«A Buyer's Guide»: Freedom Call

Δισκογραφικός οδηγός για τους συμπαθείς Γερμανούς power metallers

Από τον Σπύρο Κούκα, 07/08/2019 @ 16:45

Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια από τότε που το "Stairway To Fairyland", το εντυπωσιακό ντεμπούτο των Freedom Call βρέθηκε στα δισκοπωλεία, απολαμβάνοντας μια - τηρουμένων των αναλογιών - απρόσμενα μεγάλη αποδοχή από το κοινό της εποχής. Δύο δεκαετίες αργότερα και σε πείσμα πολλών που δεν περίμεναν πως μια μπάντα με το - αυστηρά europower metal - ύφος των Freedom Call θα μακροημέρευε, η βαυαρική μπάντα, με mainman τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Chris Bay, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το δέκατο κατά σειρά άλμπουμ της, δίνοντας μας μια καλή αφορμή για να εξερευνήσουμε λίγο καλύτερα τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της.

 
Freedom Call - Stairway To Fairyland

Stairway To Fairyland​
(Steamhammer, 1999)

Το ντεμπούτο των Freedom Call είναι ένα καλό παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος του power metal στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Με την μπάντα καταρχάς να φαντάζει μάλλον ως project του Dan Zimmermann (drummer των Gamma Ray εκείνη την περίοδο και μέχρι το 2012) με συνοδοιπόρο τον μηχανικό ήχου Christian Bayer (που από εδώ και στο εξής θα γνωρίζαμε καλύτερα με το καλλιτεχνικό του όνομα, Chris Bay), το "Stairway To Fairyland" υπήρξε ένα εντυπωσιακό δείγμα χαρωπού europower metal, με όλα τα κλισέ του ιδιώματος παρόντα κι ενισχυμένα στον υπερθετικό βαθμό, αλλά και μια συνεπέστατη συνθετική ποιότητα που του χάρισε πωλήσεις άνω των 35 χιλιάδων αντιτύπων με την κυκλοφορία του. Άλλωστε, το υλικό είναι πολύ κοντά στο ύφος των Gamma Ray και παλιών Helloween, με τη χροιά του Bay να θυμίζει ένα υβρίδιο του Andre Matos και του Kai Hansen  και τις κιθάρες των Bay και Sascha Gerstner (που λίγο αργότερα θα προσχωρούσε στους Helloween, όντας μέλος τους μέχρι και σήμερα) να είναι μελωδικές κι εστιασμένες, το δίχως άλλο.

Freedom Call - Beyond

Beyond
(Steamhammer, 2014)

Τολμώ να παραδεχτώ πως τέτοια επιστροφή στη φόρμα, όπως αυτή συνέβη στην περίπτωση των Freedom Call με το "Beyond", ήταν απρόσμενη, πόσο μάλλον από τη στιγμή που η μπάντα είχε πάνω από μια δεκαετία να κυκλοφορήσει κάτι πραγματικά άξιο λόγου. Το όγδοο άλμπουμ των Γερμανών, πάντως, μας έδειξε πως δεν πρέπει να ξεγράφουμε καμία μπάντα προτού ακούσουμε τι έχει να μας προσφέρει, καθώς εδώ οι Freedom Call από ξεχασμένοι outsiders ενός ήχου παρωχημένου το 2014, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που ξεχώρισε, παραμένοντας την ίδια στιγμή απόλυτα πιστοί στο ύφος και τις ιδέες τους. Παράδοξο μεν, που δεν μας χάλασε διόλου δε, αφού το "Beyond" έδωσε ένα φιλί της ζωής στο europower metal σε μια περίοδο που εκείνο αργοπέθαινε και είχε ελάχιστα σημαντικά να επιδείξει, καταφέρνοντας, παρά τη μεγάλη του διάρκεια (περίπου μία ώρα συνολικού χρόνου και 14 συνθέσεις) να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος του με σχεδόν το ίδιο ενδιαφέρον. Το πρώτο του μισό, δε, με τις κομματάρες να διαδέχονται η μία την άλλη (και τα "Heart Of A Warrior", "Beyond" και "The Edge Of The Ocean" να ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο) στέκεται ως ένα από τα καλύτερα europower μισάωρα που απολαύσαμε εντός των δύσκολων για το είδος '10s.

 

Freedom Call - Crystal Empire

Crystal Empire
(Steamhammer, 2001)

Το λογικό επόμενο βήμα μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους, το "Crystal Empire" αναμενόμενα ακολουθεί την ίδια συνταγή με τον δισκογραφικό προκάτοχο του και αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που απολαμβάνει τέτοιας απήχησης ακόμη και σήμερα, συγκριτικά με την υπόλοιπη δισκογραφία του σχήματος. Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει και αφού η μπάντα παρέμεινε ίδια και απαράλλαχτη σε ό,τι αφορά το line-up της, προφανώς δεν άλλαξε και το συνθετικό της ύφος, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τη θέση της εντός ενός είδους που διένυε τις τελευταίες του κραταιές στιγμές, προτού κατρακυλίσει εμπορικά και, το κυριότερο, ποιοτικά, στη μετριότητα. Προφανώς, ξανά σε πρώτο πλάνο είναι τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Bay και οι υμνικές, ανατατικές μελωδίες που καθόρισαν την υπόσταση της μπάντας, με το πλεονέκτημα του "Crystal Empire" σε σχέση με πολλά από τα άλμπουμ που θα το ακολουθούσαν, αλλά και σε ό,τι αφορά την υπόλοιπη ευρωπαϊκή power metal σκηνή, είναι αυτή η εμμονική σχεδόν προσκόλληση στη κλασική europower συνταγή, που όσο η έμπνευση της μπάντας διαρκούσε, έδινε απολύτως διασκεδαστικά άλμπουμ, παρά τα όσα οι haters του είδους αναμενόμενα έχουν να της προσάψουν.

Freedom Call - Eternity

Eternity
(Steamhammer, 2002)

Στο τρίτο άλμπουμ των Βαυαρών power metallers υπήρξαν και οι πρώτες μεγάλες αλλαγές στο line-up της, με τον Sascha Gerstner να αποχωρεί και να αφήνει τη θέση του στον Ελβετό Cedric Dupont (γνωστό από τη συμμετοχή του στους Symphorce, side project του τραγουδιστή των Brainstorm, Andy B. Franck). Μάλιστα, η αποχώρηση του δεν συνέβη ακριβώς στο καλύτερο κλίμα που θα μπορούσε, καθώς ο ίδιος κατηγορούσε τους Zimmermann και Bay πως τον περιόριζαν δημιουργικά, δίχως να έχει τον ίδιο με αυτούς λόγο πάνω στις συνθέσεις που θα κατάρτιζαν τα άλμπουμ. Μακροπρόθεσμα, αυτή η απώλεια στοίχισε στους Freedom Call δημιουργικά κι εκτελεστικά, μα στο "Eternity" τα πάντα βαίνουν καλώς, για τελευταία φορά προτού η μπάντα βρεθεί εγκλωβισμένη από το ίδιο της το συνθετικό μοτίβο. Οι συνθέσεις παραμένουν η επιτομή του happy metal, ενός όρου που από τις αρχές των '00s μέχρι σήμερα μοιάζει συνώνυμος με το σχήμα, τα πληκτρα κάνουν άψογα τη δουλειά τους εμφανιζόμενα κατά το δοκούν για να ορίσουν ή να ενισχύσουν τις υπάρχουσες ματζόρε μελωδίες και ο φυσικός ηγέτης της μπάντας, ο Chris Bay, πραγματοποιεί κάποιες από τις αρτιότερες ερμηνείες της καριέρας του, σε ένα άλμπουμ που εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα τους ακροατές του χώρου. 

 
Freedom Call - Legend Of The Shadowking

Legend Of The Shadowking
(Steamhammer, 2010)

Δεν είναι κρυφό πως το διάστημα 2005 - 2012 δεν υπήρξε και το καλύτερο συνθετικά για τη γερμανική μπάντα, περνώντας κι εκείνη (όπως και το είδος που εκπροσωπεί) μια περίοδο συνεχιζόμενης κρίσης. Πάντως, το συγκεκριμένο άλμπουμ στέκεται ως το καλύτερο εκείνης της επταετίας, όντας συγχρόνως και το κύκνειο άσμα του (ιδρυτικού μέλους) Dan Zimmermann με την μπάντα, του οποίου, πάντως, η απόδοση εδώ ξεχωρίζει, προσφέροντας ορισμένα ενδιαφέροντα drum θέματα (όπως το εναρκτήριο "Out Of The Ruins"). Παράλληλα, η δουλειά του Rettkowitz αρχίζει σιγά-σιγά να φαίνεται εντός του σχήματος, αφού πέραν της καλής lead κιθαριστικής δουλειάς του, υπογράφει μόνος του δύο από τις πιο όμορφες συνθέσεις του δίσκου, το προαναφερθέν "Out Of The Ruins" και το τέρμα-europower-ικό "Resurrection Day", δείχνοντας πως μπορούσε να προσφέρει σύμφωνα με τα «θέλω» και τις ανάγκες της μπάντας.

Freedom Call - Land Of The Crimson Dawn

Land Of The Crimson Dawn
(Steamhammer, 2012)

Όχι για πέταμα, αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο, το έβδομο άλμπουμ των Freedom Call φαντάζει ως ο πιο τυπικός τους δίσκος, εκείνος που η ταμπέλα της «χρυσής μετριότητας» ταιριάζει γάντι. Άλλωστε, σε μια δουλειά που τα πάντα μοιάζουν δοσμένα με βάση το europower manual, αλλά παρ’όλα αυτά απουσιάζει εκείνο το χαρακτηριστικό catchiness που προσδίδει αξία στα περισσότερα άλμπουμ του είδους, δεν θα γινόταν να ξεχωρίσει για κανέναν λόγο. Βέβαια, ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα για όσο διαρκεί και δεν προβληματίζει, έχει τις παραπομπές στο δικό τους παρελθόν (με το "Back Into The Land Of Light") αλλά ταυτόχρονα δεν προσφέρει και ιδιαίτερες συγκινήσεις, κατατάσσοντας εαυτόν αξιολογικά στα πιο χαμηλά στρώματα της Freedom Call δισκογραφίας.

Freedom Call - Master Of Light

Master Of Light
(Steamhammer, 2016)

Εξαιρώντας το απαράδεκτο, ακαλαίσθητο εξώφυλλο του, το "Master Of Light" υπήρξε ένα απολαυστικό δείγμα ευρωπαϊκού power metal, εμφανιζόμενο στα μέσα μιας δεκαετίας που δεν κρίνεται και η καλύτερη για το είδος. Ακολουθώντας τις συνθετικές λογικές του "Beyond", το οποίο έδειξε πως υπάρχει ακόμη η δημιουργική φλόγα στη μπάντα, το ένατο άλμπουμ των Βαυαρών μουσικά ορίζει το ποιος θα έπρεπε να είναι ο ποιοτικός power metal μέσος όρος ώστε οι φίλοι του είδους να είναι ικανοποιημένοι, αδικούμενο ιδιαιτέρως από την εικαστική εικόνα που φέρει και που απωθεί καταρχάς στο να το προσεγγίσει κάποιος.

 
Freedom Call - The Circle Of Life

The Circle Of Life
(Steamhammer, 2005)

Απογοήτευση. Ακόμη και για το επίπεδο μιας μπάντας σαν τους Freedom Call, που βρίσκονται σταθερά πίσω από τα πιο σημαντικά ονόματα του είδους τους, τέτοια κατακόρυφη δημιουργική πτώση ήταν γεγονός που δεν αναμενόταν. Αυτό, βέβαια, οφείλεται στην εντονότερη συνθετική συμμετοχή του κιθαρίστα Cedric Dupont στο υλικό του δίσκου, φέρνοντας τους Freedom Call υφολογικά πιο κοντά στους Symphorce (λόγω κάποιων πιο κοφτών και στακάτων riff), αλλά το να πέσει το φταίξιμο μονάχα στον Ελβετό κιθαρίστα (ο οποίος αποχώρησε από το σχήμα έπειτα από αυτό το άλμπουμ) θα ήταν άδικο. Σίγουρα, το διαφοροποιημένο αυτό ύφος δεν ταίριαζε στη ψυχοσύνθεση της μπάντας, την ίδια ώρα όμως το πρόβλημα ήταν περισσότερο ποιοτικό, αφού οι νέες συνθέσεις στερούνταν έμπνευσης, τόσο ονοματολογικά (με τους περισσότερους τίτλους να είναι δανεισμένοι από παλαιότερες κυκλοφορίες του power metal χώρου), όσο και μουσικά, κάτι που θα ταλαιπωρούσε την μπάντα για το υπόλοιπο της δεκαετίας.

 
Freedom Call - Dimensions

Dimensions
(Steamhammer, 2007)

Δεν ξέρω αν το "Dimensions" είναι απαραίτητα το χειρότερο ή το πιο απογοητευτικό Freedom Call άλμπουμ, αλλά σίγουρα είναι το τελευταίο έργο τους που προσωπικά θα πρότεινα σε κάποιον να ακούσει. Έπειτα από το σχεδόν καταστροφικό "Circle Of Life", ο Cedric Dupont θα έδινε τη θέση του στο συνομήλικο του Lars Rettkowitz και η μπάντα θα προσπαθούσε μια βεβιασμένη επιστροφή στο πρότερο ύφος της, με τα αποτελέσματα να είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα, αν όχι προβληματικά. Η μπάντα προσπάθησε να δημιουργήσει έναν τυπικό power metal δίσκο, κατά τα Helloween/Gamma Ray πρότυπα, αλλά πλέον η έλλειψη προσωπικότητας μαζί με τη λιγοστή έμπνευση του διδύμου Bay/Zimmermann παρέδωσε μια δουλειά που η ακρόαση της κουράζει ακόμη και τον πιο φανατικό power-ά. Μάλιστα, η προσήλωση στους Helloween εδώ φαίνεται να επεκτάθηκε και στην Deris περίοδο εκείνων, αφού πέραν των ερμηνειών του Bay που παραφέρνουν σε εκείνες του τραγουδιστή των Helloween, το "Mr. Evil" (δημιουργημένο και τιτλοφορημένο κατά τα "Perfect Gentleman" και "Mrs. God" πρότυπα) δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης επ’ αυτού.

 
Freedom Call - Live Invasion​

Live Invasion​
(Steamhammer, 2004)

Επιλεγμένο έναντι του πιο πρόσφατου "Live In Hellvetia", το "Live Invasion" ορίζει κατά κάποιον τρόπο το τέλος της κορυφαίας περιόδου για την μπάντα, απαρτιζόμενο από τραγούδια από τα τρία πρώτα - και καλύτερα - άλμπουμ της, όπως εκείνα παρουσιάστηκαν στο tour για την προώθηση του "Eternity" (κατά τον Απρίλιο και Μάιο του 2002 στη Στουτγκάρδη, το Μόναχο και το Ντίσελντορφ). Συγχρόνως, στα επιπλέον καλούδια της κυκλοφορίας βρίσκουμε και μια διασκευή στο πασίγνωστο "Dr. Stein" των Helloween, οι οποίοι προφανέστατα στέκονται ως η κυριότερη επιρροή των Freedom Call σε αυτά τα 20 χρόνια που οι τελευταίοι δραστηριοποιούνται. 

A Compilation

Europower metal και άγιος ο θεός, σε μια συλλογή τραγουδιών που δεδομένα στηρίζεται περισσότερο στα καλύτερα άλμπουμ που μας έχει προσφέρει το δημιουργικό όχημα του Chris Bay, αλλά δεν ξεχνά να τιμήσει και το πιο αξιόλογο από το υλικό των υπόλοιπων δίσκων που οι Βαυαροί metallers κυκλοφόρησαν.

Spotify Playlist

1. Over The Rainbow (Stairway To Fairyland)
2. Shine On (Stairway To Fairyland)
3. Tears Falling (Stairway To Fairyland)
4. Freedom Call (Crystal Empire)
5. Rise Up (Crystal Empire) 
6. Palace Of Fantasy (Crystal Empire) 
7. Metal Invasion (Eternity)
8. Age Of Power (Eternity)
9. Land Of Light (Eternity)
10. Out Of The Ruins (Legend Of The Shadowking) 
11. Power And Glory (Land Of The Crimson Dawn)
12. Heart Of A Warrior (Beyond)
13. Beyond (Beyond)
14. Edge Of The Ocean (Beyond)
15. Riders In The Sky (Master Of Light)
16. 111 (M.E.T.A.L.)
  • SHARE
  • TWEET