«A Buyer's Guide»: The Smiths & Morrissey

Το σημαντικότερο συγκρότημα που ξεπήδησε από την ανεξάρτητη βρετανική σκηνή των 80s ξεκίνησε από το Manchester 30 χρόνια πριν και βασίστηκε στην αποδοτικότατη -όσο και ταραχώδη- συνεργασία του Steven Patrick Morrissey με τον Johnny Maher (Marr). O Marr έγραφε μουσική αντλώντας έμπνευση από τη βρετανική σκηνή των 60s και ο Morrissey απογείωνε τα κομμάτια με θεατρικές ερμηνείες και φρασεολογία που όμοιά της δεν είχε χρησιμοποιηθεί από κανέναν. Ο Moz είχε πάθος με τον Oscar Wilde, τον James Dean και τους New York Dolls (πρόεδρος του βρετανικού fan club!) και -στα αλήθεια- φαντάζει σαν την ακριβή συνισταμένη τους.


 
Μαζί με τους Andy Rourke (μπάσο) και Mike Joyce (drums) παρέμειναν προσηλωμένοι στη μίζερη πραγματικοτητα και έγραφαν τραγούδια για καθημερινούς ανθρώπους (με νευρώσεις). Ο ρομαντισμός ξεχείλιζε, αλλά ήταν ιδωμένος από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία από εκείνη των νεο-ρομαντικών του new wave. Με την επιλογή του πιο κοινότυπου ονόματος δήλωναν την αποστασιοποίησή τους από τη synth-pop που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη. Κυκλοφόρησαν μια σειρά από καταπληκτικά singles μέχρι το 1987 που διαλύθηκαν. Μπορεί να μην κατάφεραν να σκαρφαλώσουν ψηλότερα από τη 10η θέση του βρετανικού singles chart, αλλά η συνεισφορά τους θεωρείται καταλυτική, με χιλιάδες μπάντες να πατούν στα βήματά τους.

Η συνέχεια ανήκε σχεδόν αποκλειστικά στον Morrissey, ο οποίος -ιδιαίτερα στα ‘90s- κυκλοφορούσε δίσκους με ρυθμό πολυβόλου. Όσο κι αν αγαπάμε τον Marr, η ιστορία έδειξε ότι όταν είσαι ο Morrissey, σχετικά εύκολα βρίσκεις κάποιον για να αντικαταστήσεις «έναν» Marr, ενώ αν είσαι ο Marr είναι εντελώς άστοχο να πιστεύεις ότι μπορείς -έτσι απλά- να προσλάβεις «έναν» Morrissey και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες μαζί του. Ναι, καλά το καταλάβατε, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι δεν είναι όλα τα άλμπουμ των Smiths καλύτερα από τα προσωπικά του Moz.



Λίγες μέρες απομένουν μέχρι την εμφάνιση αυτού του γίγαντα στην καυτή Αθήνα και εμείς εδώ στο Rocking.gr θεωρήσαμε ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τον ερχομό του από ένα «Buyer’s Guide». Όσο δύσκολες κι αν είναι οι επιλογές, θα κάνουμε την καρδιά μας πέτρα για εκείνα που έμειναν απ’ έξω και θα προχωρήσουμε με θάρρος, αρετή και μια γλαδιόλα στην κωλότσεπη. Πάμε λοιπόν.

Masterpieces
	The Queen Is Dead Rough Trade/Sire (16/6/1986, UK#2, US#150) Ένα μνημείο για τη βρετανική -και όχι μόνο- μουσική. Ένα θεσπέσιο σύνολο από το οποίο ξεπήδησαν μερικά ανεπανάληπτα singles. Προϊόν των τεταμένων σχέσεων μεταξύ τους, αλλά και των έντονων προστριβών με τη δισκογραφική τους. Τα υπόλοιπα μέλη έπαιξαν, όσο καλύτερα μπορούσαν, το παιχνίδι «κρατάμε το Morrissey χαρούμενο» και όλοι βγήκαν κερδισμένοι. O Marr «έστρωσε» ένα υπέροχο μουσικό κρεβάτι και ο Morrissey ανταποκρίθηκε με τους καλύτερους στίχους του, οι οποίοι βρίσκονται στα απόλυτα άκρα όντας είτε σπαρακτικοί, είτε ευφυέστατα χιουμοριστικοί. Η έκπληξη ήταν μεγάλη μετά το -στρατευμένο και «αντιΘατσερικό», αλλά κάπως στάσιμο- "Meat Is Murder" (1985). Big mouth had stricken again.
	The Smiths Rough Trade/Sire (20/2/1984, UK#2, US#150) Το θρυλικό ντεμπούτο τους έφτασε στη 2η θέση του βρετανικού άλμπουμ chart, καθώς με τις ζωντανές τους εμφανίσεις και την προβολή του μεγάλου DJ John Peel είχαν ήδη καταφέρει να συγκροτήσουν έναν πυρήνα πιστών οπαδών. Μπορεί η παραγωγή να είναι κάπως «άγουρη» και το group να βελτιώθηκε πολύ στη συνέχεια, αλλά τα τραγούδια παραμένουν άκρως γοητευτικά μέχρι σήμερα, ενώ αποδείχθηκαν καθοριστικά για αμέτρητα συγκροτήματα που ακολούθησαν στα βήματα τους. Those Charming Men.
Cornerstones
	Strangeways, Here We Come Rough Trade/Sire (28/9/1987, UK#2, US#55) Ο Morrissey κι ο Marr διαφωνούν σε πολλά, αλλά συμφωνούν ότι το άλμπουμ αυτό είναι η καλύτερή τους δουλειά. Η συνεισφορά του Stephen Street στην παραγωγή έχει ως αποτέλεσμα τον πιο πλούσιο ήχο στη δισκογραφία τους. Ο δίσκος κυλάει υπέροχα και είναι δύσκολο να διακρίνεις ότι η ένταση στις σχέσεις του Morrissey με τον Marr είχε φτάσει σε μη βιώσιμα επίπεδα και θα οδηγούσε στην πρόωρη διάλυση του group, αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Από εδώ κυκλοφόρησαν τέσσερα singles με πάνω από επτά λέξεις στον τίτλο κατά μέσο όρο. Stop me if you think that you’ve heard this one before.
	Vauxhall And I Parlophone/Sire (14/3/1994, UK#1, US#18) O solo δίσκος που στέκεται επάξια δίπλα στα τέσσερα studio άλμπουμ των Smiths. Το πνεύμα και ο κυνισμός, ο ρομαντισμός και η δραματικότητα, ακόμη και ο χαρακτηριστικός ήχος, βρίσκονται όλα εδώ και μάλιστα πιο ώριμα. Ο παραγωγός Steve Lillywhite έκανε υπέροχη δουλειά αντικαθιστώντας τον Mick Ronson που είχε «φύγει» ένα χρόνο νωρίτερα. Η απώλεια αυτή υπήρξε καθοριστική για τη διάθεση του Morrissey που ακούγεται πιο κατασταλαγμένος και ήρεμος από ποτέ. Το άλμπουμ σκαρφάλωσε στην κορυφή των βρετανικών charts και τα τρία singles που περιέχει (μεταξύ των οποίων και το "The More You Ignore Me, The Closer I Get") είναι αντάξια του ονόματός του.
Worth Exploring
	Viva Hate HMV/Sire (14/3/1988, UK#1, US#48) Έξι μήνες μετά τη διάλυση των Smiths, ο Morrissey έσπευσε να αποδείξει ότι υπάρχει ζωή και χωρίς τον Marr (ο τίτλος παραπέμπει στην αποχώρησή του κιθαρίστα που οδήγησε στη διάλυση του συγκροτήματος). Το στοίχημα κερδίθηκε με κομμάτια όπως το "Suedehead" και το μνημειώδες "Everyday Is Like Sunday". Οι διαφοροποιήσεις από τον ήχο του συγκροτήματος είναι μικρές (εξαιρουμένης της χρήσης πλήκτρων που από θέμα αρχής απέφευγαν οι Smiths). Κατά την προσφιλή συνήθεια του Moz, τα σημαντικότερα σημεία του δίσκου συγκεντρώθηκαν κι επανακυκλοφόρησαν μαζί με μερικά b-sides στο "Bona Drag" (1990), το οποίο αποτελεί ένα εξίσου συνεκτικό σύνολο.
	Your Arsenal HMV/Sire  (27/7/1992 UK#4, US#21) Σε παραγωγή του Mick Ronson (κιθαρίστας στα σπουδαία του Bowie) περιέχει μερικά πολύ δυνατά glam-rock riffs από τον Alain Whyte και είναι ο πιο «rock» δίσκος του. Το γνωστό του φλέγμα επανέρχεται ακέραιο και καλογυαλισμένο μετά την αστοχία του "Kill Uncle" (1991). Ωστόσο, έχοντας μπει στο στόχαστρο του βρετανικού Τύπου για μια σειρά από λόγους, η επιστροφή αυτή δεν πάρθηκε και πολύ στα σοβαρά στην πατρίδα του. Την ίδια στιγμή, στις Η.Π.Α. η δημοτικότητα του απογειωνόταν και για τους Αμερικανούς το άλμπουμ αυτό θεωρείται ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει (μόνος του).
	You Are The Quarry Sanctuary/Attack (17/06/2004, UK#2, US#11) Η αναπάντεχα επιτυχημένη επιστροφή έπειτα από μια επτάχρονη παύση. Τα απίθανα hits "Irish Blood, English Heart" (UK#3, η μεγαλύτερή του επιτυχία μαζί με το "You Have Killed Me") και "First Of The Gang To Die" (UK#6 - με πολλές ομοιότητες με το "Trash" των Suede) έσκασαν σαν βόμβες και ακούγονται ακατάπαυστα έκτοτε. Πίσω από την καλογυαλισμένη και άκρως «ραδιοφωνική» παραγωγή του Jerry Finn (Blink-182, Greenday) παραμένει αναλλοίωτη η εσωστρέφεια που αναζητούν οι πιστοί του Moz. Η συνεισφορά του Alain Whyte στην κιθάρα και τις συνθέσεις είναι καθοριστική.
Nerd Alert
	Hatful Of Hollow Rough Trade (12/11/1984, UK#7) Πολλοί συμφωνούν ότι σε αυτήν τη συλλογή από singles, b-sides και ηχογραφήσεις στο BBC (από το 1983), αιχμαλωτίζεται καλύτερα από οπουδήποτε αλλού η «ψυχή» του συγκροτήματος. Πράγματι, εδώ καταγράφεται η γέννηση του «φαινομένου» Smiths. Με αυτό ξεκίνησε και η προσφιλής συνήθεια του Moz να «ξαναπακετάρει» τα κομμάτια. Εδώ πρωτακούγεται το "How Soon Is Now?" (είχε κυκλοφορήσει ως b-side) που υπάρχει στο "Meat Is Murder" (1985). "Nerd Alert" απλά και μόνο για το παιχνίδι «βρείτε τις διαφορές με τις άλλες εκτελέσεις» (π.χ. το μπάσο στο "This Charming Man"), στο οποίο ένας καλός οπαδός των Smiths έχει επιδοθεί με τις ώρες (μόνος στο δωμάτιό του).
Keep Away
	Kill Uncle HMV/EMI (4/3/1991, UK#18, US#52) Από οποιονδήποτε άλλον θα μπορούσε να θεωρείται «συμπαθητικό», αλλά όχι από κάποιον σαν τον Morrissey. Και σίγουρα όχι μετά από μια παύση τεσσάρων χρόνων και την αναμονή που είχε συσσωρευθεί μετά το "Viva Hate" (1988). Κυλάει ανώδυνα, αλλά τελικά τίποτε δε μένει. Το πνεύμα του δεν είναι οξύ, ακριβώς όπως απουσιάζουν οι (απαραίτητες για να λειτουργήσει) έξυπνες μουσικές «φράσεις» από την κιθάρα του Mark E. Nevin (Fairground Attraction). Βέβαια, όλο και κάποιον φανατικό οπαδό του θα βρείτε να ορκίζεται ότι πρόκειται για καταπληκτικό δισκο. Μαζί του ρε! ( ...not)
Live
	Live At Earls Court Sanctuary/Attack (29/03/2005, UK#18, UK#11) Δύσκολη επιλογή (και) εδώ. Ηχογραφημένο στο Λονδίνο στο τέλος της περιοδείας του υπερεπιτυχημένου "You Are The Quarry", έχει τον καλογυαλισμένο, «γεμάτο» ήχο του άλμπουμ. Μεγάλο μέρος του setlist -λογικά- προέρχεται από εκεί, αλλά δε λείπουν και κάποια από τα αγαπημένα των Smiths. Ο φημισμένος συνδυασμός «των παλιών, των νέων και των απροσδόκητων» σε πλήρη ανάπτυξη. Ο Moz είναι συγκλονιστικός, με τη θεατρική εκφραστικότητά του να «ξεπηδά» από τα ηχεία.

A Compilation
Ένα CD διάρκειας 80 λεπτών με τα καλύτερα από το οπλοστάσιο των Smiths και του Morrissey. Αυτό κι αν είναι μπελάς! Τα παρατάω εκ των προτέρων. Βγαίνω off side απλά και μόνο αραδιάζοντας τα «αντιπροσωπευτικότερα». Mission impossible κι ούτε κουβέντα για προσωπικά αγαπημένα (π.χ. πολύ θα ήθελα το "Half A Person" δίπλα στο "Panic", αλλά είναι σαν να προσπαθείς να παρκάρεις το Airbus 380 στο γκαράζ της πυλωτής...). Ας μη γκρινιάζω όμως, και τα «στανταράκια» μια χαρά αγαπημένα είναι.

1. This Charming Man (The Smiths)
2. Heaven Knows I'm Miserable Now (Hatful Of Hollow)
3. What Difference Does It Make? (The Smiths)
4. William, It Was Really Nothing (Hatful Of Hollow)
5. Please, Please, Please Let Me Get What I Want (Hatful Of Hollow)
6. I Know It's Over (The Queen Is Dead)
7. Cemetery Gates (The Queen Is Dead)
8. The Boy With The Thorn In His Side (The Queen Is Dead)
9. Bigmouth Strikes Again (The Queen Is Dead)
10. Panic (Louder Than Bombs)
11. Ask (Louder Than Bombs)
12. Girlfriend In A Coma (Strangeways, Here We Come)
13. Sheila Take A Bow (Louder Than Bombs)
14. I Started Something I Couldn't Finish (Strangeways, Here We Come)
15. Stop Me If You Think You've Heard This One Before (Strangeways, Here We Come)
16. Suedehead (Viva Hate)
17. The More You Ignore Me, The Closer I Get (Vauxhall And I)
18. We Hate It When Our Friends Become Successful (Your Arsenal)
19. The Last Of The Famous International Playboys (The Last Of The Famous...)
20. First Of The Gang To Die (You Are The Quarry)
21. Irish Blood English Heart (You Are The Quarry)
22. Everyday Is Like Sunday (Viva Hate)
23. There Is A Light That Never Goes Out (The Queen Is Dead)
24. How Soon Is Now? (Hatful Of Hollow)