«A Buyer’s Guide»: Vicious Rumors
Οδηγός δισκογραφίας για τη σπουδαία U.S. power metal μπάντα
Έχοντας μια καριέρα που αισίως έφτασε τα 37 χρόνια παρουσίας τους στα μεταλλικά δρώμενα, οι Vicious Rumors είναι μια από τις θρυλικότερες μπάντες του U.S. power metal ιδιώματος, καταφέρνοντας να υπερκεράσουν τα, πολλά ομολογουμένως, εμπόδια που βρήκαν στο διάβα τους. Με το χαμό του Carl Albert να έχει σημαδέψει την πορεία και τις ζωές τους, εσχάτως έχουν καταφέρει να ανακάμψουν σχεδόν πλήρως, κυκλοφορώντας δουλειές που στέκονται επάξια δίπλα σε αυτές των κλασσικών χρόνων τους. Με γνώμονα το δίδυμο Thorpe/Howe, οι οποίοι έχουν διανύσει όλο τον δρόμο μέχρι και τις μέρες μας, οι Καλιφορνέζοι έχουν γίνει συνώνυμο της ποιότητας στο είδος τους, καθώς ποτέ δεν κυκλοφόρησαν κακό δίσκο, αν και στα μέσα των '90s πειραματίστηκαν με ήχους που δεν τους ταίριαζαν ιδιαίτερα. Έτσι, με αφορμή τη νέα τους δουλειά, και πρώτη στουντιακή με τον νέο τραγουδιστή Nick Holeman, αδράξαμε την ευκαιρία για μια εκτεταμένη αναφορά στα πεπραγμένα τους.
Digital Dictator
(Roadrunner, 1988)
Το πρώτο άλμπουμ με τον Carl Albert στα φωνητικά αποτελεί και την αρχή της κλασσικής περιόδου για την μπάντα. Τα πάντα είναι σαφώς βελτιωμένα σε σχέση με το ντεμπούτο τους και, αδιαμφισβήτητα, τεράστιο ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε το, ασύλληπτων δυνατοτήτων, λαρύγγι του Albert. Συνολικά, ο δίσκος μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί ως ένα απαστράπτον κόσμημα για το αμερικάνικης κοπής power metal ήχο, καθώς οι κιθάρες των Thorpe και McGee κεντάνε δαντελωτά θέματα, που χρησιμεύουν ως το ιδανικό υπόβαθρο για τις φωνητικές ακροβασίες του αδικοχαμένου τραγουδιστή.
Welcome To The Ball
(Atlantic, 1991)
Νιώθω πως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με αυτήν τη δουλειά, μιας και αποτελεί έναν από τους πρώτους δίσκους που με έμπασε στον κόσμο του U.S. Power metal. Παρ' όλα αυτά, και πέραν της προσωπικής λατρείας που του τρέφω, αντικειμενικά ο τέταρτος δίσκος των Vicious Rumors, αποτελεί μια από τις καλύτερες τους στιγμές. Η μεταπήδηση στην πολυεθνική Atlantic, ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ, μπορεί να έχει επιφέρει έναν ελαφρύ αέρα εμπορικότητας, ωστόσο αυτό μόνο ως καλό μπορεί να εκληφθεί, καθώς οι speed metal κιθάρες και οι τσιρίδες του Carl Albert μπλέκονται αρμονικά με μια ωριμότερη οπτική στον τομέα σύνθεσης, προσφέροντας hooks που σου μένουν με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Δίσκος δεκάδας για το αμερικάνικο power, δίχως καμία αμφιβολία.
Vicious Rumors
(Atlantic, 1990)
Να και μια περίπτωση μπάντας που η μεταπήδηση σε μεγάλη πολυεθνική την επηρέασε θετικά. Εδώ, οι Vicious Rumors καταφέρνουν και ευεργετούνται από τη σαφώς καθαρότερη παραγωγή, προσφέροντας την πιο κατασταλαγμένη τους δουλειά ως τότε. Κρατώντας σε περίοπτη θέση όλα τους τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, ο ήχος τους, ένα κράμα της Metal Church ευθύτητας με τον Queensryche λυρισμό, μπολιάζεται σταδιακά με στοιχεία που τον καθιστούν πιο εύληπτο σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Έτσι, ο σκόπελος της συμφωνίας με ένα label με σαφώς μεγαλύτερες απαιτήσεις αποφεύγεται εύκολα, μιας και ο δίσκος διέπεται από mid-tempo ρυθμούς ευρηματικής υπόστασης, δίχως να αμβλυνθούν οι αιχμηρές του γωνίες στο ελάχιστο.
Word Of Mouth
(Rising Sun Productions, 1994)
Ο τελευταίος δίσκος των Vicious Rumors, πριν τον αδόκητο χαμό του Carl Albert, στο μυαλό μου συνδέεται άμεσα με τις δουλειές των Flotsam & Jetsam των πρώτων χρόνων. Θες η φωνάρα του εκλιπόντα, που έμοιαζε σαν ένα υβρίδιο του Eric A.K. με τον David Wayne των Metal Church, θες η παρόμοια συνθετική προσέγγιση των δύο συγκροτημάτων, οι Vicious Rumors εδώ παρουσιάζουν τον, ίσως, σκοτεινότερο δίσκο τους μέχρι τότε, δείχνοντας πως τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το σερί κορυφαίων κυκλοφοριών που είχαν ως τότε. Ή σχεδόν τίποτα, μιας και η μοίρα είχε άλλα σχέδια τελικά. Αξίζει να αναφερθεί πως στον συγκεκριμένο δίσκο, η μπάντα αφιερώνει το τραγούδι "Thunder And Rain" στη μνήμη του Criss Oliva των Savatage, ο οποίος είχε χάσει τη ζωή του έναν χρόνο πριν, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, όπως έμελε και στον Carl Albert, λίγο καιρό αργότερα. Ειρωνεία της τύχης...
Soldiers Of The Night
(Roadrunner, 1985)
Το ντεμπούτο των Καλιφορνέζων έχει πάρει πλέον μυθικές διαστάσεις, κυρίως στους κύκλους των κιθαριστών, μιας και σε αυτό συμμετέχει σαν full time μέλος ο μάγος της εξάχορδης, Vinnie Moore. Παράλληλα, κυκλοφόρησε στην Αμερική, από το «φυτώριο» των βιρτουόζων στα '80s, τη Shrapnel Records, ενώ ο Gary St.Pierre, που κάνει ομολογουμένως καλή δουλειά στα φωνητικά, είχε περάσει για ένα φεγγάρι από τους Hawaii του Marty Friedman. Ωστόσο, και τίποτα απ' όλα αυτά να μην ίσχυε, η νεανική ορμή και η εκθαμβωτική κιθαριστική δουλειά στο σύνολο των συνθέσεων από το δίδυμο Thorpe/Moore, καθιστούν τον πρώτο δίσκο των Vicious Rumors ένα σκονισμένο διαμαντάκι για τους φίλους του U.S. metal.
Warball
(Mascot, 2006)
Εδώ, η μπάντα από τη Santa Rosa της Καλιφόρνια, συνεργάζεται με μία εκ των εμβληματικότερων μορφών στο οικοδόμημα του U.S. metal, τον «πολύ» James Rivera των Helstar. Έτσι, με τα φώτα στραμμένα πάνω τους, λόγω αυτής της συνύπαρξης τιτάνων, οι Vicious Rumors καταφέρνουν και κυκλοφορούν τον κορυφαίο τους δίσκο, από την εποχή του "Word Of Mouth". Η έμπνευση χτυπάει ξανά κόκκινο, με τις συνθέσεις να προσφέρουν έναν ασυγκράτητο speed/power χείμαρρο ιδεών, ενώ τα φωνητικά του Rivera, στιβαρά και καθηλωτικά, είναι πιθανόν τα καλύτερα που πραγματοποίησε μέσα στη δεκαετία του 2000.
Razorback Killers
(Steamhammer, 2011)
Ο διάδοχος του "Warball" μπορεί να καθυστέρησε πέντε ολόκληρα χρόνια, αλλά, εκ του αποτελέσματος, η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Με τον Brian Allen των Last Empire να καλείται να «γεμίσει τα παπούτσια» του Carl Albert και, εσχάτως, του James Rivera και να τα καταφέρνει περίφημα, η μπάντα συνεχίζει τις υψηλές πτήσεις και αναθερμαίνει το ενδιαφέρον για τις δουλειές της. Συνολικά, το άλμπουμ προσεγγίζει τα μεγαλεία του "Welcome To The Ball", με το "Axe To Grind" να αποτελεί ύμνο του ίδιου σχεδόν επιπέδου με το "Six Stepsisters" και το άλμπουμ να ανεβαίνει ακόμη ψηλότερα στις συνειδήσεις των οπαδών των πρώτων, κλασσικών χρόνων, όταν φαντάζονται τον Carl Albert να τραγουδάει σε αυτό.
Something Burning
(Massacre, 1996)
Το "Something Burning" δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κακό δίσκο. Ωστόσο, μοιάζει με το μετέωρο εκείνο πρώτο βήμα, μιας μπάντας που καλείται να ξεπεράσει τον χαμό ενός από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, μα πάνω απ' όλα ενός πολύ καλού φίλου. Με τις συναισθηματικές δυσκολίες να είναι δεδομένες, η μπάντα αποφάσισε, έπειτα από μια σειρά όχι και τόσο πετυχημένων οντισιόν, να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό στη θέση του τραγουδιστή εκ των έσω, με τον Geoff Thorpe (κυρίως) και τον Larry Howe να αναλαμβάνουν και το πόστο αυτό, πέραν των γνωστών καθηκόντων τους. Τα παραπάνω, συγχρόνως με την εποχή που επέτασσε απλούστερες συνθετικές δομές, οδήγησαν το "Something Burning" να λειτουργεί καλύτερα, είτε αγνοώντας τελείως το ποια μπάντα το δημιούργησε, είτε συνειδητοποιώντας πλήρως την ψυχοσύνθεση των δημιουργών του, που καλούνται να συνεχίσουν το όραμά τους, έχοντας δει τη μοίρα να τους γυρνάει την πλάτη. Το δικό τους tribute στο συνοδοιπόρο τους που έφυγε νωρίς.
Cyberchrist
(Massacre, 1998)
Το momentum για την καθιέρωση τους δυστυχώς χάθηκε μαζί με τον Carl Albert και μετά το συναισθηματικά φορτισμένο "Something Burning", οι Vicious Rumors έμοιαζαν να έχουν χάσει και το σταθερό βηματισμό τους, πειραματιζόμενοι με ήχους και συνθετικές μανιέρες, που θυμίζουν μέχρι και Pantera. Σίγουρα, για τους καμμένους με την μπάντα σαν και του λόγου μου, αποτελεί ένα ενδιαφέρον άκουσμα, με τον Brian O’Connor να καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ως ο πρώτος κανονικός τραγουδιστής μετά τον Carl Albert. Ωστόσο, συνολικά το "Cyberchrist" είναι η δουλειά εκείνη που στέκει τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι κάτω από οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία της μπάντας.
A Tribute To Carl Albert
(Headless Butcher Songs, 1995)
Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους, το συγκεκριμένο «επίσημο bootleg» live άλμπουμ παίρνει αυτήν τη θέση, μιας και η κλασσική περίοδος της μπάντας σημαδεύτηκε τόσο από τον ερχομό όσο και από τον αδόκητο χαμό του Carl Albert. Όπως λέει και η ονομασία του, αποτελεί έναν φόρο τιμής σε αυτόν τον φανταστικό ερμηνευτή, έχοντας ένα ιδανικό setlist και την κλασσική σύνθεση της μπάντας να «κεντάει». Εναλλακτικά, τσεκάρετε το "Live You To Death 2 - American Punishment", που παρουσιάζει τον νέο τραγουδιστή, Nick Holeman, σε live συνθήκες, να ανταποκρίνεται στην απόδοση των κλασσικών συνθέσεων της μπάντας, παραπάνω από ικανοποιητικά.
A Compilation
Δυσκολευτήκαμε λίγο να διαλέξουμε τις σημαντικότερες στιγμές μιας μπάντας που, ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να μας προσφέρει τέτοιες απλόχερα. Έτσι, με το προσωπικό γούστο του γράφοντα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, έγινε επιλογή τραγουδιών από ολόκληρη τη δισκογραφία των Vicious Rumors, προσπαθώντας να καλύψουμε με αυτόν τον τρόπο μια καριέρα 37 χρόνων.
1. Soldiers Of The Night (Soldiers Of The Night)
2. Digital Dictator (Digital Dictator)
3. Minute To Kill (Digital Dictator)
4. Condemned (Digital Dictator)
5. Don’t Wait For Me (Vicious Rumors)
6. You Only Live Twice (Welcome To The Ball)
7. Six Stepsisters (Welcome To The Ball)
8. Savior From Anger (Welcome To The Ball)
9. The Voice (Word Of Mouth)
10. Ballhog (Something Burning)
11. Kill The Day (Cyberchrist)
12. Dying Every Day (Warball)
13. Warball (Warball)
14. Murderball (Razorback Killers)
15. Axe To Grind (Razorback Killers)
16. I Am The Gun (Electric Punishment)
