Airbourne: «Προτιμούμε να περιοδεύουμε από το να καθόμαστε σπίτι»

Μάλλον θα ήταν προτιμότερο να πετύχουμε σε καμιά pub τoν Ryan O'Keefe, ντράμερ των Αυστραλών Airbourne, και να τα λέγαμε χαλαρά πίνοντας καμιά μπύρα, γιατί στο τηλέφωνο βγήκε αρκετά σφιγμένος, μετρημένος  και λιγομίλητος. Η κουβέντα μας περιστράφηκε γύρω από το ολόφρεσκο "Breakin’ Outta Hell", την αυστραλέζικη rock σκηνή, τις περιοδείες και τον Lemmy.

Φαίνεται, λοιπόν, πως το rock 'n' roll τσίρκο των Airbourne επέστρεψε δυναμικά. Πώς νιώθεις αυτές τις μέρες. Είσαι απόλυτα ικανοποιημένος με τον δίσκο;

Απόλυτα, ναι! Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι. Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι και απ' ό,τι φαίνεται ο δίσκος αρέσει στον κόσμο.

Για ακόμα μια φορά μας δίνεται έναν δίσκο γεμάτο υψηλής r’n’n ενέργειας τραγούδια. Δώσε μας κάποιες λεπτομέρειες πίσω από τη δημιουργία του.

Αυτόν τον δίσκο τον ηχογραφήσαμε στην Αυστραλία. Ήταν πρώτη φορά που το κάναμε στην πατρίδα μας και βασικά φέραμε εδώ τον παραγωγό Bob Marlette με τον οποίο είχαμε δουλέψει στον πρώτο μας δίσκο, όπως επίσης χρησιμοποιήσαμε στη μίξη τον Mike Faser ο οποίος ήταν ο μηχανικός ήχου στο δεύτερο άλμπουμ μας. Όπως καταλαβαίνεις τα πράγματα ήταν πολύ επαγγελματικά, οπότε απλά πέσαμε με τα μούτρα και δουλέψαμε πάνω στον καινούργιο δίσκο.

Πώς και συνεργαστήκατε πάλι με τον Bob;

Από την αρχή θέλαμε να ξαναδουλέψουμε κάποια στιγμή μαζί του και υποθέτω πως ο προγραμματισμός που είχαμε αυτήν τη φορά δούλεψε υπέρ μας. Ήταν φοβερά να δουλεύουμε πάλι μαζί του. Είχαμε περάσει τέλεια και είχαμε διασκεδάσει φτιάχνοντας μαζί με τον Bob το "Runnin' Wild" και πραγματικά ανυπομονούσαμε να μπούμε και πάλι στο στούντιο μαζί του.

Το μουσικό σας στυλ φαντάζομαι είναι προδιαγεγραμμένο κάθε φορά, οπότε ποια είναι η πρόκληση για εσάς όταν δουλεύετε πάνω σε καινούργια κυκλοφορία;

Χμ... δεν ξέρω πραγματικά. Απλά θέλουμε να γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να αλλάξουμε τον ήχο του συγκροτήματος, αλλά πάντα δουλεύουμε σκληρά ώστε να δώσουμε έναν πολύ καλό δίσκο στους οπαδούς μας.

Ποια τραγούδια ευχαριστιέσαι να παίζεις περισσότερο, τα γρήγορα όπως είναι το "Thin The Blood" ή τα πιο mid-tempo όπως το "I’m going to hell for this";

Γουστάρω και τα δύο, γιατί παίζουμε rock 'n' roll οπότε και τα δύο στυλ είναι σε αυτό το πνεύμα και απλά μου αρέσει να παίζω αυτήν τη μουσική. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση γουστάρω τόσο τα αργά όσο και τα γρήγορα τραγούδια μας.

Πώς και αλλάξατε εταιρεία και πήγατε στην Spinefarm;

Είχαμε την επιλογή να συνεχίσουμε με τη Warner, αλλά το θέμα είναι πως η Spinefarm έχει αυτήν τη rock 'n' roll νοοτροπία, είναι ανερχόμενη, αρκετά μεγάλη και είναι στην καλύτερη φάση της από τότε που ξεκίνησαν. Οπότε σκεφτήκαμε πως το να πάμε μαζί τους ήταν η σωστή επιλογή.

Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία; Έχετε παίξει σε κάποια μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ κατά καιρούς. Τα προτιμάς από τα μικρά club;

Ελπίζω πως ναι. Νομίζω πως θα επιστρέψουμε το καλοκαίρι στην Ευρώπη για να παίξουμε σε κάποια φεστιβάλ και σίγουρα θα κάνουμε κανονική περιοδεία για τον δίσκο. Τώρα αναφορικά με το που μου αρέσει περισσότερο... μάλλον και στα δύο. Θέλω να πω είναι εντελώς διαφορετική φάση. Στα μικρά club έχει τον κόσμο κοντά σου να ουρλιάζει και να τα δίνει όλα, αλλά στα φεστιβάλ υπάρχει όλη αυτή η περιρρέουσα rock ατμόσφαιρα. Τα απολαμβάνουμε και τα δύο λοιπόν.

Ξέρω πως μαζί με τον αδερφό σου γράφετε τη μουσική των Airbourne, αλλά ποια είναι η πραγματική σου συνεισφορά;

Βασικά ο Joel γράφει κάποια riff και στη συνέχεια καθόμαστε μαζί και δουλεύουμε πάνω στους στίχους και ιδέες για το πώς θα εξελιχτούν τα τραγούδια. Στη συνέχεια τα παίζουμε και είναι εκείνη η φάση που θα δούμε αν κάτι λειτουργεί ή όχι αν χρειάζεται να αλλάξουμε στίχους ή να προσθέσουμε ποικιλία στο τραγούδι. Αυτή είναι η διαδικασία μέχρι να πιστέψουμε πως έχουμε έτοιμα τα τραγούδια για να τα ηχογραφήσουμε.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι συγκρότημα στην Αυστραλία; Υπάρχει σκηνή; Υποθέτω πως σταθήκατε αρκετά τυχεροί που ξεκινήσατε σε μια μεγάλη εταιρεία, σωστά;

Ναι, είναι αρκετά διαφορετικό για μια μπάντα να προέρχεται από την Αυστραλία. Ξεκινήσαμε να παίζουμε όταν ήμασταν αρκετά μικροί και ήμασταν αρκετά τυχεροί που η μουσική μας ενθουσίασε κάποιους τόσο ώστε να πετάξουν μέχρι εδώ για να μας τσεκάρουν. Υπάρχουν πολλές καινούργιες μπάντες εδώ, αλλά πρέπει να φύγουν εκτός αν θέλουν να καταφέρουν κάτι καλύτερο, καθώς δεν υπάρχουν πολλά μέρη να παίξεις εδώ.

Ο βασικός στόχος για κάθε μπάντα είναι να βγει παραέξω από την Αυστραλία, γιατί εκεί υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες σε σχέση με εδώ. Το αν έχεις κάνει κάποιο όνομα στην Αυστραλία είναι μάλλον άσχετο. Απλά πρέπει να φύγεις εκτός έτσι ώστε περισσότερος κόσμος να έρθει σε επαφή με τη μουσική σου.

Και τι μουσική άκουγες μεγαλώνοντας;

Ξέρεις, κλασικά πράγματα. AC/DC, Metallica, Judas Priest, Iron Maiden, Led Zeppelin, Black Sabbath κλπ...

Υπάρχει ένα μέρος μέσα σου ως ντράμερ που μένει ανικανοποίητο λόγω του στυλ που παίζεται και που είναι αρκετά περιοριστικό; Θα ήθελες να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό;

Μπααα... αυτό που ακούς στους δίσκους μας είναι εμάς να παίζουμε αυστραλέζικο rock 'n' roll. Είναι ο τρόπος μας να παίζουμε μουσική. Δεν θέλω να αλλάξω κάτι στο στυλ μου γιατί η δουλειά μου είναι να αναγκάζω τους οπαδούς να ροκάρουν και αν το κάνεις πιο τεχνικό ή πιο περίπλοκο θα είναι δύσκολο για τον κόσμο να αρχίσει να χοροπηδάει και να χορεύει με τα τραγούδια.

Μιας και γνωρίζατε τον Lemmy και είχε συμμετάσχει και σε βιντεοκλίπ σας, πώς ένιωσες όταν έμαθες πως πέθανε;

Ήμασταν όλοι αρκετά σοκαρισμένοι. Έγινε κάπως απότομα. Το γεγονός πως δεν θα τον ξαναδούμε σε κάποια περιοδεία ή σε κάποιο φεστιβάλ με θλίβει πραγματικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πάω να δω το άγαλμά που έφτιαξαν στη μνήμη του στο Rainbow Grill & Bar όπου συνήθιζε να αράζει και να πίνει τα ποτά του.

Και πόσο δύσκολη είναι η ζωή στον δρόμο;

Γουστάρω να είμαι στον δρόμο σε περιοδεία. Τα θετικά είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά για να είμαι ειλικρινής. Βασικά νιώθω πιο άνετα να περιοδεύω από το να κάθομαι στο σπίτι. (γέλια)

Οπότε δεν νοσταλγείς καθόλου το σπίτι;

Όταν δεν περιοδεύω ναι! (γέλια)

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Breakin' Outta Hell" από τον Κώστα Πολύζο.