«A Buyer's Guide»: Thomas Gabriel Fischer

Ένας οδηγός δισκογραφίας των καλλιτεχνικών οχημάτων ενός από τους πιο επιδραστικούς (extreme) metal μουσικούς της ιστορίας

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να προσεγγίσει κανείς την μουσική. Άμεση συνέπεια των διαφορετικών τρόπων πρόσληψης της και των συναισθημάτων που προκαλεί, είναι η δυσκολία μιας κριτικής αποτίμησης του έργου μερικών καλλιτεχνών. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η κληρονομιά ενός δημιουργού, ενώ λογίζεται ως σημαντική και πολύπλευρη από «εξωτερικούς παρατηρητές», εν τέλει υποσκελίζεται σε σημαντικό βαθμό λόγω της εκ των πραγμάτων οριοθέτησης της από τα στεγανά της υποκουλτούρας που ανήκει.

Αυτός ο οδηγός δισκογραφίας, επιχειρεί, όχι να «δικαιώσει», όσο να αναδείξει, στον βαθμό που του αναλογεί, το μεγαλείο του έργου του Thomas Gabriel Fischer. Η εμβληματική αυτή προσωπικότητα, γεννημένη στις 19 Ιουλίου 1963, έμελλε με την ιδιαίτερη οπτική της να αφήσει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην ιστορική εξέλιξη του heavy metal. Οι σταθμοί καλλιτεχνικής του διαδρομής, είναι λίγο πολύ γνωστοί. Από την καθοριστική μεν, βραχύβια δε, μανιακή οντότητα των Hellhammer, στο αδυσώπητο κτήνος των Celtic Frost, ο ακραίος ήχος, έκτοτε θα έφερε ανεξίτηλη την επίδραση του Satanic Slaughter, ή Tom G. Warrior.

Thomas Gabriel Fischer

Η πρώτη διάλυση της μπάντας στις αρχές των '90s, έστρεψε τον Warrior σε άλλα ηχητικά μονοπάτια, με την δημιουργία των Apollyon Sun. Εν τέλει, η επανένωση και η επιστροφή των Celtic Frost με το "Monotheist", ήταν κάτι παραπάνω από αντάξια της κληρονομιάς τους. Ήταν μια δήλωση, μια στιγμή που δεν συνοψίζει απλά την ιστορία των μυθικών έργων των Celtic Frost, αλλά επεκτείνει το ηχητικό όραμα του δημιουργού τους σε δυσθεώρητες κορυφές.

Εσωτερικές διαμάχες οδήγησαν τον Warrior σε μια, οριστική και επίπονη για τον ίδιο, διάλυση της μπάντας τον Απρίλιο του 2008. Η μαύρη φλόγα που όμως έκαιγε μέσα του, το διαχρονικό του πείσμα και η θέληση να εκφραστεί, τον οδήγησαν στην δημιουργία των Triptykon. Φαινομενικά, ηχούν ως μια συνέχεια του ερέβους που ξεδίπλωσε το "Monotheist", αλλά στην πραγματικότητα, παραδίδουν μια κατασταλαγμένη όψη του τρόπου επιθυμεί ο ίδιος ο Warrior να εκφράζεται. Η ποιότητα των κυκλοφοριών υπό αυτό το όνομα, δεν ήταν αμελητέα, αλλά καθοριστική ώστε μια νέα γενιά, ακόμη, να γνωρίσει το μεγαλείο αυτού του καλλιτέχνη, που όσες δεκαετίες και αν πέρασαν, εκείνος δεν σταμάτησε με τα αριστουργήματά του να αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του.

Thomas Gabriel Fischer

Αφορμή για αυτόν τον οδηγό, είναι η πρόσφατη κυκλοφορία του "Requiem". Όσοι συμμετείχαμε στην «κατηγοριοποίηση» των κυκλοφοριών και την υλοποίηση του άρθρου, δυσκολευτήκαμε να βρούμε ένα μοναδικό κριτήριο, δείγμα του πολυσήμαντου χαρακτήρα της δισκογραφίας του Ελβετού. Εν τέλει, αφήσαμε στην άκρη τις συγκρίσεις των κυκλοφοριών και θελήσαμε να αναδείξουμε, την βαρύτητα κάθε «κεφαλαίου» που ονομάζεται Tom Gabriel Fischer, παραμερίζοντας, χάριν οικονομίας χώρου, την συνεισφορά του στο ιστορικό "Death Cult" demo των Coroner.

Το death metal, το black metal, ο ακραίος ατμοσφαιρικός ήχος των '90s, ακόμη και το λεγόμενο avant-garde metal, χρωστάνε τα μέγιστα στους Hellhammer και τους Celtic Frost. Οι Triptykon είναι σημαντικοί εκπρόσωποι της σύγχρονης όψης του extreme metal. Ο Warrior ήταν ανέκαθεν στην εμπροσθοφυλακή του ήχου, συχνά διαμορφώνοντας και τα ίδια του τα όρια. Η περσινή σύμπραξη με την Metropole Orkest, όπου το όραμα του, χρονολογούμενο άνω των 30 ετών, επιτέλους ολοκληρώθηκε, είναι ίσως, το απόλυτο επιστέγασμα της πορείας του, η οποία όμως δεν φαίνεται να κάμπτεται με τίποτα.

Thomas Gabriel Fischer

Για τον καθένα από εμάς, τα έργα του ήταν σταθμοί στην διαμόρφωση του τρόπου που προσλαμβάνουμε την μουσική, καθορίζοντας την εξέλιξή μας ως ακροατές. Ο Martin Eric Ain δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, όπως δεν βρίσκεται και ο H.R. Giger, άτομα με αδιαπραγμάτευτη συμβολή στο μεγαλείο των δίσκων που θα συναντήσετε παρακάτω. Η κληρονομιά τους, θα αντηχεί στα αυτιά μας ες αεί, με αυτό το άρθρο να είναι μια ταπεινή κατάθεση τιμών σε έναν καλλιτέχνη που δεν βρήκε ποτέ όση αναγνώριση πιστεύουμε πως του αναλογεί, έναν καλλιτέχνη που αμέτρητοι μιμήθηκαν και επηρεάστηκαν, περισσότεροι όμως από όσους το παραδέχονται. Έναν καλλιτέχνη, με μια μοναδική θεώρηση του κόσμου που μπορεί να μην επισκιάζει καθαυτό το μουσικό του έργο, αλλά διοχετεύεται δια μέσω αυτού, ένα ανυπέρβλητο τοτέμ του ήχου αυτού.

"Only Death Is Real".

.Ζ.]

 
Celtic Frost - To Mega Therion

Celtic Frost - "To Mega Therion"
(Noise, 1985)

Αν το τρομερό "Morbid Tales" ηχούσε ως ο συνδετικός κρίκος με τους Hellhammer, εδώ οι Celtic Frost κυκλοφόρησαν ένα επιδραστικό, αλάνθαστο και ιστορικό αριστούργημα. Ο Reed St. Mark κάθεται ξανά πίσω από τα τύμπανα, ενώ αν και ο Martin Eric Ain δεν ήταν μέλος της μπάντας κατά την κυκλοφορία, με τον Steiner να ηχογραφεί το μπάσο στον δίσκο, είχε προλάβει να δράσει καταλυτικά στην διαμόρφωση των συνθέσεων. Ο αποκρυφισμός του, συναντά την «αρχαία ιστορία» και την φαντασία του Warrior διαμέσου στίχων και ατμόσφαιρας που παραπέμπουν, επικά και μεσαιωνικά, σε μια εσωτερική πνευματική αναζήτηση. Το αποτέλεσμα συγκλονίζει με την συμπαγή του ροή, την επιβλητική του ποιότητα, το απαράμιλλο riffing και κυρίως την μεγαλοπρεπή του ακρότητα, ειδικά στις φωνητικές ερμηνείες. Από το αξεπέραστο και κλασικό εξώφυλλο του "Satan I" του Giger μέχρι τον ζοφερό εφιάλτη του "Necromantical Screams", ξεδιπλώνονται θεατές αλλά και αφανείς προεκτάσεις του ονείρου του Προφήτη. Grotesque Glory. [A.Z.]

Celtic Frost - Monotheist

Celtic Frost - "Monotheist"
(Century Media, 2006)

Τολμώ να ισχυριστώ ότι το "Monotheist" αποτελεί ένα δίσκο-φαινόμενο στην συνολική ιστορία του heavy metal: δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο reunion άλμπουμ μιας μεγάλης/σημαντικής μπάντας που, όχι μόνο να επιβεβαίωσε την κληρονομιά των δημιουργών του, αλλά και να δημιούργησε νέα. Το "Monotheist" έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός αληθινού αριστουργήματος. 16 χρόνια έπειτα από το τελευταίο studio άλμπουμ των Celtic Frost, επέδειξε ξανά όλα τα στοιχεία που τους χαρακτήριζαν, αυτή την φορά σε μοντέρνο ηχητικό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα έπλασε μια νέα μυθολογία για τον σκοτεινό ήχο. Απόδειξη αυτού ότι από εκεί κι έπειτα, σχεδόν κάθε σκοτεινή sludge μπάντα δανείζεται αισθητικά από το περιεχόμενο του "Monotheist", χωρίς όμως καμία όμως να μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει την ίδια αίγλη. Αυτή εξάλλου είναι και η λέξη-κλειδί: κάθε δευτερόλεπτο αυτού του δίσκου, είτε ατμοσφαιρικό, είτε doom, είτε black, είτε gothic και πάει λέγοντας, είναι εμποτισμένο από γνήσια καλλιτεχνική αίγλη. Η μαγεία της αβύσσου, η κραυγή του καταπιεσμένου και η κάθαρση μέσω τους σκότους, έγιναν παιχνίδια στα χέρια των Warrior, Martin Eric Ain, Erol Unala και Franco Sesa, σαν να ήταν στ' αλήθεια θεοί που εισέρχονται σε ανθρώπινη σάρκα. (A.K)

 

Hellhammer - 'Apocalyptic Raids

Hellhammer - ''Apocalyptic Raids''
(Noise, 1984)

Η πρώτη, επίσημη, δουλειά του Warrior έχει καθορίσει με ποικίλους τρόπους όλη τη καριέρα του. Εκφράζει την πρώιμη αγωνία του να εκφραστεί, να δημιουργήσει κάτι που θα τον απομάκρυνε απ' την 'πραγματικότητα'. Περιέχει μπόλικο θυμό, θάνατο, τον ποτισμένο με μούχλα αέρα του Grave Hill Bunker, απίστευτο πείσμα, τις ομίχλες της Ελβετίας, ανάγκη διαφοροποίησης ή επανάστασης και πολύ N.W.O.B.H.M. (μαζί με Venom έτσι;). Ο δίσκος είχε/έχει μισηθεί όσο λίγοι (ακόμα και από τους δημιουργούς του) αλλά έχει επίσης παίξει τον ρόλο ευαγγελίου για πάρα πολλούς metalheads. Σε βαθμό που σπάνια συναντάς. Ορδές μαύρων ψυχών προσκυνούν κάθε λεπτομέρειά του, ηχητική, ύφους ή γενικού image. Το "Apocalyptic Raids" έχει το τραγούδι - ορισμό του death metal, το οποίο εξακολουθεί να συγκλονίζει τόσα χρόνια μετά. Οι δονήσεις των "Massacra" και "Third Of The Storms" συνεχίζουν να δημιουργούν μια παράξενη 'ευφορία' ενώ ακόμα και η σφήνα της τελευταίας στιγμής, το "Aggressor" δείχνει την έξαψη που είχε ο Fischer τότε. Το ανελέητο θάψιμο και η ανασφάλεια έφερε τον θάνατο των Hellhammer ακριβώς πάνω στα οράματα της θνησιμότητας. Η συνέχεια είχε κι άλλο ενδιαφέρον τελικά. (Γ.Δ)

Triptykon - Melana Chasmata

Triptykon - "Melana Chasmata"
(Century Media, 2014)

Το ντεμπούτο τους απέδειξε πως ο Fischer, όχι απλά δεν είχε επαναπαυθεί στις δάφνες του παρελθόντος, αλλά πως, με το νέο του σχήμα, ήταν ικανός να επανακαθορίσει ξανά όσα ξέραμε για τον ακραίο ήχο. Έχοντας κλείσει μισό αιώνα ζωής σε αυτόν τον πλανήτη, ο Warrior επέστρεψε το 2014 με ένα κατάμαυρο έπος που, δικαίως, βρήκε τη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Εδώ οι ρυθμοί ανεβοκατεβαίνουν μ' εντυπωσιακή ευκολία δημιουργώντας ένα αμάλγαμα οργής, μελαγχολίας και δέους καθώς ο Fischer αλλάζει συνεχώς ερμηνευτικές προσεγγίσεις. Μεγαλειώδες, αγχωτικό, βαρύ, κι επαρκώς πειραματικό, το "Melana Chasmata" δεν είναι ένα άλμπουμ που απλά το ακούς αλλά, όπως όλα τα πραγματικά σπουδαία έργα τέχνης, αποτελεί μια άκρως βιωματική εμπειρία, ικανή να σου τσακίσει την ψυχή. Ο Warrior αδιαμφισβήτητα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του και διαθέτει ένα εκτόπισμα του ξεπερνάει είδη, σκηνές και μουσικά γούστα. Το σημαντικότερο όμως είναι πως συνεχίζει να παράγει πραγματικά σπουδαία κι άκρως πρωτοποριακά έργα. Όσοι έχετε αμφιβολίες γι' αυτό, δεν έχετε παρά να ακούσετε το "Melana Chasmata". (Α.Α)

 
Celtic Frost - Into the Pandemonium

Celtic Frost - "Into the Pandemonium"
(Noise, 1987)

Έχοντας αγγίξει στιγμές εντυπωσιακής ακρότητας με το πρώτο τους άλμπουμ, οι Celtic Frost, δύο χρόνια μετά το "To Mega Therion", επέστρεψαν με ένα δίσκο που ξάφνιασε τους πάντες. 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μπορούμε πλέον με ασφάλεια να πούμε πως το "Into The Pandemonium" αποτελεί μία ακόμη κορυφή για ένα συγκρότημα που δεν σταμάτησε να εξελίσσεται, να πειραματίζεται, και να γεννά metal υποείδη. Αφού λοιπόν οι Ελβετοί έβαλαν τις βάσεις για τη γέννηση του death και του black metal, στη συνέχεια, εδώ, έδειξαν στον υπόλοιπο κόσμο πως το ηχητικό σκοτάδι δεν αποτελεί μονοπώλιο του "σκληρού" ήχου αλλά μπορεί να επιτευχθεί μέσα από πειραματισμούς με το post-punk, το goth rock, το gospel, το industrial και την κλασσική μουσική. Από το βρετανικό death-doom μέχρι το sludge, και από το gothic μέχρι το συμφωνικό metal, το δεύτερο άλμπουμ των Celtic Frost αποτελεί μια ανυπέρβλητη, πρωτοποριακή και άκρως επιδραστική κυκλοφορία που ορθώς τους έδωσε τον χαρακτηρισμό του avant-garde metal συγκροτήματος. (Α.Α)

Celtic Frost - Morbid Tales

Celtic Frost - "Morbid Tales"
(Noise,1984)

Δεν είναι κάτι σύνηθες για τα συγκροτήματα να αλλάζουν όνομα λίγο μετά τις πρώτες τους κυκλοφορίες χωρίς να αλλάζουν ηχητική κατεύθυνση. Όμως, οι Thomas Gabriel Fischer και Martin Eric Ain γρήγορα συνειδητοποίησαν πως το μουσικό τους όραμα ξεπερνούσε κατά πολύ οτιδήποτε είχαν κυκλοφορήσει ως Hellhammer. Ίσως αυτό να μην έγινε εξαρχής αντιληπτό στους ακροατές που άκουσαν το "Morbid Tales", όμως, αδιαμφισβήτητα, η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Celtic Frost έθεσε νέες βάσεις για το συγκρότημα αλλά και για ολόκληρο το metal. Ελάχιστα εξάλλου άλμπουμ είχαν τόσο μεγάλη επίδραση όσο αυτό. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε δηλαδή πως χωρίς το "Morbid Tales", όλο το ευρωπαϊκό ακραίο metal θα ήταν τελείως διαφορετικό. Δεν ήταν όμως μόνο η μουσική του δίσκου που άφησε τεράστιο στίγμα, αλλά όλη η αισθητική του συγκροτήματος. Από τους στίχους μέχρι το εξώφυλλο και τις φωτογραφίες των μελών με corpsepaint, οι Celtic Frost υπήρξαν εξαρχής πρωτοποριακοί και το ντεμπούτο τους το αποδεικνύει περίτρανα. (Α.Α)

Triptykon - Eparistera Daimone

Triptykon - "Eparistera Daimones"
(Prowling Death, 2010)

Παρά την απογοήτευση που δημιούργησε στους οπαδούς η δεύτερη διάλυση των Celtic Frost το 2008, ο Warrior σχημάτισε άμεσα την τρίτη καλλιτεχνική του πτυχή, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι, αυτή την φορά, το δημιουργικό του momentum ήταν ασταμάτητο και αδιαπραγμάτευτο. Το ντεμπούτο της μπάντας με τίτλο "Eparistera Daimones" συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το "Monotheist", αποτελώντας την φυσική και νοηματική του συνέχεια. Οι νέοι συνεργάτες (V. Santura, V. Slajh, N. Lonhard) βοηθούν τον Warrior να ανανεώσει ανεπαίσθητα τον κλασικό C.F ήχο, αλλά τα στοιχειωμένα κι άραχνα riffs είναι 100% οικεία και τα φωνητικά του ίσως ακόμα πιο θεατρικά. Αν το "Eparistera Daimones" έχει ένα ελάττωμα είναι ότι σε στιγμές ακούγεται υπερβολικά σαν το "Monotheist" part 2. Πίσω όμως από τις εναλλαγές των βασανιστικών tempo και των thrashy ορυμαγδών, το άλμπουμ είχε καλά κρυμμένα και κάποια νέα εκφραστικά μέσα, κάτι που θα γινόταν πιο ξεκάθαρο στο "Melana Chasmata" που θα το διαδεχόταν. Συνολικά ένα θαυμάσιο άλμπουμ και μια ξεκάθαρη δήλωση από τον Warrior ότι ακόμα δεν τα 'φαγε τα ψωμιά του. (Α.Κ)

 
Apollyon Sun - 'Sub

Apollyon Sun - ''Sub''
(Mayan, 2000)

Θα μπορούσε το "Messiah" να γινόταν το απόλυτο 'χορευτικό' hit; Το αν ακουγόταν ιερόσυλο κάτι τέτοιο πίσω στο 2000 ίσως να μην είναι τόσο εύκολο να απαντηθεί. Εννοείται πως για τους αρχαίους, 'νεκροταφείου' κοπής, λάτρεις του Warrior θα ήταν ηλεκτροσόκ αλλά το industrial είχε ήδη απλωθεί στο metal χώρο. Το "Sub" λοιπόν ήταν σίγουρα μέσα στα πράγματα. Και ο Tom, αφού έφτιαξε το νέο του group παίρνοντας το όνομα του τελευταίου ηχογραφημένου Celtic Frost τραγουδιού, έβαλε πλώρη για την εξερεύνηση ενός πιο βιομηχανικού τοπίου. Εννοείται ότι καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς μπορούν να λάμψουν παντού. Ειδικά αν έχεις και τύπους σαν τον Unala ή τον Edelmann να σε βοηθούν. Έτσι κι εδώ, μπαίνοντας σε υπογείως καλυμμένα και κρυμμένα ψυχολογικά θέματα, βγάζει πόνο και σκοτάδι. Ο δίσκος έχει εξαιρετικά τραγούδια αλλά παρόλο το Smallwood management από πίσω, δεν έλαχε της ανταπόκρισης που άξιζε. Ίσως παραήταν μοντέρνο, ποιος ξέρει; Πάντως το R.U.M. έχει όσα ugh χρειάζεται ο οιοσδήποτε εθισμένος! (Γ.Δ)

 
Celtic Frost - 'Cold Lake

Celtic Frost - ''Cold Lake''
(Noise, 1988)

Πιο μεγάλη απόδοση θα είχε μια νίκη της Ρεάλ επί της Κάτω Ραχούλας παρά η τοποθέτηση του "Cold Lake" στη συγκεκριμένη θέση του αφιερώματός μας. Δυστυχώς! Ο δίσκος έχει μεγάλη ιστορία σαν background (διάλυση του group, επανέναρξη με νέο line up, ο Tony Platt μάλλον άσχετος για παραγωγός και την Noise σε άλλο κόσμο). Επίσης αυτό το LP είναι το τέλειο δείγμα προ – ακουστικού θαψίματος. Εν μέρει κατανοητό αφού το κατεβασμένο φερμουάρ και το σλιπάκι στη φωτό ακόμα και τώρα μας σοκάρει! Ιδιαιτέρως αν σκεφτούμε το πώς έδειχνε το σχήμα πριν, αναλογιζόμενοι το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε το image στα 80ies. Αλλά μουσικά; Τόσο χάλια; Όχι και πάλι όχι. Στη πρώτη πλευρά αν εξαιρέσουμε το ανεκδιήγητο intro έχουμε πέντε, πραγματικά καλά και heavy, τραγούδια. Και δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε μόνο από θέμα ήχου (αναθεματίζοντας τον παραγωγό) βάζοντας τις επανεκτελέσεις του "Parched…". Τα riff των Fischer/Amberg όχι μόνο δεν απέχουν πολύ από το παρελθόν αλλά είναι και δυναμίτες. Στη δε b side υπάρχει μια poser αύρα, αρκετές ιδέες είναι αναμφίβολα ψιλοξεπέτες αλλά κι εκεί το "Downtown Hanoi"δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ακούστε το όσο προλαβαίνετε μιας και εξαφανίζεται από προσώπου γης και τα συμπεράσματα δικά σας. (Γ.Δ)

 
Triptykon with the Metropole Orkest - Requiem (Live at Roadburn 2019)

Triptykon with the Metropole Orkest - "Requiem (Live at Roadburn 2019)"
(Century Media/Prowling Death, 2020)

Στο "Innocence And Wrath" ηχεί ένα tympani, ενώ χάλκινα πνευστά διανθίζουν την μονολιθική ισοπέδωση του "To Mega Therion". Το avant-garde μεγαλείο του "Into The Pandemonium" παρουσίαζε την μεγαλοπρεπή ατμόσφαιρα του "Rex Irae(Requiem)", μεταξύ άλλων. Η επιστροφή του "Monotheist" ολοκληρωνόταν, με την "Triptych" τριλογία, της οποίας το τελευταίο ορχηστρικό μέρος, "Winter", λογιζόταν ως το τρίτο και τελευταίο μέρος ενός Requiem που ο Warrior δούλευε από τα '80s. Το δεύτερο όμως, 32λεπτο μέρος, "Grave Eternal" έπρεπε να φτάσει το 2019 για να ολοκληρωθεί και να παρουσιαστεί ζωντανά σε σύμπραξη με ορχήστρα, ως ενιαίο μέλος αυτού που ανέκαθεν είχε οραματιστεί ο Warrior, υπό το πρίσμα της ηχητικής ταυτότητας των Triptykon. Μια πένθιμη, με διαπεραστικό βλέμμα και βαρύ βηματισμό, μετάβαση προς την λήθη του σκοταδιού, όπου η μέθεξη του καθιερωμένου ηχητικού προσωπείου, μεταλλάσσεται σε μια λύτρωση νεοκλασικού ύφους. Μια κατάθεση ψυχής, μέσα και πέρα από τα δομικά στοιχεία κάθε έκφανσης της καριέρας του Προφήτη. [Α.Ζ.]

A Compilation

Με τόσο διαφορετικές μουσικές δημιουργίες και μια καριέρα που εκτείνεται για πάνω από τρεις δεκαετίες, ένα σύντομο playlist δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως ενδεικτικό. Υπάρχουν αναρίθμητοι μουσικοί θησαυροί στο σύνολο των άλμπουμ που αναφέραμε παραπάνω, το παρακάτω compilation όμως (σε χρονολογική σειρά) μπορεί να αποτελέσει ένα καλό σημείο αναφοράς της δισκογραφικής πορείας του Warrior – ή απλώς έναν τρόπο να σκοτεινιάσεις και την πιο ηλιόλουστη μέρα. Καλή διασκέδαση!

Spotify Playlist

1. "Triumph Of Death" (Apocalyptic Raids)
2. "Massacra" (Apocalyptic Raids)
3. "Into The Crypts Of Rays", (Morbid Tales)
4. "Dethroned Emperor" (Morbid Tales)
5. "Jewel Throne" (To Mega Therion)
6. "Circle Of The Tyrants" (To Mega Therion)
7. "Necromantical Screams" (To Mega Therion)
8. "Mesmerized" (Into The Pandemonium)
9. "Babylon Fell" (Into The Pandemonium)
10. "I Won't Dance" (Into The Pandemonium)
11. "(Once) They Were Eagles" (Cold Lake)
12. "Dweller (Subhuman Remix)" (Sub)
13. "Ground" (Monotheist)
14. "A Dying God Coming Into Human Flesh" (Monotheist)
15. "Ain Elohim" (Monotheist)
16. "Goetia" (Eparistera Daimones)
17. "In Shrouds Decayed" (Eparistera Daimones)
18. "Boleskine House" (Melana Chasmata)
19. "Altar Of Deceit" (Melana Chasmata)
20. "Rex Irae" (Requiem)

  • SHARE
  • TWEET