«A Buyer's Guide»: King Diamond

Ένας οδηγός για την δισκογραφία και τις ιστορίες τρόμου του απόκοσμου Βασιλέως εκ της Δανιμαρκίας

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 29/07/2019 @ 12:59

Ήταν καλοκαίρι του 1845. Ένα ζεύγος, αποφασίζει να επισκεφτεί το εξοχικό που κληρονόμησε ο άνδρας. Μπορεί στον δρόμο κάποιοι μυστηριώδεις τύποι να προσπάθησαν να τους αποτρέψουν από το να μείνουν, αυτοί όμως διανυκτερεύσαν. Ήταν μια νύχτα που θα σημάδευε δυο ανθρώπους, τον Jonathan και τη Miriam, μιας και δεν θα περίμεναν ποτέ πως μια ιστορία που θα τους εξηγούσε ένα οικογενειακό φάντασμα για ένα νεκρό αγέννητο μωρό θα τους στοίχειωνε.

King Diamond

Ευτυχώς όμως για όλους εμάς τους οπαδούς, ένα άλλο μωρό, γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1956 σε ένα προάστιο της Κοπεγχάγης. Ο Kim Bendix Petersen, μεγάλωσε, πέρασε από την cover band των Brainstorm και τελικά το 1978, έγινε μέλος των Black Rose. Τα δαιμόνια του shock και του make up, εισήχθησαν μαζί με το φονικότερο όπλο του μέλλοντα βασιλέα. Τα falsettos, που έμελλαν να συνδεθούν για πάντα με το όνομά του, έκαναν την εμφάνισή τους. Η πορεία του, τον έφερε σε επαφή μέσω των Brats με τους Hansen, Denner και Shermann και τελικά δημιούργησαν τους θρυλικούς Mercyful Fate.

Αν σφίξω την καρδιά μου και μεταφερθώ από το 1982 στον Δεκέμβρη του 1984, θα φτάσω στη διάλυση των Mercyful Fate. H επιμονή του King Diamond στο όραμα της πρώην μπάντας του, τον οδήγησε, μαζί με τους Denner και Hansen, στη δημιουργία του ομώνυμου σχήματος. Η προσθήκη στις κιθάρες του Floyd Konstantin κράτησε μια μέρα, καθώς δεν ικανοποιούσε τις βασιλικές απαιτήσεις. Ο τεράστιος Andy LaRocque πήρε τη θέση του και μαζί με τον Mikkey Dee στα drums (μετέπειτα στους Motorhead), ολοκλήρωσαν το line-up. Τα Χριστούγεννα του 1985, το "No Presents For Christmas" θα είναι και το πρώτο single του συγκροτήματος.

King Diamond

Μερικούς μήνες μετά, τον Απρίλιο του 1986, το "Fatal Portrait" είναι γεγονός. Με τα μισά σχεδόν τραγούδια να συνθέτουν μια αυτοτελή ιστορία, (μια τακτική που πλέον είναι συνδεδεμένη με την μπάντα), ο ήχος μπορεί να θύμιζε έντονα Mercyful Fate, αλλά εμφάνιζε και μια ταυτότητα. Η συνέχεια, ένα χρόνο μετά, με το κλασικό "Abigail", έναν δίσκο που βασίζεται πλήρως σε ένα συγκεκριμένο concept, άρχισε να προσδίδει φήμη και δόξα στο συγκρότημα. H ιστορία δομείται τόσο λεπτομερώς, που οι χαρακτήρες είναι διακριτοί, έχουν τη δική τους εξέλιξη, ενώ οι συνθέσεις, δεν λειτουργούν ως χαλί αλλά έχουν τη δική τους ταυτότητα, μια πολύπλευρη δηλαδή καλλιτεχνική ιδέα που θα έπρεπε να μνημονεύεται ως ένα από τα σπουδαιότερα concept albums όλων των εποχών ανεξαρτήτως είδους.

Τα επόμενα δυο χρόνια, οι δίσκοι "Them" και "Conspiracy" οδηγούν το συγκρότημα στο απόγειο της καριέρας του. Βέβαια, τα δυο εναπομείναντα μέλη των Mercyful Fate αποχώρησαν μετά το "Abigail" και αντικαταστάθηκαν από τους Blakk και Patino. Η διμερής ιστορία των «‘Αλλων» μεταφέρεται από τον φόβο για το άγνωστο στο συναίσθημα της προδοσίας, και η ιστορία με επίκεντρο έναν νεαρό King Diamond, προσφέρει τις καλύτερες ερμηνείες του, καθώς και μερικά από τα πιο μνημειώδη τραγούδια στην ιστορία του ιδιώματος. Προσφέρει επίσης, και την πιο διάσημη κραυγή για τις δεύτερες μητέρες μας. Η συνέχεια, το 1990 με το "The Eye", με τον Snowy Shaw αντί του Mikkey Dee και παραγωγή στα Sweet Silence Studios, σηματοδοτεί, με τη μεσαιωνική του ατμόσφαιρα, μια πενταετία αδιανόητων κορυφών υπό την αιγίδα της Roadrunner Records.

King Diamond

Η επιτυχημένη επανένωση των Mercyful Fate το 1993 έβαλε προς το παρόν την μπάντα στον πάγο. Η μετάβαση και των δυο στη Metal Blade, επέφερε το 1995 το "Τhe Spider’s Lullabye", που ήταν μετά από χρόνια δίσκος χωρίς ενιαίο concept, το οποίο ακολούθησαν τα "The Graveyard" και "Voodoo". Η περίοδος αυτή, χαρακτηρίζει την μπάντα, πέρα από μια επιστροφή σε ολοκληρωμένες ιστορίες, σε έναν πιο ορθό και κοφτό ήχο στις κιθάρες καθώς και σε μια διαφορετική ελαφρώς, φωνητική προσέγγιση από τον King Diamond. Μπορεί το "House Of God" που ακολούθησε να είναι ο πρώτος πραγματικά κακός δίσκος της μπάντας, είχε όμως ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα τους. Οι συνθέσεις πλέον, ακολουθούσαν αγκομαχώντας τα, διαρκώς λεπτομερή, concepts ενώ και η φωνή του Βασιλέα άρχισε να δείχνει σημάδια ταλαιπωρίας.

King Diamond

Η προσπάθεια για ανάκαμψη με το sequel του Abigail, θα μείνει ασχολίαστη από τον γράφοντα και φτάνουμε στο 2003 και το "The Puppet Master". Με μια από τις πιο ανθρώπινα τρομακτικές ιστορίες της μπάντας να γίνεται η ραχοκοκκαλιά του δίσκου, οι κιθάρες του Larocque ξεπερνάνε την ευνουχισμένη παρένθεση των προηγούμενων ετών και μεταδίδουν ξανά μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας. Στον δίσκο αυτό, συμμετάσχει στα φωνητικά και πρώτη φορά, η Livia Zita, σήμερα σύζυγος του Βασιλιά. Η πετυχημένη περιοδεία επέφερε και το live album "Deadly Lullabies", ενώ το 2007 κυκλοφορεί ο τελευταίος studio δίσκος του συγκροτήματος, "Give Me Your Soul... Please" που του επέφερε και ένα μια υποψηφιότητα για Grammy με το "Never Ending Hill".

King Diamond

Δυστυχώς διαρκή προβλήματα υγείας ώθησαν τον King Diamond σε εγχείρηση τριπλού bypass το 2010. Έκτοτε, έκοψε το κάπνισμα για πρώτη φορά, έχοντας υπάρξει μανιακός καπνιστής, και πλέον οι εμφανίσεις του συγκροτήματος ήταν σποραδικές. Το 2014 κυκλοφόρησε μια συλλογή, το "Dreams Of Horror", και από το 2015 οι περιοδείες του συγκροτήματος έγιναν πιο τακτικές. Με το φετινό "Songs For The Dead Live" να απαθανατίζει οπτικοακουστικά το μεγαλείο των ζωντανών τους εμφανίσεων και με νέο δίσκο, πιο κοντά από ποτέ άλλοτε στα 12 χρόνια που έχουν περάσει, επιχειρείται, ένας, όχι και τόσο προφανής, οδηγός δισκογραφίας για ένα συγκρότημα που πιθανώς, η κληρονομιά του να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που συχνά του καταλογίζεται.

 
King Diamond - Abigail

Abigail
(Roadrunner Records, 1987)

Ίσως ο δίσκος που έχει συνδεθεί περισσότερο από κανέναν άλλον με τον King Diamond. Πιθανώς ένα από τα σπουδαιότερα, κατά τον γράφοντα το καλύτερο, concept albums στην ιστορία του heavy metal. Μια ιστορία που την ξέρει κάθε οπαδός του ιδιώματος, που αναγνωρίζει τους καβαλάρηδες, τη Miriam, τον Jonathan, την Abigail, το οικογενειακό φάντασμα, ο δίσκος που με το εμβληματικό του εξώφυλλο θα ωθεί κάθε φορά τον ακροατή να ανατριχιάζει όταν θυμάται τα σκαλιά. Η μεγαλοπρεπής Άφιξη μετά την εισαγωγή, ο τρόμος της κατασκότεινης βίλας, ο απόλυτος heavy metal ύμνος του "Family Ghost", οι ακουστικές κιθάρες της εβδόμης Ιουλίου του 1977, το προφητικό riff των Οιωνών αλλά και η σαρωτική ερμηνεία του Βασιλέα, το υπερκλασικό ομότιτλο με τη μελωδία που σου σφηνώνεται στο κεφάλι όπως η Abigail στο φέρετρό της, το κινηματογραφικό κλείσιμο της κολασμένης περιπέτειας του ζεύγους. Σε όλα αυτά, οφείλουν να προστεθούν το μεγαλειώδες rhythm section, η άριστη παραγωγή (το μπάσο σε ταρακουνάει) και φυσικά το όργιο που συντελείται από τους Denner-Larocque στην τελευταία εμφάνιση του πρώτου στο σχήμα. Πιθανώς, ένας από τους σκοτεινότερους και πιο ολοκληρωμένους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ στο ιδίωμα, με συνθέσεις που μόνο προβλέψιμες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Η Abigail δεν μένει ήρεμη όσες ακροάσεις και αν περάσουν από πάνω της.

King Diamond - Them

Them
(Roadrunner Records, 1988)

Ένα χρόνο μετά, το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει πιθανώς τον δίσκο με την πιο ολοκληρωμένη του ιστορία. Αυτήν τη φορά, η τοποθέτηση του King Diamond ως πρωταγωνιστή νεαρού, σε μια ιστορία που συνδυάζει μεταφυσική και οικογενειακές σχέσεις, θα προσφέρει μια επιπλέον ταύτιση στον ψάρακλα ακροατή. Η γιαγιά του, βγαίνει από το άσυλο και επιστρέφει στην οικία της οικογένειας, γνωστή ως "Amon", τα πλήκτρα και η ερμηνεία του Βασιλέα, θα δώσουν τη θέση τους στο χτύπημα ενός ταμπούρου, ενός μνημειώδους riff και της απόλυτης κραυγής που ακούστηκε ποτέ για μια γιαγιά! Χαμός, ξύλο, ερμηνείες δίχως αύριο, riff επί riff. Ο King Diamond παραδίδει τις πιο απαιτητικές του ερμηνείες, επικαλύπτοντας ακόμη και τις ανεπανάληπτες κιθάρες του "Invisible Guests". Η τριάδα "Tea", "Mother’s Getting Weaker" και "Bye Bye Missy" είναι κάτι που μόνο βιωματικά μπορεί να κατανοηθεί. Η νεοκλασική αύρα που τα περιτυλίγει, μαζί με τις εναλλαγές στους ρυθμούς και τις ιδιαίτερες μελωδίες, συμβάλλει τα μέγιστα στη δραματουργία, στην πλεκτάνη των «Άλλων», στον εξέλιξη των χαρακτήρων και φυσικά, στην αίσθηση πως ο δίσκος σε έχει πιάσει από τον λαιμό και σου προκαλεί παράνοια. Το "The Accusation Chair", ορίζει την τρίτη πράξη του δράματος παραμένοντας ταυτόχρονα μια από τις πιο απαιτητικές συνθέσεις του συγκροτήματος, ενώ το "Twilight Symphony", είναι άλλο ένα κινηματογραφικό κλείσιμο. Μέχρι η συνομωσία να αποκαλυφθεί και τρεις λέξεις να ορίσουν τη μοίρα των εμπλεκόμενων, το "Them" είναι απλά μια αψεγάδιαστη κυκλοφορία που θα στέκει ανέκαθεν αυτόφωτη.

 

King Diamond - Conspiracy

Conspiracy
(Roadrunner Records, 1989)

Ο King Diamond, αφού «σκότωσε» τη γιαγιά του, θεωρώντας υπεύθυνους τους Άλλους για τον χαμό της Missy, κατέληξε στο άσυλο. Χρόνια μετά, θα βγει και θα επιστρέψει στο "Amon". Το ανατριχιαστικό "At The Graves", με τη μετάβασή του από θρήνο σε σκηνικό τρόμου μέσω των πλήκτρων, οδηγεί σε ένα απαράμιλλο heavy metal έπος, που επιτρέπει στον πρωταγωνιστή να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει. Η καλύτερη, πιθανώς, χροιά που είχε ο Βασιλιάς, δένει άριστα με μερικές από τις πιο ώριμες συνθέσεις του συγκροτήματος. Το πρώτο πραγματικά μεγάλο hit "Sleepless Nights" αξίζει ένα κείμενο μόνο του, αλλά το θέμα είναι πως το "Amon" ανήκει σε Αυτούς πλέον. Τα Dio-like riff του "Lies" συνθέτουν μια αγχωτική (όπως η επίσκεψη του King στον γιατρό) σύνθεση, ενώ η ονειρική επίσκεψη των νεκρών το βράδυ, τον κάνει να ψυλλιαστεί περισσότερο. Τελικά, του έστειλαν το όνειρο που αποκαλύπτει, μέσω της παραστατικότητάς του, την πλεκτάνη της μάνας και του γιατρού. Ο τρόμος πλέον, εξανθρωπισμένος και απτός, δεν είναι τα φαντάσματα αλλά οι άνθρωποι. Σε αντιστοιχία με τους προηγούμενους δυο δίσκους, το "Victimized" σηκώνει το βάρος της προδοσίας, μια σύνθεση που άνετα είναι στις δέκα καλύτερες του συγκροτήματος. Ένας δίσκος όπου κάθε solo συνεισφέρει δραματουργικά, φτάνει στο πικρό του τέλος και εσύ απορείς που το sequel δεν ντροπιάζει το prequel.

King Diamond - Fatal Portrait

Fatal Portrait
(Roadrunner Records, 1986)

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως το ντεμπούτο του σχήματος, είναι πιο πολύ Mercyful Fate παρά King Diamond. Πριν την Abigail, τη Miriam, τη Missy, τη γιαγιά και τη μητέρα του King Diamond αλλά και μετά τη Melissa, υπήρχε η Molly. Με πέντε τραγούδια του δίσκου να συνθέτουν μια μίνι ιστορία, για ένα πρόσωπο που εμφανίζεται κάθε φορά που καίγεται κάθε κερί που ανάβει ο αφηγητής. Το πνεύμα πίσω από το πρόσωπο, είναι ένα κοριτσάκι που πέθανε άδικα εξαιτίας της μητέρας του (κάτι θυμίζει αυτό), και έκτοτε το πνεύμα του επέστρεψε για να τη στοιχειώσει. Ας προσπεράσουμε το "Halloween" που είναι τραγουδάρα, και ο δίσκος έχει πολύ ψωμί. Αρχικά, ο καλπασμός του "Candle" σε συνδυασμό με το ουρλιαχτό του King Diamond είναι από τις πιο διαολεμένες στιγμές της καριέρας του. Το "The Jonah" είναι πρόδρομος πολλών μετέπειτα στιγμών τους ενώ η proto doom rock (το τολμάω) συνθετική του δομή δεν εμφανίστηκε συχνά έκτοτε. Το "The Portrait" θυμίζει αρκετά "Don’t Break The Oath" αλλά η αχαλίνωτη απόδοση όλων των μελών παράγει ωμή ενέργεια. Τέλος, η δυάδα "Charon" και "Lurking In The Dark" θα μπορούσε εντελώς μόνη της να δικαιολογήσει την ταμπέλα ενός κλασικού δίσκου. Το "Fatal Portrait" δεν είναι ο χαμένος δίσκος των Mercyful Fate, αλλά o πρώτος σπουδαίος δίσκος των King Diamond.

 
King Diamond - The Eye

The Eye
(Roadrunner, 1990)

Συνήθως όταν κάποιος αναφέρεται στους King Diamond, και δηλώνει οπαδός τους, θα δηλώνει επίσης πως οι πέντε πρώτοι τους δίσκοι είναι αλάνθαστοι. Σπάνια όμως κάποιος θα εμβαθύνει στον εν λόγω δίσκο. Εδώ, συναντώνται σε ένα σταυροδρόμι, τρία δομικά συστατικά. Οι ώριμες συνθετικές φόρμες του "Conspiracy" μαζί με τη φωνητική προσέγγιση του Βασιλιά, η περεταίρω συμβολή των πλήκτρων όπως στο "Them", και η αφήγηση από τη σκοπιά του συγγραφέα, όπως έγινε στο "Fatal Portrait". Επίσης, η μεσαιωνική αισθητική που αντηχεί (και με τον ήχο των τυμπάνων) σε όλο τον δίσκο, πέρα από μια πραγματικά βλάσφημη ιστορία, έχει ένα ενδιαφέρον καθώς αποτελείται από μια μυθιστορηματική προσέγγιση σε υπαρκτά πρόσωπα. Το εναρκτήριο "Eye Of The Witch" είναι heavy metal ύμνος, με τη μελωδία των πλήκτρων να είναι αξεπέραστη. Το "The Trial" δημιουργεί μια επιβλητική ατμόσφαιρα μέχρι το αξεπέραστο "Confess Witch" σημείο. Βέβαια, σχεδόν καμία μάγισσα δεν γλίτωσε την πυρά και το "Burn" με την αμεσότητά του κάνει σαφές. Το "Father Picard" προσφέρεται για κοπάνημα και sing-along ενώ το "Behind These Walls" είναι πιθανώς η καλύτερη στιγμή του δίσκου με το συναίσθημα που εκλύει. Το "The Meetings" έχει πιο δραματουργικό ρόλο, ενώ το "1642 Imprisonment" είναι από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια του συγκροτήματος. Κλασικός δίσκος, με λίγα λόγια.

King Diamond - Voodo​

Voodoo​
(Massacre, 1998)

Το "Voodoo" είναι ένας από τους πιο πετυχημένους εμπορικά, δίσκους του συγκροτήματος. Με έναν ήχο, εδώ και μερικούς δίσκους πιο βαρύ, και με έναν King Diamond να έχει μια πιο σκοτεινή αλλά και ταλαιπωρημένη χροιά, ο δίσκος περιγράφει την ιστορία των Lafayette, και το οίκημά τους δίπλα στον Mississipi, δίπλα επίσης και σε ένα νεκροταφείο. Το εναρκτήριο "'LOA' House" με τον καταιγισμό του, θα θυμίσει σε αισθητική το "A Mansion In Darkness", ηχεί δυσοίωνο και προσφέρεται για συναυλιακές απολαύσεις. Τα χορωδιακά φωνητικά του Βασιλιά θα συνεχιστούν και στο ατμοσφαιρικό "Life After Death" ενώ το "Voodoo" είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του δίσκου, με τη συμμετοχή κιόλας του Dimebag Darrell. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί πως ονόματα όπως "Voodoo", "Baron Samedi", "Salem", “Baron La Croix", βγαλμένα από την occult αμερικάνικη λαογραφία, προσαρμόζονται έξυπνα στο concept του δίσκου. To "Salem" ανεβάζει συνολικά τον πήχη, αν και στηρίζεται στα φωνητικά του King Diamond. Το "One Down, Two To Go", από την άλλη, είναι υπέροχο αν και θυμίζει αρκετά Guns ‘N’ Roses. Ακόμη και προς το τέλος του, ο δίσκος διαθέτει τραγούδια όπως το "The Exorcist" και το "The Cross Of Baron Samedi". Αν και δεν συγκλονίζει όπως αρκετοί προκάτοχοί του, το "Voodoo" είναι μια στιγμή που ξεχωρίζει χαρακτηριστικά στην ύστερη δισκογραφία του συγκροτήματος.

King Diamond - The Puppet Master

The Puppet Master
(Metal Blade, 2003)

Το "The Puppet Master", διαθέτει πλήρως όλα τα χαρακτηριστικά ενός trademark King Diamond δίσκου. Η ιστορία του αρχικά, είναι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και αποκρουστική, που μπορεί κάποιος να μείνει άναυδος απλά παρακολουθώντας τον King Diamond να τη διηγείται. Χριστούγεννα, στη Βουδαπέστη και ο King Diamond, ξανά πρωταγωνιστής, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Victoria σε ένα show του Puppet Master. Βέβαια, ο κύριος αυτός, μαζί με τη γυναίκα του, έχουν άλλα πλάνα. Η τραγική κατάληξη του ζεύγους, μέσα από την εναλλαγή συναισθημάτων του πρωταγωνιστή, απλώνεται υπέροχα στα τραγούδια του δίσκου. Εμφανίζονται πάλι κιθάρες που δεν ξεχνιούνται μετά από τις πρώτες ακροάσεις, όπως και refrains που δεν είναι διαδικαστικού τύπου. Το ομότιτλο, καταιγιστικό, μπαίνει εύκολα στο πάνθεον των συνθέσεων της μπάντας, ενώ το "Magic" που ακολουθεί είναι από τις πιο φορτισμένες της συνθέσεις. Το "The Ritual" επιβλητικό, θα κατακλύσει το δωμάτιο του ακροατή με κλωστές, βελόνες και διάφορα σχετικά μαραφέτια, ενώ το σερί από το "Blood To Walk" μέχρι το "Christmas" δε φθείρεται με καμία ακρόαση. Το "The Puppet Master" είναι πολύ καλύτερο από όσο η χρονική του ιδιαιτερότητα του επιτρέπει.

 
King Diamond - The Spider's Lullabye

The Spider's Lullabye
(Metal Blade, 1995)

"From the other side, looking down it’s the devil I see..." Μόνο το εναρκτήριο θα έφτανε για να αναφερθεί το "The Spider’s Lullabye" στο εν λόγω αφιέρωμα. Αν και συνθετικά και εκτελεστικά, ο πρώτος δίσκος της μπάντας με τη Metal Blade θυμίζει υπερβολικά πολύ τους μετά-reunion Mercyful Fate, παραμένει ένας King Diamond δίσκος, ακόμη και αν δεν υπάρχει ενιαίο concept. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να διαπιστωθεί, πέρα από την παραγωγή που φαντάζει αποπροσανατολισμένη, είναι πως αρκετές συνθέσεις ενώ ξεκινάνε δυναμικά στην πορεία καταλήγουν να διαρκούν παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Φυσικά, αυτό δεν ισχύει για το θεατρικό και «γεμάτο» "Killer". Το "The Poltergeist" θα μπορούσε να βρίσκεται στο "The Eye" και κανείς δεν θα αδιαφορούσε για την ύπαρξή του, μιας και το "speak to me my friend.." θα στοίχειωνε περισσότερο κόσμο από ότι ήδη έχει κάνει. Προς το τέλος του δίσκου, βρίσκεται το "Room 17". Αυτό το οκτάλεπτο έπος, που θα παραπέμψει σε τραγούδια στυλ "The Old Oak", είναι επαρκώς κλειστοφοβικό, σηκώνει το βάρος της αυτόνομης ιστορίας του δεύτερου μισού του δίσκου, και καταφέρνει, να αναδείξει για ακόμη μια φορά, τι συνθετική ιδιοφυία είναι η εαυτού εξοχότητά του. Στα καπάκια μπαίνει το "To The Morgue", ολοκληρώνοντας την ιδιόμορφη αυτή εμπειρία σε μία σύνθεση που θα θυμίζει ακόμη και "Fatal Portrait". Μήπως δεν είναι καν μέτριο τελικά;

 
King Diamond - Abigail II: The Revenge

Abigail II: The Revenge
(Metal Blade, 2002)

Έχω την εντύπωση, πως στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, υπήρξε ένα κύμα αποτυχημένων προσπαθειών κλασικών συγκροτημάτων για sequel των 80s κορυφών τους. Αν και με το "House Of God" που προηγήθηκε τα δείγματα ενός ιστορικού χαμηλού άρχισαν να διαφαίνονται, εδώ πιστεύω, 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του κλασικού "Abigail", μπορεί να εντοπισθεί η πιο αδύναμη στιγμή της μπάντας. Αν υπάρχει ένα θετικό στον δίσκο, που πολύ εύκολα μπορεί να αποδειχθεί και μείον, είναι η ίδια η ιστορία. Αυτήν τη φορά, παρακολουθούμε μια ενήλικη Abigail, στο 1863, (18 χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου δίσκου), να είναι ο πρωταγωνιστής και να βιώνει διάφορες αποκαλύψεις που τελικά θα την οδηγήσουν στην κρύπτη. Η εκδίκησή της ως προς τους επιζώντες θα είναι ανελέητη. Μουσικά, τα τραγούδια, λειτουργούν ξεκάθαρα ως χαλί για τις φωνητικές ακροβασίες του Βασιλέα, χωρίς να παίρνουν σε κανένα σημείο τον πρώτο ρόλο. To "Miriam" βέβαια, παραμένει ιδιαίτερο και χρήζει ακρόασης. Το "Abigail II" λοιπόν, είναι ένας ατμοσφαιρικός δίσκος, που προσπάθησε να πατήσει στη συνταγή του "Conspiracy" με τα προβλήματα όμως του "House Of God". Μερικές φορές, μερικά πράγματα, πιθανώς να έπρεπε να μένουν ως έχουν, μικρή μας Abigail.

 
King Diamond - Songs For The Dead Live​

Songs For The Dead Live​
(Metal Blade, 2019)

Ειλικρινά πιστεύω πως αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα, συνοψίζει πλήρως όλους τους λόγους που πρέπει επειγόντως να μας επισκεφθεί το συγκρότημα. Το "Songs For The Dead Live", χωρίζεται σε δυο μέρη. Στο πρώτο του μισό, είναι στεγνά ένα best of του συγκροτήματος, με τα απαραίτητα περάσματα από "Mercyful Fate". Στο δεύτερο μισό, αποδίδεται ζωντανά, όλη η σκοτεινή και καταραμένη μεγαλοπρέπεια του "Abigail". Οι δυο εμφανίσεις του group στο Fillmore Philadelphia (2015) και στο Graspop Metal Meeting (2016), ηχογραφούνται και το αποτέλεσμα τιμάει κάθε εμπλεκόμενο. Η Φωνή σκορπάει ρίγη, ηχώντας η καλύτερη δυνατή εδώ και χρόνια, ο ήχος τυμπάνων μπάσου και κιθάρων, όχι μόνο δεν συμπιέζεται και δεν πνίγεται αλλά καταλαμβάνει όσο χώρο πρέπει στη μίξη, το κοινό ακούγεται (πράγμα κρίσιμο) και η αίσθηση πως είσαι εκεί είναι αδιαπραγμάτευτη. Αν δεις το DVD δε, οπαδός ή μη, δεν γίνεται να μην θαυμάσεις ένα show που με τις απαραίτητες προδιαγραφές, μπορεί να αποδειχθεί μια από τις πιο εωσφορικές παραστάσεις που έχουν συμβεί επί σκηνής. Ανάψτε δυο κεριά, ένα μαύρο και ένα λευκό, τοποθετήστε τα εκατέρωθεν, κλείστε τα φώτα, και αφού εξαγνιστεί ο αέρας, ίσως ξεπροβάλλει ένα χέρι που προσπαθεί να σας φτάσει. Εσείς απλά μείνετε συγκεντρωμένοι στο live. Αν σας ακουμπήσει, αναφωνήστε "Long Live The King". Δουλεύει...

A Compilation

Η πληθώρα ύμνων του συγκροτήματος, σίγουρα, εν μέρει λύνει το μυαλό σε μια τέτοια διαδικασία. Βέβαια, αν κάποιος βυθιστεί στον κόσμο και τις ιστορίες των δίσκων της μπάντας, θα αρχίσει να ταυτίζεται διαρκώς με νέες στιγμές και να ανακαλύπτει αγαπημένα τραγούδια. Αν έπρεπε να δημιουργηθεί μια συλλογή που να είναι κατάλληλη και να τιμάει την κληρονομία του Βασιλιά, του Andy LaRocque και των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μια πιο θεατρική προσέγγιση. Συνεπώς, αυτή η λίστα, προσπαθεί να αποδώσει τιμές τόσο στη δισκογραφία της μπάντας, όσο και να έχει τη δυνατότητα να σταθεί ως μέρος ενός επιβλητικού live show.

Spotify Playlist

1. Out Of The Asylum ("Them") (1:44)
2. Welcome Home ("Them") (4:36)
3. The Invisible Guests ("Them") (5:04)
4. Sleepless Nights ("Conspiracy") (5:05)
5. Eye Of The Witch ("The Eye") (3:47)
6. The Candle ("Fatal Portrait") (6:40)
7. The Trial ("The Eye") (5:13)
8. From The Other Side ("The Spider’s Lullabye") (3:51)
9. LOA House ("Voodoo") (5:33)
10. A Visit From The Dead ("Conspiracy") (6:13)
11. Victimized ("Conspiracy") (5:21)
12. Behind These Walls ("The Eye") (3:45)
13. The Puppet Master ("The Puppet Master") (4:41)
14. Bye, Bye Missy ("Them") (5:09)
15. Funeral ("Abigail") (1:30)
16. Arrival ("Abigail") (5:26)
17. Α Mansion In Darkness ("Abigail") (4:35)
18. The Family Ghost ("Abigail") (4:05)
19. Abigail ("Abigail") (4:50)
20. Halloween ("Fatal Portrait") (4:13)
  • SHARE
  • TWEET