«A Beginner's Guide»: 90s Sludge Metal

Η γέννηση ενός είδους και οι σημαντικότεροι δίσκοι για έναν αρχάριο που θέλει να «μπει» στον λασπωμένο χώρο του sludge metal

Από τους Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Μανώλη Κληρονόμο, Φίλιππο Αλέκου, Γιώργο Ζαρκαδούλα, Γιάννη Χυτήρογλου, 20/02/2013 @ 13:06

Μουσικό είδος το οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κυρίως στις Η.Π.Α.. Μπάντες με στοιχεία doom metal, hardcore punk και crust, άρχισαν να πειραματίζονται, να βρομίζουν τον ήχο τους και να γεμίζουν με «λάσπες» και ατμόσφαιρα τις συνθέσεις τους. Ουσιαστικά το είδος συνδυάζει τους αργούς ρυθμούς, τα heavy περάσματα και τη σκοτεινή όσο και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα που ακουγόταν στο doom metal, με την επιθετικότητα, τα ουρλιαχτά και τα σκισμένα φωνητικά (και περιστασιακά τους γρήγορους ρυθμούς) του hardcore punk.

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε δίσκους και συγκροτήματα τα οποία έχτισαν το ιδίωμα, πειραματιστήκαν αρκετά και δημιούργησαν τελικά σκληρή metal μουσική που δεν έχει όρια. Μουσική που ξεκίνησε να γοητεύει φίλους των Black Sabbath και των Black Flag και έφτασε να «τραβάει» κοντά της οπαδούς doom, stoner, southern, blues, hardcore, punk, ambient και λοιπών ψυχεδελικών ακουσμάτων.

Neurosis

Η βασικότερη επιρροή για τη γέννηση και την μετέπειτα εξέλιξη του είδους είναι αδιαμφισβήτητα οι Melvins από το Seattle, αρχικά με grunge επιρροές κατάφεραν από την δεκαετία του '80 με τα "Six Songs" (1986) και "Gluey Porch Treatments" (1987) να παρουσιάσουν ουσιαστικά τα πρώτα sludge δημιουργήματα. Πολύ κοντά, έρχονται οι Neurosis οι οποίοι ξεκινώντας με έναν ωμό και άγριο crust ήχο, έφτασαν ήδη στις αρχές της δεκαετίας του '90 να παράγουν ανυπέρβλητους, μέχρι και σήμερα, sludge δίσκους που ορίζουν ακόμα το ακραίο αυτό metal παρακλάδι.

Eyehategod

Από εκεί και πέρα, ανέλαβε η σκηνή της Νεας Ορλεάνης (Λουιζιάνα). Μπάντες σαν τους Eyehategod, Down, Crowbar, Acid Bath, Soilent Green, Goatwhore, Kingdom Of Sorrow, τραβώντας όλα τα «καλά» στοιχεία των παραπάνω και μειώνοντας τα «γκάζια», εξέλιξαν και «αποτελείωσαν» για τα καλά το είδος.

Acid Bath

To sludge, όπως καθιερώθηκε και παρουσιάζουμε εδώ, ήταν μια υπόθεση το πολύ δεκαπέντε συγκροτημάτων για τις αρχές των 90s. Στη συνέχεια, σε πιο πρόσφατες δεκαετίες άρχισε να εμπλουτίζεται με διάφορες ιδέες (μπασταρδέματα) και κατέληξε να ακούγεται και να παρουσιάζεται με πολλαπλές εκφάνσεις.

Έτσι ερχόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε τη γέννηση ενός είδους και να προτείνουμε τους καλύτερους δίσκους για έναν αρχάριο (η σειρά είναι χρονολογική) που θέλει να καταλάβει, να κατανοήσει, να αγαπήσει και να «μπει» μέσα στον λασπωμένο χώρο του sludge metal. Υποσχόμαστε στο μέλλον να αποδώσουμε σε παρόμοιο αφιέρωμα την εξέλιξη αυτού και τον καταπληκτικό ήχο που παράχθηκε στα 00s από μεταγενέστερες αυτών μπάντες.


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 


Fudge Tunnel - Hate Songs In E Minor1. Fudge Tunnel - Hate Songs In E Minor
(Earache, 1991)

Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένα power trio από το όχι και τόσο πλούσιο σε μουσική παράδοση Nottigham, βγάζει έναν alternative metal δίσκο ορόσημο, αφιερωμένο στον Ted Nugent (!). Sabbathikά riff ενώνονται με την ωμή βία του hardcore σε μια ένωση Black Sabbath με Black Flag για ένα κοινό αηδιασμένο με την hair metal τσιχλόφουσκα των 80s. Τα φωνητικά του Alex Newport φτύνουν στα μούτρα κομμάτια σαν το "Gun Rot" ή το "Soap And Water". Η διασκευή δε στο "Cat Scratch Fever" και για συνέχεια στο αρχετυπικό power trio (Cream) με το "Sunshine Of Your Love" δείχνει ότι η έμπνευση βρίσκεται στα 70s με αρωγό όμως την ορμή του punk για κάτι που θα έπρεπε να ονομαστεί Fudge Metal.


Γιάννης Χυτήρογλου
 

Neurosis - Souls At Zero2. Neurosis - Souls At Zero
(Alternative Tentacles, 1992)

Κλασικός δίσκος που περνιέται πανεύκολα για φετινή κυκλοφορία. Ακούγεται τόσο φρέσκο και καινοτόμο που δεν το χωράει ο νους σου. Αυτό και τα επόμενα αριστουργήματα "Enemy Of The Sun", "Through Silver In Blood" και "Times Of Grace", είναι κατ' εμέ δίσκοι που καθόρισαν την σκληρή και συνάμα ατμοσφαιρική metal μουσική όσο λίγα album της εποχής τους και δεν έχουν ξεπεραστεί (και ούτε πρόκειται) από κανέναν. Είναι ο τρίτος μεν δίσκος των Neurosis, αλλά είναι αυτός που διαμόρφωσε, άλλαξε, εξέλιξε και οριοθέτησε τον ήχο τους, ο οποίος ξέφυγε από τα hardcore punk και crust παιδιάστικα jamαρισματά τους και κατέληξε στο sludge που όλοι αγαπάμε. Δεν υπάρχει μπάντα στον πλανήτη που μπορεί να μεταφέρει στον ακροατή την αίσθηση της απελπισίας και της απώλειας όπως αυτοί και δεν έχουν ξαναγραφτεί τόσο επιδραστικές για το είδος συνθέσεις όσο οι κομματάρες του "Souls At Zero".


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Melvins - Houdini3. Melvins - Houdini
(Atlantic, 1993)

Δίσκος μανούλα για το είδος, χωρίς πολλά πολλά αρώματα και κρέμες. Θεοβρόμικο, σκοτεινό, σάπιο και γεμάτο ιδέες που μερικοί ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν. Μαγικά σαν του "Houdini" ίσως δεν ξανακούσαμε ποτέ. Εναλλακτικό, αντιεμπορικό και ακραίο για την εποχή του, άνοιξε δρόμους και εκπαίδευσε μια ολόκληρη metal γενιά, εξελίσσοντας και ξεπηδώντας σαν φλόγα μέσα από grunge, post-punk και doom στάχτες. Αν δεν υπήρχαν οι Melvins, ούτε εμείς θα γράφαμε αυτό τον οδηγό, ούτε άλλη μπάντα στον πλανήτη θα είχε φτάσει να παράγει αυτή την μουσική. Σίγουρα ένας από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Απαραίτητο για όποιον θέλει να εντρυφήσει στο sludge metal και να κατανοήσει την προέλευση του ακούγοντας το κλάμα του νεογέννητου sludgoμωρού μέσα από τις νότες των "Hooch", "Hag Me", "Teet", "Night Goat" και "Joan Of Arc".


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Eyehategod - Take As Needed For Pain4. Eyehategod - Take As Needed For Pain
(Century Media, 1993)

«Τι εστί sludge μπαμπά»; Αν είσαι ή σκοπεύεις να γίνεις πατέρας και το φυντάνι σου αρχίσει να έχει εύλογες απορίες για το μουσικό σου γούστο, τότε οφείλεις να του δώσεις μία και μόνο απάντηση: «Το sludge είναι το "Take As Needed For Pain"» και κάπως έτσι ξεμπερδεύεις στα γρήγορα και αναχαιτίζεις τυχόν επακόλουθα ερωτήματα. Καθαρά και ξάστερα, οι Eyehategod είναι οι νονοί του ιδιώματος και ο δεύτερος δίσκος τους, έλυσε μια για πάντα τον Γόρδιο Δεσμό της περιγραφής. Προφανώς και δεν είναι οι ευχάριστοι τύποι που πολλοί τους αποκαλούν «ψυχή της παρέας», ούτε έχουν τις καλύτερες των αναμνήσεων από τα παιδικά τους χρόνια (βλ. "Sister Fucker"). Τα παιδιά της Νέας Ορλεάνης, έχουν πόνο μέσα τους και τον κερνάνε αβέρτα σε συνδυασμό με το βάρος -ειδικό και μη- του "Master Of Reality".


Γιώργος Ζαρκαδούλας
 

Buzzov*en - Sore5. Buzzov*en - Sore
(Roadrunner, 1994)

Προερχόμενοι μέσα από την ατέλειωτη σαπίλα της Βόρειας Καρολίνα, οι Buzzov*en αποτελούν την επιτομή του sludge, τόσο όσον αφορά το attitude αλλά και μουσικά. Χωμένοι κάτω από τόνους ναρκωτικών και με μια γνήσια παθιασμένη διαστροφή, μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο, δημιουργούν ένα από τα σημαντικότερα sludge άλμπουμ των 90s. Το "Sore" περιέχει όλη την καφρίλα, τη μιζέρια και το μένος όσο και αυτών που το δημιούργησαν, με τιγκαρισμένες στο fuzz riff-άρες, διαολεμένα γρήγορα hardcore περάσματα, διεστραμμένα blues, φανταστικά samples παρμένα από cult b-movies, τη φωνή του Kirk Fisher να φτύνει οργή με περίσσια μανία και μια πρώιμα noisecore αισθητική, εφάμιλλης της κρισιμότητας του δίσκου. Μπορεί η πορεία των Buzzov*en να ήταν μικρή αλλά αυτός ο δίσκος πρόλαβε και τους έβαλε στον παγκόσμιο χάρτη, απ’ όπου δεν βγήκαν ποτέ.


Μανώλης Κληρονόμος
 

Acid Bath - When The Kite String Pops6. Acid Bath - When The Kite String Pops
(Rotten Records, 1994)

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τη μοναδικότητα ορισμένων δίσκων, αλλά όταν φτάνουμε σε αρρωστημένα αριστουργήματα όπως το "When The Kite String Pops" το μόνο που μένει να ψελλίσεις στον άλλο είναι ένα «απλά άκου το». Γιατί ο δίσκος με τον clown στο εξώφυλλο (έργο του serial killer John Wayne Gacy) που ξεπήδησε από τα σπλάχνα της Louisiana δεν είναι το τυπικό sludge διαμάντι που περιμένει κανείς από αυτόν τον οδηγό. Ξεφεύγοντας εντελώς από ταμπέλες, στα δεκατέσσερα τραγούδια του συνυπάρχει ένα ακραίο μίγμα ήχων, όπου το stoner/ doom δίνει χώρο σε grind ξεσπάσματα με death growls και αυτά με την σειρά τους καταλαγιάζουν με μελαγχολικά -σχεδόν γοτθικά-  southern/ folk rock κομμάτια. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω οι απίστευτα γκροτέσκοι στίχοι. Ένα ψυχεδελικό τριπάρισμα στα σκοτεινά μέρη του ανθρώπινου μυαλού και στα αρρωστημένα ένστικτα που κρύβει.


Φίλιππος Αλέκου
 

Dystopia - Human = Garbage7. Dystopia - Human = Garbage
(Life Is Abuse, 1994)

Ηχογραφημένο τον Φεβρουάριο του 1994, μόλις τρεις ώρες αφού βγήκε από τη φυλακή ο μπασίστας Todd Kiessling, το "Human = Garbage" είναι ένα σχιζοφρενικό μανιφέστο 26 λεπτών του οποίου η κάθε νότα και κάθε διαπεραστική κραυγή που ακούγεται, αποτελεί ένα σχόλιο μίσους για το ανθρώπινο γένος. Οι Dystopia φανερά επηρεασμένοι από το grind των Assuck και το crust των Amebix, δημιουργούν ένα μισανθρωπικό αριστούργημα, βαρύ, απάνθρωπο, θυμωμένο και βρώμικο. Οι ρυθμοί εναλλάσσονται διαρκώς ανάμεσα σε αργοκίνητα και fast-tempo ξεσπάσματα, καθοδηγούμενα από μια τρελαμένη κιθάρα. Τα αποκοσμα samples έχουν κι εδώ υπόσταση (σήμα κατατεθέν του πρώιμου sludge και grind των αρχών του '90), η παραγωγή βγάζει όλη αυτή την απόγνωση που προστάζει η μουσική και η τριπλή φωνητική επίθεση είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα σε αυτό το αδιανόητο έπος.


Μανώλης Κληρονόμος
 

Grief - Come To Grief8. Grief - Come To Grief
(Century Media, 1994)

Ασταμάτητο χαοτικό feedback το οποίο καταλήγει σε επιθετικά και βαρβάτα riffs που σκοτώνουν. Πρωτοπόρο sludge/doom που «πετάει» σφυριά και βαριοπούλες στο κεφάλι σου. Φωνητικά ακραία, σκληρά και σάπια σ’ όλο τους το μεγαλείο. Το ομώνυμο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου κλείνει με τον στίχο «I'll screw you all in the end» και σε στέλνει όντως να πας να γ@$%8είς. Βρόμικα και βάναυσα αργόσυρτα κιθαριστικά περάσματα υπό μιας ασαφούς ατμόσφαιρας παρουσιάζουν ένα απολαυστικά εμετικό αποτέλεσμα που σε τσακίζει. Κάθε ένα κομμάτι σε μισεί ακόμα παραπάνω. Σε σιχαίνεται και δεν σου αφήνει περιθώριο να ξεκολλήσεις. Εμπνευσμένες συνθέσεις, χωρίς ίχνος ντροπής ξεγυμνώνουν τους μέχρι τότε ακραίους. Οι Grief έφτιαξαν ακραία μουσική παρόλη την έλλειψη ταχύτητας και απέδειξαν ότι το νέο είδος που ξεπηδούσε είναι ακραίο και σκληρό.


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Harvey Milk - Courtesy And Good Will Toward Men9. Harvey Milk - Courtesy And Good Will Toward Men
(Reproductive, 1996)

Μια τρομακτική και θλιμμένη εβδομηντάλεπτη μαστούρα, από μια μπάντα που κατάφερε να μπλέξει doom, indie-rock, drone και ψυχεδελικό rock για φτιάξει ένα άκρως ατμοσφαιρικό sludge metal. Δεν λείπει τίποτα από αυτή την κυκλοφορία και βροντοφωνάζει καταθλιπτικά σαν ένας άρρωστος τρόφιμος ψυχιατρείου. Υπνωτικό θορυβώδες, «χαλασμένο», παραμορφωμένο και τόσο μα τόσο άρρωστα μελωδικό. Μεθυσμένο, μαστουρωμένο, ζαλισμένο και ψυχωτικό. Η κυκλοφορία αυτή άνοιξε το δρόμο σε όσες μπάντες έψαχναν την σύνδεση του Sabbath-ικου doom, με την μοντέρνα απόδοση μιας «σιχαμένης» μα τόσο συναρπαστικής και περίπλοκης απόδοσης ήρεμων και ατμοσφαιρικών μπαλάντων. Μετά από κάθε ακρόαση, νιώθεις τόσο ευάλωτος, χτυπημένος από κάτι βαρύ και σκοτεινιασμένος. Η μαυρίλα που σε γεμίζουν οι ΗΜ είναι καθαρτική και χαλαρωτική. Πώς γίνεται αυτό; Μόνο αυτοί το ξέρουν... εσύ απλά απόλαυσέ το.


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Corrupted - Paso Inferior10. Corrupted - Paso Inferior
(Frigidity, 1997)

Μπάντα αποκάλυψή από την Ιαπωνία. Ίσως η μοναδική που παρουσίασε τόσο ακραίο drone, τρελαμένο noise και τόσο σκοτεινό sludge metal εξ αρχής. Φωνητικά βγαλμένα από βόθρο συνοδεύουν τα ασταμάτητα feedbacks και το ανυπέρβλητο  distortion στις κιθάρες, που σπανέ αυτιά. Φασαρία σε όλο της το μεγαλείο. Ένα ενιαίο σαραντάλεπτο κομμάτι ξεκινάει και δεν σε αφήνει μέχρι να σου δώσει τα μυαλά στο πιάτο. Εκεί είναι και το βαθύτερο νόημα. Οι Corrupted είναι ακόμα και σήμερα η μοναδική μπάντα που μπορεί πανεύκολα να σε διαλύσει, να σε « σπάσει» και να σου σερβίρει τα άντερα σου να τα φας. Ακραίο και συνάμα τόσο μα τόσο σκοτεινό και δύσκολο. Δεν ενδεικνύεται για όλους τους ακροατές, αλλά άμα ψάχνεις το πιο μαύρο, σάπιο, σκοτεινό και θορυβώδες sludge εδώ θα βρεις την υγειά σου (ή την αρρώστια σου).


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Breach - It's Me God11. Breach - It's Me God
(Burning Heart, 1997)

Μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές μπάντες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του μουσικού ιδιώματος. Οι Σουηδοί έφτιαξαν ζηλευτούς δίσκους που εκφράζουν ένα περισσότερο core κομμάτι του sludge metal. Είχαν περισσότερη ταχύτητα από τους συνοδοιπόρους τους και μια έντονη noisecore και metalcore ιδιαιτερότητα. Έντεκα κομμάτια απίστευτα δυνατού metal με κατ' εμέ φανταστικά sludge ουρλιαχτά που κάνουν την διαφορά. Διαλύθηκαν νωρίς, μόλις το 2001, αλλά πρόλαβαν να βάλουν το όνομα τους ψηλά στην κατάταξη των πιο δημιουργικών καινοτόμων και σκληρών συγκροτημάτων του χώρου. Αξίζει να αναφέρει κανείς ότι η ωμότητα που έβγαζαν ετούτες εδώ οι συνθέσεις ήταν τόσο τραχιά και έντονη που δεν έχει ξανά ακουστεί έτσι από κανέναν. Τα ουρλιαχτά πάνω από αυτή τη μουσική σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Οι κιθάρες σε ξεσηκώνουν και τα τύμπανα με το μπάσο σου σπάνε τον σβέρκο.


Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
 

Iron Monkey - Our Problem12. Iron Monkey - Our Problem
(Earache Records, 1998)

Το δεύτερο και τελευταίο full length album των Iron Monkey, είναι η μεγάλη τους στιγμή. Το "Our Problem", μπορεί να μην είναι βαρύτερο του προκατόχου του, έχει όμως άλλες χάρες. Έχοντας ως δεδομένη την αγάπη που τρέφουν στους Eyehategod, αυτό που κάνει εντύπωση είναι οι Kyuss αναφορές στην μουσική τους και φυσικά η ανακολουθία σ' αυτές των φωνητικών του αδικοχαμένου Johnny Morrow. Έχεις από την μία τους Sabbath, από την άλλη stoner και crust punk περάσματα και στην κορυφή αυτών, τα σκισμένα γρυλλίσματα του τραγουδιστή σου. Βάλε κάτω και τις μη αναμενόμενες μεγάλες διάρκειες ορισμένων συνθέσεων και θα αντιληφθείς γιατί η σπουδαιότητα των Άγγλων δεν περιορίζεται σε ένα πρόωρο θάνατο, αλλά στο ταλέντο τους. Ρώτα και τους Crippled Black Phoenix...


Γιώργος Ζαρκαδούλας
 

Crowbar - Odd Fellow Rest13. Crowbar - Odd Fellows Rest
(Mayhem, 1998)

Αναμφίβολα από τις πιο πετυχημένες μπάντες στο sludge στη δεκαετία του ’90, φτάνουμε στον πέμπτο -και καλύτερο- δίσκο τους, εκεί ακριβώς που καταφέρνουν και δημιουργούν το πιο ογκώδες , αγριεμένο και σάπιο μνημείο τους. Τα φωνητικά του Kirk Windstein έχουν πάθος και μελωδικότητα χωρίς να χάνουν σε απόγνωση και αγριάδα. Τα υπερ-heavy riff, groove-άρουν ανελέητα στον εκρηκτικό ρυθμό των τυμπάνων του Jimmy Bower (Eyehategod, Down), άλλοτε με κοφτό τρόπο και άλλοτε απλώνονται δημιουργώντας βάλτους δυσπρόσιτους και όμορφους την ίδια στιγμή. Πραγματικά το groove του δίσκου είναι τόσο μεγαλειώδες που είναι σχεδόν αναπόφευκτό να μην αρχίσει κανείς να ξεχαρβαλώνει το σβέρκο του. Η ποιότητα του δίσκου είναι στα ύψη και αυτό φαίνεται από το ότι κανένα απολύτως τραγούδι δεν υστερεί στο ελάχιστο. Δώδεκα κομμάτια και τα δώδεκα παίρνουν κεφάλια.


Μανώλης Κληρονόμος
 

Burning Witch - Crippled Lucifer14. Burning Witch - Crippled Lucifer
(Southern Lord, 1998)

Λοιπόν, αυτός παίζει και να είναι ο αγαπημένος μου sludge δίσκος όλων των εποχών. Με μπροστάρη τον Edgy 59 και τα σπαρακτικά φωνητικά τους και το δίπολο των Stuart Dahlquist (Asva) και Stephen O'Malley [την ίδια χρονιά αργότερα δημιούργησε τους Sunn O)))], με το μπάσο τους ενός να δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο όγκο και την κιθάρα του άλλου να προσφέρει μερικά από τα καλύτερα riff που έχουμε την τύχη να συναντήσουμε στο sludge (και όχι μόνο), εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ηχητικό τείχος, μοναδικής αισθητικής. Θανατερά αργόσυρτο, αδυσώπητα heavy, με τελετουργικά τύμπανα, να δίνουν το ρυθμό και μεγαλοπρεπή περάσματα δυσαρμονικού κιθαριστικού drone συνδυασμένα με τόσο πηχτό feedback που σχεδόν το αγγίζεις. Μια κατάβαση στην κόλαση. Η μελωποίηση της απόγνωσης. Τα ναρκωτικά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θηριώδες.


Μανώλης Κληρονόμος
 

Cavity - Supercollider15. Cavity - Supercollider
(Man's Ruin, 1999)

Με τους Melvins να έχουν αφήσει ήδη το στίγμα τους και τους Sleep να έχουν ξεκινήσει ήδη να αλλάζουν την ιστορία της μουσικής, οι Cavity συνδυάζουν εξαιρετικά τα δύο αυτά βρώμικα πρόσωπα και με καθαρά μηδενιστικό ύφος, βάζουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στη γιγάντωση του sludge. Με διαρκείς εναλλαγές ρυθμών, από mid-tempo μαστουριάρικα μονοπάτια σε down-tempo βαλτώδη περάσματα και έντονες noise / post-hardcore αναφορές, κοντά στο ύφος των φανταστικών Karp, οι Cavity καταφέρνουν και πάνε το sludge ένα βήμα παραπέρα, χωρίς όμως να σταματούν ούτε στιγμή να τιμάνε τις παραδοσιακές ρίζες τους. Με θορυβώδη παραγωγή και κλωτσιά-στη-μάπα attitude, το "Supercollider" είναι το τελευταίο μεγάλο μνημείο που έβγαλε αυτή η μπάντα πριν διαλυθεί το 2003.


Μανώλης Κληρονόμος

 

  • SHARE
  • TWEET