπάντας. Από τότε είναι πραγματικά εκπληκτικό, οι συναυλίες, οι άνθρωποι, η μουσική.

Πώς πήρατε την απόφαση να σχηματίσετε αυτή την μπάντα, αποτίοντας φόρο τιμής στους Death, αφού η απουσία του Chuck είναι κάτι παραπάνω από σημαντική;

Είναι απλά μια tribute μπάντα. Πόσα tribute συγκροτήματα στους Death υπάρχουν εκεί έξω; Εκατομμύρια. Αυτό είναι ένα από αυτά και οι συναυλίες αφορούν όλες τον Chuck. Είναι όλα πολύ ωραία. Πρόκειται για μια μουσική γιορτή μιας μουσικής κληρονομιάς που είναι σημαντική για το metal εδώ και 30 χρόνια. Ο Chuck προφανώς δεν είναι εκεί, αλλά ακόμα κι αν ο Chuck δεν υπάρχει, γιατί να μην αφήσουμε τη μουσική απλά να πάρει την θέση της; Όταν η μουσική είναι σπουδαία και οι άνθρωποι είναι σπουδαίοι, ας έχουμε την κληρονομιά της μουσικής. Η κληρονομιά είναι η μουσική και ζει μέσα από τις ζωντανές συναυλίες και οι συναυλίες είναι όλες αφιερωμένες στον Chuck. Απολαμβάνουμε πραγματικά να παίζουμε αυτή τη μουσική.

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν άκουσες για τους Death (DTA tours);

Ήμουν μέρος της δημιουργίας της μπάντας και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν κάτι το φοβερό. Το γεγονός ότι είχα να παίξω με ανθρώπους μου, σαν τον Steve Di Giorgio και τον Bobby Koelble. Αυτή είναι μια ονειρική σύνθεση και δεν είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε μαζί ως μπάντα στο παρελθόν. Για μένα ήταν σπουδαίο που βρεθήκαμε οι τρεις μας μαζί και παίξαμε badass, τρομερή μουσική, killer και διασκεδαστική. Νομίζω ότι είναι ωραίο, είναι ένα ωστικό κύμα και είναι μια μουσική κληρονομιά που είναι σημαντική για τον κόσμο του metal.

Έχετε περιοδεύσει με τους Death (DTA tours) τα τελευταία χρόνια. Ποιες είναι οι αντιδράσεις των οπαδών και του τύπου κατά τη διάρκεια αυτών των ετών;

Aπ' όσο βλέπω, η συνολική αντίδραση είναι θετική. Αυτή είναι η μόνη μπάντα που έχω παίξει ποτέ στα 30 χρόνια, όπου το πλήθος φωνάζει «ευχαριστώ» κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ με διαφορετικούς ανθρώπους και είναι μια αρκετά ωραία αντίδραση. Είναι πολύ καλό για μένα, γιατί δεν στηρίζομαι στο τι λένε οι οπαδοί, σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική καριέρα μου. Πάντα κάνω αυτό που μου αρέσει να κάνω. Αν αρέσει στους οπαδούς, είναι υπέροχο, μας αρέσει αυτό. Αν δεν αρέσει, θα ήθελα να φανταστώ ότι αυτοί είναι πιθανώς οι άνθρωποι που πιάνονται απ' όλ' αυτά και δεν είναι μέρος του κόσμου των Death. Κάτι τέτοιο δεν μπαίνει καν στον κόσμο μου και αν κάποιος έχει ένα πρόβλημα με αυτό, δεν μπορεί να είναι μέλος των Death, ποτέ δεν ήταν. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά ποτέ δεν έπεσε κάτι τέτοιο στην προσοχή των Death. Βλέπω μόνο πολλούς ανθρώπους θετικούς, που έρχονται μετά από τις συναυλίες και μας λένε «ευχαριστώ, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω την μπάντα στο παρελθόν. Ναι, προφανώς, όχι με τον Chuck, αλλά αυτό είναι το πιο κοντινό πράγμα που είχα να δω». Αγαπώ τους οπαδούς μου, αλλά ποτέ οι οπαδοί δεν θα μου πουν τι πρόκειται να κάνω.

Είχατε ποτέ σκεφτεί ότι οι οπαδοί των Death δεν θα ήθελαν ένα τέτοιο συγκρότημα, δεδομένου ότι ο Chuck δεν ήταν εκεί;

Ποτέ δεν μου ήρθε αυτή τη σκέψη. Παίζουμε μουσική των Death. Είναι μια θρυλική μπάντα. Έχουμε τα μέλη της μπάντας και δεν παίζουμε διασκευές από Led Zeppelin ή κάτι τέτοιο. Είναι μουσική των Death παιγμένη από τους Death. Λυπούμαστε που ο σημαντικός άνθρωπος των Death δεν μπορεί να είναι εκεί, αλλά αν δεν θέλετε να είστε εκεί, δεν χρειάζεται να έρθετε. Έχετε τον Steve Di Giorgio, έχετε τον Bobby Koelble, έχετε όλα τα άλλα παιδιά που εμπλέκονται, πώς γίνεται να μην σας αρέσει αυτό. Παίζουμε κάτι από κάθε δίσκο. Δεν είμαστε σνομπ, δεν είμαστε τεμπέληδες, δεν πρόκειται να παίξουμε μέχρι τον τέταρτο δίσκο, επειδή δεν ήμασταν στα τελευταία άλμπουμ. Όχι. Αυτό είναι για τον Chuck και όχι για τα παιδιά στο συγκρότημα και θέλουμε να γιορτάσουμε τη μουσική κληρονομιά ενός ανθρώπου, ένα πολύ ακραίο και σημαντικό μέρος της metal μουσικής. Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε την εξέλιξη του μουσικού ταξιδιού της μπάντας σε όλη την ιστορία της σε μια δίωρη συναυλία και νομίζω ότι αυτό σπάει κόκκαλα. Αυτή η μπάντα παίζει απ' όλο τον κατάλογο.

Έχετε κάποια σχέδια ως μπάντα, εκτός από περιοδείες; Τι μπορούμε να περιμένουμε από τους Death (DTA Tours) στο μέλλον;

Δεν θα γράψουμε ποτέ ένα άλμπουμ κάτω από το όνομα Death. Πρόκειται για συναυλιακή μπάντα. Αυτό που θα μπορούσε να συμβεί και θα είναι πολύ ωραίο, είναι ένα live album ή ένα live DVD. Μόνο για τους ανθρώπους που είναι σε θέση να κάνουν ζωντανές εμφανίσεις. Είναι μια εξαιρετική φάση, μου αρέσουν αυτές οι συναυλίες. Δύο ώρες από εκπληκτική, μαγική, «δολοφονική», kickass μουσική των Death. Και βέβαια δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει η νύχτα. Έχουμε αυτά τα μεγάλα jams και μερικές φορές παίζουμε κάτι από Rush, Al Di Meola και ZZ Top, Jimi Hendrix. Εμείς απλά διασκεδάζουμε με αυτό και όλοι έχουν ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό τους στο τέλος της νύχτας. Αν κάτι προκύπτει απ' όλο αυτό θα είναι ένα live άλμπουμ, αφού ο συνθέτης μας δεν είναι πια εδώ. Αυτό είναι ζωντανή γιορτή για τη μουσική του αποθανόντα φίλου μας.

Ποιες είναι οι δυνατότερες αναμνήσεις από την εποχή που ήσουν με τον Chuck;

Στα χρόνια των Dark Angel, ήμουν τα πάντα. Έγραψα το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής, το 70-80% της μουσικής, όλους τους στίχους, έκανα όλες τις συνεντεύξεις, είχα αναλάβει όλο το επιχειρηματικό μέρος, έκανα τα πάντα. Αυτή ήταν η μπάντα μου. Όταν οι Dark Angel  διαλύθηκαν και πήγα στους Death, περίπου ένα μήνα μετά, ο Chuck φρόντιζε για τα πάντα. Είχα πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου για να γίνω ένας ολοκληρωμένος drummer. Με τους Dark Angel, ιδίως την περίοδο του τελευταίου άλμπουμ "Time Does Not Heal", τα τύμπανα είχαν δευτερεύουσα σημασία για 'μένα, διότι έγραφα τη μουσική, έπαιζα ένα μεγάλο μέρος της κιθάρας του άλμπουμ και ό,τι έχει γίνει ήταν κομβικό για μένα. Για 'μένα τα τύμπανα γι' αυτό το άλμπουμ ήταν πραγματικά καλά και δεμένα, αλλά τίποτα το ρηξικέλευθο. Απλά, κάποιο καλό drumming πάνω από κάποιο τρελό riffing. Με τους Death δεν είχα να κάνω με όλα αυτά. Είχα πολύ ελεύθερο χρόνο να ψάξω για να γίνω ένας drummer. Τότε είχα την ευκαιρία να γράψω τα τύμπανα μου πάνω από την μουσική. Αυτό ήταν πραγματικά συναρπαστικό.

Με οτιδήποτε καταπιανόμουν, ερχόταν ο Chuck κι έλεγε «Ναι, αυτό είναι καλό. Σε οτιδήποτε παίζεις, μπορώ να παίξω κιθάρα πάνω από αυτό». Αυτή είναι μια πολύ ισχυρή ανάμνηση και ότι εκείνη ήταν η στιγμή που έγινα ένας ολοκληρωμένος drummer. Το να παίζω με τον Steve Di Giorgio είναι μια άλλη τεράστια ανάμνηση. Εγώ και ο Bobby Koelble είναι μια τρίτη ανάμνηση. Αυτές οι αναμνήσεις γίνονται μια πραγματικότητα τώρα, αφού έχουμε την ευκαιρία για πρώτη φορά να βρεθούμε μαζί οι τρεις μας στην μπάντα ταυτόχρονα.

Death (DTA Tours)

Ποια νομίζεις ότι ήταν η μεγαλύτερη μουσική στιγμή του Chuck αλλά και η πιο αδύναμη;

Τα τρία αυτά άλμπουμ, το "Human" ένα κλασικό άλμπουμ, το "Individual Thought Patterns" ένα άλλο μεγάλο άλμπουμ και το “Symbolic”, που είναι το κλασικό όλων των κλασικών της τεχνικής εποχής του συγκροτήματος. Όσον αφορά στο "The Sound Of Perseverance", δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του ήχου αυτού του άλμπουμ, αλλά το εκτιμώ σίγουρα και παίζω τραγούδια και από αυτό. Ήμουν οπαδός του "Leprosy", ήμουν οπαδός του "Scream Bloody Gore", αλλά λέω πάντα ότι δεν ήμουν οπαδός του "Spiritual Healing". Αυτό το άλμπουμ δεν μου προκάλεσε τίποτα, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου. Ξέρω ότι είναι ένα πολύ δημοφιλές άλμπουμ κι ένας κλασικός δίσκος των Death. Για 'μένα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι η μπάντα ήταν κουρασμένη και η αλλαγή στο line up μετά από αυτό το άλμπουμ είναι κάποιο είδος απόδειξης.

Ο Chuck ένιωθε πάντα άβολα όταν του έλεγαν ότι ήταν ο νονός του death metal. Έλεγε «Εγώ δεν εφηύρα αυτό τον ήχο, υπήρχαν κάποιοι που το έκαναν αυτό πριν από μένα». Οι περισσότεροι λένε ότι οι Death του δημιούργησαν το death metal. Τουλάχιστον μπορούμε να πιστώσουμε στους Death ότι ήταν αυτοί που εφηύραν το τεχνικό death metal, ίσως οι Atheist το έκαναν λίγο πριν. Το "Human" ήταν το πρώτο πραγματικά τεχνικό death metal άλμπουμ που ακούσαμε ποτέ. Στη συνέχεια οι Death δημιούργησαν το μελωδικό death metal. Δημιούργησαν τρία διαφορετικά στυλ. Υπάρχουν συγκροτήματα που δεν δημιουργούν ούτε ένα. Το πιο σημαντικό πράγμα για τον Chuck ήταν ότι δημιούργησε τρία διαφορετικά στυλ που εξακολουθούν να έχουν απήχηση μέχρι και σήμερα.

Έχεις κάποια ιδέα για τα τότε μελλοντικά σχέδιά του σε σχέση με τη μουσική κατεύθυνση που θα ακολουθούσε; Κάτι που θα ήταν ενδιαφέρον για εμάς να γνωρίζουμε, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά από το θάνατό του.

Όταν διέλυσε το συγκρότημα έλεγε, και το έλεγε επίσης την εποχή του "Symbolic" στο γράψιμο και στην περιοδεία, ότι ο ίδιος δεν ήταν ποτέ οπαδός της φωνής του. Ο ίδιος έλεγε ότι «η φωνή μου είναι χάλια, απλά θέλω έναν πραγματικό τραγουδιστή, θέλω έναν που ακούγεται σαν τον Halford, τον Dane από τους Nevermore, τον Tate, κάποιον που να μπορεί να τραγουδήσει». Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, όταν έβαλε τους Death στην άκρη, για ένα-δύο χρόνια δούλεψε για τους Control Denied, οι οποίο ήταν ένα power metal, παραδοσιακό metal συγκρότημα. Αυτό ήταν που ήθελε. Ήταν το όνειρό του. Όταν ήταν νέος αγαπούσε το brutal death metal, όταν μεγάλωσε προτιμούσε περισσότερο το παραδοσιακό metal της δεκαετίας του '80, γι 'αυτό είχε κλίνει προς αυτή την κατεύθυνση και οι Control Denied ήταν μια φυσική εξέλιξη αυτού που ο Chuck ήταν εκείνη την εποχή.

Έχεις διατελέσει μέλος διαφόρων συγκροτημάτων και έχεις συνεργαστεί με πολλούς σπουδαίους μουσικούς. Ποιος σου λείπει περισσότερο; Εκτός από τον Chuck και τους Death, ίσως.

Λατρεύω τους Strapping Young Lad. Είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα από αυτά που έχω παίξει. Οι Strapping Young Lad ήταν ένα καταπληκτικό, φοβερό, ανωτέρου επιπέδου, προοδευτικό συγκρότημα. Κανείς δεν ακούγεται σαν τους Strapping Young Lad. Κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει. Έτσι νιώθω. Στην πραγματικότητα, μου αρέσουν όλα τα συγκροτήματα για τα οποία έχω παίξει, αλλά πάνω από όλα μου αρέσουν οι Strapping Young Lad. Αν υπάρχει κάτι που μου λείπει περισσότερο, τότε αυτό είναι οι Strapping Young Lad. Επιπλέον, μου λείπει ένα underground συγκρότημα από το Βανκούβερ που ονομάζεται The Almighty Punchdrunk με ένα δυσεύρετο άλμπουμ το "Music For Them Asses" και μια άλλη μπάντα που ονομάζεται Mechanism. Αλλά ποτέ δεν κοιτάω το παρελθόν, εγώ πάντα νοιάζομαι για το παρόν και το μέλλον. Δεν είμαι της λογικής του να στεκόμαστε στο παρελθόν. Μουσικά πάντα κοιτάω το μέλλον.

Όντας μέλος μιας μπάντας που διαμόρφωσε ένα μέρος του ακραίου ήχου ήταν σίγουρα μοναδικό κι επιπλέον είσαι σχεδόν 30 χρόνια στην ακραία metal σκηνή. Μπορείς να επιλέξεις το αγαπημένο σου άλμπουμ από την καριέρα σου;

Αγαπώ το "City", αγαπώ το "Alien" και αγαπώ όλα τα άλμπουμ των Deathklok στα οποία έχω εμπλακεί, ιδιαίτερα το "Doomstar Requiem", μια ροκ όπερα. Είμαι υπερήφανος για τα περισσότερα άλμπουμ που έχω συμμετάσχει. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να ακούω τους παλιούς μου δίσκους, αλλά υπάρχουν φορές που το κάνω, ειδικά όταν είμαι έτοιμος για μια νέα δουλειά, για την έμπνευση. Είναι περισσότερο μια φυσική πτυχή του παιχνιδιού και αφού το έκανα αυτό μια φορά πριν, μπορώ να το κάνω ξανά. Έχω τόσα πολλά άλμπουμ και κάθε δίσκος είναι σημαντικός για μένα κατά τον χρόνο που γράφτηκε και τον λόγο που γράφτηκε. Θυμίζει πού βρισκόμουν εκείνη την εποχή μουσικά.

Τι γνώμη έχεις για τη σημερινή death / extreme metal σκηνή; Την παρακολουθείς;

Απολύτως. Δίνω προσοχή σε όλους. Ένα από τα νεότερα ακραία συγκροτήματα που απολαμβάνω είναι οι Black Crown Initiate, εκπληκτική, τρομερή μπάντα. Μια άλλη μπάντα είναι η Byzantine. O τελευταίος τους δίσκος ονομάζεται "To Release Is To Resolve". Ένα μεγάλο άλμπουμ, με ωραία riffs και δυνατά φωνητικά. Στην πραγματικότητα, είμαι ο τύπος που κολλάει με τα φωνητικά. Αγαπώ τον τραγουδιστή που μπορεί να τα κάνει όλα. Δουλεύω με τον Chuck Billy. Αυτός μπορεί να τα κάνει όλα. Και οι δύο προαναφερόμενες μπάντες έχουν πολύ καλά φωνητικά. Η σημερινή ακραία μουσική είναι badass και πολύ καλή.

Θα ήθελες να αναφέρεις τις αγαπημένες σου μπάντες από το παρελθόν;

Μεγάλωσα στα τέλη της δεκαετίας του '70 με περιπτώσεις σας αυτές των Kiss, Queen, Black Sabbath, Ted Nugent, Aerosmith, Angel. Σε ό,τι έχει να κάνει με το metal, μου αρέσει σίγουρα το NWOBHM, οι Iron Maiden ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα, οι Judas Priest, οι Raven. Το "Wiped Out" άλμπουμ των Raven ήταν ένας απόλυτα κλασικός δίσκος. Για 'μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο metal άλμπουμ όλων των εποχών. Ήταν γρήγορο, με δολοφονικό drumming και είχε μια τεράστια επιρροή σε 'μένα. Συγκροτήματα όπως οι Anvil, οι παλιοί Venom και οι Slayer. Υπάρχει και μια άλλη μπάντα της εποχής εκείνης που ονομάζεται Satan με το άλμπουμ "Court In The Act". Οι Satan, ακόμη και σήμερα, είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, με μεγάλα άλμπουμ μέχρι τις ημέρες μας.

Death (DTA Tours)

Πριν τελειώσουμε, θα ήθελες να πεις κάτι στους Έλληνες metalheads; Τι μπορούμε να περιμένουμε από τις ζωντανές εμφανίσεις σας;

Η Ελλάδα έχει υποστηρίξει το metal, τους Dark Angel κι εμένα τα τελευταία 30 χρόνια. Το εκτιμώ πραγματικά. Θα σας αφήσουμε μ' ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό σας μετά από τις ζωντανές μας εμφανίσεις. Το εγγυώμαι αυτό. Θα γιορτάσουμε με διαβολική μουσική, την κληρονομιά του καλού μας φίλου Chuck, με μεγάλες συναυλίες και πολύ διασκέδαση. Κάθε συναυλία έχει τη δική της οντότητα και δεν είμαστε ποτέ σίγουροι πώς κάθε μια πρόκειται να εξελιχθεί. Όπως ανέφερα και πριν, ξεκινάμε να τζαμάρουμε και ποτέ δεν ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί. Είμαι βέβαιος ότι κάθε οπαδός θα περάσει πολύ ωραία εκείνο το βράδυ.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.

Σας ευχαριστώ πολύ, όλους τους Έλληνες φίλους και θα σας δούμε στην Ελλάδα πολύ σύντομα.

  • SHARE
  • TWEET