Από την οργανική ψυχεδέλεια του San Francisco ως τον Όλυμπο

Πέρασαν ήδη δύο εβδομάδες από το τελευταίο άρθρο της εβδομαδιαιότατης στήλης που λεν’ Footnotes, αμέ. Και έχω έτοιμη τη δικαιολογία - ωραίο πράγμα οι δικαιολογίες, αν είναι πραγματικά καλές σε βοηθούν να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Που λες, καλό μου ημερολόγιο, τέτοια μέρα την προηγούμενη εβδομάδα περιπλανιόμουν λαχανιασμένος στις διαδρομές του Ολύμπου, που έφερναν επίμονα στον νου κάτι μεταξύ του εξωφύλλου της δισκάρας "A Time Of Day" των Anekdoten και του εξωφύλλου της δισκάρας -συνεχίζω τους ευφάνταστους χαρακτηρισμούς- "Scars Of The Midwest" των Blueneck.

Η φύση, ως το χαμένο δισκοπότηρο της σημερινής μας καθημερινότητας -και η αποστολή του Αρθούρου ως το κρυφό μας όνειρο- δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τις θεμέλιες κολώνες της μουσικής έμπνευσης. Ο καθένας εξ’ ημών τοποθετεί τα δικά του σχέδια στη ζωφόρο της κορυφής. Συνδετικός κρίκος, συνήθως, είναι οι οργανικές μεταβάσεις, η φυσικότητα της ροής, η επαναληψιμότητα, το σκαμπανέβασμα.

Η αντίσταση στα διακριτά καλούπια, τα οποία δημιουργείς για να τα σπάσεις ο ίδιος. Η αναλογική συνέχεια, η αέναη ροή ενέργειας κόντρα στην ψηφιακή αποκωδικοποίηση που δημιουργεί το μυαλό μας τάχα για να αντιληφθεί. Όμως, δεν υπάρχουν κενά διαστήματα στη φύση, εν αντιθέσει με τη σκέψη μας. Γι’ αυτό, κάποια πράγματα κοινωνούνται και χωνεύονται μόνο μέσα από τη συναίσθηση της μουσικής, των ήχων.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στην αγκαλιά του φετινού ντεμπούτου των Heron Oblivion. Με μέλη των Comets On Fire στις τάξεις τους, ήταν αναπόφευκτο να έχουν ικάρια φτερά κολλημένα στις πλάτες τους, κατευθείαν από τον επονομαζόμενο ήχο του San Francisco αλλά και από τον Βορρά, όπου σουλατσάρει η ψυχή των MC5. Οι ψυχεδελικές μουσικές που γιγαντώθηκαν στη Δυτική Όχθη από τα μέσα των '60s, όταν οι Jefferson Airplane ανέβαιναν στη σκηνή και άλλαζαν τα φώτα στα κομμάτια τους αναπτύχθηκαν σε αστικό τοπίο, σύμφωνοι.

Ωστόσο, πώς να ξεριζώσεις την folk καρδιά των Grateful Dead; Και στην τελική, ποιο San Francisco; Σάμπως δεν υπάρχει και ο Neil Young εδώ. Καναδάς; Το ψυχεδελικό rock είναι, καταλήγω, στην ουσία του μια στάλα φύσης στο τσιμέντο σου. Πώς αλλιώς να προκαλείται το υπερβατικό, εκστατικό συναίσθημα;

Και αν η βόλτα στο βουνό σε καλεί να ανοίγεις τα μάτια ορθάνοιχτα με ύφος ιχνηλάτη εμπροσθοφρουράς, οι μουσικές αυτές σε καλούν να τα κλείσεις για να δεις ακόμα περισσότερα. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι απλά μια εισαγωγή για να πω πόσο ανατριχιαστικά όμορφη είναι η φωνή της Meg Baird στον δίσκο των Heron Oblivion που παίζει ολημερίς ή αν είναι απλά τα μεθεόρτια της προσωρινής φυγής από την καθημερινότητα.

Όμως, όταν η αλήθεια γίνεται πολύπλοκη, σε οποιονδήποτε τομέα, δεν έχεις παρά να προσπαθήσεις να αντιληφθείς και να εκτιμήσεις τη μουσικότητα των πραγμάτων, των καταστάσεων. Οι Tool είπαν πως "over-thinking, over-analyzing, separates the body from the mind" και ουδέποτε τους έχω αμφισβητήσει στη ζωή μου, ούτε στιγμή, όμως στην παρούσα φάση τείνω περισσότερο προς το ανατριχιαστικό "Snow Leopard" των Shearwater: "The way is to climb. The way is to lie still and let the moon do its work on your body".

Footnotes

♠ Χθες συνέβη μια μικρή ομορφιά στην κεντρική μας. Οι Rush ανακοίνωναν κατόπιν εορτής το τέλος των περιοδειών τους από την ησυχία του σπιτιού τους και οι Scorpions τον ερχομό τους στην Ελλάδα. Do the math. Δεν πρόκειται να επεκταθώ. Από όλους τους ήρωες των '70s, ο Neil Peart ίσως είναι συνολικά ό,τι πιο λαμπρό σε μυαλό και στάση είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε - και ουχί να δούμε. Αλήθεια, θυμάται κανείς μια εποχή που οι Iron Maiden άφηναν εντέχνως να εννοηθεί ότι θα έβγαζαν τον τελευταίο δίσκο της καριέρας τους; Ή δεν θυμάμαι καλά; Θέλω να πω... Έχει βαθμίδες.

♠ Κάτι μεταξύ doom metal με post-rock, τρεις κοπελιές από το Πόρτλαντ ονόματι Eight Bells έβγαλαν έναν εξαιρετικό δεύτερο concept δίσκο προ ολίγων εβδομάδων. Τραβήχτε ακόμα μια βόλτα από το BandCamp, μην βαριέστε. Barren boughs arch over our heads/Moved by the wind/They bend or break/Touch me.

♠ Ώρες - ώρες με πιάνω να εκτιμώ και να απολαμβάνω αυτές τις μικρές στιγμές αγελαίας υποκρισίας. Και ποια υποκρισία είναι μεγαλύτερη από το να σταθείς στο όνομα, το επιφανειακότερο όλων; Η τρο- οι Rotting Christ αναγκάστηκαν να αλλάξουν το όνομά τους για να παίξουν στη Ν. Αφρική. Ωστόσο, υποθέτω ότι αν γκρινιάξουν θα έχουν ένα μικρό άδικο. Όταν αποφασίζεις να έχεις ένα τέρμα προκλητικό όνομα, καταλαβαίνεις ότι κάποιοι μικρόμυαλοι θα κολλήσουν παραπάνω σε αυτό, είτε είναι η όμορφη χώρα που είχε τον Sixto Rodriguez για Bob Dylan, είτε ο Dave Mustaine (θυμάστε;). Το καλό είναι πως εδώ και αιώνες μας το έχει εξηγήσει ο Σαίξπηρ πως αυτό που ονομάζουμε τριαντάφυλλο, με οποιοδήποτε άλλο όνομα θα μύριζε το ίδιο όμορφα.

♠ Νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε φτάσει σε ένα σημείο κορεσμού συγκινησιακής φόρτισης ως ελληνική κοινωνία. Κατανοώ ότι ο αγώνας των καναλιών να βρουν το μωρό μέσα στο χειρότερο χαρτόκουτο και τις πιο πλημμυρισμένες σκηνές μπορεί να αποκτήσει εξαίρετο άλλοθι, όμως έχω την εντύπωση ότι βλέποντας αυτά κανείς δεν θα μπει στο τριπάκι να τους βοηθήσει περισσότερο από πριν, κανείς, δυστυχώς, δεν γίνεται λιγότερο ρατσιστής από πριν. Καμία κοινή γνώμη δεν επηρεάζεται περισσότερο πια. Τελευταία, έχω τον φόβο πως τα ΜΜΕ δεν επηρεάζουν ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι τα ΜΜΕ. Με τη μείωση των καναλιών, έχω την εντύπωση πως θα καταλήξουμε ως παράφραση Alvy Singer να συζητάμε: -Το επίπεδο των καναλιών έχει φτάσει σε άθλια επίπεδα!- Το ξέρω. Και είναι και τόσο λίγα!