10+1: Οι καλύτερες ταινίες του 2012

Το 2012 που έφυγε υπήρξε αναμφίβολα μια χρονιά μεγάλων σκηνοθετών, καθώς άφησε μια σειρά από ενδιαφέρουσες ταινίες, τόσες ώστε η τελική δεκάδα που διαμορφώσαμε εδώ, αποδείχθηκε μια δύσκολη υπόθεση. Δύσκολη, αλλά και πολυσυλλεκτική, καθώς μέσα σε αυτή βρίσκουμε αμερικανικές μεταφορές ευρωπαϊκών έργων, blockbusters, ταινίες ερμηνειών, επιτυχημένα franchise που πήραν νέα πνοή, σημαντικούς σκηνοθέτες, oscarικές ταινίες καθώς και ένα cult διαμαντάκι που μπορεί να ζορίστηκε στα ταμεία, αλλά βρήκε ήδη τη θέση του στις καρδιές μας.

The Avengers



Μεταξύ του μασουλήματος του popcorn και των και πάλι επιτυχημένων τσιτάτων του Tony Stark προλαβαίνεις να σκεφτείς για τη διαφορά - αν αυτή υφίσταται πλέον-  μεταξύ του χαζοκουτιού και της σκοτεινής αίθουσας; Μεταξύ της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας; Αν υπάρχει πάντως έστω και μια σταλιά τέχνης στη συγκεκριμένη ιστορία υπερηρώων αυτή βρίσκεται στην ισορροπία δράσης, κωμωδίας και γοητείας των πρωταγωνιστών της. Το ότι ο Νόλαν βγάζει από τη συνταγή την δεύτερη προσθέτοντας μια απλοϊκή κοινωνική διάσταση στην «εσωτερική» άνοδο της σούπερ νυχτερίδας του δεν του δίνει κανένα δημιουργικό παράσημο. Έτσι τρώει τη σκόνη μιας ταινίας που δεν προσποιείται σε κανένα σημείο της ότι αποτελεί κάτι σπουδαιότερο από οποιαδήποτε προγενέστερη και μεταγενέστερη προσπάθεια μεταφοράς «χάρτινων» ιστοριών με τύπους με κολάν που πηδάνε πιο μακριά από εμάς αλλά δεν μπορούν να διαχειριστούν την ευθύνη των δυνάμεων τους.

Αντώνης Μουστάκας

Cabin In The Woods



Ένα instant cult-classic, το έργο του Drew Goddard με μεγάλο όπλο το ανατρεπτικό, φρέσκο, πρωτότυπο και άκρως καλοκουρδισμένο σενάριο του σύγχρονου geek-guru της αμερικανικής τηλεόρασης Josh Whedon, παίρνει τους κανόνες του είδους, τους ανατρέπει, παίζει με το μυαλό του θεατή και στο φινάλε απλά επαναπροσδιορίζει ένα ολόκληρο κινηματογραφικό παρακλάδι... Παρωδία, φόρος τιμής ή απλά κάτι εντελώς νέο και καινούριο, το «παιδί» του Whedon θα αποτελέσει σίγουρα ένα σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές ταινίες του χώρου καθώς δίνει στην σημερινή γενιά το "Evil Dead" της, το "Halloween" της, το "Hellraizer" της και γενικά όλα αυτά τα όμορφα, αλλά παράλληλα και κάτι ανώτερο και πραγματικά πρωτότυπο...

Βασίλειος Σπανός

The Girl With The Dragon Tattoo



Ο Fincher είναι ένας από τους τελευταίους μάστορες του κινηματογράφου. Σκηνοθέτης με αναγνωρίσιμο κάδρο, χρώμα, ρυθμό και χαρακτήρα, αστοχεί τα τελευταία χρόνια στις επιλογές σεναρίων. Εδώ βρίσκει στο μοσχοπουλημένο παγκοσμίως βιβλίο του Larsson άλλη μια ιστορία που του επιτρέπει να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Γιατί όμως το κάνει μόλις δύο χρόνια μετά την πετυχημένη σουηδική μεταφορά του ίδιου έργου; Και γιατί διαλέγει και πάλι θρίλερ; «Δεν με ενδιαφέρει αν ξέρετε το τέλος θα δείτε και πάλι τι σκηνοθετάρα είμαι» φωνάζει και πάλι λίγα χρονια μετά το Zodiac - ένα έργο που το είδαμε και πάλι για την πάρτη του αφού γνωρίζαμε και εκεί το τέλος της ιστορίας. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει γιατί ναι μεν δίνει και πάλι το μοναδικό του στίγμα στην ταινία αλλά τελικά δεν την καπελώνει σεβόμενος το βιβλίο αλλά και τους ηθοποιούς που στην πλειοψηφία τους δίνουν πολύ πειστικές ερμηνείες.

Αντώνης Μουστάκας

James Bond: Skyfall



Η τελευταία εποχή του Bond με τον Daniel Craig μπορεί να ξεκίνησε δυναμικά με το "Casino Royale", αλλά ξεφούσκωσε αντίστοιχα βίαια με το "Quantum Of Solace" που το διαδέχτηκε. Έτσι, μπαίνοντας σε μια τελική ευθεία που το μέλλον του franchise χτυπήθηκε από παντού, οι δημιουργοί του πήραν την τολμηρή απόφαση να δώσουν το φετινό "Skyfall" στον πιο «σκηνοθέτη» σκηνοθέτη που έχει αγγίξει ποτέ τον Bond, τον πολύ Sam Mendes, μια επιλογή σαφέστατα τολμηρή. Τολμηρή, αλλά και πλήρως επιτυχημένη, καθώς ο Mendes μας παρουσιάζει τον πιο ανθρώπινο Bond της ιστορίας, ο οποίος πρέπει να πεθάνει για να.. ξαναζήσει και μαζί του να αναγεννήσει όλη τη μυθολογία του ήρωα. Συνεπικουρούμενος από τον εξαίσιο κακό του Javier Bardem, αλλά και σκηνές ανθολογίας (όπως αυτή της εκτέλεσης στην Shangai), ο Mendes ρίχνει τον «ουρανό στο κεφάλι» του Bond, τον αποδομεί και τον ξανασυνθέτει, σε μια περιπέτεια χαρακτήρων, που ήδη χαρακτηρίζεται ως η καλύτερη της σειράς.

Λουκιανός Κοροβέσης

Killing Them Soflty



O Jackie Cogan θα πληρωθεί από την μαφία για να βγάλει από τη μέση ένα ζευγάρι τυπικών white trash νεαρών οι οποίοι τόλμησαν να κλέψουν ένα παράνομο παιχνίδι πόκερ... Ο ταλαντούχος Andrew Dominik του "The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford" παίρνει ένα εξαιρετικό cast, μια γερή τζούρα Scorsese, ένα καλό mix από τις καλύτερες στιγμές του Tarantino και του Guy Ritchie και μια γραμμή από το μαύρο χιούμορ των αδερφών Cohen και σερβίρει ένα εξαιρετικό speedball νεο-νουάρ γκανγκστερικής πολιτικής σάτυρας για την εικόνα της σημερινής οικονομικής κατάστασης των ΗΠΑ την οποία δεν διστάζει ούτε στιγμή να τρίψει όσο δεν πάει άλλο στο πρόσωπο του θεατή, μέχρι να ματώσει...

Βασίλειος Σπανός

Life Of Pi



Ο Αng Lee μεταπηδάει από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο με τέτοια ευκολία και άνεση που δεν μπορείς να μην εντυπωσιαστείς από αυτήν την παραμυθένια υπαρξιακή Οδύσσεια ενός μικρού Ινδού ο οποίος θα αναγκαστεί να διασχίσει έναν ολόκληρο ωκεανό με μια βάρκα και μια τίγρη για παρέα... Μια οπτική πανδεσία εικόνων και ειδικών εφέ τα οποία στις στιγμές που πάνε να κουράσουν δίνουν τη θέση τους στην εξαιρετικά δουλεμένη και αληθινά συγκινητική ψυχική περιπέτεια του πρωταγωνιστή, ο οποίος μαθαίνει για τη ζωή, τον θάνατο και τον Θεό με τον πιο σκληρό αλλά συνάμα και τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο... Ένα σπουδαίο παραμύθι από αυτά που πραγματικά είχαμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε...

Βασίλειος Σπανός

Looper



Εκτελεστής σκοτώνει σήμερα άτομα που δημιουργούν προβλήματα στη μαφία και τηλεμεταφέρονται από το μέλλον. Όταν ο επόμενος στόχος του είναι ο μελλοντικός του εαυτός, χαμηλώνει την κάνη και τότε ξεκινάει μια περιπέτεια όπου οι πράξεις του παρόντος καθορίζουν το μέλλον. Ή αλλιώς όταν ο Rian Johnson του εξαιρετικού νεο-νουαρ "Brick" ξανασυνάντησε τον Joseph Gordon-Levitt και «υποχρέωσε» τον Bruce Willis να παίξει σοβαρά σε φουτουριστική περιπέτεια αξιώσεων, με σκηνοθετικό touch και τέλος μεγατόνων. Το "Looper" μπορεί να ξεκινά με μια αφελή κεντρική σεναριακή ιδέα, αλλά ξετυλίγεται σε ένα film έντασης, όπου παρόν, παρελθόν και μέλλον εμπλέκονται για να μας δώσουν ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα έργα της χρονιάς.

Λουκιανός Κοροβέσης

Shame



Στη σύγχρονη Νέα Υόρκη, ο thirty something επιτυχημένος Brandon καταφέρνει να κρύβει τα προβλήματα και την μοναξιά του, κάτω από ιδρωμένα σεντόνια οδηγούμενος από μια ανεξέλεγκτη ερωτική επιθυμία. Όταν η προβληματική του αδερφή, Sissy, φορτώνεται στο σπίτι του και τη ζωή του σε μια προσπάθεια να τον προσεγγίσει, όλα τα αποκτήσουν μια πιο ανθρώπινη και σκληρή οντότητα. Στη δεύτερή του προσπάθεια σε ταινία μεγάλου μήκους, ο ανερχόμενος Steve McQueen ξεγυμνώνει μεταφορικά και κυριολεκτικά τους χαρακτήρες του, υπενθυμίζοντας πως όλοι οι οργασμοί του κόσμου δεν σε λυτρώνουν από τον εαυτό σου. Συνδυάζοντας στην ταινία του τον καλύτερο Michael Fassbender που έχουμε δει (μέχρι σήμερα) και μια γνήσια διαλυμένη Carey Mulligan (σε μια ερμηνεία μακριά από το σύνηθες «κλαψιάρικο γατάκι» της), το "Shame" αποτελεί μια εξαίσια χαρτογράφηση της ανδρικής μοναξιάς των 10s κατ' αντιστοιχίαν με αυτή που μας είχε προσφέρει στο "The Girlfriend Experience" του Steven Soderbergh το 2009 η Sasha Grey.

Λουκιανός Κοροβέσης

The Master



Μεταπολεμικά κατάλοιπα συναντούν τις γεμάτες εμμονές σκοτεινές γωνίες της ανθρώπινης ψυχής και πνίγονται αργά και βασανιστικά στην πλήρη συναισθηματική τρικυμία ενός ανθρώπου βασανισμένου από την διαρκή αναζήτηση σημείου αναφοράς, καθώς ο Paul Thomas Anderson πετάει στην σκακιέρα δύο πιόνια εκ των οποίων το ένα έχει βλέψεις να φτάσει ως τη θέση του Βασιλιά και το άλλο να το ακολουθήσει και να το «κάψει» μαζί του, συνεχίζοντας το κυνικό, ψυχρό και εφιαλτικό χτίσιμο της μετά-"There Will Be Blood" Αμερικής του... Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου γράφουν την δική τους κινηματογραφική ιστορία, καθώς παράλληλα ο σχετικά νέος ακόμα Anderson κατοχυρώνει επισήμως και την δική του θέση στην κινηματογραφική αθανασία...

Βασίλειος Σπανός

Tinker Tailor Soldier Spy



Ο Gary Oldman καταπλήσσει σε αυτή την υπέροχη υψηλής έντασης (μόνο όσον αφορά σε συναισθήματα και αγωνία και όχι σε εκρήξεις και πυροβολισμούς) ταινία η οποία απαιτεί την προσοχή μας και προκαλεί τη σκέψη μας κάνοντας κάτι σπάνιο για τον σημερινό εμπορικό κινηματογράφο: Μας αφήνει να συμπληρώνουμε εμείς τα συννεφάκια με τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Ο προαναφερόμενος ξεχωρίζει από το υπόλοιπο all star cast γιατί παίζει τόσο καλά με το πρόσωπο του που δεν χρειάζεται να μιλήσει για να μας μεταφέρει αυτά που σκέφτεται ο χαρακτήρας του. Η στυλάτη σκηνοθεσία του Tomas Alfredson αναδεικνύει την ιστορία εμβαθύνοντας ταυτόχρονα στους χαρακτήρες και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό.

Αντώνης Μουστάκας

...+1

Dredd



17 χρόνια μετά το ανοσιούργημα του Stallone και 35 μετά την πρώτη του εμφάνιση στο Βρετανικό 2000AD, ο Judge Dredd γρυλίζει μέσα από τα δόντια του Carl Urban -στον ρόλο της ζωής του- το θρυλικό «I am the Law» και παίρνει την θέση που του αρμόζει ανάμεσα στον επιθεωρητή Κάλαχαν και τον "Robocop" του Verhoeven, φτιαγμένος από τα βασικά συστατικά της Rater-R b-movie περιπέτειας της δεκαετίας του '80... Απλό και straight-forward σενάριο δίχως συναισθηματικούς ή ιδεολογικούς συμβιβασμούς, ωμή αλλά και πανέμορφα στυλιαρισμένη βία, υπόγειο μαύρο χιούμορ και εκρηκτική ατμόσφαιρα και ρυθμός κατατάσσουν αυτή την low-budget ανεξάρτητη βρετανική παραγωγή σε μια εκ των κορυφαίων και πιο τίμιων comic-adaptations των τελευταίων ετών...

Βασίλειος Σπανός