«A Buyer's Guide»: Axel Rudi Pell

Οδηγός δισκογραφίας για τον συνεπέστατο Γερμανό κιθαρίστα

Από τον Σπύρο Κούκα, 06/05/2020 @ 13:27

Ξεκινώντας τη μουσική του διαδρομή με αφετηρία τα λαμπερά ‘80s, αλλά όντας περισσότερο γαλουχημένος από τα όσα τα οι Black Sabbath, οι Deep Purple και οι Rainbow (κοινώς, ο Ritchie Blackmore) παρουσίασαν, ο Axel Rudi Pell αποτελεί ένα υπόδειγμα συνέπειας ως επαγγελματίας μουσικός. Αναγνωρίσιμος όσο λίγοι κιθαριστικά, σταθερός στις αξίες και τις επιρροές του δημιουργικά και με το προνόμιο να έχει ικανότατους συνεργάτες σε κάθε φάση της πορείας του, ο Γερμανός κιθαρίστας έχει αφήσει τη δική του σφραγίδα στον heavy/power metal ήχο.

Με το δισκογραφικό του peak να βρίσκεται στα mid-'90s και να ευνοείται από την άνοδο του power metal ήχου στην Ευρώπη, αλλά με αξιοσημείωτα αποτελέσματα και στις μετέπειτα, αρκετά πιο «δύσκολες» για τις μπάντες που είδους, δεκαετίες, ο Pell φαντάζει ως μια σταθερά που ξέρεις πως, βρέξει - χιονίσει, θα είναι εκεί, προσφέροντας τα αναμενόμενα. Έτσι, με αφορμή το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, "Sign Of The Times", ρίχνουμε μια ματιά στην πλούσια δισκογραφία του, επιχειρώντας μια υποτυπώδη κατάταξη των δίσκων που την αποτελούν.

 
Axel Rudi Pell - Black Moon Pyramid

Black Moon Pyramid
(Steamhammer, 1996)

Η περίοδος που ο Jeff Scott Soto υπήρξε τραγουδιστής του σχήματος του Γερμανού κιθαρίστα ανέδειξε σπουδαία άλμπουμ, κρινόμενη ως πιθανότατα η κορυφαία πενταετία της δισκογραφικής του πορείας. Έτσι, το "Black Moon Pyramid" φαντάζει ως ένα άλμπουμ που δεν μπορεί να λείπει από μια ενημερωμένη heavy/power metal δισκοθήκη, με τον ταχυδύναμο Jorg Michael να δίνει το ρυθμό και να συμπληρώνει ιδανικά το σχεδόν all star προδιαγραφών lineup του σχήματος. Μάλιστα, μιλάμε για ένα από τα πιο ποικιλόμορφα έργα που παρουσίασε ο ιδιαίτερος βιρτουόζος, τόσο σε ταχύτητες όσο και σε εγκρατείς «πειραματισμούς», ξεχωρίζοντας τόσο για τα γρήγορα, power metal αισθητικής κομμάτια του, όσο και για τα πιο μακροσκελή του επικά (βλέπε ομότιτλο τραγούδι).

Axel Rudi Pell - Magic

Magic
(Steamhammer, 1997)

Σε συνέχεια των παραπάνω και μόλις ένα χρόνο αργότερα, το "Magic" θα ήταν γεγονός, αποτελώντας, ωστόσο, το κύκνειο άσμα του Soto με το σχήμα. Μεγάλο κρίμα που η συγκεκριμένη συνεργασία δεν ευδοκίμησε για περισσότερο καιρό, αφού η φωνή του Αμερικάνου τραγουδιστή έδειχνε να ταιριάζει απόλυτα με τις επικότροπες, Rainbow-meets-Sabbath on speed συνθέσεις του Pell. Οι ταχύτητες εδώ είναι ακόμη γρηγορότερες σε σχέση με το παρελθόν, επηρεασμένες από τη γενικότερη άνοδο του ευρωπαϊκού power metal εκείνη την εποχή, ενώ αξίζει αναφορά και η παρουσία του Christian Wolff στα πλήκτρα του εν λόγω δίσκου, ο οποίος και την ίδια περίοδο συνεργάστηκε με τους Rage για το "Lingua Mortis" project.

 

Axel Rudi Pell - Eternal Prisoner

Eternal Prisoner
(Steamhammer, 1992)​

Το άλμπουμ που όρισε την έναρξη της συνεργασίας του Axel Rudi Pell με τους Jeff Scott Soto και Jorg Michael, αποτέλεσε και την εκκίνηση της σημαντικότερης - από πλευράς δημιουργικότητας και αποτελεσμάτων - περιόδου του προσωπικού του σχήματος, όντας συγχρόνως ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα της εποχής που κυκλοφόρησε. Κιθάρες που ξέρουν να ροκάρουν, αλλά ταυτόχρονα είναι βουτηγμένες στην power metal σπίντα όταν και όπου χρειάζεται, χαρακτηριστικότατο shredding που εξυπηρετεί τη σύνθεση και μια γεμάτη πάθος και δύναμη φωνάρα, συνέθεσαν ένα υλικό που ναι μεν δείχνει πλεόν την ηλικία του, αλλά οι ρυτίδες του φαντάζουν περισσότερο γοητευτικές παρά απωθητικές.

Axel Rudi Pell - The Masquerade Ball

The Masquerade Ball
(Steamhammer, 2000)

Ο Johnny Gioeli υπήρξε η ιδανική επιλογή για την αναπλήρωση του κενού που άφησε ο Jeff Scott Soto, αφού η ιστορία έδειξε ότι έδεσε άψογα με τον Pell, αναπτύσσοντας μια χημεία που αποδίδει καρπούς άκομη, πάνω από είκοσι χρόνια από την πρώτη δισκογραφική φορά που συνδυάστηκαν. Παρόλα αυτά, οι πρώτες τους δουλειές είναι κι εκείνες που ξεχωρίζουν για το ποιόν τους, πόσο μάλλον το "The Masquerade Ball", ένας δίσκος όπου οι ψυχωμένες ερμηνείες του Gioeli βρίσκουν πραγματική στήριξη από τις συνθετικές εμπνεύσεις του Pell, την ίδια στιγμή που το drumming του Mike Terrana προσπαθεί να χαράξει το δικό του δρόμο.

 
Axel Rudi Pell - Nasty Reputation

Nasty Reputation
(Steamhammer, 1991)​

Το - εξωτερικά - μικρότερο αδερφάκι του "Fright Night" των Stratovarius υπήρξε το δεύτερο - και τελευταίο με τον Rob Rock - άλμπουμ της solo πορείας του Axel Rudi Pell, κερδίζοντας επάξια μια θέση στο εν λόγω αφιέρωμα. Βρισκόμαστε, άλλωστε στις αρχές των '90s, μια «περίεργη» χρονική περίοδο για τις αμιγώς heavy metal μπάντες, η οποία πάντως προσέφερε αρκετές συγκινήσεις μουσικά, με το "Nasty Reputation" να κρύβει όμορφα μερικές από αυτές. Με λίγο πιο άγουρο songwriting ακόμη, αλλά με το ατσάλινο λαρύγγι του Rob Rock να ανεβάζει πολλά επίπεδα το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο βασίστηκε στις απλές δομές και την αγάπη για τα ποικίλα Blackmore πεπραγμένα για να σμιλευθεί, το "sophomore" άλμπουμ της μπάντας υπήρξε ακριβώς τέτοιο, βελτιώνοντας τις ατέλειες του ντεμπούτου και θέτοντας τον πήχη ψηλά για τη συνέχεια.

Axel Rudi Pell - Oceans Of Time

Oceans Of Time
(Steamhammer, 1998)​

Ντεμπούτο για τον Gioeli σε αυτό το δίσκο, με το "Oceans Of Time" να στέκεται σήμερα ως ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ των οπαδών του Axel Rudi Pell. Προσωπικά, δεν θα διαφωνήσω σχετικά με την αξία του, έστω κι αν το τοποθετώ λίγο χαμηλότερα από τα άλμπουμ του Γερμανού κιθαρίστα με τον Jeff Scott Soto, αλλά και από το παρεμφερές "The Masquerade Ball". Λίγες, πάντως, οι διαφορές με τον προαναφερθέντα δίσκο, με σημαντικότερη εκείνη στον ήχο και την προσέγγιση των τυμπάνων (εδώ τα βασανίζει ακόμη ο σπουδαίος Jorg Michael), ενώ το ομότιτλο άσμα είναι από τα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ από το συγκρότημα.

Axel Rudi Pell - The Crest

The Crest
(Steamhammer, 2010)

Η τυποποίηση έχει αρχίσει και αφήνει έντονα τα σημάδια της, με την κατάσταση στη μουσική βιομηχανία και την κατακόρυφη πτώση του heavy/power ήχου στα μέσα των ‘00s να μην βοηθάει ιδιαίτερα. Ωστόσο, ο Axel Rudi Pell, έχοντας διατηρήσει ένα σταθερό lineup για χρόνια γύρω του, καταφέρνει με το μπάσιμο της νέας δεκαετίας να ανακάμψει και πάλι, ξεπερνώντας το προβληματικό "Tales Of The Crown" που είχε προηγηθεί. Από την τελευταία δεκαετία, δε, το άλμπουμ φαντάζει το πληρέστερο έργο του σχήματος, λιγότερο αναμενόμενο μουσικά (όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο), και πιο προτιμητέο σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, εξ ου και η θέση που απολαμβάνει εδώ έναντι του εξίσου καλού "Circle Of The Oath" ή κάποιου άλλου δίσκου.

 
Axel Rudi Pell - Wild Obsession

Wild Obsession
(Steamhammer, 1989)

Λίγο έπειτα την αποχώρηση τους από τους Γερμανούς Steeler, ο κιθαρίστας Axel Rudi Pell και ο μπασίστας Volker Krawczak θα συνεργάζονταν εκ νέου, συνθέτοντας τον πυρήνα της προσωπικής μπάντας του πρώτου. Παρέα με τον ικανότατο γυρολόγο Jorg Michael στα τύμπανα και τον (αρκετά πιο διάσημο - και με συνεργασίες με Ted Nugent, Gary Moore, Humble Pie, αλλά και τους Victory) Charlie Huhn, θα εκκινούσαν ένα δισκογραφικό ταξίδι που, σε αυτό του το πρώτο βήμα δεν είχε απογαλακτιστεί πλήρως από τις λογικές των Steeler (βλέπε και διασκευή στο "Call Her Princess" των τελευταίων), αλλά θα τους όριζε ως συνώνυμο της δισκογραφικής συνέπειας και σταθερότητας. Παρ' όλα αυτά, αυτό καθεαυτό το "Wild Obsession" θα χαρακτηριζόταν μάλλον άνισο, με ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά και αδιάφορα fillers κατά τη ροή του.

 
Axel Rudi Pell - Tales Of The Crown

Tales Of The Crown
(Steamhammer, 2008)

Όπως κάθε Axel Rudi Pell άλμπουμ των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων πάσχει από τα ίδια προβλήματα επανάληψης και τυποποίησης, έτσι και το "Tales Of The Crown" ίσως αδικείται που επιλέγεται σε ετούτη την όχι ιδιαίτερα τιμητική κατηγορία, έναντι κάποιου άλλου δίσκου του Γερμανού κιθαρίστα. Με καθαρά προσωπικά κριτήρια, πάντως, το συγκεκριμένο άλμπουμ στέκεται πιθανότατα ως το λιγότερο αγαπημένο του υπογράφοντα από σχεδόν οποιοδήποτε άλλο προηγήθηκε ή ακολούθησε αυτού. Ίσως να ήταν η πρώτη εντύπωση, ίσως το έτσι κι αλλιώς όχι ιδιαίτερα διαφοροποιημένο songwriting, ίσως απλά το προσωπικό γούστο, αλλά δεδομένα δεν μιλάμε για την πιο λαμπρή στιγμή μιας έτσι κι αλλιώς τεράστιας (σε έκταση) δισκογραφίας, αλλά για ένα δίσκο που και να αργήσει να ανακαλύψει κανείς, δεν θα πάθει και τίποτα.

 
Axel Rudi Pell - Made In Germany

Made In Germany
(Steamhammer, 1995)

Πέντε επίσημους ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους μετράει το σχήμα, μα ο πιο ενδιαφέροντας από αυτούς παραμένει το "Made In Germany", το πρώτο κατά σειρά κυκλοφορίας live άλμπουμ του. Με τίτλο που παραπέμπει ευθέως στους Deep Purple (οι οποίοι διακρίνονται ως τεράστια επιρροή του Pell, ειδικά σε ό,τι αφορά τα κιθαριστικά μέρη του Blackmore), αλλά κι εκτεταμένη, δεκαπεντάλεπτη διασκευή στο "Mistreated", το καλύτερο lineup που πλαισίωσε τον Γερμανό βιρτουόζο δείχνει και ζωντανά τα διαπιστευτήρια του, λίγο πριν τη δημιουργία των σπουδαίων "Magic" και "Black Moon Pyramid".

A Compilation

31 χρόνια, 18 full length άλμπουμ, ένα άλμπουμ διασκευών (ξέχωρα των όσων υπήρχαν σε ορισμένους δίσκους), πέντε ζωντανά ηχογραφημένοι δίσκοι και άλλες τόσες συλλογές με μπαλάντες, η δισκογραφία του Axel Rudi Pell έχει κάμποσα κομμάτια που ξεχωρίζουν, ικανά να σχηματίσουν μια χορταστική πρώτη επαφή με τη μουσική του.

1. Don't Trust The Promised Dreams (Wild Obsession)
2. Land Of The Giants (Nasty Reputation) 
3. Streets Of Fire (Eternal Prisoner) 
4. Wheels Rolling On (Eternal Prisoner)
5. Talk To The Guns (Between The Walls)
6. Casbah (Between The Walls) 
7. Getting Dangerous (Black Moon Pyramid)
8. Black Moon Pyramid (Black Moon Pyramid) 
9. Visions In The Night (Black Moon Pyramid)
10. Magic (Magic) 
11. Prisoners Of The Sea (Magic)
12. Eyes Of The Lost (Magic) 
13. The Masquerade Ball (The Masquerade Ball)
14. The Temple Of The Holy (The Masquerade Ball)
15. Carousel (Oceans Of Time)
16. Oceans Of Time (Oceans Of Time) 
17. Edge Of The World (Shadow Zone)
18. The End Of Our Time (The Crest)
19. Burning Rain (The Crest)
20. World Of Confusion (Circle Of The Oath)
21. The Crusaders Of Doom (Knights Call)

  • SHARE
  • TWEET