Όταν ο αγαπημένος σου μουσικός είναι πιο στόκος από σένα
Και όταν ο περιστασιακός ακροατής αναγκάζει τους διοργανωτές να σου ξαναφέρουν Editors
Από τον Μάνο Πατεράκη, 30/01/2016 @ 09:09
Το θέμα είναι ιδιαιτέρως λεπτό. Όποια στάση και να πάρεις στήνοντας το καπέλο σου στη γωνία του δρόμου, οι μισοί από τους περαστικούς θα το γεμίσουν χριστοπαναγίες και κάλπικες λίρες στην καλύτερη. Αξίζει, ωστόσο, η κουβέντα διότι η «μουσική μας» έχει μία μεγάλη ιδιαιτερότητα: είναι ακραία. Προκαλεί, ακόμα και στην πιο φλώρικη έκφανσή της.
Και όταν είσαι ακραίος δίχως τον αντίστοιχο δείκτη νοημοσύνης ή την παιδεία από πίσω… Όταν είσαι ακραίος για χρόνια, για δεκαετίες, είναι η δουλειά σου, οι φίλοι σου, η ζωή σου, τότε καταλήγεις σε μια κατάσταση χαμένου αζιμούθιου. Όταν το να σνιφάρεις όλον τον Μυλοπότα ως στάση ζωής και το να κοπανάς το μικρόφωνο στο κεφάλι σου μέχρι να ματώσει, όπως τότε στο Ελληνικό, δεν είναι στοιχεία σου που ανέχονται οι οπαδοί σου αλλά λόγοι που σε λατρεύουν για «αυτό που είσαι»… Όταν είσαι τραγουδιστής και καταστρέφεις τις φωνητικές σου χορδές σε σημείο να μην έχεις πια φωνή, αλλά αυτό είναι η γοητεία σου, τότε θέλει μεγάλη διαύγεια νου για να γνωρίζεις πού είναι τα όρια και πώς να τα εκμεταλλεύεσαι σωστά. Δεν είναι για όλους το politically incorrect.
«Πρέπει η τέχνη να διαχωρίζεται από τα στοιχεία του δημιουργού της που δεν υπεισέρχονται εντός της;»
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία της «μουσικής μας» είναι εκείνοι οι μουσικοί που παίζουν μπάλα στα όρια. Ή μάλλον, αυτοί που μπαίνουν για στιγμές στην άλλη άκρη, στη σκοτεινή πλευρά, και επιστρέφουν λαμπροί, ανέγγιχτοι με μια υπεράνθρωπη ικανότητα. Μην γελιέστε, είναι λίγοι αυτοί.
Πρέπει η τέχνη να διαχωρίζεται από τα στοιχεία του δημιουργού της που δεν υπεισέρχονται εντός της; Σαφώς. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να κάνει ο καλλιτέχνης και στο τι είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε από αυτόν; Όχι. Ούτε καν οι κανόνες της νομιμότητας δεν μπορούν να θέσουν τα στεγανά στενότερα από τον κώδικα ηθικής του καθενός.
«Στο θεωρητικό επίπεδο, είναι μέγιστη υποκρισία να βγεις να αφορίσεις τον Anselmo για αυτά που είπε και έκανε.»
Στο θεωρητικό επίπεδο, είναι μέγιστη υποκρισία να βγεις να αφορίσεις τον Anselmo για αυτά που είπε και έκανε. Η εξήγησή του μου ακούγεται απόλυτα ειλικρινής και την πιστεύω στο έπακρο. Μου ακούγεται άπειρα πιο αληθινή από την έκρηξη οργής του Flynn που τα είχε και καλά καταλάβει όλα επειδή του είπε ότι δεν του άρεσε η nigger εποχή των Machine Head. Αστεία πράγματα. Επίσης, όλη η κατάσταση δεν μου είναι και αναπάντεχη, καθώς είναι πράξεις που θα περίμενα από ένα άτομο του οποίου τα δύο εγκεφαλικά κύτταρα που έχουν απομείνει στο κεφάλι δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Δεν είναι ναζί ο Phil. Βλαμμένος είναι. Πολλές φορές αυτά τα δύο συνδέονται. Εδώ όχι –και ναι, έχει διαφορά.
Στο πρακτικό επίπεδο, έχει όντως νόημα αυτός ο αφορισμός. Ειδικά την εποχή που τα white power ρεύματα βρίσκονται στους μεγαλύτερους ρυθμούς ανόδου των τελευταίων δεκαετιών λόγω των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων σε παγκόσμια κλίμακα. Μπορείς να λες «σκότωσε τους εχθρούς σου» και θα σε ακούσει στη χειρότερη ένα βλαμμένο αμερικανάκι στο σχολείο του. Τα άλλα, όμως, θα βρουν ορδές εξίσου βλαμμένων ακολούθων και θα συνεισφέρουν σε μία σιχαμερή κατάσταση. Ως μουσικός, μπορεί να μην θες να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά μια ρανίδα υπευθυνότητας ως σκεπτόμενο άτομο την έχεις θες δεν θες. ΑΝ είσαι σκεπτόμενο άτομο, that is.
Footnotes
♠ Προφανώς και δεν πέσαμε από τα σύννεφα με την ανακοίνωση των Editors για το Ejekt. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα συναυλιακά κρύβεται πίσω από το φουστάνι των safe επιλογών χρόνια τώρα. Τα πράγματα είναι στοιχειώδη μαθηματικά –και συγκεκριμένα μία πράξη: [κασέ για να έρθει]/[κόσμο που θα προσελκύσει]. Όσο πιο μικρός αυτός ο αριθμός, τόσο το καλύτερο. Μόνο που ο παρονομαστής δεν είναι ένα νούμερο. Είναι ένα εύρος και δεν έχουμε αρκετά δεδομένα στη χώρα μας για να βγάλουν αξιόπιστη απόδοση. Οπότε, τι καλύτερο από το δοκιμασμένο; Χρόνια τώρα ξέρω ότι κάθε συναυλία που φέρνει κέρδος, θα επαναληφθεί ει δυνατόν. Για τους μελετητές των post του Facebook, οι Editors τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν πάρει την σκυτάλη από τους Arctic Monkeys του πριν δυο-δυόμιση χρόνια. Τους ανεβάζει ο κάθε περιστασιακός ακροατής, αυτός που δεν έχει ακούσει δίσκο στη ζωή του και αυτός που αποτελεί τον καταλύτη για το ποια μεγάλα ονόματα θα έρθουν. Δεν φταίει ο διοργανωτής. Εκείνος φταίει. Αν αρχίσουμε να ανταμείβουμε, όλο και μαζικότερα, μία άλλη νοοτροπία, οι διοργανωτές θα προσαρμοστούν. Για να δούμε τι θα μας φέρει και το Plissken φέτος…
♠ Μιλώντας στον Kvohst (παρεμπιπτόντως η απίστευτη δισκάρα που έβγαλαν οι Hexvessel είναι από χθες στο Spotify) και κάνοντας σύγκριση με άλλα άτομα, είναι σαφές ένα πράγμα: Οι έξυπνοι και συνειδητοποιημένοι για την τέχνη τους μουσικοί φαίνονται και από κάποια συγκεκριμένα στοιχεία της μουσικής τους πορείας μέσα στο χρόνο. Με λίγη εμπειρία, εντοπίζονται εύκολα. Αυτά, προς σύγκριση...
♠ Όσοι αρέσκεστε στην indie pop, κολλήστε μαζί μου με το “New Ways” και το “Doing The Right Thing” από το νέο ατμοσφαιρικότατο άλμπουμ των Daughter. Ιδανικό άκουσμα για συννεφιές ή αναπολήσεις.
♠ Μετά τους Messenger την προηγούμενη εβδομάδα, τα ευχάριστα prog rock νέα είναι ότι οι φοβεροί και τρομεροί Anglagard γράφουν νέο υλικό! Ας θυμηθούμε το πραγματικά πανέμορφο “Snardom” από την προηγούμενή τους δουλειά. Ωκεανός υπέροχων ‘70s prog ιδεών και ανατριχιαστικών μελωδιών. Από τις μπάντες που δεν παίζουν σαν τις παλιές, αλλά από τύχη γεννήθηκαν στην εποχή μας.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
