#irungolgotha σε μια χώρα αυτάρεσκων αγανακτισμένων

Το Footnotes εξηγεί πώς ένα επεισόδιο του South Park προ δώδεκα ετών μας περιγράφει άψογα

Από τον Μάνο Πατεράκη, 06/11/2015 @ 10:57
Προσπαθώντας να μείνω όρθιος από την γλίτσα του προχθεσινού #irunmarathon, συνειδητοποιώ για εκατομμυριοστή φορά πως ο Έλληνας ψηφοφόρος ενημερώνεται αποκλειστικά σε τίτλους και δεν φτάνει, όχι στα ψιλά γράμματα, μα ούτε καν στα χοντρά και παχιά που βρίσκονταν φάτσα φόρα στη γελοία ανακοίνωση της Εθνικής Τράπεζας.

Πέραν τούτου, αν παρατηρήσατε, οι περισσότεροι φιλάνθρωποι συνάνθρωποί μας δεν πήραν χαμπάρι καν πως έπρεπε να κάνουν τις δημοσιεύσεις τους public ούτως ώστε να προσμετρηθούν -και συνειδητοποιούμε πόσο σοφό είναι το εκλογικό σύστημα που μας υπενθυμίζει πεντακόσιες φορές τον αριθμό των σταυρών, ακόμα και το σχήμα τους, μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη...

Άλλο ένα άρθρο κραξίματος θα μου πείτε όλως δικαίως. Νισάφι ε; Είκοσι-οχτώ Footnotes έχουν περάσει απ' όταν ξεκίνησα την -σχεδόν- εβδομαδιαία τούτη στήλη τον περασμένο Μάρτιο και αφήνοντάς την να πάρει άλλοτε μουσικές, άλλοτε διαφορετικές κατευθύνσεις συνειδητοποιώ πώς ουκ ολίγες φορές το έχω ρίξει στην γκρίνια. Μα, 'σχωράτε με, αλλά αγανακτώ. Όπως κι εσείς αγανακτείτε, είμαι σίγουρος.



«Όσο κουτεντές και αν είναι ο μέσος Αμερικανός, έχουμε να φάμε πολλά ψωμιά για να φτάσουμε στο επίπεδο να δεχτούμε τέτοια πραγματική σάτιρα»

Είμαστε μια χώρα που βρίθει από αγανακτισμένους, αυτό να μας το πιστώσετε. Και, πάνω απ' όλα, να μας αναγνωρίσετε το γεγονός πως αν κάτι κάνουμε καλά, αυτό είναι η αντιπολίτευση. Η κατάδειξη και ανάδειξη των απλύτων του απέναντι. Το κούνημα του δαχτύλου. Μπορεί εκεί να αναλώνεται η όποια πονηριά μας, μα δεν παύει να είναι πονηριά και ένδειξη ευφυΐας.

Μια ευφυΐα που δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο εμφανής στο χιούμορ μας, πόσω μάλλον όταν βλέπεις δεκάδες άτομα στον τοίχο σου να βγαίνουν κατά συρροή και να επιχειρούν αξιοθρήνητη ειρωνεία γ' διαλογής για το πλέον ανάξιου λόγου σαρδάμ (;) Λέσβου-Μυτιλήνης. Όταν, δε, το σχολιάζουν με σοβαρότητα και πορτοσαλτική ξινίλα, τα πράγματα γίνονται λίγο αστεία το ομολογώ. Ακόμη περισσότερο, βέβαια, όταν είναι τα ίδια άτομα που δεν τους άγγιξε καν το γεγονός του σούρσιμου του Λαζόπουλου στον Ολάντ, σημειολογικά ως σημαντικότερου εκπροσώπου της σύγχρονης τέχνης μας, διότι μας σώθηκαν οι υπόλοιποι. Μόνο στις ταπεινές διαδικτυακές μας γωνιές έχουμε φιλοξενήσει συνεντεύξεις Ελλήνων καλλιτεχνών που θα είχαν πεντακόσια πράγματα περισσότερα να πουν. Άσχετο αυτό.

Όλη η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία πολλά χρόνια και έχει κορυφωθεί με τα πρόσφατα τεκταινόμενα μου θυμίζουν ένα επεισόδιο του South Park που προβλήθηκε πριν δώδεκα χρόνια. Διότι, αγαπητοί μου, δεν είναι κακό να φτάσουμε στο θλιβερό συμπέρασμα πως όσο κουτεντές και αν είναι ο μέσος Αμερικανός, έχουμε να φάμε πολλά ψωμιά για να φτάσουμε στο επίπεδο να δεχτούμε τέτοια πραγματική σάτιρα.



«An entire country based on saying one thing and doing another»

Στο s07e04, λοιπόν, συναντάμε μια πόλωση αντίστοιχη με τη δική μας. Από τη μία μεριά οι προοδευτικοί, οι φιλειρηνιστές, οι δημοκράτες, οι ουμανιστές (που στο επεισόδιο αντιπροσωπεύονται από την rock) και από την άλλη μεριά οι συντηρητικοί, οι πατριώτες, οι πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, οι ρεπουμπλικάνοι (που στο επεισόδιο αντιπροσωπεύονται από την country).

Στο τέλος, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και οι λοιποί πατέρες του έθνους των Η.Π.Α. φτάνουν στην σύνθεση της μεγάλης εικόνας που συνθέτει το ιδιότυπο αυτό παζλ:

«Right! If the people of the new country are allowed to do whatever they wish, then some will support the war and some will protest it. And that means that as a nation we could go to war with whomever we wished but at the same time act like we didn’t want to. If we allow the people to protest what the government does, then the country will be forever blameless. An entire country based on saying one thing and doing another. And we will call that country the United States of America.»

Κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα κι εδώ; Μόνο που, για να κάνω και τη σύνδεση με το προηγούμενο άρθρο, εμείς έχουμε μια ιδιαίτερη προτίμηση στους αποδιοπομπαίους τράγους. Χωρίς την ύπαρξη των Άλλων, που πάντα αποτελούν την αιτία του προβλήματός μας, καταβαραθρώνεται ολόκληρο το οικοδόμημά μας. Θα κάνω μια παράφραση στα λόγια του -πάντα σοφού- South Park και θα το πω «An entire country based on doing one thing and blaming another. And we will call that country, Greece.»



Footnotes

♠ Ξεφύγαμε εντελώς μη μουσικά σήμερα αλλά νομίζω ότι αυτό είναι και το νόημα των Opinions. Τουλάχιστον, όσο γενικολογίες και αν σας ακούγονται τα παραπάνω, είναι το μέγιστο που μπορώ να φτάσω δίχως να χρωματίσω ένα μουσικό site. Να ακούμε Killdozer, ε, για να αντιλαμβανόμαστε πολλά από τη σοβαρή αφασία των Faith No More και των Tool. Είναι και επίκαιρο μιας και ο Maynard James Keenan τα πήρε με τα τουλοξεκλέρια, γίνεται να τον κακολογήσει κανείς;

♠  Το ίντερνετ τα τελευταία χρόνια σου ανοίγει τα μάτια. Η ιστορία έχει αποδειχτεί τόσο εύπλαστη και υποκειμενική που εν τέλει δεν έχει τίποτα να σου διδάξει, αντίθετα με ό,τι βαυκαλίζονται όσοι την επικαλούνται κατά βούληση. Αντί να τη χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι για αυτά που έχουμε ήδη προαποφασίσει, ίσως πρέπει να στηριχτούμε σε πιο στιβαρά θεμέλια.

♠  Πάμε και σε δύο προτάσεις δίσκων που κυκλοφόρησαν τώρα δα. Από τη μία μεριά, οι Impossible Cities έβγαλαν ένα άκρως ιδιαίτερο άλμπουμ που μπλέκει με πολύ ωραίο τρόπο το alt-prog με το psychedelic rock και θέλει πολλές ακροάσεις. Από την άλλη, κάποιοι Ρώσοι Verticals έβγαλαν ένα πολύ όμορφο άλμπουμ τυπικού μεν, ανέλπιστα καλοπαιγμένου δε post-rock. Έκαστα συστήνονται για κάμποσες βόλτες στο BandCamp.

♠ Μέχρι την επόμενη εβδομάδα, σας αφήνω εδώ ετούτο το ψυχεδελικότατο διαμαντάκι από την Ισπανία του 1994. Kozmic Muffin η μπάντα, "Eleusis" το κομμάτι. Εις το επανιδείν.
  • SHARE
  • TWEET