Μια βουτιά messa στον ασπρόμαυρο βυθό ενός από τους καλύτερους δίσκους του 2018

Italian scarlet doom σου λέει

Από τον Μάνο Πατεράκη, 03/10/2018 @ 12:04

Κάνοντας αναδρομή στους φετινούς δίσκους που έκαναν τη στήλη Footnotes να χάσει τον βηματισμό της και να παρεκκλίνει κάπως περισσότερο προς τη δίνη τους, βρίσκω σε περίοπτη θέση το "Feast For Water" των Messa. Ως εκ τούτου, δεν θα ντραπώ να του αφιερώσω ένα ολόκληρο άρθρο, που μπορεί να λειτουργήσει τόσο ως αφιέρωμα-εισαγωγή στην καινούργια αυτή μπάντα, όσο και ως συμπλήρωμα στην κριτική που έγραψε ο Γαβριήλ Φιλιππόπουλος πριν κάποιους μήνες. Για την επίτευξη αυτού, πρόταξα το χέρι μου προς τα ίδια τα μέλη της μπάντας, τα οποία αποκρίθηκαν άμεσα...

Το λοιπόν. Πριν τέσσερα μόλις χρόνια, η Sara (φωνή) και ο Marco (μπάσο) ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω σε διάφορα τραγούδια και κόνσεπτ. Γρήγορα, ο Alberto (κιθάρα) και ο Rocco (ντραμς) έγιναν μέλη της μπάντας, η οποία πήρε το όνομα - έμπνευσης της Sara - Messa, δηλαδή τελετή. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, σχημάτισαν τον ήχο τους και ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να τον εξωτερικεύσουν. Η κατάληξη; Ιταλικό, πορφυρογέννητο doom με jazz και drone παρεκκλίσεις που απομακρύνεται ικανοποιητικά από το κλασικό σου female-fronted occult rock.

Τα βιογραφικά του διαδικτύου συνήθως τοποθετούν τους Messa στη Citadella της Ιταλίας. Ωστόσο, «στην πραγματικότητα κανένα μέλος δεν μένει στην Cidatella. Μάλιστα, οι τρεις εξ αυτών μένουν σε πολύ μικρά χωριά στους πρόποδες δύο βουνών. Συγκεκριμένα, κάτω από το βουνό Tomba (Σ.σ.: Σημαίνει τάφος στα ιταλικά) και το βουνό Grappa  (Σ.σ.: Περιοχή ιστορικής σημασίας κατά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους).» Όσο και να έχουν ξεφύγει από την αρχική αφάνεια της νέας μπάντας, προς μια μερική αναγνώριση, κυρίως διαδικτυακή και σε συγκεκριμένους στενούς κύκλους, η μουσική δεν είναι αυτή που τους φέρνει τα προς το ζην. «Όλοι τους έχουν άλλες δουλειές στην Ιταλία. Έχουν, όμως, εκεί μια στιβαρή βάση φίλων και οπαδών που εκτιμούν τη μουσική τους. Το κοινό είναι πολύ θερμό και φιλόξενο.»

Οι ιδέες που πρωτο-προβάρησαν βρήκαν θέση στο ντεμπούτο τους, "Belfry", το 2016. Η Sara ηχογραφούσε ως τραγουδίστρια για πρώτη φορά στη ζωή της και η υπόλοιπη μπάντα προσπαθούσε να βρει τα πατήματά της σε έναν ήχο με doom metal διάθεση και αναφορές που έφταναν έως τους Electric Wizard. Ήταν «δίχως αμφιβολία πιο σκληρή δουλειά και περιείχε κάποιες ανομοιόμορφες ενορχηστρώσεις. Το "Belfry" στηριζόταν περισσότερο στους αυτοσχεδιασμούς».

Messa - Belfry

Σε αντιπαράθεση με το ντεμπούτο, το φετινό "Feast For Water" είναι πιο ιδιαίτερο. Πιο jazz, πιο blues, πιο black metal... «Για παράδειγμα, η ύπαρξη των πληκτρών Rhodes κάνει τα πάντα να ακούγονται πιο jazzy, αν και σίγουρα δεν είναι jazz δίσκος. Οι αλλαγές αυτές ήταν απαραίτητες για να γίνει η μπάντα πιο δημιουργική. Ένας από τους τρόπους να γίνει πιο διαφορετικό το doom των Messa ήταν η επιλογή ανορθόδοξων λύσεων, επιλεγμένων με προσοχή».

Η είσοδος στο φετινό τους άλμπουμ γίνεται μέσα από το φοβερό εξώφυλλο-υποβρύχια βουτιά σε έναν ασπρόμαυρο υδάτινο κόσμο. «Οι Messa ασχολούνται με το οπτικό στοιχείο σε άρρηκτο συνδυασμό με την ίδια τη μουσική. Σε αυτήν την περίπτωση, ήθελαν μια γραφική λύση που να φέρει σύνδεση με τα εξώφυλλα κλασικών jazz δίσκων των δεκαετιών από το 1950 μέχρι το 1970. Το νερό ήταν ανέκαθεν θεμελιώδες ως βασικό στοιχείο για μυήσεις και τελετουργίες. Αντιπροσωπεύει την ιδέα της απλότητας αλλά και το νέου ξεκινήματος.»

Μιλώντας για πειραματικό doom metal με γυναικεία φωνητικά, το μυαλό μας πάει στην εγχώρια μπαντάρα των Universe217. Βέβαια, οι ίδιοι οι Mesa δεν τους γνωρίζουν. Από ελληνική σκηνή, ωστόσο, έχουν παραπάνω από μια ιδέα. Όπως είναι φυσικό, εκτιμούν την ακραία μουσική μας σκηνή και συγκεκριμένα τους «Dead Congregation, πρώιμους Rotting Christ, Necromantia κτλ.» Σε διεθνές επίπεδο, οι ίδιοι εντοπίζουν τις μουσικές που έχουν επηρεάσει τον ήχο τους περισσότερο από καθετί άλλο στη δισκογραφία των Led Zeppelin, το soundtrack του Twin Peaks και έπειτα σε doom-ίζοντα άλμπουμ από τις διδαχές των Pentagram μέχρι τους πιο πρόσφατες ποιοτικούς θιασώτες του ήχου σαν τους Windhand και τους The Devil's Blood.

Messa - Feast For Water

Προχωρώντας στο ψωμί που ενέπνευσε ετούτο το άρθρο που διαβάζετε, τις ίδιες τις εκπληκτικές συνθέσεις του "Feast For Water", οι Messa τις επισκέπτονται ξανά, μία προς μία, αποκλειστικά για εμάς (όχι ότι τους το ζήτησαν και πολλοί άλλοι, αλλά καταλαβαίνετε τέλος πάντων!). Ορίστε τι είχαν να πουν σε αυτό το άτυπο song by song.

"Naunet": Καθοδηγεί τον ακροατή στη διάθεση του δίσκου. Το διπλό μπάσο που ακούτε δεν ήταν καθόλου προσχεδιασμένο. Είναι αποτέλεσμα ενός ευχάριστου δημιουργικού ατυχήματος.

"Snakeskin Drape": Το εφέ του delay στην κιθάρα του Marco ήταν εξαρχής ένα στοιχείο-κλειδί. Πάντα πιστεύαμε πως η συγκεκριμένη σύνθεση έχει κινηματογραφική αίσθηση. Είναι επίσης η λιγότερο doom σύνθεση και αυτή που κλείνει τις ζωντανές μας εμφανίσεις.

"Leah": Οι στίχοι γράφτηκαν ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Αβαείο του Thelema στην Cefalu της Σικελίας. Αυτό το μικρό σπίτι ήταν ένας πνευματικός ναός/κοινόβιο που ίδρυσαν το 1920 ο Aleister Crowley και η Leah Hirsig (Σ.σ.: Δύο εξέχουσες φυσιογνωμίες στην παράδοση του αποκρυφισμού) Από την Leah προήλθε και το όνομα του κομματιού. Είναι αφιερωμένο σε αυτήν τη μοντέρνα γυναικεία φιγούρα που σε ιντριγκάρει από το πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν.

"The Seer": Αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό όραμα εμπνευσμένο από τη δουλειά των M. Cameron και J. Parsons, "Songs For The Witch Woman". Πρόκειται για ένα βιβλίο που προτείνουμε ανεπιφύλακτα: μισό ζωγραφίες-μισό ποίηση. Το ζευγάρι συνεργάστηκε γι’ αυτό το πόνημα, που είναι μια υπέροχη δουλειά με συνυφασμένη αγάπη και μαγεία.

"She Knows" / "Tulsi": Το πρώτο μέρος του κομματιού ήταν εκείνο που χρειάστηκε τον περισσότερο χρόνο για να τελειοποιηθεί. Περάσαμε πολύ χρόνο στο στούντιο κάνοντας πρόβες για να δούμε αν δουλεύει ή όχι. Η φωνητική γραμμή και οι στίχοι άλλαξαν 6-7 φορές πριν την τελική εκδοχή. Από την άλλη μεριά, το δεύτερο μέρος ήταν το πιο αυθόρμητο και εύκολο του δίσκου. Απλά παίζαμε χωρίς κατεύθυνση και τα riffs προέκυψαν ακριβώς όπως έπρεπε.

"White Stains": Ήταν το πρώτο demo κομμάτι του "Feast For Water". Ο Alberto είχε μόλις αγοράσει ένα Rhodes πιάνο και έπαιζε με αυτό στο σπίτι του. Είχε γράψει το πιανιστικό μέρος του κομματιού και το είχε κρατήσει στον υπολογιστή του για μήνες, μέχρις ότου μια μέρα ήρθε με αυτό το πολύ ρευστό riff που ταίριαξε με το συναίσθημα που ψάχναμε.

"Da Tariki Tariqat": Το μόνο instrumental κομμάτι. Η ιδέα του να έχουμε outro μας άρεσε από την αρχή της δημιουργίας του άλμπουμ. Το τραγούδι αυτό κατασκευάστηκε από πολλαπλά στρώματα κιθάρας τα οποία προσθέσαμε πάνω από την αρχική ηχογράφηση. Χρησιμοποιήσαμε δύο κιθάρες 12 χορδών καθώς και βιολί.

"Feast For Water" on Spotify

Footnotes

♠  Προφανώς το πρώτο footnote οφείλω να το χρησιμοποιήσω για να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη για το λογοπαίγνιο του τίτλου, ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο.

♠  Έχασα έναν ολόκληρο ηλιόλουστο Σεπτέμβρη μακριά από την Ελλάδα και γύρισα ακριβώς την ημέρα που μπήκαν στη ζωή μας αυτά που λένε μεσογειακούς κυκλώνες και απάρεντλι υπήρχαν από πάντα, μην κοροϊδεύετε τους Έλληνες flat earthers. Όπως και να ‘χει, αυτή η βαριά συννεφιά είναι ιδανικά απολαυστική για μια χρονιά που σε διάφορες εκφάνσεις του doom έχω βρει φοβερή παρέα. Στα πιο ακραία, οι Thou μετά από μια σειρά φοβερών EP που έβγαλαν φέτος (με αποκορύφωμα το "Rhea Sylvia") έχουν έναν μήνα που μας έδωσαν και το full-length που είναι εξαιρετικό. Εν τω μεταξύ οι δίσκοι των Yob και των Urfaust εξακολουθούν να πλακώνουν τα πάντα με υπέροχη μουντίλα, ενώ σε πιο επικά και παραδοσιακά πράγματα, οι Solstice μας πορώνουν με το "White Horse Hill" και οι Khemis με το "Desolation". Λίγες φορές είχα Οκτώβρη μήνα τόσους δίσκους με κάποιο συνθετικό το doom να παίζουν τόσο ψηλά στις λίστες μου.

♠  Μέσα στον μήνα έχουμε συμπτωματικά δύο post-rock λαηβάρες να περιμένουμε. Τόσο οι Mono όσο και οι God Is An Astronaut είναι από τα κορυφαία ονόματα του είδους. Οι Ιάπωνες, βέβαια, είναι κλάσεις ανώτεροι συνθετικά, ωστόσο οι GiaA στο σανίδι παίζει και να τους ξεπερνούν. Θα γίνει γερή μάχη. Και μιας και είμαστε σε τέτοιους ήχους, να σας προτείνουμε το "Myra" κάποιων Νορβηγών ονόματι Spurv και το "Vuodet, Vuoret" κάποιων Φινλανδών Locomotora, οι οποίοι κυκλοφόρησαν δύο από τους πιο όμορφους φετινούς δίσκους του ιδιώματος.

♠  Για το τέλος, όσοι μπορείτε να αντέξετε κάτι με συνθετική ωμότητα να κινείται μεταξύ επιπέδου πρώιμων Tool και μπάντας αυτοδιαχειριζόμενης κατάληψης, λιώστε τον φετινό δίσκο των Elephant Rifle από τη Νεβάδα. Το εξώφυλλο με λασπωμένη μπυροκοιλιά είναι μόνο ένα μπόνους.

♠  Όπως καταλάβατε, τα κείμενα στα εισαγωγικά, καθώς επίσης και τα song by song, είναι δηλώσεις της ίδιας της μπάντας για το Footnotes.

  • SHARE
  • TWEET