«A Buyer's Guide»: Nick Cave And The Bad Seeds

Η αφορμή είναι η ταινία - ψευδοντοκιμαντέρ "20,000 Days On Earth" που παρακολουθεί την ζωή του Nick Cave για 24 ώρες και που θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στα πλαίσια του φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας». Η αιτία είναι ότι ο Nick Cave ίσως και να είναι ο πιο επιτυχημένος καλλιτέχνης του alternative στον βαθμό που κατάφερε να ισορροπήσει την εμπορική επιτυχία και την mainstream αναγνωρισιμότητα από τη μία και τον αδιάκοπο σεβασμό του εναλλακτικού κοινού που στη μεγάλη του πλειοψηφία τον ακολούθησε σε όλες σχεδόν τις μεταμορφώσεις. Πώς ακριβώς το κατάφερε αυτό θα προσπαθήσουμε να ψηλαφήσουμε μέσα από τις επιλογές της δισκογραφίας του, όπως αυτή κατατάσσεται σε μία προσπάθεια να ασχοληθεί βαθύτερα μαζί του κάποιος που έχει ακούσει μόνο ό,τι το ραδιόφωνο συχνά-πυκνά παίζει.



Όχι μόνο για λόγους ευκολίας και σχετικής ομοιογένειας αλλά και γιατί πάντοτε έχουμε στο μυαλό ότι μιλάμε για έναν οδηγό προς κάποιον που τώρα ξεκινάει την εμβάθυνση στον Nick Cave, εστιάζουμε εδώ στη δουλειά του με τους Bad Seeds, τους πιστούς συνοδοιπόρους του, που εξάλλου αποτελεί και τον βασικό κορμό του έργου του. Οι θρυλικοί Birthday Party, το project των Grinderman και τα πειράματα με τα soundtrack είναι τα επόμενα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσει όποιος ξεκοκαλίσει την υπόλοιπη δισκογραφία του.

Buy Or Die
	Tender Prey Mute (1988) Οι πιο goth και post-punk ημέρες των Birthday Party είναι μεν πίσω του, αλλά ακόμα όχι τόσο ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμες στη μουσική του Nick Cave. Ταυτόχρονα η δική του προσωπική τραγουδοποιία έχει αρχίσει να αναπτύσσεται σε βαθμό που στα επόμενα χρόνια να αποκτήσει το αυστηρά δικό του στυλ. Στο "Tender Prey" έχουμε τον τέλειο συνδυασμό των δύο αυτών στοιχείων. Με παντιέρα το "Mercy Seat" με την απαράμιλλη ατμόσφαιρα και τους ταιριαστούς στίχους, ένα τραγούδι-ορόσημο για τον ίδιο και αγαπημένο έκτοτε, ο Nick Cave παρουσιάζει το πιο μεστό σύνολο τραγουδιών μέχρι τότε. Ακολουθούν κατά πόδας το up tempo "Deanna" και η αρχετυπική -για Cave- μπαλάντα "Slowly Goes The Night", αλλά ίσως τελικά, πέρα από τα προφανή, να είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα όλου του άλμπουμ που το φέρνει σε αυτή τη θέση.
	Let Love In Mute (1994) Έξι χρόνια και δύο δίσκους μετά το "Tender Prey", ήρθε η ώρα που ο Nick Cave γίνεται ίνδαλμα. Η αλήθεια είναι ότι τόσο το "Good Son" όσο και το "Henry's Dream" είχαν δείξει τις εμπορικές δυνατότητές του. Στο "Let Love In", όμως, δείχνει ασταμάτητος, ενώ ταυτόχρονα δεν ξεχνάει και τις ρίζες του. Το ατμοσφαιρικό, στα πρότυπα του "Mercy Seat", "Red Right Hand", γίνεται αμέσως κλασικό και συχνά συναυλιακό αποκορύφωμα. Το βάρος του "Do You Love Me" συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του Cave, οι τρεις μπαλάντες του δίσκου αποτελούν μερικές από τις καλύτερες που έχει γράψει ποτέ ("Nobody's Baby Now", "Let Love In", "Ain't Gonna Rain Anymore") και στα "Loverman", "Thirsty Dog" βρίσκουμε δύο κρυφά διαμαντάκια για τους φανατικούς. Αν έπρεπε κάποιος να αρχίσει με έναν μόνο δίσκο του Cave, αυτός είναι.
Must Have
	From Her To Eternity Mute (1984) Μπορεί να φαίνεται αιώνες πριν πλέον, αλλά πολύ πριν γίνει εμπορικός, και έχοντας μόλις ξεκινήσει την προσωπική του καριέρα με τους (πρώτους) Bad Seeds συνοδοιπόρους, ο Cave εξακολουθεί να είναι αφοσιωμένος σε ένα θορυβώδες και κάπως συγκεχυμένο μουσικό τοπίο, κοντά σε αυτά που εξερευνούσε και με τους Birthday Party, πολύ ελκυστικό όμως όσο και αντισυμβατικό. Το ομώνυμο τραγούδι ίσως και να είναι το πιο εμπορικό και δομημένο του δίσκου, ενώ η διασκευή στο "Avalanche" του Cohen κάνει τη σύνθεση αγνώριστη. Ως πρώτο δημιούργημα, δε, είναι σημαντικό να τονίσουμε τη στιχουργική με την οποία (ξανα)συστήνεται στον κόσμο και την οποία δεν θα αποχωριστεί, παρά μόνο θα εξελίξει, στην πορεία του. Εφιαλτικά σκοτεινό στο σύνολό του και έντονα ερασιτεχνικό (με την έννοια της αυθεντικότητας) παρουσιάζει τον Cave όσο πιο αντισυμβατικό θα τον βρείτε ποτέ στην προσωπική του καριέρα.
	Henry's Dream Mute (1992) Το "The Good Son" πρέπει να είχε έρθει ως έκπληξη στους οπαδούς του Cave με τις πιο ευγενικές και εμπορικές τάσεις του. Το "Henry's Dream" που ακολούθησε κατάφερε την κατάλληλη (και ίσως κρίσιμη) στιγμή να ενσωματώσει με τον καλύτερο τρόπο τις τάσεις αυτές του Cave σε κάτι ποιοτικό που μπορούσε να ικανοποιήσει παλιούς και νέους οπαδούς εξίσου. Παρά τα σημάδια που είχαν ήδη φανεί, μάλλον από εδώ και εμπρός ο Cave μπορεί να θεωρείται μάστορας της (συχνά όχι ερωτικής) μπαλάντας. Τα "Christina The Astonishing", "Straight To You" και κυρίως το υπέροχο "Loom Of The Land" αποτελούν αποδείξεις. Το δε "Papa, Won't Leave You Henry" με την θεατρική ερμηνεία του είναι ένα από τα τραγούδια που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να έχει γράψει και ερμηνεύσει.
Other Essentials
	The Boatman's Call Mute (1997) Θα μπορούσε να είναι η πρώτη επιλογή όποιου αγάπησε τον Nick Cave από τις μελιστάλαχτες μπαλάντες του. Με αρχή το πασίγνωστο "Into My Arms" και συνεχίζοντας σε τραγούδια όπως το "Lime Tree Armour", "People Ain't No Good", "Brompton Oratory" και "Are You The One That I've Been Looking For", δεν υπήρχε αγαπησιάρικη ραδιοφωνική εκπομπή που να μην είχε λιώσει τον δίσκο αυτόν από το συνεχές παίξιμο. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ο Nick Cave που εμείς περισσότερο αγαπάμε (ή για να είμαι ακριβής δεν είναι μόνο αυτός), η αλήθεια είναι ότι μπορείς  να πέσεις σε πολύ χειρότερα σε άλλους καλλιτέχνες αν ψαχτείς σε αυτό το ύφος. Η ρομαντικότερη πλευρά του Nick Cave μπορεί να μην είναι η πιο ελκυστική του, αλλά ελκυστική παραμένει.
	Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus Mute (2004) Ο μοναδικός διπλός δίσκος στην μέχρι τώρα δισκογραφία του Cave επιχειρεί έναν διττό σκοπό, να ανασκευάσει τόσο τις μέτριες εντυπώσεις του προηγούμενου αδύναμου "Nocturama", όσο και να αποβάλλει την εικόνα ενός μπαλανταδόρου (sic) Cave όπως είχε διαμορφωθεί από δίσκους όπως το "Boatman's Call" και το "Murder Ballads". Το πρώτο το πετυχαίνει σε τέτοιο βαθμό που πολλοί την εποχή της κυκλοφορίας του μιλάνε για έναν από τους καλύτερους της καριέρας του. Η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξε τόσο πολύ στον χρόνο, αλλά η υποχώρησή του ήταν μικρή. Το δεύτερο πετυχαίνει όσο χρειάζεται. Από τη μία το δισκάκι που ονομάζεται "Abbatoir Blues" δείχνει τον πιο νευρικό χαρακτήρα των Bad Seeds, από την άλλη το "Lyre Of Orpheus" συνεχίζει την παράδοση των λυρικών τραγουδιών.
	Push The Sky Away Bad Seed Ltd (2013) Το πιο πρόσφατο δημιούργημά του χαρακτηρίζεται ασφαλώς από την πρώτη φορά με τους Bad Seeds αλλά και τους Birthday Party που δεν συνεργάζεται με τον Mick Harvey. Το αποτέλεσμα είναι ασφαλώς πιο υποτονικό χωρίς όμως να χάνει σε επιβλητικότητα, χάρις από τη μία στο βιολί του -όλο και σημαντικότερου στη μουσική των Bad Seeds- Warren Ellis, αλλά από την άλλη και στα πλήκτρα του ιδίου του Cave που καταφέρνουν να αποφεύγουν τις «μελό» παγίδες του παρελθόντος. Στον δίσκο αυτόν μπορούμε να πούμε ότι ο Cave έχει χαλιναγωγήσει και υποτάξει τον θόρυβο. Το "Wide Lovely Eyes" παραμένει ένα από τα ομορφότερα και ερωτικότερα τραγούδια που έχει γράψει.
Nerd Alert
	Your Funeral... My Trial? Mute (1986) Ίσως ο μόνος δίσκος του Cave χωρίς χιτάκι; Ίσως. Γι' αυτό και γενικά παραγνωρισμένος πλην των οπαδών. Όσοι πίνουν νερό στο όνομά του, όμως, δεν θα γινόταν να προσπεράσουν το post-punk όπως αναμιγνύεται με τα ωμά blues και την αμερικάνικη folk μέσα σε ένα εσωστρεφές ψυχεδελικό σύννεφο. Η υπόκωφη εισαγωγή του "Carny" με την εφιαλτικά παιδική συνέχειά της θα μπορούσε να στοιχειώνει κάθε θρίλερ από τότε. Αλλά δεν είναι το μόνο που κάνει την ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου μία ιδιαίτερη ιεροτελεστία και σε καμία περίπτωση μία ασυναίσθητη απασχόληση. Τόσο το ομότιτλο τραγούδι όσο και το "Stranger Than Kindness" κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με υποδόρια ένταση, αλλά η έκπληξη έρχεται από τα πρακτικά άγνωστα "She Fell Away" και "Long Time Man".
Only On Discount
	Nocturama Mute (2003) Δεν είναι ότι πρόκειται για κακό δίσκο, δεν θα μπορούσες και με ευκολία να βαφτίσεις κάποιον ως τέτοιον. Είναι όμως μάλλον ο πιο αδιάφορος στο σύνολό του. Μετά την εμπορική αποθέωση των "Murder Ballads" και "The Boatman's Call" και με μία μικρή πτώση στο εκτιμούμενο από κριτικούς αλλά όχι εξίσου από το κοινό "No More Shall We Part", το "Nocturama" ήρθε ως κακή επανάληψη της μανιέρας του Cave. Ακόμα κι έτσι, όμως, πετυχαίνει μία καλή στιγμή στο "Baby I'm On Fire" η οποία, εθιστική και με χιούμορ, σώζει τα προσχήματα στον δίσκο και ίσως και γι' αυτό της χαρίζονται δεκατέσσαρα ολόκληρα λεπτά παρά το διαρκώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο της.
Live
	Live Seeds Mute (1993) Αν και η εποχή του DVD έδωσε μερικές ευκαιρίες για άκρως ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες που έχουν ως έξτρα οπτικό κίνητρο την διονυσιακή φιγούρα του Cave, η περίοδος της κυκλοφορίας του "Live Seeds" καταδεικνύει γιατί αυτό παραμένει η απόλυτη live κυκλοφορία της δισκογραφίας του. Από το εναρκτήριο ημιακουστικό και κλιμακούμενης έντασης "The Mercy Seat" που ακούγεται διαφορετικό αλλά ισάξιο της στούντιο εκδοχής του μέχρι τις πιο «ιδιαίτερες» επιλογές (π.χ. "John Finn's Wife"), αρκετά τραγούδια έχουν επωφεληθεί από μία επιπλέον ωμότητα και ένταση που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης (αν υπήρχαν τέτοια) για το πόσο αντισυμβατικός και αντιεμπορικός παρέμενε ο Nick Cave στην καρδιά της μουσικής του.

A Compilation
Μία συλλογή σχεδόν 80 λεπτών με τραγούδια του Nick Cave μπορεί να είναι ταυτόχρονα ενδεικτική αλλά και παραπλανητική της δισκογραφίας του. Κι αυτό γιατί σπουδαία τραγούδια, χιτάκια, αγαπημένα των οπαδών και κρυφά διαμάντια είναι ανακατεμένα στους δίσκους του χωρίς πάντα να αντιπροσωπεύουν και την συνολική εικόνα του δίσκου. Προσπαθώντας κι εμείς να ισορροπήσουμε στα ίδια μονοπάτια, μπορούμε να προτείνουμε:

1. From Her To Eternity
2. Tupelo (single version)
3. Stranger Than Kindness
4. The Mercy Seat (single version)
5. Deanna
6. The Ship Song
7. Papa Won't Leave You, Henry
8. Loom Of The Land
9. Do You Love Me
10. Red Right Hand
11. I Let Love In
12. Stagger Lee
13. Lime Tree Arbour
14. Fifteen Feet Of Pure White Snow
15. Nature Boy
16. Wide Lovely Eyes