Ελληνάρα, το λέμε φεστιβάλ
...και κάποια στιγμή θα μάθεις να απολαμβάνεις την πολυεπίπεδη «φάση» αντί να ζητάς maiden και U2
Από τον Μάνο Πατεράκη, 06/03/2015 @ 09:18
Footnotes, λοιπόν. Υποσημειώσεις -ή σε μια πιο χοντροειδώς λανθασμένη μετάφραση …άρθρα που γράφτηκαν στο πόδι. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, μην προτρέχετε. Ούτως ή άλλως το βεβιασμένο πάντα ενέχει μια ειλικρίνεια που δεν μπορεί να ποδηγετηθεί και μια υποσυνείδητη στόχευση στην ουσία των πραγμάτων. Σε τούτη τη γωνιά του διαδικτύου από τούδε και στο εξής θα αποτυπώνω σε εβδομαδιαία βάση κάποιες από τις σκέψεις μου, που δεν χωρούν στα όρια των επαρκώς ορισμένων στηλών μας και ως εκ τούτου μπορούν να γραφτούν μονάχα στο περιθώριο της σελίδας. Αυτά τα ολίγα εν είδει εισαγωγής. Περισσότερα στο μέλλον, καθώς θα ξεδιπλώνονται και στο μυαλό μου.
«...στην πραγματικότητα έχουμε δύο σωστά φεστιβάλ στην Ελλάδα»
Μιας και η μουσική επικαιρότητα θα αποτελεί μία εκ των κυριότερων πηγών έμπνευσης αυτής της στήλης, δεν θα μπορούσα να μην απλώσω εδώ τις γενικές μου σκέψεις περί φεστιβάλ και φεστιβαλικής νοοτροπίας (ή απουσίας αυτής) στην Ελλάδα. Είναι επίκαιρο διότι, στην πραγματικότητα, έχουμε δύο σωστά φεστιβάλ στην χώρα μας. Το ένα ξεκινάει σήμερα και το άλλο έκανε την επίσημη ανακοίνωση των φετινών του ονομάτων μέσα στην εβδομάδα –άρα βρισκόμαστε, αποδεδειγμένα, στην ιδανικότερη χρονική συγκυρία να δηλώσω το προφανές: τώρα, πολύ τελευταία, έχει ξεκινήσει η εμφύσηση της φεστιβαλικής νοοτροπίας στον Έλληνα.
...μιας νοοτροπίας που απουσιάζει, βέβαια, ολοκληρωτικά από το προφίλ του μέσου μουσικόφιλου που ρωτάει μεθ’ αγωνίας και απόγνωσης κάθε χρόνο «πότε έρχονται οι maiden» ή απλά πηγαίνει να γίνει μια ακόμη κουκίδα στους U2 ή στους AC/DC για να «έχει να το λέει στα παιδιά του». Πέρα από αυτές τις δύο γνωστές, γραφικές φιγούρες που συναντάμε παντού τριγύρω μας, να σημειώσουμε πως ανάμεσα στους «γνώστες» θεωρείται κάπως υποτιμητικό να πας σε μια συναυλία δίχως να ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά τη δισκογραφία του καλλιτέχνη που θα παρακολουθήσεις. Και ίσως να έχουν, εν μέρει, κάποιο δίκιο για τις συναυλίες. Όμως τα φεστιβάλ είναι άλλη υπόθεση. Και εδώ έχουμε μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα μας έκανε πραγματικά πολύ καλό αν εισάγαμε την αμερικάνικη/ευρωπαϊκή νοοτροπία των πραγμάτων.
Το σημείο τομής μπύρας - μοχίτο
Τα δύο μοναδικά σωστά φεστιβάλ που έχουμε στην Ελλάδα έχουν αντιδιαμετρικώς αντίθετες μουσικές κατευθύνσεις, αλλά το μουσικό τους όραμα τέμνεται σε ένα καίριο σημείο: επιθυμούν να προσκαλέσουν τον οποιονδήποτε λάτρη του μουσικού τους fanbase και να φύγει στο τέλος χορτασμένος σε πολλά επίπεδα –και λίγο πιο σοφός μουσικά. Μιλάω, βέβαια, για το Up The Hammers Festival, το κρησφύγετο του underground heavy metal στην καρδιά της Αθήνας, και το Plissken Festival, το Coachella των φτωχών (μην εκλαμβάνετε αρνητικά τον χαρακτηρισμό, είναι μεγάλο επίτευγμα για τα μέρη μας).
Το καθένα εξ’ αυτών προσπαθεί να πετύχει τον ίδιο, προαναφερθέντα στόχο, μα με διαφορετικά μέσα. Επειδή, ενώ το Plissken σε διασκεδάζει με ένα πακέτο-εμπειρία που περιλαμβάνει 60+ hipster ονόματα, από mainstream pop μέχρι πειραματικές ηλεκτρονικούρες, κλαμπ με τεχνητή είσοδο για να μπεις, comedy stage, ξαπλώστρες και μαξιλάρες για να πιείς το μοχιτό σου, ο μεταλλάς του Up The Hammers θέλει κάτι διαφορετικό. Ο μεταλλάς θέλει μπύρα. Θέλει και ένα δυνατό lineup που ξεκινάει από νωρίς το απόγευμα, με ανερχόμενα συγκροτήματα από κάθε γωνιά του κόσμου, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να δει, συν μερικά φτασμένα. Α, έβαλαν και σουβλάκια απ’ όσο ξέρω φέτος, για να μην χρειάζεται να βγαίνεις έξω να τρως όταν παίζει το συγκρότημα που σ’ ενδιαφέρει λιγότερο.
Για να το συνοψίσουμε, λοιπόν
Ο (σωστός) μεταλλάς, λοιπόν, θέλει μπύρα, σουβλάκια και σεβασμό ως προς την ποιότητα και τον αριθμό των συγκροτημάτων που του φέρνουν. Ο (σωστός) ind-ας θέλει το περιβάλλον του, τα μοχίτο του, το παραμύθι του και σεβασμό ως προς την ποιότητα και τον αριθμό των συγκροτημάτων που του φέρνουν. Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα επιτέλους. Σταματήστε να ζητάτε ονόματα κράχτες. Σταματήστε να θέλετε ντε και καλά Kasabian ή Judas Priest ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Καλά όλα αυτά, αλλά στην πολυεπίπεδη εμπειρία που πρέπει να είναι ένα φεστιβάλ, αποτελούν μόνο μία πτυχή, εξ’ ίσου σημαντική με κάμποσες ακόμα. Στα φεστιβάλ ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνεις «για τη φάση».
Αυτά για τώρα. Α, ξέχασα να σας πω ότι η στήλη θα τελειώνει πάντα με κάποια bullets. (ή τώρα το αποφάσισα)
Footnotes
♠Έστω και καθυστερημένα, να πω από εδώ το ύστατο αντίο στο εικόνισμα των nerd και τον ηθοποιό που ενσάρκωσε με απαράμιλλη επιτυχία μια από τις πιο έντονες φιγούρες στην ιστορία της τηλεόρασης, η οποία είχε καταλάβει από νωρίς ότι ζούμε σε έναν κόσμο highly illogical. Και επειδή είμαστε σε μουσικό site, ας θυμηθούμε τη …μυστήρια μουσική του καριέρα με το "The Ballad Of Bilbo Baggins".
♠Είναι τελικά το Rishloo ο συγκλονιστικότερος δίσκος της χρονιάς so far; Ρωτάω εγώ.
♠Μην ξεχνάμε ακόμα ένα φεστιβαλάκι εκεί πάνω στη Δράμα που είναι αρκούντως δελεαστικό. Elder, Samsara Blues Experiment και κάτι άλλοι λέει… Ωραία πράγματα.
«...στην πραγματικότητα έχουμε δύο σωστά φεστιβάλ στην Ελλάδα»
Μιας και η μουσική επικαιρότητα θα αποτελεί μία εκ των κυριότερων πηγών έμπνευσης αυτής της στήλης, δεν θα μπορούσα να μην απλώσω εδώ τις γενικές μου σκέψεις περί φεστιβάλ και φεστιβαλικής νοοτροπίας (ή απουσίας αυτής) στην Ελλάδα. Είναι επίκαιρο διότι, στην πραγματικότητα, έχουμε δύο σωστά φεστιβάλ στην χώρα μας. Το ένα ξεκινάει σήμερα και το άλλο έκανε την επίσημη ανακοίνωση των φετινών του ονομάτων μέσα στην εβδομάδα –άρα βρισκόμαστε, αποδεδειγμένα, στην ιδανικότερη χρονική συγκυρία να δηλώσω το προφανές: τώρα, πολύ τελευταία, έχει ξεκινήσει η εμφύσηση της φεστιβαλικής νοοτροπίας στον Έλληνα.
...μιας νοοτροπίας που απουσιάζει, βέβαια, ολοκληρωτικά από το προφίλ του μέσου μουσικόφιλου που ρωτάει μεθ’ αγωνίας και απόγνωσης κάθε χρόνο «πότε έρχονται οι maiden» ή απλά πηγαίνει να γίνει μια ακόμη κουκίδα στους U2 ή στους AC/DC για να «έχει να το λέει στα παιδιά του». Πέρα από αυτές τις δύο γνωστές, γραφικές φιγούρες που συναντάμε παντού τριγύρω μας, να σημειώσουμε πως ανάμεσα στους «γνώστες» θεωρείται κάπως υποτιμητικό να πας σε μια συναυλία δίχως να ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά τη δισκογραφία του καλλιτέχνη που θα παρακολουθήσεις. Και ίσως να έχουν, εν μέρει, κάποιο δίκιο για τις συναυλίες. Όμως τα φεστιβάλ είναι άλλη υπόθεση. Και εδώ έχουμε μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα μας έκανε πραγματικά πολύ καλό αν εισάγαμε την αμερικάνικη/ευρωπαϊκή νοοτροπία των πραγμάτων.
Το σημείο τομής μπύρας - μοχίτο
Τα δύο μοναδικά σωστά φεστιβάλ που έχουμε στην Ελλάδα έχουν αντιδιαμετρικώς αντίθετες μουσικές κατευθύνσεις, αλλά το μουσικό τους όραμα τέμνεται σε ένα καίριο σημείο: επιθυμούν να προσκαλέσουν τον οποιονδήποτε λάτρη του μουσικού τους fanbase και να φύγει στο τέλος χορτασμένος σε πολλά επίπεδα –και λίγο πιο σοφός μουσικά. Μιλάω, βέβαια, για το Up The Hammers Festival, το κρησφύγετο του underground heavy metal στην καρδιά της Αθήνας, και το Plissken Festival, το Coachella των φτωχών (μην εκλαμβάνετε αρνητικά τον χαρακτηρισμό, είναι μεγάλο επίτευγμα για τα μέρη μας).
Το καθένα εξ’ αυτών προσπαθεί να πετύχει τον ίδιο, προαναφερθέντα στόχο, μα με διαφορετικά μέσα. Επειδή, ενώ το Plissken σε διασκεδάζει με ένα πακέτο-εμπειρία που περιλαμβάνει 60+ hipster ονόματα, από mainstream pop μέχρι πειραματικές ηλεκτρονικούρες, κλαμπ με τεχνητή είσοδο για να μπεις, comedy stage, ξαπλώστρες και μαξιλάρες για να πιείς το μοχιτό σου, ο μεταλλάς του Up The Hammers θέλει κάτι διαφορετικό. Ο μεταλλάς θέλει μπύρα. Θέλει και ένα δυνατό lineup που ξεκινάει από νωρίς το απόγευμα, με ανερχόμενα συγκροτήματα από κάθε γωνιά του κόσμου, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να δει, συν μερικά φτασμένα. Α, έβαλαν και σουβλάκια απ’ όσο ξέρω φέτος, για να μην χρειάζεται να βγαίνεις έξω να τρως όταν παίζει το συγκρότημα που σ’ ενδιαφέρει λιγότερο.
Για να το συνοψίσουμε, λοιπόν
Ο (σωστός) μεταλλάς, λοιπόν, θέλει μπύρα, σουβλάκια και σεβασμό ως προς την ποιότητα και τον αριθμό των συγκροτημάτων που του φέρνουν. Ο (σωστός) ind-ας θέλει το περιβάλλον του, τα μοχίτο του, το παραμύθι του και σεβασμό ως προς την ποιότητα και τον αριθμό των συγκροτημάτων που του φέρνουν. Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα επιτέλους. Σταματήστε να ζητάτε ονόματα κράχτες. Σταματήστε να θέλετε ντε και καλά Kasabian ή Judas Priest ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Καλά όλα αυτά, αλλά στην πολυεπίπεδη εμπειρία που πρέπει να είναι ένα φεστιβάλ, αποτελούν μόνο μία πτυχή, εξ’ ίσου σημαντική με κάμποσες ακόμα. Στα φεστιβάλ ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνεις «για τη φάση».
Αυτά για τώρα. Α, ξέχασα να σας πω ότι η στήλη θα τελειώνει πάντα με κάποια bullets. (ή τώρα το αποφάσισα)
Footnotes
♠Έστω και καθυστερημένα, να πω από εδώ το ύστατο αντίο στο εικόνισμα των nerd και τον ηθοποιό που ενσάρκωσε με απαράμιλλη επιτυχία μια από τις πιο έντονες φιγούρες στην ιστορία της τηλεόρασης, η οποία είχε καταλάβει από νωρίς ότι ζούμε σε έναν κόσμο highly illogical. Και επειδή είμαστε σε μουσικό site, ας θυμηθούμε τη …μυστήρια μουσική του καριέρα με το "The Ballad Of Bilbo Baggins".
♠Είναι τελικά το Rishloo ο συγκλονιστικότερος δίσκος της χρονιάς so far; Ρωτάω εγώ.
♠Μην ξεχνάμε ακόμα ένα φεστιβαλάκι εκεί πάνω στη Δράμα που είναι αρκούντως δελεαστικό. Elder, Samsara Blues Experiment και κάτι άλλοι λέει… Ωραία πράγματα.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
