Κι όμως κάνει ζέστη!

Το τηλέφωνο χτυπάει συχνότερα από άλλες φορές.

Ερώτηση πρώτη: Θα έρθουν;

Ερώτηση δεύτερη: Πού θα τους δούμε;

Είναι φανερό πως το ένα μεγάλο τέλος και η μια μεγάλη επανένωση του rock έχουν απογειώσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων που ακούνε ή άκουγαν Black Sabbath και Guns N' Roses.

Η προοπτική της τελευταίας ευκαιρίας να βιώσει ξανά το αυθεντικό συναίσθημα  (ή ό,τι κοντινότερο σε αυτό) που θα τον συνδέσει με τα ωραιότερα χρόνια της ζωής του, έχει εκτοξεύσει το ενδιαφέρον του παλαιοροκά.

Αεροπορικά μίλια μετρώνται ξανά, τραπεζικοί λογαριασμοί τσεκάρονται, συναυλιακά προγράμματα συγκρίνονται και γενικά επικρατεί ένας οργασμός συνεννοήσεων.

Η πρώτη μου συμβουλή και συνηθισμένη τακτική μου είναι να περιμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις όλων των ονομάτων που μας ενδιαφέρουν.

Αν δεν έρθουν Ελλάδα (κρατάμε πάντα μια ελπίδα)  τότε αξίζει να επενδύσεις σε ένα ταξίδι που θα συνδυάζει όσο περισσότερα ονόματα γίνεται.

Δεκαπέντε χρόνια πριν κυνηγώντας τους Black Sabbath στην Ευρώπη, υπολογίζοντας πως δεν θα πατήσουν ποτέ το πόδι τους στη χώρα μας, κατάφερα να παρακολουθήσω και τους Tool και τους Motorhead.

Ή πιο πρόσφατα, το 2013, απόλαυσα με τον Γιάννη σε τρεις αξέχαστες συνεχόμενες συναυλίες τους Who, τον Neil Young και τον Bruce Springsteen.

Ο τελευταίος πρέπει να είναι ό,τι κοντινότερο στο απόλυτο πακέτο: Σούπερ συγκρότημα, ποιοτικό και σπουδαίο ρεπερτόριο με εκπλήξεις, ασύλληπτη ενέργεια και πάθος και φυσικά χορταστικό και μεγάλο πρόγραμμα.

Γι' αυτό και φέτος περιμένω που αλλού εκτός Πορτογαλίας θα εμφανιστεί στην Ευρώπη το αφεντικό μήπως μου «κάτσει» κανένας τρελός συνδυασμός.

Προτεραιότητα βέβαια έχουν τα αλάνια από τις ΗΠΑ. Το 1993 είναι δυνατή αλλά πλέον μακρινή ανάμνηση και η ...μισή δόση του 2006 δεν μου έφτασε να πω την αλήθεια.

Πολλές φορές γράφω για την στήριξη στο καινούργιο και την ευχαρίστηση από αυτό αλλά όλοι ξέρουμε πως οι καλλιτέχνες που σε σημαδεύουν στις πιο τρυφερές ηλικίες δεν ξεπερνιούνται σχεδόν ποτέ στην συνείδησή μας.

Το πιατίνι και τα πρώτα μέτρα του "Nightrain" στο Ολυμπιακό Στάδιο χαράχθηκαν για πάντα μέσα μου και όπως όλοι θα ήθελα να ξαναζήσω μια μεγάλη συγκίνηση.

Μπορεί τελικά να μην βγουν τα οικονομικά, να προκύψουν υποχρεώσεις ή άλλες ατυχίες.

Μπορεί ο κολλητός που σου έμαθε τους Guns να μην μπορέσει να ακολουθήσει.

Μέχρι τότε θα επιτρέψω στον εαυτό μου τη χαρά να σκέφτεται το καλοκαίρι, το "Paradise City", το "Hand Of Doom" και όλη την παρέα να τα απολαμβάνει σε κάποιο λιβάδι της Ευρώπης.