«A Buyer's Guide»: Dennis Lyxzén (Refused, The (International) Noise Conspiracy)

Όχι μόνο το πώς αλλά κυρίως το γιατί πρέπει να ασχοληθείτε με δύο συγκροτήματα ενός καλλιτέχνη με εύρος επιρροών αλλά συγκεκριμένη προσωπική σφραγίδα

Από τους Αντώνη Αντωνιάδη, Κώστα Σακκαλή, 04/03/2020 @ 17:02

Παρότι το όνομα του Dennis Lyxzén μπορεί να μη δημιουργεί αμέσως δέος στον εκάστοτε φίλο της rock μουσικής, τα συγκροτήματα των οποίων ηγήθηκε έχουν το εκτόπισμα να το κάνουν αυτό. Από τη μία έχουμε τους Refused. Ένα συγκρότημα που οραματίστηκε να γίνει ό,τι ο Ornette Coleman για την jazz και ως νέοι προφήτες να μας παρουσιάσουν την «punk που έρχεται». Και το κατάφερε! Από την άλλη έχουμε τους The (International) Noise Conspiracy. Ένα συγκρότημα που σε έναν κόσμο όπου οι MC5 είναι το καλύτερο συγκρότημα του rock, αυτοί είναι ακριβώς οι επόμενοι.

Παρότι με κανένα από τα δύο δεν πάτησε εμπορικές κορυφές από αυτές που το mainstream επιφυλάσσει για «rock stars», αμφότερα, αλλά ειδικά οι Refused, αποτελούν ονόματα που πολλοί αναφέρουν ως επιρροές τους και όλοι σέβονται, ακόμα και αν δεν έχουν ακούσει ούτε νότα τους.

Οι Refused στα πρώτα και πιο δημιουργικά χρόνια τους έτυχαν μικρής αναγνώρισης και η φήμη τους μεγάλωνε διαρκώς μετά τη διάλυσή τους. Το "The Shape Of Punk To Come" ήταν η τελευταία δήλωσή τους στην πρώτη τους περίοδο και αλήθεια, μετά από ένα τέτοιο έργο, θα ήταν άθλος να μπορέσουν να το ακολουθήσουν με οτιδήποτε. Η εκπεφρασμένη τους πρόθεση να μην επανενωθούν έσπασε τελικά το 2012 (και ξανά πάλι το 2013;) εξαργυρώνοντας με νέους οπαδούς και αυξημένο κύρος τα πρότερα χρόνια τους αλλά ταυτόχρονα χάνοντας μέρος της αξιοπιστίας τους και μαζί με αυτή ίσως και κάποιους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους.

Οι The (International) Noise Conspiracy ήταν το βασικό όχημα για τη δημιουργικότητα του Lyxzén στο διάστημα που οι Refused ήταν ανενεργοί. Σε garage rock μονοπάτια σε σχέση με το post-hardcore των Refused, δεν μαλάκωσαν την προσέγγισή τους ούτε μουσικά αλλά και σίγουρα όχι στιχουργικά, με τις πολιτικές αναφορές και την κομμουνιστική τους (όχι απλά αριστερή ή αριστερίζουσα) θεματολογία να τους κατατάσσει στη λίστα με τα πιο πολιτικοποιημένα συγκροτήματα του rock.

Έχοντας ως συνδετικό κρίκο τον Dennis Lyxzén λοιπόν, παρουσιάζουμε έναν ενιαίο δισκογραφικό οδηγό εν γνώσει μας πώς α) τα δύο συγκροτήματα έχουν καθαρά μουσικά τόσα να τους ενώνουν όσα και να τους χωρίζουν και β) ο Lyxzén έχει συμμετάσχει και σε άλλα πρότζεκτ τα οποία όμως κρίθηκαν ως δευτερεύοντα σε σχέση με τα εν λόγω δύο.

 
Refused - The Shape Of Punk To Come A Chimerical Bombination in 12 Bursts

Refused - The Shape Of Punk To Come: A Chimerical Bombination in 12 Bursts
(Burning Heart Records, 1998)​

Είναι δύσκολο να χωρέσεις μέσα σε μια παράγραφο όλες σου τις σκέψεις για μια τόσο ιστορική κυκλοφορία, ειδικά όταν έχουν γραφτεί τόσα πολλά πράγματα για αυτή. Το τρίτο άλμπουμ των Refused άλλαξε όλα όσα ξέραμε για το hardcore μέχρι τότε, με τον ίδιο τρόπο που οι Bad Brains, οι Minor Threat και οι Black Flag, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλάξανε όλα όσα ξέραμε για το punk. Ηλεκτρονικά στοιχεία και jazz πειραματισμοί εμπλουτίζουν τον ήχο του συγκροτήματος με το τελικό αποτέλεσμα να επιβεβαιώνει πλήρως τον τίτλο του άλμπουμ. Βρίσκοντας μια τέλεια ισορροπία στη μουσική τους και διευρύνοντας τα όρια του ήχου τους, οι Refused δημιούργησαν ένα επαναστατικό αριστούργημα, ένα σύγχρονο μουσικό πολιτικό μανιφέστο, που, δικαίως, τους χάρισε μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους ήρωες της rock μουσικής. Αγοράστε το, κατεβάστε το, ακούστε το διαδικτυακά, κάντε ο,τι θέλετε. Πάντως μην το προσπεράσετε. (ΑΑ)

The (International) Noise Conspiracy - A New Morning, Changing Weather

The (International) Noise Conspiracy - A New Morning, Changing Weather
(Burning Heart, 2001)​

Πρόκειται για το δεύτερο ή τρίτο (ανάλογα πως μετράτε, όπως θα αναφέρουμε παρακάτω) δίσκο των The (International) Noise Conspiracy και με οριακή διαφορά τον καλύτερό τους. Γιατί; Ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες, αλλά εδώ οι λεπτομέρειες είναι η εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα σε καθαρή παραγωγή και θόρυβο, σε μαζική απήχηση και ανατρεπτικό πνεύμα, σε indie, garage και punk. Και ο διάβολος κρύβεται σε τραγουδάρες όπως τα δύο από τα τρία μεγαλύτερα χιτάκια τους, το μεν υπό τον ευφάνταστο (και εξαιρετικά εύστοχο) τίτλο "Capitalism Stole My Virginity" και το δεύτερο με τον πολύ πιο ευθύ και απλό "Up For Sale". Εδώ όμως βρίσκεται και τo χιτ-για-μυημένους με τον ακόμα πιο πολιτικά διεισδυτικό τίτλο "Bigger Cages, Longer Chains". Παρότι η δισκογραφία τους ποιοτικά είναι υψηλής σταθερότητας και σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά τους δε διαφέρουν από δίσκο σε δίσκο, αυτό εδώ είναι το καλύτερο σημείο γνωριμίας μαζί τους και η καλύτερη απόδειξη ότι υπήρξε ζωή και μετά τους Refused. Και τι ζωή! (ΚΣ)

 

Refused - Songs To Fan The Flames Of Discontent

Refused - Songs To Fan The Flames Of Discontent
(Startrec, 1996)​

Εδώ στην ουσία μιλάμε για τον πρώτο «μεγάλο» δίσκο των Refused. Στο δεύτερο άλμπουμ των Σουηδών συναντάμε όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία του ήχου τους αλλά σε μια πρώιμη, σχεδόν πρωτόγονη μορφή. Μακριά από τους hardcore μιμητισμούς του ντεμπούτου τους, οι Refused εδώ έχουν ξεκάθαρη μουσική πρόταση και τεράστια μουσική έμπνευση, παρόλο που ακόμη είναι συγκρατημένοι όσον αφορά τους πειραματισμούς τους. Παράλληλα, ο Lyxzen δείχνει να έχει βρει απολύτως τη φωνή του χαρίζοντας μας τα ουρλιαχτά που αγαπήσαμε σε αυτόν και δίνοντας στο συγκρότημα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του στοιχεία. Το "Songs To Fan The Flames Of Discontent" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που όμως για πάντα θα βρίσκεται στη σκιά της αμέσως επόμενης δισκογραφικής κυκλοφορίας του συγκροτήματος που τους έδωσε παγκόσμια αναγνώριση. (ΑΑ)

The (International) Noise Conspiracy - Survival Sickness

The (International) Noise Conspiracy - Survival Sickness
(Burning Heart, 2000)​

Με το "Survival Sickness" ουσιαστικά κατέκτησαν τον κόσμο οι The (International) Noise Conspiracy και το έκαναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με έναν δίσκο που διεκδικεί στα ίσια τις δάφνες του πιο ποιοτικού τους (και μάλλον παίρνει εύκολα αυτόν του πιο γρήγορου ρυθμικά), εδώ αποδεικνύονται εξαρχής πιστοί στο κομμουνιστικό όραμά τους για ένα rock λαϊκό, προσιτό στον καθένα. Πουθενά περισσότερο δεν αντικατοπτρίζεται αυτό από την επιτυχία που σημείωσε ο βραδύκαυστος δυναμίτης του "Smash It Up" ένα τραγούδι που θεωρητικά θα μπορούσε να ανήκει και στους όποιους Green Day αλλά με στίχους όπως «I want to smash it up for all the workers who spent hours into nothing» και ένα video clip γεμάτο με εργασιακές διεκδικήσεις και ιστορικές αναφορές, αποδεικνύεται λίγο πιο βαθύ από την απλή αποτύπωση νεανικής οργής που έχουν ως ταβάνι τους οι Αμερικάνοι. Ανάμεσα σε άλλα δέκα τραγούδια υψηλής ποιότητας και έντασης, εντυπωσιάζει και το σχεδόν jazzy "Will It Ever Be Quiet?". (ΚΣ)

 
Refused - This Just Might Be... The Truth

Refused - This Just Might Be... The Truth
(Burning Heart Records, 1994)​

Όσο και αν λατρεύω τα ντεμπούτα που έγραψαν ιστορία, η αλήθεια είναι πως εκτιμώ πολύ περισσότερο τα συγκροτήματα που με κάθε τους κυκλοφορία βελτιώνονταν και πατούσαν πιο γερά στα πόδια τους. Κάπως έτσι και στο "This Just Might Be...The Truth" συναντάμε τους Refused πριν γίνουν οι Refused. Μία μίξη δηλαδή των αγαπημένων τους συγκροτημάτων σε συνδυασμό με τις πρώτες τους προσπάθειες να βρουν τη δική τους φωνή. Ο Dennis Lyxzen δεν θυμίζει ιδιαίτερα τον μετέπειτα εαυτό του, αφού ο τρόπος που τραγουδά δεν τον κάνει να διαφέρει ιδιαίτερα από τον μέσο hardcore τραγουδιστή της εποχής, ενώ ο δίσκος ηχητικά κινείται κάπου μεταξύ hardcore και thrash metal. Συνολικά, πρόκειται για μία τίμια πρώτη δισκογραφική απόπειρα με αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες από ένα συγκρότημα που στην πορεία θα έγραφε ιστορία. (ΑΑ)

The (International) Noise Conspiracy - First Conspiracy

The (International) Noise Conspiracy - First Conspiracy
(G7 Welcoming Committee) 

Κατά συνθήκη το θεωρούμε ως ντεμπούτο τους παρότι πρόκειται για μία συλλογή από τα τέσσερα 7-ιντσα που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Κυκλοφόρησε όμως πριν το "Survival Sickness" και ουσιαστικά μας εισήγαγε στον ήχο τους. Παρότι ό,τι πιο κοντινό και σίγουρα το μεταβατικό στάδιο μετά τους Refused, εδώ βρίσκουμε τα βασικά χαρακτηριστικά τους που δεν είναι άλλα από τις δυνατές μπασογραμμές, τα επιθετικά πλήκτρα, τις συχνά πολύ καθαρές μελωδίες και τις ευφάνταστες κιθαριστικές φράσεις – πάντα μέσα στα στενά πλαίσια του είδους. Παρότι όλα αυτά θα αναπτυχθούν στο μέλλον αρκετά καλύτερα, το "First Conspiracy" παραμένει ένα εξαιρετικό δείγμα garage punk. (ΚΣ)

The (International) Noise Conspiracy - Armed Love

The (International) Noise Conspiracy - Armed Love
(Burning Heart, 2004)​

Οι προηγούμενοι δίσκοι τους τράβηξαν την προσοχή του Rick Rubin με τον οποίο συνεργάστηκαν στις δύο επόμενες δουλειές τους. Το "Armed Love" και το "Cross Of My Calling". Επίσης η συνεργασία αυτή σήμανε και την αποχώρηση της Sara Almgren που κρατούσε τα πλήκτρα από το ξεκίνημά τους. Αυτά τα δύο γεγονότα αλλοιώνουν σαφέστατα τον ήχο τους με αποτέλεσμα να βγαίνουν λίγο πιο γυαλισμένοι και soulful classic rock. Αν εξαιρέσει κανείς όμως ότι είναι σαν να έχει αλλοιωθεί η ψυχή του συγκροτήματος, και οι δύο παραμένουν αξιοπρεπέστατοι δίσκοι με το "Armed Love" να διατηρεί λίγο περισσότερο τον rock ‘n’ roll χαρακτήρα τους και να περιέχει το καταπληκτικό "Communist Moon". Η βοήθεια του Rubin τους εξασφαλίζει τη συμμετοχή στα πλήκτρα των τεράστιων ονομάτων Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers και όχι μόνο ) και Billy Preston (συνεργάστηκε μέχρι και με τους Beatles) αλλά αυτό βοηθάει μόνο ως προς τη νέα κατεύθυνση που έχουν πάρει. (ΚΣ)

 
Refused - The E.P. Compilation

Refused - The E.P. Compilation
(Burning Heart Records, 1997)​

Με δεδομένο το ότι οι Refused, μέχρι την πρώτη φορά που διαλύθηκαν, είχαν μόλις τρεις δίσκους, το "The E.P. Compilation", όταν κυκλοφόρησε, συμπλήρωνε άψογα τη δισκογραφία τους, δίνοντας μας τη δυνατότητα να έχουμε μαζεμένα τα πρώτα τους E.P. μαζί με κάποιες σπάνιες ηχογραφήσεις όπως οι διασκευές τους στο "Voodoo People" των Prodigy, στο "Bullet" των Misfits, και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα. Ναι, ok, μπορείτε να ζήσετε και χωρίς αυτό, αλλά τότε δεν θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε το "Jag Äter Inte Mina Vänner" που θα σας κάνει να σκεφτείτε «Τι στο διάολο σκεφτόντουσαν;». Σε γενικές γραμμές, μια ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που κυρίως βέβαια απευθύνεται σε όσους έχουν λιώσει τους υπόλοιπους δίσκους τους. (AA)

 
Refused - Freedom

Refused - Freedom
(Epitaph, 2015)​

Η επανένωση των Refused μπορεί να έφερε ένα χαμόγελο σε αρκετούς οπαδούς τους αλλά, παράλληλα, έφερε και μια μικρή απογοήτευση σε όσους πίστευαν πως αυτοί δεν θα ακολουθούσαν την πεπατημένη και θα τηρούσαν όσα διακήρυτταν όταν διαλύθηκαν. Και μπορεί ο Lyxzen στο "Elektra" που ανοίγει το δίσκο να τραγουδάει πως "Nothing Has Changed" όμως συνολικά το "Freedom" αποδεικνύει το αντίθετο. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και οι Refused δεν είναι πλέον εκείνο το συγκρότημα που μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Ναι, ο δίσκος είναι γεμάτος πειραματισμούς αλλά αυτό δεν φτάνει όταν λείπει η έμπνευση. Ίσα- ίσα που μπερδεύει τα πράγματα. Το "Freedom" δείχνει ένα συγκρότημα που δεν ξέρει που πηγαίνει, κι έτσι μας κερνάει επιφανειακές μουσικές εξυπνάδες για να μας πείσει πως ακόμη μπορεί να κάνει ριζοσπαστικά πράγματα. Τουλάχιστον, στο "War Music" που ακολούθησε, οι Refused ακούγονται σαν τους Refused και όχι σαν τους millennial κλώνους τους! (AA)

 
The (International) Noise Conspiracy - Your Choice Live Series

The (International) Noise Conspiracy - Your Choice Live Series
(Your Choice Records, 2002)

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τα δύο επίσημα Live που έχουν κυκλοφορήσει οι T(I)NC. Έχουν ηχογραφηθεί σε παρόμοιες χρονικές περιόδους (μετά την κυκλοφορία του "A New Morning, Changing Weather") περιέχουν σε μεγάλο ποσοστό τα ίδια τραγούδια και το συγκρότημα αποδίδει εξίσου καλά και στις δύο βραδιές. Παρότι η προσθήκη σαξόφωνου στο "Live At Oslo Jazz Festival" δίνει ένα ιδιαίτερο και πολύ σφιχτό ηχητικά αποτέλεσμα, στο τέλος επιλέξαμε το συγκεκριμένο για το medley του "Smash It Up" με το "TV Eye" των Stooges, την απρόσμενη προσθήκη του "Will It Ever Be Quiet?" και κυρίως την καλύτερη αποτύπωση της έντασης που μπορούσαν να μεταφέρουν στην (και από τη) σκηνή. Bonus η δηκτική ειρωνεία προς το "Wind Of Change" των Scorpions λίγο πριν μια φουριόζικη εκτέλεση του "Capitalism Stole My Virginity". (ΚΣ)

Playlist

Παρότι κάποιοι δίσκοι είναι απαραίτητοι στην ολότητά τους, μία αντιπροσωπευτική συλλογή από τα δύο συγκροτήματα θα μπορούσε να μοιάζει όπως η ακόλουθη. Προσοχή! Είναι ιδιαίτερα εύφλεκτη, αποφύγετε (;) την επαφή με (επαναστατικές) σπίθες.

Untitled (This Just Might Be... the Truth)
Dust (This Just Might Be... the Truth)
Burn it (The E.P. Compilation)
Coup D'etat (Songs To Fan The Flames Of Discontent)
Hook Line And Sinker (Songs To Fan The Flames Of Discontent)
This Trust Will Kill Again (Songs To Fan The Flames Of Discontent)
Liberation Frequencey (The Shape of Punk to Come)
Summerholiday vs. Punkroutine (The Shape of Punk to Come)
New Noise (The Shape of Punk to Come)
Refused Are Fuckin’ Dead (The Shape of Punk to Come)
Elektra (Freedom)
I Wanna Watch The World Burn (War Music)
Abolish Work (The First Conspiracy)
Τ.Ι.Μ.Ε.Β.Ο.Μ.Β. (The First Conspiracy)
Smash It Up (Survival Sickness)
The Subversive Sound (Survival Sickness)
Only Lovers Left Alive (Survival Sickness)
Up For Sale (A New Morning, Changing Weather)
Bigger Cages, Longer Chains (A New Morning, Changing Weather)
Capitalism Stole My Virginity (A New Morning, Changing Weather)
Will It Ever Be Quiet? (A New Morning, Changing Weather)
Let’s Make History (Armed Love)
Communist Moon (Armed Love)
Black September (The Cross Of My Calling)

  • SHARE
  • TWEET