Billy Sheehan: «Εξακολουθώ να είμαι ένας μαθητευόμενος μουσικός»

Μπορεί να ήταν μια «περιπετειώδης» συνέντευξη καθώς το τηλεφωνικό σήμα μας πρόδωσε, αλλά η κουβέντα που κάναμε με τον Billy Sheehan ήταν πέρα για πέρα απολαυστική. Κεφάτος και με αρκετή όρεξη απάντησε -μεταξύ άλλων- σε όλα τα θέματα που του τέθηκαν σχετικά με τους The Winery Dogs και τους Mr. Big, έσταξε χολή για τους σχολιαστές του Ίντερνετ και τα ψυχοφάρμακα, μας εξήγησε γιατί στα 64 του θεωρεί τον εαυτό του ακόμα μαθητή και μίλησε για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τους ντράμερ.

Η πρώτη μου ερώτηση είναι σχετικά με την απόφαση σας να κυκλοφορήσετε το νέο σας DVD με τους The Winery Dogs. Πως το αποφασίσατε και πως καταλήξατε να επιλέξετε την εμφάνισή σας στο Santiago;

Απλά ξέραμε πως πρόκειται να είναι μια καλή βραδιά. Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο Buenos Aires, το Σάο Πάολο και αρκετές ακόμη Νοτιοαμερικάνικες και Μεξικάνικες πόλεις. Ο χώρος της συναυλίας ήταν πραγματικά καλός. Τα πάντα ήταν εύκολα για το συνεργείο για την εικόνα και για τον ήχο, οπότε επιλέξαμε τη συγκεκριμένη εμφάνιση για αυτόν ακριβώς το λόγο, όλα ήταν απλά. Δεν υπήρχε επιπλέον δουλειά για να γίνει οπότε ο ήχος και η εικόνα από το Santiago αποδείχθηκε ως κάτι πολύ απλό για εμάς, μιας και τα συνεργεία ήταν κοντά αλλά και το κοινό ήταν φανταστικό. Πραγματικά ήταν απίστευτο. Βέβαια, και ο κόσμος στο Σάο Πάολο και το Μπουένος Άιρες ήταν καταπληκτικός, αλλά έπρεπε να διαλέξουμε μια εμφάνιση και ο κλήρος έπεσε στο Santiago.

Η ανταπόκριση του κοινού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο καλή θα είναι μια ζωντανή εμφάνιση

Μιλήσαμε όμως για την επιλογή της Λατινικής Αμερικής. Αυτό έγινε επειδή η δημοτικότητα σας εκεί είναι μεγάλη και οι οπαδοί σας λατρεύουν;

Κοίτα, σε αυτήν την περιοδεία πήγαμε παντού. Είχαμε μια βραδιά στη Nagoya της Ιαπωνίας που δώσαμε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις μας γενικότερα. Επίσης στη Νότια Κορέα δώσαμε ένα από τα καλύτερα show της ζωής μου, ήταν φανταστικά. Η εμφάνιση μας στο Παρίσι ήταν σπουδαία, στο Λονδίνο ήταν από τις καλύτερες μας στιγμές και γενικά παντού ήταν πολύ καλά αλλά το Νοτιοαμερικάνικο κοινό έχει ένα ιδιαίτερο πάθος το οποίο θέλαμε να απαθανατίσουμε και πιστεύω το καταφέραμε. Αγαπώ την ανταπόκριση τους όταν μια μπάντα παίζει ζωντανά. Η ανταπόκριση του κοινού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο καλή θα είναι μια ζωντανή εμφάνιση. Όταν το κοινό αρχίζει να αντιδρά, η μπάντα παίζει καλύτερα και όταν το κοινό το λαμβάνει αυτό, ανταποκρίνεται περισσότερο κι ωθεί την μπάντα να παίξει ακόμη καλύτερα. Οπότε, υπάρχει μια σπουδαία σχέση ανάμεσα σε μια μπάντα και το κοινό της, ειδικά όταν αυτό ανταποκρίνεται τόσο καλά και πόσο μάλλον στις περιοχές της Νότιας Αμερικής, της Λατινικής Αμερικής , του Μεξικού μέχρι και τη Γη του Πυρός που πάντοτε αποδεικνύονται ιδανικό κοινό για όλους. Έτσι, θεωρώ πως σε όλα τα μέρη υπάρχουν καλές στιγμές, αλλά ειδικά στη Νότια Αμερική, το κοινό έχει ένα ιδιαίτερο πάθος.

Επενδύω συναισθηματικά σε μια μπάντα, αγαπώ τη μουσική της και το δίσκο που έβγαλε και όταν μάθω πως απλά ήταν ένα side project όλα αλλάζουν. Εμείς δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε το κοινό μας

Όταν ξεκινήσατε με τους The Winery Dogs ήταν ξεκάθαρο πως πρόκειται για full time μπάντα ή αυτό ήταν κάτι που προέκυψε στη συνέχεια;​

Δεν ήμασταν σίγουροι πόσο καλά θα μπορούσαμε να τα πάμε, αλλά όλοι ενδιαφερόμασταν να έχουμε μια κανονική μπάντα και όχι απλώς ένα side project. Θέλαμε να κάνουμε μια μπάντα και να την έχουμε, να είμαστε σε ένα συγκρότημα που θα συνέχιζε για αρκετό καιρό.

Πολλές φορές δημιουργούνται μπάντες από τρία-τέσσερα άτομα από άλλα συγκροτήματα και κυκλοφορούν ένα δίσκο και αν αυτός είναι επιτυχημένος παίζουν λίγο περισσότερο μαζί. Αν όχι, διαλύουν και δημιουργούν άλλα project. Εμείς θέλαμε να υπάρχει  μια συνέχεια για χρόνια, διότι είμαι οπαδός της μουσικής και όταν μου αρέσει μια μπάντα και μαθαίνω ότι διαλύθηκε, νιώθω πολύ άσχημα για αυτό. Ξέρεις, επενδύω συναισθηματικά σε μια μπάντα, αγαπώ τη μουσική της και το δίσκο που έβγαλε και όταν μάθω πως απλά ήταν ένα side project όλα αλλάζουν.

Δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε το κοινό μας. Η ανταπόκριση τους στο πρώτο μας άλμπουμ ήταν πραγματικά υπέροχη και ξέρω πολλούς ανθρώπους για τους οποίος ο δίσκος μας ήταν σημαντικός. Οι δίσκοι με τους οποίους δένεται κάποιος συναισθηματικά είναι σημαντικοί για μένα σαν οπαδό κι έτσι ήθελα από την πλευρά μου να σιγουρέψω πως δεν θα κοροϊδέψουμε τους ακροατές μας κυκλοφορώντας μονάχα έναν δίσκο. Γι’ αυτό και θα κυκλοφορούσαμε και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο και πέμπτο δίσκο. Είναι σημαντικό για εμάς να μείνουμε ενωμένοι. Ακόμη κι όταν ένα μέλος αλλάζει σε μια μπάντα δεν είναι το ίδιο για μένα. Μπορεί να παραμένουν καλοί και να συνεχίζουν να μου αρέσουν αλλά είναι κάτι διαφορετικό, δεν είναι η αυθεντική έκδοση. Συνεπώς, δεν είπαμε πως πάμε να δημιουργήσουμε ένα side project, αλλά μια κανονική, full time μπάντα [σ.σ.: κάπου εδώ η τηλεφωνική σύνδεση αρχίζει να έχει σοβαρά προβλήματα με αποτέλεσμα να μην ακούω τι λέει καν ανά σημεία].

Billy, συγνώμη, αλλά η σύνδεση δεν είναι καλή. Να σε καλέσω ξανά σε λίγο; 

Κανένα πρόβλημα.

(μετά από λίγο)

Συγνώμη γι' αυτό αλλά δεν σε άκουγα καθόλου.

Δεν υπάρχει θέμα.

ΟΚ. Νομίζω πως μου έλεγες πως ο Eddie Trunk ήταν εκείνος που συνέστησε να δουλέψετε με τον Ritchie όταν σε κάλεσε ο Mike και σου είπε να συνεργαστείτε...

Ναι...

Και είπες κάτι που δεν κατάλαβα σχετικά με το πώς ηχογραφήσατε το πρώτο μισό του δίσκου και κάπου εκεί σε έχασα.

Ναι, στην πρώτη μας συνάντηση πήγαμε στο μικρό στούντιο του Ritchie και ο Mike έκατσε στα ντραμς που υπήρχαν εκεί, εγώ έπαιξα με το μπάσο του Ritchie και γράψαμε σχεδόν το μισό δίσκο εκεί, τα βασικά μέρη των τραγουδιών. Οπότε, καταφέραμε και δημιουργήσαμε τραγούδια αμέσως, ήταν κάτι φυσικό και οργανικό και η χημεία μεταξύ μας ήταν άψογη από την αρχή.

Μπορώ να σου πω πόσο καλός είναι ένας μουσικός απλώς μιλώντας μαζί του, δεν χρειάζεται να τον ακούσω να παίζει και ποτέ δεν λαθεύω

Να υποθέσω, λοιπόν, πως είναι εύκολο να είσαι σε ένα supergroup; Ξέρεις, όλοι είστε σπουδαίοι μουσικοί που έχουν καταφέρει μεγάλα πράγματα στις ζωές και τις καριέρες τους... Αλλά, καμιά φορά, ο εγωισμός σας είναι ενισχυμένος λίγο παραπάνω και πιθανόν δεν είναι και τόσο εύκολο να συνεργαστείς με άλλους μουσικούς με ανάλογα φουσκωμένο εγωισμό. Υπήρχε κανένα σχετικό θέμα με εσάς;

Ποτέ. Οι περισσότεροι σπουδαίοι παίκτες που ξέρω δεν έχουν εγωισμό. Αυτοί που έχουν είναι οι τύποι που έχουν πρόβλημα, που δεν είναι τόσο καλοί κι έτσι χρησιμοποιούν τον εγωισμό τους για να κρύψουν την αποτυχία τους. Αν είσαι πραγματικά καλός στο τι κάνεις πιθανότατα δεν έχεις εγωισμό. Κι αν είναι πραγματικά καλό αυτό που κάνεις θα πρέπει να προσπαθείς πάντα να βελτιωθείς σε αυτό. Αλλά, ο μόνος τρόπος για να βελτιωθείς είναι να καταλάβεις πως χρειάζεται να μάθεις και να κάνεις περισσότερα, καθώς μόνο έτσι θα γίνεις καλύτερος, κι αυτό είναι ένα πολύ ανιδιοτελές πράγμα.

Μπορώ να σου πω πόσο καλός είναι ένας μουσικός απλώς μιλώντας μαζί του, δεν χρειάζεται να τον ακούσω να παίζει και ποτέ δεν λαθεύω. Αν ένας κιθαρίστας έρθει και μου μιλήσει, ξέρω αμέσως πόσο καλός είναι και δεν κάνω λάθος ποτέ ως προς αυτό. Κι αυτό έχει συμβεί αμέτρητες φορές. Έτσι και με τον Ritchie, ήξερα αμέσως σε τι επίπεδο στέκεται, ομοίως και με τον Mike, οπότε δεν υπήρχαν καθόλου εγωισμοί. Αντίθετα, απολαμβάνουμε την παρέα του άλλου και σεβόμαστε εκατέρωθεν την προσωπικότητα και το παίξιμο του καθενός από εμάς. Ξέρεις, περνάμε πραγματικά καλά μέσα στο tour bus κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Ο πρώτος δίσκος μιας μπάντας να είναι και ο καλύτερος της επειδή τα μέλη της είχαν ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέχρι τότε και όλες τους οι εμπειρίες αντικατοπτρίζονταν στη δουλειά τους

Τι πιστεύεις πως έχετε καταφέρει με τους The Winery Dogs μέχρι στιγμής; Είπες πως προτίθεστε να κυκλοφορήσετε και τρίτο και τέταρτο άλμπουμ, οπότε έρχομαι να ρωτήσω, που θα πάνε τα πράγματα μουσικά από εδώ και πέρα;

Νομίζω πως είναι μια πολύ καλή περίοδος αυτή για εμάς τώρα. κάναμε έναν κύκλο άλμπουμ/περιοδεία/άλμπουμ/περιοδεία και σταματήσαμε γιατί έχουμε κι άλλες μπάντες κι αυτό μου λέει και η εμπειρία μου να κάνουμε. Όλες οι μπάντες αναλώνονται σε αυτόν τον προαναφερθέντα κύκλο και αποκτούν προβλήματα γιατί όλα αυτά καταλήγουν υπερβολικά πολλά. Οπότε, μετά την τελευταία μας περιοδεία είπαμε να κάνουμε ένα διάλλειμα για 9-10 μήνες ή και περισσότερο, να αποκτήσουμε νέες εμπειρίες και με άλλους ανθρώπους και μετά να επιστρέψουμε. Ξέρεις, εγώ έχω τους Mr. Big, ο Ritchie κυκλοφόρησε έναν προσωπικό δίσκο και ο Mike κάνει χιλιάδες άλλα πράγματα, οπότε όταν επιστρέψουμε για τον τρίτο μας δίσκο θα έχουμε πράγματα να πούμε.

Έχει συμβεί τόσες πολλές φορές ο πρώτος δίσκος μιας μπάντας να είναι και ο καλύτερος της επειδή τα μέλη της είχαν ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέχρι τότε και όλες τους οι εμπειρίες αντικατοπτρίζονταν στη δουλειά τους. Και μετά από έξι μήνες επιστρέφουν κι έχουν να κάνουν έναν νέο δίσκο, μα έχουν ζήσει μονάχα έξι επιπλέον μήνες, οπότε δεν έχουν αρκετές παραπάνω εμπειρίες. Γι’ αυτό κι εμείς ασχολούμαστε και με τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή μας και όταν επιστρέψουμε, θα έχουμε και οι τρείς πράγματα να πούμε.

Και θεωρώ πως θα είναι στην προσέγγιση που είχαμε στον πρώτο μας δίσκο, θα αντικατοπτρίζει πολλούς μήνες ζωής, εργασίας, θριάμβων και τραγωδιών που βιώσαμε [γελάει]. Και θα είναι μια φυσική επιστροφή όταν συμβεί, διότι δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά για να κάνουμε μια περιοδεία ή ένα δίσκο, κανείς από εμάς δεν έχει πραγματικά ανάγκη τα λεφτά. Δεν είμαι πλούσιος αλλά δεν είμαι και πάμφτωχος. Οι λογαριασμοί μου είναι πληρωμένοι, είμαι καλά όπως είμαι. Δεν χρειάζομαι περισσότερα, δεν είμαι απελπισμένος. Οπότε θα πάρουμε το χρόνο μας για να γίνει σωστά το επόμενο βήμα.

Ποτέ δεν έχουμε σκοπό να φερθούμε διαφορετικά στους Ιάπωνες ακροατές μας έναντι των υπολοίπων, απλά είναι καθαρά μέρος της δουλειάς, όπως είναι και σε άλλους τομείς

Έχω να πω πως είμαι μεγάλος οπαδός της μουσικής των The Winery Dogs και νομίζω πως η μουσική σας αντανακλά ακριβώς την εποχή που ζούμε. Ξέρεις, δεν είναι ούτε πολύ μοντέρνα ούτε όμως και παλιακή. Έχει μια φρεσκάδα και θεωρώ πως είναι το κατάλληλο πράγμα την κατάλληλη στιγμή, αλλά έχω και μια ηλίθια ερώτηση. Πως αποφασίσατε να βάλετε μόνο στην ιαπωνική έκδοση του πρώτου σας άλμπουμ το "Criminal"; Θέλω να πω, είναι ένα φοβερό τραγούδι οπότε γιατί να το έχουν μονάχα οι Γιαπωνέζοι στα βινύλια τους;

Ο κόσμος αποκτά λάθος εντυπώσεις. Αυτό ήταν καθαρά για επιχειρηματικούς λόγους. Όταν ένα Ιαπωνικό label χρηματοδοτεί το άλμπουμ μας και ο δίσκος είναι ακριβώς ο ίδιος στην Ιαπωνία με οπουδήποτε αλλού, τότε οι Ιάπωνες εισαγωγείς μπορούν να φέρουν φθηνότερα από το εξωτερικό το άλμπουμ κι έτσι η ιαπωνική εταιρεία χάνει όλα της τα χρήματα γιατί δεν πουλάει ούτε δίσκο. Έτσι, κάθε μπάντα που πραγματικά πουλάει δίσκους στην Ιαπωνία δίνει κάτι μοναδικό για αυτήν την αγορά, ώστε οι ιαπωνικές εταιρείες να μην πτωχεύσουν από τις φθηνές εισαγωγές. Η Ιαπωνία έχει τις υψηλότερες πωλήσεις σε φυσικά προϊόντα στον χώρο (CD και βινύλια) σε ολόκληρο τον κόσμο, οπότε πρέπει να προστατεύουν λίγο την αγορά τους. Γι’ αυτό πάντα έχουν στους όρους τους να υπάρχει ένα επιπλέον κομμάτι στον δίσκο αποκλειστικά για τις ιαπωνικές εκδόσεις. Αυτοί είναι οι όροι με τους οποίους υπογράφεις, σε αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση της μπάντας και του δίσκου, κι εμείς χρειαζόμασταν ένα συμβόλαιο και οι Ιάπωνες ήταν πολύ γενναιόδωροι, αλλά με μια προϋπόθεση. Μας είπαν πως θέλουν κάποια πράγματα από εμάς, με αντάλλαγμα κάποια που θα έκαναν εκείνοι για την μπάντα κι έτσι έκλεισε η συμφωνία. 

Ποτέ δεν έχουμε σκοπό να φερθούμε διαφορετικά στους Ιάπωνες ακροατές μας έναντι των υπολοίπων, απλά είναι καθαρά μέρος της δουλειάς και αυτό μπορεί να συμβεί και σε άλλες περιοχές. Κάποιες φορές η Βραζιλία ζητά ένα αποκλειστικό κομμάτι, κάποιες το Ηνωμένο Βασίλειο. Οποιαδήποτε χώρα μπορεί να ζητήσει να έχει ένα αποκλειστικό κομμάτι. Το γεγονός πως η δισκογραφική στην εκάστοτε χώρα έχει με αυτόν τον τρόπο ένα μοναδικό προϊόν, της επιτρέπει να το πουλήσει με διαφορετικές προοπτικές στην αγορά κι έτσι να παραμείνει ανταγωνιστική. Είναι μέρος της δουλειάς.

Επιλέξαμε το "Criminal" μονάχα επειδή υπήρχε. Ξέρεις, είχαμε το τραγούδι και ποτέ δεν ξέρεις τι απόκριση θα έχει στον κόσμο. Απλώς επιλέξαμε ένα τραγούδι, το ίδιο έχει γίνει σε οποιαδήποτε μπάντα και για οποιοδήποτε δίσκο έχω κυκλοφορήσει.

Για παράδειγμα, ξεκινώντας με το "Lean Into It" των Mr. Big, το πρώτο single δεν ήταν το "To Be With You". Το "To Be With You" ήταν το τέταρτο ή πέμπτο single, μιας και τίποτα άλλο δεν είχε δουλέψει πρωτύτερα. Το "Green Tinted Sixties Mind" που ήταν πρώτο δεν πήγε καλά, το "Alive And Kickin'" δεν πήγε καλά, ομοίως και το "Lucky This Time". Και μετά βγήκε το "To Be With You" κι έκανε τεράστια επιτυχία, οπότε όλοι όσοι βλέπουν πίσω στο παρελθόν πιστεύουν πως και τα προηγούμενα singles ήταν hits ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Όταν είχαν πρωτοβγεί δεν πήγαν καλά, ποτέ δεν ξέρεις πως θα πάει ένα τραγούδι. Έτσι συνέβη και με το "Criminal"... Το αγαπάμε ως τραγούδι αλλά δεν ξέραμε αν θα είναι επιτυχημένο ή όχι, οπότε και το διαλέξαμε για να μπει στην ιαπωνική έκδοση τότε, αλλά πλέον είμαι χαρούμενος που θα μπορεί να κυκλοφορήσει σε αυτό το νέο πακέτο.

Έκανα μια συνέντευξη με τον Roger Glover από τους Deep Purple και μου είπε ακριβώς τα ίδια πράγματα, πως όταν δηλαδή κυκλοφορείς ένα τραγούδι είναι σαν ένα μωρό, πρέπει να το αφήσει να μεγαλώσει και να δεις πως θα καταλήξει. Κάποια κομμάτια γίνονται επιτυχίες, ενώ κάποια άλλα ποτέ δεν ωριμάζουν, ποτέ δεν γίνονται κάτι σημαντικό. ​

Ακριβώς. Και μερικές φορές δεν ξέρεις. Εννοώ πως αν ξέραμε πως το "To Be With You" θα γινόταν επιτυχία θα το κυκλοφορούσαμε πρώτο-πρώτο, αλλά δεν το κάναμε [γελάει]. Άξιζε όμως την προσπάθεια μέχρι την πέμπτη φορά.

Ο Pat είναι στη σκηνή μαζί μας, τραγουδάει μαζί μας και αυτό είναι φανταστικό, του κάνει πραγματικά καλό και δίνει το παράδειγμα για πολλούς ακόμη ανθρώπους που έχουν αυτήν την απαίσια ασθένεια

Μιας και αναφερθήκαμε στους Mr. Big, μόλις κυκλοφορήσατε ένα νέο άλμπουμ. Πως πάνε εκεί τα πράγματα και, κυρίως, πως τα πηγαίνει ο Pat; 

Τα πηγαίνει σπουδαία. Το να είναι στο δρόμο είναι το καλύτερο φάρμακο για αυτόν. Κάνει φανταστική δουλειά. Τραγουδάει υπέροχα και παίζει ντραμς σε μερικά τραγούδια. Ο Mat, ο touring ντράμερ μας παίζει το περισσότερο υλικό μιας και είναι πολύ δύσκολο να παίξει όλα αυτά τα απαιτητικά μέρη αλλά είναι μαζί μας 100%. Είναι στη σκηνή μαζί μας, τραγουδάει μαζί μας και αυτό είναι φανταστικό, του κάνει πραγματικά καλό και δίνει το παράδειγμα για πολλούς ακόμη ανθρώπους που έχουν αυτήν την απαίσια ασθένεια [σ.σ.: Νόσος του Πάρκινσον] με το να προσπαθεί και να πιέζει τον εαυτό του για το καλύτερο δυνατόν.

Λαμβάνουμε σχεδόν καθημερινά email από κόσμο που μας λέει πως ο Pat είναι πηγή έμπνευσης για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα τους και αυτό είναι πολύ καλό. Όλοι τα πάμε πολύ καλά μεταξύ μας, περνάμε υπέροχα στην περιοδεία. Μόλις τελειώσαμε το σκέλος των Ηνωμένων Πολιτειών και τώρα θα πάμε στο Μεξικό και τη Λατινική Αμερική, έπειτα στη Νοτιοανατολική Ασία, μετά στην Ιαπωνία και τέλος στην Ευρώπη και την Αγγλία. Θα είναι μια μεγάλη χρονιά για εμάς.

Πώς έχουν υποδεχτεί οι κριτικοί και ο κόσμος το “Defying Gravity”; 

Όλα τα σχόλια που έχω δει στο Facebook και στα υπόλοιπα Social Media είναι φανταστικά. Πολύς κόσμος το συγκρίνει με το "Lean Into It" καθώς επιστρέψαμε στον παραγωγό που είχε αναλάβει τα πρώτα άλμπουμ των Mr. Big, τον Kevin Elson, έναν άνθρωπο που πραγματικά αγαπάμε να δουλεύουμε μαζί. Είναι η πρώτη φορά που το πρόγραμμα του του επέτρεψε να δουλέψει μαζί μας, οπότε το εκμεταλλευτήκαμε και πιστεύω έχει καταφέρει να διατηρήσει το αυθεντικό πνεύμα που είχαμε στην μπάντα τότε, αλλά σε μια πιο μοντέρνα του εκδοχή. Οι οπαδοί μας το έχουν επισημάνει πολλές φορές αυτό, ο δίσκος τους θυμίζει πολύ το "Lean Into It" όταν τον πρώτο-άκουσαν.

Μιας και ανέφερες τον Kevin... Έχεις δημιουργήσει, δεν ξέρω, αναρίθμητα άλμπουμ. Θεωρείς, λοιπόν, ότι  η σωστή επιλογή παραγωγού είναι ζωτικής σημασίας για ένα δίσκο;

Κάποιες φορές, εξαρτάται από την περίπτωση. Στους The Winery Dogs κάνουμε μόνοι μας την παραγωγή, ξέρεις, έχω υπάρξει παραγωγός και έχω κάνει την παραγωγή και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Έκανα την παραγωγή σε μια νεαρή κυρία, την Madame Mayhem και περάσαμε φανταστικά. Δεν νομίζω να μπορούσε να κάνει έναν δίσκο χωρίς παραγωγό και είμαι πολύ περήφανος που αυτός ήμουν εγώ.

Καμιά φορά χρειάζεται ένας άνθρωπος να παίρνει τις αποφάσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποιες άλλες πάλι, δεν χρειάζεται. Για τα παιδιά στους Mr. Big, τους Winery Dogs και τους περισσότερους τύπους που έχουμε κάνει μαζί δεκάδες δίσκους, ουσιαστικά πλέον ξέρουμε πώς να φτιάξουμε έναν δίσκο. Το έχουμε κάνει τόσες φορές πλέον που δεν χρειαζόμαστε έναν παραγωγό να μας καθοδηγεί, αλλά κάποιες φορές είναι καλό να έχεις μια επιπλέον γνώμη, πόσο μάλλον κάποιου σαν τον Kevin Elson. Έχει σπουδαίο αυτί. Έχει μεγαλώσει με τα παιδιά των Lynyrd Skynyrd και ήταν για χρόνια ηχολήπτης τους. Είναι ένας παραγωγός που έχει δουλέψει με τους Journey σε όλες τους τις μεγάλες επιτυχίες κι έχει φοβερή αίσθηση της μουσικής και του ήχου, οπότε είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορούμε να δουλεύουμε μαζί του. 

Ο Mike Portnoy είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος

Σε ό,τι αφορά το περιβόητο rhythm section, ποιος είναι ο ντράμερ που απολάμβανες περισσότερο να παίζεις μαζί του;

Λοιπόν, ο σπουδαιότερος μουσικός που ξέρω είναι ντράμερ και το όνομα του είναι Dennis Chambers. Λατρεύω να παίζω με αυτόν τον τύπο, είναι φανταστικός, πραγματικός δάσκαλος. Αλλά είχα την τύχη να παίξω με σπουδαίους ντράμερ στην καριέρα μου. Ο Pat Torpey ήταν σπουδαίος μέχρι να χτυπηθεί από την ασθένεια του, ένας πραγματικά φοβερός ντράμερ. Διασκεδάζαμε τόσο πολύ παίζοντας μαζί, όπως συμβαίνει άλλωστε και με τον Mike Portnoy  και η λίστα δεν τελειώνει εκεί. Είμαι πολύ τυχερός που έχω παίξει με τόσο σπουδαίους ντράμερ όπως ο Virgil Donati και τόσοι άλλοι. Οπότε μου είναι δύσκολο να διαλέξω μονάχα έναν.

Κάποιοι είναι καλοί στα πιο rock πλαίσια, κάποια στα πιο προοδευτικά μονοπάτια, αλλά συγκεκριμένα ο Mike Portnoy είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος και το παίξιμό του είναι τόσο διασκεδαστικό κι ενδιαφέρον. Χρονικά είναι άψογος και ο ήχος του είναι φοβερός. Είναι όλα αυτά, το πώς αναδεικνύει τα κομμάτια με το παίξιμο του χωρίς να τα καπελώνει, η αίσθηση της σύνθεσης και του τι χρειάζεται ένα τραγούδι που έχει, ενώ είναι και πολύ εύκολο να δουλέψεις μαζί του. Οπότε διασκεδάζω με τον Mike, το ίδιο και με τον Matt Starr που είναι τώρα στους Mr. Big και είναι εξαιρετικός ντράμερ, αλλά είμαι τυχερός που είχα την ευκαιρία να παίξω με τόσους ακόμη φοβερούς παίκτες.

Κάθομαι με κάποιον ντράμερ που δεν έχουμε ξαναπαίξει μαζί και σχεδόν τον έχω κρίνει ήδη σχετικά με το τι μπορεί να κάνει και τι πρόκειται να παίξει

Θεωρείς πως ένας μπασίστας μπορεί να ενισχύσει το παίξιμο ενός ντράμερ και το αντίθετο; Ξέρεις, το να σπρώχνετε ο ένας τον άλλο να παίξει ολοένα και καλύτερα, να συνδυάζεστε αρμονικά και να δημιουργείτε κάτι μοναδικό; 

Σίγουρα, και πολλές φορές δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα από το να είναι σφιχτοδεμένος ο ήχος. Προσπαθείς να διαβάσεις το μυαλό του άλλου και γενικά είμαι καλός σε αυτό. Κάθομαι με κάποιον ντράμερ που δεν έχουμε ξαναπαίξει μαζί και σχεδόν τον έχω κρίνει ήδη σχετικά με το τι μπορεί να κάνει και τι πρόκειται να παίξει. Ευτυχώς για μένα, έχω παίξει πολλά χρόνια, αρκετά διαφορετικά είδη με διάφορους μουσικούς οπότε όταν πρόκειται να συνδυαστώ με κάποιον μουσικό ενός άλλου οργάνου, είτε πληκτρά, είτε κιθαρίστα, ντράμερ, τραγουδιστή και οτιδήποτε άλλο, με τόσα χρόνια εμπειρίας ξέρω τι να κάνω, έχω μάθει να τα βγάζω πέρα με τους υπόλοιπους μουσικούς.

Για μένα, το κεντρικό πρόσωπο πάντα είναι ένας ντράμερ. Αυτός είναι ο τύπος που βλέπω, αυτό είναι το αντικείμενο μου, να συνδυάζομαι μαζί του. Σαν μπασίστας είχα τζαμάρει μια φορά με τον  Kenny Aronoff, έναν αρκετά διάσημο ντράμερ. Εκεί που παίζαμε, σταμάτησε για ένα λεπτό και που είπε (μιας και δεν είχαμε ξαναπαίξει μαζί) «ώστε είσαι κι εσύ ντράμερ, έτσι;» [γελάει] . Το θεώρησα μεγάλο κομπλιμέντο που θεώρησε κάτι τέτοιο, ήταν πολύ σημαντικό για μένα.

Η πιο δύσκολη μουσική για να παίξει ο οποιοσδήποτε είναι η κλασική μουσική, διότι απαιτεί να είναι τέλεια [...] είτε το κάνεις άψογα, είτε δεν το κάνεις καθόλου

Ξέρω ότι έχεις παίξει τόσα διαφορετικά είδη, όπως ανέφερες κι εσύ, από thrash μέχρι, μέχρι δεν ξέρω και εγώ τι… ίσως κάτι κοντά στη jazz. Οπότε, σαν μουσικός, υπάρχουν περιορισμοί ή κάποια συγκεκριμένα όρια που δεν πρέπει κάποιος να προσπεράσει;

Κοίταξε, για μένα, η πιο δύσκολη μουσική για να παίξει ο οποιοσδήποτε είναι η κλασική μουσική, διότι απαιτεί να είναι τέλεια. Υπάρχει μονάχα ένα επίπεδο και αυτό είναι το άριστο. Είτε το κάνεις άψογα, είτε δεν το κάνεις καθόλου. Όταν ακούω ένα κλασικό θέμα στο πιάνο ή οποιοδήποτε άλλο όργανο, πάντοτε είμαι σχεδόν σοκαρισμένος με αυτό που ακούω και εμπνέομαι να προσπαθήσω να είμαι τουλάχιστον τόσο καλός. Ακόμη κι αν καταφέρω να είμαι στο 1/16 όσο καλό ήταν αυτό που άκουσα τότε νιώθω πως είμαι στα ουράνια. Αυτού του είδους η μουσική πάντα είναι πηγή έμπνευσης. Αλλά υπάρχουν κι άλλα είδη, όπως το flamenco που επίσης είναι ακόμη ένα απίστευτα απαιτητικό είδος σε αυτό που παρουσιάζει.

Έχω παίξει λίγη jazz αλλά δεν είμαι σοβαρά ασχολούμενος με το είδος, όπως άλλωστε έχω παίξει και σε ένα country western άλμπουμ το περασμένο καλοκαίρι, οπότε γενικά έχω κάνει διάφορα πράγματα. Αλλά τα είδη που απολαμβάνω να ασχολούμαι είναι το rock και το metal. Μου αρέσει και η pop μουσική αλλά, για μένα, το πραγματικό ζόρι είναι η κλασική μουσική και είναι το είδος που ακούω περισσότερο από κάθε άλλο και, πίστεψε με, έχω δοκιμάσει να μάθω πολλά πράγματα. Έχω παίξει πράγματα που βασίζονται στην κλασική μουσική απλά για να βελτιωθώ, όχι μονάχα Bach και Beethoven, αλλά και Mussorgsky, Ravel, ακόμα και Ralf Vaughan Williams από συνθέτες, μιας και υπάρχουν τόσες πολλές προοπτικές στην κλασική μουσική. Υπάρχει μεγάλη διαφορά από τα έργα του Bach και του Beethoven, τα οποία επίσης αγαπώ, αλλά αυτό είναι το είδος της μουσικής που ακούω και πραγματικά προσπαθώ να διευρύνω τις εκτελεστικές μου ικανότητες και να βελτιωθώ ως μουσικός.

Θέλω να βάζω σε δοκιμασίες τον εαυτό μου και να προσπαθώ συνεχώς να μάθω καινούργια πράγματα. Πάντα θα είμαι ένας μαθητής

Είσαι ακόμη πρόθυμος στην ηλικία σου να γίνεις ακόμη καλύτερος απ’ ότι είσαι ήδη; Ρωτάω διότι, ξέρεις, είσαι 64 χρονών πια…

Συνεχίζω και μαθαίνω κάθε μέρα, αρκετά νέα πράγματα. Μάλιστα, εξασκούμουν το πρωί και βρήκα ένα-δυο νέα πράγματα που δεν ήξερα, οπότε είναι κάτι που δεν σταματά ποτέ. Πάντα συνεχίζεις να επεκτείνεις τις γνώσεις σου, να βελτιώνεσαι και να μαθαίνεις νέα πράγματα. Επιστρέφω πολλές φορές πίσω και ξαναμαθαίνω κάτι που είχα ξεχάσει πως έπαιζα πίσω στα '70s, οπότε λατρεύω το γεγονός πως είναι κάτι ατέρμονο. Η περιπέτεια ποτέ δεν τελειώνει, υπάρχει πάντα κάτι επιπλέον να κατακτήσεις, πάντα κάτι περισσότερο να κάνεις και εγώ έχω και τα μουσικά clinics με το μπάσο μου και όλες αυτές τις μπάντες που δραστηριοποιούμαι. Και υπάρχουν εκείνες οι φορές που έρχονται τύποι με τα παιδιά τους και αφότου με δουν και μου πιάνουν κουβέντα και κάποιοι μπορεί να μου πουν πως σταμάτησαν πριν πολύ καιρό να παίζουν μουσική, αλλά τώρα παίζουν τα παιδιά τους.

Μετά από αρκετά σεμινάρια μου, δέχομαι email μερικές μέρες αργότερα που μου λένε πως τους ενέπνευσα να ξαναρχίσουν να παίζουν με τους παλιούς τους φίλους μουσική. Μάλιστα, μου είχε στείλει ένας τύπος, γύρω στα 60 κι αυτός, που μόλις ξεκίνησε να παίζει μπάσο και θέλει να ασχοληθεί με αυτό. Με ρώτησε «μπορώ να ξεκινήσω τώρα;» και του απάντησα πως τώρα είναι η καλύτερη ώρα για να ξεκινήσει και πως θα το λατρέψει. Δεν έχει σημασία η ηλικία και προσωπικά θέλω να βάζω σε δοκιμασίες τον εαυτό μου και να προσπαθώ συνεχώς να μάθω καινούργια πράγματα. Πάντα θα είμαι ένας μαθητής.

Το πνευματικό επίπεδο του μέσου σχολιαστή στο Youtube είναι πραγματικά χαμηλό. Είναι κάπου ανάμεσα σε μια σαλαμάνδρα κι έναν βάτραχο, για τόσο χαμηλή νοημοσύνη μιλάμε

Πόσο σημαντικό θεωρείς πως είναι να παίζεις με τα δάχτυλα αντί για πένα και γιατί προτιμάς αυτόν τον ήχο του tapping στο μπάσο σου;

Ποιον ήχο;

Τον ήχο του tapping...

Δεν είναι πως μου αρέσει τόσο πολύ να το χρησιμοποιώ. Ως επί το πλείστον χτυπάω τις νότες με τα δάχτυλα μου όπως κάθε άλλος μπασίστας το 99% των φορών που παίζω. Αυτό είναι που κάνω. Ξέρεις, είναι μόνο το 1% που μπορεί να κάνω tapping ή οτιδήποτε άλλο. Ουσιαστικά, σε μια ζωντανή εμφάνιση το tapping έχει ένα πολύ μικρό ποσοστό. Είναι πραγματικά μικρό.

Ο κόσμος όμως επικεντρώνεται σε αυτό κι έπειτα βλέπεις σχόλια στο Youtube ότι «ω ναι, μονάχα σολάρει και κάνει tapping» αλλά είναι τελείως ψέματα αυτό. Εννοώ πως, όταν παίζω το "To Be With You" δεν υπάρχει tapping. Και όταν παίζω το "Alive And Kickin'" επίσης δεν υπάρχει tapping, όπως και στα νέα κομμάτια υπάρχει μονάχα βασικό παίξιμο στο μπάσο. Αλλά όταν κάποιος θα πάρει το DVD ή θα δει κάποιο βίντεο, θα απομονώσει μόνο το σόλο και θα πει πως μόνο αυτό ξέρω να κάνω: μονάχα να σολάρω όλη νύχτα, 24 ώρες τη μέρα, εφτά μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρόνο. Μόνο σόλο, σόλο, σόλο. Κι αυτό είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό γιατί δείχνει απλώς πως το πνευματικό επίπεδο του μέσου σχολιαστή στο Youtube είναι πραγματικά χαμηλό. Είναι κάπου ανάμεσα σε μια σαλαμάνδρα κι έναν βάτραχο, για τόσο χαμηλή νοημοσύνη μιλάμε [γελάει]. Δυστυχώς όμως έτσι είναι ο κόσμος που ζούμε, οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να χαμογελάμε και να παίζουμε.

Ξέρεις, ένα πράγμα που λατρεύω στη μουσική σου είναι το πώς παίζεις τις αρμονίες συγχρονισμένα με τη κιθάρα...

Ναι, κάνουμε πολλά πράγματα. Όλες αυτές οι εναρμονίσεις έχουν τη θέση τους στη μουσική. Ήταν, βέβαια, κάτι που ο Bach έκανε εκατοντάδες χρόνια πίσω παίζοντας σε ένα πιάνο, οπότε είναι διασκεδαστικό και έχει ωραίο ηχόχρωμα. Συνήθως στη μέση ενός τραγουδιού υπάρχει ένα ρεφρέν και αρέσει στον κόσμο να τραγουδάει αυτά τα μέρη. Και πάντα υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που κάνουν τα υπόλοιπα όργανα, υπάρχει ένα κιθαριστικό riff, ένα solo στα ντραμς, ίσως το μπάσο κάνει κάτι ενδιαφέρον, πολλά πράγματα.

Θυμάμαι κάποιες από τις πρώτες ηχογραφήσεις που άκουσα. Πραγματικά ερωτεύτηκα ακούγοντας το "Wheels Of Fire" των Cream, τον διπλά ηχογραφημένο τους δίσκο από τα ‘60s. Ο Jack Bruce, ο Eric Clapton και ο Ginger Baker συνεργάζονταν άψογα μεταξύ τους και όλο αυτό ήταν ένα θριαμβευτικό άκουσμα που υπήρξε μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμένα. Οπότε, ναι, κάποιες φορές παίζω πάνω στις κιθαριστικές γραμμές, κάποιες άλλες φορές παίζω υποστηρικτικές γραμμές, άλλες φορές δεν παίζω καν κι άλλες τραγουδάω.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό τώρα, έπειτα από όλα αυτά, είναι τα μέρη σου στο "Undertow" των Mr. Big. Ξέρεις, το σημείο προτού το μεγάλο σόλο μπει, που παίζεις εκείνες τις αρμονίες κι όλα τα σχετικά. Πραγματικά, κάνεις σπουδαία δουλειά εκεί.​

Είναι ένα σύστημα μουσικών χρωμάτων. Είναι ακόμη ένας τρόπος να σμιλεύσεις ένα τραγούδι. Κάποιες φορές χρησιμοποιείς όλες αυτές τις τεχνικές, κάποιες άλλες όχι αλλά νομίζω πως είναι πολύ αστείο που ο κόσμος τείνει να εστιάσει σε ένα μονάχα σημείο από τα όσα διαδραματίζονται γενικά. Ξέρεις, είναι ένα σχεδόν πεντάλεπτο τραγούδι, δεν έχει μονάχα αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα για να ασχοληθεί κάποιος.

Όλα είναι μέρος της ζωής κάποιες φορές. Έχεις κατάθλιψη και αυτό είναι μέρος της ζωής. Κάποιες φορές έχεις άγχος, αλλά είναι μέσα στη ζωή κι αυτό. Δεν μπορείς απλώς να πάρεις ένα χάπι και να εξαφανιστούν αμέσως όλα σου τα προβλήματα

Η επόμενη ερώτηση είναι λίγο δύσκολη αλλά από τον Μάιο κι έπειτα έχουμε χάσει δύο σπουδαίους μουσικούς. Μιλάω προφανώς για τον Chris Cornell και τον Chester Bennington. Πως αισθάνεσαι σχετικά με το χαμό τους και το γεγονός πως αφαίρεσαν οι ίδιοι τις ζωές τους;

Έχω βιώσει αυτοκτονίες κοντινών μου ανθρώπων στη ζωή μου μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ίσως πέντε με έξι φορές. Ήταν άνθρωποι που είτε ήξερα ή που ήταν πολύ κοντινοί σε μένα ή ανθρώπους που απλά γνώριζα. Γενικά είναι ένα απαίσιο πράγμα και είναι ασυγχώρητο στο μεγαλύτερο μέρος του εκτός από ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος. Κάθε φορά που συμβαίνει κάποιος σε μια κατάσταση σαν αυτή να αυτοκτονήσει, είναι πιθανότατα υπό την επήρεια ψυχιατρικών φαρμάκων. Αυτού του είδους τα φάρμακα κάνουν τους ανθρώπους να επιχειρούν να αυτοκτονήσουν. Όταν παίρνεις ψυχιατρικά φάρμακα υπάρχει μια μικρή προειδοποίηση που λέει: «προσοχή: ο εθισμός μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα το φόνο ή την αυτοκτονία» και αυτό είναι κιόλας που συμβαίνει όταν παίρνεις αυτές τις αηδίες. Οπότε υπάρχουν πολλοί από αυτούς τους αυτόχειρες που θα μπορούσαν να είναι ακόμη τριγύρω ζωντανοί, αν αντιμετώπιζαν τα προβλήματα τους με έναν έξυπνο τρόπο και αποφάσιζαν να δουν τη ζωή κατάματα. Δυστυχώς, από τη στιγμή που θα πιστέψουν σε βλακείες και θα αρχίσουν να παίρνουν ψυχοφάρμακα για την κατάθλιψη και το άγχος, τότε όλα έχουν τελειώσει.

Όλα είναι μέρος της ζωής. Κάποιες φορές έχεις κατάθλιψη και αυτό είναι μέρος της ζωής. Κάποιες φορές έχεις άγχος, αλλά είναι μέσα στη ζωή κι αυτό. Δεν μπορείς απλώς να πάρεις ένα χάπι και να εξαφανιστούν αμέσως όλα σου τα προβλήματα. Όταν το κάνεις, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το μυαλό σου να αρχίζει να καταρρέει και να κάνεις τρέλα πράγματα, όπως το να προσπαθήσεις να αυτοκτονήσεις. Έτσι, όσο λυπημένος κι αν είμαι για αυτές τις τρομερές τραγωδίες, δεν καταδικάζω πλήρως τους αυτόχειρες διότι δεν ήξεραν πως το αποτέλεσμα της χρήσης ψυχοφαρμάκων θα ήταν να καταλήξουν σε αυτό το άδοξο τέλος. Αν απαιτείται να πάρεις κάποιου είδους ψυχιατρική αγωγή επειδή είναι επείγουσα ή πολύ σοβαρή κατάσταση, πάρε αλλά ξεφορτώσου τα γρήγορα κι επίστρεψε πίσω στην πραγματική ζωή, αλλιώς όλα αυτά τα φάρμακα όπως το Xanax, το Prozac και το Wellbutrin, όλα αυτά τα τοξικά παρασκευάσματα, θα σε καταστρέψουν.

Είναι τόσο τοξικά, που σχεδόν είναι καλύτερο να πάρεις ηρωίνη αντί αυτών. Είναι κι αυτό μια επιλογή, όπως και το να καπνίσεις μαριχουάνα. Και υπάρχει πολύ μικρότερη πιθανότητα θανάτου από τη χρήση ηρωίνης σε σχέση με εκείνα, όσο τρομερό στατιστικό κι αν είναι αυτό.

Βέβαια, εννοείται μην πάρετε ηρωίνη και μην νομίζετε πως ξέρετε αυτά τα πράγματα [γελάει]. Οποιοδήποτε από αυτά τα ναρκωτικά θα σας σπρώξουν σε μια περιοχή του μυαλού σας που δεν είναι ασφαλής και καλή. Θα κάνετε ηλίθια πράγματα. Μπορεί να οδηγήσετε και να προκαλέσετε ατύχημα ή δεν ξερω εγώ τι άλλο. Κάνεις πολλά ανόητα πράγματα όταν είσαι υπό την επήρεια ουσιών, αλλά τα ψυχιατρικά φάρμακα είναι τα χειρότερα. Οπότε είναι κρίμα κι άδικο να φεύγουν έτσι άνθρωποι.  Καταλαβαίνω πως σε μερικές περιπτώσεις ίσως υπάρχουν άτομα που τους βοηθά αυτή η φαρμακευτική αγωγή, αλλά είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό.

Δεν θεωρώ ότι η φήμη είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το μυαλό των ανθρώπων και πώς το αντιμετωπίζουν

Έχει κάποιο τίμημα όλη αυτή η φήμη; Πιστεύεις ότι μερικοί άνθρωποι είναι πιο εύθραυστοι από άλλους και αν έχουν άλυτα ζητήματα με το παρελθόν τους, όλο αυτό το ροκσταριλίκι μπορεί να αποβεί καταστροφικό για αυτούς;

Δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω ότι η φήμη είναι υπέροχη, μπορείς να έχεις παντού φίλους. Πήγα στην Ινδονησία και είχα με ανθρώπους να μιλήσω, στην Ινδία το ίδιο. Έπαιρνα emails από οπαδούς από το Πακιστάν από την Astana και από την Αιθιοπία. Αυτό είναι φανταστικό. Το λατρεύω, όπου πηγαίνω κάποιος με ξέρει ή κάποιος θα με χαιρετήσει και αυτό είναι υπέροχο.

Εξαρτάται από τη συμπεριφορά σου απέναντι σε αυτό. Δεν θεωρώ ότι η φήμη είναι επιβλαβής επ’ ουδενί, είναι κάτι ωραίο και άμα δεν σου αρέσει απλώς μην το κάνεις. Αν δεν θες να είσαι ανάμεσα στους οπαδούς σου τότε μην βγαίνεις έξω, προσπάθησε για κάτι πιο έξυπνο και προσωπικό. Πάντα υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις όλη αυτή την κατάσταση. Γνωρίζω μερικούς πολύ, πολύ διάσημους ανθρώπους, κάποιους αστέρες του Hollywood και μερικά από τα μεγαλύτερα αστέρια της rock που υπάρχουν  και τα καταφέρνουν. Μπορείς να προσαρμόσεις τη ζωή σου ώστε να κάνεις τα πάντα εύκολα και να βγάζεις λεφτά και να έχεις και φίλους. Έχεις μια παράσταση να δώσεις και οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί είναι κάτι το πανέμορφο, οπότε δεν θεωρώ ότι η φήμη είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το μυαλό των ανθρώπων και πώς το αντιμετωπίζουν.

Η τελευταία μου ερώτηση έχει να κάνει με το κατά πόσο είσαι ενήμερος με τη μουσική σκηνή. Υπάρχει κάτι καινούριο εκεί έξω που να σου τράβηξε την προσοχή ή είσαι από τους ανθρώπους που ακούνε τα παλιά αγαπημένα τους τραγούδια αντί να ψάχνουν για κάτι νέο;

Δεν είμαι πλήρως ενημερωμένος. Η γυναίκα μου είναι μια πραγματική οπαδός της pop μουσικής και έχει επίγνωση του τι είναι καινούριο και του τι συμβαίνει, αν και πρόκειται για κάτι το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Δεν ακούω πολύ από αυτή τη μουσική με τα ηλεκτρονικά ντραμς και τα ψεύτικα φωνητικά και τα λοιπά. Προτιμώ όπως είπα να ακούω περισσότερο κλασική μουσική και κάθε τόσο όταν χρειάζεται να μάθω τι συμβαίνει έχω μερικούς θαυμαστές εκεί έξω που είναι πάντα διαθέσιμοι για αυτό. Επίσης, ο συνεργάτης στη δουλειά μου τρέχει με την Metal Blade και συνεχώς προσπαθεί να ανακαλύψει ποια είναι η πιο καυτή νέα metal μπάντα και η γυναικά μου γνωρίζει ποιο είναι το επόμενο σημαντικό νέο όνομα της pop οπότε μπορώ να το μάθω άμα χρειάζεται.

Αλλά υπάρχει τόση πολλή μουσική διαθέσιμη εκεί έξω που έγινε είκοσι και πλέον χρόνια πριν και ακόμα δεν έχω τελειώσει με αυτή. Πάντως είμαι μεγάλος θαυμαστής της μουσικής και την ακούω στο iTunes μου. Έχω σχεδόν 2 Tb μουσικής και πάντοτε προσθέτω κάτι καινούριο. Μόλις σήμερα το πρωί, πρόσθεσα μια καινούρια απίστευτη μουσική συλλογή στο iTunes μου, οπότε πάντα τσεκάρω τι υπάρχει έξω και προσπαθώ να ενημερώνομαι.

Και ποιο είναι το άλμπουμ που σε έκανε να αγοράσεις μπάσο και να γίνεις μπασίστας;

Λοιπόν, είχα στη γειτονιά μου έναν τύπο όταν ήμουν μικρός, τον έλεγαν Joe και ήταν μπασίστας. Ήταν φοβερός τύπος και ήθελα να είμαι σαν τον Joe. Εξακολουθεί να είναι φίλος μου μέχρι και σήμερα και είναι φοβερός μπασίστας, οπότε επηρεάστηκα πολύ από αυτόν. Φυσικά όταν βγήκαν οι Beatles λάτρεψα τον Paul McCartney  και υπήρχαν και οι Yardbirds, τον οποίων λατρεύω τον Paul Samwell-Smith, όπως και τον Tim Bogert των Vanilla Fudge, τον Jack Bruce, τον John Entwistle, τον Chris Squire και όλους αυτούς τους μεγάλους παίκτες του παρελθόντος. Έχω επηρεαστεί από πολλούς.

ΟΚ, αυτή είναι πραγματικά η τελευταία μου ερώτηση. Υπάρχει περίπτωση να δούμε τους The Winery Dogs στην Ελλάδα κάποια στιγμή στο μέλλον;

Σίγουρα το ελπίζω. Ποτέ δεν επιλέγουμε που θα παίξουμε και κανένα συγκρότημα δεν το κάνει αυτό. Πρέπει να βρούμε κάποιον στην Ελλάδα ο οποίος θα μας κλείσει και ελπίζω κάποιος διοργανωτής στην Ελλάδα να μας καλέσει γιατί πραγματικά θα το ήθελα πολύ να παίξω εκεί. Είχα παίξει στην Αθήνα με τους UFO, επίσης έπαιξα με τον Steve Vai στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και ήταν υπέροχα και θα ήθελα πολύ να ξαναπαίξω εκεί. Οπότε ελπίζω η Ελλάδα να προσλάβει τους The Winery Dogs να έρθουν και να παίξουν, θα ήταν φανταστικό.

Κύριε Sheehan σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Ήταν πραγματικά απόλαυση να μιλήσω μαζί σας και μεγάλη τιμή για μένα γιατί είστε ένας πολύ σπουδαίος μουσικός.

Ευχαριστώ. [σ.σ.: Το λέει στα ελληνικά με σχετικά καλή προφορά]

Παρακαλώ.

Ήταν σωστό; Το είπα σωστά;

Ναι ήταν σωστό.

Το έμαθα όταν ήρθα με τους UFO το 1983 και ρώτησα πώς λένε το ευχαριστώ στα ελληνικά και μου είπαν. Ελπίζω να έρθω ξανά στην Ελλάδα πολύ σύντομα, αγαπώ την Ελλάδα και θα ήθελα πολύ να παίξω και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και σε όλες τις πόλεις που θα μπορούσα. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθω να σε δω.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι για τον χρόνο σας. Αντίο.

Κι εγώ ευχαριστώ, τα λέμε.