Να πεθάνει η κατσίκα των Planet Of Zeus

Το διαδίκτυο θα γεμίσει σιγά-σιγά με κριτικές της νέας δουλειάς των Planet Of Zeus. Άλλες της μίας ακρόασης, άλλες των πολλών. Άλλες της ουσίας, άλλες του εντυπωσιασμού. Τα κλασικά πράγματα δηλαδή. Ήδη εικάζω έχοντας πρόσβαση στα στατιστικά μας πως, όπως και με το "Vigilante", η κριτική του "Loyal To The Pack" θα φτάσει άνετα στο Top 10 των clicks των περίπου 600 δίσκων που θα παρουσιάσουμε και φέτος. Έχουν κάτι το τόσο  ξεχωριστό άραγε;

Διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από την πυκνή μπαφοκαπνίλα των μουσάτων φίλων της μπάντας, αυτό που έχουν πετύχει στον εγχώριο σκληρό ήχο είναι ανεπανάληπτο. Σε πολλά χρόνια από τώρα θα κοιτάμε πίσω και θα το μνημονεύουμε ως μυστήριο θετικό φαινόμενο, αναζητώντας τα αίτιά του. Και αν τα κλαρίνα των VIC κοντράρουν στα ίσια σε δημοτικότητα, οι Planet είναι αυτοί που άνοιξαν τον δρόμο, δεν το ξεχνάμε.

«Κάνοντας το όνομά τους στο λυκόφως του παγκόσμιου stoner big bang, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως συγκρινόμενοι με άλλα παιδιά των Down ή των Kyuss κ.λπ. ξεχωρίζουν»

Η γνωριμία μου με τους Planet είχε γίνει σε διάφορα underground live κάπου το 2008 (ατσα, τους άκουγα πριν γίνουν διάσημοι/χιπστερ). Με είχε εντυπωσιάσει η ενέργεια που έβγαζαν στο σανίδι και το ανελέητο κοπάνημα που προκαλούσαν στη μικρή εμπροσθοφρουρά που τους ακολουθούσε. Βασικά, είναι από τις λίγες μπάντες που έχουν καταφέρει να με τραβήξουν κι εμένα μπροστά για σπάσιμο αλάτων. Λίγο πιο μετά τσέκαρα το ντεμπούτο τους, το οποίο τότε μου είχε φανεί πολύ κατώτερο από αυτό που έβλεπα στο σανίδι, κυρίως λόγω του ότι ακουγόταν σαν αντιγραφή των κλασικών γνωστών ονομάτων, αλλά δεύτερου επιπέδου.

Τα χρόνια πέρασαν και οι Planet Of Zeus εξελίχθηκαν σε κάτι, στουντιακά, πολύ ανώτερο. Δίχως, πάλι, να ανακαλύπτει τον τροχό φυσικά. Κάνοντας το όνομά τους στο λυκόφως του παγκόσμιου stoner big bang, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως συγκρινόμενοι με άλλα παιδιά των Down ή των Kyuss κ.λπ. ξεχωρίζουν. Δεν υπολείπονται, βέβαια. Δεν είναι επ' ουδενί αυτό που λέμε «καλή για ελληνική» μπάντα. Έχουν αέρα και ποιότητα διεθνή. Και το ταλέντο να γράφουν κάτι "Leftovers" που είναι ταμάμ για να περάσεις καλά σε ροκομεταλλόκλαμπο, αλλά και κομματάρα από μόνο του.

Τώρα, αν με ρωτήσετε πώς έκατσε κι έφτιαξαν τόσο μεγάλο όνομα ώστε να κάνουν sold out χώρους που μεγάλα ξένα ονόματα δεν θα ονειρεύονταν καν, τι να σας πω; Υπάρχει πάντα το επιχείρημα ότι η βλαχοαμερικανιά ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Το φραπέ-τσιγάρο-τάβλι θα μπορούσε να ταιριάξει με το μάσημα καπνού και τον κόκκινο σβέρκο, όμως δεν αρκεί από μόνο του. Και άλλα είδη μας ταιριάζουν, έτσι δεν είναι; Αλλά μένουν στην αφάνεια. Άγνωσται αι βουλαί.

«Από την άλλη, ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα, μπροστά στο μόνο μαζικό φαινόμενο που έχει καταφέρει ποτέ ο εγχώριος σκληρός rock ήχος εδώ πέρα;»

Μαζί με την αλματώδη αύξηση του ενδιαφέροντος προς τον πλανήτη Δία -και ενδεχομένως του αποκρουστικού lifestyle που φέρουν μαζί κάποιοι οπαδοί τους, σε οτιδήποτε γίνεται μόδα μπορεί να καταλογιστεί κάτι αποκρουστικό- δεν άργησαν να ξεπεταχτούν και οι «φωνές της λογικής». Από εδώ κι από εκεί θα βρεις κόσμο να κηρύττει, με ολοένα αυξανόμενη αγωνία να ακουστεί, πόσο υπερεκτιμημένοι είναι. Προφανώς και είναι. Οποιοσδήποτε στη θέση τους θα ήταν, όταν τόσες μπαντάρες παίζουν μπροστά σε φίλους και γνωστούς.

Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: θέλουμε απλά να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα για να δείξουμε πόσο ανώτεροι είμαστε, θέλουμε απλά να έχουμε γνώμη για ό,τι ενδιαφέρει πολύ κόσμο ή απλά αντιδράμε λίγο παραπάνω διότι... άνθρωποι είμαστε, πόσο να αντέξουμε πια;

Εν τέλει, θα πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε ότι κανείς δεν μπορεί να γίνει μεγάλος χωρίς να έχει ανάμεσα στο κοινό του άτομα που τον ακούνε μόνο «για τη φάση». Κανείς. Οι Planet Of Zeus, για να καταφέρουν κάτι που κανείς άλλος δεν κατάφερε ποτέ σε αυτόν τον τόπο που έχει κατάλοιπα ξενολατρίας από μεταπολεμικές εποχές μέχρι σήμερα, έκαναν κάτι πολύ καλά.

Παρατηρώ με χαρά τη γιγάντωσή τους, διότι αυτή είναι που τους δίνει τον αέρα δίσκο με δίσκο να φτάνουν σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Και, απ’ ό,τι φαίνεται από τα πρώτα δείγματα, αναμένουμε ακόμα ένα βήμα παραπάνω φέτος. Εγώ από τη μεριά μου θα ήθελα κάτι διαφορετικό μέσα, το τόσο πολύ κλισέ δεν με κρατάει για πολύ καιρό. Αλλά από την άλλη, ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα, μπροστά στο μόνο μαζικό φαινόμενο που έχει επιτύχει ποτέ ο εγχώριος σκληρός rock ήχος εδώ πέρα;

Footnotes

♠  Να σας πω ακόμα ένα μυστικό; Άκουσα για μια μπάντα που βγάζει φέτος το ντεμπούτο της και έχει «την καρδιά των Oceansize και τα κότσια των Mastodon». Στην περιγραφή αυτή να προσθέσω πως έχει την επιβλητικότητα των Rishloo και την παράνοια των Protest The Hero. Δώστε βάση γιατί είναι δισκάρα και θα της δώσουμε τον χρόνο που χρειάζονται οι μουσικές της για να ξετυλιχτούν, καθότι έχουν πολύ ψωμί. Πρόκειται για το "Statues" των Black Peaks. Μέχρι προ ολίγου, υπήρχε ολόκληρο για streaming στο Independent.co.uk. Τώρα ξέμειναν μόνο τα 30 δευτερόλεπτα από το κάθε τραγούδι. Λες να υπάρχει και αλλού; Who knows. Εξαιρετικό.

♠  Οι Graves At Sea κυκλοφόρησαν το doom/sludge ντεμπούτο τους το 2003. Δεκατρία χρόνια μετά επιστρέφουν με το "The Curse That Is" που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα βαρύ αλλά και επικίνδυνα trippy αν αφεθείς να πέσεις μέσα στο πηγάδι του. Το 11-λεπτο ομώνυμο έπος που ανοίγει τον δίσκο ξεκινάει με κιθάρες που βγήκαν από το "Undertow" των Tool πριν κυλήσει στον βούρκο των σκισμένων φωνητικών με ευφάνταστες ιδέες -ειδικά για εμάς που βαριόμαστε το τυπικό sludge- που θα μπορούσαν να εντοπιστούν σε άλμπουμ των λατρεμένων Big Business.

♠  Μιας που πιάσαμε βαριές οδούς, να πούμε πως έχουμε νέο δίσκο και τραγούδι Inter Arma με εξωφυλλάρα κιόλας. Τα βρίσκετε όλα στο BandCamp.

♠  Απολαμβάνω Ihsahn να χρησιμοποιεί τόσες φορές τη λέξη pop rock στη συνέντευξη που μας έδωσε. Το κοιτάω από διάφορες οπτικές. Τι. Πώς. Γιατί. Τι λέει;

♠  Σύντομα θα έχουμε νέο Vektor και η λίστα μου το περιμένει με ορθάνοιχτα τα πόδια. Δεν είναι ότι το προηγούμενο είχε βρεθεί πάλι εκεί, ούτε πως γουστάρω τις βαρύγδουπες προβλέψεις (που τις γουστάρω). Είναι που το "Charging The Void" το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα πριν ένα μήνα, σοδομίζει ό,τι ακούς.

♠  Είπαμε και πριν για Cult Of Luna με Julie Christmas, αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. "A Greater Call" και "The Wreck Of S.S. Needle" ξανά και ξανά και ξανά ενώ σκοτεινιάζουν τα πάντα.

♠ Πριν λίγο καιρό, σε άλλο Footnotes, σχολίαζα το φαινόμενο του κόσμου που φέρνει και ξαναφέρνει τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Η αφορμή ήταν οι James. Οφείλω, βέβαια, να παραδεχτώ πως αυτή η κατάσταση έχει και τα θετικά της. Αλλιώς δεν θα απολαμβάναμε για πολλοστή φορά την ΕΜΠΕΙΡΙΑ που είναι τα live του Matt Elliott. Αλλιώς δεν θα τον βλέπαμε να τραγουδάει με τόση γλυκύτητα το "also ran, also fell surprised to find yourself in hell, also stole, also lied, I can't wait for you to die"...