To ιδρωμένο καρό πουκάμισο του Rory

Αρκούν τα 11 λεπτά του "Shadow Play" από το Montreux στα 1979.

Αρκούν για να καταλάβεις το γιατί αυτός ο μουσικός αγαπήθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε «ανεξάρτητο» καλλιτέχνη στην χώρα μας. Γιατί ο Gallagher ήταν ταυτόχρονα ένας ελεύθερος καλλιτέχνης, ένας αντιστάρ εργάτης της διπλανής μας τότε πόρτας και φυσικά ένας μάγος της κιθάρας.

Ο συνδυασμός αυτών των πραγμάτων συνεπήρε το ελληνικό κοινό που στον άνθρωπο με το  ιδρωμένο καρό πουκάμισο του έβλεπαν τον εαυτό τους. Ή τον ταλαντούχο κολλητό τους.

O Gallagher δεν ήταν πλούσιος, δεν πούλαγε ροκσταριλίκι. Φορούσε τα ίδια ρούχα με τον οπαδό. Διάολε ακόμα και οι δίσκοι του, ειδικά στο ξεκίνημα του, δεν είχαν την πλούσια και λαμπερή παραγωγή που απολάμβανε π.χ. στις ΗΠΑ ο Stevie Ray Vaughan. Ακούγονταν γνήσιοι, ανεξάρτητοι, σπιτίσιοι και αντιεμπορικοί.

Κάπως έτσι συνδέθηκε με τον έλληνα οπαδό με ένα μοναδικό τρόπο, αυτόν που νιώθεις κάποιον φίλο σου χωρίς να τον έχεις γνωρίσει ποτέ.

Για αυτό τον λόγο ο άνθρωπος που σου πρότεινε να ακούσεις Gallagher πρώτη φορά, το έκανε ακριβώς όπως θα πρότεινε την μουσική ενός φίλου του. «Λέγεται Rory και είναι φοβερός. Άκουσε τον, αξίζει».

H δικιά μου πρώτη επαφή με το φαινόμενο Gallagher ήταν ελάχιστα χρόνια πριν πεθάνει και την οφείλω στο DJ του παλιού Stand στα Εξάρχεια. Εκεί ήταν που καθισμένος κάτω από τον φωτεινό Λούκι Λουκ ηλεκτρίστηκα πρώτη φορά από το "Moonchild" και τους υπόλοιπους rock ύμνους.

Η απογοήτευση μεγάλη όταν πολύ σύντομα έφυγε από τη ζωή και αυτή την αίσθηση μου τη θύμιζε πάντα το απόκομμα από περιοδικό της εποχής το οποίο για χρόνια είχα καρφιτσωμένο στην βιβλιοθήκη δίπλα από το γραφείο μου.

Οι εποχές άλλαξαν, τα bar πια δεν παίζουν Gallagher γιατί είναι αντιεμπορική μουσική που δεν χορεύεται με ένα κοκτέιλ στο χέρι. Κι εγώ άλλαξα μάλλον γιατί δεν ζητάω επίμονα πια το "Bad Penny" από τους DJ ανά την Ελλάδα.

Όταν όμως πετυχαίνω κάποιο τραγούδι του στο ραδιόφωνο ή σε κάποιο μερακλίδικο beach bar στο νησί, κάτι με πιάνει μέσα μου και συγκινούμαι γιατί ο Rory συμβολίζει ό,τι χάθηκε νωρίς και δεν πρόλαβα να χαρώ αλλά και όσα χάρηκα στην πιο ανέμελη φάση της ζωής μου.

Κάπως έτσι έγινε και σήμερα. Μπορεί να είναι πάνω από δυο μήνες μετά την εικοστή επέτειο του θανάτου του αλλά το διαολεμένο "For The Last Time" μου τα θύμισε όλα, ξανά, σήμερα.