Αυτά που μάθαμε από τα νορβηγικά Grammy

Καλή ψαριά, που λέν' και στα νορβηγικά ψαροχώρια

Από τον Μάνο Πατεράκη, 05/02/2016 @ 09:26

Μετά το προηγούμενο Footnotes -το οποίο όσοι το εκλάβατε ως ξέπλυμα των αισχρών ενεργειών του μπουνταλά Phil Anselmo ή οποιουδήποτε χρησιμοποιεί τέτοιους συμβολισμούς και καλά για πλάκα, τότε κάπου χάσαμε την επικοινωνία μεταξύ μας και φταίτε εσείς!- σήμερα επιστρέφουμε σε αμιγώς μουσικά μονοπάτια.

Πιο συγκεκριμένα, σας τείνω χείρα συνοδοιπορίας σε ένα τυχαίο μουσικό ταξίδι, από αυτά που πάντα στην άκρη κάποιου νήματος βρίσκεται το διαμάντι που περιμένει ο καθένας. Και εδώ που τα λέμε, αν υπάρχει μια χώρα γεμάτη μουσικά διαμάντια, αυτή είναι η Νορβηγία (για λόγους πληρότητας να πω πως την τριπλέτα συμπληρώνουν ο Καναδάς και η Αυστραλία)

Στην αρχή κάθε έτους δίνονται τα Spellemannprisen, γνωστά και ως τα νορβηγικά Grammy, και αφορούν στην χρονιά που έφυγε. Στην αρχή κάθε έτους, αυτή είναι μία από τις καλύτερες αφορμές για να ακονίσω τα αυτιά μου και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για ένα βραβείο που πραγματικά αξίζει, ειδικά αν συγκριθεί με την παρωδία των αυθεντικών Grammys. Ας πιάσουμε, λοιπόν, έναν-έναν τους δίσκους...

B€GLOM€G - Eurokrjem

Rock
B€GLOM€G - Eurokrjem

Όσο κιτς είναι το εξώφυλλο και η επιλογή να βάλεις το σήμα του ευρώ αντί Ε στο όνομά σου, άλλο τόσο κιτς (θα μπορούσε να) είναι η μουσική του "Eurokrjem". Σε new wage, prog disco, death funk, άκρως ενδιαφέρουσα καρακιτσαρία μόνο η Νορβηγία θα μπορούσε να δώσει το Grammy του rock δίσκου της χρονιάς. Ετούτοι οι τύποι μεταβαίνουν από ηλεκτρονική dance μουσική σε θρασύ pop rock και χασιματικές ψυχεδέλειες στα όρια του krautrock με άγνοια κινδύνου. Σε στιγμές όπως τα τρία μέρη του "The Land Of 1,000 Snakes" με κέρδισαν με ευκολία, το ομολογώ. Σε άλλες ακόμα το παλεύω. Δυνατό άκουσμα.

Kampfar - Profan

Metal
Kampfar - Profan

Οκέη, εδώ δεν έμαθα κάτι καινούργιο. Οι Kampfar, με το όνομα που ΔΕΝ σημαίνει φωτιά που άναψαν στο δάσος φυσιολάτρες μπλακμεταλλάδες για το photoshoot τους, μα πολεμική ιαχή-επίκληση στον Όντιν, είναι χρόνια πολλά στο κουρμπέτι - είκοσι για την ακρίβεια. Το "Profan" με το εξαίρετο εξώφυλλο ήταν ένας από τους δέκα black metal δίσκους του 2015 που είχα την ικανοποίηση να ακούσω και ο τρίτος καλύτερος εξ αυτών (μετά το Mgla και το Nechochwen). Το παγανιστικό στοιχείο διαμέσου των μαύρων Bathory και τα ανατριχιαστικά φωνητικά των Dolk και Ask κάνουν τη διαφορά στα αυτιά μου.

The Megaphonic Thrift - Sun Stare Sound

Indie
The Megaphonic Thrift - Sun Stare Sound

Αυτήν την ονειρική και ψυχεδελική indie pop την ονομάζουν Bergen Wave εκεί ψηλά και με πείθουν απόλυτα πως ένα τόσο ιδιαίτερο και όμορφο μέρος όπως το απομονωμένο Bergen που ιδρύθηκε τέσσερα χρόνια μετά το τέλος της εποχής των Vikings (το 1070) θα χρειαζόταν ένα δικό του indie προσωπείο. Ωστόσο, το "Sun Stare Sound" στα δικά μου αυτιά προσπαθεί πολύ μέσα από δυσαρμονικές μελωδίες και πολύ-επεξεργασμένα φωνητικά να προσδώσει το art προσωνύμιο στην pop του -αλλιώς τι σόι Νορβηγός ind-ας είσαι ε; Εκεί με έχασε.

Knut Reiersrud & Mighty Sam McClain - Tears Of The World

Blues
Knut Reiersrud & Mighty Sam McClain - Tears Of The World

Όντας γνώστης μόνο των βασικών των μπλε αποχρώσεων, δεν είχα ιδέα για τον Αμερικανό μπλουζίστα Mighty Sam McClain, ο οποίος ήταν υποψήφιος και για κανονικό Grammy, όπως έμαθα εκ των υστέρων. Ετούτος ο δίσκος συνεργασίας του με τον Νορβηγό πιανίστα, τραγουδιστή και παίκτη της φυσαρμόνικας (αλήθεια πώς το λένε αυτό; γράφω και σε μουσικό περιοδικό τρομάρα μου) Knut Reiersrud ήταν ο τελευταίος της καριέρας του, καθώς άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο λίγο πριν την κυκλοφορία του. Και αν γούσταρα με τα χίλια το "Tears Of The World" με την πρώτη ακρόαση, το σουλατσάρισμά μου στα Spellemannprisen αμείφθηκε από σπόντα - ως συνηθίζεται σε τέτοιες μουσικές περιπλανήσεις... Το λοιπόν, ο Knut Reiersrud φαίνεται πως κυκλοφόρησε ακόμα ένα άλμπουμ πέρσι, το "Trail Of Souls" με μια τραγουδίστρια ονόματι Solveig Slettahjell και τρεις εκλεκτούς μουσικούς ακόμα. Αυτός ο δίσκος σου σπαράζει την καρδιά σε μια μίξη νοσταλγικής Americana και συναισθηματικής νορδικής jazz. Πανέμορφο και ό,τι καλύτερο προέκυψε από αυτό το ταξίδι.

Tones - Vindbrest

Folk
Tones - Vindbrest

Ο Νορβηγός Frank Tonnesen, γνωστός στα μέρη του ως Tones, χρησιμοποιεί την τοπική διάλεκτο του Sokndal (ένας δήμος με ψαροχώρια και φιορδ, κλασικά πράγματα δηλαδίς) για να αφηγείται τις ιστορίες του με όχημα την ακουστική κιθάρα. Υποθέτω ότι αν καταλάβαινα και τι μας έλεγε θα ανέβαινε κάμποσα σκαλιά παραπάνω, αλλά ακόμα και έτσι μου φάνηκε συμπαθητικό άκουσμα, αν και μακριά από την έκφανση της folk που προσωπικά εκτιμώ.

Andre Bratten - Gode

Elektronika/Dance
Andre Bratten - Gode

Όχι ούτε καν. Μην φανταστείς τίποτα χορευτικό, καμία σχέση. Το "Gode" είναι ένας υπέροχος δίσκος ατμοσφαιρικής ηλεκτρονικής μουσικής που κοιτάει υπεροπτικά την παγίδα του πειραματισμού και την προσπερνάει με περισσή άνεση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χαλαρό, όμως η παραγωγή κρύβει μια σοβαρή ευαισθησία, μια jazz αισθητική και trip hop σκοτείνια που απαιτεί αμέριστη προσοχή, πέρα από την αίσθηση κλασικής μουσικής που σου αφήνει. Ωσάν να δέσεις Brian Eno με The Knife μεταξύ τους, όσο γίνεται. Δεν ξέρω πως δεν τον είχα πάρει χαμπάρι τον Andre Bratten τόσο καιρό, αλλά ετούτος ο δίσκος είναι φοβερός. Περιέχει και ένα πολύ δυνατό κομμάτι με τη συμμετοχή της Susanne Sundfor.

Susanne Sundfor - Ten Love Songs

Album Of The Year
Susanne Sundfor - Ten Love Songs

Αυτό προφανώς δεν χρειάστηκε να το φρεσκάρω κατά τη βόλτα μου στα Spellemannprisen, καθώς έχω σχηματίσει εδώ και μήνες την άποψή μου. Καμία έκπληξη δεν αποτελεί το γεγονός πως η Susanne Sundfor ήταν η μεγάλη νικήτρια της βραδιάς, καθότι το πιτσφορκικό "Ten Love Songs" κυριάρχησε σε πολλές end year λίστες και αγαπήθηκε από πολύ κόσμο. Προσωπικά, παρόλο που την αγαπώ και προμόταρα με κάθε τρόπο πίσω στο 2012 με το φοβερό "The Silicon Veil", το "Ten Love Songs" ποτέ δεν με κέρδισε. Παρόλο που κατανοώ στο έπακρο την καλλιτεχνική του αξία και γιατί άρεσε τόσο, ηχητικά ακολούθησε μια κατεύθυνση μελωδιών που απομακρύνθηκε από την αισθητική μου. Έτσι είναι αυτά. Όμως, είτε έτσι, είτε αλλιώς, δεν παύει να είναι μία από τις σημαντικότερες singer/songwriter της γενιάς της, από την οποία περιμένω πολλά τις ερχόμενες δεκαετίες.

  • SHARE
  • TWEET