Τι θα απογίνει ο κόσμος δίχως Mr. Burns;

This is not excellent. Not excellent at all, Smithers

Από τον Μάνο Πατεράκη, 15/05/2015 @ 10:58
Το "Simpsons" τα ξεκίνησε όλα. Αν δεν υπήρχε αυτό, ολόκληρη η κουλτούρα των αμερικάνικων ενήλικων καρτούν που κατάφεραν όπως κανένα βιβλίο, καμία εκπομπή, καμία ταινία και καμία σειρά να προβληματίσουν με ευφυή τρόπο την ευρεία μάζα των Η.Π.Α. θα βρισκόταν στο σύμπαν της ανυπαρξίας.

Δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α., σαφώς, αφού τα επεισόδιά του προβλήθηκαν σε πάρα πολλές περιοχές ανά την υφήλιο και αποτέλεσαν τη σύγχρονη δηκτική γελοιογραφία κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού.

Σίγησε, λοιπόν, από χθες η φωνή του Harry Shearer, ο οποίος μετά από 25 χρόνια σταμάτησε να συνεργάζεται με τους δημιουργούς της σειράς για προσωπικούς λόγους.

Και αν δεν σας φέρνει κάτι στο μυαλό το όνομα Shearer, πέρα από Newcastle και Panini, σίγουρα θα θυμηθείτε την ερμηνεία του ως τον απόλυτα γλοιώδη, κακό, κεφαλαιοκράτη Mr. Burns. Πρόκειται για την απολαυστικότερη περσόνα της σειράς, που απεικονίζει ιδανικά αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή της κοινωνικής μας πυραμίδας και, παρ' όλο που δεν θα τους δούμε ποτέ στη πραγματική μας ζωή, δεν μπορούν παρά να είναι ακριβώς έτσι: ετοιμόρροποι, ακόρεστοι, με παρωχημένες ιδέες και με συμπλέγματα που τους αναγκάζουν να συνεχίζουν ες αεί το παιχνίδι του κυνηγιού πλούτου δίχως αναστολές.

Ο Shearer δεν ήταν μονάχα ο Mr. Burns. Ήταν και ο Waylon Smithers, ο άνθρωπος του διπλανού γραφείου, το τσιράκι του αφεντικού με τις κρυφο-γκέη προτιμήσεις, την απώλεια φιλοδοξιών και την αντιπαθητική νοοτροπία να σε καταδώσει για να κερδίσει την εύνοια.

Ήταν και ο Ned Flanders, ο αηδιαστικά τέλειος και καλοκάγαθος γείτονας με την Γκαστον-ική ευμάρεια, που αντιπροσώπευε την, ως συνήθως, εσφαλμένη αντίληψή μας για τη ζωή των διπλανών μας. Ήταν και ο Kent Brockman, η ψυχρή, αποστειρωμένη και καιροσκόπος παρουσία των Μ.Μ.Ε., ενσαρκωμένη σε έναν ανέκφραστο παρουσιαστή δελτίου ειδήσεων.

Η σύγχρονη μορφή μιας απαρχαιωμένης θρησκείας που δεν εκφράζει την κοινωνία...

Ήταν και ο Reverend Lovejoy, η σύγχρονη μορφή μιας απαρχαιωμένης θρησκείας που δεν εκφράζει την κοινωνία. Ακόμα και οι εκπρόσωποί της δυσκολεύονται να ενστερνιστούν την ουσία της (αν και έχουμε, βέβαια, ακόμα και σήμερα φωνές της σύγχρονης διάνοιας να την υπερασπίζονται με όλο τους το είναι).

Ήταν ο Otto Man, το ρεμάλι, ο ροκάς οδηγός του λεωφορείου με το χαμηλό IQ και τις μηδενικές προοπτικές να επιτύχει κάτι καλό στη ζωή του. Ήταν ο Rainier Wolfcastle, η απίθανη παρωδία του Arnold Schwarzenegger. Ήταν, τέλος, ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας της σειράς. Όχι ο Homer, μα ο Principal Skinner, με τις ανασφάλειές του, τη μοναξιά του, την προσκόλληση με τη μητέρα του και τα πάμπολλα άγχη του στον εργασιακό και τον ερωτικό τομέα...

Hey Neighbor-eeno!

Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες δεν ήταν δημιουργία του ίδιου του Harry Shearer, και πιθανότατα θα συνεχίσουν να υπάρχουν δίχως αυτόν, αφού ήδη έχουν ξεκινήσει τα casting. Ωστόσο, ποιος θα βρεθεί να πει το «okilly-dokilly» το ίδιο πειστικά;

Footnotes

♠ Μιας που πιάσαμε την κουβέντα περί καρτούν και επί τη ευκαιρία της επανάληψης που κάνω στο "Adventure Time"... Ας δηλώσω πως η εν λόγω σειρά είναι εξωπραγματικά καλή. Πρόκειται για κάτι μεταξύ παραισθησιογόνου τριπαρίσματος, ντόρας εξερευνήτριας, South Park και munchkin. Εξαιρετικότατο, υπό ένα πολύ πολύ περίεργο πρίσμα. Δώστε του χρόνο.

♠ Τα δύο εκ των τριών μελών που κυκλοφόρησαν το φοβερό "Om" των Negura Bunget (απ' τους καλύτερους δίσκους σε atmospheric black metal μονοπάτια) το γύρισαν σε instrumental, κυκλοφορούν ντεμπούτο και έδωσαν στη δημοσιότητα μια απίστευτη post-rock λιτανεία a la-Grails που λιώνω τον τελευταίο καιρό. Ακούστε το εδώ.

♠ Πολύ ωραία ψυχεδελική post-rockιά και το ολοκαίνουργιο κομμάτι που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα από τους My Sleeping Karma, οι οποίοι θα μας επισκεφτούν μέσα στο μήνα. Βέβαια, προέχει το live ενός φοβερού συγκροτήματος ονόματι Murder By Death αύριο...

♠ Σας είχα πει στο προηγούμενο άρθρο ότι αναμέναμε απίστευτη συναυλία από τους Raketkanon. Ε, ό,τι και να πω για να περιγράψω αυτό που είδαμε είναι λίγο. Δύσκολα θα δούμε καλύτερο live φέτος, φίλτατοι. Οδοστρωτήρας οι Βέλγοι. Τέτοιες εμφανίσεις ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι και μας κάνουν να συνειδητοποιούμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.

♠ Αποχαιρετώντας τον Mr. Burns, όπως τον ξέρουμε, ας θυμηθούμε τη χαρακτηριστική σκηνή πριν από 25 χρόνια, στην πρώτη σεζόν, με την αναφορά στο "Animals" των Pink Floyd...

♠ Το νέο Arcturus είναι εκπληκτικό. Επιστροφή της χρονιάς σας λέω, τι περιμένετε;
  • SHARE
  • TWEET