Τι ακούει ο κόσμος το 2016;

Το Footnotes επιχειρεί πάλι να δει τη μεγάλη εικόνα στα μισά της χρονιάς

Από τον Μάνο Πατεράκη, 26/06/2016 @ 20:36

Ως συνέχεια του περσινού Footnotes, Τι ακούει ο κόσμος το 2015, και εν αναμονή των κλασικών μας midyear δεκάδων που θα δημοσιευτούν στις αρχές του μήνα στην ενότητα Χρονομηχανή, είπα να κάνουμε ένα σουλάτσο από τα ηχεία των ανά τον κόσμο μουσικόφιλων, να πάρουμε μια ιδέα σχετικά με το τι κυριάρχησε στις προτιμήσεις τους ανά μουσικό ύφος. Και, μην ξεχνάτε, ό,τι από τα παρακάτω μας αρέσει, κυριάρχησε επειδή ήταν τόσο γαμάτο που ήταν αδύνατο να μην κερδίσει τους πάντες. Ό,τι δεν μας αρέσει, κυριάρχησε επειδή προωθήθηκε από τα πληρωμένα μέσα και ο κόσμος είναι πρόβατα. Να γίνει και λίγο πιπεράτο ρε παιδάκι μου. Αντιρρήσεις για τις επιλογές, οι οποίες προέκυψαν αποκλειστικά από τη δική μου εντύπωση και παρατήρηση, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες.

Indie/Alternative: Radiohead-A Moon Shaped Pool

Radiohead-A Moon Shaped Pool

Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω. Οι Radiohead είναι οι μεγάλοι, οι ανέγγιχτοι, οι κορυφαίοι του εναλλακτικού rock ήχου, έστω και αν στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους έχουν κρατήσει ουσιώδεις αποστάσεις από τα rock μονοπάτια. Είναι η μπάντα που, αν και έγινε τεράστια, ποτέ δεν κατέστη βορά του mainstream ακροατηρίου –πάντα έμενε με έναν ιδιαίτερο τρόπο κτήμα των λίγων, των ψαγμένων. Με τέτοιο στάτους, η κυκλοφορία δίσκου τους δεν θα μπορούσε παρά να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Το “A Moon Shaped Pool”, για το οποίο έγραψα μία από τις όχι και τόσο πολλές μη ενθουσιώδεις κριτικές εκεί έξω, είναι μια ματιά από τον πάτο της δεξαμενής, δια μέσου των υγρών ρευμάτων των εξερευνήσεων των Radiohead ανά τα χρόνια, προς τα έξω. Μέχρι σήμερα, η φινέτσα της πρώτης οικίας του “True Love Waits” έχει αποκτήσει χιλιάδες υποστηρικτές που μιλάνε για δίσκο της χρονιάς.

Song: “The Numbers

Metal: Vektor-Terminal Redux

Όταν βλέπεις νέα, ανερχόμενη, ρηξικέλευθη στον ήχο της μπάντα να αποτελεί μέχρι στιγμής τον πιο πολυσυζητημένο δίσκο στον ευρύτερο χώρο όπου ανήκει, ε κάπου χαίρεσαι ενδόμυχα. Μετά από δύο πραγματικούς οδοστρωτήρες στον χώρο του τεχνικού thrash (ακόμα στέκομαι προσοχή όποτε ακούω την παράνοια του “Dark Creations, Dead Creators” από το “Outer Isolation” του 2011), το “Terminal Redux” είναι εξίσου εξωπραγματικό όσο οι προκάτοχοί του, αν όχι περισσότερο. Έχοντας μελετήσει εις βάθος τα κατά Voivod και κατά Death ευαγγέλια, χτίσει χωρίς γραφικές υπερβολές το sci-fi προσωπείο τους (τι εξωφυλλάρα ε) και πάει το thrash στα απώτερα όρια του προοδευτισμού, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα που ένας ιδιαιτέρως ακραίος ήχος έχει κατακτήσει και εκτιμηθεί από φαινομενικά παράταιρα ακροατήρια.

Song: “Recharging The Void

Hip Hop: Kendrick Lamar-untitled unmastered.

Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος ο 29-άρης Kendrick Lamar ήδη κυριαρχεί με ένα συνειδητοποιημένο hip hop, στο οποίο έχει κάνει ιντελεξουάλ χτενίσματα με έντονες jazz αναφορές και funk στοιχεία. Ο Kendrick έχει πάρει μόνος του από το χεράκι ένα ολόκληρο είδος, το οποίο ούτως ή άλλως είχε ανέκαθεν ανάγκη από πρίγκιπες και larger than life φιγούρες για να βρει την ικανοποίηση, και το πάει μπροστά δημιουργώντας καλλιτεχνικά ρεύματα. Το “untitled unmastered.”, συλλογή ακυκλοφόρητων demo παρόλο που δεν του φαίνεται, είναι στα αυτιά μου ό,τι καλύτερο έχει ηχογραφήσει ο ταλαντούχος Kendrick Lamar και ένας άρτιος δίσκος συνολικά. Ίσως φταίει και που είναι άλμπουμ που ακούγεται καλύτερα από ακροατήριο που αρέσκεται σε πειραματικούς ήχους παρά από αυτό που απολαμβάνει την τραχιά, αδρή διάθεση του συμβατικού hip hop.

Song: “untitled 02 06.23.2014.

Pop: Beyonce-Lemonade

Ό,τι πιο ποιοτικό και ώριμο έχει κυκλοφορήσει ποτέ η super star του πάλαι ποτέ girl group των Destiny’s Child. Το “Lemonade” συνοδεύεται οπτικά από ταινία διάρκειας μίας ώρας, η οποία έκανε πρεμιέρα στο HBO.  Παρά τα όποια αναμενόμενα ατοπήματά και τις μέτριες στιγμές του άλμπουμ, η πλειοψηφία των κομματιών που της έγραψε ένα πολυάριθμο καστ ταλαντούχων μουσικών διαθέτει αξιοπρόσεκτη πολυσυλλεκτικότητα και αναπάντεχη καλλιτεχνική υπόσταση. Ηχητικά, πάμε από contemporary R&B μέχρι rock, με όλα τα ενδιάμεσα είδη να αγγίζονται, αξιώνοντας συνολικά –αλλά και χάρη στον τρόπο με τον οποίο προωθήθηκε- μια art pop ομπρέλα. Η ίδια η Beyonce προσαρμόζεται ιδανικά στις ανάγκες του κάθε κομματιού, έχοντας ορισμένες φορές πολύτιμη βοήθεια στο μικρόφωνο από Jack White, James Blake, Kendrick Lamar, The Weeknd κ.α.

Song: “Freedom” (sorry, δεν παίζει το Tidal στη γειτονιά μας, νομίζω)

Post-Rock/Metal: Cult Of Luna & Julie Christmas-Mariner

Έπειτα από τέτοιο τρομακτικό σερί, οι Cult Of Luna πρέπει πια να απολαμβάνουν στάτους εφάμιλλο με εκείνους που έπλασαν τον ήχο όπου κινούνται -μιλάω αρχικά για τους Neurosis και έπειτα για τους Isis. Η νέα τους καθηλωτική δουλειά δημιουργήθηκε σε συνεργασία με την Julie Christmas των Made Out Of Babies/Battle Of Mice στο μικρόφωνο. Οι τρομαχτικές της στριγκλιές, στα όρια του screamo, με απίστευτη προφορά, ταίριαξαν πέρα από κάθε προσδοκία με τα υπερβατικά χτισίματα των Cult Of Luna. Ως μεγάλοι του χώρου πια, δικαιωματικά λόγω δισκογραφίας, δείχνουν να τελειοποιούν έναν ήχο που διαμορφώθηκε στο “Vertikal”, δίνοντάς του και ένα concept διαστρικών κολομβ-ικών εξερευνήσεων, που είχαμε διαπιστώσει ότι ταίριαζε στα διαστημικά τους πλήκτρα εδώ και χρόνια.

Song: “Chevron

Τα Ακραία: Oranssi Pazuzu-Varahtelija

Θα γνωρίζετε, πιστεύω, τη μόδα των τελευταίων ετών να πλασάρονται από συγκεκριμένα μέσα -και τους αντιγραφείς τους- ακραίοι metal ήχοι πλάι σε «φλώρικες» indie κυκλοφορίες, αγνοώντας οτιδήποτε στην ενδιάμεση απόσταση μεταξύ αυτών των δύο άκρων, αποκαλύπτοντας έτσι το δήθεν της όλης καταστάσεως. Χάρη σε αυτό το φαινόμενο, πάντα θα υπάρχει κάποιος ακραίος metal καλλιτέχνης που του δίνεται η ευκαιρία να αναρριχηθεί από την underground ζεστασιά, όπου συνήθως διαπρέπουν τέτοιες μουσικές. Φέτος, οι Oranssi Pazuzu, τους οποίους είχα μάθει το 2009 όταν με είχε κεντρίσει εξώφυλλο με αστροναύτη σε black metal δίσκο (!), είναι μεταξύ των τυχερών. Ετούτοι οι Φινλανδοί έκαναν το όνομά τους χάρη στη μίξη black metal με psychedelic rock σε εποχές που δεν το είχαν δοκιμάσει παρά ελάχιστοι. Μετά από τρεις δίσκους, εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες, κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, υπνωτιστικό μέσα στην έντασή του, ίσως το καλύτερο της καριέρας τους, και φθάνουν στην επιτυχία, την οποία –οι συγκεκριμένοι- δεν ξέρω και αν επιδίωκαν ποτέ.

Song: “Saturaatio

Punk: White Lung-Paradise

Έχοντας απομακρύνει τις noise επιρροές τους, οι White Lung γίνονται πιο άμεσοι και alternative rock από ποτέ. Σε χρονιές που το punk δεν πουλάει όπως πριν κάποια χρόνια και το post-punk σταμάτησε να απολαμβάνει το δέος των indie ακροατηρίων, οι κολλητικές συνθέσεις των White Lung, οδηγούμενες από τη φωνή της δυναμικής Mish Way και τις τεχνικές κιθάρες του Kenny McCorkell, είναι από τις λίγες punk-related κυκλοφορίες που απασχόλησαν ευρύτερο ακροατήριο. Η αξία του “Paradise” έγκειται στο ότι απέδειξε πως η παράνοια και ο χαμός δεν είναι τα μόνα ατού των Καναδών White Lung. Τα καταφέρνουν ιδιαιτέρως καλά και στις μελωδίες.

Song: “Sister

Jazz: Esperanza Spalding-Emily’s D+Evolution

Esperanza Spalding

H Esperanza Spalding είναι μια υπέροχη μουσικός. Με φωνητικές ακροβασίες που θα ζήλευε η μεγαλύτερη ντίβα και άπλετο ταλέντο ως τσελίστρια/μπασίστρια (δείτε κανένα live video που παίζει και τραγουδάει ταυτόχρονα να μείνετε με το στόμα ανοιχτό), πάντοτε παρέδιδε μια προσβάσιμη jazz με εκλεκτικές προεκτάσεις. Αν και έχει κερδίσει τέσσερα βραβεία Grammy στο παρελθόν, μόλις φέτος κατάφερε να κάνει ένα άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Ίσως φταίει και που το “Emily’s D+Evolution” είναι πιο μακριά από τη jazz απ’ ό,τι οι προηγούμενες δουλειές της. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της, καθώς το πρώτο μέρος του κάπου μπατάρει, αλλά στο δεύτερο πραγματικά απογειώνεται στα δικά της ύψη.

Song: “Elevate Or Operate

Ηλεκτρονική Μουσική: Tim Hecker-Love Streams

Με τη βοήθεια του συνθέτη του Sicario, Johan Johansson, και με σαφή στόχο να φτάσει σε κάτι καινοτόμο δημιουργικά, διαφορετικό από μέχρι στιγμής κυκλοφορίες της 15-χρονης καριέρας του, που τον έχει αναγάγει σε μία από τις ηγετικές σύγχρονες μορφές της ambient μουσικής, ο Tim Hecker μας έθεσε προ του “Love Streams”. Χρησιμοποιώντας software που μεταφράζει αυτόματα σε μία παρτιτούρα την πολυφωνική μουσική, χρησιμοποίησε τις μεσαιωνικές χορωδιακές συνθέσεις του Josquin des Prez (15ος αιώνας), τις ηχογράφησε με χορωδία σε ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου, την Ισλανδία, κι έπειτα τους άλλαξε τα φώτα σε τέμπο, ενορχήστρωση και κάθε λογής μπλιμπλίκια σε ένα μινιμαλιστικό μοτίβο. Βέβαια, το αποτέλεσμα είναι τόσο «δύσκολο» όσο φαίνεται, και σε εμάς τους μη μυημένους η μαγεία θα ξεδιπλωθεί επιλεκτικά.

Song: “Castrati Stack

Υπερκομματικός: David Bowie-Blackstar

David Bowie-Blackstar

Έχουν ήδη γραφτεί και αναλυθεί τα πάντα για την τελευταία μεγάλη παράσταση του Starman, οπότε ό,τι και να προσθέσω εδώ είναι περιττό. Το “Blackstar” απασχόλησε άπαντες, ανεξαρτήτως προτιμήσεων, ειδικά μετά τον χαμό του David Bowie. Αλλά, πριν ακόμα αντιληφθούμε το οτιδήποτε, είχε ήδη μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο πρωτοποριακούς δίσκους που έβγαλε ποτέ καλλιτέχνης τόσες δεκαετίες μετά την ακμή του.

Song: “Lazarus

 

Footnotes

♠  Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, η τελευταία μέρα του Glastonbury φθάνει στο τέλος της. Σε λίγες ώρες θα είναι μεγάλοι headliners οι Coldplay. Χωρίς να σβήνω μια σειρά εξαιρετικών single που έχουν γράψει στο παρελθόν, δεν μπορώ παρά να δηλώσω πως κάτι τέτοια βλέπουν κάποιοι και ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν πια μεγάλοι καλλιτέχνες. Και μετά άντε να τους εξηγήσεις...

♠  Κάτι Ισραηλινοί τύποι ονόματι Winterhorde έχουν βγάλει μια φοβερή δισκάρα προοδευτικού metal με ακραία συστατικά, που θα φέρει κάτι στη φιλοσοφία των Arcturus και των Orphaned Land. Περάστε από BandCamp.

♠  Έχουμε και νέο Band Of Horses εκεί έξω ε. Σε εποχές που η ποσότητα ποιοτικής indie folk που παράγεται έχει πέσει κατακόρυφα εν συγκρίσει με πριν 5-6 χρόνια, περίμενα μήπως είχαμε εδώ το κάτι παραπάνω, αλλά μάλλον δεν...

  • SHARE
  • TWEET