«A Beginner's Guide»: Relapse Records

Ενας οδηγός για μια απο τις πιο ακραίες δισκογραφικες στον metal χώρο

Πάνω από δέκα χρόνια πριν, η (πρώτη) κριτική (μου) στο "Ox" ήταν γεγονός. Να που μετά από τόσο καιρό καταπιαστήκαμε με αφιέρωμα για μια από τις πιο εμβληματικές δισκογραφικές στον σκληρό ήχο. Η Relapse Records κλείνει (σε λίγους μήνες) 30 χρόνια παρουσίας στον χώρο. Ο Matthew F. Jacobson φρόντισε να δημιουργήσει μια ετικέτα που θα προωθούσε δίσκους ακραίου metal με προτίμηση στο death και το hardcore. Τότε ο πιτσιρικάς δρούσε στο υπόγειο των γονιών του στην Aurora, του Colorado. Τα πρώτα εφτάιντσα ήρθαν από τις μπάντες Velcro Overdose και Face Οf Decline, αλλά το μεγάλο βήμα έγινε αμέσως μετά με τρεις death metal μπαντάρες τους Deceased, Suffocation και Incantation που έγραψαν και κυκλοφόρησαν τους πρώτους δίσκους.

Μαζί με τον William Yurkiewicz Jr μετέφεραν την έδρα της εταιρίας στην Pennsylvania και έφτιαξαν ένα παρακλάδι της, τη Release, για πιο πειραματικές κυκλοφορίες. Όλα αυτά τα χρόνια οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τριγυρνούν προφανώς γύρω από τη metal μουσική, με έμφαση στο brutal κομμάτι αυτής. Τη διανομή της εταιρείας στην Ελλάδα έχει η Rockarolla.

Αν κάτι λείπει από τον παρακάτω οδηγό είναι σίγουρα οι Nasum. Δεν θα παραθέσω σοβαρή δικαιολογία, είναι θέμα επιλογής, γούστου και επιδραστικότητας. Δυστυχώς δεν χωράνε όλοι. Επόμενο όνομα που μας έλειψε είναι φυσικά οι Burnt By The Sun με το εξαιρετικό "Heart Of Darkness". Καθώς με την επιλογή της 15άδας προσπαθήσαμε να δώσουμε ποικιλία στον ήχο και στα μουσικά είδη που ασχολήθηκε η εταιρία, αναγκαστικά αφήσαμε απ’ έξω συγκροτήματα που είτε οι δίσκοι τους ήταν μισό σκαλοπατάκι παρακάτω από άλλες του οδηγού (στο ίδιο είδος) και ουσιαστικά έχασαν τη θέση λόγο στενότητας χώρου. Αυτές είναι οι Siege, Pan.Thy.Monium, Obscure και Brutal Truth. Ακόμα πιο ακραίες μπάντες που αξίζει να σημειώσουμε και έχασαν μια θέση για ελάχιστο, είναι οι Exhumed, οι Necrophagist και οι Agoraphobic Nosebleed.

Επίσης, αφήσαμε απ΄εξω με μεγάλη λύπη τους Ulcerate γιατί πήγαν στη Relapse αφού είχαν βγάλει δύο τεράστιες δισκάρες που τους καθιέρωσαν. Προφανώς και λείπουν οι Misery Index ελέω Dying Fetus. Δεν συμπεριλάβαμε και τους πολύ ενδιαφέροντες Genghis Tron, Red Fang, Nothing και Indian όχι γιατί δεν έχουν καλούς δίσκους, αλλά κυρίως γιατί ο ήχος τους δεν αντιπροσωπεύει τον πυρήνα και τη βασική μουσική κατεύθυνση της Relapse, απλά. Προφανώς και αξίζει να ψάξετε όλες τις παραπάνω και να απολαύσετε μία μία τις παρακάτω (Θ. Γενιτσαρίδης)

Spotify Relapse Playlist
Bandcamp Official
Youtube Official


Suffocation - Human Waste
(1991)

Suffocation - Human Waste

Είναι αποδεκτό πως ίσως ο πιο σοφός τρόπος για να εισέλθει κανείς στη δισκογραφία των Suffocation, είναι το μνημειώδες "Effigy Of The Forgotten". Λίγο καιρό νωρίτερα όμως εκείνη τη χρονιά, Πρωτομαγιά για την ακρίβεια, η καλύτερη και πιο επιδραστική brutal death metal μπάντα της ιστορίας, κυκλοφορούσε το "Human Waste" EP. Μπορεί ο ήχος να είναι πιο οργανικός, ακόμη και για την εποχή, τα αδιαμφισβήτητα κυρίαρχα όμως φωνητικά του Mullen δίνουν το στίγμα. Με ηγέτη τον Hobbs, η μπάντα ξεδιπλώνει στο δεύτερο αυτό demo της, το μανιακό τεχνικό της riffing, δίνοντας μια σοβαρή πρόγευση των όσων θα διαδραματιστούν μετέπειτα. Τα κλασικά "Infecting The Crypts" και "Mass Obliteration" είναι παρόντα, όπως και το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ η μπάντα, το "Catatonia". Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο "Jesus Wept". Αυτή του η εκτέλεση, ίσως είναι η καλύτερη της μπάντας. Το απαραίτητο αυτό EP, φανερώνει μια ακόμη πιο αδάμαστη εκδοχή του μεγαθήριου που ονομάζεται Suffocation και κάθε ακρόαση των πρώτων τους κυκλοφοριών οφείλει να το περιλαμβάνει. (Α. Ζαμπάρας)


Incantation - Onward Τo Golgotha
(1992)

Incantation - Onward Τo Golgotha

Για τον γράφοντα, ο δίσκος αυτός είναι ο σημαντικότερος του παρόντος αφιερώματος. Για την ακρίβεια, το ντεμπούτο των Incantation, δεν είναι απλά μια κλασική death metal κυκλοφορία. Το "Onward To Golgotha", ισχυρίζομαι πως επηρέασε τη συντριπτική πλειοψηφία κάθε death metal μπάντας που εμφανίστηκε μετά από αυτό. Η τεχνοτροπία των riffs των Incantation, μαζί με των έτερων Immolation, παρά τις σαφείς Morbid Angel επιρροές, ίσως σήμερα βρίσκεται στο peak της εμπορικότητας της, μιας και είναι ο βασικός λόγος που υπάρχει αυτή η αναβίωση σπηλαϊκού death metal, ενώ ακόμη και το σύγχρονο blackened death metal, ουσιαστικά κοπιάρει διαρκώς αυτόν δίσκο. Το συναίσθημα, είναι το μόνο που είναι πιο σκοτεινό από τη διαρκή μαεστρία των «συγκοπτόμενων» ρυθμικών μερών, του αχαλίνωτου δυσαρμονικού riffing, της τελειότητας. Οι κιθάρες των Pillard (ας μην μιλήσουμε για την επίδραση που είχαν τα φωνητικά του) και McEntee είναι μια σχολή μόνες τους, καταδικάζοντας όλους τους απογόνους σε μια μάταια πορεία προς τον Γολγοθά του death metal. Ο δίσκος είναι τόσο ολοκληρωμένος, που κάθε στιγμή από τα 45 λεπτά του μοιάζει απέριττη. Ευκαιρία λοιπόν για επανάληψη. (Α. Ζαμπάρας)


Disembowelment - Transcendence Into The Peripheral
(1993)

Disembowelment - Transcendence Into The Peripheral

Αυστραλία. Ισως το πιο βαθύ και σκοτεινό death doom της εποχής. Ουσιαστικά είναι αυτό που ορίζει το είδος. Είναι ο μοναδικός ολοκληρωμένος δίσκος του συγκροτήματος, αλλά μιλάμε για αριστούργημα. Είναι επικυνδινο καθώς ενδεχεται να προκαλέσει ασχημα συναισθήματα. Μπορεί να σε τσακίσει άσχημα. Η παραγωγή είναι δύσκολη, σκοτεινή και πάρα πολλή σκληρή σε σχέση με τα υπόλοιπα της εποχής. Απάνθρωπα φωνητικά και τύμπανα γραμμένα πολύ πίσω, με αντίλαλο, χαμένα. Είναι πρώιμο, ωμό, άγουρο, αλλά κρύβει μέσα τόσο αυτή τη σαπίλα που εψαχνε τότε η δισκογραφική. Στην Ευρώπη κυκλοφόρησε με τη βοηθεια της Nuclear Blast. CD, βινυλιο αλλά και κασσέτα ανέλαβε η Relapse. Έχει hardcore, black metal, punk, doom, gothic και άπειρα death στοιχεία. Είναι μια κατηγορία μόνο του. Τι να λέμε! (Θ. Γενιτσαρίδης)


Amorphis - Tales From The Thousand Lakes
(1994)

Amorphis - Tales From The Thousand Lakes

Το δεύτερο άλμπουμ της παρέας από το Helsinki έμελλε να γράψει ιστορία στη heavy μουσική των '90s και όχι μόνο. Αφενός ήταν εναρμονισμένο με το ποιοτικό ρεύμα του μελωδικού doom/death metal της εποχής και αφετέρου συνέβαλε τα μέγιστα στην περαιτέρω στροφή των metal συγκροτημάτων στην τοπική τους μουσική και λογοτεχνική παράδοση. Οι Amorphis βούτηξαν βαθιά στο Kalevala - το εθνικό επικό ποίημα της Φινλανδίας και κύρια πηγή της τοπικής folk παράδοσης - αξιοποιώντας στιχουργικά το μυθικό του υλικό και το έντυσαν με το μελωδικό τους death metal, εμπλουτίζοντας το με μια classic metal αίσθηση, σποραδικά καθαρά φωνητικά, πλήκτρα και eastern κλίμακες. Το "Tales From The Thousand Lakes" είναι ένα μνημείο για το φινλανδικό metal και έβαλε τη χώρα για τα καλά στον metal με λαογραφικές αναζητήσεις χάρτη, πλάι σε Βρετανούς, Σουηδούς και Νορβηγούς συνοδοιπόρους τους. Ήταν επίσης η εκτόξευση μιας πορείας που αποδείχτηκε λαμπρή και κρατάει ως τις μέρες μας, αν και το στυλ τους στη συνέχεια άλλαξε αισθητά. (Α.Καλαμούτσος)


Neurosis - Through Silver In Blood
(1996)

Neurosis - Through Silver In Blood

Το πέμπτο άλμπουμ των Neurosis και πρώτο τους για τη Relapse, δεν αποτελεί απλά μια από τις πιο ιστορικές κυκλοφορίες του label αλλά και μια μνημειώδη στιγμή/καμπή του σκληρού ήχου των τελευταίων 30 χρόνων. Αν και το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι από το "Enemy Of The Sun", το "Through Silver In Blood" αποτελεί για πολλούς τον πρώτο ή και έναν από τους καλύτερους post metal δίσκους που βγήκε ποτέ. Εδώ οι Neurosis διαμόρφωσαν μεγάλο μέρος του θηριώδους ήχου τους: θεόβαρα riffs, πλημμυρισμένα από ανείπωτη δύναμη και μελαγχολία, hardcore κατάλοιπα και μυστικιστικά/κοσμικά vibes. Η ήδη τέλεια συνταγή συνέχισε να δουλεύεται και στα επόμενα άλμπουμ, κάνοντας τους Neurosis κλασικούς αλλά ίσως και το πιο επιδραστικό metal γκρουπ των τελευταίων δεκαετιών. Το "Through Silver In Blood" έκανε σημαντικό θόρυβο στις ΗΠΑ και τους εξασφάλισε μια περιοδεία δίπλα στους Pantera, κυρίως όμως αποτελεί το σταυροδρόμι μιας ανεξίτηλης καλλιτεχνικής πορείας. (Α. Καλαμούτσος)


Today Is The Day - Temple Of The Morning Star
(1997)

Today Is The Day - Temple Of The Morning Star

Αγαπημένος δίσκος από την μπάντα είναι μάλλον το "Sadness Will Prevail", αλλά το "Temple..." είναι αυτό που έφερε σε άλλη διάσταση το θορυβώδες, πειραματικό, ακραίο και σάπιο rock τους κοντά επιτέλους σε κάτι πιο προοδευτικό και πιθανά μοναδικό (avant-garde) metal. Δεν έφταναν πολλές μπάντες εκείνη τη δεκαετία σε τόσο τραβηγμένα σημεία. Μονο οι Mr. Bungle και οι Pan.Thy.Monium είχαν παρόμοιες ιδέες τότε. Φυσικά και εδώ θα βρεις ότι ανώμαλο και ακραίο έχεις φανταστεί. Σε σημεία αυτά που ακούς είναι υβριστικά και κάφρικα που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι απαγορευμένα ή ελεγχόμενα. Στ’ αρχίδια τους όλα βέβαια και καλά έκαναν. Δηλαδή με δικά τους λόγια… ο κώλος τους μάτωσε με εκτίμηση, για ότι κι αν λέω εγώ ή τελοσπάντων οποιοσδήποτε. Φάντασου δηλαδή πόσο δεν τους ένοιαζε ο κάθε πουριτανός Αμερικάνος. Ισα ίσα που σίγουρα ήταν προκλητικοί επιτηδευμένα για τον κάθε μαλάκα. Δεν είναι η μουσική που ακούς εύκολα. Δεν είναι οι συνθέσεις που αντιλαμβάνεσαι την έμπνευση ή/και την ενορχήστρωση. Εξαιρετικά δύσκολος ήχος. Απροσμενες αλλαγές. Ακαταλαβίστικες πολυπλοκότητες. Ενδιαφέρουσες όσο τίποτα άλλο μουσικές ιδέες. Απο τον εμετό στη μουσική γαλήνη και τούμπαλιν. Αν απορείς γιατί έβγαλαν παράξενες μουσικές οι Converge και οι The Dillinger Escape Plan, αυτός ο δίσκος είναι η απόδειξη σου. (Θ. Γενιτσαρίδης)


The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
(1999)

The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity

Με το συγκρότημα να έχει διαγράψει πλέον τον κύκλο του, μια επιστροφή στην έναρξη των πάντων, δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από το γενικότερο καλλιτεχνικό μέγεθος της μπάντας. Πριν από είκοσι χρόνια, ο πρώτος δίσκος των DEP έμελλε να προξενήσει πανικό σε μια πληθώρα υποϊδιωμάτων του ακραίου ήχου. Αν και πλέον κατά γενική ομολογία το μουσικό ιδίωμα με το οποίο προσδιορίζεται ο ηχητικός παροξυσμός του "Calculating Infinity" είναι το "mathcore", τότε κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Οι συνθέσεις, άριστες σε δομή αλλά και αλληλουχία, χτυπούσαν αλύπητα όλες τις ταμπέλες του ακραίου ήχου. Progressive, technical, metal, grind, post,hardcore, όλα γίνονταν μύλος στις κιθάρες των Weinman-Benoit που δεν γνωρίζουν τι εστί μέτρο. Οι στίχοι και η ερμηνεία δε του ομογενή Minakakis, δίνουν μια άλλη διάσταση, ειδικά συνυπολογίζοντας το βαθιά προσωπικό τους περιεχόμενο. Η πιο εμπορική, έως τότε κυκλοφορία της Relapse, άνοιξε τους ορίζοντες ιδιώματος και οπαδών. Μέχρι το κλείσιμο με τα samples από το «ημερολόγιο της Άννας Φράνκ (1959)», μεσολαβούν ανατριχίλες ακόμη και για λίγα δευτερόλεπτα. Όσο διαρκεί δηλαδή η μετάβαση από το "Clip The Apex.. Accept Instruction" στο ομότιτλο. (Α. Ζαμπάρας)


Dying Fetus - Destroy The Opposition
(2000)

Dying Fetus - Destroy The Opposition

Κατά την ηχογράφηση του τρίτου τους δίσκου, η τετράδα από το Maryland, είχε να διαλέξει ουσιαστικά ανάμεσα στη Relapse ή τη Necropolis. Τελικά, η συμφωνία για τρεις δίσκους με την πρώτη, αποτέλεσε μια σπουδαία νέα αρχή, σε όλους τους τομείς, για τους άρχοντες του brutal death metal. Το "Destroy The Opposition", με συμπαραγωγή από τον Steve Carr, δεν είναι απλά, πιθανώς ο καλύτερος τους δίσκος, ούτε απλά ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Η στροφή των Dying Fetus σε πιο πολιτικοποιημένες στιχουργικές φόρμες, μπορεί εύλογα να ισχυριστεί κανείς πως ξεκίνησε μια ολόκληρη σχολή. Η τεχνική ικανότητα των μελών μετατρέπεται σε ένα πανίσχυρο χωνευτήρι το οποίο επιτρέπει σε όλα τα death metal υλικά να μετατρέπονται σε συνθέσεις, πιασάρικες, ευθείς και ισοπεδωτικές. Η αίσθηση που μεταδίδουν τα πρώτα μέτρα του "Praise The Lord (Opium Of The Masses)" ξεθωριάζει μόνο μετά το πέρας του ισοπεδωτικού "Justifiable Homicide". Αν υπάρχει ένα παράπλευρο θετικό αυτής της δισκάρας, είναι πως έπειτα από την κυκλοφορία, ο Netherton ύστερα δημιούργησε τους Misery Index χαρίζοντας άλλη μια δισκάρα υπό τη σκέπη της Relapse. (Α. Ζαμπάρας)


Pig Destroyer - Prowler In The Yard
(2001)

Pig Destroyer - Prowler In The Yard

Αρχικά, κατά την οργάνωση του αφιερώματος, υπήρξε μια συζήτηση για το αν πρέπει να μπει αυτός ο δίσκος των Pig Destroyer ή το "Book Burner" Όσο κορυφαίο όμως και αν είναι το τελευταίο, ειδικά για την παρούσα δεκαετία, η αλήθεια είναι πως ο δεύτερος δίσκος των Pig Destroyer έχει άλλη αίγλη. Από το εμβληματικό του εξώφυλλο, μέχρι το τελευταίο του δευτερόλεπτο και την πλοκή του (concept άλμπουμ παρακαλώ), αυτός ο δίσκος κατεβαίνει αμάσητος. Οι Pig Destroyer, παραδίδουν μαθήματα σκεπτόμενου grindcore, με ευκολομνημόνευτες συνθέσεις και ποικιλία ρυθμών και ταχυτήτων, κατά μήκος των 22 συνθέσεων του δίσκου. Το σερί δε από το "Evacuating Heaven" μέχρι το "Pornographic Memory" ίσως είναι μνημειώδες. Οι δυνατότητες του ιδιώματος ήταν διαφορετικές, ενώ το drumming του Harvey μάλλον ξεκίνησε σχολή ολόκληρη. Ο δίσκος αυτός, μέσω της Relapse επέτρεψε σε ένα ευρύ πεδίο ακροατών να κατανοήσει πως η τέχνη, ακόμη και στην πιο ακραία μορφή της, μπορεί να είναι διαρκώς απρόβλεπτη αλλά και σκοτεινά ποιητική. Κάθε ακρόαση των "Cheerleader Corpses" και "Hyperviolet" μόνο, μπορεί να συνηγορήσει, πόσο μάλλον ενός από τους καλύτερους grind δίσκους όλων των εποχών. Έκτοτε, οι Pig Destroyer είχαν να ανταγωνισθούν μόνο τους εαυτούς τους. (Α. Ζαμπάρας)


Nile - In The Darkened Shrines
(2002)

Nile - In The Darkened Shrines

Επιβλητικό και κακόβουλο όπως το φίδι στο εξώφυλλο, το τρίτο άλμπουμ των Nile δεν είχε καμία διάθεση να αστειευτεί. Αντιθέτως, διεκδίκησε και κέρδισε για τον εαυτό του κάποια από την αίγλη των παλιών δασκάλων του ιδιώματος, μεταφέροντας στα '00s την απόκοσμη αύρα των Morbid Angel, με τους δικούς τους όμως όρους: εκκωφαντικές ταχύτητες κι έρποντα μέρη, ανατολίτικες σκάλες, σχεδόν ασυγκράτητη επικότητα και θεματολογία βαθιά βουτηγμένη στην Αιγυπτιακή μυθολογία, με ολίγη από Lovecraft. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, απόκοσμο και μυστικιστικό, με μια αύρα αλήθειας όμως να πλανάται σαν υπόνοια. Ο δίσκος ίδρυσε ουσιαστικά την αιγυπτιολάγνα death metal σχολή - με αρκετούς κακόγουστους μιμητές όπως μας είπαν κι οι ίδιοι πρόσφατα. Πιθανόν το επόμενο "Annihilation Of The Wicked" να στέκεται στο ίδιο ύψος, η κυρίως ζημιά έγινε όμως εδώ. Ιδιαίτερη μνεία στο εκπληκτικό drumming του Tony Laureano, στη μόνη του δισκογραφική παρουσία με τους Nile. (Α.Καλαμούτσος)


Mastodon - Leviathan
(2004)

Mastodon - Leviathan

Όσο κι αν το ντεμπούτο των Mastodon "Remission" είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις, κανείς δεν είχε υπολογίσει τη θύελλα που θα ξεσήκωναν με το "Leviathan". Επρόκειτο για ένα άλμπουμ με τη στόφα του πραγματικά σπουδαίου instant classic και κάθε του δευτερόλεπτο φάνταζε σημαντικό. Το κουαρτέτο φανέρωνε για πρώτη φορά μια τρομερά εκλεκτική γκάμα επιρροών, συνδυάζοντας sludge, hardcore, thrash, progressive, grunge και classic rock στοιχεία με αδιαμφισβήτητη επιτυχία και συνεκτικότητα. Μέρος της μεγαλεπήβολης, επικής ατμόσφαιρας του δίσκου οφείλεται στη -χαλαρή - στιχουργική προσέγγιση του "Moby Dick", ενός από τα πλέον αρχετυπικά δημιουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας. Η δύναμη της φύσης και η δύναμη της θέλησης, η εκδίκηση, οι φιλοσοφικοί στοχασμοί και τελικά η αναμέτρηση του ανθρώπου με τον εαυτό του, αποδόθηκαν σε ένα από τα πιο φρέσκα και ανανεωτικά heavy metal άλμπουμ που είχε ακούσει ο κόσμος ως τότε. (Α.Καλαμούτσος)


High On Fire - Blessed Black Wings
(2005)

High On Fire - Blessed Black Wings

Εάν σε αυτό τον οδηγό βάζαμε το "Surrounded Βy Thieves" ή το "Death Is This Communion" από την παρέα του Matt Pike, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Αυτός όμως ο δίσκος φτιάχνει μια απίθανη ισορροπία. Ζυγίζει τόσο καλά το stoner, το sludge, το thrash και λίγο το doom και φτιάχνει ένα μοντέρνο και άπαιχτο heavy metal, που ειλικρινά επαναπροσδιορίζει τον όρο heavy. Ειναι βαρύ όσο δεν πάει. Ειναι γρήγορο όποτε θέλει. Ειναι ρυθμικό όποτε χρειάζεται. Ειναι σάπιο όσο μπορεί. Ειναι βρώμικο συνεχώς και είναι μεθυστικό εκεί που πρέπει. Είναι Slayer, Motorhead, Entombed, Sleep και Melvins μαζί! Μια απόλυτα ταιριαστή λέξη, το τι σου κάνει αυτό εδώ το αριστούργημα, είναι ότι σε τσακίζει. Σε διαλύει ρε αδερφέ. Σε κάνει κομμάτια. Σε κάνει να σκεφτείς πόσο εύκολο ακούγεται τελικά να συνδέεις το παρελθόν με το μέλλον. Δεν είναι όμως. Πρεπει να έχεις τ’ αρχίδια να το κάνεις. Αλλιώς θα το έκαναν όλοι σωστά. Πόσο όμορφο τελικά είναι το απλό. Είναι ίσως ότι πιο heavy θα ακούσεις ποτέ. Σίγουρα ότι πιο βαρβάτο έχει ο οδηγός. (Θ. Γενιτσαρίδης)


Baroness - Red Album
(2007)

Baroness - Red Album

Είναι το ντεμπούτο της μπάντας το οποίο ήρθε μετά από δύο πολύ σκληρά και ωμά EP που δεν σε προϊδέαζαν για το τι θα ακολουθήσει. Το πρώτο από τη σειρά εξωφύλλων που ακόμα και τώρα εντυπωσιάζουν σαν αγνό έργο τέχνης. Ενας δίσκος τόσο ιδιαίτερος και ξεχωριστός όσο λίγοι στη δισκογραφική αυτή και στην ψαγμένη μουσική γενικότερα. Βραχνές κραυγές χωρίς ιδιαίτερη ομορφιά, αλλά τόσο ξεχωριστά. Οσο prog χρειάζεται, όσο sludge αντέχεις και μια εναλλακτική rock ματιά που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Αυτό το southern stoner groove που έβρισκες μόνο στους Kylesa τότε, ήρθε κι έκατσε απίθανα ωραία με αυτούς εδώ. To έχει η Savannah μάλλον το μυστικό αυτής της μουσικής. Ο John Baizley έφτιαξε ότι καλύτερο έχει κάνει ποτέ. Εδώ θα βρεις maiden-ικες μελωδίες, επικές riff-αρες, εκπληκτικό rhythm section αλλά και μοναδικά φωνητικά. Ολα στο κόκκινο. Παραδοξες δομές που ζεματάνε. Καμία τελειότητα, μόνο φρέσκες ιδέες και βάθος. Η πολυπλοκότητα αβίαστη, χωρίς να προκαλεί και να σε χαλάει. Δεν έχει αυτό το επιτηδευμένα δήθεν του προοδευτικού, ούτε καθοδηγείται από δομικές και μουσικές προσταγές. Ειναι όσο αυθεντικό πρέπει να είναι. Ειναι τεφαρίκι. (Θ. Γενιτσαρίδης)


Minsk - The Ritual Fires Οf Abandonment
(2007)

Minsk - The Ritual Fires Οf Abandonment

Εχω γράψει ότι οι εκ Σικάγο ορμώμενοι Minsk, είναι από τις ελάχιστες μπάντες, που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στους πατέρες Neurosis σαν ίσοι. Το 2015 έπαθα την πλάκα μου με το "The Crash And The Draw" αλλά ο δίσκος που ακόμα παραμένει στην κορυφή για αυτούς είναι αυτός εδώ. Ϊσως να έβαζα και στα δύο 9 στα 10 ας πούμε, άλλα σημασία έχει και η ημερομηνία κυκλοφορίας, οι επιρροές και το νιάτο. Ριγος και ενθουσιασμός λοιπόν σε κάθε ακρόαση. Ατμόσφαιρα, ποικιλία και βρωμιά από τις λίγες. Ειναι ακόμα από τους καλύτερους post-metal δίσκους όλων των εποχών και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Εχει βάθος, υπόβαθρο με παραμορφώσεις και πειραματισμούς, φωνητικά βαθιά και μουσικές που άλλοτε σε υπνωτίζουν και άλλοτε ισοπεδώνουν οικοδομικά τετράγωνα. Λατρευτός ήχος και μοναδική μπάντα. Όποτε το ακούω ανατριχιάζω. Δεν βρίσκω πουθενά ψεγάδι. Τεχνη στο τέλειο σημείο. Οσο τραχύ κι αν είναι θα μπορέσεις να το πεις ακόμα και γλυκό. Εναι φανταστικό, λέγοντας τη λέξη αργά, σταθερά και εμφατικά. Φ α ν τ α σ τ ι κ ό! (Θ. Γενιτσαρίδης)


Burst - Lazarus Bird
(2008)

Burst - Lazarus Bird

Η ιστορία των Burst είχε αρκετά κοινά με των συμπατριωτών τους Refused των τελών των '90s: μια πολύ αξιόλογη μπάντα με αξιοπρόσεκτες ως πολύ καλές κυκλοφορίες, κυκλοφορεί ένα θαυμάσιο και εξόχως ριζοσπαστικό άλμπουμ κι έπειτα αποσύρεται. Το "Lazarus Bird" από όπου και να το πιάσεις είναι αριστουργηματικό: υψηλή στιχουργική αισθητική και καλλιτεχνική αύρα, άριστη αξιοποίηση της κληρονομιάς των μεγάλων του post metal και του metalcore και, κυρίως, πρόσθεση μιας γερής ένεσης καθαρής προοδευτικότητας. Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό κι ένα σωρό μπάντες ξεκίνησαν να πειραματίζονται με progressive και post hardcore στοιχεία. Αυτό όμως που κανείς από τους μιμητές δεν έχει επιτύχει ως σήμερα είναι το μοναδικό songwriting των Burst, αυτήν την αίσθηση ότι μέσα σε μια σύνθεση μπορεί να συμβεί η οποιαδήποτε ανατροπή χωρίς η ολότητα να διασπαστεί ποτέ. Ακόμα αξεπέραστο, ακόμα σχετικά παραγνωρισμένο. (Α.Καλαμούτσος)

  • SHARE
  • TWEET