Παράτα το στόνερ και γίνε λίγο All Them Witches

Υπάρχει διέξοδος εδώ που τα λέμε

Από τον Μάνο Πατεράκη, 14/10/2016 @ 11:54

Στον απόηχο αρκετών εμφανίσεων στο φετινό Desertfest (day 1/day 2) που είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω -πόσο γάμησαν οι Red Fang ε!- εκεί που είσαι θετικά προσκείμενος προς καλλιτέχνες που απλά παίζουν αυτό που γουστάρουν, δεν αργείς να αρχίσεις να στέφεις ακριβώς τους ίδιους με τα γαϊδουράγκαθα του «πόσες φορές θα παιχτεί αυτό το riff διάολε» και κυρίως με το χάρτινο καπέλο του «γιατί».

Όχι, εντάξει, καμιά φορά είναι προσωρινό. Δηλαδή, αν γουστάρεις έναν ήχο, μπορείς ανάμεσα στις καλουπωμένες μουσικές να βρεις την διακύμανση που ορίζεται μεταξύ της νοητής γραμμής που συνδέει το αναμάσημα με το τίμιο και από εκεί στο σεμιναριακά παιγμένο. Ορισμένες φορές, μάλιστα, είναι και πιο δύσκολο να παίζεις σε συγκεκριμένα πλαίσια και να συγκινείς. Σαν να παίζεις πόρτες αντί για πλακωτό. Οι κινήσεις είναι πιο προκαθορισμένες, αλλά η μαγκιά είναι να βρεις τη μικρή σχισμή που θα κάνει τη διαφορά.

«Μήπως η λύση είναι να κινείσαι στον ήχο που θες και να κάνεις θαρραλέες μανούβρες γύρω του για να μην σε πιάσει η λάσπη;»

Εν πάση περιπτώσει, κι εμείς έχουμε γουστάρει και συνεχίζουμε να γουστάρουμε στους stoner ήχους riff κλεμμένα από Kyuss ή Black Sabbath ή από τα παρελκόμενά τους, όταν το αποτέλεσμα είναι καλό. Απλά, στις συγκεκριμένες μουσικές έχει παραγίνει το κακό ρε αδερφάκι μου. Τόσο πολύ που αυτή η διπολική μουσική διαταραχή που μόλις διαπιστώσατε είναι σχεδόν δικαιολογημένη.

Μήπως η λύση είναι να κινείσαι στον ήχο που θες και να κάνεις θαρραλέες μανούβρες γύρω του για να μην σε πιάσει η λάσπη; Προφανώς μπορεί να ακουστεί επιτηδευμένο το αποτέλεσμα, αλλά αν δεν είσαι 100% σίγουρος για τον εαυτό σου ότι μπορείς να παίξεις τα ίδια και τα ίδια και πάλι να ξεχωρίσεις, καλύτερα να επιχειρήσεις κάτι το διαφορετικό μέχρι να το πετύχεις.

Όπως και στο stoner έτσι και στο post-rock συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα (μόνο που δεν το κράζουν οι έλληνες λευκοί ιππότες διότι δεν είναι αυτό στη μόδα, το stoner είναι). Εξ ου και είχα φτιάξει κάποτε ένα αφιέρωμα με υπέροχα συγκροτήματα που... δεν παίζουν post-rock. Αν έφτιαχνα κάτι αντίστοιχο για το stoner, οι All Them Witches που θα εμφανιστούν σε δύο εβδομάδες στο Smoke The Fuzz Fest, του οποίου το line up σπέρνει παρεμπιπτόντως, θα τοποθετούνταν σε περίοπτη θέση.

«Αλήθεια, πόσες stoner μπάντες της σειράς έχουν γράψει κάτι τέτοιο; Μάλλον πιο κοντά προς πρώιμους Black Keys να το πάμε»

Και αν τους αγνοούσαμε λιγάκι μέχρι προσφάτως (πιθανολογώ ότι η πρώτη τους αναφορά εδώ είναι σε ένα παλιό Footnotes όπου εκθείαζα κατόπιν εορτής τον δεύτερο δίσκο τους κάποιους μήνες πριν κυκλοφορήσει ο τρίτος τους), τελευταία είχαμε συνέντευξη, κριτική-επιλογή, live report, οπότε μην μας κακολογείτε.

Οι All Them Witches ξεκίνησαν μιλώντας μας για τη μάνα τους, τον ηλεκτρισμό ("My Mother Electricity" - ντεμπούτο 2012). Αυτή γέννησε το heavy stoner τους, βάζοντας ρεύμα αντί για γενετικό υλικό σε κάτι σκονισμένες μπομπίνες. Εξ ου και τους έδωσε το παρατσούκλι άμα τη εμφανίσει τους, blues, όπως λέει και το τραγούδι του Abner Jay που συχνά-πυκνά διασκευάζουν ("My Middle Name Is The Blues"). Σε εκείνο το ντεμπούτο ήταν και ένα "Elk.Blood.Heart"... Αλήθεια, πόσες stoner μπάντες της σειράς έχουν γράψει κάτι τέτοιο; Μάλλον πιο κοντά προς πρώιμους Black Keys να το πάμε.

Ωστόσο, αυτά ήταν μόνο η αρχή, καθώς στο δεύτερο άλμπουμ τους, ("Lightning At The Door" - 2013) είναι που γιγαντώθηκαν μουσικά, τα blues που αποτέλεσαν το πατρόν για το κοστούμι τους, τώρα πια διαρρέουν φανερά στις φλέβες τους. Και αν το βασικό riff του "When God Comes Back" θα μπορούσε να έχει παιχτεί από οποιαδήποτε ανθυπομπάντα που έσκασε μπάφο και αγόρασε κιθάρα, τότε πώς βγήκε ένα τόσο φοβερό αποτέλεσμα; Μήπως τελικά υπάρχει τρόπος, υπάρχει οδός;

«Οπότε, μάλλον κάνουν κάτι πολύ δύσκολο πάρα πολύ καλά. Ή είναι απλά μεγάλο συγκρότημα. Ο χρόνος θα δείξει.»

Δεν αρκούνται εκεί, στον ίδιο δίσκο θα θρηνήσουν για ένα μεθυσμένο πουλί που ήπιε μέχρι που δεν το βαστούσαν τα φτερά του, έπεσε από ένα δέντρο και πέθανε. Είναι άραγε μεταφορά αληθινού ανθρώπινου περιστατικού ή απλά story telling για να φτάσουν στις ψυχεδέλειες των Monster Magnet εποχής "Superjudge"; ("Funeral For A Great Drunken Bird")

Και όλα αυτά για να κάνουν μεγάλη στροφή και να στραφούν προς μελαγχολικό psychedelic rock στο τελευταίο τους άλμπουμ ("Dying Surfer Meets His Maker" - 2015) με το "Open Passageways" να δίνει νέο νόημα στη λέξη ανατριχίλα και σχεδόν να ανήκει στα greatest hits by god (ουινκ ουινκ). Τι κι αν δίχως τα βιολιά και παιγμένο πιο γρήγορα χάνει επί σκηνής -το διαπιστώσαμε και στο live τους εδώ και στο φετινό τους "Live In Brussels". Τι κι αν η φωνή του Michael Parks Jr. δεν είναι και η καλύτερη, ούτε καν στο spoken word. Τι κι αν τα τραγούδια τους δεν απογειώνονται στο σανίδι πιο ψηλά απ’ ό,τι στο στούντιο.

Μιλάμε για μια πραγματική μπαντάρα που μας προέκυψε σε ύφος -και όχι ήχους- όπου επικρατεί ξηρασία από αυτοφυή πραγματικά μεγάλα δημιουργήματα. Οπότε, μάλλον κάνουν κάτι πολύ δύσκολο πάρα πολύ καλά. Ή είναι απλά μεγάλο συγκρότημα. Ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, απλά αφηνόμαστε στο ear candy που μας προσφέρουν. Ξέρουν να γράφουν κομματάρες και να συνθέτουν δισκάρες. Ας αρκεστούμε σε αυτό προς το παρόν και να λιώσουμε τη δισκογραφία τους πριν τους δούμε πάλι από κοντά το επόμενο Σ/Κ.

Footnotes

♠ To Zeal And Ardor το είχα στην to do list πολύ καιρό. Εν τέλει, και με αφορμή την ανακοίνωση του live, εδέησα να το ακούσω. Όσο επιτηδευμένο (spirituals με black metal και instrumental hip-hop σου λέει) ή παράταιρο και αν ενδεχομένως φαντάζει, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Οι φαρισαίοι κυνηγοί του δήθεν προσπεράστε, σαφώς.

♠ Θα πούμε και περισσότερα γι’ αυτό, αλλά προς το παρόν μεταφερθείτε στο 1991 με τον φετινό δίσκο των Soulbreaker Company. Φτωχή παραγωγή, μηδέν προώθηση, ερασιτεχνικό feeling, αλλά τι να τα κάνεις όλα αυτά όταν γράφεις έπη σαν το "The Kid Out Of His Land"; Υποκλινόμαστε.

♠ Επί τη ευκαιρία της ανακοίνωσης νέου άλμπουμ, ξέθαψα το προηγούμενο των Cloud Nothings, "Here And Nowhere Else". Ξεθάψτε το μαζί μου. 

♠ Η συμπαθητικότατη μουσικά lykke-li-του-I-Follow-Rivers έφτιαξε Swedish Pop supergroup με μέλη των Miike Snow και Peter Bjorn And John. Έχουμε και πρώτο video clip σκηνοθεσίας της ίδιας της Lykke Li να τερματίζει το χιπιδόμετρο. Καλό.

♠ Μήπως τώρα που κρυώνει τόσο γλυκά ο καιρός ήρθε η ώρα να μπούμε πραγματικά μέσα στο υπέροχο φετινό άλμπουμ των Neko Case, k.d. lang και Laura Veirs;

  • SHARE
  • TWEET